mijmeringen 2
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Je bent terug klaar
om je ten volle te smijten
in een nieuw werkjaar
met vele activiteiten.
massa vreugde wens ik jou ermee
een lieve groet
bo'ke
Je bent terug klaar
om je ten volle te smijten
in een nieuw werkjaar
met vele activiteiten.
massa vreugde wens ik jou ermee
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke,
een nieuw werkjaar, het zal zeker veel vreugde brengen
maar dat weet je wel hé
Assa,
een mooi werkje hoor,
geheimzinnig, zoekend, bovenaards!
Nele,
ik kan enkel hoop nog heel lang
gezond te blijven, dan kunnen we veel aan!
Neske,
een mooi werkje,
je hebt daar veel tijd ingestoken zo denk ik!
allen zeer bedankt voor jullie komst,
voor het mooie wat ik mocht lezen en bekijken!
een fijn weekend wens ik jullie,
gustilpe
een nieuw werkjaar, het zal zeker veel vreugde brengen
maar dat weet je wel hé
Assa,
een mooi werkje hoor,
geheimzinnig, zoekend, bovenaards!
Nele,
ik kan enkel hoop nog heel lang
gezond te blijven, dan kunnen we veel aan!
Neske,
een mooi werkje,
je hebt daar veel tijd ingestoken zo denk ik!
allen zeer bedankt voor jullie komst,
voor het mooie wat ik mocht lezen en bekijken!
een fijn weekend wens ik jullie,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
De tuinman en de dood
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag -lang reeds was hij heengespoed-
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
---------------------------------------------------
uit: Verzameld Werk van P.N. van Eyck (1887-1954
Vandaag maakte ik de uitvaart mee van de voorzitter ISDO
(Internationale Samenwerking voor Duurzame Ontwikkeling) Ternat
Sinds een tiental jaren mocht ik met hem samenwerken,
een zeer minzaam man.
Zijn heengaan deed mij denken aan de tuinman en de dood.
De man was ver van huis toen hij stierf,
doch niet gevlucht voor de dood zoals de tuinman.
Hij verbleef tijdelijk in Oman voor een werkopdracht.
Wie had ooit kunnen denken dat daar de dood op hem wachtte!
Mijn medeleven voor de familie
voor wie zijn dood zo onverwacht kwam.
Het gebeuren heeft de ganse ISDO-raad sterk aangegrepen!
gustilpe
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag -lang reeds was hij heengespoed-
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
---------------------------------------------------
uit: Verzameld Werk van P.N. van Eyck (1887-1954
Vandaag maakte ik de uitvaart mee van de voorzitter ISDO
(Internationale Samenwerking voor Duurzame Ontwikkeling) Ternat
Sinds een tiental jaren mocht ik met hem samenwerken,
een zeer minzaam man.
Zijn heengaan deed mij denken aan de tuinman en de dood.
De man was ver van huis toen hij stierf,
doch niet gevlucht voor de dood zoals de tuinman.
Hij verbleef tijdelijk in Oman voor een werkopdracht.
Wie had ooit kunnen denken dat daar de dood op hem wachtte!
Mijn medeleven voor de familie
voor wie zijn dood zo onverwacht kwam.
Het gebeuren heeft de ganse ISDO-raad sterk aangegrepen!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe
Eerst las ik het gedicht van de tuinman,
dat mij bekend was - al kende ik de dichter niet -
De dood kan men niet verschalken, nooit !
Het plotse overlijden van de voorzitter zal
iedereen van de organisatie erg bedroeven,
u ook , waarvoor mijn deelneming
Ik wens je veel succes met de plannen voor
het nieuwe werkjaar , moge alles naar plan
en goed verlopen!
groetjes,
elisa
Eerst las ik het gedicht van de tuinman,
dat mij bekend was - al kende ik de dichter niet -
De dood kan men niet verschalken, nooit !
Het plotse overlijden van de voorzitter zal
iedereen van de organisatie erg bedroeven,
u ook , waarvoor mijn deelneming
Ik wens je veel succes met de plannen voor
het nieuwe werkjaar , moge alles naar plan
en goed verlopen!
groetjes,
elisa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Lieve Gustilpe,
Zoals hierboven al geschreven van 'de tuinman' naar
Oman, op papier maar een vingerknip, in het echte leven
alleen maar droefenis en gemis.
Dat is het leven he!
Het brugje van Bo,ke voor iedereen toegankelijk.
Fijn weekend.
Bomi.
-
Lieve Gustilpe,
Zoals hierboven al geschreven van 'de tuinman' naar
Oman, op papier maar een vingerknip, in het echte leven
alleen maar droefenis en gemis.
Dat is het leven he!
Het brugje van Bo,ke voor iedereen toegankelijk.
Fijn weekend.
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Vandaag zondag 12.09.2010 OPEN MONUMENTENDAG VLAANDEREN
in het teken van de vier natuurelementen:
water, lucht, aarde, vuur.
In Ternat kozen we voor 'WATER' niet voor niets: ter 'nat'
Een leerrijke dag, op vier plaatsen konden we gaan kijken:
1. De watermolen van Klapscheut wordt voor de eerste maal vernoemd halfweg de 15de eeuw. de huidige boerderijmolen van het bovenslagtype werd vermoedelijk opgetrokken in 1572.
2. De watermolen van Opalfene werd reeds vermeld in 1427, hij functioneerde aanvankelijk als oliemolen, sinds de 18e eeuw als korenmolen.
3. de Poel van Opalfene, de grootste kikkerpoel van het Pajottenland. Natuurpunt gaf er deskundige uitleg.
4. Het waterslot Kruikenburg
Oorspronkelijk was het kasteel met moerassen en meersen omgeven, naar naar aanleiding van de verbouwing ervan werd in 1660 een slotgracht gegraven.
Aan de Klapscheutmolen hangt een bijzonder verhaal vast:
Een mooie sage
Heel lang geleden, omstreeks halverwege de 16e eeuw, had Keizer Karel V uit de mond van een hoveling het een en ander vernomen over een weinig bekend, maar niettemin pittoresk plekje in het zuiden van Wambeek, dat overliep van melk en marsepein, en bruiste van brandewijn en hoppebier. En ja, in die buurt wilde de keizer – we kennen hem – wel graag eens een wandelingetje maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Op een jeugdige lentemorgen volgde hij met enkele van zijn vertrouwelingen den wech naar Clapschette en ontdekte er aan de tweesprong van een aardeweg naast een beek, en helemaal verscholen in het groen, een haast bouwvallig hoevetje en dito watermolen… le moulin de Clapschette.
Nieuwsgierig stak hij het hoofd boven het halve deurtje. In het dompige vertrek bevond zich een witbestoven man en een benepen vrouwtje, beiden met het aangezicht naar de open haard toe gekeerd.
‘Ik zie dat er veel water door het vlietje vloeit en hoor de raderen ratelen. Een meer dan welvarende doening, zo te merken,’ glimlachte de keizer terwijl hij zijn voet over de uitgesleten drempel plaatste.
‘Ach, we zijn maar arme lieden, heer, ons lemen huisje zal het niet lang meer uithouden’ jammerde de molenaar zichtbaar zwaar bezorgd.
‘En ons enige geitenbokje hierachter op de weide, rammelt van de honger,’ vervolgde het molenaarsvrouwtje met tranen in de ogen.
De keizer merkte de ruwe kloven in hun winterhanden en de diepe rimpels in hun vermoeide aangezichten.
Dan blikte hij even door het bedompte venstertje, stapte vastberaden opnieuw naar buiten en plantte met beheerste vinnigheid zijn keizerlijke rechtervoet in de weke winterberm.
‘Deze voet weze mijn handtekening. Op deze wijze geef ik mijn goedkeuring voor de bouw van een nieuwe molen, van grondvesting tot dak in Wambeekse klompsteen opgetrokken.’
Dan gaf hij een van zijn schildknapen een stille wenk, en geen wijle later kwam deze met een geweldige schepelzak vol goudstukken aandraven en legde hem voor de voeten van de molenaar neer.
Deze sprak de keizer met plechtige stem: ‘Ziehier het vereiste duimkruid waarmee gij een nieuw huis met watermolen op zult bouwen, en niet meer in kale kleem dit keer!.
‘Niet meer in kale kleem dit keer? Waar halen we de stenen die we nodig hebben, heer?’
De keizer hoefde niet lang na te denken.
‘Terra in qua lapides apud Clapschetten fodiemus,’ sprak hij in het Latijn. Vrij vertaald: Hier buiten ligt de grond van Clapschette. Hieruit zult gij de stenen graven, die ge nodig hebt. Over een jaartje kom ik gewis terug en dan zal er gefeest worden, tot het ochtendgloren toe.’
Van dat ogenblik af werd er in Clapschette vettige kleemgrond gedolven dat het een lieve lust was, en de bakstenen verlieten de kareeloven als warme broodjes, echt waar, als warme broodjes, afgemeten 13 cm breed, 26 cm lang, 5 cm hoog, even groot als de voet van keizer Karel in hoogsteigen persoon. En ja, nog voor Sint-Andries waren alle importante edificien klaar: de keuchen de schuere, de stallinghe en uiteraard ook de huysinghe met moelderije, voorzien van raderen, schoepen, loopketens en noem maar op. En met Sint-Servaes, toen de laatste molensteen was gekapt, en in de schede zat, mocht de meiboom op het dak. De molenaar en zijn vrouw sprongen een gat in de wolken.
En dat was nog niet alles, want op een dag in de oogstmaand, zaten enkele stoere pikkers een beker hoppebier te drinken op het erf, toen ze plots een stoet zagen naderen, vanaf de Elshouthoogte: Karel V in groot ornaat en vergezeld van een kleurrijke hofhouding.
Gedurende één ogenblik maar hield hij de hand boven de ogen en overschouwde de doeninghe.
Hij luisterde ook een wijle naar het ronkende rad en snoof gretig het aroma van de gruizige granen. Zo had hij het graag.
‘Enne, molenarinnetje, hebt gij hier soms geen kannetje lekkernij te knotsen? Want de weg was lang en de tocht was zwaar.’
De vrouw liet er geen gras over groeien en op stel en sprong plantte ze een grote kruik kandeel tussen de kuiten van de keizer: een mengsel van warme wijn, geitenmelk, honing, eierdooiers en kaneel.
‘En als avondmaal is er geroosterd rundvlees, gebraden haas, gevulde kapoen en een kleine fust bourgonne,’ voegde ze er schalks, maar welgemeend aan toe.
Het is geweten, keizer Karel was een echte smulpaap, en vreten was zijn uitverkoren vrijetijdsbesteding. En hij heeft er die avond zitten schransen, menslief, dat de pijpen van zijn pofbroek over zijn Rubensbillen spanden. En toen het tijd was om te vertrekken, riep hij zijn schrijver bij zich en dicteerde hem wat hieronder volgt.
'Ik, Karel de Vijfde, keizer van het Heilige Roomsche Rijk, geboren te Gent, de vierentwintigste van de sprokkelmaand 1500, affirmeer ende repeteer dat vanaf heden, de vijftiende van de oogstmaand 1550 dit schilderachtige landelijke pand de naam ‘De Voet van Keizer Karel’ zal dragen.’
En ja, de benaming is nooit verdwenen en is een begrip geworden in de streek tussen Zenne en Dender en zelfs daarbuiten. En ge moogt me best geloven: In ‘De Voet van Keizer Karel’ smaakt een ‘dame blanche’ dubbel heerlijk, enne… de Duvel is er goddelijk!
Op de eerste foto ziet men onderaan een steen met dezelfde grootte als de voet van Keizer Karel, het hele gebouw bestaat uit zulke stenen, ze zijn heel breekbaar.
Aan ieder die voorbijkomt een heel fijne avond,
gustilpe
in het teken van de vier natuurelementen:
water, lucht, aarde, vuur.
In Ternat kozen we voor 'WATER' niet voor niets: ter 'nat'
Een leerrijke dag, op vier plaatsen konden we gaan kijken:
1. De watermolen van Klapscheut wordt voor de eerste maal vernoemd halfweg de 15de eeuw. de huidige boerderijmolen van het bovenslagtype werd vermoedelijk opgetrokken in 1572.
2. De watermolen van Opalfene werd reeds vermeld in 1427, hij functioneerde aanvankelijk als oliemolen, sinds de 18e eeuw als korenmolen.
3. de Poel van Opalfene, de grootste kikkerpoel van het Pajottenland. Natuurpunt gaf er deskundige uitleg.
4. Het waterslot Kruikenburg
Oorspronkelijk was het kasteel met moerassen en meersen omgeven, naar naar aanleiding van de verbouwing ervan werd in 1660 een slotgracht gegraven.
Aan de Klapscheutmolen hangt een bijzonder verhaal vast:
Een mooie sage
Heel lang geleden, omstreeks halverwege de 16e eeuw, had Keizer Karel V uit de mond van een hoveling het een en ander vernomen over een weinig bekend, maar niettemin pittoresk plekje in het zuiden van Wambeek, dat overliep van melk en marsepein, en bruiste van brandewijn en hoppebier. En ja, in die buurt wilde de keizer – we kennen hem – wel graag eens een wandelingetje maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Op een jeugdige lentemorgen volgde hij met enkele van zijn vertrouwelingen den wech naar Clapschette en ontdekte er aan de tweesprong van een aardeweg naast een beek, en helemaal verscholen in het groen, een haast bouwvallig hoevetje en dito watermolen… le moulin de Clapschette.
Nieuwsgierig stak hij het hoofd boven het halve deurtje. In het dompige vertrek bevond zich een witbestoven man en een benepen vrouwtje, beiden met het aangezicht naar de open haard toe gekeerd.
‘Ik zie dat er veel water door het vlietje vloeit en hoor de raderen ratelen. Een meer dan welvarende doening, zo te merken,’ glimlachte de keizer terwijl hij zijn voet over de uitgesleten drempel plaatste.
‘Ach, we zijn maar arme lieden, heer, ons lemen huisje zal het niet lang meer uithouden’ jammerde de molenaar zichtbaar zwaar bezorgd.
‘En ons enige geitenbokje hierachter op de weide, rammelt van de honger,’ vervolgde het molenaarsvrouwtje met tranen in de ogen.
De keizer merkte de ruwe kloven in hun winterhanden en de diepe rimpels in hun vermoeide aangezichten.
Dan blikte hij even door het bedompte venstertje, stapte vastberaden opnieuw naar buiten en plantte met beheerste vinnigheid zijn keizerlijke rechtervoet in de weke winterberm.
‘Deze voet weze mijn handtekening. Op deze wijze geef ik mijn goedkeuring voor de bouw van een nieuwe molen, van grondvesting tot dak in Wambeekse klompsteen opgetrokken.’
Dan gaf hij een van zijn schildknapen een stille wenk, en geen wijle later kwam deze met een geweldige schepelzak vol goudstukken aandraven en legde hem voor de voeten van de molenaar neer.
Deze sprak de keizer met plechtige stem: ‘Ziehier het vereiste duimkruid waarmee gij een nieuw huis met watermolen op zult bouwen, en niet meer in kale kleem dit keer!.
‘Niet meer in kale kleem dit keer? Waar halen we de stenen die we nodig hebben, heer?’
De keizer hoefde niet lang na te denken.
‘Terra in qua lapides apud Clapschetten fodiemus,’ sprak hij in het Latijn. Vrij vertaald: Hier buiten ligt de grond van Clapschette. Hieruit zult gij de stenen graven, die ge nodig hebt. Over een jaartje kom ik gewis terug en dan zal er gefeest worden, tot het ochtendgloren toe.’
Van dat ogenblik af werd er in Clapschette vettige kleemgrond gedolven dat het een lieve lust was, en de bakstenen verlieten de kareeloven als warme broodjes, echt waar, als warme broodjes, afgemeten 13 cm breed, 26 cm lang, 5 cm hoog, even groot als de voet van keizer Karel in hoogsteigen persoon. En ja, nog voor Sint-Andries waren alle importante edificien klaar: de keuchen de schuere, de stallinghe en uiteraard ook de huysinghe met moelderije, voorzien van raderen, schoepen, loopketens en noem maar op. En met Sint-Servaes, toen de laatste molensteen was gekapt, en in de schede zat, mocht de meiboom op het dak. De molenaar en zijn vrouw sprongen een gat in de wolken.
En dat was nog niet alles, want op een dag in de oogstmaand, zaten enkele stoere pikkers een beker hoppebier te drinken op het erf, toen ze plots een stoet zagen naderen, vanaf de Elshouthoogte: Karel V in groot ornaat en vergezeld van een kleurrijke hofhouding.
Gedurende één ogenblik maar hield hij de hand boven de ogen en overschouwde de doeninghe.
Hij luisterde ook een wijle naar het ronkende rad en snoof gretig het aroma van de gruizige granen. Zo had hij het graag.
‘Enne, molenarinnetje, hebt gij hier soms geen kannetje lekkernij te knotsen? Want de weg was lang en de tocht was zwaar.’
De vrouw liet er geen gras over groeien en op stel en sprong plantte ze een grote kruik kandeel tussen de kuiten van de keizer: een mengsel van warme wijn, geitenmelk, honing, eierdooiers en kaneel.
‘En als avondmaal is er geroosterd rundvlees, gebraden haas, gevulde kapoen en een kleine fust bourgonne,’ voegde ze er schalks, maar welgemeend aan toe.
Het is geweten, keizer Karel was een echte smulpaap, en vreten was zijn uitverkoren vrijetijdsbesteding. En hij heeft er die avond zitten schransen, menslief, dat de pijpen van zijn pofbroek over zijn Rubensbillen spanden. En toen het tijd was om te vertrekken, riep hij zijn schrijver bij zich en dicteerde hem wat hieronder volgt.
'Ik, Karel de Vijfde, keizer van het Heilige Roomsche Rijk, geboren te Gent, de vierentwintigste van de sprokkelmaand 1500, affirmeer ende repeteer dat vanaf heden, de vijftiende van de oogstmaand 1550 dit schilderachtige landelijke pand de naam ‘De Voet van Keizer Karel’ zal dragen.’
En ja, de benaming is nooit verdwenen en is een begrip geworden in de streek tussen Zenne en Dender en zelfs daarbuiten. En ge moogt me best geloven: In ‘De Voet van Keizer Karel’ smaakt een ‘dame blanche’ dubbel heerlijk, enne… de Duvel is er goddelijk!
Op de eerste foto ziet men onderaan een steen met dezelfde grootte als de voet van Keizer Karel, het hele gebouw bestaat uit zulke stenen, ze zijn heel breekbaar.
Aan ieder die voorbijkomt een heel fijne avond,
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 13 sep 2010, 08:37, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve vriendin,
Een verhaaltje voor het slapen gaan ' echt voor de kinders '
Fantastisch die verhalen waarvan je nooit weet in hoever het
waarheid was en hoeveel de kroniekschrijver er zelf bij
gefantaseerd heeft.
Om het even een beeldrijk verhaal uit een ver verleden.
Zelfs hier is vandaag door zoon en vrouwtje als afsluiter een
' dame-blache ' in de mond gesmolten.
Rustige nacht,
Bomi.
-
Gustilpe lieve vriendin,
Een verhaaltje voor het slapen gaan ' echt voor de kinders '
Fantastisch die verhalen waarvan je nooit weet in hoever het
waarheid was en hoeveel de kroniekschrijver er zelf bij
gefantaseerd heeft.
Om het even een beeldrijk verhaal uit een ver verleden.
Zelfs hier is vandaag door zoon en vrouwtje als afsluiter een
' dame-blache ' in de mond gesmolten.
Rustige nacht,
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Open monumentendag Vlaanderen met mooi weder
en uitleg van een goeie gids bezorgt een
geslaagde en leerrijke namiddag en mij gaf het
ook nog leesplezier.
een lieve groet
bo'ke
Open monumentendag Vlaanderen met mooi weder
en uitleg van een goeie gids
bezorgt eengeslaagde en leerrijke namiddag en mij gaf het
ook nog leesplezier.
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Gustipe, een extra bedankje,
voor al de mooie en interessante
verhalen hier voor ons gebracht!
Lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, bo'ke, schrijfster,
fijn dat jullie er waren!
Bedankt!
lieve groeten!
Een van die dagen dat je aan de herfst gaat denken
de eerste kilte ’s morgens.
Uit de milde wind puur je de laatste warmte,
je leest de herfst en daarna de winter, hij komt!
Met weemoed ga je aan de pc
je vingers strijken soepel over het klavier
ze strijken de zinnen glad
zoals een penceel voor de schilder.
Het schrijven vult de ruimte op het scherm
en als je het bewaart vult het ruimte op je harde schijf
of plaats je het op de topic ‘mijmeringen’
die schijf is nog lang niet vol, nog lang niet af!
Hoever ga je met het schrijven over jouw gedachten?
geef je jouw diepste dromen er in prijs
of bewaar je ze voor een enkeling
met een grenzeloos vertrouwen?
Soms schrijf je nietszeggende woorden,
of toch niet?
Is het fluiten van zangvogels nietszeggend,
of toch niet?
Is schrijven zoals het lied van zangvogels
uiting van melancholie of van vreugde?
Jouw vleugels klapwieken in de woestijn,
Welke rol speel je in het leven?
De eeuwige vraag!
gustilpe
fijn dat jullie er waren!
Bedankt!
lieve groeten!
Een van die dagen dat je aan de herfst gaat denken
de eerste kilte ’s morgens.
Uit de milde wind puur je de laatste warmte,
je leest de herfst en daarna de winter, hij komt!
Met weemoed ga je aan de pc
je vingers strijken soepel over het klavier
ze strijken de zinnen glad
zoals een penceel voor de schilder.
Het schrijven vult de ruimte op het scherm
en als je het bewaart vult het ruimte op je harde schijf
of plaats je het op de topic ‘mijmeringen’
die schijf is nog lang niet vol, nog lang niet af!
Hoever ga je met het schrijven over jouw gedachten?
geef je jouw diepste dromen er in prijs
of bewaar je ze voor een enkeling
met een grenzeloos vertrouwen?
Soms schrijf je nietszeggende woorden,
of toch niet?
Is het fluiten van zangvogels nietszeggend,
of toch niet?
Is schrijven zoals het lied van zangvogels
uiting van melancholie of van vreugde?
Jouw vleugels klapwieken in de woestijn,
Welke rol speel je in het leven?
De eeuwige vraag!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!