Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Bosrankje]

Op 20 december 2013



Evolutie

De dagen worden korter
De nachten worden langer
Het wordt nu winter in het leven
Het wordt echt sidderen en beven

De daden worden korter
De dromen worden langer
Waar is al die levenskracht ?
De emotie van de jacht ?

De zinnen worden korter
De woorden worden langer
Het snelle is al lang voorbij
Het goede was toch zij aan zij

Norman

[Bosrankje]

Op 21 december 2013




Winter


Wat een heerlijke tijd
Wat wordt er veel gesproken
Zelfs elke onbenulligheid
Wordt nu grondiger besproken

't Is winter, buiten, daar
Wat een heerlijk gevoel
Veel meer tijd voor elkaar
Opnieuw streven naar een doel

Deze korte wintertijd
Hebben wij al meer gezoend
Dan de drie maanden zomertijd
En... ons nu ook sneller verzoend

Jure

[Bosrankje]

Op 22 december 2013




Haardvuur


Pinkende lichtjes wenken
in de donkerste dagen, stil rond het haardvuur
willen we ons niet buitenwagen
en zitten rond het knetterend vuur
met een vleugje romantische muziek
kaarsen knipperen met hun wiek
de poes komt spinnen, vind het lekker binnen
ons hondje komt zich warmen
liefst in ons armen
een glaasje wijn
het is gezellig bijeen te zijn !


Nele

[Bosrankje]

Op 23 december 2013




Open je ogen


Tussen schaduwvlagen
neemt de leegte een sluipend bezit
steelt kostbare uren
waarin vernieuwde levenselixer
zich bevindt
ontneemt de tijd van kostbare leven
dat gaat ogen
als in een donkere mist


Schrijfster

[ria]

Aan allen die hier voorbij komen, mijn beste wensen,

ria en familie

[Alterego1]

Lieve Ria, bedankt voor je wensen

Voor jou en iedereen die hier langskomt,
wensen wij een Zalig Kerstfeest en een
Gelukkig Nieuwjaar.

Lieve avondgroeten van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Op 24 december 2013




Ooit zal het sneeuwen


Ik wil je
aanraken
met mijn gemis

jouw huid
hertalen
in een herinnering

het klokhuis van ons verleden

mijn verlangen
wil ik begraven
in de baarmoeder van onze jaren

zoals een ekster

haar voorraad
bewaart
voor de winter

als er sneeuw over onze dagen ligt.

Uvi

[Bosrankje]

Op 25 december 2013



Kerst


Een bal in een boom
en aan de deur een krans.
Middernacht, waar ik woon
de kerkwegel een waterdans.

Niet meer hetzelfde gevoel
nooit meer na al die jaren.
De warme koude voelt nu koel
geen herinneringen te vergaren.

De Stal is tot stal verworden
os en ezel zijn er uit verbannen.
In plaats van Wijzen, andere horden
die ze best aan de grens eens scannen.

Stille nacht, vervlogen tijden
farizeeërs nooit weggeweest.
Waar des priesters handen verwijlden
werd in tranen gebeden, om ter meest.

Rapke

[Bosrankje]

Op 26 december 2013




Een dagje Veluwe.


Beuken bomen,
donkere stammen
kronen, rood en goud
als vurige toortsen.
De wind vaart door de dennenbossen
als stemmen van over
de horizon.
Voeten over gouden lopers.
als in een oeroude kathedraal.
Ruisende stilte.
Ontroering bevangt mij.


Tineke

[Bosrankje]

Op 27 december 2013




Tekening en tekst van Janina... beter konden wij zeker niet doen

[Bosrankje]

Op 28 december 2013



Slaap zacht


Je bleke, schrale handen
Tenger en broos
Je haren,
dof en droog
Ogen die niet langer spreken
Haast kleurloos
De glans is verdwenen

Uren, dagen en weken
Heb ik aan je bed gezeten
Je hebt me je leven verteld
De vreugde, het verdriet
Je hebt me je wensen toegefluisterd
Ik heb graag naar je geluisterd

Je gelaat,
soms zo vertrokken door de pijn
Je hebt zo hard gevochten
Het heeft niet mogen zijn…
Je bent zo moe
Zo uitgeblust
Je strijd is gestreden
Ga dan mijn vriend
En vind voor altijd rust

Maak je laatste reis
Waar je al zolang op wacht
Ga mijn vriend,
en slaap zacht…


Tinneke

[Bosrankje]

Op 29 december 2013


Zusje


Je kwam in mijn leven vanuit de lucht
Ma kwam je halen in vogelvlucht
Ze zou je brengen met dat grote machien
Ik zocht in de lucht maar kon je niet zien
Pa die zei : je moet wel wat wachten,
weldra zullen ze komen, nog een paar nachten

Een levende pop, zo dacht ik toen
Ze was van mij alleen, en ik gaf haar een zoen
Zij had een tutter, en ik had er geen
'K stak ze in mijn mond en beet in je teen

Je ging met me mee naar de kleuterklas
Een kleine banaan in je boekentas
Dat stukje fruit maakte deel uit van je leven
Als troost werd het je vaak gegeven

Kneuvelen in bed, fantasie over het behang,
Tekenen met de wolken, spinnen maakten ons bang
Ridders op het witte paard, prinsessen in het kasteel
Een oud versleten laken, een kapotte bezemsteel

We waren pubers en spraken een mondje Frans
Ma mocht het niet weten; ze had geen schijn van kans
We wandelden vaak in onze straatjes
arm in arm, geheime praatjes,

Naald en draad doorkruisten je leven
Deze droom zou je nooit opgeven
Je werkte hard, vaak tot laat in de nacht
Een nieuwe creatie, telkens een pracht



Je was een echte keukenprinses
Sprong voor iedereen in de bres
Een luisterend oor, een troostend woord
Problemen in de kiem gesmoord

Maar niemand zag jouw verdriet en pijn
Hoe hard je vocht, hoe eenzaam je moest zijn
Je ziel gekweld, een muur erom heen
Niemand drong door, je was telkenmale alleen

Je sloot de ogen, één sprong in het duister
Dan niets meer, ook geen gefluister

Niet meer “ dag zusje” aan de telefoon
Een beetje kletsen, heel gewoon
Niet meer winkelen met ons twee
Een wandelingetje langs de zee

Geen toekomst meer samen
oud worden en plannen beramen

Wat mis ik je, mijn kleine zus
Je lieve lach, een dikke kus
Ben je hier mijlenver vandaan ?
Met de zucht der winden meegegaan ?
Zal ik je ooit nog zien ?

Kijk een vliegmachien !


Sister Florence

[Bosrankje]

Op 30 december 2013



DEMENT CEMENT

Herinnering aan mijn vader

Ik ben een deugniet
Ik ken jou niet
Maar ik hou van jou
Én jij, hou jij van mij
Vergeet mij niet
Zoals ik jou vergeet
Ik lach ik heb verdriet
Ik ben stout
Jij bent boos
ik weet niet dat
je van me houdt

Ik wil naar huis
Ik ben boos
Jij hebt verdriet
Ik zie jou niet,
maar weet
Ik hou nog steeds van jou
Vergeet mij niet
Zoals ik jou vergeet
Nog ben ik, zal steeds zijn
Want Ik ben jij , en jij bent ik
in cement gegoten voor altijd

R.dckx

[Bosrankje]

Op 31 december 2013



Als laatste gedicht van 2013, hebben wij
gekozen voor een tekst van Give bij het
afscheid van Nienka.

Lieve Nienka,

Je was op reis,
al wist je niet waarheen.
Maar ergens stond geschreven
dat je die weg moest gaan
en al aarzelde je soms even,
langs die eindeloze baan
toch weet ik
Iemand ging je voor
en daarom ging je door..

Geen gisteren meer en geen morgen,
geen tijd meer en geen uren,
geen grenzen en geen muren
en alle angst voorbij.

Geen pijn meer en geen zorgen,
geen dingen die je griefden,
doorheen hun tranen zien geliefden
jou voor altijd geborgen.

Adieu Nienka, je was een mooi mens

Give

18 maart 2008

Ondertussen, hebben wij nog een heel
mooie tekst gevonden, die Nienka had
geschreven na het overlijden van Frido


Helaas hebben we Frido-Billy moeten laten gaan
Maar zijn werk, zijn woorden zullen ons altijd bij blijven staan
We houden in herinnering dat hij samen met ons hier heeft genoten
En op zijn eigen wijze, zijn positieve kritiek over ons heen heeft gespoten
Afscheid nemen is in het leven onontbeerlijk
Het voelt dan ook vaak onterecht en niet eerlijk
Dat is iets waar we mee moeten proberen te leven
Daarom, er zijn met en voor elkaar, alles duurt maar zo even
Voor ieder van ons schijnt er een licht of een ster
Als je daar maar oplet, is het onbereikbare niet zo ver
Op het seniorennet zijn we samen een
Niemand is hier echt alleen...

Nienka

En nog een toemaatje van Frido

Oudejaar

Mocht ik vanavond een sterretje zijn,
dan zou ik me héél vooraan wringen
en brouwde 'k een zacht-lief refrein
om dicht bij jou te gaan zingen.

Dan klopte ik stil aan je vensterraam
- zie dat je de slaap niet kunt vatten -
mag ik stilletjes bij jou komen staan...
...de muren kunnen je zorg toch niet snappen.

De dag had je vreugde doorweven
met lastige vragen van hoe en waarom.
Hoe kan ik je nu een antwoordje geven...
...gewoon met de tijd, een bladzijde om !

Trekvogels slapen knus in de bomen
ze vroegen of je niet meevliegen wou
maar je vleugels zijn broos en gebogen,
als sterretje bied ik m'n stralen aan jou.

Maar helaas, ik kan nu niet toovr'n
zelfs m'n lichtstraaltje komt ook niet van mij
vrienden staan klaar om jou te aanhoren
een handdruk, een knipoog maken je blij.

Ik moet nu terug, de maan roept mij boven
'k veeg van m'n wangen een vluchtige traan
ook een ster kan gevoelens vertonen
als vreugde en last op haar weg gaan staan.

Je glimlacht nu slapend tussen de veren
ik klim op mijn straalweg hemelwaarts toe
geen zware gedachten gaan je nog deren
droom heerlijk, want je was toch zo moe.

De zon heeft beloofd bij jou ook te komen
met stralen van innerlijke vreugd,
zet ramen en deuren maar open
ontwaken al lachend dat doet zo'n deugd.

Frido groet de lezer en de gast,
met de beste wensen voor het komende jaar.

Geplaatst op vrijdag 31 december 2004

de zon wil ook wel door kleine raampjes schijnen


Lieve vrienden en vriendinnen van Poëzie en Proza,
we zullen Nienka, Frido en Give nooit vergeten en af
en toe nog mooie teksten en gedichten van hen hier
komen plaatsen.

Lieve groetjes van Alter en Rankje

[ria]

Eens schreef Give een gedicht voor een moeder die haar kind verloor.
Zo "Hemels" dat je zou denken, "hij is er al geweest."
Door zijn oudste dochter Mieke werd het voorgelezen tijdens de uitvaartliturgie.
In de kerk was het muisstil. Mieke kondigde het aan als een "bezinning"
van haar vader over de dood.
Als gelovige gaat het mij diep door het hart. Het is vol van HOOP en VERTROUWEN.

Achter de sterren

De pijn was plots weg toen,
een glimp van mezelf nog,
zoals ik daar lag en dan gleed ik
in een ruimte van zingende kleuren
en alles in mij is nu puur harmonie,
ik ben klanken en geuren en licht
en heel ver zingen regenbogen
van jouw tranen.

Ween niet, mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar kijk ik naar jou.

Geen tijd meer, geen vroeger,
geen gisteren, geen morgen.
Alleen: nu en zijn en geheven worden
op kristallen golven van schoonheid.
En alles in mij is zacht nu en goedheid,
ik ben liefde en eenheid en licht
en vlakbij heb ik weet van jouw pijn..
als geslepen diamant.

Ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar wuif ik naar jou.

Geen leed meer, geen donker,
geen nacht en geen zorgen.
Slechts 't ontelbare wij en bemind zijn
in een sterrenregen van geven en krijgen.
En alles is weten en opgaan..en luisteren
naar de lieve kinderstemmen van
het grote Zijn..
Onzegbaar!

Dus, ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
bij de deuren van ruimte en tijd:
daar wacht ik op jou.

Voor een rouwende moeder
GIVE mei 2005
copyright GIVE voor handelsdoeleinden