lutim's spiegelkrassen

[lutim]

Vandaag heb ik het warmen van je blik gevoeld
het groene sidderen van je ogen,
en dat en alles wat in mij woelt
was zacht verwachten louter.

Jij en ik hoe blij was deze dag,
er is niets wat mij kan hinderen,
juichen voel ik mij, als de lach
van duizend loeiende kinderen.

En ik denk aan mijn zoeteke
zoals de zon op de aarde schijnt,
warm en lichtend, gevend blij
bloei en kracht wie anders kwijnt.

Alles wat ik ooit heb bemind
ligt in het kleine vlak van
je reikende hand.

[lutim]

Vergeef me dat ik raaskal wellicht
de pijn misvormt mijn gezicht

Dat ik van was en tranen ben gemaakt
en smelt als je warme hand me raakt

vergeef me dat ik desondanks van je hou
maar jij voor altijd mijn enige

ik draag je
voor mijn liefde is dat geen bezwaar

vaarwel

[lutim]

Mijn meisje wil mij vergeven,
de zorgen die kwamen,
in mijn hoofd schijnt de dag
zo vrolijk door de ramen,
jou stem die een lied begon
is lichter dan de zon
en bloeit in een lach
tot blijde groet.

Mijn meisje, dan is alles goed.

[lutim]

Ik zal steeds in uw schaduw staan wachten.
Want ik ken de standvastige niet-liefde
waar jij nog nooit van gehoord hebt.

Ik ken de niet-gulle gaven van je al zolang,
dat in uw schaduw wachten bijna zo zoet is als hebben.

Ik zal wachten terwijl jij naar anderen neigt
en zal in je schaduw wachten op jouw niet-zien.
Ik zal er op wachten wanneer je je van het niet-zien afwendt.

Dan zal ik er zijn want ik heb nooit de gulle gaven van je leren kennen.
Zelfs ik, kleine nietige ik, eens een zondaar onbekend bij velen,
maar nu berucht bij sommigen, ik zal wachten...

[lutim]

Zij kwam uit achterkamerlicht
in koude gangen gegaan
haar ogen in een waan
en plots verblijd haar aangezicht.

Zij droeg een bloem in haar ogen
die rood was als een vlam,
als om in iedere man
haar eenzaamheid te branden.

Ik dankte neigend voor haar blik,
-haar hand bij het reiken rilt-,
en staarde plots verkilt
in de donkerogen van haar nood...

[lutim]

Het alledaagse is mooi
mooi en rijk
ook het elke dag verliefd zijn.
Eerst een stormachtige goldrush
vol twijfel, onrust, later een stil bezitten
een rustig weten dat er een ander is
en wacht
wacht op je terugkomst
wacht op meer
altijd maar meer
want echte liefde groeit
en liefde die niet groeit, is geen liefde
ik wachtte
en wachtte
op meer
op veel dat er alle dagen moet zijn
en dat alledaags zal zijn
en het alledaagse is rijk !

[lutim]

Jij gaat naar huis
naar het huis van je vriend en naar bed
naar jouw bed
naar het eigen leven
is dit nog een "eigen" leven?
En ik ga naar huis, naar mijn huis en naar bed
ik loop door de straten
de straten zijn leeg
er zijn veel mensen zo laat nog
maar de straten zijn leeg...
En ik heb je weggebracht
je gezoend met een goede-nacht-zoen
je omhelst, omarmt
je gestreeld met de hand over het haar
de hand over je kleed
de vormen onder je kleed
en dan was er het halt
nu nog niet.
Nu loop ik alleen door mijn denken
gelukkig
en toch
niet voldaan.
de ogen, de handen, de woorden de monden en de zoen
toen brak het af
moesten we het afbreken...

[lutim]

Ik zal je niet haten
ik kan je alleen maar beminnen
is dat een vloek over mij ?

Is het zoeken naar de knoop
die ons samenbond vergeefs ?

Zijn jouw handen te ver en te koud
is jouw geest in ijsvelden gevangen?

Zijn mijn tranen alleen maar water
jouw heengaan alleen maar een scherm
dat duister wordt ?

Of ben ik versteend ingemetseld
in jouw denken
niet meer open te breken ?

[lutim]

Ik heb je zo lief
veel liever als alles op aarde
als maan en zon
en heldere sterrenschijn,
jouw liefde die
mijn arm hart bewaarde
eeuwige bron waaraan
ik laafde mijn pijn.

Ik heb je zo lief
en kan je liefde nooit vergeten,
niet in de dag
noch bange-donkere nacht,
jouw liefde die
mijn wanhoop deed vergeten
en door jouw lach
mij vreugde heeft gebracht

Ik heb je zo lief
en wil voor jou verder leven
in wereldhaat
en angstige toekomstzorg,
jouw liefde die
beheersen zal mijn streven
naar de blijde daad,
daarvoor is de liefde borg.

[Robol]

Liefde kan mooi zijn,
liefde kan pijn doen

jij legt alles in een gedicht...
Lutim, verder schrijven
en laat ons meeleven...

Robbe

[lutim]

Mijn zoeteke, deze woorden zijn
zoveel herinneringen
aan verlangen elk
naar voorbije dingen,
ieder van hen heb ik gekust
met een wens voor jou,
hun eenvoud van kleur en lijn
is ongerept schoon,
er is een traan
in ieder hart,
zo diep en goudgetekend fijn
vertolkend steeds dezelfde pijn
deze woorden zo jong en rein,
hun eenvoud zingt
van komende lente.

[lutim]

Stilte is als een doek dat je op
het gezicht van de geliefde legt
en zwijgend staan wij daar
verworpen en beschaamd

niet in staat te schreien zoals
we zouden willen en op te houden
met bestaan

stilte is de duisternis van de slaap
en de nacht die ruist als regen
in de verdoofde oren

wij kunnen het geluid van het zien
niet verdragen. Wij zijn doof.
Wij zijn onwaardig van de naam;
Liefde.

[lutim]

ik doe met vroomheid dingen
die mijn meisje deed
als op mijn knieën
de was is gedaan en de strijk
de vloer glanst
het aanrecht is proper

en ik schrei nog altijd om haar

nu staan de deuren en vensters open
om het huis te verluchten
zij kan door het venster
verdwijnen als een laatste glimlach
wanneer de zon onder gaat

maar zij houdt teveel van dit huis
en van mij al droogt ze de tranen niet
al raakt ze me niet met handen aan
ik voel hoe ze nog altijd vol warmte
en liefde naast me staat.

[lutim]

Je bewaren in een album
of een oude koekjesdoos
gesloten niet open te doen
de pijn is veel te groot

maar soms die foto kussen
waarvoor dat lichtje brandt,
ik neem met tranen, lief,
je glimlach in mijn hand.

[lutim]

Sint Valentijn Sint Valentijn
ach mijn lief, weer bij je zijn !

gewoon in dezefde kamer zitten
met de warme bewustheid
van elkaars aanwezigheid

ach lief wat baten liefde
en verlangen nu jij van mij
bent heengegaan ?

ik bleef hier en koude grijpt
mij aan als ijs waarin ik zink.
Ik heb je niet genoeg bemind !