Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

ik voel de zon
zij werpt haar schaduw op mijn bed
en korrels stof
die glinsteren in de lucht
wijl ‘k rondren met doorwoelde haren
en iemand koffie zet
in de hemel slechts een vliegtuig
en anders niets
dan simpelweg wat lucht

de zomer voelt zo ein de loos

en ‘k hoor mijn adem
waar ‘t gras getroffen wordt door fijne regendruppels
en ook gezichten
wanneer zij dromend staren in het blauw
en fluisteren van later
of wat er komen zal
als zij mij horen praten over dromen

terwijl ik drijf
op golven van de dagen
die glad zijn, rimpelloos
met slechts een blauwe luchtmatras
tussen de diepte en mijn lijf
en ik gelukkig ben
terwijl de steaks liggen te bakken op de grill

en ergens drijf ik onnadenkend
roekeloos door dit leven
in het dagelijkse nu

sunset 23-08-2019

[sunset]

de stilte is nooit ver

heel geluidloos
klinkt het roepen
ongehoord
mijn stil geschreeuw

als een fluisteren
weggedragen
het belangrijkste
reeds gezegd

zwijgen dreunt
nu in de wereld
en vervult
mijn hele zijn

wijl een ster
vergloeit aan hemel
‘t ongeziene
nieuw geboren

in de stilte
nimmer ver
*******************
sunset 26-08-2019

[sunset]

vanuit een bron

een helder hemelsblauw
valt in de zee
veel ervan,
gelijk aan het schitteren der sterren,
legt zich als gouden schemer
in het donker van jouw ogen

‘s ochtends
wanneer de rode gloed
aan de horizon opkomt
wordt het gevangen door mijn oog

alsof ik visser ben
op een lekgeslagen schuit
en diep op de zeebodem
naar parels zoek

zwemmend in het blauw
spiegelt zich mijn verlangen
word ik gevoed vanuit een bron
van tederheden voller hartstocht

een melodie van zoete woordjes
zingt betoverend hart-nabij
- als ochtenddauw parelt de liefde
*******************
sunset 27-08-2019

[sunset]

de kleine dood

op deze ochtend
ben ik al herfstkleuren-blind
voel me vreemd in mijn huid
jouw kus hamert mij
liefde in mijn hart

naakt sta ik voor je
weerloos bloot
maar jij bewaakt
mijn schaamte
in jouw schoot

vluchten kan niet meer
wanneer wij samen
de nacht doorbrengen
in een hemel vol sterren
en beiden sterven

de zalige kleine dood
*******************
sunset 28-08-2019

[sunset]

zonder jou, mijn liefste

jouw woord van liefde
gaat voor anderen
onbemerkt aan hen voorbij

net zoals onze uren samen
aan de rand van een diepe bron
bij het malen van graan
en het begraven van zaden
in een wereld nog zonder tempels
zonder schoven noch een maan
en ook zonder slaap
zonder jou, mijn liefste

onder bescherming van de nacht
kleed jij jouw schoot en schaamte in zijde
om engelen te misleiden
wanneer wij de hemel binnen gaan
ook al blijven wij vreemden daar
voor altijd en bijna eeuwig
tot aan een verdrinken
in onze val naar beneden

diep in onze harten
*******************
sunset 29-08-2019

[sunset]

in jou verzinken als inkt
die de verzen van jouw leven schrijft
of zijn het misschien
schuchtere penseelstreken
die jou vaag schetsen

een weinig drinken van jou
is mij reeds voldoende
om tussen de regels te zwijgen
en enkel te voelen
dat het altijd verder gaat
*******************
sunset 30-08-2019

[sunset]

spelenderwijs licht

weet je, de hemel
spant zich over het hele leven
en is toch vol met geheimen

in hem stijgen en vallen
alle verlangens

ach, kon je simpel vermoeden
wat je allemaal
in hem dromen kunt

onder die kerselaar
zwijgt zelfs herfst en winter
want ook daar vind ik jouw lachen

ook al is het gisteren
blijft toch steeds jouw liefdeslied
spelenderwijs licht

kan ik het simpelweg
eenvoudig mee neuriën
*******************
sunset 01-09-2019

[sunset]

en dan de namiddagen
voor dat het donker wordt
[op hun manier begraven zij
zich in mijn herinneren
wanneer ik voorbije tijd voel]

als een zon traag
achter daken verzinkt
vensterramen rood worden
en ik het dagelijkse overdenk

weet dat namiddagen
toch nooit hetzelfde zijn
en dat elke dag
zijn eigen namiddag kent
*******************
sunset 02-09-2019

[sunset]

mijn vingertopjes
strelen tederheid
in jouw wimpers

mijn handen
leggen stilte
in ’t gezicht

jouw haren
voelen als zijde
van mijn denken

jouw ogen
lezen zacht nu
mijn gedicht
*******************
sunset 03-09-2019

[sunset]

de woorden zwijgen

in het innerlijke, verstomd
zwijgen de woorden
enkel nog klank
van hun betekenen
wat met gulzige monden is beloofd
druppelt hoop
in de gaten van ’t leven

al het andere, enkel maar leegte
ver-ebt in ondiepten van het dagelijkse
waaraan gevleide lippen verdorsten
schreeuwen in de harten
met enkel de echo, nog
van het licht van een zomer
of het ontwaken van lente

de dag kleedt zich grijs

sunset 09-12-2019

[sunset]

nog even

met lokkende kleuren
en heimelijke geuren
bloeien de bloemen

ik drijf in stromen
van leven, leef
elke vluchtige lust

donkerte van dagen
trekt nu over, weg
terwijl ik woordeloos
het jaar overdenk

de hemel trekt open
bij ontwakend licht
en ergens valt regen

nog even, en ’t oude sterft
wijl ’t nieuwe wordt geboren

sunset 31-12-2019


Ik wens jullie allen een heel goed uiteinde
en een gelukkig maar vooral gezond 2019

[sunset]

alle grote beloftes ten spijt

men zegt over de evolutie
dat zij de toekomst
een stukje hemel schenkt

maar de tijd is gekomen
waarin het licht terug gespoeld wordt
lucht niet meer te ademen is

alle grote beloftes
verzanden in het niets
en de grote verliezer is de mens

eenzaamheid wordt algemeen
totdat enkel lege wensen blijven
voor het nieuwe jaar

en winterse middagen in het park
nog slechts daklozen bij elkaar brengt
om zich oprecht te warmen

sunset 03-01-2020

[sunset]

op sommige dagen ben ik grijs
op anderen blauw of rood
soms ook wel groen of geel

zwart ben ik niet noch enkel wit
maar meng eenvoudig alle kleuren
schilder mijn leven bont

sunset 04-01-2020

[sunset]

mijn zinnen dansen

dompel mij onder
in deze vloed
wanneer in nachten
mijn zinnen dansen

zij mij steeds
weten te vinden
zolang mijn lijf
nog wakker is

ogen niet slapen
tot in de ochtend
bij het licht van de zon

’s nachts brandt mijn zee
in lichterlaaie

sunset 05-01-2020

[sunset]

waar eenzaamheid in spraak begint

als eenzaamheid reeds in spraak begint
en het duister in het licht
de iris een witte leugen van de zon

past in uitgespreide armen de andere
als men weet hoe hem vast te houden
zó dat hij niet wegglipt of zich verbergt

gesloten ogen vermoeden de stilte van monden
en al stroomt uit hun opening de taal
waarmee zij de liefde stelen
zijn zij bereids stappen te ver
in het hiernamaals van ons leven

waar eenzaamheid in spraak begint
en duisternis in het licht
is de iris een leugen van de zon

sunset 06-01-2020