"IN DE OCHTENDSCHEMERING MET JOHANAMARIA"
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Johana-maria,
'k vond jouw wens zo mooi dat ik een ppt
wou maken.
Gelukkig heb ik een rijzende zon (waarvan
men alleen het licht ziet achter de bergen)
gevonden en nog beter......in Afghanistan
Wat Elisabeth Kübler-Ross betreft, schrijf ik
je iets later. Een fantastische vrouw !!!
Veel liefs en tot straks
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Johana-maria,
Er is misschien niemand die ik meer bewonder dan Elisabeth Kübler-Ross voor haar moed en voor alles wat ze gedaan heeft voor de palliatieve zorgen. De mensen bijstaan in hun laatste momenten, en ik zou bijna zeggen, hun dood echt beleven ! De begeleiding, de vriendschap en de liefde die ze dan voelen met ook de medische aangepaste hulp om zo weinig mogelijk te lijden.......
Ik heb een artikel terug gevonden over haar begrafenis en ik vind het
zo enig en ontroerend dat ik het bij jou wou plaatsen. Ik denk dat je het
graag zal lezen (misschien ken je het al ?)
Arizona, 4 september 2004
Bij 40°C is de koelte binnen in de kerk een verademing. We zijn een van de eerste aanwezigen op de herdenkingsceremonie van Elisabeth Kübler-Ross, als we naar voren lopen waar een levensgrote foto van haar op het podium staat, omringd met prachtige bloemen. Voor het podium staat de kist.
Even gaat er een schok door ons heen als we zien dat die nog open is. Dat hadden we niet verwacht na tien dagen. Maar Elisabeth ligt vredig en prachtig opgebaard in een rode feestjurk met haar handen gevouwen, klaar voor haar afscheidsfeest. En een feest wordt het. Precies zoals ze zelf gewild heeft: 'Don't mourn, but celebrate my life.' De kerk stroomt vol met ± 300 mensen uit alle windstreken. Een delegatie uit Australie, Japan, Canada, Zwitserland, Frankrijk, diverse staten van de USA en wij, Tessa de Clercq en ik, als vertegenwoordiging van de EKR-Nederland.
Graduation
De dienst begint met een gospelkoor dat zingend binnenkomt. Wij allen klappen, zingen en dansen mee en krijgen de opdracht in die feestelijke stemming te blijven. Een indrukwekkende rij sprekers en spreeksters volgt. Als eerste Barbara, Elisabeth's dochter, die namens de familie het woord voert. 'Mijn moeder heeft ons geleerd onze dromen te volgen, geduldig te zijn, mededogen te hebben voor alles dat leeft en vooral om de wereld door haar ogen te zien, met unconditional love. Meer dan eens zei ze: Laten we iets geks doen.' Of, zoals David Kessler het verwoordde: 'Ze vond het heerlijk om stout te zijn, de regels aan haar laars te lappen. Ze trok zich niets aan van wat een ander van haar dacht, maar zorgde voor diegene waar niemand anders naar omkeek. For being the legend of dying, she was the most alive person I knew. Congratulation on your graduation, Elisabeth!' (Elisabeth noemde de dood een 'graduation', waar je pas aan toe bent als je al je levenslessen hebt geleerd.) Gememoreerd wordt dat ze onechte mensen op een afstand 'rook' en zei: 'Beautiful people do not just happen.' Ze wordt herdacht als één van de grootste denkers van de vorige eeuw en als dé nummer Één op het gebied van 'Innerlijke Vrede'. Er wordt veel gelachen en zo wordt haar leven gevierd en dankbaarheid geuit voor alles wat ze voor ons en de wereld heeft betekend. Maar naast die vreugde wordt ook het verdriet genoemd en gevoeld, om het gemis en de leegte die ze zal achterlaten. De dominee sluit de dienst af met de woorden: 'Dance in all the galaxies with ET (haar favoriete knuffel) and save a dance for me.' Opnieuw komt het gospelkoor met ons zingen en dansen. Tot slot wordt de kist gesloten en de kerk uitgedragen door haar dierbare mannen, waaronder haar zoon Ken.
Welcome home, Elisabeth
De begrafenis is pas de volgende dag en vindt plaats op het grasveld van de begraafplaats, onder een grote partytent vanwege de droge hitte. Flesjes water worden uitgedeeld. De groep is nu gereduceerd tot ±100 mensen. Een koel briesje blaast door de tent. Even verderop gakken de ganzen en zwemmen de eenden. De tent is versierd met ballonnen met ET en 'Welcome Home EKR' erop. De kist staat voorin de tent boven het graf. De ceremonie wordt ingeleid door de Rabbi van haar eveneens aanwezige kleinkinderen, Sylvia (± 4 jaar) en Emma (± 2 jaar en een sprekende gelijkenis van Elisabeth). De Rabbi legt uit dat Elisabeth alle religies omarmde, in de wetenschap dat een ieder bidt tot en spreekt over één en dezelfde 'Creator'.
Elaine Reyna 'Bluebird' eert met een traditionele Indianenceremonie 'Standing Eagle' (Elisabeth's Indianen naam). Ze trommelt onze tranen weg en zingt een lied van vergeving omdat het vasthouden van verdriet en wrok, ook naar jezelf, de ziel vasthoudt waardoor deze niet over kan gaan. Ze danst en zingt de Eaglesong om de ziel van Standing Eagle te begeleiden naar de Spirit World, waar een oneindig leven haar wacht. Daarna rookt ze de vredespijp met ons. Za Rimpoche, een in Arizona wonende Tibetaanse monnik en goede vriend van Elisabeth, reciteert een vers uit het Tibetaanse Dodenboek. We bidden het 'Mourners Kaddish'.
Tot slot laten we vlinders (levend!) los uit de envelopjes, die uitgedeeld worden, als symbool voor de ziel die overgaat. Emma en Sylvia laten de ballonnen de lucht in glijden. Dan zakt de kist in de grond en volgt het allerlaatste afscheid, door een handje rozenblaadjes, een schepje zand of een kraanvogel op de kist te neer te laten dalen, vergezeld van een eigen persoonlijk gebed of gedachte.
Emma en Sylvia krijgen er geen genoeg van. Ze spelen met de rozenblaadjes en wiegen de hangende kist.
De ongedwongen en onmiskenbare EKR-warmte is voelbaar. Ik ben dankbaar dat ik daar, als nieuwe EKR-generatie, ook in Scotsdale een onderdeel van heb mogen zijn, wetende dat ik afscheid heb genomen van een héél bijzonder mens, en dat wij, de EKR in Nederland, haar gedachtegoed zullen behoeden en verspreiden.
Do not stand at my grave and weep
I am not there, I do not sleep
I am a thousands winds that blow
I am the diamant glints on snow
I am sunlight on ripened green
I am the autumn's gentle rain
When you awaken in the early morning hush
I am the uplifting rush
of silent birds encircling flight
I am soft starshine at night
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die.
(Anonymus Native Indian prayer)
Ik hoop dat je even genoten heb bij het lezen van dit artikel als ik en
wens je een rustige nacht.
Veel liefs van ons beiden
Er is misschien niemand die ik meer bewonder dan Elisabeth Kübler-Ross voor haar moed en voor alles wat ze gedaan heeft voor de palliatieve zorgen. De mensen bijstaan in hun laatste momenten, en ik zou bijna zeggen, hun dood echt beleven ! De begeleiding, de vriendschap en de liefde die ze dan voelen met ook de medische aangepaste hulp om zo weinig mogelijk te lijden.......
Ik heb een artikel terug gevonden over haar begrafenis en ik vind het
zo enig en ontroerend dat ik het bij jou wou plaatsen. Ik denk dat je het
graag zal lezen (misschien ken je het al ?)
Arizona, 4 september 2004
Bij 40°C is de koelte binnen in de kerk een verademing. We zijn een van de eerste aanwezigen op de herdenkingsceremonie van Elisabeth Kübler-Ross, als we naar voren lopen waar een levensgrote foto van haar op het podium staat, omringd met prachtige bloemen. Voor het podium staat de kist.
Even gaat er een schok door ons heen als we zien dat die nog open is. Dat hadden we niet verwacht na tien dagen. Maar Elisabeth ligt vredig en prachtig opgebaard in een rode feestjurk met haar handen gevouwen, klaar voor haar afscheidsfeest. En een feest wordt het. Precies zoals ze zelf gewild heeft: 'Don't mourn, but celebrate my life.' De kerk stroomt vol met ± 300 mensen uit alle windstreken. Een delegatie uit Australie, Japan, Canada, Zwitserland, Frankrijk, diverse staten van de USA en wij, Tessa de Clercq en ik, als vertegenwoordiging van de EKR-Nederland.
Graduation
De dienst begint met een gospelkoor dat zingend binnenkomt. Wij allen klappen, zingen en dansen mee en krijgen de opdracht in die feestelijke stemming te blijven. Een indrukwekkende rij sprekers en spreeksters volgt. Als eerste Barbara, Elisabeth's dochter, die namens de familie het woord voert. 'Mijn moeder heeft ons geleerd onze dromen te volgen, geduldig te zijn, mededogen te hebben voor alles dat leeft en vooral om de wereld door haar ogen te zien, met unconditional love. Meer dan eens zei ze: Laten we iets geks doen.' Of, zoals David Kessler het verwoordde: 'Ze vond het heerlijk om stout te zijn, de regels aan haar laars te lappen. Ze trok zich niets aan van wat een ander van haar dacht, maar zorgde voor diegene waar niemand anders naar omkeek. For being the legend of dying, she was the most alive person I knew. Congratulation on your graduation, Elisabeth!' (Elisabeth noemde de dood een 'graduation', waar je pas aan toe bent als je al je levenslessen hebt geleerd.) Gememoreerd wordt dat ze onechte mensen op een afstand 'rook' en zei: 'Beautiful people do not just happen.' Ze wordt herdacht als één van de grootste denkers van de vorige eeuw en als dé nummer Één op het gebied van 'Innerlijke Vrede'. Er wordt veel gelachen en zo wordt haar leven gevierd en dankbaarheid geuit voor alles wat ze voor ons en de wereld heeft betekend. Maar naast die vreugde wordt ook het verdriet genoemd en gevoeld, om het gemis en de leegte die ze zal achterlaten. De dominee sluit de dienst af met de woorden: 'Dance in all the galaxies with ET (haar favoriete knuffel) and save a dance for me.' Opnieuw komt het gospelkoor met ons zingen en dansen. Tot slot wordt de kist gesloten en de kerk uitgedragen door haar dierbare mannen, waaronder haar zoon Ken.
Welcome home, Elisabeth
De begrafenis is pas de volgende dag en vindt plaats op het grasveld van de begraafplaats, onder een grote partytent vanwege de droge hitte. Flesjes water worden uitgedeeld. De groep is nu gereduceerd tot ±100 mensen. Een koel briesje blaast door de tent. Even verderop gakken de ganzen en zwemmen de eenden. De tent is versierd met ballonnen met ET en 'Welcome Home EKR' erop. De kist staat voorin de tent boven het graf. De ceremonie wordt ingeleid door de Rabbi van haar eveneens aanwezige kleinkinderen, Sylvia (± 4 jaar) en Emma (± 2 jaar en een sprekende gelijkenis van Elisabeth). De Rabbi legt uit dat Elisabeth alle religies omarmde, in de wetenschap dat een ieder bidt tot en spreekt over één en dezelfde 'Creator'.
Elaine Reyna 'Bluebird' eert met een traditionele Indianenceremonie 'Standing Eagle' (Elisabeth's Indianen naam). Ze trommelt onze tranen weg en zingt een lied van vergeving omdat het vasthouden van verdriet en wrok, ook naar jezelf, de ziel vasthoudt waardoor deze niet over kan gaan. Ze danst en zingt de Eaglesong om de ziel van Standing Eagle te begeleiden naar de Spirit World, waar een oneindig leven haar wacht. Daarna rookt ze de vredespijp met ons. Za Rimpoche, een in Arizona wonende Tibetaanse monnik en goede vriend van Elisabeth, reciteert een vers uit het Tibetaanse Dodenboek. We bidden het 'Mourners Kaddish'.
Tot slot laten we vlinders (levend!) los uit de envelopjes, die uitgedeeld worden, als symbool voor de ziel die overgaat. Emma en Sylvia laten de ballonnen de lucht in glijden. Dan zakt de kist in de grond en volgt het allerlaatste afscheid, door een handje rozenblaadjes, een schepje zand of een kraanvogel op de kist te neer te laten dalen, vergezeld van een eigen persoonlijk gebed of gedachte.
Emma en Sylvia krijgen er geen genoeg van. Ze spelen met de rozenblaadjes en wiegen de hangende kist.
De ongedwongen en onmiskenbare EKR-warmte is voelbaar. Ik ben dankbaar dat ik daar, als nieuwe EKR-generatie, ook in Scotsdale een onderdeel van heb mogen zijn, wetende dat ik afscheid heb genomen van een héél bijzonder mens, en dat wij, de EKR in Nederland, haar gedachtegoed zullen behoeden en verspreiden.
Do not stand at my grave and weep
I am not there, I do not sleep
I am a thousands winds that blow
I am the diamant glints on snow
I am sunlight on ripened green
I am the autumn's gentle rain
When you awaken in the early morning hush
I am the uplifting rush
of silent birds encircling flight
I am soft starshine at night
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die.
(Anonymus Native Indian prayer)
Ik hoop dat je even genoten heb bij het lezen van dit artikel als ik en
wens je een rustige nacht.
Veel liefs van ons beiden
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Bosrankje,
ik weet niet hoe je te bedanken
1) voor die prachtige PPT, die wordt mooier
iedere keer als ik het bekijk.
2) voor dat verslag over E.K.R. haar heengaan.
daar zijn ook geen woorden voor.
En dank Bosrankje dat je mij erin liet delen,
want zoals altijd wist ik er niet zoveel van.
Ik sta zoveel achter...maar krijg iedere dag weer opnieuw
mijn portie "Mana" van goede mensen en lieve mensen.
Ja, zij was een geweldige vrouw! Die het kind in haar toch wel
een plaats gaf.
Nog een fijne dag
dankbaar en genegen
johanamaria
ik weet niet hoe je te bedanken
1) voor die prachtige PPT, die wordt mooier
iedere keer als ik het bekijk.
2) voor dat verslag over E.K.R. haar heengaan.
daar zijn ook geen woorden voor.
En dank Bosrankje dat je mij erin liet delen,
want zoals altijd wist ik er niet zoveel van.
Ik sta zoveel achter...maar krijg iedere dag weer opnieuw
mijn portie "Mana" van goede mensen en lieve mensen.
Ja, zij was een geweldige vrouw! Die het kind in haar toch wel
een plaats gaf.
Nog een fijne dag
dankbaar en genegen
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Lief klein meisje in mij…
Lang geleden leefde er in mij een klein meisje,
spontaan en onbevangen , vanuit het hart.
Maar…zo kon het niet blijven.
Door omgeving , opvoeding ,school ,
veranderde er zoveel in haar.
Zij werd “groot” en moest een jonge juffer worden.
Dat was nu éénmaal zo!
Zij kreeg allerlei boodschappen en regeltjes mee van ouders en
andere opvoeders die zij, gewillig of niet, in zich opnam.
Zij paste zich aan , aan wat van haar verwacht werd.
Zij werd door anderen aanvaard in de mate
dat zij aan hun voorwaarden en normen beantwoordde.
Zij had niet te kiezen, zo moest het en
daardoor moest zij de spontaniteit,de onbevangenheid en
helderheid van het kind loslaten.
Na zovele, zovele jaren
leeft dat kleine meisje nog in mij,
vol verwachtingen om gekoesterd , gedragen, geborgen en
onvoorwaardelijk bemind te worden.
Zij vraagt alleen om terug geboren te worden.
Maar bittere ervaringen, ontgoochelingen, afwijzingen en
niet begrepen worden beletten dat kind
geboren te worden en te groeien.
Nu heb ik besloten om voor dat kleine meisje te zorgen,
haar te koesteren en te dragen.
Ik wil haar omringen met mildheid en
een onvoorwaardelijke liefde en
tijd maken voor haar, heel veel tijd .
Zodat alle pijn en verdriet wegebben in een zee van goedheid.
Ik zal je dragen,
mijn lief klein meisje,
ik zal je dragen.
Lief klein meisje in mij
ik zal je dragen,
Ik zal je dragen klein lief meisje binnen in mij.
Johana-Maria
februari 2005
Voor de vele bosrankjes , johanamaria's en
anderen die leven met dat heimwee naar Het Kind
johanamaria
Lang geleden leefde er in mij een klein meisje,
spontaan en onbevangen , vanuit het hart.
Maar…zo kon het niet blijven.
Door omgeving , opvoeding ,school ,
veranderde er zoveel in haar.
Zij werd “groot” en moest een jonge juffer worden.
Dat was nu éénmaal zo!
Zij kreeg allerlei boodschappen en regeltjes mee van ouders en
andere opvoeders die zij, gewillig of niet, in zich opnam.
Zij paste zich aan , aan wat van haar verwacht werd.
Zij werd door anderen aanvaard in de mate
dat zij aan hun voorwaarden en normen beantwoordde.
Zij had niet te kiezen, zo moest het en
daardoor moest zij de spontaniteit,de onbevangenheid en
helderheid van het kind loslaten.
Na zovele, zovele jaren
leeft dat kleine meisje nog in mij,
vol verwachtingen om gekoesterd , gedragen, geborgen en
onvoorwaardelijk bemind te worden.
Zij vraagt alleen om terug geboren te worden.
Maar bittere ervaringen, ontgoochelingen, afwijzingen en
niet begrepen worden beletten dat kind
geboren te worden en te groeien.
Nu heb ik besloten om voor dat kleine meisje te zorgen,
haar te koesteren en te dragen.
Ik wil haar omringen met mildheid en
een onvoorwaardelijke liefde en
tijd maken voor haar, heel veel tijd .
Zodat alle pijn en verdriet wegebben in een zee van goedheid.
Ik zal je dragen,
mijn lief klein meisje,
ik zal je dragen.
Lief klein meisje in mij
ik zal je dragen,
Ik zal je dragen klein lief meisje binnen in mij.
Johana-Maria
februari 2005
Voor de vele bosrankjes , johanamaria's en
anderen die leven met dat heimwee naar Het Kind
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Johana-maria,
Bedankt voor wat je geschreven hebt
en vooral voor deze :
Voor de vele bosrankjes , johanamaria's en
anderen die leven met dat heimwee naar Het Kind
en
"Zij paste zich aan , aan wat van haar verwacht werd.
Zij werd door anderen aanvaard in de mate
dat zij aan hun voorwaarden en normen beantwoordde.
Zij had niet te kiezen, zo moest het en
daardoor moest zij de spontaniteit,de onbevangenheid en
helderheid van het kind loslaten...."
En nu, zou ik graag bij jou iets heel moois, naïef, maar zo echt
willen plaatsen. Als je het te lang vindt of het bevalt je niet, zeg
het me maar, Johana-maria en ik neem het weg.
Ik heb dit ooit gekopieerd maar weet niet meer
wie het geschreven heeft. Het was een poëtische
manier om de Ziel "uit te leggen" aan een kind ....
" Het hartevogeltje
Diep binnen in het lichaam woont de ziel.
Nog nooit heeft iemand haar gezien.
Maar iedereen weet dat ze bestaat.
In de ziel, middenin, staat een vogeltje dat ‘hartevogeltje’
heet.
Het voelt alles wat wij voelen.
Als iemand ons pijn doet, rent het 'hartevogeltje' in ons
lichaam rond van pijn. Heen en weer, alle kanten op.
Als iemand van ons houdt, maakt zij huppelpasjes.
Op en neer en heen en weer.
Als iemand onze naam roept, luistert het hartevogeltje heel
goed wat voor roep dat is.
Als iemand boos op ons is, trekt het zich terug in zichzelf.
Stil en verdrietig, of ook soms boos.
Als iemand ons omarmt dan wordt het hartevogeltje dat diep
in ons woont groter en groter, totdat het bijna alle plek in ons
binnenste inneemt. Zo fijn vindt het een omhelzing.
In het lichaam, diep binnenin, woont de ziel., maar nog nooit
heeft iemand haar gezien.
En nog nooit is er iemand zonder ziel geboren.
Want op het moment dat we geboren worden, gaat de ziel
wonen in ons binnenste en gaat niet meer weg, ons hele leven
lang. Zelfs niet voor één keer…..eventjes.
Net als de lucht die de mens inademt vanaf het moment dat die
geboren wordt tot op het moment dat hij dood gaat.
Natuurlijk is de vraag waarvan het hartevogeltje is gemaakt.
Dat is niet zo moeilijk; het bestaat uit laatjes!!
Die laatjes kunnen niet zomaar open, want elk laatje zit op slot
en heeft een eigen speciale sleutel!
Het hartevogeltje is de enige die de laatjes open kan doen !
Het vogeltje trekt het laatje open en daar komen allemaal ikjes
uit.
Omdat alles wat wij voelen een eigen laatje met een ikje heeft,
beschikt het hartevogeltje over een heleboel laatjes.
Een laatje met een ikje voor vrolijkheid, voor verdriet, voor jaloezie
en eentje voor hoop.
Er is een ikje voor geduld en een voor ongeduld. Ook is er een
voor boosheid. En er is er ook een voor luiheid en een voor een-
zaamheid.
En dan, is er een laatje voor de diepste zielsgeheimen. Dat is er een die bijna nooit opengaat.
Er zijn nog veel meer laatjes waar ikjes in zitten. Je kunt er zoveel
bijmaken als je zelf wilt.
Soms kun je zelf kiezen en het hartevogeltje wijzen welke sleutels
moeten worden omgedraaid en welke laatjes open moeten om met
het ikje te kunnen praten. Maar soms neemt het hartevogeltje op
eigen houtje een besluit.
Soms is iemand jaloers zonder het te willen, soms verprutst hij iets
terwijl hij juist wil helpen.Je snapt het al.Het hartevogeltje is niet altijd een gehoorzaam vogeltje. Het staat soms in de weg.
Misschien is nu te begrijpen dat alle mensen verschillend zijn van-
wege het hartevogeltje in hun binnenste, in hun ziel.
Het allerbelangrijkste is: Goed luisteren naar het vogeltje.
Want soms roept het ons en horen wij het niet. Jammer is dat.
Het wil ons vertellen over de ikjes met de gevoelens in het laatje.
Sommige mensen horen het vogeltje vaak. Sommigen horen het
maar zelden.
En sommige mensen horen het maar één keer in hun leven!
Daarom is het misschien goed, ’s avonds als het stil is, te luisteren
naar het vogeltje diep binnen in onze ziel. En te horen wat het te
vertellen heeft. Het gaat erom dat je je eigen gevoelens in het laatje
begrijpt want dan begrijp je ook waarom je die dag boos, verdrietig
of juist vrolijk was."
De laatste strofe deed mij denken aan Alice Nahon : ' Het is goed
in eigen hart te kijken............
Het is misschien een heel naïeve tekst als men het oppervlakkig
leest maar als men wilt voelen in plaats van gewoon lezen.........
Veel liefs
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Bosrankje ,
een heerlijk mooie tekst,
mooi omdat hij zo eenvoudig is,
"Simple = sans pli"
Eén hartevogeltje is bij jou bijzonder groot: dat van de
mede-deelzaamheid en de edel-moedigheid.
En dat waardeer en bewonder ik tenzeerste!
EEN ZEE VAN DANK!
johanamaria
een heerlijk mooie tekst,
mooi omdat hij zo eenvoudig is,
"Simple = sans pli"
Eén hartevogeltje is bij jou bijzonder groot: dat van de
mede-deelzaamheid en de edel-moedigheid.
En dat waardeer en bewonder ik tenzeerste!
EEN ZEE VAN DANK!
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
HERINNERINGEN UIT M'N KINDERJAREN
POPPEMIE
Poppemie,
waarom kijk je me zo droef aan
vanachter het raam?
Je ogen zo groot,
zo triest ,
zo eenzaam-alleen?
Waarom je armen zo wijd open,
alsof je wel wou
dat ik je opvangen zou en
dragen,
geborgen, veilig in mijn armen.
Je ogen groot open met een vraag.
Je armen wijd open met een diep verlangen,
dat ik je omarmen zou.
Maar Poppemie....
je zit achter het raam.
En ik kan niet aan je aan,
Poppemie.
Johana-Maria
3 september 2003
Poppemie werd me geschonken na de oorlog,
door een Nederlandse collega van m'n vader.
Aan allen die dromen van "hun Poppemie"
johanamaria
POPPEMIE
Poppemie,
waarom kijk je me zo droef aan
vanachter het raam?
Je ogen zo groot,
zo triest ,
zo eenzaam-alleen?
Waarom je armen zo wijd open,
alsof je wel wou
dat ik je opvangen zou en
dragen,
geborgen, veilig in mijn armen.
Je ogen groot open met een vraag.
Je armen wijd open met een diep verlangen,
dat ik je omarmen zou.
Maar Poppemie....
je zit achter het raam.
En ik kan niet aan je aan,
Poppemie.
Johana-Maria
3 september 2003
Poppemie werd me geschonken na de oorlog,
door een Nederlandse collega van m'n vader.
Aan allen die dromen van "hun Poppemie"
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
beste Johana-Maria,
Vanmorgen meegenomen uit de kapel in
de kliniek van Dendermonde - het mocht.
Het zal zomeren in ons hart
als we ons vandaag om morgen
geen zorgen maken
die we overmorgen vergeten zijn.
Het zal zomeren in ons hart
als we naar de zonkant kijken
en niet langer omzien
naar voorbije grijze dagen.
Het zal zomeren in ons hart
als we met een knipoogje
naar onze blunders zien
die ook anderen geregeld begaan.
Het zal zomeren in ons hart
als we eens zalig niets doen:
wat op tijdverlies lijkt
kan onnoembaar belangrijk zijn!
Valeer Deschacht
groeten in vriendschap - -denook - -
Vanmorgen meegenomen uit de kapel in
de kliniek van Dendermonde - het mocht.
Het zal zomeren in ons hart
als we ons vandaag om morgen
geen zorgen maken
die we overmorgen vergeten zijn.
Het zal zomeren in ons hart
als we naar de zonkant kijken
en niet langer omzien
naar voorbije grijze dagen.
Het zal zomeren in ons hart
als we met een knipoogje
naar onze blunders zien
die ook anderen geregeld begaan.
Het zal zomeren in ons hart
als we eens zalig niets doen:
wat op tijdverlies lijkt
kan onnoembaar belangrijk zijn!
Valeer Deschacht
groeten in vriendschap - -denook - -
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
MOOI denook,
heel mooi en
DANK dat je dat hier bracht ,
ik ben er blij en dankbaar om
dat je met zoveel ZON
in de "Ochtendschemering" kwam!
Ook bijzonder veel dank, in naam van Poppemie,
aan Bosrankje en Alterego.
Wat kunnen jullie toch mooie dingen maken!
Blij, dankbaar en genegen
johanamaria
heel mooi en
DANK dat je dat hier bracht ,
ik ben er blij en dankbaar om
dat je met zoveel ZON
in de "Ochtendschemering" kwam!
Ook bijzonder veel dank, in naam van Poppemie,
aan Bosrankje en Alterego.
Wat kunnen jullie toch mooie dingen maken!
Blij, dankbaar en genegen
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
HERINNERING UIT MIJN KINDERJAREN
Bruun de beer
Bruun de beer
kijkt me aan met zijn ene oog.
Het andere oog zit los en lijkt te wenen.
Toch blijft Bruun knipogen
met dat ene oog,
zo guitig.
Bruun de beer
kwam in de goot terecht,
verloren speelgoed
verloren knuffel,
verloren liefde.
Hij kijkt me aan,
van op zijn paal daar in de goot.
en knipoogt met zijn ene oog
"Kom, neem me mee"
Smeekt om wat geborgenheid,
een knuffel,
met z'n pootjes hoog omhoog en
z'n ene oog
"Neem me mee".
Blijf even staan
heb zo'n meelijden
met Bruun de beer.
"Neem me mee"
roept dat ene oog.
Ik steek hem onder m'n
mantel op m'n hart,
lekker warm.
Bruun hoe kwam je dààr?
Geheim van het kind dat je verloor?
Of waren het grote mensen,
die je niet meer wilde?
Te oud, te lelijk en versleten?
Ik kijk hem aan,
maar hij bewaart zijn geheim en
knipoogt met z'n ene oog
zo guitig.
Geheim van Bruun de beer.
Johana-Maria
september 2003
Zijn er daarom zoveel beertjes in omloop
de laatste jaren voor groot en klein,
omdat ieder van ons nood heeft aan wat liefde,
geborgenheid , een knuffel???
Knuffel aan ieder die dit leest
johanamaria
Bruun de beer
Bruun de beer
kijkt me aan met zijn ene oog.
Het andere oog zit los en lijkt te wenen.
Toch blijft Bruun knipogen
met dat ene oog,
zo guitig.
Bruun de beer
kwam in de goot terecht,
verloren speelgoed
verloren knuffel,
verloren liefde.
Hij kijkt me aan,
van op zijn paal daar in de goot.
en knipoogt met zijn ene oog
"Kom, neem me mee"
Smeekt om wat geborgenheid,
een knuffel,
met z'n pootjes hoog omhoog en
z'n ene oog
"Neem me mee".
Blijf even staan
heb zo'n meelijden
met Bruun de beer.
"Neem me mee"
roept dat ene oog.
Ik steek hem onder m'n
mantel op m'n hart,
lekker warm.
Bruun hoe kwam je dààr?
Geheim van het kind dat je verloor?
Of waren het grote mensen,
die je niet meer wilde?
Te oud, te lelijk en versleten?
Ik kijk hem aan,
maar hij bewaart zijn geheim en
knipoogt met z'n ene oog
zo guitig.
Geheim van Bruun de beer.
Johana-Maria
september 2003
Zijn er daarom zoveel beertjes in omloop
de laatste jaren voor groot en klein,
omdat ieder van ons nood heeft aan wat liefde,
geborgenheid , een knuffel???
Knuffel aan ieder die dit leest
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Ben gisteravond vergeten te schrijven dat m'n tekst
geïnspireerd was op een kinderboekje dat veel indruk
maakte op mij als peuter van zeven
en me altijd is bijgebleven.
Toen ik dit gedichtje schreef in 2003 wist ik niet dat
het boekje nog bestond en hoe het verhaal in mekaar zat.
Maar ja hoor!
Ik was zo blij het terug te vinden en kocht
het voor de kleinkinderen van zussen en broers....
De omslag ziet er nu wel anders uit maar ...
het is en blijft het verhaal van "Bruun de beer"
Nog een mooie , zonnige dag
johanamaria
geïnspireerd was op een kinderboekje dat veel indruk
maakte op mij als peuter van zeven
en me altijd is bijgebleven.
Toen ik dit gedichtje schreef in 2003 wist ik niet dat
het boekje nog bestond en hoe het verhaal in mekaar zat.
Maar ja hoor!
Ik was zo blij het terug te vinden en kocht
het voor de kleinkinderen van zussen en broers....
De omslag ziet er nu wel anders uit maar ...
het is en blijft het verhaal van "Bruun de beer"
Nog een mooie , zonnige dag
johanamaria
Laatst gewijzigd door Johana-Maria op 19 jul 2007, 23:27, 2 keer totaal gewijzigd.
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
beste Johana-Maria,
Het is voor het eerst dat ik iets lees
over je kleinkinderen.
Je hebt dus kind(eren) en kleinkinderen.
Dat is wel een aangename verrassing
voor mij; en voor wie nog?
Bij gelegenheid schrijf je er wel iets meer
over, als dat kan of mag.
groeten in vriendschap - -denook - -
Het is voor het eerst dat ik iets lees
over je kleinkinderen.
Je hebt dus kind(eren) en kleinkinderen.
Dat is wel een aangename verrassing
voor mij; en voor wie nog?
Bij gelegenheid schrijf je er wel iets meer
over, als dat kan of mag.
groeten in vriendschap - -denook - -
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
sorry!
Laatst gewijzigd door Johana-Maria op 19 jul 2007, 23:29, 1 keer totaal gewijzigd.