Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NIET ZO RIJK ALS IK DACHT?
In moeders woonkamer hangt er al jaren een gravure van Jacques-Philippe Lebas, een erfstuk van opa's grootouders die met hun hebben en houden gevlucht waren voor de Franse Revolutie. De graveur werkte toen in dienst van Le Cabinet du Roi.
Toen ik geld wilde schenken aan een ernstig ziek familielid kwam de gedachte in me op om het werk te verkopen, helaas was mijn moeder niet akkoord. Toch zocht ik zonder haar medeweten naar de eventuele waarde van de gravure. En dat viel tegen, ik had gehoopt op een berg geld.
Maar ik was hardnekkig en schreef me in voor een Vlaams tv-programma 'Rijker dan je denkt'. Daar kan je een antiek stuk laten schatten. Een maand later schoof ik aan in een rij van grotendeels wanhopigen die voor hun prullen van miljoenen euro's droomden. Maar er waren ook waardevolle stukken bij natuurlijk die tot duizenden euro's werden getaxeerd. Ik begon dus stilletjes te hopen. Ik zag mensen van allerlei pluimage, een heer met een wandklok, jongetjes met oude Kuifje-strips, alsook chique dames met veel te grote Chinese vazen.
En dan was het aan mij om mijn gravure uit de doeken te doen. De tv-ploeg schaarde zich achter mij en de deskundige. Na een kort stilzwijgen glimlachte de specialist even en zei dat het zoveel waard was als een stuk krantenpapier, waardeloos dus en toen ... werd ik uit mijn nachtmerrie gerukt, badend in het zweet.
De volgende dag belde ik mijn ziek familielid op, wenste hem veel beterschap en grinnikte: sorry maar ik ben niet zo rijk als ik dacht!
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh jee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show Clo! Het is ok. Go go!
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen
ben ik nudist in Saint-Tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
of twee heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé!
In moeders woonkamer hangt er al jaren een gravure van Jacques-Philippe Lebas, een erfstuk van opa's grootouders die met hun hebben en houden gevlucht waren voor de Franse Revolutie. De graveur werkte toen in dienst van Le Cabinet du Roi.
Toen ik geld wilde schenken aan een ernstig ziek familielid kwam de gedachte in me op om het werk te verkopen, helaas was mijn moeder niet akkoord. Toch zocht ik zonder haar medeweten naar de eventuele waarde van de gravure. En dat viel tegen, ik had gehoopt op een berg geld.
Maar ik was hardnekkig en schreef me in voor een Vlaams tv-programma 'Rijker dan je denkt'. Daar kan je een antiek stuk laten schatten. Een maand later schoof ik aan in een rij van grotendeels wanhopigen die voor hun prullen van miljoenen euro's droomden. Maar er waren ook waardevolle stukken bij natuurlijk die tot duizenden euro's werden getaxeerd. Ik begon dus stilletjes te hopen. Ik zag mensen van allerlei pluimage, een heer met een wandklok, jongetjes met oude Kuifje-strips, alsook chique dames met veel te grote Chinese vazen.
En dan was het aan mij om mijn gravure uit de doeken te doen. De tv-ploeg schaarde zich achter mij en de deskundige. Na een kort stilzwijgen glimlachte de specialist even en zei dat het zoveel waard was als een stuk krantenpapier, waardeloos dus en toen ... werd ik uit mijn nachtmerrie gerukt, badend in het zweet.
De volgende dag belde ik mijn ziek familielid op, wenste hem veel beterschap en grinnikte: sorry maar ik ben niet zo rijk als ik dacht!
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh jee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show Clo! Het is ok. Go go!
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen
ben ik nudist in Saint-Tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
of twee heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE GRROLLING STONES
Ik ben mijn idool sir Jagger een beetje moe. En dàt na veertig jaar sympathy. Ik ben nu aan het afkicken van zijn rauwe stem en zijn charismatische looks. Ik schreef de afgelopen vijf jaar 85 poems voor de zanger, nu gebundeld onder de titel 'I wanna be your fan'.
Heb je ontwenningsverschijnselen als je niet meer rolling stoned door het leven gaat? Tja, het is inderdaad moeilijker dan ik dacht. Ik word nog steeds high als er door het fitnesscenter één van zijn hits galmt en ik krijg er ook een shot energie van. Mick Jagger is een begrip geworden, cultureel erfgoed en hem ontlopen is echt geen sinecure. Want overal duikt het duiveltje op. In romans, in feuilletons, er worden nu zelfs vergulde Rolling Stones muntstukken op de markt gebracht. En zo verval ik snel in mijn oude gewoontes.
Zijn concert vorige zomer in het Brusselse Koning Boudewijnstadion kon ik niet bijwonen omdat ik toen aan lumbago leed. Ik bedacht: 'Here's where the story ends' en ik besloot om al mijn Stones-cd's weg te geven aan een andere diehard fan.
Ben ik nu Jagger-clean? Tot deze namiddag dacht ik van wel. Want ik wilde vandaag vanwege het winterweer een warme trui aanschaffen in het shoppingcenter wat verderop. Ik stap de kledingzaak binnen en wat zie ik als ik naar de pashokjes wil gaan? T-shirts, pantalons en sokken waarop het Stoneslogo is geprint.
Snel ren ik weg uit de winkel en zet me neer op een bank naast een bejaarde man met lange witte haren. Oef, even rust. De oude man neuriet echter een liedje en ik herken het meteen, een Beatles-hit uit 1967: Lucy in the Sky with Diamonds. Ik vraag hem voorzichtig: 'Mijnheer bent u een Beatles-fan?'
En de senior begint te vertellen:'Op mijn achttiende was ik een vurige Stonesfan. Ik zag hen die zomer van 1964 voor het eerst optreden in Nederland'
'In het Scheveningse Kurhaus?' vraag ik verwonderd en nieuwsgierig.
De man grinnikt :' Inderdaad jongeman, je bent blijkbaar ook fan. ik heb daar in het Kurhaus samen met enkele dronken vrienden de boel kort en klein geslagen. Zo mocht ik die nacht in een politiecel mijn roes uitslapen. De volgende ochtend brulden mijn ouders dat ik onmiddellijk met mijn rolling stoned verslaving moest stoppen of anders alleen kon gaan wonen. En zo ben ik een Beatles-fan geworden. En ook al leken The Fab 4 op de ideale schoonzoons, ze rookten, snoven en spoten net zoveel als de ruigere Stones. Want met 'Lucy in the Sky with Diamonds' verwijzen de vier hippies naar...LSD.
Na de aankoop van mijn nieuwe wintertrui wandel ik die avond door de sneeuw weer naar huis, denkend aan andere bands die mijn muzikale afkickverschijnselen zouden kunnen reduceren.
Binnen zet ik snel de verwarming aan en open mijn pc. En jawel er verschijnt een reclamespot van een Stones-cd met de titel 'Grrr Live'. Maar ik grom terug: ' Baby,you're out of time'.
En dus draait mijn oude grammofoon vanaf nu enkel nog tijdloze jazz.
DIAMONDS ARE FOREVER
Mijn nichtje Nora is pas zestien en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Jaja, ze is een meisje van alle tijden!
Diamonds are Forever!
(c)2014
Ik ben mijn idool sir Jagger een beetje moe. En dàt na veertig jaar sympathy. Ik ben nu aan het afkicken van zijn rauwe stem en zijn charismatische looks. Ik schreef de afgelopen vijf jaar 85 poems voor de zanger, nu gebundeld onder de titel 'I wanna be your fan'.
Heb je ontwenningsverschijnselen als je niet meer rolling stoned door het leven gaat? Tja, het is inderdaad moeilijker dan ik dacht. Ik word nog steeds high als er door het fitnesscenter één van zijn hits galmt en ik krijg er ook een shot energie van. Mick Jagger is een begrip geworden, cultureel erfgoed en hem ontlopen is echt geen sinecure. Want overal duikt het duiveltje op. In romans, in feuilletons, er worden nu zelfs vergulde Rolling Stones muntstukken op de markt gebracht. En zo verval ik snel in mijn oude gewoontes.
Zijn concert vorige zomer in het Brusselse Koning Boudewijnstadion kon ik niet bijwonen omdat ik toen aan lumbago leed. Ik bedacht: 'Here's where the story ends' en ik besloot om al mijn Stones-cd's weg te geven aan een andere diehard fan.
Ben ik nu Jagger-clean? Tot deze namiddag dacht ik van wel. Want ik wilde vandaag vanwege het winterweer een warme trui aanschaffen in het shoppingcenter wat verderop. Ik stap de kledingzaak binnen en wat zie ik als ik naar de pashokjes wil gaan? T-shirts, pantalons en sokken waarop het Stoneslogo is geprint.
Snel ren ik weg uit de winkel en zet me neer op een bank naast een bejaarde man met lange witte haren. Oef, even rust. De oude man neuriet echter een liedje en ik herken het meteen, een Beatles-hit uit 1967: Lucy in the Sky with Diamonds. Ik vraag hem voorzichtig: 'Mijnheer bent u een Beatles-fan?'
En de senior begint te vertellen:'Op mijn achttiende was ik een vurige Stonesfan. Ik zag hen die zomer van 1964 voor het eerst optreden in Nederland'
'In het Scheveningse Kurhaus?' vraag ik verwonderd en nieuwsgierig.
De man grinnikt :' Inderdaad jongeman, je bent blijkbaar ook fan. ik heb daar in het Kurhaus samen met enkele dronken vrienden de boel kort en klein geslagen. Zo mocht ik die nacht in een politiecel mijn roes uitslapen. De volgende ochtend brulden mijn ouders dat ik onmiddellijk met mijn rolling stoned verslaving moest stoppen of anders alleen kon gaan wonen. En zo ben ik een Beatles-fan geworden. En ook al leken The Fab 4 op de ideale schoonzoons, ze rookten, snoven en spoten net zoveel als de ruigere Stones. Want met 'Lucy in the Sky with Diamonds' verwijzen de vier hippies naar...LSD.
Na de aankoop van mijn nieuwe wintertrui wandel ik die avond door de sneeuw weer naar huis, denkend aan andere bands die mijn muzikale afkickverschijnselen zouden kunnen reduceren.
Binnen zet ik snel de verwarming aan en open mijn pc. En jawel er verschijnt een reclamespot van een Stones-cd met de titel 'Grrr Live'. Maar ik grom terug: ' Baby,you're out of time'.
En dus draait mijn oude grammofoon vanaf nu enkel nog tijdloze jazz.
DIAMONDS ARE FOREVER
Mijn nichtje Nora is pas zestien en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Jaja, ze is een meisje van alle tijden!
Diamonds are Forever!
(c)2014
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONWEER
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
donderslagen aan de rand
van de hel
wanneer de stofwind en
zijn machtsvertoning
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt de hemelse glorie
zijn koninkrijk
rustlievend
weer bij z'n positieven
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
donderslagen aan de rand
van de hel
wanneer de stofwind en
zijn machtsvertoning
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt de hemelse glorie
zijn koninkrijk
rustlievend
weer bij z'n positieven
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIFE IS A BITTER SWEET MYSTERY
Zijn mensen op zoek naar geluk? Of naar puur genot? We willen allemaal vooruit en kijken het liefst niet meer achterom. Vanaf onze eerste geboorteschreeuw zijn wij getekend door goede en minder goede ervaringen. De miljarden aardbewoners worden echter als een kudde schapen in het gareel gehouden door enkele invloedrijke geldwolven. We moeten dan ook voortdurend uitkijken om niet misbruikt te worden, zelf durven wij de medemens ook wel eens voor onze kar spannen. Goed en kwaad, elke mens is gevuld met liefde en haat, yin en yang, ze zijn onmisbaar voor elkaar zoals een pianist witte en zwarte toetsen nodig heeft om prachtige muziek te kunnen produceren.
Al jaren wordt ons gedrag van 'bovenaf' gemanipuleerd, vooral via de media: plots is veel koffie drinken gezond voor het hart, moet je hond vegetariër worden en is kraantjeswater niet meer aan te raden. Onbewust voedt de economische crisis deze graaicultuur. Want de laatste maanden voelen wij allemaal de pijn van de hogere energiefactuur en ook de prijsstijgingen van de producten in onze supermarkt verontrusten ons. Maar wat ons momenteel het diepste raakt, is de oorlogsellende. Die is dichterbij dan we denken. We verwensen dan ook alle war-criminals naar de hel.
De oorzaak van al ons menselijk leed kennen we allemaal: money money, kassa kassa, kortom het slijk der Aarde.
Toch zullen wij ooit gevonden worden, in de woestijnstorm zal Iemand onze naam roepen. Ja, ik hoop vurig dat het Paradijs geen verzinsel is van goddeloze machthebbers en dat de hele mensheid daar inderdaad in eeuwige rust kan vertoeven.
Onze ster Madonna zong het reeds in de jaren '80: Life is a mystery...
Zijn mensen op zoek naar geluk? Of naar puur genot? We willen allemaal vooruit en kijken het liefst niet meer achterom. Vanaf onze eerste geboorteschreeuw zijn wij getekend door goede en minder goede ervaringen. De miljarden aardbewoners worden echter als een kudde schapen in het gareel gehouden door enkele invloedrijke geldwolven. We moeten dan ook voortdurend uitkijken om niet misbruikt te worden, zelf durven wij de medemens ook wel eens voor onze kar spannen. Goed en kwaad, elke mens is gevuld met liefde en haat, yin en yang, ze zijn onmisbaar voor elkaar zoals een pianist witte en zwarte toetsen nodig heeft om prachtige muziek te kunnen produceren.
Al jaren wordt ons gedrag van 'bovenaf' gemanipuleerd, vooral via de media: plots is veel koffie drinken gezond voor het hart, moet je hond vegetariër worden en is kraantjeswater niet meer aan te raden. Onbewust voedt de economische crisis deze graaicultuur. Want de laatste maanden voelen wij allemaal de pijn van de hogere energiefactuur en ook de prijsstijgingen van de producten in onze supermarkt verontrusten ons. Maar wat ons momenteel het diepste raakt, is de oorlogsellende. Die is dichterbij dan we denken. We verwensen dan ook alle war-criminals naar de hel.
De oorzaak van al ons menselijk leed kennen we allemaal: money money, kassa kassa, kortom het slijk der Aarde.
Toch zullen wij ooit gevonden worden, in de woestijnstorm zal Iemand onze naam roepen. Ja, ik hoop vurig dat het Paradijs geen verzinsel is van goddeloze machthebbers en dat de hele mensheid daar inderdaad in eeuwige rust kan vertoeven.
Onze ster Madonna zong het reeds in de jaren '80: Life is a mystery...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STALEN ZENUWEN?
Toen ik dertig jaar geleden als achttienjarige werk zocht, viel mijn oog op een advertentie in de krant: Staalbedrijf Sidmar te Gent zoekt tientallen arbeiders, fulltime of halftime, gelieve komend weekend zich te presenteren bij personeelsmanager de Smidt.
Die warme vrijdagavond vertrok ik met de trein naar het Gentse studentenkot van mijn broer die daar toen zijn eerste jaar universiteit begon voor ingenieur. Hij had mij zijn huissleutel toevertrouwd en ik zou daar logeren om mij zaterdag in de vroege ochtend te presenteren bij Sidmar.
Nieuwsgierig neusde ik die nacht in mijn broers cursussen maar verstond uiteraard geen jota van al die wiskundige formules. Ik voelde mij plots achterlijk en zwoer aan mezelf om ooit een universitaire studie psychologie of filosofie te starten. Op dat moment was ik echter gefocust om centen te gaan verdienen als arbeider bij Sidmar.
Om halfacht 's ochtends stapte ik de tram op. Twintig minuutjes later stond ik voor de fabriek met zijn hoge rookschouwen. Ik meldde me aan bij de receptie. Vooraleer ik iets kon zeggen kreeg ik prompt een gele beveiligingshelm op mijn hoofd gezet en een naamkaartje op mijn vest geprikt. Ik werd verzocht om plaats te nemen volledig vooraan in een klein wit busje dat door het bedrijf zou rijden. Dit voertuig was vol met oudere Japanezen gepropt. Ik vroeg mij verward af wat er gebeurde. De heer Smidt vroeg mij om bij al de werkzaamheden de nodige uitleg te geven in het Japans zoals 'was afgesproken.'
Het busje begon te manoeuvreren door het bedrijf, ik aanzag de efficiënte machinerie die grote roodgloeiende stalen platen sissend in de koelbaden onderdompelde. Er werd mij plots een microfoon onder mijn neus geschoven en de nerveuze personeelsmanager vroeg zich af waarom ik niet begon te gidsen voor zijn Japanse ingenieurs! Ik hoorde ze morren en zat er met mijn mond vol tanden want ik kende bitter weinig over staalindustrie, bovendien sprak geen woord Japanees. Ik zag dat ik mijnheer Smidt het harnas injoeg maar ik had stalen zenuwen en probeerde in gebrekkig Engels de nodige uitleg over Sidmar te geven. Mijn schoolboekenkennis chemie kwam nu goed van pas. Na een uurtje rondleiding ontving ik luid applaus van de Japanse intellectuelen. Op dat moment voelde ik mij een beetje intelligent.
Achteraf bleek dat het allemaal om één groot misverstand ging, de manager had zich pijnlijk vergist. Hij liet mij een foto zien van de persoon die hij die ochtend had verwacht en geloof het of niet: deze gids leek als twee druppels water op mij.
TENTAMEN FILOSOFIE
In het tentamenlokaal
zitten wij dan als
denkers, ieder
voor zich uit starend
met een hoofd vol
vragen die 't antwoord
betwisten maar alleen
in 't licht der rede
vooruitgang boeken
want de waarheid ligt
in het geschreven woord
van onze cursusboeken
Toen ik dertig jaar geleden als achttienjarige werk zocht, viel mijn oog op een advertentie in de krant: Staalbedrijf Sidmar te Gent zoekt tientallen arbeiders, fulltime of halftime, gelieve komend weekend zich te presenteren bij personeelsmanager de Smidt.
Die warme vrijdagavond vertrok ik met de trein naar het Gentse studentenkot van mijn broer die daar toen zijn eerste jaar universiteit begon voor ingenieur. Hij had mij zijn huissleutel toevertrouwd en ik zou daar logeren om mij zaterdag in de vroege ochtend te presenteren bij Sidmar.
Nieuwsgierig neusde ik die nacht in mijn broers cursussen maar verstond uiteraard geen jota van al die wiskundige formules. Ik voelde mij plots achterlijk en zwoer aan mezelf om ooit een universitaire studie psychologie of filosofie te starten. Op dat moment was ik echter gefocust om centen te gaan verdienen als arbeider bij Sidmar.
Om halfacht 's ochtends stapte ik de tram op. Twintig minuutjes later stond ik voor de fabriek met zijn hoge rookschouwen. Ik meldde me aan bij de receptie. Vooraleer ik iets kon zeggen kreeg ik prompt een gele beveiligingshelm op mijn hoofd gezet en een naamkaartje op mijn vest geprikt. Ik werd verzocht om plaats te nemen volledig vooraan in een klein wit busje dat door het bedrijf zou rijden. Dit voertuig was vol met oudere Japanezen gepropt. Ik vroeg mij verward af wat er gebeurde. De heer Smidt vroeg mij om bij al de werkzaamheden de nodige uitleg te geven in het Japans zoals 'was afgesproken.'
Het busje begon te manoeuvreren door het bedrijf, ik aanzag de efficiënte machinerie die grote roodgloeiende stalen platen sissend in de koelbaden onderdompelde. Er werd mij plots een microfoon onder mijn neus geschoven en de nerveuze personeelsmanager vroeg zich af waarom ik niet begon te gidsen voor zijn Japanse ingenieurs! Ik hoorde ze morren en zat er met mijn mond vol tanden want ik kende bitter weinig over staalindustrie, bovendien sprak geen woord Japanees. Ik zag dat ik mijnheer Smidt het harnas injoeg maar ik had stalen zenuwen en probeerde in gebrekkig Engels de nodige uitleg over Sidmar te geven. Mijn schoolboekenkennis chemie kwam nu goed van pas. Na een uurtje rondleiding ontving ik luid applaus van de Japanse intellectuelen. Op dat moment voelde ik mij een beetje intelligent.
Achteraf bleek dat het allemaal om één groot misverstand ging, de manager had zich pijnlijk vergist. Hij liet mij een foto zien van de persoon die hij die ochtend had verwacht en geloof het of niet: deze gids leek als twee druppels water op mij.
TENTAMEN FILOSOFIE
In het tentamenlokaal
zitten wij dan als
denkers, ieder
voor zich uit starend
met een hoofd vol
vragen die 't antwoord
betwisten maar alleen
in 't licht der rede
vooruitgang boeken
want de waarheid ligt
in het geschreven woord
van onze cursusboeken
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONLY KIDS MAKE YOU RICH
Die zonnige zomerochtend in 1996 belde de decadent rijke tante Martine naar moeder. Tante inviteerde ons hele gezin om samen op haar yacht de zevenentwintigste verjaardag van mijn broer Tom te vieren. Ja, haar man Pierre wou ons eindelijk ontmoeten. Vader vond dat bizar want jarenlang had het kinderloze koppel ons onvermogend gezin genegeerd en zelfs enkele keren hun voordeur met een knal toegesmeten toen we aanbelden. Maar sinds de verloving van broer Tom met Leonida waren we plots wél interessant, Tom werkte als ingenieur en Leonida als tolk aan Joegoslavië-tribunaal in Den Haag,
En zo reden met vaders rood gammel karretje naar de Nieuwpoortse jachthaven. Er was file waardoor we een uur later aankwamen. We namen plaats in de ruime boot, de gepensioneerde Pierre was zichtbaar nerveus en ladderzat en bood ons meteen een aperitief aan. Nadien aten we kreeft en kaviaar, ach dat was toen al zo passé. En een glaasje peperdure champagne mocht uiteraard niet ontbreken. Als achtergrondmuziek had Martine een Franstalige cd opgezet. Pierre draaide de volumeknop open en zong luid mee: Les lacs du Connemara, Aux Champs-Elysées en Si j'étais president...
En toen begon Pierre op te scheppen over zijn roots, hij stamde af van een Gentse magistratenfamilie. Ook over zijn mooie 17de eeuwse schilderijen kon hij niet zwijgen, stuk voor stuk 'miljoenen waard'. En wij luisterden beleefd. En dan vertelde hij over zijn mooie reizen naar Turkije, Portugal en Amerika. Ja, hij had fantastische foto's genomen, aandachtig bekeken wij deze. Vader keek met een geamuseerde blik naar moeder, beiden dachten aan het chanson van Jacques Brel: Les bourgeois c'est comme les ...
Op de terugweg naar huis was het al donker op de autostrade, Tom en moeder sliepen op de achterbank. Plots vroeg ik vader: 'Hey pa, waarom heb jij niks verteld ? Over onze ingenieurs, advocaten en chirurgen?'
'Ach Cloclo, alleen wie zich klein voelt wil persé groot zijn. Ik heb tenminste leuke kinderen, en dat is de grootste rijkdom die je kan hebben.
Die zonnige zomerochtend in 1996 belde de decadent rijke tante Martine naar moeder. Tante inviteerde ons hele gezin om samen op haar yacht de zevenentwintigste verjaardag van mijn broer Tom te vieren. Ja, haar man Pierre wou ons eindelijk ontmoeten. Vader vond dat bizar want jarenlang had het kinderloze koppel ons onvermogend gezin genegeerd en zelfs enkele keren hun voordeur met een knal toegesmeten toen we aanbelden. Maar sinds de verloving van broer Tom met Leonida waren we plots wél interessant, Tom werkte als ingenieur en Leonida als tolk aan Joegoslavië-tribunaal in Den Haag,
En zo reden met vaders rood gammel karretje naar de Nieuwpoortse jachthaven. Er was file waardoor we een uur later aankwamen. We namen plaats in de ruime boot, de gepensioneerde Pierre was zichtbaar nerveus en ladderzat en bood ons meteen een aperitief aan. Nadien aten we kreeft en kaviaar, ach dat was toen al zo passé. En een glaasje peperdure champagne mocht uiteraard niet ontbreken. Als achtergrondmuziek had Martine een Franstalige cd opgezet. Pierre draaide de volumeknop open en zong luid mee: Les lacs du Connemara, Aux Champs-Elysées en Si j'étais president...
En toen begon Pierre op te scheppen over zijn roots, hij stamde af van een Gentse magistratenfamilie. Ook over zijn mooie 17de eeuwse schilderijen kon hij niet zwijgen, stuk voor stuk 'miljoenen waard'. En wij luisterden beleefd. En dan vertelde hij over zijn mooie reizen naar Turkije, Portugal en Amerika. Ja, hij had fantastische foto's genomen, aandachtig bekeken wij deze. Vader keek met een geamuseerde blik naar moeder, beiden dachten aan het chanson van Jacques Brel: Les bourgeois c'est comme les ...
Op de terugweg naar huis was het al donker op de autostrade, Tom en moeder sliepen op de achterbank. Plots vroeg ik vader: 'Hey pa, waarom heb jij niks verteld ? Over onze ingenieurs, advocaten en chirurgen?'
'Ach Cloclo, alleen wie zich klein voelt wil persé groot zijn. Ik heb tenminste leuke kinderen, en dat is de grootste rijkdom die je kan hebben.
Laatst gewijzigd door Claudio op 01 apr 2023, 05:40, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
COLD FEET?
Ik kijk deze winterochtend naar het weerbericht. Wordt het gevaarlijk glad op de wegen? Klaart de mist op? Maak ik vandaag de fout van mijn leven als ik today met deze Noorse ijskoningin trouw? Begeef ik mij in het oog van de storm als ik later zwarte sneeuw zie? Wordt m'n bestaan dan grauwer? Zeg me: waar op deze sombere planeet vind ik de juiste graadmeter? Zal ik het mij berouwen? Het regent duizend vragen in mijn hoofd.
Jawel, haar kille vader is sinds eeuwen van adel, een strenge vorst die in zijn ivoren toren van Babel leeft, enkel de taal van geld spreekt en die met ijzeren hand over zijn koninkrijk heerst. Ach, voor mij wordt een huwelijk met zijn grillige dochter een hel want de weerman voorspelt:
"Tijdens de wittebroodsweken zullen jullie veel rozengeur en zonneschijn ervaren maar sneller dan verwacht komen jullie in een depressie terecht, het worden barre dagen. Vanuit jullie roze wolk zal het beginnen hagelen. Doe een muts en sjaal aan als het harder begint te waaien want hoge bomen vangen veel wind.
En dan komt vroeg of laat het gedonder. Lief en leed zullen jullie nauwelijks nog met elkaar delen, dus reken maar niet op een natuurwonder. De hevige bliksem zal al haar kastelen doen opbranden, en plots zal jouw echtgenote verdwijnen. Zij vaart nu met een sloep naar warme exotische landen. Wat er overblijft zijn de kroonjuwelen maar daar blijf je best af met je gretige handen."
En ik besluit:"Okee weerman, ik heb naar jou geluisterd, bij het altaar today zal mijn ja-woord niet worden gefluisterd."
Plots maakt de venijnige noorderwind me wakker! Ik lig nog steeds onder de wol met een kater door de vrijgezellenavond van gisteravond. In paniek kijk ik naar mijn wekkerradio. Oei ik moest allang uit de veren zijn. Mijn Vlaamse verloofde Margot staat wellicht in haar prachtig bruidskleed te wachten op mijnheer Aendenboom Cloclo. In de bomvolle kerk is koorzang voorzien alsook een pianist en misdienaars met dwarsfluiten. Vlug onder de douche, dan een frisse scheerbeurt en snel m'n trouwkostuum aan...
Ik kijk in de spiegel. Bedenk ik mij? Heb ik nu koudwatervrees gekregen? Inderdaad ik waag het écht niet, deze sprong in het... duister!
Ach, ik neem best eerst een heerlijk geurend warm voetbadje. En ineens is de zon daar weer, oef er is geen vuiltje aan de blauwe lucht.
Ik kijk deze winterochtend naar het weerbericht. Wordt het gevaarlijk glad op de wegen? Klaart de mist op? Maak ik vandaag de fout van mijn leven als ik today met deze Noorse ijskoningin trouw? Begeef ik mij in het oog van de storm als ik later zwarte sneeuw zie? Wordt m'n bestaan dan grauwer? Zeg me: waar op deze sombere planeet vind ik de juiste graadmeter? Zal ik het mij berouwen? Het regent duizend vragen in mijn hoofd.
Jawel, haar kille vader is sinds eeuwen van adel, een strenge vorst die in zijn ivoren toren van Babel leeft, enkel de taal van geld spreekt en die met ijzeren hand over zijn koninkrijk heerst. Ach, voor mij wordt een huwelijk met zijn grillige dochter een hel want de weerman voorspelt:
"Tijdens de wittebroodsweken zullen jullie veel rozengeur en zonneschijn ervaren maar sneller dan verwacht komen jullie in een depressie terecht, het worden barre dagen. Vanuit jullie roze wolk zal het beginnen hagelen. Doe een muts en sjaal aan als het harder begint te waaien want hoge bomen vangen veel wind.
En dan komt vroeg of laat het gedonder. Lief en leed zullen jullie nauwelijks nog met elkaar delen, dus reken maar niet op een natuurwonder. De hevige bliksem zal al haar kastelen doen opbranden, en plots zal jouw echtgenote verdwijnen. Zij vaart nu met een sloep naar warme exotische landen. Wat er overblijft zijn de kroonjuwelen maar daar blijf je best af met je gretige handen."
En ik besluit:"Okee weerman, ik heb naar jou geluisterd, bij het altaar today zal mijn ja-woord niet worden gefluisterd."
Plots maakt de venijnige noorderwind me wakker! Ik lig nog steeds onder de wol met een kater door de vrijgezellenavond van gisteravond. In paniek kijk ik naar mijn wekkerradio. Oei ik moest allang uit de veren zijn. Mijn Vlaamse verloofde Margot staat wellicht in haar prachtig bruidskleed te wachten op mijnheer Aendenboom Cloclo. In de bomvolle kerk is koorzang voorzien alsook een pianist en misdienaars met dwarsfluiten. Vlug onder de douche, dan een frisse scheerbeurt en snel m'n trouwkostuum aan...
Ik kijk in de spiegel. Bedenk ik mij? Heb ik nu koudwatervrees gekregen? Inderdaad ik waag het écht niet, deze sprong in het... duister!
Ach, ik neem best eerst een heerlijk geurend warm voetbadje. En ineens is de zon daar weer, oef er is geen vuiltje aan de blauwe lucht.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VOORJAARDAGSKADO
Tijdens de eerste voorjaarsmaanden zijn velen van mijn familieleden jarig. Moeder nodigde hen vanavond allemaal uit in het Walburgkasteel dat zich in het stadspark bevindt.Dat betekent weer een feestelijke outfit aantrekken en vooral geen foute verjaardagskado's meebrengen.
We nemen plaats aan de de grote ronde tafel, brunchen a volonté en drinken een glaasje teveel behalve de geheelonthouders onder ons. We lachen en vertellen anekdotes uit een ver verleden. En dan deel ik als eerste mijn kado's uit...
Moeder schenk ik twee handgemaakte koffiekopjes, ja ze is een gebruiker van het pure spul, dus zonder de suiker. Mijn big brother Tom geef ik een boek over het ontstaan van de kosmos. De introverte ingenieur bedankt me met een glimlach. Mijn Waalse halfbroer Daniel, die is tevreden met een flesje wodka, zo vader zo zoon? Maar met mijn halfzus Catherine wist ik mij even geen raad, ik heb dan uiteindelijk een mooie foto van vader voor haar ingelijst. Catherine heeft onze 'louche' drankzuchtige vader dertig jaar lang gemeden. Inmiddels is my old man overleden en hebben zij het helaas nooit meer bijgelegd. En mijn nichtje Nora? Die viert haar 25 jaar! Ik geef haar zoals altijd cash geld, het ambitieus Wall Street meisje houdt immers van money money money.
Met Jazz-muziek op de achtergrond dansen wij onder de rode lampions. In de vijver glijden witte zwanen ons voorbij terwijl Tom familiefoto's neemt. We keuvelen door het park, filosoferen over het Leven en het mysterie van ons bestaan.
Maar als de nacht valt, hoor ik plots takken kraken, een man roept: 'Hey monsieur Claude, zijn wij geen familie meer?' Het is erg donker en ik zie een grote gestalte mijn richting afkomen maar ik herken de diepe voorname stem. Ja, het is de mooie blonde Xavier, mon frère préférée, met zijn kleinzoon Léon, slapend in zijn armen.
Hij komt naderbij en ik grinnik: 'Mijn excuses Xavier, ik dacht dat jij met je gezin in Parijs vertoefde samen met je schoonzoon Patrick.'
'Inderdaad Cloclo, Patrick is druk bezig met filmopnames nabij de Eiffeltoren. Maar ik heb vanmiddag meteen de trein genomen toen ik van jullie familiefeest hoorde'
Ik kijk nieuwsgierig naar zijn kleinzoontje, met zijn zwarte haardos lijkt hij enorm veel op z'n vader maar hij heeft ook gelaatstrekken van mijn pa. Ik kus het kind op zijn voorhoofdje en fluister:' Bon anniversaire Léon. Als voorjaardagskado krijg je van ons allen een ticket voor Disneyland Parijs.'
Tijdens de eerste voorjaarsmaanden zijn velen van mijn familieleden jarig. Moeder nodigde hen vanavond allemaal uit in het Walburgkasteel dat zich in het stadspark bevindt.Dat betekent weer een feestelijke outfit aantrekken en vooral geen foute verjaardagskado's meebrengen.
We nemen plaats aan de de grote ronde tafel, brunchen a volonté en drinken een glaasje teveel behalve de geheelonthouders onder ons. We lachen en vertellen anekdotes uit een ver verleden. En dan deel ik als eerste mijn kado's uit...
Moeder schenk ik twee handgemaakte koffiekopjes, ja ze is een gebruiker van het pure spul, dus zonder de suiker. Mijn big brother Tom geef ik een boek over het ontstaan van de kosmos. De introverte ingenieur bedankt me met een glimlach. Mijn Waalse halfbroer Daniel, die is tevreden met een flesje wodka, zo vader zo zoon? Maar met mijn halfzus Catherine wist ik mij even geen raad, ik heb dan uiteindelijk een mooie foto van vader voor haar ingelijst. Catherine heeft onze 'louche' drankzuchtige vader dertig jaar lang gemeden. Inmiddels is my old man overleden en hebben zij het helaas nooit meer bijgelegd. En mijn nichtje Nora? Die viert haar 25 jaar! Ik geef haar zoals altijd cash geld, het ambitieus Wall Street meisje houdt immers van money money money.
Met Jazz-muziek op de achtergrond dansen wij onder de rode lampions. In de vijver glijden witte zwanen ons voorbij terwijl Tom familiefoto's neemt. We keuvelen door het park, filosoferen over het Leven en het mysterie van ons bestaan.
Maar als de nacht valt, hoor ik plots takken kraken, een man roept: 'Hey monsieur Claude, zijn wij geen familie meer?' Het is erg donker en ik zie een grote gestalte mijn richting afkomen maar ik herken de diepe voorname stem. Ja, het is de mooie blonde Xavier, mon frère préférée, met zijn kleinzoon Léon, slapend in zijn armen.
Hij komt naderbij en ik grinnik: 'Mijn excuses Xavier, ik dacht dat jij met je gezin in Parijs vertoefde samen met je schoonzoon Patrick.'
'Inderdaad Cloclo, Patrick is druk bezig met filmopnames nabij de Eiffeltoren. Maar ik heb vanmiddag meteen de trein genomen toen ik van jullie familiefeest hoorde'
Ik kijk nieuwsgierig naar zijn kleinzoontje, met zijn zwarte haardos lijkt hij enorm veel op z'n vader maar hij heeft ook gelaatstrekken van mijn pa. Ik kus het kind op zijn voorhoofdje en fluister:' Bon anniversaire Léon. Als voorjaardagskado krijg je van ons allen een ticket voor Disneyland Parijs.'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
A BEATLE AND A STONE
Yes last century two very important persons
were born, I talk about sir Jagger and Lennon
the rebel walked with sympathy for the devil
the bearded peace fighting man sang 'Imagine'
the friend died, Mick cried: don't go Johnny no
E=mc²
Jagger and Paul still have a mass of energy
they move, reaching stars with their poetry
at the speed of light like two Rolling Steins
yes, in squared they are both idol and fan,
Mick & McCartney act as connected entities
Yes last century two very important persons
were born, I talk about sir Jagger and Lennon
the rebel walked with sympathy for the devil
the bearded peace fighting man sang 'Imagine'
the friend died, Mick cried: don't go Johnny no
E=mc²
Jagger and Paul still have a mass of energy
they move, reaching stars with their poetry
at the speed of light like two Rolling Steins
yes, in squared they are both idol and fan,
Mick & McCartney act as connected entities
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
QU'EST-CE QU'ELLE A MA GUEULE?
Toen ik pas geboren was kwam mijn halfbroer Daniël soms babysitten. Terwijl deze buitengewoon knappe jongeman mij de papfles gaf, zong hij luid en vrolijk Johnny's Hallydays grote hit 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?' Sindsdien ben ik gefascineerd door het uiterlijk van een mens: waarom is iemand lelijk of knap? Als kleuter vroeg ik mij al af waarom er fysieke aantrekkingskracht is tussen mensen, ik begreep toen nog niet dat liefde iets psychologisch is want ik dacht: ik moet blond zijn, azuurblauwe ogen hebben en een gespierd lichaam ! Als puber had ik aanvankelijk geen succes bij het andere geslacht! Ik droomde wel van een nachtje plezier met de mollige vrouw van de graatmagere leerkracht die ons godsdienstlessen gaf.
Tot ik op slag verliefd werd op mijn nieuw buurmeisje! Marion was perfect want ze voldeed aan al mijn absurde hoge eisen. Van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet, ik zat plots veel te vaak bij de coiffeur, spoot goedkope stinkende parfum achter mijn groene oren en in het fitness-center kostte het mij bloed, zweet en tranen om een mislukt Arnold Schwarzenegger-lijf te bekomen! Bovendien kleurde ik geel-bruin van de zonnebank, kortom ik forceerde mezelf tot een arrogante playboy. Toch leefde ik in de waan dat de meisjes vielen voor deze dwaze looks. Maar het allerbelachelijkste aan heel die toestand was dat de meisjes zich inderdaad graag en gemakkelijk lieten vangen door mijn goedkope versiertruuks. Met de tijd vond ik het allemaal vanzelfsprekend. Ik hoefde maar te glimlachen en ze stopten mij hun telefoonnummer in de hand. Blijkbaar was ik 'schoon' vanbinnen. Na vijf jaar hield ik het voor bekeken en zong ik: 'één nacht alleen, kom niet bij me kloppen, m'n deur is op slot...' Sindsdien leef ik als een vrome boeddhist!
Maar de vraag blijft natuurlijk: wat is nu sex-appeal? Waarom is de ene mens knapper of lelijker? Mijn antwoord hierop: niemand is lelijk, iedereen is mooi! Het is een kwestie van persoonlijke smaak! Daar moet ik dan zo oud voor geworden zijn om tot deze conclusie te komen.
DE MINNENDE BARABAS
De teletijdmachine bestaat al eeuwen,
kijk maar eens naar het licht van de
sterren die met hoge snelheid naar je
ogen reizen, licht van lang geleden.
Toekomst en Verleden zijn dus één
geheel, ze zijn Begin en Einde van de
Big Bang, ze zijn de Alfa en de Omega.
Daarom denk ik dat het Leven een
geschenk is, Iets dat er moest zijn
precies zoals Het zich manifesteert.
En als je sterft mag je na een tijdje
kiezen in welk tijdperk je alweer de
nodige beproevingen wil doorstaan.
Wellicht krijg je ook de keuze op
welke bewoonbare planeet de reis
van jouw karma mag doorgaan....
De goede wijze minnende professor
Barabas zal dan bij zijn stokoude
teletijdmachine klaarstaan om jou
als Suske of Wiske te laten gaan!
Toen ik pas geboren was kwam mijn halfbroer Daniël soms babysitten. Terwijl deze buitengewoon knappe jongeman mij de papfles gaf, zong hij luid en vrolijk Johnny's Hallydays grote hit 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?' Sindsdien ben ik gefascineerd door het uiterlijk van een mens: waarom is iemand lelijk of knap? Als kleuter vroeg ik mij al af waarom er fysieke aantrekkingskracht is tussen mensen, ik begreep toen nog niet dat liefde iets psychologisch is want ik dacht: ik moet blond zijn, azuurblauwe ogen hebben en een gespierd lichaam ! Als puber had ik aanvankelijk geen succes bij het andere geslacht! Ik droomde wel van een nachtje plezier met de mollige vrouw van de graatmagere leerkracht die ons godsdienstlessen gaf.
Tot ik op slag verliefd werd op mijn nieuw buurmeisje! Marion was perfect want ze voldeed aan al mijn absurde hoge eisen. Van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet, ik zat plots veel te vaak bij de coiffeur, spoot goedkope stinkende parfum achter mijn groene oren en in het fitness-center kostte het mij bloed, zweet en tranen om een mislukt Arnold Schwarzenegger-lijf te bekomen! Bovendien kleurde ik geel-bruin van de zonnebank, kortom ik forceerde mezelf tot een arrogante playboy. Toch leefde ik in de waan dat de meisjes vielen voor deze dwaze looks. Maar het allerbelachelijkste aan heel die toestand was dat de meisjes zich inderdaad graag en gemakkelijk lieten vangen door mijn goedkope versiertruuks. Met de tijd vond ik het allemaal vanzelfsprekend. Ik hoefde maar te glimlachen en ze stopten mij hun telefoonnummer in de hand. Blijkbaar was ik 'schoon' vanbinnen. Na vijf jaar hield ik het voor bekeken en zong ik: 'één nacht alleen, kom niet bij me kloppen, m'n deur is op slot...' Sindsdien leef ik als een vrome boeddhist!
Maar de vraag blijft natuurlijk: wat is nu sex-appeal? Waarom is de ene mens knapper of lelijker? Mijn antwoord hierop: niemand is lelijk, iedereen is mooi! Het is een kwestie van persoonlijke smaak! Daar moet ik dan zo oud voor geworden zijn om tot deze conclusie te komen.
DE MINNENDE BARABAS
De teletijdmachine bestaat al eeuwen,
kijk maar eens naar het licht van de
sterren die met hoge snelheid naar je
ogen reizen, licht van lang geleden.
Toekomst en Verleden zijn dus één
geheel, ze zijn Begin en Einde van de
Big Bang, ze zijn de Alfa en de Omega.
Daarom denk ik dat het Leven een
geschenk is, Iets dat er moest zijn
precies zoals Het zich manifesteert.
En als je sterft mag je na een tijdje
kiezen in welk tijdperk je alweer de
nodige beproevingen wil doorstaan.
Wellicht krijg je ook de keuze op
welke bewoonbare planeet de reis
van jouw karma mag doorgaan....
De goede wijze minnende professor
Barabas zal dan bij zijn stokoude
teletijdmachine klaarstaan om jou
als Suske of Wiske te laten gaan!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MENS ERGER JE NIET
Het was een zeer kille ochtend in 1942 toen een Duitse officier aanbelde bij opa's woonst. De man verzocht opa om in de tuin plaats te ruimen voor een 40-tal soldaten die hij daar wou doen logeren in legertenten. De fietsen van opa's zeven kinderen moesten worden verwijderd alsook het speelgoed en het ander gereedschap dat er lag. Mijn vader was net tien jaar geworden en was een turbulent kind, l'enfant terrible van de familie. Zijn ouders hielden hun hart dus vast.
De kampeerders dronken zich elke avond ladderzat en zongen hun Duitse volksliederen, zo uitbundig dat de kinderen van de hele nacht geen oog dicht konden doen. De broers en zusjes besloten dan maar om het gezelschapsspel 'Mens erger je niet' te spelen.
Maar op een nacht besloot vader om een grapje uit te halen met één van de soldaten. Er zat er namelijk één luid en vals te zingen bij het kampvuur, een gezellige dikkerd. Die moet ik hebben, grinnikte vader.
Terwijl de corpulente man van zijn biertje genoot vloog plots zijn helm van het hoofd ... recht in het kampvuur. De andere soldaten brulden het uit van plezier maar de officier was alert en keek nauwlettend naar de struik waar de kwajongen zich had verborgen. Vader had immers een katapult gebruikt om de helm eraf te schieten. Hij rende snel weer naar binnen.
De volgende ochtend kwam de officier nors naar opa gestapt en rapporteerde het voorval. Vader werd op het matje geroepen. De Duitser gaf hem op zijn donder en dus excuseerde opa zich voor zijn zoon. De kerel raasde echter nog een tijdje door.
Maar l'enfant terrible zweeg en dacht: Ach mensch...erger je niet!
DE TAND DES TIJDS
Zoals altijd ga ik met zeer
lange tanden naar Sophie.
Even op de tanden bijten
verzoekt ze mij vriendelijk
en neemt zo enkele foto's
van mijn donkere kamer.
‘Dat wordt uittrekken!’ vertelt
ze mij terwijl ze met de lamp
alles in de gaten houdt, even
later is m'n linkerwang verdoofd.
En in gedachten verzonken...
droom ik van gouden tanden.
Dus voel ik haar aan de tand!
Maar Sophie lacht haar tanden bloot:
"Dat kost je een vermogen, Claude."
Ik bedenk: 'Mijn gebit zal bij haar
de tand des tijds wel overleven.’
Zodat ik later niet als 'n tandeloze
bejaarde verder zal moeten leven!
Het was een zeer kille ochtend in 1942 toen een Duitse officier aanbelde bij opa's woonst. De man verzocht opa om in de tuin plaats te ruimen voor een 40-tal soldaten die hij daar wou doen logeren in legertenten. De fietsen van opa's zeven kinderen moesten worden verwijderd alsook het speelgoed en het ander gereedschap dat er lag. Mijn vader was net tien jaar geworden en was een turbulent kind, l'enfant terrible van de familie. Zijn ouders hielden hun hart dus vast.
De kampeerders dronken zich elke avond ladderzat en zongen hun Duitse volksliederen, zo uitbundig dat de kinderen van de hele nacht geen oog dicht konden doen. De broers en zusjes besloten dan maar om het gezelschapsspel 'Mens erger je niet' te spelen.
Maar op een nacht besloot vader om een grapje uit te halen met één van de soldaten. Er zat er namelijk één luid en vals te zingen bij het kampvuur, een gezellige dikkerd. Die moet ik hebben, grinnikte vader.
Terwijl de corpulente man van zijn biertje genoot vloog plots zijn helm van het hoofd ... recht in het kampvuur. De andere soldaten brulden het uit van plezier maar de officier was alert en keek nauwlettend naar de struik waar de kwajongen zich had verborgen. Vader had immers een katapult gebruikt om de helm eraf te schieten. Hij rende snel weer naar binnen.
De volgende ochtend kwam de officier nors naar opa gestapt en rapporteerde het voorval. Vader werd op het matje geroepen. De Duitser gaf hem op zijn donder en dus excuseerde opa zich voor zijn zoon. De kerel raasde echter nog een tijdje door.
Maar l'enfant terrible zweeg en dacht: Ach mensch...erger je niet!
DE TAND DES TIJDS
Zoals altijd ga ik met zeer
lange tanden naar Sophie.
Even op de tanden bijten
verzoekt ze mij vriendelijk
en neemt zo enkele foto's
van mijn donkere kamer.
‘Dat wordt uittrekken!’ vertelt
ze mij terwijl ze met de lamp
alles in de gaten houdt, even
later is m'n linkerwang verdoofd.
En in gedachten verzonken...
droom ik van gouden tanden.
Dus voel ik haar aan de tand!
Maar Sophie lacht haar tanden bloot:
"Dat kost je een vermogen, Claude."
Ik bedenk: 'Mijn gebit zal bij haar
de tand des tijds wel overleven.’
Zodat ik later niet als 'n tandeloze
bejaarde verder zal moeten leven!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JUPITER HERE SHE COMES
Vrijdag 14 april 2023
Vannacht droomde ik van mijn favoriete Duitse actrice, Viola Wedekind: het was volop zomer en we dronken samen een glaasje appelsap op een gezellig Berlijns terras. Viola speelt al een tijdje de rol van de duivelse Ariane Kalenberg in de succesvolle televisieserie 'Sturm der Liebe.' Telkens als ik haar zie, moet ik denken aan een python. Ariane is immers even sluw en gevaarlijk als een wurgslang.
Wellicht droomde ik vannacht van deze foute beeldschone vrouw vanwege de mislukte Ariane-5 raket lancering gisteren, 13 april. Iedereen die het tv-journaal zag, weet waarover ik spreek. Onze Belgische koning Filip en zijn zoon Gabriël waren daar ook aanwezig, vanaf een tribune zouden zij genieten van deze historische gebeurtenis.
Volgende info vond ik op internet:
De lancering van de Ariane 5-raket, die het ruimtetuig Juice op weg moet zetten naar Jupiter, in het ruimtevaartcentrum in Kourou in Frans-Guyana is uitgesteld door slechte weersomstandigheden, met name kans op bliksem. Dat meldt het Europese ruimtevaartagentschap (ESA) donderdag op Twitter. De lancering is nu voorzien op vrijdag.
Toevallig vernam ik vorige week dat de beruchte Sturm der Liebe-actrice samen met drie andere collega's morgen een signeersessie zou doen in het Waasland Shopping Center, dat zich op 100 meter van mijn woning bevindt.
Als ik de kans krijg ga ik Miss Wedekind vragen om na het hele gedoe een applejuice met mij te gaan drinken in de mooiste taverne van dat shoppingcenter. Hopelijk vlucht Ariane dan niet meteen weg met haar juice, naar de andere onbereikbare sterren. Of lust ze liever Jupiler terwijl ik uitgebreid praat over Jupiter?
Zaterdag 15 april 2023
Ik kom net terug van de signeersessie. Bij het binnenkomen van het shoppingcenter zag ik meteen een tweehonderdtal fans hysterisch samendrommen om toch maar één blik op te vangen van de gevierde acteurs. Hun bodyguards hadden echt geen overzicht meer. En Viola zat daar als Cleopatra op haar troon, met een triomfantelijke glimlach en een zelfverzekerde blik. Haar drie andere collega's kregen iets minder aandacht. Of vergis ik mij? Ik had immers alleen maar oog voor deze intrigerende dame.
Met mijn iPhone fotografeerde ik de filmster een vijftal keer. Maar ik wilde ook één van mijn dichtbundels door haar laten signeren. And yes, she did it.
Ik lees nu pas dat gisteravond, 14 april, de vlucht van Ariane 5-raket met succes is gelanceerd. Jupiter, here she comes... with her juice.
Vrijdag 14 april 2023
Vannacht droomde ik van mijn favoriete Duitse actrice, Viola Wedekind: het was volop zomer en we dronken samen een glaasje appelsap op een gezellig Berlijns terras. Viola speelt al een tijdje de rol van de duivelse Ariane Kalenberg in de succesvolle televisieserie 'Sturm der Liebe.' Telkens als ik haar zie, moet ik denken aan een python. Ariane is immers even sluw en gevaarlijk als een wurgslang.
Wellicht droomde ik vannacht van deze foute beeldschone vrouw vanwege de mislukte Ariane-5 raket lancering gisteren, 13 april. Iedereen die het tv-journaal zag, weet waarover ik spreek. Onze Belgische koning Filip en zijn zoon Gabriël waren daar ook aanwezig, vanaf een tribune zouden zij genieten van deze historische gebeurtenis.
Volgende info vond ik op internet:
De lancering van de Ariane 5-raket, die het ruimtetuig Juice op weg moet zetten naar Jupiter, in het ruimtevaartcentrum in Kourou in Frans-Guyana is uitgesteld door slechte weersomstandigheden, met name kans op bliksem. Dat meldt het Europese ruimtevaartagentschap (ESA) donderdag op Twitter. De lancering is nu voorzien op vrijdag.
Toevallig vernam ik vorige week dat de beruchte Sturm der Liebe-actrice samen met drie andere collega's morgen een signeersessie zou doen in het Waasland Shopping Center, dat zich op 100 meter van mijn woning bevindt.
Als ik de kans krijg ga ik Miss Wedekind vragen om na het hele gedoe een applejuice met mij te gaan drinken in de mooiste taverne van dat shoppingcenter. Hopelijk vlucht Ariane dan niet meteen weg met haar juice, naar de andere onbereikbare sterren. Of lust ze liever Jupiler terwijl ik uitgebreid praat over Jupiter?
Zaterdag 15 april 2023
Ik kom net terug van de signeersessie. Bij het binnenkomen van het shoppingcenter zag ik meteen een tweehonderdtal fans hysterisch samendrommen om toch maar één blik op te vangen van de gevierde acteurs. Hun bodyguards hadden echt geen overzicht meer. En Viola zat daar als Cleopatra op haar troon, met een triomfantelijke glimlach en een zelfverzekerde blik. Haar drie andere collega's kregen iets minder aandacht. Of vergis ik mij? Ik had immers alleen maar oog voor deze intrigerende dame.
Met mijn iPhone fotografeerde ik de filmster een vijftal keer. Maar ik wilde ook één van mijn dichtbundels door haar laten signeren. And yes, she did it.
Ik lees nu pas dat gisteravond, 14 april, de vlucht van Ariane 5-raket met succes is gelanceerd. Jupiter, here she comes... with her juice.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YES I BLACK WHITE
Ik herinner het me nog goed: ik was een zachtgekookt maar soms brutaal jongetje van tien en zat in het vijfde studiejaar. Op een dag werd ik door de norse leraar bij mijn kaak gegrepen terwijl hij op sissende toon sprak: "Claude, je verstoort hier de orde en rust, je bent een volksmenner, een vervelende revolutionair." Ondanks de pijn in mijn nek grinnikte ik: "Ja meester, dat zou kunnen, bedankt voor het compliment." Alle leerlingen bulderden het uit van plezier. Het schooljaar daarop werd ik in een andere klas gedumpt.
Toen ik kort nadien Latijn-Grieks begon te studeren in een fanatiek katholieke school hield ik mij dan ook heel lang gedeisd. In het klaslokaal zat ik naast een Afro-Amerikaanse leerling en zo leerde ik tijdens de lunchpauzes enorm veel over de 'zwarten'. De jongen heette Silko en die naam betekent: Overwinnaar. Maar helaas, Silko werd gepest door de klasgenoten omdat hij weinig punten behaalde voor wiskunde en Latijn, twee hoofdvakken dus. Maar ook zijn huidskleur en eenvoudige komaf speelden wellicht mee in de pesterijen door de zoontjes van advocaten, chirurgen en andere voorname beroepen. Na een tijdje was Silko niet meer aanwezig bij de lessen en ik vroeg me af waar hij bleef. Ik kende zijn adres en tijdens een zomers weekend nam ik dus de trein naar Gent. En zo stond ik voor een grijs vervallen huisje en belde aan. Het was muisstil en ik zag geen beweging in het huisje.Blijkbaar was er niemand thuis. Ik belde nogmaals. Na vijf minuten wachten, besloot ik om weer naar de tramhalte te stappen. Maar dan... werd schuw en voorzichtig de luid piepende voordeur geopend door een oud krom Afrikaans vrouwtje met wandelstok en rond brilletje. Ze was de oma van mijn schoolmakker. Met tranen in de ogen vertelde zij dat Silko weer in de Amerikaanse stad Philadelphia vertoefde samen met zijn ouders. Meer wist ze niet te zeggen.
Een beetje moedeloos plofte ik die avond thuis neer in de zetel en wachtte op het avondmaal dat moeder zoals altijd zou klaarmaken. Ik vertelde haar over mijn vriend Silko. En toen keek ik naar het tv-journaal, Martin Luther King verscheen in beeld. Ik kende deze grote revolutionair amper en luisterde dus aandachtig: King was een Amerikaanse baptistendominee, politiek leider en één van de prominentste leden van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging. In 1968 werd Martin Luther King op 39-jarige leeftijd doodgeschoten terwijl hij op het balkon van het Lorraine Motel in Memphis stond.
Voor velen is Martin Luther King een symbool voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten gebleven. De derde maandag in januari is in de VS de Martin Luther King Day, een nationale feestdag, gewijd aan King en zijn gedachtegoed.
Drie jaar geleden zag ik dan ook nog die vreselijke televisiebeelden van Minneapolis waarbij enkele politieagenten op straat een Afro-Amerikaan in bedwang hielden. De man smeekte om genade maar dat kon niet baten, hij overleed kort nadien in een hospitaal. Ik dacht meteen aan Silko. Hoe zou het hem vergaan zijn daar in Philadelphia?
Met heimwee denk ik alweer aan mijn schoolvriend terwijl ik luister naar the song 'Ben', het liedje dat Michael Jackson ooit zo mooi zong over een onmogelijke vriendschap. En eigenlijk besef ik nu dat ik al jaren veel sympathie, liefde en respect koester voor the black community. Bizar, het lijkt wel of ik a black white revolutionair ben. Ach ja, stamt mijn vaders Parijse familie niet rechtstreeks af van de meest beruchte oproerkraaier van Frankrijk? En ja, ook ik heb een dream: liberté, égalité, fraternité voor alle volkeren on this blue planet.
Ik herinner het me nog goed: ik was een zachtgekookt maar soms brutaal jongetje van tien en zat in het vijfde studiejaar. Op een dag werd ik door de norse leraar bij mijn kaak gegrepen terwijl hij op sissende toon sprak: "Claude, je verstoort hier de orde en rust, je bent een volksmenner, een vervelende revolutionair." Ondanks de pijn in mijn nek grinnikte ik: "Ja meester, dat zou kunnen, bedankt voor het compliment." Alle leerlingen bulderden het uit van plezier. Het schooljaar daarop werd ik in een andere klas gedumpt.
Toen ik kort nadien Latijn-Grieks begon te studeren in een fanatiek katholieke school hield ik mij dan ook heel lang gedeisd. In het klaslokaal zat ik naast een Afro-Amerikaanse leerling en zo leerde ik tijdens de lunchpauzes enorm veel over de 'zwarten'. De jongen heette Silko en die naam betekent: Overwinnaar. Maar helaas, Silko werd gepest door de klasgenoten omdat hij weinig punten behaalde voor wiskunde en Latijn, twee hoofdvakken dus. Maar ook zijn huidskleur en eenvoudige komaf speelden wellicht mee in de pesterijen door de zoontjes van advocaten, chirurgen en andere voorname beroepen. Na een tijdje was Silko niet meer aanwezig bij de lessen en ik vroeg me af waar hij bleef. Ik kende zijn adres en tijdens een zomers weekend nam ik dus de trein naar Gent. En zo stond ik voor een grijs vervallen huisje en belde aan. Het was muisstil en ik zag geen beweging in het huisje.Blijkbaar was er niemand thuis. Ik belde nogmaals. Na vijf minuten wachten, besloot ik om weer naar de tramhalte te stappen. Maar dan... werd schuw en voorzichtig de luid piepende voordeur geopend door een oud krom Afrikaans vrouwtje met wandelstok en rond brilletje. Ze was de oma van mijn schoolmakker. Met tranen in de ogen vertelde zij dat Silko weer in de Amerikaanse stad Philadelphia vertoefde samen met zijn ouders. Meer wist ze niet te zeggen.
Een beetje moedeloos plofte ik die avond thuis neer in de zetel en wachtte op het avondmaal dat moeder zoals altijd zou klaarmaken. Ik vertelde haar over mijn vriend Silko. En toen keek ik naar het tv-journaal, Martin Luther King verscheen in beeld. Ik kende deze grote revolutionair amper en luisterde dus aandachtig: King was een Amerikaanse baptistendominee, politiek leider en één van de prominentste leden van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging. In 1968 werd Martin Luther King op 39-jarige leeftijd doodgeschoten terwijl hij op het balkon van het Lorraine Motel in Memphis stond.
Voor velen is Martin Luther King een symbool voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten gebleven. De derde maandag in januari is in de VS de Martin Luther King Day, een nationale feestdag, gewijd aan King en zijn gedachtegoed.
Drie jaar geleden zag ik dan ook nog die vreselijke televisiebeelden van Minneapolis waarbij enkele politieagenten op straat een Afro-Amerikaan in bedwang hielden. De man smeekte om genade maar dat kon niet baten, hij overleed kort nadien in een hospitaal. Ik dacht meteen aan Silko. Hoe zou het hem vergaan zijn daar in Philadelphia?
Met heimwee denk ik alweer aan mijn schoolvriend terwijl ik luister naar the song 'Ben', het liedje dat Michael Jackson ooit zo mooi zong over een onmogelijke vriendschap. En eigenlijk besef ik nu dat ik al jaren veel sympathie, liefde en respect koester voor the black community. Bizar, het lijkt wel of ik a black white revolutionair ben. Ach ja, stamt mijn vaders Parijse familie niet rechtstreeks af van de meest beruchte oproerkraaier van Frankrijk? En ja, ook ik heb een dream: liberté, égalité, fraternité voor alle volkeren on this blue planet.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KK VERSUS CC
Vandaag 6 mei 2023 wordt het een heuglijke dag voor het Verenigd Koninkrijk: Prins Charles zal eindelijk tot koning worden gekroond terwijl zijn gemalin Camilla trots zal toekijken, in deze tekst noem ik hen het duo CC. De hele planeet kijkt TV en vergaapt zich aan de weelde waar de Britse koninklijke familie maar al te graag mee uitpakt.
De gouden koets rijdt naar de stampvolle Gotische kerk Westminster Abbey terwijl het adellijke koppel handjes zwaait naar de trouwe burgers .Jawel, hier heeft het duo CC bijna een halve eeuw op moeten wachten.
Tientallen zwart glimmende paarden stappen sierlijk voorop, in bedwang gehouden door sterke jonge ruiters in fel rood kostuum. Maar plots steken er donkergrijze wolken op en begint het te miezeren. Ach, geen koning ter wereld, hoe machtig ook, kan over de regen in zijn land regeren.
En toevallig trouwt vandaag een goede kennis van mij: Karel met zijn vriend Kamiel. Het contrast tussen het sober feest van deze heren, het duo KK, en het mondaine festijn van duo CC kan niet groter zijn. De twee jeugdvrienden, zijn veertigjarige kunstschilders die amper kunnen leven van hun werk. Jawel, er waren slechts twaalf gasten aanwezig bij hun 'trouwfeest'. Voor hen geen kreeft en kaviaar of de allerduurste champagne. Maar een zelfgemaakte moussaka kan ook prinsheerlijk smaken, met een pilsje graag.
Met deze misérables keek ik vandaag dus aandachtig naar de televisie. Sir Charles kreeg na vele uren protocol en ceremonie eindelijk de kroon op zijn hoofd geplaatst. De kroon van St. Edward is van massief goud, ingezet met robijnen, amethisten en saffieren. Het exemplaar weegt ruim 2 kilo. En plots zag ik Charles' ogen nerveus denken:" Please, val niet van mijn hoofd." Het zware ding werd meteen-zoals de traditie het wil- ingeruild voor de Imperial State Crown. Dat exemplaar is een stuk lichter en ingezet met 2868 diamanten en andere bekende juwelen. Charles verlaat dan Westminster Abbey. Buiten staan al duizenden mensen enthousiast met Britse vlaggetjes te wapperen. In mijn huiskamer roep ik dan ook uitbundig: God save the Queen, euh God save the King! Sorry, macht der gewoonte, Queen Elizabeth zat immers zeventig jaar op de troon.
Vorige week raakte ik tijdens een Oostendse paardenrace in gesprek met een adellijke jongedame. Ik moet de lezer niet vertellen hoe modieus, gracieus en elegant zij wel gekleed was. Diezelfde avond dronken wij een glaasje rosé op een zitbankje met zicht op zee. Stomdronken kusten wij elkaar. En plots fluisterden we tegelijkertijd: "Wat is eigenlijk jouw voornaam?"
Ik glimlachte: ik heet Claude? En zij glimlachte terug:"Ik Katy"
Vannacht fantaseer ik vanop mijn zacht purper verlicht balkon dat ik ergens op de Noordpool wanhopig naar Katy zoek en haar ten huwelijk roep. Zal ik dan trouwen als duo CK? Hey, zie ik nu een vallende ster? Snel drink ik mijn kopje kamillethee uit en ga vredig slapen.
Vandaag 6 mei 2023 wordt het een heuglijke dag voor het Verenigd Koninkrijk: Prins Charles zal eindelijk tot koning worden gekroond terwijl zijn gemalin Camilla trots zal toekijken, in deze tekst noem ik hen het duo CC. De hele planeet kijkt TV en vergaapt zich aan de weelde waar de Britse koninklijke familie maar al te graag mee uitpakt.
De gouden koets rijdt naar de stampvolle Gotische kerk Westminster Abbey terwijl het adellijke koppel handjes zwaait naar de trouwe burgers .Jawel, hier heeft het duo CC bijna een halve eeuw op moeten wachten.
Tientallen zwart glimmende paarden stappen sierlijk voorop, in bedwang gehouden door sterke jonge ruiters in fel rood kostuum. Maar plots steken er donkergrijze wolken op en begint het te miezeren. Ach, geen koning ter wereld, hoe machtig ook, kan over de regen in zijn land regeren.
En toevallig trouwt vandaag een goede kennis van mij: Karel met zijn vriend Kamiel. Het contrast tussen het sober feest van deze heren, het duo KK, en het mondaine festijn van duo CC kan niet groter zijn. De twee jeugdvrienden, zijn veertigjarige kunstschilders die amper kunnen leven van hun werk. Jawel, er waren slechts twaalf gasten aanwezig bij hun 'trouwfeest'. Voor hen geen kreeft en kaviaar of de allerduurste champagne. Maar een zelfgemaakte moussaka kan ook prinsheerlijk smaken, met een pilsje graag.
Met deze misérables keek ik vandaag dus aandachtig naar de televisie. Sir Charles kreeg na vele uren protocol en ceremonie eindelijk de kroon op zijn hoofd geplaatst. De kroon van St. Edward is van massief goud, ingezet met robijnen, amethisten en saffieren. Het exemplaar weegt ruim 2 kilo. En plots zag ik Charles' ogen nerveus denken:" Please, val niet van mijn hoofd." Het zware ding werd meteen-zoals de traditie het wil- ingeruild voor de Imperial State Crown. Dat exemplaar is een stuk lichter en ingezet met 2868 diamanten en andere bekende juwelen. Charles verlaat dan Westminster Abbey. Buiten staan al duizenden mensen enthousiast met Britse vlaggetjes te wapperen. In mijn huiskamer roep ik dan ook uitbundig: God save the Queen, euh God save the King! Sorry, macht der gewoonte, Queen Elizabeth zat immers zeventig jaar op de troon.
Vorige week raakte ik tijdens een Oostendse paardenrace in gesprek met een adellijke jongedame. Ik moet de lezer niet vertellen hoe modieus, gracieus en elegant zij wel gekleed was. Diezelfde avond dronken wij een glaasje rosé op een zitbankje met zicht op zee. Stomdronken kusten wij elkaar. En plots fluisterden we tegelijkertijd: "Wat is eigenlijk jouw voornaam?"
Ik glimlachte: ik heet Claude? En zij glimlachte terug:"Ik Katy"
Vannacht fantaseer ik vanop mijn zacht purper verlicht balkon dat ik ergens op de Noordpool wanhopig naar Katy zoek en haar ten huwelijk roep. Zal ik dan trouwen als duo CK? Hey, zie ik nu een vallende ster? Snel drink ik mijn kopje kamillethee uit en ga vredig slapen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JANTJE SPRUYTAERT
Toen ik mijn vriend Jan Buytaert dertig jaar geleden leerde kennen maakte hij een zeer eenzame indruk op mij. Hij woonde weliswaar in een mooi herenhuis dichtbij het stadspark maar had moeite om sociale contacten te leggen terwijl hij zich als tekenleraar aan de Stedelijke Academie wist te handhaven. Toen ik zijn naam vernoemde in gesprekken op vernissages trokken zijn collega's een nogal bedenkelijk gezicht om nog maar te zwijgen van hun commentaar rond zijn persoon.
We hadden hem dus uitgenodigd in onze bescheiden woning waar Jan zich snel thuis voelde vanwege het rijke verleden waarmee moeder haar woonst had ingericht. Met een glaasje wijn zaten wij die zomeravond op het terras ... bij een heerlijk roodgloeiende zonsondergang.
Al gauw bleek dat Jan enorm veel gevoel voor humor had. De ene grap volgde na de andere. Hij liet terloops ontglippen dat hij helderziende was maar daar geloofden wij natuurlijk niet in!
Toevallig had moeder nog wat varkensgebraad in de koelkast staan en vroeg hem of hij wilde proeven. Jan lachte verlegen en zei: Neen dank je ... ik ben vegetariër. Maar je hebt toch nog ergens een stukje spruitentaart voor mij liggen, nietwaar?
Moeder en ik stonden versteld: zij had de dag voordien een spruitentaart klaargemaakt en we hadden inderdaad nog een stukje over!
Zo genoot Jantje die avond met volle teugen van onze spruytaert. En wij ... genoten van zijn kostbare vriendschap.
Toen ik mijn vriend Jan Buytaert dertig jaar geleden leerde kennen maakte hij een zeer eenzame indruk op mij. Hij woonde weliswaar in een mooi herenhuis dichtbij het stadspark maar had moeite om sociale contacten te leggen terwijl hij zich als tekenleraar aan de Stedelijke Academie wist te handhaven. Toen ik zijn naam vernoemde in gesprekken op vernissages trokken zijn collega's een nogal bedenkelijk gezicht om nog maar te zwijgen van hun commentaar rond zijn persoon.
We hadden hem dus uitgenodigd in onze bescheiden woning waar Jan zich snel thuis voelde vanwege het rijke verleden waarmee moeder haar woonst had ingericht. Met een glaasje wijn zaten wij die zomeravond op het terras ... bij een heerlijk roodgloeiende zonsondergang.
Al gauw bleek dat Jan enorm veel gevoel voor humor had. De ene grap volgde na de andere. Hij liet terloops ontglippen dat hij helderziende was maar daar geloofden wij natuurlijk niet in!
Toevallig had moeder nog wat varkensgebraad in de koelkast staan en vroeg hem of hij wilde proeven. Jan lachte verlegen en zei: Neen dank je ... ik ben vegetariër. Maar je hebt toch nog ergens een stukje spruitentaart voor mij liggen, nietwaar?
Moeder en ik stonden versteld: zij had de dag voordien een spruitentaart klaargemaakt en we hadden inderdaad nog een stukje over!
Zo genoot Jantje die avond met volle teugen van onze spruytaert. En wij ... genoten van zijn kostbare vriendschap.