lutim's spiegelkrassen
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ergens ontwaak ik nu
in de ontstellende sluimering
van het denken,
zoen ik soms toch nog dageraad.
Is liefde erosie
rozen niet noch dromen
streel ik de stralende wonde.
Glanzend is immers nakende lente,
hoger wordende wolken
bevestigen onschendbaar
mijn verloren liefde.
maar ik ontwaak !
in de ontstellende sluimering
van het denken,
zoen ik soms toch nog dageraad.
Is liefde erosie
rozen niet noch dromen
streel ik de stralende wonde.
Glanzend is immers nakende lente,
hoger wordende wolken
bevestigen onschendbaar
mijn verloren liefde.
maar ik ontwaak !
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
er zal een meisje wenen
zij zal lopen langs de grote vijver
maar ik zal haar niet grijpen
zij zal lopen door het wandelpad
met haar vreemde gelaat
en rode haren
en de zwanen kwetteren brand
en ik zal haar niet grijpen
tot zij stilstaat aan de vijver
tot haar groene ogen
-niet begrijpend-
staren in mijn ogen
en zij nadert achterwaarts het water
dan grijp ik haar
maar zij was niet mijn hopen
de stammen en struiken huiveren
de vogels schrijven plots een hoge lach
en in het ontwaken
verstommen mijn vlammende kreten
zij zal lopen langs de grote vijver
maar ik zal haar niet grijpen
zij zal lopen door het wandelpad
met haar vreemde gelaat
en rode haren
en de zwanen kwetteren brand
en ik zal haar niet grijpen
tot zij stilstaat aan de vijver
tot haar groene ogen
-niet begrijpend-
staren in mijn ogen
en zij nadert achterwaarts het water
dan grijp ik haar
maar zij was niet mijn hopen
de stammen en struiken huiveren
de vogels schrijven plots een hoge lach
en in het ontwaken
verstommen mijn vlammende kreten
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Dit is waarschijnlijk de waarheid:
jarenlang leef je onzichtbaar.
Wat ik zie is jouw herinnering,
een schaduw nauwelijks met emoties omhangen.
Wat ik hoor is jouw zwijgende stem
op telkens nieuwe lippen brekend.
Wat ik voel met aardse handen
is een omvang van gewichtloosheid.
Ik schrijf de weerschijn
van mijn wenend verweer.
jarenlang leef je onzichtbaar.
Wat ik zie is jouw herinnering,
een schaduw nauwelijks met emoties omhangen.
Wat ik hoor is jouw zwijgende stem
op telkens nieuwe lippen brekend.
Wat ik voel met aardse handen
is een omvang van gewichtloosheid.
Ik schrijf de weerschijn
van mijn wenend verweer.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
nog een oud spiegelkrasje terug gevonden,
weet zelf niet of ik het ooit hier heb gepost.... :
Een grote klaarte in een ruit
wanneer ik mezelf zag staan
ontdaan van alle waan, van alle grimassen.
Ik heb je schuchter met mijn ogen begroet,
god gezegd, spontaan, dag witte god
en mijn geknield gezicht
is aan je glimlach recht gaan staan.
Ik heb me weggestop in artistiek zwijgen
de peukjes verdriet op straat geworpen
schijnbaar achteloos...
weet zelf niet of ik het ooit hier heb gepost.... :
Een grote klaarte in een ruit
wanneer ik mezelf zag staan
ontdaan van alle waan, van alle grimassen.
Ik heb je schuchter met mijn ogen begroet,
god gezegd, spontaan, dag witte god
en mijn geknield gezicht
is aan je glimlach recht gaan staan.
Ik heb me weggestop in artistiek zwijgen
de peukjes verdriet op straat geworpen
schijnbaar achteloos...
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Wie nooit in de ruimte trad
de aarde ontastbaar ervaarde
haar zwarte einder doorzichtig vond
en wie nooit kwetsbaar brak uit haar glazen kooi
het broze bange glasraam
van haar randgebieden
zij kon de wereld met haar handen
niet bedekken niet omringen met haar ogen.
Zij zag de holle monden niet de haat
de aanklacht van zovelen aan haar grenzen
zij zag niet mijn vuren wachten
langs haar denken van prikkeldraad.
de aarde ontastbaar ervaarde
haar zwarte einder doorzichtig vond
en wie nooit kwetsbaar brak uit haar glazen kooi
het broze bange glasraam
van haar randgebieden
zij kon de wereld met haar handen
niet bedekken niet omringen met haar ogen.
Zij zag de holle monden niet de haat
de aanklacht van zovelen aan haar grenzen
zij zag niet mijn vuren wachten
langs haar denken van prikkeldraad.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Neen, jij bezit van vermoeide
minnaars niet de ogen,
noch draag jij op tere handen
nachtwaarts een verzadigd licht.
Maar leeg van woorden is je mond.
ontelbaar immers aan de tong
van de geliefden smolten jouw verhalen,
nu zwijgt je hart
en drijft, drijft, zoals de wandelvijver
drijft de weerschijn van zeer trage
wateren, zoals de nevel drijft
en drijft op schaduwen een zwaan:
twee vlerken, één verheerlijking.
Ja echt, zo zwijgen jouw geliefden.
minnaars niet de ogen,
noch draag jij op tere handen
nachtwaarts een verzadigd licht.
Maar leeg van woorden is je mond.
ontelbaar immers aan de tong
van de geliefden smolten jouw verhalen,
nu zwijgt je hart
en drijft, drijft, zoals de wandelvijver
drijft de weerschijn van zeer trage
wateren, zoals de nevel drijft
en drijft op schaduwen een zwaan:
twee vlerken, één verheerlijking.
Ja echt, zo zwijgen jouw geliefden.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ik zal blijven schrijven
het onterend geluid van mijn keel,
de schaamte van mijn ogen,
mijn handen zal ik tekenen
en mijn schouders in de schaduw
van mijn eindelijke weten.
Uw woorden breek ik pijnlijk
uit mijn eenzame bestaan.
De herinneringen zullen mijn vluchten, vergeten.
Ik wil schrijven het verbijsterend
gedicht van mijn liefde...
het onterend geluid van mijn keel,
de schaamte van mijn ogen,
mijn handen zal ik tekenen
en mijn schouders in de schaduw
van mijn eindelijke weten.
Uw woorden breek ik pijnlijk
uit mijn eenzame bestaan.
De herinneringen zullen mijn vluchten, vergeten.
Ik wil schrijven het verbijsterend
gedicht van mijn liefde...
Laatst gewijzigd door lutim op 09 jan 2009, 17:05, 1 keer totaal gewijzigd.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ergens, vroeg in de ochtend,
er is geen straat meer in de stad
waar ik jouw naam niet hoor,
er is geen stad meer waar de straten mij met heimwee zo omsluiten.
Wanneer zie ik je weer ,
wanneer word de lucht weer licht
en zinderend van jouw lach,
en de oude bomen langs de lanen weer groen ?
Il leef nog zonder jou,
ik adem nog zonder jou,
maar ik ril en kreun van weemoed.
Wanneer zie ik je weer ?
Ergens vroeg in de ochtend.
Verlaten straten
Nu weent jouw vergeten vriend.
er is geen straat meer in de stad
waar ik jouw naam niet hoor,
er is geen stad meer waar de straten mij met heimwee zo omsluiten.
Wanneer zie ik je weer ,
wanneer word de lucht weer licht
en zinderend van jouw lach,
en de oude bomen langs de lanen weer groen ?
Il leef nog zonder jou,
ik adem nog zonder jou,
maar ik ril en kreun van weemoed.
Wanneer zie ik je weer ?
Ergens vroeg in de ochtend.
Verlaten straten
Nu weent jouw vergeten vriend.
Laatst gewijzigd door lutim op 09 jan 2009, 17:06, 1 keer totaal gewijzigd.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ssst, spreek zachtjes
mijn meisje zwijgt
verdwaalt in deze
veel te grote wereld
Ssst, zwijgt stil
en ernstig,
zwijgt
zoals ik nooit
gezwegen heb.
Ik,
met een hart en
ziel van zoveel
verdriet, kan niet
meer dan troebel
staren, ademloos
wanhopend op iets
als een mirakel, of
gewoon de herinnering
of toch
een sprookje,
toch een illusie.
mijn meisje zwijgt
verdwaalt in deze
veel te grote wereld
Ssst, zwijgt stil
en ernstig,
zwijgt
zoals ik nooit
gezwegen heb.
Ik,
met een hart en
ziel van zoveel
verdriet, kan niet
meer dan troebel
staren, ademloos
wanhopend op iets
als een mirakel, of
gewoon de herinnering
of toch
een sprookje,
toch een illusie.