Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DEJA VU EN DEJA LU
De tekst die nu volgt is voor mijn trouwe lezers wellicht een déjà vu: Twintig jaar geleden stierf mijn vader op zeventigjarige leeftijd. Zijn familie behoort nu nog steeds tot de hogere klasse, de bourgeoisie van de stad Namur en omstreken. Vaders voorouders, langs moederszijde, vluchtte destijds in allerijl uit Parijs voor de Franse revolutie. Ze vonden een veiliger onderkomen in België waar later één van hun kleindochters met mijn Waalse overgrootvader Félicien trouwde. Vader vertelde dat deze eenvoudige man tijdens een winternacht zijn molen volledig zag afbranden. Hij bezat niks meer. Later slaagde hij erin om tijdens de industriële revolutie twee fabrieken op te bouwen. Eentje die versleten jutezakken repareerde. Eerder creëerde Félicien een groter bedrijf waar hij een berg geld had verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische Spoorwegen.Vader werd dus in een warm stinkend rijk nest geboren en werd als jongste zoon rotverwend door z'n ouders. Later kocht hij een villa en een knalgele Alfa Spider en huwde met de adellijke Claire. Jawel trouwe lezers, deze story is voor jullie een déjà vu of beter gezegd een déjà lu. Woord van het jaar 2023?
Reeds vanaf zijn zestiende had vader een drankprobleem. Hij woonde na zijn vijfenvijftigste in Brusselse kamertjes tot aan zijn dood. De muren daar waren veelal beschimmeld en dus heel ongezond voor een bejaarde man die bovendien dagelijks een pijp rookte. Als vader een blikje bier opende, dronk hij zichzelf dan ook moed in:"Santé!"
Ondanks deze duistere periode in zijn leven waren er vele steenrijke vrouwen die hem regelmatig kwamen vertroetelen met champagne en oesters en andere afrodisiaca, vooral als de nacht nog jong was. Nu en dan nodigden ze hem uit voor een romantisch diner bij kaarslicht in een Grieks of Spaans restaurant dichtbij de vlooienmarkt waar de playboy ooit de Franse actrice Catherine Deneuve zag slenteren. Ondanks de bodyguards rondom haar, kon hij heel kort met haar praten en zelfs even flirten.
Die vrijdagnacht in de armoedige verlaten Brusselse wijk waar mijn oude vader woonde, liep hij luid te zingen: "Yes I'm lucky, lucky with the ladies" En daar botste hij plots op drie grote lugubere mannen die hem bedreigden met een stiletto: "Je geld of je leven". Maar vader was een man zonder vrees en sprak streng: "Als ik money zou hebben zou ik verdomme hier niet wonen hé." De boeven fronsten de wenkbrauwen en verdwenen in het licht van de volle rosse maan.
Ach, vader hield enorm veel van zijn vijf kinderen en heeft hen ondanks alles een goede en ijzersterke opvoeding gegeven. Jawel noblesse oblige.
En ik bedenk: "Papa, ik lijk steeds meer op jou."Maar voor mij geen alcohol, dus ook geen déjà bu.
OUWE SINGLE
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan ... koelen.
Bij de andere kwallen.
De tekst die nu volgt is voor mijn trouwe lezers wellicht een déjà vu: Twintig jaar geleden stierf mijn vader op zeventigjarige leeftijd. Zijn familie behoort nu nog steeds tot de hogere klasse, de bourgeoisie van de stad Namur en omstreken. Vaders voorouders, langs moederszijde, vluchtte destijds in allerijl uit Parijs voor de Franse revolutie. Ze vonden een veiliger onderkomen in België waar later één van hun kleindochters met mijn Waalse overgrootvader Félicien trouwde. Vader vertelde dat deze eenvoudige man tijdens een winternacht zijn molen volledig zag afbranden. Hij bezat niks meer. Later slaagde hij erin om tijdens de industriële revolutie twee fabrieken op te bouwen. Eentje die versleten jutezakken repareerde. Eerder creëerde Félicien een groter bedrijf waar hij een berg geld had verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische Spoorwegen.Vader werd dus in een warm stinkend rijk nest geboren en werd als jongste zoon rotverwend door z'n ouders. Later kocht hij een villa en een knalgele Alfa Spider en huwde met de adellijke Claire. Jawel trouwe lezers, deze story is voor jullie een déjà vu of beter gezegd een déjà lu. Woord van het jaar 2023?
Reeds vanaf zijn zestiende had vader een drankprobleem. Hij woonde na zijn vijfenvijftigste in Brusselse kamertjes tot aan zijn dood. De muren daar waren veelal beschimmeld en dus heel ongezond voor een bejaarde man die bovendien dagelijks een pijp rookte. Als vader een blikje bier opende, dronk hij zichzelf dan ook moed in:"Santé!"
Ondanks deze duistere periode in zijn leven waren er vele steenrijke vrouwen die hem regelmatig kwamen vertroetelen met champagne en oesters en andere afrodisiaca, vooral als de nacht nog jong was. Nu en dan nodigden ze hem uit voor een romantisch diner bij kaarslicht in een Grieks of Spaans restaurant dichtbij de vlooienmarkt waar de playboy ooit de Franse actrice Catherine Deneuve zag slenteren. Ondanks de bodyguards rondom haar, kon hij heel kort met haar praten en zelfs even flirten.
Die vrijdagnacht in de armoedige verlaten Brusselse wijk waar mijn oude vader woonde, liep hij luid te zingen: "Yes I'm lucky, lucky with the ladies" En daar botste hij plots op drie grote lugubere mannen die hem bedreigden met een stiletto: "Je geld of je leven". Maar vader was een man zonder vrees en sprak streng: "Als ik money zou hebben zou ik verdomme hier niet wonen hé." De boeven fronsten de wenkbrauwen en verdwenen in het licht van de volle rosse maan.
Ach, vader hield enorm veel van zijn vijf kinderen en heeft hen ondanks alles een goede en ijzersterke opvoeding gegeven. Jawel noblesse oblige.
En ik bedenk: "Papa, ik lijk steeds meer op jou."Maar voor mij geen alcohol, dus ook geen déjà bu.
OUWE SINGLE
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan ... koelen.
Bij de andere kwallen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OH NO, NOT YOU AGAIN
Het is alweer een poosje geleden dat ik nog een poem voor mijn grootste muze heb geschreven, jawel, voor mijn inmiddels bejaarde idool sir Michael Jagger. Ik dacht dat hij nu wel genoeg satisfaction had ervaren met de vele gedichten die ik voor hem en zijn Rolling Stones creëerde en daarom schreef ik er geen meer. Deze gedichten zijn in het Engels neergepend en bijna allemaal in de limerickvorm gegoten.
De afgelopen vijf jaar postte ik mijn rolling stoned werk op de facebookpagina van deze meest beruchte zanger ooit. Sommige van mijn poems kregen een like van deze frontman met de dikke rubberlippen, andere werken vond hij maar pure bullshit, dan stak hij zijn scherpe ronde tong uit, als het ware. En dat is de reden waarom hij tijdens mijn creatiefste Stonesperiode tot tweemaal toe al mijn odes aan zijn fb-adres had verwijderd. Ja, de man is een grillige artiest, lonely at the top, al meer dan een halve eeuw.
Maar als ik weer een sterk werk schreef, was mijn afgod weer één en al fan en gaf hij zelfs positieve commentaar. Raar maar waar. En zo stonden al mijn poems telkens weer terug mooi op zijn fb.
Vandaag had ik het gevoel dat sir Jagger, na enkele maanden stilte van mijn kant, nu wel nood had om terug één van mijn allernieuwste Stonespoems te lezen. Ach fout gevoeld, it was just my imagination. Want na vijf minuten had the king of blues mijn allernieuwste Stonespoem al verwijderd van zijn facebook alsook alweer al mijn andere gedichten.
Dat typisch kattig Jaggergedrag ken ik ondertussen wel. En dus wilde ik onze wederzijdse irritaties neerschrijven terwijl ik naar een tamelijk recent Stonesnummer luisterde: "Oh no, not you again" De beroemde negentiende eeuwse dichter Oscar Wilde fluisterde in mijn oor de nodige inspiratie. Ook Jagger bewondert deze Ierse man. Ik verwerkte in dit gedicht de naam Vyvyan Holland die de jongste zoon was van Wilde. Mijn moeder heeft dezelfde voornaam.
Na zestig seconden was ik al klaar:
OH NO, NOT YOU AGAIN
She gets her kicks, my mom Vivian
watching Mick on stage in Holland
she goes Wilde
like a child
he sIngs: oh no, not you again
Maar deze Mick-limerick zullen his blue eyes niet meteen te zien krijgen. Dit gedicht wordt immers volgende week gepubliceerd in mijn nieuwste dichtbundel "The rolling business fan". De bundel wordt gedrukt in uiterst beperkte oplage en zal gesigneerd zijn. Zoals Jagger het in 1966 zo kordaat zong: "Take it or leave it"
En geloof het of niet, terwijl ik nu ik de vaatwas doe, brult mijn idool plots als een leeuw vanuit mijn radioboxen: "If you start me up, I'll never stop"
Ik geeuw en glimlach: "Oh no, not you again"
Het is alweer een poosje geleden dat ik nog een poem voor mijn grootste muze heb geschreven, jawel, voor mijn inmiddels bejaarde idool sir Michael Jagger. Ik dacht dat hij nu wel genoeg satisfaction had ervaren met de vele gedichten die ik voor hem en zijn Rolling Stones creëerde en daarom schreef ik er geen meer. Deze gedichten zijn in het Engels neergepend en bijna allemaal in de limerickvorm gegoten.
De afgelopen vijf jaar postte ik mijn rolling stoned werk op de facebookpagina van deze meest beruchte zanger ooit. Sommige van mijn poems kregen een like van deze frontman met de dikke rubberlippen, andere werken vond hij maar pure bullshit, dan stak hij zijn scherpe ronde tong uit, als het ware. En dat is de reden waarom hij tijdens mijn creatiefste Stonesperiode tot tweemaal toe al mijn odes aan zijn fb-adres had verwijderd. Ja, de man is een grillige artiest, lonely at the top, al meer dan een halve eeuw.
Maar als ik weer een sterk werk schreef, was mijn afgod weer één en al fan en gaf hij zelfs positieve commentaar. Raar maar waar. En zo stonden al mijn poems telkens weer terug mooi op zijn fb.
Vandaag had ik het gevoel dat sir Jagger, na enkele maanden stilte van mijn kant, nu wel nood had om terug één van mijn allernieuwste Stonespoems te lezen. Ach fout gevoeld, it was just my imagination. Want na vijf minuten had the king of blues mijn allernieuwste Stonespoem al verwijderd van zijn facebook alsook alweer al mijn andere gedichten.
Dat typisch kattig Jaggergedrag ken ik ondertussen wel. En dus wilde ik onze wederzijdse irritaties neerschrijven terwijl ik naar een tamelijk recent Stonesnummer luisterde: "Oh no, not you again" De beroemde negentiende eeuwse dichter Oscar Wilde fluisterde in mijn oor de nodige inspiratie. Ook Jagger bewondert deze Ierse man. Ik verwerkte in dit gedicht de naam Vyvyan Holland die de jongste zoon was van Wilde. Mijn moeder heeft dezelfde voornaam.
Na zestig seconden was ik al klaar:
OH NO, NOT YOU AGAIN
She gets her kicks, my mom Vivian
watching Mick on stage in Holland
she goes Wilde
like a child
he sIngs: oh no, not you again
Maar deze Mick-limerick zullen his blue eyes niet meteen te zien krijgen. Dit gedicht wordt immers volgende week gepubliceerd in mijn nieuwste dichtbundel "The rolling business fan". De bundel wordt gedrukt in uiterst beperkte oplage en zal gesigneerd zijn. Zoals Jagger het in 1966 zo kordaat zong: "Take it or leave it"
En geloof het of niet, terwijl ik nu ik de vaatwas doe, brult mijn idool plots als een leeuw vanuit mijn radioboxen: "If you start me up, I'll never stop"
Ik geeuw en glimlach: "Oh no, not you again"
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALL YOU NEED IS PAIN?
Waarom bestaat er pijn? Op mijn veertiende leerde ik in de les biologie dat pijn meestal wordt veroorzaakt door beschadigd of ontstoken weefsel. Weefselschade veroorzaakt pijn door pijngevoelige zenuwen te activeren, die een signaal naar de hersenen sturen.
En ja, elke mens vreest wel één of andere pijn, ook al beweren sommige vrienden bij feestjes van niet. Ook zij staan soms zwetend doodsangsten uit net zoals andere levende wezens trouwens: eencelligen, garnalen, zeehonden, olifanten wier slurf panisch reageert op een muis en giraffen die met hun lange benen snel wegrennen voor de genadeloze roofdieren. En ook de schijnbaar onverschrokken leeuwen en tijgers zijn soms erg op hun hoede. Maar de bomen en planten moeten de vlammende pijn van de jaarlijkse bosbranden willens nillens ondergaan, ze kunnen immers niet vluchten. Wellicht ervaren ook atomen en planeten op de één of andere manier pijn, zo nu en dan. Zoals bij een kernsplijting of een exploderende zon buiten ons Melkwegstelsel. Ervaart de kosmos ook pijn? En wat te denken van het oneindig aantal parallelle universums?
Extreme situaties leiden tot pijn en dus vermijdingsgedrag. De meeste mensen verdragen bijvoorbeeld geen grote honger, willen niet te veel armoede of rijkdom en komen bij te lage temperaturen niet buiten. Jongens en meisjes, baby's en bejaarden kunnen als aardbewoners best niet kleinzerig zijn, vele pijndemonen passeren immers de revue in het Leven: groeipijn, tandpijn, menstruatiepijn, hoofdpijn, rugpijn, bevallingspijn en breinpijn, noem maar op, men zou er een hele pijn-encyclopedie mee kunnen vullen.
En dan is er nog de pijnkliniek. Volgende info over zo'n kliniek vond ik op internet: "Onze dienst pijntherapie behandelt patiënten met complexe pijnproblemen, dit kan zowel om acute als chronische aandoeningen gaan. Pijn is een complex fenomeen en er zal dan ook niet altijd een duidelijke oorzaak of letsel zijn dat kan behandeld worden.Een patiënt met ernstige pijnklachten waarbij de klassieke pijnstillers of fysiotherapeutische behandelingen niet helpen, komen op doorverwijzing van zijn (huis)arts in de pijnkliniek terecht."
Maar het allerpijnlijkste is volgens mij: in een cel urenlang gefolterd worden door een bende criminelen. Ook je kind verliezen door ontvoerders is allesbehalve pijnloos. En liefdesverdriet gaat door merg en been.
Maar waar zijn al die pijnen, oorlogen en natuurrampen nu eigenlijk goed voor? Alleen de master of the universe kent het antwoord. Sommige religieuze leiders die de wijsheid in pacht hebben, beweren: All you need is love and...pain.
Pijnlijke gedachte.
DE TAAL DER LIEFDE
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want ik
wil mijn liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms
als een Clown, dan heb ik maar één
medicijn: met haar samenzijn.
Dat kàn als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met de pijlen van Cupido,
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
Waarom bestaat er pijn? Op mijn veertiende leerde ik in de les biologie dat pijn meestal wordt veroorzaakt door beschadigd of ontstoken weefsel. Weefselschade veroorzaakt pijn door pijngevoelige zenuwen te activeren, die een signaal naar de hersenen sturen.
En ja, elke mens vreest wel één of andere pijn, ook al beweren sommige vrienden bij feestjes van niet. Ook zij staan soms zwetend doodsangsten uit net zoals andere levende wezens trouwens: eencelligen, garnalen, zeehonden, olifanten wier slurf panisch reageert op een muis en giraffen die met hun lange benen snel wegrennen voor de genadeloze roofdieren. En ook de schijnbaar onverschrokken leeuwen en tijgers zijn soms erg op hun hoede. Maar de bomen en planten moeten de vlammende pijn van de jaarlijkse bosbranden willens nillens ondergaan, ze kunnen immers niet vluchten. Wellicht ervaren ook atomen en planeten op de één of andere manier pijn, zo nu en dan. Zoals bij een kernsplijting of een exploderende zon buiten ons Melkwegstelsel. Ervaart de kosmos ook pijn? En wat te denken van het oneindig aantal parallelle universums?
Extreme situaties leiden tot pijn en dus vermijdingsgedrag. De meeste mensen verdragen bijvoorbeeld geen grote honger, willen niet te veel armoede of rijkdom en komen bij te lage temperaturen niet buiten. Jongens en meisjes, baby's en bejaarden kunnen als aardbewoners best niet kleinzerig zijn, vele pijndemonen passeren immers de revue in het Leven: groeipijn, tandpijn, menstruatiepijn, hoofdpijn, rugpijn, bevallingspijn en breinpijn, noem maar op, men zou er een hele pijn-encyclopedie mee kunnen vullen.
En dan is er nog de pijnkliniek. Volgende info over zo'n kliniek vond ik op internet: "Onze dienst pijntherapie behandelt patiënten met complexe pijnproblemen, dit kan zowel om acute als chronische aandoeningen gaan. Pijn is een complex fenomeen en er zal dan ook niet altijd een duidelijke oorzaak of letsel zijn dat kan behandeld worden.Een patiënt met ernstige pijnklachten waarbij de klassieke pijnstillers of fysiotherapeutische behandelingen niet helpen, komen op doorverwijzing van zijn (huis)arts in de pijnkliniek terecht."
Maar het allerpijnlijkste is volgens mij: in een cel urenlang gefolterd worden door een bende criminelen. Ook je kind verliezen door ontvoerders is allesbehalve pijnloos. En liefdesverdriet gaat door merg en been.
Maar waar zijn al die pijnen, oorlogen en natuurrampen nu eigenlijk goed voor? Alleen de master of the universe kent het antwoord. Sommige religieuze leiders die de wijsheid in pacht hebben, beweren: All you need is love and...pain.
Pijnlijke gedachte.
DE TAAL DER LIEFDE
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want ik
wil mijn liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms
als een Clown, dan heb ik maar één
medicijn: met haar samenzijn.
Dat kàn als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met de pijlen van Cupido,
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WAAR IS STEVEN STERK?
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende etage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven die zichtbaar was aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf. Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want zoals altijd zou hij een partijtje schaken met mijn vader. Ondertussen speelden mijn broer en ik samen poppenkast om Roberts kinderen te animeren.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living. Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit! Maar was iedereen er wel? Plots schrok mijn moeder: Hé, waar is Steven??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat zij per abuis open had laten staan. Steven was immers ijverig uit dat raam aan het kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in! Oef, dat scheelde echt geen seconde!
Eind goed al goed! Dankzij mijn moeders alerte optreden is hij nu nog steeds in leven. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk vanwege zijn enorm gespierde lichaam. Oom Robert is blijven komen schaken op zondagochtend maar bracht voortaan zijn oplettende vrouw mee.
En Steven...die werkt nu als havenarbeider te Antwerpen.
DREAM DREAM DREAM BROTHER
Ik duim voor mijn broer Pascal die nu op
de resultaten van de Euromillions wacht,
het loterijspel waar hij ooit een fortuin
winnen zal, dat heb ik hem voorspeld.
Ach neen, ik ben niet helderziend maar
ik verwacht dat hij vandaag alle geluk
ter wereld verdient, met de kracht van
positief denken, dat heeft hij ingezien.
En plots is hij dan miljonair, slentert met zijn
grote liefde door de straten van Parijs, jawel
zij dromen reeds van een mooie villa dicht bij
het paleis van Robespierre, ze genieten innig
van ijs met chocola en schreeuwen: Victoria !
Hij maakt volop plannen, iets met software.
Zo staan jullie aan de top van een ivoren
Eiffeltoren, wegsmijten dus die buikriem.
Yes brother, all you have to
do is ...dream dream dream.
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende etage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven die zichtbaar was aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf. Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want zoals altijd zou hij een partijtje schaken met mijn vader. Ondertussen speelden mijn broer en ik samen poppenkast om Roberts kinderen te animeren.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living. Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit! Maar was iedereen er wel? Plots schrok mijn moeder: Hé, waar is Steven??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat zij per abuis open had laten staan. Steven was immers ijverig uit dat raam aan het kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in! Oef, dat scheelde echt geen seconde!
Eind goed al goed! Dankzij mijn moeders alerte optreden is hij nu nog steeds in leven. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk vanwege zijn enorm gespierde lichaam. Oom Robert is blijven komen schaken op zondagochtend maar bracht voortaan zijn oplettende vrouw mee.
En Steven...die werkt nu als havenarbeider te Antwerpen.
DREAM DREAM DREAM BROTHER
Ik duim voor mijn broer Pascal die nu op
de resultaten van de Euromillions wacht,
het loterijspel waar hij ooit een fortuin
winnen zal, dat heb ik hem voorspeld.
Ach neen, ik ben niet helderziend maar
ik verwacht dat hij vandaag alle geluk
ter wereld verdient, met de kracht van
positief denken, dat heeft hij ingezien.
En plots is hij dan miljonair, slentert met zijn
grote liefde door de straten van Parijs, jawel
zij dromen reeds van een mooie villa dicht bij
het paleis van Robespierre, ze genieten innig
van ijs met chocola en schreeuwen: Victoria !
Hij maakt volop plannen, iets met software.
Zo staan jullie aan de top van een ivoren
Eiffeltoren, wegsmijten dus die buikriem.
Yes brother, all you have to
do is ...dream dream dream.
Laatst gewijzigd door Claudio op 07 jul 2023, 19:14, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SAINT LUC
Mijn oom Luc was geen heilige hoewel hij graag de moraal-apostel uithing, vooral bij mijn vader, die ook geen onbeschreven blad was natuurlijk. Luc had architectuur gestudeerd aan de Sint-Lucas Academie te Gent waar hij vijf jaar lang één van de beste leerlingen was. Later zou hij hier in de stad snel bekend worden als een uiterst bekwaam architect.
Van bij het begin was er een wrevel tussen Luc en mijn vader. Lucas wist dat vader dertien jaar ouder was dan zijn dierbare zus en kon het niet hebben dat vader haar had kunnen overhalen om in het holst van de nacht te vertrekken voor een avontuurlijke wereldreis.
De twee rivalen hadden echter één hobby gemeen: ze lustten graag een glaasje wodka. De luttele keren dat ze elkaar mochten, was dan ook bij een partijtje schaak met een fles wodka bij de hand. Ook qua intelligentie konden ze zich met elkaar meten en dat deden ze... tot vervelens toe.
Toen oom Luc naar het klooster ging om zich te bezinnen na een moeilijke periode in zijn leven, had mijn vader veel leedvermaak. Hij had gewed met Luc dat hij het er nog geen drie dagen zou volhouden. De inzet was een dure fles wodka.
Maar toen Luc zich in geen vier weken had laten zien of horen, maakte vader die avond aanstalten om de kachel uit te zetten en te gaan slapen. Plots hoorde hij hard kloppen aan de voordeur.
Het was al laat en dus vroeg vader voorzichtig wie er aan de deur stond.
Hij hoorde de bezoeker grinniken: C'est moi, Saint Luc!
Tijdens een familiefeestje vele jaren later biechtte Luc ons op dat hij die nacht uit het klooster was ontsnapt via de wijnkelder...net na de avondmis.
Halleluja ! lachten we met z'n allen en dronken samen een glaasje wodka !
BROTHERS IN ARMS
Het lijkt wel een bijtende Bijbelse oorlog
als mijn broer en ik een partijtje schaken.
Met kille strategie haalt hij altijd snel de buit
binnen, nog voor ik één vechtkreet kan slaken.
Maar ooit stond m'n infanterie zo strijdvaardig
in het gelid, kon ik vroegtijds een list verzinnen,
ging mijn cavalerie z'n aanstormende leger te lijf
en slaagde erin om zijn ivoren torens ten val te
brengen... zo kon ik deze ene veldslag winnen.
Ach, dit bordspel is alleen maar een tijdverdrijf
voor twee broers die elkaar zien als schietschijf.
En moeder bidt: zolang het bij 'n schaakduel blijft.
Maar als hun verhaal van Kaïn en Abel ontaardt
mogen ze zich in het vagevuur bezinnen over hun
daden en pas terugkeren met 'n lange wijze baard.
Ready for the next cosmic move, brother?
Of wil je geen revanche meer, my friend?
So, do we like each other... in the End ?
Mijn oom Luc was geen heilige hoewel hij graag de moraal-apostel uithing, vooral bij mijn vader, die ook geen onbeschreven blad was natuurlijk. Luc had architectuur gestudeerd aan de Sint-Lucas Academie te Gent waar hij vijf jaar lang één van de beste leerlingen was. Later zou hij hier in de stad snel bekend worden als een uiterst bekwaam architect.
Van bij het begin was er een wrevel tussen Luc en mijn vader. Lucas wist dat vader dertien jaar ouder was dan zijn dierbare zus en kon het niet hebben dat vader haar had kunnen overhalen om in het holst van de nacht te vertrekken voor een avontuurlijke wereldreis.
De twee rivalen hadden echter één hobby gemeen: ze lustten graag een glaasje wodka. De luttele keren dat ze elkaar mochten, was dan ook bij een partijtje schaak met een fles wodka bij de hand. Ook qua intelligentie konden ze zich met elkaar meten en dat deden ze... tot vervelens toe.
Toen oom Luc naar het klooster ging om zich te bezinnen na een moeilijke periode in zijn leven, had mijn vader veel leedvermaak. Hij had gewed met Luc dat hij het er nog geen drie dagen zou volhouden. De inzet was een dure fles wodka.
Maar toen Luc zich in geen vier weken had laten zien of horen, maakte vader die avond aanstalten om de kachel uit te zetten en te gaan slapen. Plots hoorde hij hard kloppen aan de voordeur.
Het was al laat en dus vroeg vader voorzichtig wie er aan de deur stond.
Hij hoorde de bezoeker grinniken: C'est moi, Saint Luc!
Tijdens een familiefeestje vele jaren later biechtte Luc ons op dat hij die nacht uit het klooster was ontsnapt via de wijnkelder...net na de avondmis.
Halleluja ! lachten we met z'n allen en dronken samen een glaasje wodka !
BROTHERS IN ARMS
Het lijkt wel een bijtende Bijbelse oorlog
als mijn broer en ik een partijtje schaken.
Met kille strategie haalt hij altijd snel de buit
binnen, nog voor ik één vechtkreet kan slaken.
Maar ooit stond m'n infanterie zo strijdvaardig
in het gelid, kon ik vroegtijds een list verzinnen,
ging mijn cavalerie z'n aanstormende leger te lijf
en slaagde erin om zijn ivoren torens ten val te
brengen... zo kon ik deze ene veldslag winnen.
Ach, dit bordspel is alleen maar een tijdverdrijf
voor twee broers die elkaar zien als schietschijf.
En moeder bidt: zolang het bij 'n schaakduel blijft.
Maar als hun verhaal van Kaïn en Abel ontaardt
mogen ze zich in het vagevuur bezinnen over hun
daden en pas terugkeren met 'n lange wijze baard.
Ready for the next cosmic move, brother?
Of wil je geen revanche meer, my friend?
So, do we like each other... in the End ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AND...ACTION
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een heel eind van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en studenten verlieten massaal de universiteitsgebouwen.
'Nu is het genoeg!' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten, dankbaar zongen zij door het dakraam:' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène chérie!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkig eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
THE WORLD UPSIDE DOWN
Het belangrijkste werk wordt gedaan door
de helden die elke dag het vuilnis ophalen.
Ga nooit met psychiaters je tijd verspillen
ze kunnen je honger naar geluk niet stillen.
Bedenk dat wijze clochards de rijksten zijn
ze hebben immers zoveel kostbare dromen.
Glazenwassers zien de realiteit clean terwijl
managers scheelzien op hun rekenmachien.
En de boef zit z'n straf uit terwijl de witwassers
vlekkeloos aan witteboordencriminaliteit doen.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan maar
het Leven is te mooi om daarbij stil te staan.
Ja, ik zie de wereld 't liefst upside down al moet
ik daarvoor af en toe op mijn hoofd gaan staan !
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een heel eind van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en studenten verlieten massaal de universiteitsgebouwen.
'Nu is het genoeg!' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten, dankbaar zongen zij door het dakraam:' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène chérie!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkig eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
THE WORLD UPSIDE DOWN
Het belangrijkste werk wordt gedaan door
de helden die elke dag het vuilnis ophalen.
Ga nooit met psychiaters je tijd verspillen
ze kunnen je honger naar geluk niet stillen.
Bedenk dat wijze clochards de rijksten zijn
ze hebben immers zoveel kostbare dromen.
Glazenwassers zien de realiteit clean terwijl
managers scheelzien op hun rekenmachien.
En de boef zit z'n straf uit terwijl de witwassers
vlekkeloos aan witteboordencriminaliteit doen.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan maar
het Leven is te mooi om daarbij stil te staan.
Ja, ik zie de wereld 't liefst upside down al moet
ik daarvoor af en toe op mijn hoofd gaan staan !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BOOST JE IQ BIJ DE OU
Ik denk nog vaak met veel plezier aan mijn eerste tentamen in 1992 bij de Nederlandse Open Universiteit, afgekort Ou. Jarenlang had ik intellectueel op mijn honger gezeten en dus verslond mijn brein deze vierdelige cursus op twee maanden tijd. De Ou-tentamenmethode van 80 multiple-choice vragen lag mij volledig. Ik behaalde vlotjes een 8, een voldoende dus.
In 1992 was ik volop aan het herstellen van een burn-out. Ik was net uit een mentaal coma ontwaakt en de arts had na een IQ-test geconcludeerd dat ik nooit meer zou kunnen studeren. Omdat ik mijn studie Latijn-Grieks niet had voltooid, raadden mijn hoopvolle ouders mij aan om toch maar eens bij de Open Universiteit aan te kloppen. Een week later stond ik voor het Gentse Ou-studiecentrum, een mooie wit herenhuis . Een Ou-medewerkster deed open en ik zag binnen tientallen goedgevulde boekenrekken staan. Allemaal Ou-cursussen? De dame informeerde mij routinematig en vriendelijk: "De Open Universiteit Nederland biedt een zeer flexibel afstandsonderwijs aan voor volwassenen, sinds enige tijd ook in Vlaanderen. Je kan er cursussen, korte opleidingen of een volwaardige universitaire opleiding volgen. Er is geen diploma vereist om toegelaten te worden. Je moet enkel meerderjarig zijn."
"Fijn, dat ben ik," glimlachte ik.
De medewerkster ging verder: "De cursussen en opleidingen zijn grotendeels gebaseerd op zelfstudie, maar de studenten krijgen wel begeleiding vanuit de studiecentra." Dat was toen ideaal voor mij.
En zo beantwoordde zij al mijn vragen, leidde mij even rond en adviseerde mij om enkele cursussen in te kijken. Ik schreef mij ter plekke in voor een basiscursus rechten. Dat was achteraf gezien een foute en overhaaste keuze geweest en dus bedacht ik mij en besloot om de Ou-richting psychologie te gaan studeren. De diploma's uitgereikt door de Open Universiteit waren echter Nederlandse diploma's. Sinds september 2010 is er een afspraak dat er automatisch een niveaugelijkwaardigheid is tussen de Nederlandse en Vlaamse Ou-diploma's.
Toen ik aan mijn Ou-studie begon, stond dit universitair afstandsonderwijs nog in zijn kinderschoenen. Je kreeg drie uur de tijd om een tentamen te doen, in een studiecentrum naar keuze. De eerste tentamens moest je toen nog met potlood en papier afleggen en dan moest je zes lange maanden wachten om je resultaat te weten te komen. Met wat geluk lag er een certificaat in je brievenbus. Oef, een voldoende. En dan snel een volgende cursus bestellen. Mettertijd kreeg je in het tentamenlokaal een computer voor je neus gezet en verschenen de vragen daarop, nog steeds multiple choice. Het resultaat kon je dan al na twee weken checken, thuis op je Ou-account. Rond 2014 ging het nog wat sneller: om het tentamen te beëindigen duwde de student op een knop onderaan je beeldscherm en dan wist je meteen of je geslaagd was voor het tentamen. Daar had ik het wat lastig mee en dus stopte ik na een kwarteeuw studie.
Wat geniet mijn Ou-brein nog enorm na van deze IQ-boost. En jawel, de komende vijfentwintig jaar ga ik mijn hongerige hersenen blijven spijzen. Met moeilijk verteerbare boeken uit de stadsbibliotheek weliswaar.
Ik denk nog vaak met veel plezier aan mijn eerste tentamen in 1992 bij de Nederlandse Open Universiteit, afgekort Ou. Jarenlang had ik intellectueel op mijn honger gezeten en dus verslond mijn brein deze vierdelige cursus op twee maanden tijd. De Ou-tentamenmethode van 80 multiple-choice vragen lag mij volledig. Ik behaalde vlotjes een 8, een voldoende dus.
In 1992 was ik volop aan het herstellen van een burn-out. Ik was net uit een mentaal coma ontwaakt en de arts had na een IQ-test geconcludeerd dat ik nooit meer zou kunnen studeren. Omdat ik mijn studie Latijn-Grieks niet had voltooid, raadden mijn hoopvolle ouders mij aan om toch maar eens bij de Open Universiteit aan te kloppen. Een week later stond ik voor het Gentse Ou-studiecentrum, een mooie wit herenhuis . Een Ou-medewerkster deed open en ik zag binnen tientallen goedgevulde boekenrekken staan. Allemaal Ou-cursussen? De dame informeerde mij routinematig en vriendelijk: "De Open Universiteit Nederland biedt een zeer flexibel afstandsonderwijs aan voor volwassenen, sinds enige tijd ook in Vlaanderen. Je kan er cursussen, korte opleidingen of een volwaardige universitaire opleiding volgen. Er is geen diploma vereist om toegelaten te worden. Je moet enkel meerderjarig zijn."
"Fijn, dat ben ik," glimlachte ik.
De medewerkster ging verder: "De cursussen en opleidingen zijn grotendeels gebaseerd op zelfstudie, maar de studenten krijgen wel begeleiding vanuit de studiecentra." Dat was toen ideaal voor mij.
En zo beantwoordde zij al mijn vragen, leidde mij even rond en adviseerde mij om enkele cursussen in te kijken. Ik schreef mij ter plekke in voor een basiscursus rechten. Dat was achteraf gezien een foute en overhaaste keuze geweest en dus bedacht ik mij en besloot om de Ou-richting psychologie te gaan studeren. De diploma's uitgereikt door de Open Universiteit waren echter Nederlandse diploma's. Sinds september 2010 is er een afspraak dat er automatisch een niveaugelijkwaardigheid is tussen de Nederlandse en Vlaamse Ou-diploma's.
Toen ik aan mijn Ou-studie begon, stond dit universitair afstandsonderwijs nog in zijn kinderschoenen. Je kreeg drie uur de tijd om een tentamen te doen, in een studiecentrum naar keuze. De eerste tentamens moest je toen nog met potlood en papier afleggen en dan moest je zes lange maanden wachten om je resultaat te weten te komen. Met wat geluk lag er een certificaat in je brievenbus. Oef, een voldoende. En dan snel een volgende cursus bestellen. Mettertijd kreeg je in het tentamenlokaal een computer voor je neus gezet en verschenen de vragen daarop, nog steeds multiple choice. Het resultaat kon je dan al na twee weken checken, thuis op je Ou-account. Rond 2014 ging het nog wat sneller: om het tentamen te beëindigen duwde de student op een knop onderaan je beeldscherm en dan wist je meteen of je geslaagd was voor het tentamen. Daar had ik het wat lastig mee en dus stopte ik na een kwarteeuw studie.
Wat geniet mijn Ou-brein nog enorm na van deze IQ-boost. En jawel, de komende vijfentwintig jaar ga ik mijn hongerige hersenen blijven spijzen. Met moeilijk verteerbare boeken uit de stadsbibliotheek weliswaar.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VRIJGEZWELLEN
Sommige langdurige vrijgezellen zijn teveel bezig met hun vrij-gezwel en schrijven zich uit pure wanhoop in bij een datingsite. De meeste kandidaten zoeken daar naar de 'ware' liefde. Bestaat die dan? Ik denk van wel maar je moet er 'voor open staan'.
Getrouwde vrienden proberen te helpen; "Hey, doe eens mee aan het programma Dinner date, je kan toch zo goed koken. En zo kom je eens op tv." En de vrijgezel knikt braafjes en ziet zichzelf later thuis op z'n flatscreen: Hij ziet zichzelf een gerecht bereiden voor een mooie blondine. Hij is rusteloos en onhandig.Het resultaat is dat hij geen volgende date heeft en een zelf op te warmen diepvriesmaaltijd voor zijn deur vindt, samen met een flesje rode wijn, kwestie van het zoveelste opgelopen blauwtje weg te drinken. Ach, ja, zulke tv-progtamma's zijn big business geworden. Wellicht ken je het tv-programma "Blind getrouwd." Een geschikt tv-programma voor hen die de omweg willen inkorten van flirten, verliefd zijn, verloofd en eindelijk getrouwd.
Bij 'Blind getrouwd" mag je tijdens de huwelijksceremonie al na enkele minuutjes de ring om je vinger wriemen. En dan moet je verliefd naar een wildvreemde kijken om meteen een hartstochtelijke kus te veinzen. Zo snel zou zelfs James Dean het niet voor mekaar krijgen, ook niet Marylin Monroe, of die misschien wel.
Maar ik mag geen spelbreker zijn, uit die tv-programma's zijn daadwerkelijk koppels uit voortgekomen, die nu, zoals men leest in een weekblad, drie à vier kinderen hebben. Desalniettemin krijgen de meesten na de wittebroodsweken te horen:"Ik heb je graag, je betekent veel voor mij, je bent een mooi mens maar...het blijft bij vriendschap. No hard feelings?" Tja, waar heeft de eeuwige vrijgezel dat nog gehoord?
Vroeger moest je als alleenstaande op een krantenadvertentie reageren: "Hallo, ik ben een rijke weduwnaar en gepensioneerde, zoek vrouw voor serieuze relatie, bij voorkeur niet-roker, gelieve contact op te nemen. U ontvangt zeer snel antwoord."
Er zijn de laatste jaren opmerkelijk veel happy singles. So you are not alone. Het gaat er nu in de kroegen vrij gezellig aan toe. En soms ontstaat er bij een flirt een vrij-gezwel. Dan gaan er twee vrijgezellen hand in hand naar huis. Verliefd verloofd getrouwd?
Sommige langdurige vrijgezellen zijn teveel bezig met hun vrij-gezwel en schrijven zich uit pure wanhoop in bij een datingsite. De meeste kandidaten zoeken daar naar de 'ware' liefde. Bestaat die dan? Ik denk van wel maar je moet er 'voor open staan'.
Getrouwde vrienden proberen te helpen; "Hey, doe eens mee aan het programma Dinner date, je kan toch zo goed koken. En zo kom je eens op tv." En de vrijgezel knikt braafjes en ziet zichzelf later thuis op z'n flatscreen: Hij ziet zichzelf een gerecht bereiden voor een mooie blondine. Hij is rusteloos en onhandig.Het resultaat is dat hij geen volgende date heeft en een zelf op te warmen diepvriesmaaltijd voor zijn deur vindt, samen met een flesje rode wijn, kwestie van het zoveelste opgelopen blauwtje weg te drinken. Ach, ja, zulke tv-progtamma's zijn big business geworden. Wellicht ken je het tv-programma "Blind getrouwd." Een geschikt tv-programma voor hen die de omweg willen inkorten van flirten, verliefd zijn, verloofd en eindelijk getrouwd.
Bij 'Blind getrouwd" mag je tijdens de huwelijksceremonie al na enkele minuutjes de ring om je vinger wriemen. En dan moet je verliefd naar een wildvreemde kijken om meteen een hartstochtelijke kus te veinzen. Zo snel zou zelfs James Dean het niet voor mekaar krijgen, ook niet Marylin Monroe, of die misschien wel.
Maar ik mag geen spelbreker zijn, uit die tv-programma's zijn daadwerkelijk koppels uit voortgekomen, die nu, zoals men leest in een weekblad, drie à vier kinderen hebben. Desalniettemin krijgen de meesten na de wittebroodsweken te horen:"Ik heb je graag, je betekent veel voor mij, je bent een mooi mens maar...het blijft bij vriendschap. No hard feelings?" Tja, waar heeft de eeuwige vrijgezel dat nog gehoord?
Vroeger moest je als alleenstaande op een krantenadvertentie reageren: "Hallo, ik ben een rijke weduwnaar en gepensioneerde, zoek vrouw voor serieuze relatie, bij voorkeur niet-roker, gelieve contact op te nemen. U ontvangt zeer snel antwoord."
Er zijn de laatste jaren opmerkelijk veel happy singles. So you are not alone. Het gaat er nu in de kroegen vrij gezellig aan toe. En soms ontstaat er bij een flirt een vrij-gezwel. Dan gaan er twee vrijgezellen hand in hand naar huis. Verliefd verloofd getrouwd?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE COLOUR OF MONEY
De song "What's the colour of money" hoorde ik voor het eerst toen ik als achttienjarige interim-arbeider wat geld wilde verdienen om op reis te kunnen gaan met mijn vriendin Evelyne. Deze song was de eerste hit van de band 'Hollywood Beyond', een Britse popgroep uit Birmingham, Engeland, opgericht in 1984.
In die fabriek dacht ik diep na terwijl ik tien uur per dag aan de lopende band slavenarbeid verrichtte: "Wat is nu de kleur van geld?" Na een twaalftal zomerse werkdagen zweten en puffen, kwam ik tot de conclusie dat geld geen kleur heeft. Zolang het maar op je bankrekening staat. Ik droomde toen van een acteercarrière in de Belgische filmwereld en een jaartje later had ik een rolletje te pakken in een Vlaamse film. Ach, ik verscheen maar heel even in beeld tijdens een dansscène, veel action was er niet bij voor mij. Wat een cutgedoe. En plots gebeurde het: in een heftige kerkscène speelde een oudere acteur de rol van bisschop, gekleed in een purper gewaad. En ineens besefte ik dat de katholieke kerk sinds eeuwen veel macht heeft en nog steeds stinkend rijk is. Toen wist ik het eindelijk: "Yes purple, that's the colour of money."
In de loop der jaren begon ik meer en meer van deze mooie mysterieuze kleur te houden. Ik luisterde nachtenlang met Evelyne naar de zanger Prince en zijn hit "Purple rain". Ik installeerde zelfs purperen spotlights in mijn slaapkamer.
Zo las ik op internet:
"Purper is een kleur die in de Griekse oudheid door de Kretenzers, de Feniciërs, de Hebreeërs, de Romeinen en de Grieken werd gewonnen uit twee in zee levende slakkensoorten. Deze purperrode verfstof was hét teken van rijkdom, smaak en aanzien."
En dus heb ik mijn piepklein paleis ingericht met een purper look, weliswaar gecombineerd met de complementaire kleur okergeel. Okergeel fascineert mij ook al jarenlang. Sinds de Oudheid staat deze kleur voor culturele rijkdom.
En raad eens wie onlangs mijn nieuwste facebookberichtje heeft geliked met onderaan een purperkleurig en okergeel icoontje? Jawel, geloof het of niet: mijn grote idool. En ik bedacht: "He 's the one and only who really knows the colour of money. For many long years, this he is known as a man of wealth and taste, Hollywood far beyond."
De song "What's the colour of money" hoorde ik voor het eerst toen ik als achttienjarige interim-arbeider wat geld wilde verdienen om op reis te kunnen gaan met mijn vriendin Evelyne. Deze song was de eerste hit van de band 'Hollywood Beyond', een Britse popgroep uit Birmingham, Engeland, opgericht in 1984.
In die fabriek dacht ik diep na terwijl ik tien uur per dag aan de lopende band slavenarbeid verrichtte: "Wat is nu de kleur van geld?" Na een twaalftal zomerse werkdagen zweten en puffen, kwam ik tot de conclusie dat geld geen kleur heeft. Zolang het maar op je bankrekening staat. Ik droomde toen van een acteercarrière in de Belgische filmwereld en een jaartje later had ik een rolletje te pakken in een Vlaamse film. Ach, ik verscheen maar heel even in beeld tijdens een dansscène, veel action was er niet bij voor mij. Wat een cutgedoe. En plots gebeurde het: in een heftige kerkscène speelde een oudere acteur de rol van bisschop, gekleed in een purper gewaad. En ineens besefte ik dat de katholieke kerk sinds eeuwen veel macht heeft en nog steeds stinkend rijk is. Toen wist ik het eindelijk: "Yes purple, that's the colour of money."
In de loop der jaren begon ik meer en meer van deze mooie mysterieuze kleur te houden. Ik luisterde nachtenlang met Evelyne naar de zanger Prince en zijn hit "Purple rain". Ik installeerde zelfs purperen spotlights in mijn slaapkamer.
Zo las ik op internet:
"Purper is een kleur die in de Griekse oudheid door de Kretenzers, de Feniciërs, de Hebreeërs, de Romeinen en de Grieken werd gewonnen uit twee in zee levende slakkensoorten. Deze purperrode verfstof was hét teken van rijkdom, smaak en aanzien."
En dus heb ik mijn piepklein paleis ingericht met een purper look, weliswaar gecombineerd met de complementaire kleur okergeel. Okergeel fascineert mij ook al jarenlang. Sinds de Oudheid staat deze kleur voor culturele rijkdom.
En raad eens wie onlangs mijn nieuwste facebookberichtje heeft geliked met onderaan een purperkleurig en okergeel icoontje? Jawel, geloof het of niet: mijn grote idool. En ik bedacht: "He 's the one and only who really knows the colour of money. For many long years, this he is known as a man of wealth and taste, Hollywood far beyond."
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MISS VERSTAND?
Onlangs woonde ik een Miss-campingverkiezing bij, ergens aan onze Belgische kust. Ik verbleef er met mijn oranje tentje. Uit pure verveling ging ik die avond in de taverne kijken hoe een vijftiental jonge dames van rond de twintig jaar gekeurd zouden worden. De plaatselijke jury bestond uit enkele stokoude bruingebrande vissers. Om wat sfeer te brengen in dat versleten cafeetje, speelde een DJ allerlei oldies maar soms ook een modernere song zoals die van de Belgische popgroep Clouseau met hun hit "Schoonheid zit van binnen". Kan het toepasselijker?
En ik zat daar in een hoekje met een glaasje water. Er was één deelneemster bij die meteen mijn aandacht trok, onze blikken kruisten elkaar, ze heette Margot. Ze glimlachte even naar me. Ik duimde naar haar.
Na een tijdje drinken en lachgebulder werd het daar heel rumoerig, ja le moment suprême was aangebroken. Wordt het die rosse met haar grote groene ogen? Of dat Afrikaans meisje dat beland is in deze middle of nowhere? Of toch Margot? Oei, mijn iPhone rinkelde, ik moest even naar buiten om op te nemen en slenterde richting strand, het was al donker en de Noordzee was flink aan het ruisen. Mijn nichtje aan de lijn, ik vertelde over mijn avond en ik grinnikte dat zij ook eens mee moest doen aan een missverkiezing, weliswaar die van Miss België dan. Mijn schattig nichtje schaterlachte: "Daar ben ik veel te verlegen voor."
Vervolgens vroeg ze haar oom de psycholoog om raad vanwege een misverstand met haar vriendin. Ik gaf haar dus de nodige raad.
Het begon te stormen op zee en dus spoedde ik mij terug naar het cafeetje. Plots voelde ik een stevige hand op mijn linkerschouder. Ik draaide me om en voor ik het goed besefte kreeg ik enkele kopstoten. Drie jonge mannen liepen hard weg en riepen: "Hey ouwe lul, handen af van miss camping Margot Janssens."
Toen ik later weer thuis was en moest rusten in mijn bed, kwam mijn jongere neef Steven Sterk langs op bezoek. Hij grapte: "In jouw plaats had ik keihard teruggevochten, zeker als het om een mooie vrouw ging." Ja, Steven is enorm gespierd en ijzersterk. Hij werkt als havenarbeider. Ik wilde hem zeggen dat het om één groot misverstand ging maar zweeg.
Kort nadien was ik aan de beterhand en schreef twee columns "Vrijgezwellen" en "What's the colour of money?" Ik wilde één van deze twee insturen bij een lezerscolumn waar ik sinds een tijdje mijn werk publiceer. Ik kon echter niet kiezen tussen de twee teksten en dus sliep ik er een nachtje over. Twee slapeloze nachten later kon ik nog steeds geen keuze maken en dus belde ik rond middernacht naar een goede vriendin die ooit het miss Belgiumkroontje op haar mooi en verstandig hoofd heeft mogen dragen. Ze had psychologie en sociologie gestudeerd. Gelukkig was het zaterdag en kon ik haar bereiken. Ik hoorde haar scherpe, ladderzatte stem in een of andere luidruchtige discotheek: "Haeloo Cloclo, wat kan ik voor you doen? "
Aan het eind van het gesprek klonk ze als een bezorgde vriendin:"Cloclo, stuur beide columns tegelijk in. Dan kan je verslaggever kiezen. "
En zo geschiedde en ik dacht: "Fijn dat zij een miss is met verstand."
Maar het Leven verloopt niet altijd volgens plan. Want in dat lezerscolumn stonden na mijn duo-inzending, de twee columns 'Vrijgezwellen' en 'The colour of money?' vlak onder elkaar. Eentje te veel dus en dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde de licht ontevreden verslaggever mailen dat het om één groot misverstand ging , maar ik zweeg. En ik dacht: "Ik maak hem alles duidelijk met een tekst, deze tekst.
Onlangs woonde ik een Miss-campingverkiezing bij, ergens aan onze Belgische kust. Ik verbleef er met mijn oranje tentje. Uit pure verveling ging ik die avond in de taverne kijken hoe een vijftiental jonge dames van rond de twintig jaar gekeurd zouden worden. De plaatselijke jury bestond uit enkele stokoude bruingebrande vissers. Om wat sfeer te brengen in dat versleten cafeetje, speelde een DJ allerlei oldies maar soms ook een modernere song zoals die van de Belgische popgroep Clouseau met hun hit "Schoonheid zit van binnen". Kan het toepasselijker?
En ik zat daar in een hoekje met een glaasje water. Er was één deelneemster bij die meteen mijn aandacht trok, onze blikken kruisten elkaar, ze heette Margot. Ze glimlachte even naar me. Ik duimde naar haar.
Na een tijdje drinken en lachgebulder werd het daar heel rumoerig, ja le moment suprême was aangebroken. Wordt het die rosse met haar grote groene ogen? Of dat Afrikaans meisje dat beland is in deze middle of nowhere? Of toch Margot? Oei, mijn iPhone rinkelde, ik moest even naar buiten om op te nemen en slenterde richting strand, het was al donker en de Noordzee was flink aan het ruisen. Mijn nichtje aan de lijn, ik vertelde over mijn avond en ik grinnikte dat zij ook eens mee moest doen aan een missverkiezing, weliswaar die van Miss België dan. Mijn schattig nichtje schaterlachte: "Daar ben ik veel te verlegen voor."
Vervolgens vroeg ze haar oom de psycholoog om raad vanwege een misverstand met haar vriendin. Ik gaf haar dus de nodige raad.
Het begon te stormen op zee en dus spoedde ik mij terug naar het cafeetje. Plots voelde ik een stevige hand op mijn linkerschouder. Ik draaide me om en voor ik het goed besefte kreeg ik enkele kopstoten. Drie jonge mannen liepen hard weg en riepen: "Hey ouwe lul, handen af van miss camping Margot Janssens."
Toen ik later weer thuis was en moest rusten in mijn bed, kwam mijn jongere neef Steven Sterk langs op bezoek. Hij grapte: "In jouw plaats had ik keihard teruggevochten, zeker als het om een mooie vrouw ging." Ja, Steven is enorm gespierd en ijzersterk. Hij werkt als havenarbeider. Ik wilde hem zeggen dat het om één groot misverstand ging maar zweeg.
Kort nadien was ik aan de beterhand en schreef twee columns "Vrijgezwellen" en "What's the colour of money?" Ik wilde één van deze twee insturen bij een lezerscolumn waar ik sinds een tijdje mijn werk publiceer. Ik kon echter niet kiezen tussen de twee teksten en dus sliep ik er een nachtje over. Twee slapeloze nachten later kon ik nog steeds geen keuze maken en dus belde ik rond middernacht naar een goede vriendin die ooit het miss Belgiumkroontje op haar mooi en verstandig hoofd heeft mogen dragen. Ze had psychologie en sociologie gestudeerd. Gelukkig was het zaterdag en kon ik haar bereiken. Ik hoorde haar scherpe, ladderzatte stem in een of andere luidruchtige discotheek: "Haeloo Cloclo, wat kan ik voor you doen? "
Aan het eind van het gesprek klonk ze als een bezorgde vriendin:"Cloclo, stuur beide columns tegelijk in. Dan kan je verslaggever kiezen. "
En zo geschiedde en ik dacht: "Fijn dat zij een miss is met verstand."
Maar het Leven verloopt niet altijd volgens plan. Want in dat lezerscolumn stonden na mijn duo-inzending, de twee columns 'Vrijgezwellen' en 'The colour of money?' vlak onder elkaar. Eentje te veel dus en dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde de licht ontevreden verslaggever mailen dat het om één groot misverstand ging , maar ik zweeg. En ik dacht: "Ik maak hem alles duidelijk met een tekst, deze tekst.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE BUICK WAS QUICK
In 1932 kocht mijn opa Albert een mooie auto, een azuurblauwe Buick die hij per vrachtschip uit de VS had laten overbrengen naar België. Zijn vrouw Antoinette was op dat moment in blijde verwachting van hun jongste zoon!
Opa die tientallen jaren als ingenieur twee fabrieken had gerund, vond dat hij nu wel een beloning had verdiend. Die ochtend toen mijn veertigjarige oma de slaapkamergordijnen opentrok was zij aangenaam verrast, in de tuin stond haar man hun droomauto op te blinken.
Snel deed zij het raam open! Albert wuifde hartelijk en zag hoe verliefd zijn Antoinette naar het pronkstuk keek en ook naar haar ambitieuze man.
Even later werden hun zeven kinderen gewekt door de luide motor die opa liet draaien en ook zij kwamen de moderne techniek bewonderen! Opa besloot om met zijn zwangere vrouw voorzichtig een toertje te doen in hun geboortestad Namur.
En ja, in die tijd waren er in het straatbeeld voornamelijk paardenkoetsen te zien, je kon het aantal auto's in de Waalse stad op één hand tellen. De inwoners bij wie het koppel bekend stond om hun weelde keken allemaal nog een keer om toen opa fors op het gaspedaal duwde.
Zo stopten ze even aan het kasteel waar hij destijds Antoinette had leren kennen.
Er scheen een heerlijke lentezon en haar romantische ingenieur had een picknick voorzien. In de naburige heide spreidde hij naast een kabbelend beekje een deken, ontkurkte een fles bruiswater en nam belegde broodjes uit de mand. Maar plots begon zijn vrouw te huilen en te zuchten van de pijn, haar vruchtwater was gebroken!
Vlug ruimde de zorgzame echtgenoot alles bijeen en stelde zijn hoogzwangere vrouw gerust dat alles goed zou komen. Maar op dat moment startte de Buick niet, de benzine was blijkbaar op. Antoinette huilde nog heviger dan daarvoor.
Gelukkig had mijn vooruitziende opa altijd een volle jerrycan in zijn koffer. Even later reden zij in volle vaart naar het hospitaal waar eerder al hun andere kinderen ter wereld waren gekomen.Oef net op tijd. Jawel, hun Buick was very quick! Enkele uren later was mijn vader geboren.
EEN SCHREEUW SCHAKEN ?
Mijn familie zocht al een paar eeuwen
naar een schaakspel uit de middeleeuwen
tot op een vlooienmarkt mijn oom Ivo
ons een mooi exemplaar kocht te Oslo
ik kon het van blijdschap uitschreeuwen
In 1932 kocht mijn opa Albert een mooie auto, een azuurblauwe Buick die hij per vrachtschip uit de VS had laten overbrengen naar België. Zijn vrouw Antoinette was op dat moment in blijde verwachting van hun jongste zoon!
Opa die tientallen jaren als ingenieur twee fabrieken had gerund, vond dat hij nu wel een beloning had verdiend. Die ochtend toen mijn veertigjarige oma de slaapkamergordijnen opentrok was zij aangenaam verrast, in de tuin stond haar man hun droomauto op te blinken.
Snel deed zij het raam open! Albert wuifde hartelijk en zag hoe verliefd zijn Antoinette naar het pronkstuk keek en ook naar haar ambitieuze man.
Even later werden hun zeven kinderen gewekt door de luide motor die opa liet draaien en ook zij kwamen de moderne techniek bewonderen! Opa besloot om met zijn zwangere vrouw voorzichtig een toertje te doen in hun geboortestad Namur.
En ja, in die tijd waren er in het straatbeeld voornamelijk paardenkoetsen te zien, je kon het aantal auto's in de Waalse stad op één hand tellen. De inwoners bij wie het koppel bekend stond om hun weelde keken allemaal nog een keer om toen opa fors op het gaspedaal duwde.
Zo stopten ze even aan het kasteel waar hij destijds Antoinette had leren kennen.
Er scheen een heerlijke lentezon en haar romantische ingenieur had een picknick voorzien. In de naburige heide spreidde hij naast een kabbelend beekje een deken, ontkurkte een fles bruiswater en nam belegde broodjes uit de mand. Maar plots begon zijn vrouw te huilen en te zuchten van de pijn, haar vruchtwater was gebroken!
Vlug ruimde de zorgzame echtgenoot alles bijeen en stelde zijn hoogzwangere vrouw gerust dat alles goed zou komen. Maar op dat moment startte de Buick niet, de benzine was blijkbaar op. Antoinette huilde nog heviger dan daarvoor.
Gelukkig had mijn vooruitziende opa altijd een volle jerrycan in zijn koffer. Even later reden zij in volle vaart naar het hospitaal waar eerder al hun andere kinderen ter wereld waren gekomen.Oef net op tijd. Jawel, hun Buick was very quick! Enkele uren later was mijn vader geboren.
EEN SCHREEUW SCHAKEN ?
Mijn familie zocht al een paar eeuwen
naar een schaakspel uit de middeleeuwen
tot op een vlooienmarkt mijn oom Ivo
ons een mooi exemplaar kocht te Oslo
ik kon het van blijdschap uitschreeuwen
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JEROEN KAMPIOEN?
Vanmorgen zag ik mijn vriend beeldhouwer Jeroen naar zijn camionette stappen, rollend met een reiskoffer en allerlei materiaal onder zijn andere arm. We kennen elkaar nu twee jaar, hij woont al een tijdje in het appartement vlak onder mij. Zoals altijd babbelden we even over onze nieuwste bezigheden. Ja, Jeroen en ik hebben veel raakpunten gemeen, hij houdt net als ik van de chansonniers Jacques Brel en Georges Brassens, is ook een liefhebber van jazz, kent eveneens de grote filosofen en bezoekt graag musea.
Jeroen zou deze ochtend vertrekken naar de Vlaamse Ardennen. Blij dat we een tiental minuten met elkaar hadden gepraat, wensten we elkaar een fijne dag. Maar dan liet hij een kartonnen doos uit zijn handen op de grond vallen. Ik hielp hem met het oprapen en toen viel mij iets op: in de doos zat een schaakspel. Ik gaf hem te kennen dat ik ook weleens schaak. Hij keek mij verrast aan: alweer een raakpunt . Zo daagden we elkaar uit en spraken we af voor een partij snelschaken komende zondagavond in zijn atelier. Onze inzet: een mooi Delfts blauw bord. Het is er eentje uit De Gouden Eeuw, gemaakt door de kunstenaar J.Van Goyen.
Vannacht had ik echter weer een bizarre droom: zondagavond zat ik in een oud leeg kasteel aan een rond tafeltje klaar om een potje te schaken met Jeroen terwijl het hevig onweerde in het omliggende park. Ik speelde met wit. Ik deed de Colle-openingszet maar Jeroen lokte meteen een damegambiet uit. Wat later had hij zijn paard mijn toren en loper vast in een vork. Ik offerde mijn toren op en probeerde zo met mijn dame de welbekende coup de Berger maar tevergeefs, zwart rokeerde. Met deze zet wordt beoogd de koning op een van de flanken in veiligheid te brengen en tevens de toren aan die kant te ontwikkelen. Beide spelers kunnen dat hooguit eenmaal per partij doen. Het begon intussen flink te regenen terwijl de nacht viel.
Ik deed dus een wachtzet. Dat is een zet die geen nut heeft maar de tegenstander tot een bepaalde zet dwingt. Ik zag mijn vriend Jeroen ver vooruitdenken, z'n voorhoofd klam van het zweet. Ik ruilde heel wat van mijn schaakstukken af. Zo kon ik toch nog drie stukken slaan: twee pionnen en een loper. Tot de vijand mijn dame veroverde en zo mijn koning bijna schaakmat kreeg. Een bliksemflits buiten bracht even klaarheid op deze krachtmeting. Ik had alle mogelijkheden gecheckt en had een sterke tegenzet in gedachten.
Deze schaakstelling leek precies op de beroemde partij tussen de grootmeesters Akiba Rubinstein(1882-1961) en Gersz Rotlewi(1889-1920) in Łódź, Polen op 26 December, 1907. Plots schoot ik wakker door de donder. Jammer, ik had graag de schaakpartij beëindigd. Want jawel, ik droom om te winnen van mijn vriend Jeroen. Bovendien zou dat Delfts Blauw bord mooi passen in mijn interieur.
Vanmorgen zag ik mijn vriend beeldhouwer Jeroen naar zijn camionette stappen, rollend met een reiskoffer en allerlei materiaal onder zijn andere arm. We kennen elkaar nu twee jaar, hij woont al een tijdje in het appartement vlak onder mij. Zoals altijd babbelden we even over onze nieuwste bezigheden. Ja, Jeroen en ik hebben veel raakpunten gemeen, hij houdt net als ik van de chansonniers Jacques Brel en Georges Brassens, is ook een liefhebber van jazz, kent eveneens de grote filosofen en bezoekt graag musea.
Jeroen zou deze ochtend vertrekken naar de Vlaamse Ardennen. Blij dat we een tiental minuten met elkaar hadden gepraat, wensten we elkaar een fijne dag. Maar dan liet hij een kartonnen doos uit zijn handen op de grond vallen. Ik hielp hem met het oprapen en toen viel mij iets op: in de doos zat een schaakspel. Ik gaf hem te kennen dat ik ook weleens schaak. Hij keek mij verrast aan: alweer een raakpunt . Zo daagden we elkaar uit en spraken we af voor een partij snelschaken komende zondagavond in zijn atelier. Onze inzet: een mooi Delfts blauw bord. Het is er eentje uit De Gouden Eeuw, gemaakt door de kunstenaar J.Van Goyen.
Vannacht had ik echter weer een bizarre droom: zondagavond zat ik in een oud leeg kasteel aan een rond tafeltje klaar om een potje te schaken met Jeroen terwijl het hevig onweerde in het omliggende park. Ik speelde met wit. Ik deed de Colle-openingszet maar Jeroen lokte meteen een damegambiet uit. Wat later had hij zijn paard mijn toren en loper vast in een vork. Ik offerde mijn toren op en probeerde zo met mijn dame de welbekende coup de Berger maar tevergeefs, zwart rokeerde. Met deze zet wordt beoogd de koning op een van de flanken in veiligheid te brengen en tevens de toren aan die kant te ontwikkelen. Beide spelers kunnen dat hooguit eenmaal per partij doen. Het begon intussen flink te regenen terwijl de nacht viel.
Ik deed dus een wachtzet. Dat is een zet die geen nut heeft maar de tegenstander tot een bepaalde zet dwingt. Ik zag mijn vriend Jeroen ver vooruitdenken, z'n voorhoofd klam van het zweet. Ik ruilde heel wat van mijn schaakstukken af. Zo kon ik toch nog drie stukken slaan: twee pionnen en een loper. Tot de vijand mijn dame veroverde en zo mijn koning bijna schaakmat kreeg. Een bliksemflits buiten bracht even klaarheid op deze krachtmeting. Ik had alle mogelijkheden gecheckt en had een sterke tegenzet in gedachten.
Deze schaakstelling leek precies op de beroemde partij tussen de grootmeesters Akiba Rubinstein(1882-1961) en Gersz Rotlewi(1889-1920) in Łódź, Polen op 26 December, 1907. Plots schoot ik wakker door de donder. Jammer, ik had graag de schaakpartij beëindigd. Want jawel, ik droom om te winnen van mijn vriend Jeroen. Bovendien zou dat Delfts Blauw bord mooi passen in mijn interieur.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NO, NO ROGER ANYMORE ?
Toen mijn vader in 1973 een James Bond-film zag met Roger Moore voor het eerst in de hoofdrol was hij meteen in de ban van deze acteur. De sfeer van avontuur, mooie vrouwen en snelle sportwagens in deze films had hem altijd al enorm aangesproken maar van deze gespierde man met de mooie pientere ogen, werd vader al gauw een trouwe fan.
En dus stond hij elke keer weer in lange rijen aan te schuiven bij de Londense cinema-zalen als de nieuwste Bond-film daar in première ging. Vader was dan meestal vergezeld door één van zijn beste vrienden. Na afloop van de film nam hij buiten op komische wijze de allures aan van Moore, zo gek was hij op deze geheim agent !
Tot hij in een maandblad las dat zijn idool aanwezig zou zijn in het Belgische kasteel te Rumbeke waar men een filmopname kon bijwonen ! Snel telefoneerde mijn enthousiaste vader om te bevestigen dat hij die namiddag aanwezig zou zijn. Eindelijk zou hij de rokkenjager die hij zo bewonderde, van dichtbij kunnen zien !
Die avond speelden Tom en ik in de tuin terwijl moeder ons zoals gewoonlijk met een glimlach observeerde. Vol spanning wachtte ze op haar man die straks naar huis zou keren om te vertellen over zijn ontmoeting met 007.
We sliepen al toen ik vader hoorde binnenstommelen in onze bungalow. Vervolgens hoorde ik hem brullen: 'Wat een tegenvaller, een dubbele zero, for me no Roger anymore !'
Lange tijd heb ik mijn hersenen gepijnigd om dit voorval te begrijpen, maar kwam pas vele jaren later tot de conclusie: Blijkbaar zijn filmsterren ook maar 'gewone' stervelingen als je ze in levende lijve ontmoet.
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijke
bezit, verruimt zo jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
Toen mijn vader in 1973 een James Bond-film zag met Roger Moore voor het eerst in de hoofdrol was hij meteen in de ban van deze acteur. De sfeer van avontuur, mooie vrouwen en snelle sportwagens in deze films had hem altijd al enorm aangesproken maar van deze gespierde man met de mooie pientere ogen, werd vader al gauw een trouwe fan.
En dus stond hij elke keer weer in lange rijen aan te schuiven bij de Londense cinema-zalen als de nieuwste Bond-film daar in première ging. Vader was dan meestal vergezeld door één van zijn beste vrienden. Na afloop van de film nam hij buiten op komische wijze de allures aan van Moore, zo gek was hij op deze geheim agent !
Tot hij in een maandblad las dat zijn idool aanwezig zou zijn in het Belgische kasteel te Rumbeke waar men een filmopname kon bijwonen ! Snel telefoneerde mijn enthousiaste vader om te bevestigen dat hij die namiddag aanwezig zou zijn. Eindelijk zou hij de rokkenjager die hij zo bewonderde, van dichtbij kunnen zien !
Die avond speelden Tom en ik in de tuin terwijl moeder ons zoals gewoonlijk met een glimlach observeerde. Vol spanning wachtte ze op haar man die straks naar huis zou keren om te vertellen over zijn ontmoeting met 007.
We sliepen al toen ik vader hoorde binnenstommelen in onze bungalow. Vervolgens hoorde ik hem brullen: 'Wat een tegenvaller, een dubbele zero, for me no Roger anymore !'
Lange tijd heb ik mijn hersenen gepijnigd om dit voorval te begrijpen, maar kwam pas vele jaren later tot de conclusie: Blijkbaar zijn filmsterren ook maar 'gewone' stervelingen als je ze in levende lijve ontmoet.
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijke
bezit, verruimt zo jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SUZY CUTE
De nieuwste verkoopster van de winkel
kan goed overweg met lastige kinkels
wiens bancontact niet goed functioneert
ok dan maar cash uit de portemonnee
zolang de kassa van de baas maar rinkelt
SHE'S MAKING US DIZZY
Onze kersverse bakkerin Daisy
is alles behalve lazy
ze werkt vele uren per dag
steeds met die vriendelijke lach
jawel, ze maakt elke heer dizzy
De nieuwste verkoopster van de winkel
kan goed overweg met lastige kinkels
wiens bancontact niet goed functioneert
ok dan maar cash uit de portemonnee
zolang de kassa van de baas maar rinkelt
SHE'S MAKING US DIZZY
Onze kersverse bakkerin Daisy
is alles behalve lazy
ze werkt vele uren per dag
steeds met die vriendelijke lach
jawel, ze maakt elke heer dizzy
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
CLO-CLOCHARD À PARIS
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn tuinen' sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
CLO-CLOCHARD À PARIS
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn tuinen' sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !