POEZIE-GIVE
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Trauma
'k Herinner mij als gisteren, uit drieenveertig, dat ons huis,
als alle huizen in de straat, naar verse vette haring geurt.
Met karren en met emmers vol uit treinen aangesleurd,
ligt hij in volle pannen, voor ieder maal te kissen op 't fornuis.
Hij wordt gerookt, heel creatief of gaat in Keulse potten
in 't zout of zuur met veel ajuin voor pekelharing leren.
En vader, hongerig van het werk, moet zich nu niet generen
zo'n tiental vissen te verwerken: 'Wie dat niet geert, 't zijn zotten!'
De kleinsten,wij dus,gaan hopeloos met vork en mes op jacht
om al die nare graten elke dag uit al dat haringvlees te puren,
angstig naar vader glurend, die gotferrend, ons weer naar bed zal sturen.
Haring als godsgeschenk: aan trauma's werd die tijd gelukkig niet gedacht.
GIVE Juni 2005
Copyright Give voor handelsdoeleinden
'k Herinner mij als gisteren, uit drieenveertig, dat ons huis,
als alle huizen in de straat, naar verse vette haring geurt.
Met karren en met emmers vol uit treinen aangesleurd,
ligt hij in volle pannen, voor ieder maal te kissen op 't fornuis.
Hij wordt gerookt, heel creatief of gaat in Keulse potten
in 't zout of zuur met veel ajuin voor pekelharing leren.
En vader, hongerig van het werk, moet zich nu niet generen
zo'n tiental vissen te verwerken: 'Wie dat niet geert, 't zijn zotten!'
De kleinsten,wij dus,gaan hopeloos met vork en mes op jacht
om al die nare graten elke dag uit al dat haringvlees te puren,
angstig naar vader glurend, die gotferrend, ons weer naar bed zal sturen.
Haring als godsgeschenk: aan trauma's werd die tijd gelukkig niet gedacht.
GIVE Juni 2005
Copyright Give voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 16 jun 2005, 17:00, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Bevrijding 2
Namiddag in september, de zon in ijle sluiers wat geloken.
Aan weerszij van de steenweg staan mensen langs de bomen,
vanuit het hele dorp en in een mum uit straten opgedoken,
te wachten, elkaar verdrummend en met vernepen ogen
te kijken naar eenzelfde punt vanwaar ze zullen komen.
Vier uur: drie lichte pantserwagens, rood-wit de Poolse kleuren,
flitsen, soldaten met stengun in de koepel, razendsnel voorbij;
zo vlug,dat eer de mensen kunnen juichen en vlaggen, 't gebeuren
alweer voorbij is en alle hoofden de andere kant opdraaien
naar 't kruispunt waar ze zijn verdwenen. De dubbele rij
van mensen, jong en oud, ontwaken nu, als uit een droom
en golven van gejuich breken plots los en deinen voort.
Dansende mensen worden opgenomen in de brede stroom
van uitgelaten blijheid.Ineens zijn daar de lang verborgen kleuren.
Er wordt omhelsd, gezoend, gezongen, als in een gekkenoord.
Wat later is er de kolonne met tanks en alle rare tuigen
waarmee men oorlog voert. Vreemde soldaten bovenop, ze zwaaien,
vermoeid en ongeschoren, gebruinde lachende getuigen
dat het voorbij is nu, de oorlog, de angst, de nare jaren!
Bedolven en omhelsd van meisjes die naar de vrede graaien.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Namiddag in september, de zon in ijle sluiers wat geloken.
Aan weerszij van de steenweg staan mensen langs de bomen,
vanuit het hele dorp en in een mum uit straten opgedoken,
te wachten, elkaar verdrummend en met vernepen ogen
te kijken naar eenzelfde punt vanwaar ze zullen komen.
Vier uur: drie lichte pantserwagens, rood-wit de Poolse kleuren,
flitsen, soldaten met stengun in de koepel, razendsnel voorbij;
zo vlug,dat eer de mensen kunnen juichen en vlaggen, 't gebeuren
alweer voorbij is en alle hoofden de andere kant opdraaien
naar 't kruispunt waar ze zijn verdwenen. De dubbele rij
van mensen, jong en oud, ontwaken nu, als uit een droom
en golven van gejuich breken plots los en deinen voort.
Dansende mensen worden opgenomen in de brede stroom
van uitgelaten blijheid.Ineens zijn daar de lang verborgen kleuren.
Er wordt omhelsd, gezoend, gezongen, als in een gekkenoord.
Wat later is er de kolonne met tanks en alle rare tuigen
waarmee men oorlog voert. Vreemde soldaten bovenop, ze zwaaien,
vermoeid en ongeschoren, gebruinde lachende getuigen
dat het voorbij is nu, de oorlog, de angst, de nare jaren!
Bedolven en omhelsd van meisjes die naar de vrede graaien.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Zondagachternoen
De witgewassen zon zit schrijlings op de wolken
en speelt ermee verstoppertje zodat hun schaduwen
lachend over het zomerland rennen.
Aan vaders hand mogen we mee langs kleine paadjes
doorheen de lappen land met twintig tinten groen
van veie teelten.
De Zuiderwind aait speels doorheen het koren
dat kindhoog, met felle vlekken rood en blauw meegolvend,
in de aren staat. De plekken malse klaver geuren
en bloeien paars en indigo voor duizend vlinders
met lange snoeperstong, die zoete nectar drinken
en dan elkaar gaan zoeken in een kleurige dans.
Vanuit een grachtkant, onder lieve geuren van zomer
tellen wij 't allenkante de grote populieren
die bolle akkers zomen, hun voeten koelend in de gracht.
Een verre koekoek roept zijn vrouwtje en om ons heen
piepen fazantenkuikens naar hun moeder
die lokkend op een andere akker wacht.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
De witgewassen zon zit schrijlings op de wolken
en speelt ermee verstoppertje zodat hun schaduwen
lachend over het zomerland rennen.
Aan vaders hand mogen we mee langs kleine paadjes
doorheen de lappen land met twintig tinten groen
van veie teelten.
De Zuiderwind aait speels doorheen het koren
dat kindhoog, met felle vlekken rood en blauw meegolvend,
in de aren staat. De plekken malse klaver geuren
en bloeien paars en indigo voor duizend vlinders
met lange snoeperstong, die zoete nectar drinken
en dan elkaar gaan zoeken in een kleurige dans.
Vanuit een grachtkant, onder lieve geuren van zomer
tellen wij 't allenkante de grote populieren
die bolle akkers zomen, hun voeten koelend in de gracht.
Een verre koekoek roept zijn vrouwtje en om ons heen
piepen fazantenkuikens naar hun moeder
die lokkend op een andere akker wacht.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 20 jun 2005, 14:30, 4 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Kersen
't Is kersentijd..verleidend staan donkergroen de volle bomen
in de boomgaard, beschut aan alle kanten door scherpe hagen.
De kinderen, net van school, durven het nog niet wagen
om ergens door een gat in de haag, er dichter bij te komen.
Ze kunnen, want die grote hond, alleen van kersen dromen.
De rapsten hebben algauw een graanhalm met een strop
en reiken, voetjestaand, naar de allerlaagste takken.
Een truuc: het stropje rond een tros en dan naar achter snakken.
De kersen vliegen dan in 't rond, de kinderen duiken, kop
tegen kop en graaien naar de vruchten, de traagsten bovenop.
Eéntje heeft lef! De hond ligt lui voor 't hok te kauwen op wat benen.
Nu moet hij 't wagen! Hij kent de zwakke plekken in de hagen
en duikt -de anderen zwijgen om de grote hond niet op te jagen-
erdoor en zit in tien seconden hoog in de eerste boom verdwenen.
Hij schrokt en lacht de maatjes uit, spuwt hen alleen de stenen.
Hij lacht en fuift..Waar zijn ze nu? Hij heeft niet in de gaten
dat onder hem, dichtbij de stam, de boer staat mét de hond.
De man, zonder misbaar, geeft 't beest 'n teken,'n grijnsje om de mond.
" Willen ze smaken?" Bekijkt zijn hond "Zult wel beneden raken!"
en gaat. De fuiver kijkt wat bleekjes, zo'n hond heeft scherpe kaken!
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
't Is kersentijd..verleidend staan donkergroen de volle bomen
in de boomgaard, beschut aan alle kanten door scherpe hagen.
De kinderen, net van school, durven het nog niet wagen
om ergens door een gat in de haag, er dichter bij te komen.
Ze kunnen, want die grote hond, alleen van kersen dromen.
De rapsten hebben algauw een graanhalm met een strop
en reiken, voetjestaand, naar de allerlaagste takken.
Een truuc: het stropje rond een tros en dan naar achter snakken.
De kersen vliegen dan in 't rond, de kinderen duiken, kop
tegen kop en graaien naar de vruchten, de traagsten bovenop.
Eéntje heeft lef! De hond ligt lui voor 't hok te kauwen op wat benen.
Nu moet hij 't wagen! Hij kent de zwakke plekken in de hagen
en duikt -de anderen zwijgen om de grote hond niet op te jagen-
erdoor en zit in tien seconden hoog in de eerste boom verdwenen.
Hij schrokt en lacht de maatjes uit, spuwt hen alleen de stenen.
Hij lacht en fuift..Waar zijn ze nu? Hij heeft niet in de gaten
dat onder hem, dichtbij de stam, de boer staat mét de hond.
De man, zonder misbaar, geeft 't beest 'n teken,'n grijnsje om de mond.
" Willen ze smaken?" Bekijkt zijn hond "Zult wel beneden raken!"
en gaat. De fuiver kijkt wat bleekjes, zo'n hond heeft scherpe kaken!
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Warm
Geen blaadje roert.
Al 't landvolk ligt na de noen
en 't eten,
te rusten en te zweten
onder het dichte groen
van boomgaardkruinen.
De zon, ze brandt;
blakert de velden en de vruchten
en 't rijpend koren
dat knispert, je kan het horen.
Net of de zware aren zuchten
voor zoveel zongeweld.
Hoogzomerfeest!
De lucht trilt rood boven de daken
van de huizen.
De kippen zitten zich te luizen
in 't wagenkot tussen de spaken.
Een haan kraait 't einde van de rust.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Geen blaadje roert.
Al 't landvolk ligt na de noen
en 't eten,
te rusten en te zweten
onder het dichte groen
van boomgaardkruinen.
De zon, ze brandt;
blakert de velden en de vruchten
en 't rijpend koren
dat knispert, je kan het horen.
Net of de zware aren zuchten
voor zoveel zongeweld.
Hoogzomerfeest!
De lucht trilt rood boven de daken
van de huizen.
De kippen zitten zich te luizen
in 't wagenkot tussen de spaken.
Een haan kraait 't einde van de rust.
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.
-
Raaike - Lid geworden op: 12 mei 2003, 09:56
- Locatie: Z - Limburg
Give,
Zo prachtig , jou zinnekes…
Het is fijn hier telkens in je Poëzie hoekje te komen lezen.
En stillekes te genieten.
Visje,waar je die kersenbomen nog vind ?
Wel dan kom je maar eens naar Zuid-Limburg, de fruitstreek in al haar pracht.
Ik hoef maar door het venster te kijken en zie de kersen aan de overkant van de straat.
Wanneer je hier wandelt in de omgeving, kom je allerlei fruit tegen, zowel aardbeien, kersen , rode bessen, binnenkort stekelbessen, krieken, pruimen en in de herfst appels en peren.
Ook druiven, waarvan lekkere wijn gemaakt word.
Raaike
Zo prachtig , jou zinnekes…
Het is fijn hier telkens in je Poëzie hoekje te komen lezen.
En stillekes te genieten.
Visje,waar je die kersenbomen nog vind ?
Wel dan kom je maar eens naar Zuid-Limburg, de fruitstreek in al haar pracht.
Ik hoef maar door het venster te kijken en zie de kersen aan de overkant van de straat.
Wanneer je hier wandelt in de omgeving, kom je allerlei fruit tegen, zowel aardbeien, kersen , rode bessen, binnenkort stekelbessen, krieken, pruimen en in de herfst appels en peren.
Ook druiven, waarvan lekkere wijn gemaakt word.
Raaike
* Een beetje zonneschijn doet wonderen !
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Liedje
Ze wordt zestien
bijna, Liesje van de buren.
Ze wordt bezien,
weldra en krijgt al meisjeskuren.
Want als de jongens uit de straat
beginnen lonken
heeft zij, de kin omhoog,
geen één 'n blik geschonken;
Ze smelten allen
voor haar lange donkere vlechten,
die zij uitdagend zwaait:
laat ze maar voor haar vechten!
Ze wordt zestien,
bijna, Liesje bij de buren.
Ze mag misschien,
ach ja..er zijn nog heelwat muren!
Maar als 't mamà niet ziet dan draait
ze met haar kontje
en loopt zij aan de jongensschool
rebels een rondje.
Hééé, als ze lacht,
hou dan de jongens bij de teugel..
Ze lacht helaas niet graag,
verdemd, die stomme beugel!
Ze wordt zestien
bijna, la la la la la la
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Ze wordt zestien
bijna, Liesje van de buren.
Ze wordt bezien,
weldra en krijgt al meisjeskuren.
Want als de jongens uit de straat
beginnen lonken
heeft zij, de kin omhoog,
geen één 'n blik geschonken;
Ze smelten allen
voor haar lange donkere vlechten,
die zij uitdagend zwaait:
laat ze maar voor haar vechten!
Ze wordt zestien,
bijna, Liesje bij de buren.
Ze mag misschien,
ach ja..er zijn nog heelwat muren!
Maar als 't mamà niet ziet dan draait
ze met haar kontje
en loopt zij aan de jongensschool
rebels een rondje.
Hééé, als ze lacht,
hou dan de jongens bij de teugel..
Ze lacht helaas niet graag,
verdemd, die stomme beugel!
Ze wordt zestien
bijna, la la la la la la
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 25 jun 2005, 21:48, 2 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Tango
Tjam tjam, tjamtjam
Paramtjam pampam..
Er zit een liedje in mijn hoofd,
tussen mijn oren.
Ik raak het maar niet kwijt
wil jij het horen?
Het is een liedje voor
zoveel verre mensen,
voor hun verdrietjes
hun dromen en hun wensen.
Ik wou met hen hier nu
de tango dansen..
of fluiten dan misschien,
het is maar zwanzen.
Er hangt een liedje in de lucht
tussen de huizen
voor dat meneerke die daar zucht
en wil verhuizen,
voor dat mevrouwtje
met haar zieke zere benen,
die steeds aan 't raam zit
en dikwijls zit te wenen.
Ik wou met haar en nu
een blije tango dansen..
of neuriën misschien,
het is maar zwanzen.
Er huist een liedje in mijn hart
'k wil 't niet vergeten,
het gaat door ramen, door deuren
en door spleten.
Het wil voor alle mensen
die het horen,
een lieve glimlach zijn die kan bekoren.
Het is wat bang dat het zal gaan vervelen,
dus het maar opslaan nu of het gaan mailen.
Dan kunnen mensen
met weinig kansen,
heel blij op 't knopje drukken en
die tango da -ansen.
Pam pam pampam, parampam pampam..
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Tjam tjam, tjamtjam
Paramtjam pampam..
Er zit een liedje in mijn hoofd,
tussen mijn oren.
Ik raak het maar niet kwijt
wil jij het horen?
Het is een liedje voor
zoveel verre mensen,
voor hun verdrietjes
hun dromen en hun wensen.
Ik wou met hen hier nu
de tango dansen..
of fluiten dan misschien,
het is maar zwanzen.
Er hangt een liedje in de lucht
tussen de huizen
voor dat meneerke die daar zucht
en wil verhuizen,
voor dat mevrouwtje
met haar zieke zere benen,
die steeds aan 't raam zit
en dikwijls zit te wenen.
Ik wou met haar en nu
een blije tango dansen..
of neuriën misschien,
het is maar zwanzen.
Er huist een liedje in mijn hart
'k wil 't niet vergeten,
het gaat door ramen, door deuren
en door spleten.
Het wil voor alle mensen
die het horen,
een lieve glimlach zijn die kan bekoren.
Het is wat bang dat het zal gaan vervelen,
dus het maar opslaan nu of het gaan mailen.
Dan kunnen mensen
met weinig kansen,
heel blij op 't knopje drukken en
die tango da -ansen.
Pam pam pampam, parampam pampam..
GIVE Juni 2005
Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Io vivat..
Je krijgt hem slechts eenmaal,
die eeuwiglijkende vakantietijd
tussen je secundair
en 't echte grote leven.
Het leven op univ. of Hogeschool
met bergen boeken vragen en onzekerheid.
Maar 't hoeft nu niet, nog niet.
Je kan nog lange weken
genieten nu en jong en vrij zijn.
En niets dat moet..
je kan naar alle kanten, met vrienden
of vriendinnen van de school vakantie vieren
waar je zolang van droomde.
Langs stranden struinen
en samen drinken uit het grote
glas van vriendschap, zon en vrij-zijn.
De lange zwoele avonden
op een terrasje in je bloedeigen
bruisend levende stad die je niet kende.
Geniet ervan, de lange knuffel van een vriendje
of vriendin, het gaat zo vlug voorbij,
alleen ergens bij avond aan een waterplas,
of op een verre reis door onbekende landen
waarvan je kleur en mensen
slechts uit een boekje kende.
Geniet van elke dag die wenkend op je toekomt
en weer verdwijnt zoals nu ook de mensen
van je klas heel vlug zullen verdwijnen,
hun eigen weg en leven in.
Hou hen nog even vast
en grap wat bij een biertje
liefst een van 't vat
over je leraars en je school.
Io vivat!
GIVE 30 Juni 2005
Aan alle mensen van 18 uit 't secundair die vandaag hun mooiste avond vieren
Je krijgt hem slechts eenmaal,
die eeuwiglijkende vakantietijd
tussen je secundair
en 't echte grote leven.
Het leven op univ. of Hogeschool
met bergen boeken vragen en onzekerheid.
Maar 't hoeft nu niet, nog niet.
Je kan nog lange weken
genieten nu en jong en vrij zijn.
En niets dat moet..
je kan naar alle kanten, met vrienden
of vriendinnen van de school vakantie vieren
waar je zolang van droomde.
Langs stranden struinen
en samen drinken uit het grote
glas van vriendschap, zon en vrij-zijn.
De lange zwoele avonden
op een terrasje in je bloedeigen
bruisend levende stad die je niet kende.
Geniet ervan, de lange knuffel van een vriendje
of vriendin, het gaat zo vlug voorbij,
alleen ergens bij avond aan een waterplas,
of op een verre reis door onbekende landen
waarvan je kleur en mensen
slechts uit een boekje kende.
Geniet van elke dag die wenkend op je toekomt
en weer verdwijnt zoals nu ook de mensen
van je klas heel vlug zullen verdwijnen,
hun eigen weg en leven in.
Hou hen nog even vast
en grap wat bij een biertje
liefst een van 't vat
over je leraars en je school.
Io vivat!
GIVE 30 Juni 2005
Aan alle mensen van 18 uit 't secundair die vandaag hun mooiste avond vieren
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Sen.net.. of de wondere wereld van senioren
Weet niet hoe jij er kwam.. wat surfen uit verveling
op 't World wide web zoals de nieuwe buurt nu noemt?
Of wist je 't uit de krant?
Ik kwam er doelgericht alvast -senioren werken aan memoires
en aan een stamboom om zich vast te houden- en vond er
onbekende stamgenoten en anderen, ijverig op zoek naar sporen
van mensen eeuwen her.. en hoe die leefden en minden en aan
jouw naam geraakten.
Het werd maar niks daar: geen ed'le ridders, geen baljuws,
geen rijke- of andere stinkers of lieve tantes die ik nog niet kende.
Dan -was er nu toch- een kijkje nemen op honderd andere fora
waar 'k mensen af en aan zag vliegen als bijën om een korf.
Ze kwamen daar zomaar, zonder gelaat of gène, vertellen van hun lief
en leed. Heel onbevangen praten met andere witte maskers..
Zo denk je althans, bij 't eerste zicht.
Maar ga je even zitten daar tussen de digitale bloemen en struiken,
roept iemand je bij naam en dat je welkom bent bij hen.. Je denkt aan vluchten.. een reflex. Je ziet flarden uit een oud-insectenboek: wie schreef het ook alweer?
Als je jezelf vermant en zitten blijft, komen ze rond je staan, lijk bontgekleurde kinderen uit een prentenboek en kijken je aan, lachend en vragend: Wie ben jij? Ben jij een jongen. Ben jij lief? Ben jij alleen?
Je went aan nieuwe mensenstemmen uit kleine huisjes, soms met gesloten blinden die je heel vrolijke of droeve brieven zenden.
Je zend eentje terug en krijgt heel onverwacht een knuffel of een zoentje
Je krijgt wat moed en op een stille avond trek je bedeesd en in je beste pak eens naar de chat, waar al die elfjes, als de mensen slapen,feesten en zingen gaan.. hoe mag het daar wel zijn??
Probeert nerveus een nick, want je laat je niet kennen, zomaar.
Er ritselen plots vreemde tekens en namen op je raampje.. En lang voor je de kans krijgt om gedag te zeggen of rustig rond te kijken, hangen ze al met twintig om je hals, ze hadden je zien komen en verwacht..
Je denkt aan psychiaters en aan een gekkenhuis en wrijft je ogen uit,
één oog alvast, voor 't andere krijg je niet de kans, want hebben je al vast, de elfjes en hun muziek verstomt heel even, want vragen honderduit: Ben je mooi, ben je een meisje.. waar staat jouw huisje?
Zie je ons graag?
Je wijkt wat schichtig in 'n hoekje en neemt je voor er nooit meer uit te komen.
Vanuit dat hoekje ontdek je langzaam de virtuele wereld van senioren:
het vrouwtje in haar rolstoel al twintig jaar.. de vluggen die zich zestien wanen en virtuele zoentjes gooien naar eentje van nog jonger.
De eenzamen die al dagen liggen knuffelen onder een bloeiende illusieboom.
Je spelt moeizaam de regeltjes, want het moet netjes blijven en lief vooral
En plots na vele dagen zie je de mooie fee die boven lachend toekijkt
en met haar toverstaf kleurige bellen blaast als het wat stil wordt
of wat droef, of die gemaakt kwaad kijkt en de rust herstelt als er een fluitje vals klinkt.
Je bloost wat, maar voelt je lekker als je eindelijk weg-clickt, nageroepen door de hele bend, weg uit die wondere wereld van Pascal die dit tonicum uitvond
en gratis ronddeelt..
'Zo je niet wordt lijk deze kinderen.. zul je nooit het rijk der hemelen binnengaan..'
opgedragen aan Pascal Vyncke
GIVE 25 juli 2005
Weet niet hoe jij er kwam.. wat surfen uit verveling
op 't World wide web zoals de nieuwe buurt nu noemt?
Of wist je 't uit de krant?
Ik kwam er doelgericht alvast -senioren werken aan memoires
en aan een stamboom om zich vast te houden- en vond er
onbekende stamgenoten en anderen, ijverig op zoek naar sporen
van mensen eeuwen her.. en hoe die leefden en minden en aan
jouw naam geraakten.
Het werd maar niks daar: geen ed'le ridders, geen baljuws,
geen rijke- of andere stinkers of lieve tantes die ik nog niet kende.
Dan -was er nu toch- een kijkje nemen op honderd andere fora
waar 'k mensen af en aan zag vliegen als bijën om een korf.
Ze kwamen daar zomaar, zonder gelaat of gène, vertellen van hun lief
en leed. Heel onbevangen praten met andere witte maskers..
Zo denk je althans, bij 't eerste zicht.
Maar ga je even zitten daar tussen de digitale bloemen en struiken,
roept iemand je bij naam en dat je welkom bent bij hen.. Je denkt aan vluchten.. een reflex. Je ziet flarden uit een oud-insectenboek: wie schreef het ook alweer?
Als je jezelf vermant en zitten blijft, komen ze rond je staan, lijk bontgekleurde kinderen uit een prentenboek en kijken je aan, lachend en vragend: Wie ben jij? Ben jij een jongen. Ben jij lief? Ben jij alleen?
Je went aan nieuwe mensenstemmen uit kleine huisjes, soms met gesloten blinden die je heel vrolijke of droeve brieven zenden.
Je zend eentje terug en krijgt heel onverwacht een knuffel of een zoentje
Je krijgt wat moed en op een stille avond trek je bedeesd en in je beste pak eens naar de chat, waar al die elfjes, als de mensen slapen,feesten en zingen gaan.. hoe mag het daar wel zijn??
Probeert nerveus een nick, want je laat je niet kennen, zomaar.
Er ritselen plots vreemde tekens en namen op je raampje.. En lang voor je de kans krijgt om gedag te zeggen of rustig rond te kijken, hangen ze al met twintig om je hals, ze hadden je zien komen en verwacht..
Je denkt aan psychiaters en aan een gekkenhuis en wrijft je ogen uit,
één oog alvast, voor 't andere krijg je niet de kans, want hebben je al vast, de elfjes en hun muziek verstomt heel even, want vragen honderduit: Ben je mooi, ben je een meisje.. waar staat jouw huisje?
Zie je ons graag?
Je wijkt wat schichtig in 'n hoekje en neemt je voor er nooit meer uit te komen.
Vanuit dat hoekje ontdek je langzaam de virtuele wereld van senioren:
het vrouwtje in haar rolstoel al twintig jaar.. de vluggen die zich zestien wanen en virtuele zoentjes gooien naar eentje van nog jonger.
De eenzamen die al dagen liggen knuffelen onder een bloeiende illusieboom.
Je spelt moeizaam de regeltjes, want het moet netjes blijven en lief vooral
En plots na vele dagen zie je de mooie fee die boven lachend toekijkt
en met haar toverstaf kleurige bellen blaast als het wat stil wordt
of wat droef, of die gemaakt kwaad kijkt en de rust herstelt als er een fluitje vals klinkt.
Je bloost wat, maar voelt je lekker als je eindelijk weg-clickt, nageroepen door de hele bend, weg uit die wondere wereld van Pascal die dit tonicum uitvond
en gratis ronddeelt..
'Zo je niet wordt lijk deze kinderen.. zul je nooit het rijk der hemelen binnengaan..'
opgedragen aan Pascal Vyncke
GIVE 25 juli 2005
Laatst gewijzigd door GIVE op 26 jul 2005, 02:42, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
Muntje - Lid geworden op: 27 feb 2005, 02:09
- Locatie: Londerzeel
Give wat ben ik blij dat je er weer bent na een volle maand van stilt op dit poezie hoekje. Ik hoop dat je een leike tijd hebt gehad. Wat je schrijft is zoals ik het voelde toen ik de eerste keer op het net kwam. Ik hoop nog veel te komen heb vrienden leren kennen die ik nooit zal vergeten en die me zeer nauw aan het hart liggen waar ik ook al een paar keer mee ben opgetrokken. Het is fijn bij deze bende te zijn.
Ps Ook een dank aan Pascal Vincke
Voor jou wil ik de ochtend schilderen
het eerste licht
mijn adem stokt
en op een tak aanbid een vogel
een god
een andere god
Heel stil zet hij zijn lied aan
met een zacht gefluister
en denk een eerste keer aan je
Het eerste licht is nu een gloed
en op de moerbei zit de merel
hij bid voor jou
voor mij
De tonen van zijn lied fladderen door de ochtendgloed
en werpt daarmee een eerste zonnestraal
op mijn gelaat.
Ik denk dat je nu naast me zit
De stralen priemen door de ochtendnevel
en de merel laat met een waterval van tonen
de zon tevoorschijn komen
het klateren van al die tonen
laat deze vuurbal uit de nevel stijgen
en warmt mijn koude ziel
een dag geboren uit de weemoed van de nacht
Ps Ook een dank aan Pascal Vincke
Voor jou wil ik de ochtend schilderen
het eerste licht
mijn adem stokt
en op een tak aanbid een vogel
een god
een andere god
Heel stil zet hij zijn lied aan
met een zacht gefluister
en denk een eerste keer aan je
Het eerste licht is nu een gloed
en op de moerbei zit de merel
hij bid voor jou
voor mij
De tonen van zijn lied fladderen door de ochtendgloed
en werpt daarmee een eerste zonnestraal
op mijn gelaat.
Ik denk dat je nu naast me zit
De stralen priemen door de ochtendnevel
en de merel laat met een waterval van tonen
de zon tevoorschijn komen
het klateren van al die tonen
laat deze vuurbal uit de nevel stijgen
en warmt mijn koude ziel
een dag geboren uit de weemoed van de nacht
Je laat me nooit meer los
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Weerzien
Je keek me heel lang aan, op oogafstand,
je beide handen om mijn armen,
heel teder speurend naar 't verhaal
op het gezicht voor je
zoals alleen 'n vrouw, 'n moeder kan.
Je keek bezorgd:
Hoe..waar was je al die tijd?
Ik heb je gezocht, wees welkom!
Toen brak gul en gastvrij
je glimlach door, die geurde
naar de bloemen
rond je vaders huis.
Dan, in de milde zomernacht,
heb jij geluisterd naar de woorden
achter mijn verhaal, je eigen pijn verborgen
tussen het brood van herkenning
en de frisse wijn van jouw vriendschap.
GIVE Augustus 2005
Copyright Give voor handelsdoeleinden
Je keek me heel lang aan, op oogafstand,
je beide handen om mijn armen,
heel teder speurend naar 't verhaal
op het gezicht voor je
zoals alleen 'n vrouw, 'n moeder kan.
Je keek bezorgd:
Hoe..waar was je al die tijd?
Ik heb je gezocht, wees welkom!
Toen brak gul en gastvrij
je glimlach door, die geurde
naar de bloemen
rond je vaders huis.
Dan, in de milde zomernacht,
heb jij geluisterd naar de woorden
achter mijn verhaal, je eigen pijn verborgen
tussen het brood van herkenning
en de frisse wijn van jouw vriendschap.
GIVE Augustus 2005
Copyright Give voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
De eerste dag
De rozen dragen parels
uit de handen van de morgen,
parels voor mijn liefste
die in het open raam
een frisse mond haalt
en de ochtend zoent.
De zomerlucht hangt
blauwgewassen en geboend
te drogen
in een spinnenweb van licht
met duizend diamanten.
Ik voel de naaktheid
van de nieuwe dag heel dicht
en teer, als was de wereld
pas deze nacht geschapen.
Een tortel drinkt zich leven
aan een waterplas
en breekt het frele spiegelbeeld
van hoe het eertijds was
of moet geweest zijn
met levend licht dat uitbarst
't allenkanten,
een koor van kinderstemmen,
jong en uitgeslapen.
GIVE Augustus 2005
copyright GIVE voor handelsdoeleinden
De rozen dragen parels
uit de handen van de morgen,
parels voor mijn liefste
die in het open raam
een frisse mond haalt
en de ochtend zoent.
De zomerlucht hangt
blauwgewassen en geboend
te drogen
in een spinnenweb van licht
met duizend diamanten.
Ik voel de naaktheid
van de nieuwe dag heel dicht
en teer, als was de wereld
pas deze nacht geschapen.
Een tortel drinkt zich leven
aan een waterplas
en breekt het frele spiegelbeeld
van hoe het eertijds was
of moet geweest zijn
met levend licht dat uitbarst
't allenkanten,
een koor van kinderstemmen,
jong en uitgeslapen.
GIVE Augustus 2005
copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 23 aug 2005, 01:14, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Leeg
Ik schud de scherven
van je mooie dromen
uit het omslag
waarin ik zon verwachtte
en blije kindergroeten.
Ik had vergeefs
de hele kamer volgepraat
met nutteloze woorden
waarachter je ijlings
en ongenaakbaar
wegkroop.
Kan leeg
nog leger zijn
achter een bordje
'Te koop'?
Het vertrouwde pad
dat zichzelf wegwist
en het gras te hoog
en te groen voor de zomer.
Je mooie rozen
en je hart leeggebloeid
met spinrag van spijt
om de toee ramen.
De avondwind die het hoofd schudt
met de wachtende touwen
van de schommel.
Copyright Give voor handelsdoeleinden
Ik schud de scherven
van je mooie dromen
uit het omslag
waarin ik zon verwachtte
en blije kindergroeten.
Ik had vergeefs
de hele kamer volgepraat
met nutteloze woorden
waarachter je ijlings
en ongenaakbaar
wegkroop.
Kan leeg
nog leger zijn
achter een bordje
'Te koop'?
Het vertrouwde pad
dat zichzelf wegwist
en het gras te hoog
en te groen voor de zomer.
Je mooie rozen
en je hart leeggebloeid
met spinrag van spijt
om de toee ramen.
De avondwind die het hoofd schudt
met de wachtende touwen
van de schommel.
Copyright Give voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.