Het dwaallicht.

[DkA]

De eerste zwaluw





Dag liefste,

In de herfst weef ik lentegras
door m'n vallende woorden
en madeliefjes voor achter je oren

ik kwetter als een speelse contrabas
pluk het licht van de dag
en hang het in je ogen te dromen

kijk, daar zie ik al de eerste zwaluw
in je ontwakende lach
ik kan hem zelfs horen.









PS.
Voor alle verliefde zielen.

[Bosrankje]

[DkA]

Schrijf niets om iets te lezen


Hoe woorden in de weg staan
van de verbeelding.
Het beeld blind ingekapseld wordt
onzichtbaar voor de ziener.

Door de beschreven ballast:
het stelen van de verte, de opgehaalde horizon.
Een geschreven barricade
voor het desolate wonder.

Van een ongeschreven wit gedicht.

[Alterego1]

Meeuwen - spielerei

In deze dwaas dompige Novemberochtend,
zweven zeven hongergeeuwerige meeuwen,
schetterig,stijlvol vleugelslagwrochtend,
vlerkerig hopend 't gerechtje te breeuwen

Alterego

[DkA]

Het dogma van de dichter


Ergens moet er een lezer zijn,
een bedevaarder naar hét gedicht.
Dat gebed van een kleine god
verlaten op dit aardse alfabet.

Een pelgrim naar het woord
die gelooft wat er staat.
En schrijft wat er is vergeten,
het heilige wit tussen de regels.

Het dogma van de dichter.

[ria]

daarstraks gelezen, op een affiche,
achteraan in kleine dorpskerk ergens in Vlaanderen,

de rijke vruchten van de herfst
brengen harde noten voor de winter
en zaden voor een nieuwe lente

Ik hou van noten,
zeker als ik ze zelf mag kraken,
en zaden, die verzamel ik
voor een betoverende lentetuin.

HOOP en BELOFTE...

ria

[DkA]

De groene dichter


De tuinman schrijft rozen op haar raam.
Zij leest ze niet.
Hij legt de herfst te slapen in een winterbed.
En zal voor haar de lente wakker maken.


Zij hoort hem niet.
Hoe hij voor haar de bomen groeien laat.
En de tijd zal snoeien tot groene dagen.
Het gras als een voorzichtige mat voor haar voeten legt.

Zij voelt het niet.
Enkel de woorden van een blauwe rijmelaar
lijken haar een gedicht.
Terwijl haar tuinman pas écht poëzie spit.

[Robol]

De tuinman schrijft
met groene vingers
gedichten aan
de blauwe Ispahaanse hemel

met vriendelijke
avondgroet

Robbe

[ria]

Man merkt die Hand des Mädchen

Ze werd verliefd
al bij de eerste blik,
"met dit poortje"
dacht ze
"schrijf ik
de mooiste poëzie
en liefst in blauw..."

De groene tuinman
had zo zijn bezwaren,
te ver,
te duur,
te veel werk...

maar...
de tuindame
hield voet bij stuk,
... ... ...

en nu kan hun
beider tevredenheid
om het poortje
niet meer stuk.

"ere wie ere toekomt!"

ria

[DkA]

Tersluiks



Ook woorden worden oud.
En begraven onder het verleden.
Tot ze voltooid verleden tijd zijn.

Hoelang is het geleden dat u dit woord hoorde?
Of zelf gebruikte?
Het heeft zijn tijd gehad.

Zoals oude mensen die met niemand
nog hun herinneringen kunnen delen.
Erover spreken, jawel. Als er iemand wil luisteren.

Maar dat is niet hetzelfde als delen.
Delen dat doe je van eenzelfde stuk.
Van hetzelfde leven. Dezelfde tijd.

'Tersluiks' heb ik het hier toch maar even heimelijk
binnengesmokkeld. Het zou een woord van Mortier kunnen zijn
die gisteren de AKO literatuurprijs won. Met 'Godenslaap'.

Een god in het diepst van zijn verlangen. Proficiat Erwin.

[ria]

met een vriendelijke en zonnige herfstgroet,
ria

[DkA]

Schaduwkind


Breekbaar als ijspegels.
Zijn woorden.
En ze lijken helder als een vrieslucht.

Geslepen door zijn intellect.
Met precieuse precisie.
Gekoesterd door zijn weemoed.

Elk woord ruikt fris.
Naar een baby.
Die er niet meer is.

Hij schrijft vandaag en morgen.
Nog slechts of het gisteren was.
Het afwezige blijft aanwezig.

Herschreven tot het tegenwoordige woord.
De leegte is volledig. Gevuld.
Zijn toekomst ligt in het verleden.

De dag dat zijn kind
hem vader maakte.
Heel even. Voor altijd.





P.F. Thomése

[DkA]

Terug


Het was stil toen ik terug kwam.
Het vreemde huis was leeg.
Alsof er slechts onbewoonde muren waren.
Ik had niet het gevoel dat ik thuis kwam.

In de eerste zin hierboven, had ik eerst 'thuis' geschreven.
Ik maakte er 'terug' van.
Zo kom ik dichter bij de 'waarheid' van mijn gevoel.
Mijn thuis is mijn zolder.


Het verheugde mij dat het geruis van de zee
in m'n oren nog even niet overschreeuwd werd.
Ook de trappen lagen er verlaten bij
als een strand in november.

Vandaag gaat het leven weer verder.
Alsof er niets veranderd is.
Morgen is het precies weer hetzelfde.

Als de elfde of de vijftiende ...
Rozengeur en maneschijn duren niet lang.




***




Mijn zolderkamer, vermoed ik, is zowat de helft van de slaapkamer in het hotel.
Vanuit de dakramen op het zevende, keek je boven de daken,
recht de zee in. Het was net of ze aan de einder hoger ging staan.

En meteen kwam een gedicht van Bernard Dewulf
aangerold als een golf.

"
Men zegt
dat als de laatste wandelaar is uitgekeken
en weggegaan
de zee gaat staan.

In een kamer
in november in Oostende
bijna op de hoogte van de maan

stond ik denk ik
niet te dromen ...


"

Ik had een bundel van Ducal meegenomen en 'Schaduwkind'
van P.F. Thomése. Maar ik kon geen letter gelezen krijgen.
Misschien is de zee wel te groot voor woorden. En literatuur in haar nabijheid te klein.

Ik ben ervan overtuigd dat menig lezer hiermee niet akkoord gaat.
En die weidse plek juist stimuleert om een boek open te slaan.
Het kan voor mij ook wat anders geweest zijn.

Misschien was zij het wel. De afwezige die nu steeds aanwezig was.
Terwijl hier ons leven is als ebbe en vloed. Komen en weggaan.
Ginder aan zee vielen onze getijden weg.





PS.
Het was een schitterend Art deco hotelgebouw uit het Inter Bellum,
prachtig gerenoveerd. Vandaar de exuberante ruimte.

[DkA]

De gestolen tijd


Het is zondag en ochtend.
Twee heilige woorden.
In het tabernakel van mijn leven.

De kleinkinderen hebben mij uitgekleed.
Van minnaar tot opa.
Een pijnlijke vervelling.

Gisteren nog gast en geliefde.
In een dromerig decor.
De zee als helende hemel voor zondige verliefden.

Gelukkige gezalfden, erfgenamen van het geluk.

[hilde m]

Statig, rijkelijk en
mysterieus
klinken de woorden
van deze schrijvende aristocraat.
Liefs Hilde m.