Mijn hart is mijn maatje

[schrijfster]

[patman]

Ik volg een pad
dat steeds in de mist verdwijnt
en waar misterieuze schimmen
komen en gaan.
Het is hier en nu dat mijn reis stopt.
Ik schenk een laatste groet
aan de mooiste ster
dat niet meer schittert.
Ze gaf me een licht van hoop
en was eventjes mijn compagnon.
De laatste kruimels
uit mijn lege doos
geraken ook op.
De weg terug kronkelt nu
langs gevoelloze dekors.
Het water van dat kabbelend beekje
zal altijd naar de oceaan vloeien
en de wind onderneemt pogingen
om me toch iets te vertellen.
Ik doe geen boom pijn
door haar naam erin te kerven
en onze voetsporen staan nimmer naast elkaar.
Ik ga terug naar het begin van het pad
aan de rand van dat bosje
waar vage herinneringen op mij wachten.
Op die plek zal ik haar kunnen loslaten
en aan een nieuwe reis beginnen.

[Bosrankje]

Een lieve lentegroet voor jou, Patman

van Alter en Rankje

[schrijfster]

Schrijfster

[patman]