Clair-obscur

[uvi]

Clair-obscur




Als ik

je schrijf en schep
dan pas besta je echt

het wit van verbeelding
rondom het lichaam van je letters

zo schilder ik je tot vrouw
voluptueus blauw van zinnen

lippen als voorzichtig linnen
uit geweven verlangen

dijen van golven
en deinende borsten

ogen en mond
twee clichés in de ochtendstond

ik teken je bestaan
tussen dauw en de wassende maan

schreeuw je een naam
met vleugels van zee en wind


hoe blaas ik leven
in de verf van je beeld

spreek dan toch
en beweeg


uvi

[uvi]

Beste Uvi,
ook ik heet je hier van harte welkom...
tasten en zoeken zeg je...
ik vind dat je het al voortreffelijk doet !

Robbe

Dankjwel Robbe,

Vooral het woordje "al" trof me.
Het maakte me weer jong en neofiet.

Ach, ik schrijf al van toen ik een pen kon vasthouden.
Of was het een griffel?
Aap, noot, Mies op een lei ...

Nog wat later werden het 'gedAchtjes' voor Onze Lieve Heer en Vrouw.
Nu meestal nog enkel voor 'een' vrouw...

gerimpelde groetjes
uvi

[herman1944]

Uvi

het beeld wat je schept
heb je ons niet mee genept
taste en zoeken naar zinnen
je moet er maar mee beginnen
ik ben spontaan verast
wat je doet met woorden en een kwast

Welkom hier

groetjes herman

[uvi]

Uvi

het beeld wat je schept
heb je ons niet mee genept
taste en zoeken naar zinnen
je moet er maar mee beginnen
ik ben spontaan verast
wat je doet met woorden en een kwast

Welkom hier

groetjes herman

Dag Herman,

Je deed me opwippen
van het schrikken
Zo maar jezelf spontaan 'verassen'.
Naar het hiernamaals verkassen.

Liever had ik je me zien verrassen...
een volgende keer misschien.
Dankjewel voor je poëtische passen
en tot een wederzien...

uvi




Dag

[uvi]

Bootje verdriet


Ik teken
in het water
rimpels
van een gebroken lach

vaar
met natte vingers
naar jou
en raap de druppels samen

lijm
je tot stukjes
vrouw
en zet je over



uvi

[uvi]

Dag lezer,

zou je het erg vinden als ik hier nu en dan
een dagboek zou posten?

Zoiets als :




De tuin ligt groen geboetseerd. Roerloos te rusten.
Mijn vingers zoeken het pad van het woord.
Vogels draaien een blad om in m'n hoofd.
Hoeveel letters vullen een lege avond?

De tuintafel treurt over afwezigen.
En hoe het vroeger was. Een tafel vol.
Een huis dronken van gasten. Leegte gevuld.
Toen de jaren jong waren en de dagen zich achteloos verloren.


uvi

[uvi]

Architectuur van vertwijfeling




Huizen hebben meer tijd
dan mensen.
Maar minder dan kerken
om gelukkig te worden.

Het leven nestelt zich
in stenen van eeuwen.
De mens mag even wonen
binnen de voegen van vergetelheid.

Het gefluister
van afgestorven schreeuwen.
Echo van herinnering.
Meeuwen van verleden tijd.




uvi

[ria]

uvi, pas nu ontmoet.
het was de moeite
even te wachten
en hier en nu
een tipje van je gedachten
te proeven.
't is niet dat vele woorden
hoeven,
in stilte lees ik jou.
WELKOM
ria

[uvi]

Architectuur van vertwijfeling....prachtige beeldspraak !
En daar achter weer een mooi plaatje van ons Tinneke, dat wordt hier echt een gezellig topic !

Je weet, beste Uvi, voor goede raad kan je altijd bij ons terecht !
qua inkleuren van teksten, plaatsen van plaatjes, enz...

vriendelijke groetjes

Robbe

Dag Robbe,

Ik hou nogal van de eenvoud van soberheid.
Wil liever het woord laten primeren.
Maar ben blij met jullie commentaar.

Val ik in herhaling als ik zeg:
Een schrijver wacht op z'n lezer als op z'n geliefde.

Dankje

uvi

En uvi is een letterwoord dat staat voor :

un voyageur immobile

zo voel ik me...



PS.

Raar maar ik ontvang in mijn brievenbus géén mailtjes meer om te verwittigen.

Hoe regel ik die kleurtjes toch correct ..?
Dit zou blauw moeten zijn.
Da's al een hele boterham vragen Robbe ...

[uvi]

Begrijp je mij?



Ochtend en kinderstemmen in de zon.
Ik luister naar de koelte van de kindertijd.
Nog voor de verschroeing van het volwassen zijn.
Mijn God, waarom doen kinderstemmen zo'n pijn?!

De korte broek en de korte visie.
Die van de ochtend tot aan de avond.
En daartussenin de eeuwigheid.
De traagheid van de dagen.
Jaren die pas tellen bij het verjaren.

Kindertijd. Alles duurt.
Niets mag en alles moet.
Waarom dan die stekende pijn in mijn ziel?
Mijn herinnering traant.

Alles moest nog beginnen.
Je kon ongehinderd dromen. Tot aan de hemel.
Prinsessen groeiden aan bonenstaken. In overvloed.
Je had maar te kiezen.

En later ... de pijn van het verlaten... en zijn ...
Mijn God, laat kinderstemmen zwijgen.
Vooral in de koelte van de ochtend ...
Als je nog heel even wil bestaan ... zonder te weten...



Pp

[uvi]

Ochtendgloren



Als
de ochtend waait
koelte
zich verkleedt in schaduw

dan
weet ik weer
dat deze vroege uren
van goud zijn

ze zwijgen nog
voor de dag
van zilver wordt.


Het luisteren
stiller dan gefluister
ruist

over de trage dageraad
nog voor de dag
zijn ogen openslaat

en de tijd
zich bevrijdt
van de klok.


In de verte tik jij weg
op de vlucht voor het leven
van elke zelfde dag

nog even
en de avond
neemt ons in zijn armen

zoals
zon en horizon
zich rood verdrinken.



uvi

[uvi]

Het bezette land




Huid als grens. Tastbaar overschreden.
Geboeide stilte. Gedachten verlaten het zwijgen.
Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over.
Helft en wederhelft. Eén teder territorium.


Hoofd bakent imaginaire grenzen.
Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam.
Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte.
Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde.


Je weent verleden.
Verdriet dat je achterliet.
Je emigreerde.



uvi

[Robol]

Je weent verleden.
Verdriet dat je achterliet.
Je emigreerde.

Konden we allen emigreren naar het land geluk...

Je gedichten lezen is een streling voor de geest !

Robbe

[uvi]

Beste senioren,
jullie zullen het ook al gemerkt hebben.
Hoe moeilijk de weg is tussen schrijver en lezer.

Vandaar deze bedenking.




Schrijver en lezer.





Hoe
wij elkaar ook vasthouden
als gesloten haakjes.
Naar elkaar luisteren
als berg en dal.
Elkaar vertrouwen
als de ochtend en de avond.
Jij en ik. Samen.
Toch
blijven we apart.

Jij leest niet
wat ik schrijf.
Maar proeft de inkt
van je eigen woorden.
Luistert naar de stem
binnen je eigen herinnering.
Jij verdwaalt
in mijn pleintjes en straten .
En zoekt de weg
met de landkaart van jouw eigen leven.

Nooit zullen we elkaar
volkomen verstaan.
Gescheiden
door de interpunctie
van ons beider bestaan.

En toch
zullen we elkaar raken:
de inkt,
de ogen,
en dat witte blad.



uvi

[uvi]

Vrouw alleen onder boom



Geduldig groen.
Wisselend blad. Wortelvast.
Wacht. Jaren. Op schaduw.

Als een vrouw. Op trouw.
Beginselvast. Meedogend jong.
Barend. Voedend behoedend.

Man zonder stam.
Hulpeloos als een tak.
Die brak. Onbarmhartig verdriet.

Vrouw wacht.Een leven lang.
Man wisselt van blad.Vreest schaduw.
Gaat. Verschroeiend hard.




uvi