Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

ballade van een leven

ik ween, ween mij
van klokkentorens
ontruk de zon laag na laag
en werelddagen
breken op mijn hoofd

ik vlieg en verscheur
mijn klaagliederen
hoor hoe nacht-ontvlucht
het uur van mijn geboorte
nog steeds uitstervende klinkt

binnen ben ik, en ook buiten
ben zelfs mijn eigen bloed
dat in mijn wieg reeds stond
geen leugen drijft mij
in onschuldige slaap

al zadelt schemering mij op
met spoorloos windgemaal
en voorgekauwde woorden
waaraan ‘k mij tracht te laven
als aan wat lege vrouwenborsten

vecht ik tot in het graf
met doorgedraaide wereld
die in de avond zinkt
en in de ochtend gaat
belicht en onbekraaid

het schild en zwaard
hangen belangeloos
in schaduw van de tijd
waarin ik bitter ween

en onder het slaan van uren
verlies ik elk vertrouwen
draag leven en de liefde
voor immer weer terug

sunset 19-07-2019

[sunset]

woorden wegen nimmer te zwaar

ik begrijp mij in tegenwind
wanneer poëzie mij aanwaait
en ik toevallig daarna zelf dicht
ook al spreken mijn verzen
misschien geen enkele lezer aan
begrijpen zij de zottigheden
van dit leven niet

voor hen tellen de naakte feiten
meer als al het ongrijpbare
en zien zij niet de werkelijkheid
die de dichters, op aparte wijze
tot een onherkenbaarheid
in hun verzen verstoppen

noch zien zij de vluchtburchten
die door gedichten aangeboden worden
omdat zij blind en vertwijfeld
radeloos heen en weer lopen
al wegen woorden
die de poëet uit zijn hart laat stromen
nimmer te zwaar
*******************
sunset 20-07-2019

[sunset]

ook al leeft de ware God

heilige woorden nu verstoft
als de deurklink van ’t portaal
spitst zich gotisch d’ oude toren
die parmantig daar nog staat

grote woorden dof en flets
van ’t vergaan geloven
enkel de vele duivenstront
houdt het bouwsel recht

alle woorden, onbegrepen
en in tijd vervormd
schallen door het middenschip
echo’s van een eerder weten

‘t glas gekleurd, nog steeds in lood
deelt het evangelie
in de greep van ‘t Vaticaan
staat de kerk van Rome

maar in heldere einder nog
als een rots in branding
maant de oude toren
’t avondland en iedereen
die het nog wil horen

sunset 22-07-2019

[sunset]

traag deelt zich 't jaar
in dat wat wordt
en dat wat was

de tijd volhardt
de tuinen worden stiller
ik, zittend op de bank
kijk heel verwonderd

naar dat wat was
wat is
en hoe het wordt

nog is mijn zon niet onder
*******************
sunset 23-07-2019

[sunset]

mond-ver
schrijft zich het woord
voor woord weg
in dagverse dromen

en voorhoofd wrijven
de groei van bomen
het bladerdansen
en het taxus gif

op het einde vergaat
al het gedroomde
en al het gemiste

zelfs ook het leven
tot vederlicht
nieuw ontstaat

mond-ver
******************
sunset 26-07-2019

[sunset]

eeuwig in tijd

des lippen dwang
brengen bergen aan ’t wankelen
het zwart laait op
ogen-knipperend in oneindigheid die

eeuwig in tijd
omwaaien momenten
de mens, zelden dansend
‘t bescheiden geluk

lucht wordt verbrand
zelfs in het heetst van tijden
blijft water glanzend duister
enkel de bodem wordt matter

kaarsen laten stenen wenen
wijl ‘t leven bladert door zijn boek
vermengt hij licht
om dood voor even te kleden
*******************
sunset 01-08-2019

[sunset]

de wolken die ik vang
hangen nu klam
in de wind

ik beloof jou de zee
en geen onweders
wijl witte zeilen fladderen

de zon echter
laat zich niet grijpen
onverstoorbaar gaat zij
haar eeuwige baan
*******************
sunset 02-08-2019




soms kraken zelfs de planken

ik schilder blauw
tussen jouw woorden
druppel het tussen schelle tonen
en heel ruwe klanken

rust springt van woord naar woord
en in hun afdruk
kleeft nog het intieme
van afgelopen nacht

in dit herinneren lief jij mij
[nog steeds]
en liefkoost mijn gezicht
dept oude tijden
kleur op de lippen

wij wandelen over het ongezegde
[en over het groene gras]
en sturen onze plannen
over wankele houten bruggen
die kreunen onder hun gewicht

soms kraken zelfs de planken
*******************
sunset 03-08-2019

[sunset]

dat wat blijft

nacht-slapende gedachten
zie ik achter ramen
waar jij droomt

vroeger was alles anders
vroeger is nu
definitief voorbij

de tijd dat dromen
in dagen bleven
de regen overleefden

lachend, vrij
is dat wat blijft
een droom

de droom
van jou en mij
*******************
sunset 04-08-2019

[sunset]

wie ik werkelijk ben

laatste nachtschaduw
op mijn bureau
- geen enkel woord
schrijft zich ongevuld

wind laat inkt drogen
waar uilen en vleermuizen
wonen in mijn denken
blijven schrijfsels niet ongelezen

want wanneer alleen ik
diep in mezelf mag kijken
komt niemand te weten
wie ik werkelijk ben
*******************
sunset 06-08-2019

[sunset]

en liefde ruimt steeds meer het veld

de hemel hangt heel scheef in zijn scharnieren
zijn glimlach droef, proef ik nu reeds ons bloed
en ook de dichter praat heel luid en ongezond
zijn woorden kunnen leegte niet verbloemen

de tijd loopt af in steeds dezelfde rondjes
enkel de naakte cijfers serveren wijzers nog
al jagen zich de mensen op in ’t enerveren
uiteindelijk slaat voor iedereen de laatste stond

’t klimaat van onze aarde wordt steeds heter
en desondanks lijkt het alsof het kouder wordt
steeds vuiler worden oorlogen, geweld
het mededogen smaakt nu alsmaar bitter
en liefde ruimt steeds meer het veld
*******************
sunset 08-08-2019

[sunset]

een jaarboek van gedichten

werp leven naar de doden
zwem er middenin richting naar huis
nog stroomt mijn bloed
en in het pandjeshuis de tijd
niet verder voortgeschreden

op het einde van de regenboog
een pot met goud
geen enkel dag is daar nog grauw
in ’t leven dat gekruisigd is
knaagt vale vrijheid aan gevallenen

ik ben de dichter, uitgeput
herinner ik mij de gezichten
bestempel mij als wever
bouw voor eenieder toch een huis
uit pure zijde

en als ik moe ben, slaap
geef ik God wat Haar toebehoort
elke poëet
een jaarboek van gedichten
*******************
sunset 09-08-2019

[sunset]

als zelfs de vogels vluchten

zwoele hitte in centra van steden
mensen leven alsmaar dichter
op, over en ook tegen elkaar
steeds maar enger, hoger, meer
door fijnstof bevangen, uitgedroogd
je kunt de buitenlucht wel snijden

zelfs vogels gaan nu vluchten
*******************
sunset 10-08-2019

[sunset]

liefde is onweerstaanbaar

herinneringen groeien in schaduw
tussen brokken steen
hun top ligt in grijze nevelen
en de lucht daar is zo dun
dat hij breekt onder het gewicht
van zwevende vogels

als ik over rivieren spreek
ontdooien gletsjers
onder de warmte van mijn woorden
en jouw haren wapperen in een wind
als zeilen van een boot

mos pluk ik jou van je voorhoofd
laat het tussen de rotsen liggen
en lang voor de eerste druppels
van een milde zomerregen
drijven lettergrepen op alle wegen
en verkruimelen onder onze voeten

liefde is nu eenmaal onweerstaanbaar
*******************
sunset 11-08-2019

[sunset]

onbegrijpelijk

met elke dode meer
gaan wij dieper het land in
onze vluchten ongeremd
over een koude aarde
wild golvende zeeën

verbrande schepen
liggen als schaduw
op deinende golven

diep in het binnenland
branden hoge vuren
zij slaan de vlaggen nat
hebben nooit begrepen
wat hen overkomt
*******************
sunset 13-08-2019

[sunset]

verloedering en zo veel meer

[ik schop tegen elk heilig huisje
dat mij te dicht benadert
- net zoals de dood]

uit vensters klinken helleliederen
en huidloze schedels met brandende oogholtes
klagen ten de hemel die niet meer is;
voorbijgangers slaan brullend zwepen
over hun eigen bloedende ruggen

iedereen draait zijn hoofd rond
en sprekende vreemde tongen
scheuren zich uit kelen
maken heel rare geluiden

knoken stinken naar verrotting
zij behoorden eens aan de lijken
maar zijn nu verstrooid
een hoopje hier, een hoopje daar

met hun hoofden speelt men voetbal
*******************
sunset 15-08-2019