--"Ons Dagboek"--

[denook]

Vorige week, op een andere topic, van een hoger gehalte wat de 'Poëzie'
en 'Proza' betreft, liet ik de woorden 'wiskundig gevormd' vallen.
Wie verder las wist meteen dat het niet van 'hé, ik ben wiskundige', was,
maar wel een 'was ik maar een Schrijver met hoofdletter', zoals een
paar heren net voor mij er hun talenten hadden getoond.

Wist ik veel dat 'wiskunde' ook aanwendbaar was om als inspiratie te
worden gebruikt voor literaire ontboezemingen.
De twee heren, oude rotten in het vak, met 'oud' dan verwijzend naar
hun staat van dienst bij Sennet, schenen het amusant te hebben gevon-
den, denk ik toch, hun pennevruchten lezend.
De een schreef luchtig, speels, zoals we hem kennen; de ander iets
zwaarder (-even herlezen-), doorspekt met een jargon van oude talen,
zoals we hem kennen ...

Ik zag hen monkelend zoeken, heel ver in het geheugen, naar enkele
wiskundige termen, uitdrukkingen en - al of niet gefantaseerde -
gemeenplaatsen.
Zeker niet met heimwee schreven ze er over neer.
Meer met een 'we hebben dat wel gehad', 'laat nu maar zitten', 'het was
toen wél geweest'; ballast die ze nooit nog nodig hadden en dan ook
graag achterlieten.

Hebben ze gelijk? Ik weet het niet.

Taal en muziek zijn onuitputtelijk - wiskunde eigenlijk ook.
Taal en muziek kunnen heel mooi zijn - wiskunde zeker ook.

Een groot professor - hij was zo groot dat hij, na een draai teveel, in de
psychiatrie belandde - heeft ooit in een dikke turf aangetoond dat alle
muziek van Bach, opgebouwd is met wiskunde.

Ik schreef hier al eens over een ontmoeting met een merkwaardig man,
wandelend door Brussel, in de kerk van de Goede Bijstand.
Ik stapte de kerk binnen; hij bespeelde het orgel, heel alleen in de
kerk, prachtig!
We raakten aan de praat. Weet je wat het beroep van de man was?
Hij had er twee:
- professor hogere wiskunde aan de ULB,
- professor harmonie aan het franstalig muziekconservatorium, eveneens
in Brussel.

Dat zijn ontmoetingen die blijven hangen.
Die me graag tot mezelf doen zeggen: "zie je wel!"

prettige eindejaarsdagen aan iedereen die hier langs komt,

denook

[ria]

aan denook en alle lezers die hier voorbij komen,
mijn oprechte wensen voor een voorspoedig en gezond 2012.

http://4.bp.blogspot.com/-CpSXZhHfCY0/T ... stmis1.jpg

ria

[Dtm]

Goedenavond dagboek,

stoor ik?
Euh, u zwijgt als de God van de Rooms-katholieken.
Niet erg, de gelovigen zijn dat gewoon.
Er is trouwens al te veel lawaai in deze wereld.

Zopas keek ik door dit venster naar twee heren van stand.
Beiden estheten en ook nog intellectuelen.
U zal misschien opwerpen: 'dus een beetje van het goede te veel'.
En daar heeft u een punt.

Maar voor dit venster zijn wij heer en meester en zij: 'ni dieu, ni maître'.
Zo zie je maar.
U beslist zelf waar u 'salut et merci' zegt.

Onder het kijken en luisteren, dacht ik plots aan u.
U, dat laat u al eens vallen, houdt van 'niveau'.
En 'het geloof', u mag het met een hoofdletter schrijven, is u ook niet vreemd.
Integendeel, ik vermoed stiekem dat u er een tedere minnaar van bent.

Wel, dagboek, als u zich al eens verveelt, zoals op Kerstdag,
geen iota op uw papier, wel klik dan gewoon het adres hierna eens aan.

Vierentwintig minuten en twee seconden: niveau.

Prosit!



http://www.rkk.nl/eeuwigh-gaat-voor-oog ... 37194.html

[lotte]

Ons dagboek,

ik heb een wens voor iedereen die hier langskomt
een gelukkig nieuwjaar met lieve mensen om je heen
mensen die van je houden om wat je bent
mensen in wie je een stukje van jezelf herkent
mensen die met je meegaan in koude dagen

veel geluk, liefde en vooral gezondheid voor 2012

lotte.

[ria]

http://forumimages.seniorennet.be/ria/1 ... 1769a5.jpg

omdat ik mij aan de regels hou,
ik hoop dat een link (in deze dagen)
niet verboden is.
Dag lieve Lotte en dank!

ria

[Dtm]

Dagboek zonder woorden


Hoeveel wit
heb ik nog over
om mij toe te dekken

hoeveel tijd
schrijdt hier voorbij
onbeschreven

hoeveel later
kan ik nog dragen
tot aan jou.

[denook]

Er wordt me toegedicht dat ik een tedere minnaar van het geloof zou zijn -
mag met een hoofdletter; was wel maar met een 'stil vermoeden' geuit.
Het heeft me toch doen nadenken, lang, tot zelfs aan zee, waar we enke-
le dagen verbleven. Een kamer in Oostende, 'hotel du parc'.
Voor wie het niet kent: geen vergane glorie maar wel een oud, krakend
pand, nog volop 'in' bij menig toerist, veel buitenlanders ook, die dit
soort onderkomen weten te appreciëren boven de nieuwste glas- en
staalconstructies met moderne design en technische snufjes.
En op zo'n kamer, buiten regen, storm en het verkeer dat trachtte voor-
uit te komen, liet ik mijn gedachten vrij ... naar mijn geloof.

Lagere school. We woonden in het eerste huis van een blok van vier. In
het derde pand woonde de pastoor, Leon Van Pevenage. Een boom van
een vent, die alles, maar dan ook alles wist van iedere parochiaan.
Veertien dagen na Pasen werd er ieder jaar na de zondagsmissen gebe-
den voor het aantal parochianen - het juiste getal werd steeds vermeld -
die dat jaar hun 'Pasen niet gehouden hadden'.
Op zijn preekstoel bulderde hij met in één hand het kruisbeeld, in het
andere 'het Laatste Nieuws'. In een christelijk huis was geen plaats voor
de twee. Of het kruis, óf de krant moest buiten!!
Ik was zijn misdienaar, mocht 's morgens nooit ontbreken; was ook de
'ijveraar' van de 'kruistocht' en moest wekelijks kaarten ophalen, helpen
afstempelen en terug ronddragen.

Dan kwam het college, internaat - schreef er reeds over - met alleen
priesterleraars, op twee na, in de ganse humaniora.
Elke weekdag vertoefden we anderhalf uur in de kapel; iedere zondag
zelfs drie en een half uur: morgengebed, vroegmis, plechtige hoogmis,
lof en vespers, avondgebed.
Werd door Van Pevenage het geloof er bijna ingeklopt, in het college
werd het er ingepompt.
Er waren priesters - de meesten - die me geen overtuiging bijbrachten
en zeker ook geen uitdragers waren van een geloof om van te houden.
Over de zes jaren waren er wel enkelen die boeiden, door hun manier
van zijn, hun kennis, hun verrijkende invloed. En juist deze priesters
straalden hun liefde voor God uit op een spontane, menselijke manier.
Ik schreef reeds over E.H. Fernand Vernaeve, die me alles bijbracht
waarvan hij wist en voelde dat het me verrijkte, inbegrepen ware Gods-
vrucht en een gedragen omgaan met Waarden met grote W.

Dat is nu alles zeer lang geleden.
Wat er nog rest is het feit dat ik ieder weekend een misviering tracht
bij te wonen. In enkele kerken mag ik sporadisch nog het orgel bespelen
als de vaste organist afwezig is door ziekte of verlof.
Verder gaan we her en der en het is nog zoals vroeger.
De meeste kerken en pastoors delen niets waardevols aan overtuiging
uit. Hier en daar echter horen we een stem die boeit, een geluid dat
aanslaat, en daar blijven we het voor doen, ja, weklijks.
Noem het een restant van zovele jaren geestelijke indoctrinatie, maar
het is er en stoort niet ...

denook

[Gast]

Weet je, dagboek,
ik voel mij zo ontzettend moe.
De armen van Morpheus brengen geen soelaas.
Het is niet mijn lijf dat moe is maar mijn geest.
Alles frustreert me en maakt me onrustig.
Weg van deze wereld
ik wil rust, niets anders dan dat.

Ik zwijg...
maar zou het van de daken willen schreeuwen.
Ik lach...
maar slik de machteloze tranen weg.

Nooit luistert men naar de stille stem.
Nooit wordt de stilte nog gehoord.

En daarom, liefste dagboek,
voel ik mij zo moe.

[denook]

ALLEEN VOOR VOLWASSENEN?

Verjaardagen kan ik niet onthouden, wanneer ik ze ergens noteer vergeet
ik ook daar te gaan kijken. Daardoor geen verjaardagswensen noch
cadeautjes, op een handvol na - ja echt, maximaal een handvol.
Zo kon ik op geen maand na zeggen wanneer mijn schoondochter jarig
is. Als ik het dan toch al eens merk, dan blijft daar tegen het volgende
jaar niets meer over in de hersenkamertjes.
Dat heeft geen invloed op de goede band die wij hebben. Het is een pracht
van een schoondochter die als kinderpsychologe mijn kleinkinderen brengt
tot waar ik ze graag zie evolueren.

Vorige zondag was er de jaarlijkse nieuwjaarsviering voor de ganse fami-
lies: tweemaal drie kinderen met wederhelft (-op Jos na die alleen is-),
tweemaal een rist van kleinkinderen - dit jaar weer twee stuks erbij.
De groep wordt groot en we krijgen een prachtlocatie voor ons feest,
met ruimte zat voor de kleine ravotters - dank je wel Yannick.

Na het aperitief en de vele, vele nieuwjaarsbrieven en de soep, was het
wachten op het hoofdgerecht.
"Va, volgende week verjaart Sigrid en ze wordt veertig jaar".
Het was Jos, vrij luid; iedereen keek er van op.
"Is dat waar, Sigrid?" - "Ja, peter", met een rode kop.
Vorige jaren waren er ook verjaardagen geweest op 17 januari, maar ja,
ik wist het niet, deed er nooit aan mee (- wil het niet blijven herhalen-).

Maar nu, 40 jaar, dat kan ik niet laten voorbijgaan.
Wou zelfs iets speciaals doen, voor die ene keer...
Ze is verzot op een fijn restaurantbezoek, terwijl mijn zoon daar moeilijk
voor te vinden is.
Waarom niet wij, met ons twee, een avondje genieten in een restaurant
met ster ... Verrassing! Leek geen goed idee.

Een boek, een degelijk boek, met op de eerste binnenbladzijde een
tekstje om nooit te vergeten. Dat wordt het!!
Welk boek?
In 2009 kocht ik een dikke turf: 'Misschien wisten zij alles' van Toon Te-
legen (- ooit aanbevolen in een stukje van Uvi, en dan zit men goed-).
Het boek ligt altijd grijpensklaar, 632 bladzijden, met 313 dierenverhalen,
onuitputtelijk.
Wil hier graag een paar commentaarzinnen aanhalen over het boek,
zoals recent nog verschenen:
- De verhalen openen kamers in je geest waar je nog nooit bent geweest,
- Vaak blijf je ontredderd achter, maar dat maakt ze net zo bijzonder,
- De verhalen waarin je de moraal niet voelt zijn meesterlijk.
Ik sta volledig achter deze lofwoorden; alleen moet ik het van iemand
anders lezen om dan te zeggen: "Oh ja ... goed gezien", ( - wat benijd
ik mensen die puur kunnen schrijven -).

Standaard boekhandel in Asse, een prachtzaak; ken geen ander filiaal
waar het zo druk is en met een zeer grote keuze.
Ik ken de afdelingen in de winkel en wist dus waar te zoeken ... literatuur,
dik stevig paars boek, bij auteurs met de letter T.
Niet te vinden.
Dan maar bestellen. Is nooit een probleem, in maximum drie dagen is
het weer voorhanden.
"Maar meneer, dat boek is zeker in huis hoor".
Kan ik dan niet meer zoeken noch lezen?
Veronique loodst me mee, achteraan in de winkel.
Vier!! exemplaren staan er, bij de afdeling ... 'Jeugdboeken' ...

Dat weten we dan ook weer.
Maar eigenlijk, ook jongeren kunnen van dit boek genieten, met een ver-
beelding die andere kronkels zal maken.
Goed zo.
Sigrid, dit is dan je verjaardagsgeschenk.
Laat het ergens achteloos rondslingeren en glimlach als het op Carstens
knieën open ligt, terwijl hij stil, met grote ogen leest.

denook

ps. de titel van dit stukje is een beetje misleidend. Bedoeling was om tot
het einde te lezen, al was de inhoud alles behalve spannend.

[ria]

Het boek ligt er, (nog een ander dan dat van denook)
en gelezen zal het worden, overal ter wereld...
Ah ja, alle wereldleiders kregen het van onze Herman,
(neen niet deze, je weet wel die andere, daar in Brussel)...

"Natuurlijk", wanneer men iets gratis kan bemachtigen,
en dat dan nog de hemel wordt ingeprezen.
Misschien zullen velen er iets aan hebben,
één of ander stukje dat voor hen geschreven is.
Ik gun het hen van harte.

Natuurlijk zijn er veel soorten van geluk, meestal hebben ze
met de anderen te maken, zo ervaar ik het toch.
Bv. Als ik na twee jaar, mijn overzee-verre-kleinkinderen weerzie en mag knuffelen
en als ik in hun oogjes speur dat zij ook zo gelukkig zijn met dit weerzien.
Als ik verneem dat een goede vriendin aan de beterhand is.
Als ik een alleenstaande heb bezocht en als ik zie dat zij er deugd aan heeft,
zelfs al zegt ze dat niet.
Als ik mag genieten van Gods mooie natuur.
Als iemand mij een hartelijk woord schenkt, of een schouderklopje.
Als ik....in de armen van mij schat, reeds 47 jaar lang.
Als, na een jaar van sukkelen, mijn eigen gezondheid er op vooruit gaat

Dit alles schenkt mij diepe vreugde en echt geluk.
Voor dit alles en veel meer ben ik oneindig dankbaar.

Maar toch is er voor mij een dimensie meer aan het aardse geluk
dat wij hier mogen ervaren en beleven.

- Ik citeer uit het forum bezinning, waar ik schreef -

Mijn ouders waren mensen van gebed.
Mijn moeder, die vader 11 jaar overleefde en lange tijd bij ons woonde,
heeft mij de waarde van het gebed geleerd.
Eigenlijk reeds van in mijn kindertijd, maar vooral in die laatste jaren van haar leven.
Er was een tijd dat ik wel bad, maar er met mijn hart niet bij was.
Toen voelde het als een verplichting.

Maar van mijn moeder zag ik, zelfs in de moeilijkste jaren van haar leven,
dat het gebed haar vreugde en vrede bracht.
Eéns zei ze: "lief kind, je moet NU bidden, want hoe zieker men is,
des te moeilijker het wordt."

Toch heeft zij gebeden tot aan de laatste dag, door haar leven,
aan God toe te vertrouwen en in Gods Hand te leggen.
Haar doodstrijd was dan ook kort en vredevol is ze naar haar goede
en trouwe vriend Jezus overgegaan en naar Zijn heilige Moeder.

Dank zij haar, heb ik mogen ontdekken dat het gebed geen sleur
en geen verplichting moet zijn.

Het is een genade dat ik nu uit heel maar hart mag zeggen:
"U bent voor Mij de oorzaak van mijn vreugde, Alleluia."

Mijn aards geluk zou niet volledig zijn, zonder de vreugde en het geluk
dat ik mag ervaren door mijn gelovig zijn.

"Dank U Mijn God, voor alle geluk dat ik van U en van mensen mag ontvangen."
ria

[Dtm]

Goedenmorgen dagboek,

de eekhoorn is al wakker.
Kleinzoon staat onder douche. Seffens naar het voetbal.

Maar eerst zal ik voor hem nog wat wentelteefjes bakken.
Pain spéciale.
Hij roept me ik moet z'n haar gaan drogen.

Het is wel belangrijk het juiste boek te lezen.

D.Gàààg.

[ria]

Heel de dag, regen, wind, regen, wind,
steeds de zelfde melodie herhalend,
of was het afwisselend?
Zij waren vandaag dik bevriend,
tot ongenoegen van velen
die zoals ik, op een beetje
zon hadden gehoopt.

Misschien schreef ik het, of ook niet,
het werkt op mijn zenuwen,
ik kan er niet meer tegen...

Deze laatste zin brengt mij terug tot bij Vrankx,
"Zuid-Afrika," de sloppenwijken in de grote steden,
leiders of politiekers, ook en misschien vooral
van het eens gevierde en gespierde ANC,
dat nog niet zo lang geleden opkwam
voor de rechten van de armsten, de uitgestotenen.

Hoorde ik in de reportage niet meerdere keren klagen,
voor ons is het genoeg geweest,
wij kunnen er niet meer tegen.

De huisvesting van duizenden gezinnen, nog altijd
even erg, misschien erger, dan in de tijd van de apartheid.

Corruptie alom, eens een beetje macht....
(al mag ik niet veralgemenen)
vooral het bestelen van de armsten, de marginalen,
is dit niet om opnieuw in opstand te komen?

Kinderen die in al die ellende geboren worden
en moeten leven, tot ze groot zijn...
en ze zelf kinderen krijgen.

..................................................

En op een andere zender krijg je dan te zien hoe mensen
van koninklijke bloede zich inzetten voor het behoud
van chimpansee's. Verterende beelden.

Iedere keer draait mijn maag zich om, als ik zie
wat er kan gedaan worden voor het redden van één
of een paar dieren, ergens in het wild, maar ook hier.

Mag dat niet van mij, natuurlijk mag dat, want wij
moeten ook zorgen voor het behoud van de natuur.

Maar...neem nu de Hoorn van Afrika, (dichter bij huis mag ook),
hoe kinderen daar ten order gaan, door ontberingen,
door gebrek aan water aan voedsel, aan huisvesting.
Kindjes die de kracht niet meer hebben om te schreien,
moeders die hun kindjes zogen, tot ze zelf helemaal leeg
en uitgedroogd zijn.

Afschuwelijk beelden in deze wereld van rijkdom en comfort,
ondanks de zogenaamde crisis in het westen.

Mijn God, hoelang duldt Gij nog dat zovelen van uw kinderen,
door hun broers en zussen worden vertrappelt en misbruikt.

Massa's conferenties op wereldvlak hebben tot nu toe niet veel opgeleverd,
maar wel heel veel gekost, vooral om het prestige van iedere deelnemer hoog te houden.
Geld dat veel beter in belangrijke projecten was gestopt en opgevolgd.

Hier en daar lukken Goddank kleine projecten, door de inzet van edelmoedige mensen.
Maar globaal gezien lijkt het alsof het kwaad zegeviert.
En toch kunnen wij er iets aan doen, als we met genoeg mensen van goede wil,
samen de handen uit de mouwen steken. "Maar samen ook de handen vouwen."

Dat laatste is gebleken door de massale gebeds bijeenkomsten in Oost-Duitsland,
(was het Leipzig?) voor de muur gevallen is in 1989.
De val van de muur in Duitsland is niet ontstaan in de politieke echelons maar in de kerk.
Door de gebeden van gelovigen is de muur gevallen.

bron http://weblog.prosperitas.net/?p=48

Zijn wij ondertussen het bidden verleerd, of geloven wij er niet (meer) in?

De regen tokkelt nog steeds en de wind giert... maar het deert mij niet meer.

Wij hebben het goed, ontzettend goed, soms te goed. (als ik vergelijk).
Ik schaam mij als ik hoor en zie, wat anderen moeten ontberen?
Heb ik mee schuld daaraan?

Heer, open onze ogen, red uw mensen, wij vergaan!

ria

[denook]

TWEE BILLEKES

Terwijl ik vroeger stukjes bracht, gelinkt of teruggrijpend naar actuele
gebeurtenis(sen),(jes), meestal zonder titel, kreeg ik de laatste tijd
zomaar titels in de schoot geworpen. Zoals ook nu weer.
Geen haar op mijn hoofd liet deze morgen vermoeden dat ik inspiratie
zou krijgen rond 'twee billekes'.
Had gisteren iemand beweerd dat ik vandaag over 'twee billekes' kon
schrijven, ik zou uit de lucht gevallen zijn; welke billekes, wiens billekes?
En toch ..

Voorgeschiedenis.

Mijn jongste schoolgaande kleindochter zit in het derde leerjaar; haar
broer in het vijfde.
Zolang minstens een van hen in de kleuterschool zat mocht ik naar
het grootouderfeest: een ganse namiddag koffie, pintjes, taart en een
optreden van de kleuterklassen; en dat vijf jaar na elkaar.
Dé attractie was telkens juf Carine van het eerste kleuterklasje, een
geboren entertainertalent. Ze schreef ieder jaar een gepast scenario dat
de nummertjes aan elkaar breide; alles doorspekt met grapjes en fijne
geestigheden, waar menig Comedy-Casino-artiest nog kan van leren.

Ik genoot dan meer dan de anderen, want juf Carine was de dochter van
'Maria van Sinte Mettes' en 'Maria van Sinte Mettes' deed samen met mij
haar plechtige Communie en 'Maria van Sint Mettes' had in de lagere
meisjesschool tegen haar vriendinnetje Cecile, die mijn nicht was, vele
keren gezegd dat ze later met mij zou trouwen ...
Dat dus allemaal vóór de plechtige Communie; daarna nooit nog iets van
gehoord: weg Maria, al meer dan zestig jaar.
Maar toch, in juf Carine, die op het podium zo schitterde, trachtte ik hei-
melijk de talenten van een dochter te vermoeden.

Vandaag.

In de lagere school van mijn kleinkinderen is er het jaarlijks eetfestijn.
Vele mensen, ook van ver buiten de school, komen er op af. Niet alleen
om te steunen, doch omdat in de ganse omgeving geen eetfestijn van
een sport-, muziek- of jeugdbeweging zo lekker is. Men heeft me doen
geloven dat het een heuse kok is die instaat voor de excellente kwaliteit.
Omdat er zo'n grote toeloop is, zijn we er altijd vroeg bij; soms té vroeg,
zoals ook nu. Het personeel maakt zich klaar om in actie te schieten voor
de bedienig, terwijl wij al, alleen, in de grote, lege zaal wachten.
Ik merk juf Carine, wijs ze Martha aan, met de uitleg dat de moeder van
juf Carine, Maria van Sinte Mettes, ooit ...enz, enz.
Jos luistert mee; grappig, vindt ook Martha.
De zaal loopt vol, als wij al onze vol-au-vent binnen hebben en ik plots in
de deur Maria van Sinte Mettes zie verschijnen, samen met haar man, die
er (-alleen voor mij waarschijnlijk-), oud, kaal en wat zwaar uitziet.
Ze kiezen hun plaatsen, doch Maria gaat eerst onze tafel voorbij, naar
haar dochter toe, die wat verder een bestelling noteert.

"Hé herman!"
"Hey Maria, is dat lang geleden ... een vraagje Maria, uw man, hoe oud
is die eigenlijk?"
"Zo oud als gij en ik hé herman, van 37 - weet je toch nog!"
"Ja, Maria, we zouden zelfs samen trouwen, weet je dat nog?"
Uitbundige lach ...
"Natuurlijk weet ik dat nog, ik kreeg zelfs met ons plechtige Communie
twee billekes van u".
"Echt waar? Weet ik niets meer van".
"Natuurlijk is dat waar ..."

Ik durfde niet meer vragen of ze er ook eentje had bewaard.

denook

ps.
Dit korte gesprek verliep in het niet te vertalen, noch neer te schrijven
dialect van Nijverseel.
Ik heb alle dialectwoorden vertaald naar het Nederlands, behalve de
'twee billekes', die 'prentjes' waren, zoals iedereen nu wel weet.

[ria]

Het werd de hoogste tijd, eindelijk is er een nieuwe bril in bestelling.
Een weekje ongeveer is mij gezegd. Ik verheug mij erop.
Wat mij tegenhield? om eerlijk te zijn, de kosten.

Zelfs als het montuur zo goedkoop mogelijk wordt gehouden, geen snufjes
of dure merken, maar wel degelijke glazen, (dubbel zicht) dan is men niet ver
af van 1000 €. Het is zeker 5 jaar geleden dat mijn bril werd aangepast.
Het was hoog nodig. Eén lichtpuntje, de mutualiteit zou nu met 40 € tussenkomen.
Ik heb nog nooit een tussenkomst gehad op een van mijn vorige brillen.
Zo zal het de meesten wel vergaan. Helaas. Terwijl een bril toch voor velen
een noodzakelijk kwaad (of goed?) is .

Dat begrijp ik dus niet. Voor het terugbetalen van abortus is er wel geld.
(een mensenleven doden – wordt vergoed)
Een nieuwe bril, die bijdraagt tot de veiligheid en het gemak van een mens,
krijgt een magere 40 €. Begrijpe, wie begrijpen kan!
De wereld draait vierkant!

ria

[ria]

Ontbijt op zondag

De kopjes kijken elkaar bemoedigend aan,
onder het licht van de lamp, die nog brandt,
Heel de week vertoeven ze in ‘n donkere kast,
reikhalzend uitziend naar die blije dag.

Maar niet ieder van hen deelt in de vreugde,
één paartje per keer, eerlijk verdeeld.
De achterblijvers lijken teleurgesteld, maar
een zondagspraatje is niet verboden.

“Weet je nog,” zei de suikerpot, die nog maar
af en toe uit de kast komt, “weet je nog,
vroeger… toen ze nog allemaal thuis waren,
toen hadden we geluk, zo met zijn allen aan tafel.”

“Ja, ik herinner het mij,” zei een bordje, “geluk…
maar ook scherven, kijk maar eens naar mij!”
“Wat wil je” sprak haar maatje, “die afwasmachine ook.”
“O, dat vond ik zalig” zei de grote broodschotel.

Zo ging het keuvelen nog een tijdje verder,
tot de theepot zich afvroeg:
“ Wanneer kom ik nog eens aan de beurt? ”
“Schrik niet” zei het eierdopje, “ik vrees: nooit meer.”

De theepot, die al lelijk gehavend was, schrok zo erg
dat zijn gebroken teut, tranen met tuiten weende.
“Stil maar, stil maar,” zeiden enkele borden,
“ook wij hebben onze beste tijd gehad.”

“Weet je,” zei een heel klein vaasje, ergens achterin,
“ als de tuin weer gaat bloeien, ik weet het zeker,
gaan wij samen bloempjes plukken. Ik versier jou
en jij maakt mij mooi." "Hoera, hoera, riepen ze in koor."

En ze maakten nog verdere plannen,
voor een groot tuinfeest, met vele genodigden.
En daar zouden ze allemaal aan meewerken,
klein en groot, gekneusd of niet.

Het licht boven de tafel is gedoofd,
een frêle winterzon doet zich voelen,
schuchter, maar toch verwarmend.
De kopjes en bordjes, straks terug verzameld
zullen elkaar veel te vertellen hebben.

29.01.2012 - ria