Hum.

[Jan van Vlaanderen]

Dag zeven, vijfde dag nà de eerste Mei


In een steegje uit het verleden
gaf ik aldaar de eerste kus.
Ik weet het nog zo goed
het was Umberto's oudste zus

Ik voelde de bijzonderheid
van dat intieme moment
En ik ben nu erg blij
dat ik Deodata heb gekend

De warme gloed, de puurheid
het onvervalst verlangen
Het feilloos raken der tongen
maakte een trilling op onze wangen

Deodata is niet meer ter wereld
Deo heeft haar teruggeroepen
Jammer maar Roberto
Heeft niet lang van haar kunnen snoepen

Ja ik weet het ontmaagden en zo
't was mij niet gegeven
Maar die ene oprechte kus
Was voor ons d'eerste in ons leven

[Jan van Vlaanderen]

Dag acht, zevende dag nà de eerste Mei
Dit jaar Moederdag

Er hingen rijpe vruchten in de boom
Wat ze zijn of waren doet er niet toe
ze waren schoon

Maar de stam was dik en spiegelglad
En ikzelf ben of was te klein
Goesting dat ik had

[Jan van Vlaanderen]

Dag negen, de dertiende Mei, een vrijdag



Ik heb schrik dat ik bang word en me ga verstoppen van angst
Vrijdag de dertiende duren de uren schijnbaar het langst
Morgen is het weer zaterdag,
en de veertiende
wat heb ik toch met de dagen
Maar goed het is niet anders
ik ga stoppen met me 't af te vragen

[Jan van Vlaanderen]

Voor C

Hoe keer jij terug, nu dat men jouw wereldje binnensluipt
Jij moedig ventje, dat nu bij fel geluid in een hoekje kruipt

De spontaniteit straalt niet meer uit je ogen, uit je blik
Enkel een gespannenheid die je doet huiveren bij elke klik

Het bos waar we zo vaak en lang met velen speelden
Waar we bleven tot het donker en ons nooit verveelden

Hoe lang hoorde ik je niet meer rap of hiphoppen
Je duwt zelfs op de knop om die muziek te stoppen

Hoe keer jij terug, nu dat men jouw wereldje binnenkruipt
Voel mijn hartslag het is de angst die mij bedruipt

[Jan van Vlaanderen]

Dag 10, eerste dag nà de kampioenstitel van Genk


Ik schrok nogal, al tijdens de val
Buiten westen, uitgeteld, moet vervangen
Het was niet zo bedoeld, de woede gekoeld
Winnen was het ultieme verlangen

Schreeuwende massa, rinkelende kassa
Waren het mensen in de tribune
Naamloze individuen, vuisten gebald
Hij brengt bloemen, aanvaard zonder rancune

[Jan van Vlaanderen]

Dag 11, eerste dag na de bekerwinst voor Standart


Dode tijd
Wachten op resultaat
Darmen in de war
't Bewustzijn dat niet openstaat

Wachtkamer
Ze doodt de tijd
Leest een magazine
Zodat de tijd bewust wegglijdt

Diagnose
Vreselijk woord
Als de gestelde
Die is, die ongeluk verwoord

Dodentijd
Tijd bij het lichaam
Met verlaten ziel
Weg van het bestaan

Tijd doden
Jarenlange uren
Die in wezen
Nooit zo lang moesten duren

[Jan van Vlaanderen]

Oe



Maar de auto wilde niet starten
Gewis heb ik er alles aan gedaan
Ik controleerde de olie, de filter
zelfs de kaarsen ben ik nagegaan

Er zat water in de radiator
Zelfs in het bakje van ruitenvegers
De batterij is goed volgeladen
Alles brandde, niets viel tegen

De starter doet het ook, zeker
Maar hij wil niet, wat ik ook doe
Toen zei de kleine buurjongen
Eb kij wel benzine in de auto van oe

[Jan van Vlaanderen]

Te veel is te veel


Ik zou willen kennen
Zonder dat ik moet leren
Want dan ga ik mij bezeren

Ik zou willen zien
Zonder te moeten zoeken
Heinde en ver, in alle hoeken

Ik zou willen voelen
Zonder te worden aangeraakt
Omdat dat emotioneel maakt

Ik zou willen zijn
Met enkel positieve dingen
Zonder negatieve die me omringen

Ik zou minder willen
Misschien krijg ik dan wat meer
Ach, zie je, weer het oude zeer

[Jan van Vlaanderen]

Gelijkheid


Ik heb mijn droom vergeleken,
vergeleken met die van de buur
op wat kleinigheden na
kwamen we op hetzelfde uit, op den duur

Belachelijk, hij wilde de echte vrede
eigenlijk net zo veel als ik
Gelijkheid voor alle mensen
die gelijkheid veroorzaakte schrik

Niet de gelijkheid van alle mensen
maar de gelijkheid van de droom
Ik kon er niet van over,
een gelijke ziel, daar waar ik woon

We besloten niet meer te praten
de gelijkheid was te groot
Van elke droom, die de nacht voorheen
uit ons onbewuste schoot

Hij gaat mij voorbij en ik hem ook
Van 't gelijke denken, en van het zijn
Bleef niet veel meer over
We waren terug individuelen, wat fijn

[Jan van Vlaanderen]

Kom passie in het pashokkie

Pas die broek, 't was geen verzoek maar een regelrecht bevel, dat wist ik wel
Hier binnen, met dees beginnen, ah hier een kapstok in dit pashok
Ze is te klein, flauw, een gein, kijk naar de zakken, dan een grotere pakken
Maar ze is te lang ben ik bang, neen je bent te klein, lachtte zij fijn

'k zit op 't terras, er valt wat as, broek verbrand, 'k heb wat aan de hand
Opzet noem ik dat omdat je ze niet graag had, ik werd rood, benen lood
Ik dwaal mijn zinnen, naar mijn linnen, de ideale broek, voor op elke hoek
Zou ik durven, ze neemt me bij de lurven, roken gedaan als we drinken gaan

Draag de tweede Jeans, what does it means, love for all, deze halve overall
All for de vrede en tegen de rede, broek is broek, zegt m'n halve trouwboek
your back is lovely zei ze potvolkoffie,einde verhaal, hier volgt de moraal
Voor een broek, ga alleen op zoek, en bij wonder, volgt een klein gedonder

[Jan van Vlaanderen]

De heuvel van Pensa



Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde

Wat verder hoor ik kinderen joelen en spelen
Deze opvang van geluiden kan me nooit vervelen
En toch sluipt er weemoed in mijn vermoeide hart
want ook nevenwerkende signalen spelen part

Allen, de verlorenen zie ik beneden revue passeren
gezichten die ik nooit vergeten zal om diverse redenen
Medelijden, niet met mezelf, overvalt me telkens weer
Ik zou hun zo met een vraag weer tot leven wekken Mijn...heer?

Hun schaduwen verdwijnen, oplossend in het niets
Ik blijf eenzaam achter op de heuvel hopende op iets
Papa zei nog, jong geen illusies maken, gewoon leven
Deze raad heeft hij mij drie minuten er voor gegeven

Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde

[Jan van Vlaanderen]

Jan van Vlaanderen, is dankbaar dat hij op het seniorennet enkele dingen mocht plaatsen.
Hij wenst dit item nog vele jaren voortgang op dezelfde wijze.
Nergens kwam ik tegen de hoofdzonde van de schrijvende mens : jaloezie
Hij buigt zijn hoofd en verlaat stil de zaal.
Ade scriptorum