reisverhaal
-
hoeistermee - Lid geworden op: 22 okt 2009, 21:05
- Locatie: Leopoldsburg
Ramon
Door Tony Geuns, Leopoldsburg
Mag ik je Ramon voorstellen? Ramon behoort evenveel tot het meubilair als tot het personeel van hotel La Ermita in Viñales, in de Cubaanse provincie Pinar del Río. Op het eerste gezicht is Ramon een Cubaan van dertien in een dozijn.
Naar eigen zeggen had Ramon veel werk en moest hij hard werken. Of wij dat geloofden? Eigenlijk niet. Maar veel en hard zijn relatieve begrippen. Eigenlijk moest hij zich bezighouden met het buitenonderhoud, wat vooral neerkwam op grasmaaien. In feite was zijn dagindeling vrij eenvoudig. Van de vroege ochtend tot de late avond zag je Ramon rondslenteren over het hotelterrein. Steevast met een sigaar of sigaret in de linkerhand en de machete in de rechterhand. En steeds keek hij rond of hij vrienden zag. Dan ging zijn hand omhoog en verwachtte hij een korte babbel. Hij zocht graag contact, maar toch merkte je soms iets van een schichtige terughoudendheid. Kijkt vadertje Fidel nog steeds over iedere schouder mee? Maar wanneer hij de kust veilig vond, bloeide hij helemaal open en was je zijn amigo.
Waarom ik mij een amigo van Ramon mocht noemen? Op een dag vroeg ik hem: “Ramon, cerveza?” Hij schrok even. Blijkbaar was dit voor hem een niet-alledaags feit. Eerst twijfelde hij. Maar op mijn aandringen zou weigeren voor hem onbeleefd zijn. Dus dronk ik samen met hem mijn eerste Cristal, het beste Cubaanse bier.
Toen ik de volgende ochtend van op het balkon het hotelterrein overschouwde, liep Ramon al gezwind rond. Toen hij mij zag staan, ging de linkerhand met gespreide vingers de lucht in. Zijn manier van groeten. Vooraleer ik onder de douche kon stappen, werd er op de deur geklopt. Inderdaad, het was Ramon. Achter zijn rug kwam een hand vandaan met daarin sigaren, vijfentwintig stuks, in wat krantenpapier gedraaid. Dit kon ik niet afslaan, maar ik kon ze ook niet zomaar aannemen. “Ramon, cuánto? Ten dollars, no problem?” Het waren handgerolde Cubaanse sigaren. Vijfentwintig sigaren en een gelukkig stralende Ramon, dit was tien dollar waard. Een stevige handdruk en fluitend stapte hij terug de ochtend in.
Het was dinsdagochtend. Onze bus zou ons vanuit de prachtige vallei van Viñales naar de broeierige hoofdstad Havana brengen. Opnieuw koffers pakken dus. Maar Ramon had nog een verrassing in petto. Toen ik de deur opende, stond Ramon voor de deur te wachten. Opnieuw kwam diezelfde hand achter diezelfde rug vandaan met daarin opnieuw een pakje van vijfentwintig sigaren in krantenpapier gedraaid. Die blik, die ogen, die vraag, daarin lag een hele wereld die voor ons Europeanen totaal onbekend is. Hij wilde maar vijf dollar en mijn koffer dragen tot aan de receptie.
Gracias, Ramon! Nog een laatste hasta la vista en weg reed de bus.
Vind je dit een goed reisverhaal? Stuur dan een mailtje naar: mailadres verwijderd door moderator met als onderwerp ‘verhaal 6: Ramon’.
alvast bedankt
Door Tony Geuns, Leopoldsburg
Mag ik je Ramon voorstellen? Ramon behoort evenveel tot het meubilair als tot het personeel van hotel La Ermita in Viñales, in de Cubaanse provincie Pinar del Río. Op het eerste gezicht is Ramon een Cubaan van dertien in een dozijn.
Naar eigen zeggen had Ramon veel werk en moest hij hard werken. Of wij dat geloofden? Eigenlijk niet. Maar veel en hard zijn relatieve begrippen. Eigenlijk moest hij zich bezighouden met het buitenonderhoud, wat vooral neerkwam op grasmaaien. In feite was zijn dagindeling vrij eenvoudig. Van de vroege ochtend tot de late avond zag je Ramon rondslenteren over het hotelterrein. Steevast met een sigaar of sigaret in de linkerhand en de machete in de rechterhand. En steeds keek hij rond of hij vrienden zag. Dan ging zijn hand omhoog en verwachtte hij een korte babbel. Hij zocht graag contact, maar toch merkte je soms iets van een schichtige terughoudendheid. Kijkt vadertje Fidel nog steeds over iedere schouder mee? Maar wanneer hij de kust veilig vond, bloeide hij helemaal open en was je zijn amigo.
Waarom ik mij een amigo van Ramon mocht noemen? Op een dag vroeg ik hem: “Ramon, cerveza?” Hij schrok even. Blijkbaar was dit voor hem een niet-alledaags feit. Eerst twijfelde hij. Maar op mijn aandringen zou weigeren voor hem onbeleefd zijn. Dus dronk ik samen met hem mijn eerste Cristal, het beste Cubaanse bier.
Toen ik de volgende ochtend van op het balkon het hotelterrein overschouwde, liep Ramon al gezwind rond. Toen hij mij zag staan, ging de linkerhand met gespreide vingers de lucht in. Zijn manier van groeten. Vooraleer ik onder de douche kon stappen, werd er op de deur geklopt. Inderdaad, het was Ramon. Achter zijn rug kwam een hand vandaan met daarin sigaren, vijfentwintig stuks, in wat krantenpapier gedraaid. Dit kon ik niet afslaan, maar ik kon ze ook niet zomaar aannemen. “Ramon, cuánto? Ten dollars, no problem?” Het waren handgerolde Cubaanse sigaren. Vijfentwintig sigaren en een gelukkig stralende Ramon, dit was tien dollar waard. Een stevige handdruk en fluitend stapte hij terug de ochtend in.
Het was dinsdagochtend. Onze bus zou ons vanuit de prachtige vallei van Viñales naar de broeierige hoofdstad Havana brengen. Opnieuw koffers pakken dus. Maar Ramon had nog een verrassing in petto. Toen ik de deur opende, stond Ramon voor de deur te wachten. Opnieuw kwam diezelfde hand achter diezelfde rug vandaan met daarin opnieuw een pakje van vijfentwintig sigaren in krantenpapier gedraaid. Die blik, die ogen, die vraag, daarin lag een hele wereld die voor ons Europeanen totaal onbekend is. Hij wilde maar vijf dollar en mijn koffer dragen tot aan de receptie.
Gracias, Ramon! Nog een laatste hasta la vista en weg reed de bus.
Vind je dit een goed reisverhaal? Stuur dan een mailtje naar: mailadres verwijderd door moderator met als onderwerp ‘verhaal 6: Ramon’.
alvast bedankt
-
redpoppy - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 23 sep 2004, 09:15
- Locatie: tussen Rupel en Schelde
Luister naar ieders kritiek ,maar behoud uw eigen oordeel (Hamlet)
I
Seniorennet
I
Seniorennet