Het zilveren uurwerk
-
gm - Lid geworden op: 09 feb 2006, 17:59
- Locatie: west vlaanderen
Lang geleden hoorde ik mijn vader eens een gedichtje opzeggen,
maar ik weet niet of de titel juist is en de schrijver is mij ook onbekend,
het enige wat ik nog ken is,
daar was een grafje gedolven, de scholieren stonden er rond en een oude man boog met moeite nog ene knie naar de grond, en hij weende zozeer en lei het zilveren uurwerk in 't oude schuifken weer.
Wie kan mij het volledige gedicht, of schrijver bezorgen.
Met beste dank
GM
maar ik weet niet of de titel juist is en de schrijver is mij ook onbekend,
het enige wat ik nog ken is,
daar was een grafje gedolven, de scholieren stonden er rond en een oude man boog met moeite nog ene knie naar de grond, en hij weende zozeer en lei het zilveren uurwerk in 't oude schuifken weer.
Wie kan mij het volledige gedicht, of schrijver bezorgen.
Met beste dank
GM
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Roselie Loveling
(Nevele 1834 - 1875)
Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.
Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!
Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In 't oude schuifken weer.
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Het volledige gedicht luidt als volgt:
HET GESCHENK
I
Hij trok het schuifke open,
Het knaapje stond aan zijn zij,
En zag het uurwerk liggen:
"Och, Grootvader, geef het mij?"
"Ik zal 't u wel eens geven,
Toekomende jaar misschien,
Als gij wel leert en braaf zijt,"
Zei de oude, "wij zullen zien."
"Toekomend jaar!" sprak het knaapje,
"O Grootvader, maar dan zoudt
Ge lang reeds kunnen dood zijn;
Ge zijt zo ziek en zo oud!"
En de oude man stond te peinzen,
En hij dacht: "Het is wel waar,"
En zijn lange vingren streelden
Des knaapjes krullend haar.
Hij nam het zilvren uurwerk,
En de zware keten er bij,
En lei ze in de gretige handjes,
"'t Komt nog van uw vader," sprak hij.
II
Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.
Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!
Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In 't oude schuifken weer.
Rosalie Loveling
mvg
Robbe
HET GESCHENK
I
Hij trok het schuifke open,
Het knaapje stond aan zijn zij,
En zag het uurwerk liggen:
"Och, Grootvader, geef het mij?"
"Ik zal 't u wel eens geven,
Toekomende jaar misschien,
Als gij wel leert en braaf zijt,"
Zei de oude, "wij zullen zien."
"Toekomend jaar!" sprak het knaapje,
"O Grootvader, maar dan zoudt
Ge lang reeds kunnen dood zijn;
Ge zijt zo ziek en zo oud!"
En de oude man stond te peinzen,
En hij dacht: "Het is wel waar,"
En zijn lange vingren streelden
Des knaapjes krullend haar.
Hij nam het zilvren uurwerk,
En de zware keten er bij,
En lei ze in de gretige handjes,
"'t Komt nog van uw vader," sprak hij.
II
Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.
Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!
Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In 't oude schuifken weer.
Rosalie Loveling
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Norman12 - Lid geworden op: 22 sep 2008, 22:00
Dank voor de tekst van dit gedicht
Ik heb het mijn moeder nog horen voordragen
Ze kende nog een tweede dat als volgt begint
OORLOG
't Zijn droeve tijden als d'oorlog woedt
Als mensen men slacht als dieren
Misschien kent iemand deze tekst ook volledig ?
Dank bij voorbaat
Norman12
.
Ik heb het mijn moeder nog horen voordragen
Ze kende nog een tweede dat als volgt begint
OORLOG
't Zijn droeve tijden als d'oorlog woedt
Als mensen men slacht als dieren
Misschien kent iemand deze tekst ook volledig ?
Dank bij voorbaat
Norman12
.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Droeve Tijden
’t Zijn droeve tijden als de oorlog woedt,
Als menschen men slacht ‘lijk dieren,
Als menschenbloed bij beken vloeit.
Als vrede en liefde liggen geboeid
Als haat
En kwaad,
Als nood
En dood
Grijnzen en vloeken en tieren.
“Waar is nu toch mijn arme man?
‘k Verga van angst! ik sterf ervan!
Ach! wat verschil bij’t voor’ge jaar!
We zaten hier zoo blij te gâar
Bij ’t wiegsken van ons jongste kind.
En nu zoover door sneeuw en wind
En vorst…en dan!…Och God! och God!
Heb meêlij met mijn bitter lot!”
“Ju!” roept het jongentje, “paardeken ju!
he! moeder, waar is vader nu?
Als vader komt, dan krijg ik een paard,
Een levende paard en een blinkende zwaard,
Een helm met pluim en een groote banier;
Dan gaan we rijden verre van hier;
Dan maken wij oorlog en nog, en meer…;
Zeg, moeder, wanneer komt vader weer?”
“Hoor” zegt het dochterken, “moederlief,
‘k Heb vader geschreven eenen schoonen brief :
En dat wij bidden op beide kniên
Voor hem… en hem zoo gaarne zien;
En dat gij toch zoo droeve zijt;
En dat ik ook dan dikwijls krijt;
En dat ons broerken vlijtig leert;
En…of hij toch niet wederkeert!”
De moeder aanhoort ’t eenvoudige schrift,
En keert zich om met koortsige drift,
En grijpt uit de wieg ’t onnoozele wicht,
En houdt het naar den hemel gericht;
En roept en snikt : o Heer! o Heer!
Geef ons den gade en den Vader weer!
Terwijl de moeder aan ’t bidden was,
Terwijl het meisje haar briefken las,
Terwijl het jongentje reed en liep,
Terwijl het wicht in zijn wiegsken sliep,
Daar verre, in ’t vreemde verwoeste land,
Verlaten, langs een eenzamen kant,
Met doorboorde borst
En hijgend van dorst
En de nagels geprent in ’t bevrozene veld,
Daar lag de vader, de dappere held,
Te sterven.
Het gedicht is van Gentil Theodoor Antheunis en het werd vòòr 1907 geschreven, waarschijnlijk na de Frans-Duitse Oorlog in 1870-’71
Robbe
’t Zijn droeve tijden als de oorlog woedt,
Als menschen men slacht ‘lijk dieren,
Als menschenbloed bij beken vloeit.
Als vrede en liefde liggen geboeid
Als haat
En kwaad,
Als nood
En dood
Grijnzen en vloeken en tieren.
“Waar is nu toch mijn arme man?
‘k Verga van angst! ik sterf ervan!
Ach! wat verschil bij’t voor’ge jaar!
We zaten hier zoo blij te gâar
Bij ’t wiegsken van ons jongste kind.
En nu zoover door sneeuw en wind
En vorst…en dan!…Och God! och God!
Heb meêlij met mijn bitter lot!”
“Ju!” roept het jongentje, “paardeken ju!
he! moeder, waar is vader nu?
Als vader komt, dan krijg ik een paard,
Een levende paard en een blinkende zwaard,
Een helm met pluim en een groote banier;
Dan gaan we rijden verre van hier;
Dan maken wij oorlog en nog, en meer…;
Zeg, moeder, wanneer komt vader weer?”
“Hoor” zegt het dochterken, “moederlief,
‘k Heb vader geschreven eenen schoonen brief :
En dat wij bidden op beide kniên
Voor hem… en hem zoo gaarne zien;
En dat gij toch zoo droeve zijt;
En dat ik ook dan dikwijls krijt;
En dat ons broerken vlijtig leert;
En…of hij toch niet wederkeert!”
De moeder aanhoort ’t eenvoudige schrift,
En keert zich om met koortsige drift,
En grijpt uit de wieg ’t onnoozele wicht,
En houdt het naar den hemel gericht;
En roept en snikt : o Heer! o Heer!
Geef ons den gade en den Vader weer!
Terwijl de moeder aan ’t bidden was,
Terwijl het meisje haar briefken las,
Terwijl het jongentje reed en liep,
Terwijl het wicht in zijn wiegsken sliep,
Daar verre, in ’t vreemde verwoeste land,
Verlaten, langs een eenzamen kant,
Met doorboorde borst
En hijgend van dorst
En de nagels geprent in ’t bevrozene veld,
Daar lag de vader, de dappere held,
Te sterven.
Het gedicht is van Gentil Theodoor Antheunis en het werd vòòr 1907 geschreven, waarschijnlijk na de Frans-Duitse Oorlog in 1870-’71
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...