Het leven zoals het is...(vervolg)

[Bosrankje]

Lieve Hilde,

Wat je nu meemaakt kan ik zo goed begrijpen
(en ik zal zeker niet de enige zijn)...

Het einde van je gedicht doet mij zo denken
aan iets dat ik geschreven heb na de dood
van mijn vader :

"...Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen
en naar me kijken en lachen en zeggen :
je gelooft dat toch niet he ? Kom, we gaan
naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos
en in de tuin ! 't was maar een grapje... kom..."

Veel liefs van Alter en Rankje xxx

[ria]

Om jouw verdriet een klein beetje te helpen verzachten, Hilde,
meelevend,
ria

[hilde m]

Nu alles zijn beloop
heeft gehad
en er niets meer
valt te hopen.
We niet meer
naar dokters of
ziekenhuizen moeten lopen.
Is de stilte oorverdovend
de leegte désolaat.
Intens pijnlijk die lege plaats.

Je bent er niet meer
en toch voelbaar aanwezig.
Je zit in mijn hoofd,
kijkt mee over mijn schouders
naar alles waar ik
ben mee bezig.
De samengebalde energie
van de laatste weken,
die me deed functioneren
is uit mijn lijf verdwenen.
Ik ben moe, uitgeblust.
Mijn lichaam en geest
snakken naar broodnodige rust.

[denook]

doe het snakken naar rust ophouden, hilde.
Bouw een interval(letje) in je leven
waarvan de rust de bouwstenen zijn.

Je mensen om je heen
zullen toekijken
en zien dat het goed is.

Je kunt pas 'goedheid' blijven uitstralen
als je jezelf 'goed' voelt.
Zonder houd je het niet langer vol.

Krijgen we een kaartje vanop een rustig eiland,
met een uitrustende hilde,
die ons rustig toelacht ...

denook

[hilde m]

Denook,
ik voel dat je oprecht begaan bent met mijn persoontje.
Dat voelt heel goed, lieve vriend.

[hilde m]

We gaan stemmen vandaag...
't is niet van willen,
maar van moeten.

Stemmen-wervers
hoor je onze stem
of zijn we er weer aan
voor de moeite.
Gaan jullie voor
een goed betaald postje
en kunnen wij
op onze kin blijven kloppen.
Veel beloven
en weinig geven
doet immers de simpelen van geest
in vrede leven.
Al dat onderlinge gekibbel,
daar wordt niemand beter van.
Wij simpele zielen weten
dat het beter kan,
dan het wanbeleid van de laatste tijd.
Politiek bedrijven is meer
dan centen binnenrijven.

[hilde m]

Ik tuur door de ruiten,
het is winderig buiten,
de wolken drijven
in formatie voorbij,
zoals de details
van de voorbije weken
mijn geest passeren
rij na rij.
Ritueel heb ik afscheid genomen,
onzichtbaar ben je nog steeds bij mij.
Slechts langzaam,
zal je sterven,
misschien elke maand een beetje.
Ik wil het woord "dood" vergeten
en denken aan een lange reis,
die je maakt in tijd.
Een perspectief scheppen,
voor een wederzien,
als de weg is ten einde,
voor ons beiden.

[schrijfster]

hilde,

Weet zo goed hoe het voelt,
ondanks alle zenuw slopende
dagen,en dingen.
Alleen maar leven op adreline,
totdat je met een schok beseft
dat het werkelijkheid was.
De knop ging om,
alles gedaan en geregeld
als een automatise piloot.
Er bij zijn,en toch niet beseffen
alles dringt pas later,veel later tot je door.
Dat het de harde realiteit is,
alles schiet als een film aan je voorbij
en komt ongeloof,pijn gemis
allemaal naar boven,en een zware tijd
te gaan!

Hilde heel veel sterkte en kracht toegewenst
je zult het nodig hebben.
Lieve groet schrijfster.

[gustilpe]

lieve hilde,

draag jouw lieve vader
maar dicht bij jou,
in jouw hart vergeet
je hem nooit!
Je kan voort
met hem praten,
hij hoort je wel!
Het is nog vroeg
zeker voel je nu het gemis
maar dan ooit,
maar stilaan zal de pijn
met tijd wat verzachten.
De mooie herinneringen
zullen blijven!
Ik wens jou veel moed!

lieve groetjes,
gustilpe

[hilde m]

Lente,
waarom treur je zo,
het is grijs en somber buiten,
je trekt strepen van tranen
op de ruiten.
Zelfs de vogels
hebben geen zin in fluiten.

De koude en vochtigheid
dringt de huiskamer binnen,
beklemtoont de droevige dingen,
doet het gemis
nog harder doordringen.

Lente,
ik heb behoefte aan mooie dagen,
aan de warmte van je zonnestralen,
die de kilte,
rond mijn hart verjagen.

[ria]

zo gevoelig Hilde, zo intens.
sterkte in het verwerkingsproces.

lieve groet;
ria

[gustilpe]

lieve hilde,

mooie dagen,
dan voelt men zich beter,
de zon is er,
morgen nog wat warmer,
probeer er van te genieten,
ik denk aan jou en breng jou
een roosje van uit mijn tuin!



zonnige groetjes,
gustilpe

[hilde m]

Ria, Gustilpe, schrijfster,
mooi,
wat jullie achterlieten...

[hilde m]

Liefde en genegenheid,
we aanvaarden het dikwijls
met vanzelfsprekendheid.
Eens van ons weggerukt,
bleek het een onbetaalbaar bezit.
Een zeldzaam kleinood,
voorgoed van ons weggenomen
door de dood.
Met spijt beseffen we dan tenvolle,
wat we hebben gehad
en voor altijd zijn verloren.

[hilde m]

Ik voel me plots oud,
opgeschoven in de hiërarchie.
In mij woont droefenis,
samen met zijn compagnon
gelatenheid.
Ik ben mijn "drive" kwijt.
Geen interesse meer,
om aan iets nieuws te beginnen.
'k Wil alleen maar
mijmerend in mijn zetel zitten.
Zelfs een goed boek
kan me niet bekoren,
mijn aandacht zit geblokkeerd
in onrustige dromen.

Ze zeggen dat het zal beteren,
dat ik langzaam het "slechte"
zal vergeten.
Dat de toekomst
een nieuw perspectief zal openen.
Dat hoop zal worden geboren,
in nieuw leven,
dat van zich zal laten horen,
want er is veel verloren,
maar er blijft nog zoveel over.