Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 22 November 2013



Angst

De angst om alleen te zijn,
levend in de gele schijn
van ziekte en wanhopigheid,
van zwakte en eenzaamheid.

De angst onbegrepen te blijven,
het verleden in warrige schijven
slechts te kunnen herbeleven
in een web door jezelf geweven.

De angst die we allen dragen,
en er geen hulp voor vragen
want we zijn nog niet zo ver
als liske, de eenzame ster.

Rapke

[Alterego1]

op 23 November 2013



Hommage aan een vriend:

Als men zijn hart uit handen geeft.
een dienstbaar mens,
een mooie mens,
een goed' mens,
een kunstenaar
een poëet

een lieve vader en grootvader,
een dankbare mens,
een gelovig man.
een man die genieten kan
van schoonheid
en van de schepping

een beminnelijk man

een man die met volle teugen
van het leven geniet,
maar die ook het leed
niet wordt bespaard.

een mens die ondanks
alle pijn en verdriet
zijn leven vertrouwvol
in Gods handen legt.

…en na jaren strijd,
in overgave aanvaardt
dat de tijd van afscheid nadert.

Als God ons thuisbrengt,
dat zal een droom zijn.

Kom THUIS, lieve vriend,
voorbij lijden en pijn,
voorbij verdriet en zorgen.

Spreek een goed woord voor ons,
zoals je dikwijls deed,
maar nu, rechtstreeks,
bij de Meester van alle dingen.

Wij waren samen onderweg,
maar jij bereikt “waarschijnlijk “
als eerste het doel.

Ons doel, waar ieder mens
voor geschapen is:
eeuwig leven in GODS LIEFDE.

DANK voor alles, lieve vriend,
tot weerzien !

Ria

[Alterego1]

op 24 November 2013




Weer kind

Haar huid werd rimpelig en oud
haar ogen half blind
Haar hand tast naar vertrouwen
In haar hoofd
leeft weer een kind

Ze keerde terug
naar vroeger
de straat is weer van zand
Ze wandelt in 't verleden
aan moeders vaste hand

Robbe

[Alterego1]

op 25 November 2013



Noodlot

Zo'n jong leven,
nog rebels in zijn bestaan.
Bezig met ontdekkingen,
grenzen zoekend hoever
te kunnen gaan.
Gretig, waren je dromen
een open toekomst lachte je toe.
Noodlot, dwarsboomde
al je dromen
Als op zilveren vleugels
vloog jij het ''Hemelrijk'' tegemoet!

Schrijfster

[Alterego1]

op 26 November 2013



Novembernijd

Jouw grijs hangt diep over de velden
verstikt zelfs elk gekras van kraai
jij legt een natte doek om allen
die zich buiten wagen

Wie jou trotseert
slinger je met grote halen
felle wind met regennaalden
in ‘t gezicht

Mijn huid is dik genoeg
beschermt mijn innerlijke zon
jij regent mij de blijheid
niet uit mijn gedicht.

Sunset

[Alterego1]

op 27 November 2013



Voorbij...

O droevig hart van mij,
wees blij.
Nog bloeien er de laatste rozen
en strooit de zon
haar glimlach over 't land.
Goud siert de kronen
van kastanje bomen
en 't zilverriet
zingt langs de waterkant.
Ook deze nacht
gaat weer voorbij.
Ontwaak,en zing
o,hunkerend hart van mij.
Wees blij.

Tineke

[Alterego1]

op 28 November 2013




Verloren

Gekwetst en opstandig
Verdwaald en totaal verloren
Wankelend tussen duister en licht,
verborgen gevoelens,
op zoek naar evenwicht.

Vochtige ogen,
harde lijnen tekenen mijn gelaat,
mijn blik op oneindig
Haatgevoelens om wat
in m’n hart geschreven staat

Geheel onverwacht kwam jij in m’n leven,
je hebt m’n hart geopend en je bent er gebleven
Je streelde m’n ego
Je verzachtte m’n pijn
Je leidde me naar het huis waar ik moest zijn

Je gaf me je liefde,
droogde geduldig iedere traan
Je leerde me lopen,
je leerde me gaan
Alleen jij gaf me de reden
om verder te gaan

Tinneke

[Alterego1]

op 29 November 2013



Tulpen in november

Liever tulpen op de keukentafel
dan marmeren bloemen op een graf...
Dit is mijn adagium.
Mijn doden liggen ver weg
en dichtbij.
Verlaten onder de regen
van november.
Maar hier in huis
geuren de pannenkoeken
naar vroeger.
Gisteren zongen mijn kleinkinderen
met de kameraadjes uit de buurt
voor Halloween. En snoep.
Vannacht dekte ik ze tweemaal onder.
Mijn lichtgetaande meisjes.
En de jongste die slaapwandelde
hielp ik terug in bed.
Mijn nummer elf
sliep met zijn knuffels op zolder.
Nu kijken ze met hun vriendjes
daar naar de virtuele wereld.
Voor moeder deed ik boodschappen.
Vanavond bel ik haar weer op.
Als ik mijn nageslacht na het souper
weer naar elders rijd.
En hier de doden
even wakker worden
in mijn moe hoofd.
Maar altijd voorrang voor de levenden.
En de tulpen die dansen op een tafel ...

Uvi

[Alterego1]

op 30 November 2013



Vossen

Achter onze tuin ligt
een groot stuk veld,
waarop de boer
zijn groenten zaait voor geld.
Een beetje verder staan wat bosjes,
daar zitten dan verschillende vosjes.
Die gaan 's nachts op pad
en zo hebben al vele kippen pech gehad.
Ze sluipen tot in de hokken,
heel sluw en stilletjes op hun sokken.
Mijn broer had ook eens prijs gehad,
ze hadden één kip mee gejat.
Hij vond alleen nog de pluimen,
die hij dan nog moest gaan opruimen.
De andere kip ging van toen
slapen in hun dennenboom,
daar kon ze de nacht doorbrengen
zonder schroom.
Mensen pas dus op voor vossen,
als je 's nachts iets hoort
moet je maar saluutschoten lossen.

Yna

[Alterego1]

op 1 December 2013



Advent

Maria, poort van Gods genade,

Gij hebt gedragen en gevoed,
die hemel en aarde niet omvatten.
Gij, dienstmaagd des Heren, wees gegroet.
Leer ons in deemoed met U waken,
in aandacht bij Gods heilig woord,
dat wij het aanhoren en bewaren,
O Zetel der Wijsheid, zoals Gij.

Gegroet, Gij Moeder van genade,
U prijzen alle volken groot.
Gezegend zijt Gij onder de vrouwen.
Gezegend die Gods woord hebt gelooft.
O Vrouw, in glorie opgenomen,
beeld en belofte van ons heil,
Gezegende, bid opdat wij groeien
in Christus de Heer tot volkomenheid.

O Moeder, in glorie opgenomen,
zie naar uw kinderen hierbeneden,
naar al hun zwoegen en hun lijden,
vraag aan uw Zoon om vrede,
en welvaart voor elkeen.

O Moeder, der moeders,
zie onze grote nood.
Zoals U Jezus beschermde
in uw heilige schoot,
zo draagt deze moedige Filipijnse vrouw,
haar pasgeboren kindje,
door het kolkende water,
naar veiliger oord.

O Moeder van ons allen,
uw kinderen klein en groot,
vragen U om Hemelse bescherming;
verdrijf het kwaad uit deze wereld.
Pleit bij uw Zoon
en red Gods kinderen, uit ellende,
armoede, vervolging en dood.

Ria

[Alterego1]

op 2 December 2013




Herfstmijmering

Door wind en regen verfomfaaid
begint 't zomerlover te verkleuren,
bloemen lijken wel gepierewaaid
ze doen ons de zomer betreuren

Als in September de herfst nadert,
brengt 't ons dagen kil en donker
waarin boom en struik ontbladert
met nachten vol sterrengeflonker

't Is een tijd om over te bezinnen
wat we kregen,of hebben gegeven,
om met voldaan gevoel vanbinnen
welomschreven 't leven te beleven.

Alterego

[Bosrankje]

Op 3 december 2013



De tijd kan zoveel...


De tijd kan zoveel
echt genezen zegt men
dat denk ik niet maar wel
pijn en verdriet verzachten
zodat mooie herinneringen
mooier lijken en slechte ervaringen
langzaam versmelten tot bijna niets ...
Dan pas zet zich alles ongemerkt op zijn plaats
zoals stukjes van een puzzle die in elkaar passen
Uit de chaos kan dan iets heel moois ontstaan, iets unieks...


Bosrankje

[Bosrankje]

Op 4 december 2013



Late herfst


Laat de vrieskou
zich ondermijnen in de late herfst
de regen herleven
onder de blote hemel
en zacht tikken
tegen het open raam.

Laat de paraplu
zich zalig verwennen
door zwarte regenjassen
te vergezellen
waar vogels zingen
en plassen overheersen
om erover te springen
alsof het lente is.


bo'ke

[Bosrankje]

Op 5 december 2013





Kaarslicht


Gezellig flikkert, danst
het vlammetje van een kaars,
spiegelt zich charmant
in ’t tafelglas en straalt,
bewondert zijn silhouet
dat glanst in het bestek,
lijkt wel een ster uit het ballet
geprezen in het vertrek.


Stijlvol, elegant geheel
tovert warme lichtjes
wentelend over en weer,
vormt schaduwen, helle stipjes,
belicht de hele kamer
tot in de kleinste hoek,
vergeet dat het een paar uur later
uitgeblust heengaan moet.

Bomi

[Alterego1]

AANDACHT:

De Antwerpse(Hoboken) troubadour Ed Kooyman zingt in een
van zijn liederen;
" 't Is nie meer wat 't gewest is,en 't zal nooit nie meer worre
wat dat 't was"

Dat is precies weergegeven hoe het hier bij Poëzie en Proza
momenteel gesteld is.

Er zit geen animo meer in deze rubriek,hoezeer wij,Rankje en ik,
ons er voor inspannen om het toch wat levendig te houden.

De rubriek Poëzie en Proza is aan 't doodbloeden en op sterven
na dood.De tijd van bruisende levendigheid is blijkbaar voorgoed
voorbij.

Voor ons heeft het dan ook geen zin meer om ons nog verder
te blijven inspannen om van Poëzie van de dag iets moois te
maken.

We hebben het op 14 December,dag op dag,precies 4 jaar lang
gedaan.Maar nu einde deze maand is het wat ons betreft voorgoed
verleden tijd.

Wij stoppen er mee.Deze December is het laatst wat we doen.

Dit wilden we u graag mededelen.

Bedankt voor uw aandacht.

Groetjes van ons beiden,

Rankje en Alter