Het dwaallicht.

[ria]

alledaagse dingen kunnen als muziek in je oren klinken,
vooral als je ze moet missen...

een vriendelijke groet DkA
ria

[DkA]

Jusqu'au bout du souffle



Die honger van m'n vingers. Niet te stillen.
Een schrijfmicrobe, een letterboulemie.
De manie van een seriewoordenaar.

Het boek is bijna uit.
Wanneer stopt een schrijver z'n verhaal?
Zijn het de personages die dicteren. Souffleren.

Jusqu'au bout du souffle.

Zolang wil ik schrijven. Want anders besta ik niet.
Heeft 'het' niet bestaan. Scripta manent.
Wie schrijft die blijft.

Deze woorden zijn slechts oefeningen.
In niet vergeten.
De geschiedenis van 'de lichtheid van het bestaan'.

[Bosrankje]

Hallo DkA,

Zelfs virtueel.... waaaaaaaaaw ! ik ken een "seriewoordenaar"
en dat niet alleen...ook boulimisch en vol microben

Misschien ook paranoïde of erger nog... ?
want hij weet niet meer of hij zijn personages creëert en laat
spreken of.... zijn zij het die souffleren...
Dédoublement de personnalité ? dat kent nu iedereen !

Beste DkA, twijfel niet meer : je bestaat hoor en je schrijfsels
zullen blijven dus... jij ook !

groetjes van Alter en Rankje

[Alterego1]

Een 'dwaallichtje' door Willem Elsschot himself:



'Het leven ligt vol dwaallichten:
Is dus het zoeken vruchteloos?'

Wij,moderne mensen,of mensen die doorgaan voor modern -
want over duizend jaar zal men op ons neerzien als op primitieven -
zien slechts de meest treffende resultaten die in de loop der laatste
50 eeuwen door het speuren van enkele grote geesten bereikt werden.

Het vuur,het wiel,het wentelen van de aarde om de zon,
de zwaartekracht,het ontdekken van de mikroben tot en met de
verbijsterende theorieën van Einstein,dat alles zien wij nu als het
meest natuurlijke en eenvoudig resultaat van een prettige 'zoekpartij'.

Wij bedenken echter niet wat al lijden en ontgoochelingen het deel
is geweest van de grote geesten op wier naam deze ontdekkingen
geboekt staan.

Vóór dat die mensen met vaste greep de hand konden leggen op
deze of die nog onbekende waarheid,hebben zij op hun weg duizenden
dwaallichten nagejaagd die langs hun pad verraderlijk fonkelden als
zovele sirenen,om dan telkens met bitterheid te moeten erkennen
'Deze is het niet'.

Hadden zij,moede en ontgoocheld,het zoeken gestaakt,dan zouden
wij nog leven als veel eeuwen geleden.Maar die uitzonderlijke geesten
scheppen geen genoegen in het ontdekken,want zij wisten niet vooruit
dat zij werkelijk 'ontdekken zouden wat zij zochten',maar in het
Zoeken zelf.

En deze overweging roept mij het onvergankelijk gezegde van
Willem de Zwijger te binnen:
'Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre,ni de réussir pour
persévérer'

Willem Elsschot
(Alfons De Ridder)

[ria]

Tuur je naar de wolken,
van uit je kleine raam,
de zon, de maan,
de vele sterren,
een palet van kleuren
herfst en nevel
en heel ver weg
komt reeds de winter aan.

Deze morgen, rijm op het dak,
de planten veilig geborgen
in hun winterhuis,
wij warm binnen,
turend door het raam.

Wolkenspel lokt mij naar buiten,
er bloeien nog rozen,
en sierappeltjes blozend rood,
de eik wordt rossig,
een roodborstje scherpt zijn keeltje
en zingt dan een solo-tje, ééntje.

Zomer verglijdt in herfst,
zo is het ook in een mensenleven,
hoeveel jaren nog
zijn ons, zijn mij, gegeven?

ria

[DkA]

Blauwe rozen




Als inkt vloeit
zoals bloed
dan druppelen er letters
op de stoep van mijn wereld

ik bouwde
mijn leven onder waterdichte metaforen
terwijl mannen
stenen verlegden tot huizen voor heren

ik kroop
behendig in blauwe rozen
die geurden naar gewillig papier
en schreef er een zolder

om zwijgzaam te wonen.

[Alterego1]

[DkA]

De conceptie van een tafel


Ze ligt adellijk onder m'n handen.
De nerven van haar ziel bloot geschaafd.
Haar jaren bewaard in een tafel.

Oude eik in een nieuw leven.
Het altaar van m'n dichters.
Daar concipiëren we elkaar.

Zij de tafel, de lezer en de schrijver.

[DkA]

De comparatief van zolder



M'n zolder is moe. En m'n vingers in de comparatief.
Dochter graaft in m'n verleden met haar heden.
Ze is lusteloos. Zonder lust. Ook dat wellicht.
Zij spit mijn oude echtscheiding in pijnlijke voren naar boven.
Ongewild en onbewust.

Ik zie haar afglijden in het montone. Van de sleur.
De griep houdt het gezin in haar greep. In mineur.
Nu al een ganse week. Een beurtrol van gehoest en hoge koorts.
Maar dàt valt nog te genezen. Normaliter.

Zou tijd alle wonden helen?
Een korst borduren op de pijn, wellicht wel.
Maar dat ongeziene litteken. Raak je dat ooit kwijt?

[ria]

...zij mist de vlakten met het rode zand,
de zon die schroeit,
de wind die door haar haren speelt,
zij mist de weidse horizon,
de zee, de oceaan,

zij mist de armoe
de kinderen van de straat,
zij mist ...een doel.

ria

[DkA]

...zij mist de vlakten met het rode zand,
de zon die schroeit,
de wind die door haar haren speelt,
zij mist de weidse horizon,
de zee, de oceaan,

zij mist de armoe
de kinderen van de straat,
zij mist ...een doel.

ria

Dag Ria,


"zij mist ...een doel."

Zou dit geen luxueuze gedachte zijn?
Als je drie kinderen hebt. En een voltijdse baan.

Opa die de temperaturen neemt. De Perdolan haalt en geeft.
Verleden week van vrijdagnacht op zaterdag: drie keer.
Toen heb ik de vierde keer de mama wakker gemaakt.

En Opa moest (mocht) die namiddag naar de klasreünie van z'n Retorica.
Opa die de ganse week van wacht is.

Tot haar echtgenoot het nuttig vindt (elders in afspraak) te ontwaken
uit de slaap en de vermoeidheid van
z'n Nintendospelletjes, z'n Skypen en pokeren op PC,
de muziek tussen z'n twee oren ...

en Opa die staat te briesen (Beaufort 5) omdat hij wegmoet naar de Kine
en 'mijnheer' niet komt opdagen.
Want "zij hebben de tijd en wij slechts het uurwerk".

Wie belt er naar de dokter? Wie rent er naar de apotheek?
Wie kookt er tijdens het weekend 'de eitjes"?
Maakt de chocomelk warm enz.
zodat dochter toch eens kan uitslapen ... enz.


Ik ben die Afrikaanse rust zat, Ria.
Want tenkoste van wie gaat dat allemaal?


Juist!

[schrijfster]

Moeder Teresa

Moeder Teresa,
in 17-10-1997 verkregen Nobelprijs voor de Vrede!

Geboren 27-8-'1910
Gestorven in sept 1997 in Calcutta,india
Zalig verklaring in Rome 19-10-2003
door Paus Johannes Paulus 11.

haar motto was............

de vrucht van stilte is gebed
de vrucht van gebed is geloof
de vrucht van geloof is liefde
de vrucht van liefde is dienstbaarheid
de vrucht van dienstbaarheid is vrede!

fijn weekend schrijfster.

[ria]

@ aan opa-ooievaar!
het spijt me,
zo heb ik het niet bedoeld.

laat ik het zo zeggen,
zij heeft keuzes gemaakt,
hij ook (maar daar zwijgen wij misschien beter over)
zij moet met haar keuzes leven,
en haar verantwoordelijkheden NU nemen,

al zou ze misschien liever nog
in de nochalance van het Afrikaanse ritme vertoeven.

en tenslotte,
opa- en oma's mogen nogal eens
de rol van "nanny" vervullen,
al heten ze ginder eigenlijk " une bonne"...

als dat niet te lang duurt
is dat zelfs leuk,
maar zodra het MOET en gewoonte wordt
komt een blanke ziel in opstand,
alle begrip daarvoor.
Voedden wij onze kinderen niet zelf op?
Ja toch!

...wie niet horen wil, moet voelen,
of is dat te grof gesproken?
Er waren toch afspraken, nietwaar?

Ik begrijp jou en begijp haar,
over "hem" zwijg ik in alle talen.

...tenzij nog dit,
er zijn ook Afrikanen, papa's
die meer gelijken op de work-alcoholic's
van bij ons, ook al wonen ze ginder.
en hebben een donkere huidskleur...

...sluiten ze nog even de deuren
achter zich, in het weekend?
dan wens ik jou alle nodige rust toe,

meelevend,
ria

[DkA]

Beste schrijfster en Ria,

nog even voor ik hier op zolder begin
aan m'n kookpot.

Ze noemden haar (m'n dochter) ginder 'Moeder Theresa'.

Maar voor zover mij bekend had die
geen drie kinderen waar ze moest (mocht) voor zorgen.

ALS
m'n dochter niet de verantwoordelijkheid van kinderen
op zich had genomen, mocht zij van mij
ginder gerust leven en sterven ...


Maar ik begrijp jullie reacties hoor.
Geen probleem.

Doch schrijf mij even:
'hoeveel opa's kennen jullie waarbij een gans gezin woont'.

Euh, niet voor een vakantie of een zondagnamiddag als de babysit van dienst.
Dàt bedoel ik niet, maar wel voor ..X?.. jaren.


Maar geen gezeur of getreur. We leven!
In de luxe van een zolderkamer. Met zicht op de hemel.

[ria]

ik versta het wel,
zoiets kan tijdelijk
maar niet blijvend.

helpt praten niet?

terwijl ik dit schrijf schiet mij iets te binnen;
uit een reportage van enige tijd geleden
onthield ik het volgende,
"een zwarte oma in een zwart land,
had een stuk of vijf kleinkinderen
opgenomen in haar armzalig huis",
in haar eentje zorgde ze voor de opvoeding,
zo goed als mogelijk, van deze kinderen,
wiens ouders allemaal aan aids gestorven waren.

Ja er zijn (nog) helden, (meestal heldinnen)
nog Moeders Theresa's,
ik heb grote bewondering en eerbied voor hen.

Eerlijk, ik zelf zou het ook niet kunnen of doen,
maar ik bewonder hen wel.

...en gaat het al wat beter met de zieken?

vriendelijke groet,
ria