Clair-obscur

uvi · 07 jul 2007, 12:57

Dag lieveling,

Vanmorgen voerde ik buren naar de luchthaven.
Zij vliegen straks door de hemel, wat vroeger voorbehouden was aan engelen en goden.
Aan het vertrek van BA hyperventileert de tijd. Europa is gehaast.
Reizigers kleuren Zaventem in wereldwijd koloriet.

Lieveling, blij terug thuis te zijn in de groene rust. Godzijdank.
Ooit was de tijd zo traag als de tred van een ezel.
Hij werd wakker met de zon en ging slapen met de maan.
Geduld had de snelheid van pen en papier. En gemis duurde een eeuwigheid.
Soms een levenlang.

De tijd veranderde van zonnetijd tot wijzers op een klok, een lichtflits of een knal.
De mens vliegt door de muur van het geluid. En leeft dag en nacht.
En toch is tijd zo veranderlijk en ongrijpbaar.
Neem nu ons beiden. Voelen wij de tijd als een afstand tussen ons?

Toen ik reeds de viriele stoppels van m'n gezicht scheerde,
lag jij nog belletjes te frazelen in je wieg.
Ik was reeds lang getrouwd toen jij nog je plechtige communie moest doen.
Met lange vlechten, in een wit onschuldig kleed. Dat vertellen mij de foto's.

Jij bent nu nog vruchtbaar jong terwijl de ouderdom mij versiert
met al z'n kwaaltjes. Als een verdorde kerstboom.
En toch in elkaars armen voelen wij geen jaren van verschil.
In onze ogen lijkt tijd op eeuwigheid.

Straks wandel jij daar over de pier.
En je zult terug denken aan die avond dat ook onze stappen klonken over
het natte hout. Onder het al te luid geschreeuw van wakkere meeuwen.
Het was koud en laat. Maar jij wilde absoluut deze herinnering verzamelen voor straks.
Zodat ik voor altijd met je mee kon stappen. Later.

De regen liet ons dicht tegen elkaar onder een paraplu schuilen.
Ik zei je ooit: dat je 'aan de regen verliefden kon herkennen'.
Ze lopen immers nog lang onder het regenscherm, ook als het niet meer regent.
Herinner je je dat nog?

Dag lieveling, deze dag begon te vroeg.
M'n ogen waren nog niet uitgeslapen. Ik doe ze even toe.

Jouw roerloze reiziger,

Uvi

Johana-Maria · 07 jul 2007, 19:04

uvi schreef:

Dag vreemde man

Neem nu vandaag. Of morgen.
Lente of winter.
Telkens ben ik een ander man.

Soms kijk ik in de spiegel.
Om te zien wie ik ben.
Ik vertrouw hem niet.

Ik schrijf woorden.
Om ze nadien te lezen.
Misschien ontdek ik zo wel, wie ik ben.

Ik kijk in de ogen.
Van een geliefde. Spiegel me.
In haar verlangen.

Soms herken ik me.
In de vreemdeling die ik ben.
Ik groet hem vriendelijk.

~Uvi~

uvi,
dit gedicht vind ik mooi en echt van jou!
dat ben jij ....
daar zit het "clair-Obscur",
dat is niet mysterieus ,
dat IS gewoon ZO.

"mysterieus ",
ik ben het niet die dat
als eerste op dit forum voor jou gebruikte.

Maar daarover gaat het niet,
het gaat om poëzie,
en in poëzie draag ik geen Burka, uvi!
Als je alles leest ,vooral in het begin van m'n topic ,
dan vind je zoveel pijn en verdriet,
zoveel woede , opstand en twijfel.....
Het schrijven, open en bloot,
was als een therapie voor mij.

Maar,
dat er een sluier hangt....
nu dat wens ik aan iedere vrouw,
De sluier van de fijn-vrouwelijkheid,
zoals Gertrud von Lefort dat schreef .

Met schroom en een fijn besnaard geweten
iets benaderen.....ja dat vind ik mooi.

Later vertel ik dan wel meer over kamelen, woestijn
en blauwe steentjes en koepels
over het land, dat nog altijd mijn land is.

Ondertussen DANK uvi ,voor je lange uitgebreide
antwoord en natuurlijk iedereen heeft recht op "weten"
en ook op "het niet weten"
daarover ging mijn tekst eigenlijk niet,
het was een reactie op dezen die denken
dat ze geen "bleuke "
meer zijn en alles weten.
Ik zit dus liever als een "groentje " op de wolk
"van het niet weten"

Lieve groeten
J.M.

uvi · 07 jul 2007, 19:41

Goedenavond J-M,

Ik hoop dat ik de grens van schroom niet overschrijdt.
Maar vergeet niet,
dat het nooit de schrijver, maar steeds de lezer is
die de grens van het 'toelaatbare' vastlegt.

Wat voor de ene 'aanvaardbaar' is
wordt door een ander als 'onaanvaardbaar' aangevoeld.

De schrijver is in die zin machteloos. De gegijzelde.

Denk aan een beroemd voorbeeld: Salmon Rushdie.

Nog een mooie avond J-M,
jij zal zelf wel aanvoelen wanneer jouw tijd gekomen is ...

Uvi

Bosrankje · 07 jul 2007, 21:14

Beste Johana-maria en Uvi,

Ik heb graag meegelezen
met een heel goed gevoel
en ik hoorde als een echo
van mijn eigen gedachten..

Wat Gertrud von Lefort schreef
vind ik ook zo mooi J-m ......
en jouw gedicht "De Wolk van
het niet weten" zal ik nog over
hebben op jouw topic.
Weer zoveel gelijkenissen......
Ik ben straks even gaan kijken
bij jou, helemaal in 't begin toen
wij kennis hebben gemaakt, een
beetje meer dan een jaar geleden.
Wij konden zo goed met elkaar
"spreken" en jij noemde mij je
"soulmate". Ben blij te constateren
dat er niets veranderd is !

En, Uvi, wat jij betreft (want ik
ben feitelijk op bezoek bij jou)
ik heb ook met heel veel plezier
alles gelezen, van je antwoorden
aan J-m tot "Dag lieveling" en
ik moet je zeggen dat ik me geen
second heb verveeld.........ik heb
zelfs dikwijls goed gelachen en ook
soms gedroomd......
Alter denkt hetzelfde. Wij komen
graag op jouw topic !

Johana-maria, tot straks bij jou
en jij, uvi, tot ........

Prettige avond nog en veel liefs
van ons beiden.

Gast · 07 jul 2007, 23:47

uvi
-wat is toch de betenis van uw naam-
u kwam ik als eerste bekende tegen op dit forum
deze avond
daarom klopte ik eerst bij u aan

mag ik binnen komen en u begroeten
tussen al het mooie waarmee u zich omringt
het is prachtig
zoveel schoons

ik vertoef hier graag
soms zou ik willen bij u aan de haard blijven
praten en praten uren lang
over de geuren van yasmijnen in de straatjes van mijn stad
over het lied van de man die oud ijzer ophaalt
over de ezels met zakken overladen met meloenen
over.....................
uvi u mag mij altijd vragen stellen

en dan ook luisteren naar uw verhaal.....
uw verhaal uvi zo rijk zoals ik het hier al wat lezen kon

ik zie dat sommige topics uitgroeien tot
plaatsen waar Darwishen zich vinden
om te dichten EN TE FILOSOFEREN
ZO is uw topic zo'n verzamelpunt geworden uvi
En voel me als voorbijganger stilaan thuis.....
dat geeft een goed gevoel
dat ontroeren en ontroerd worden
spreekt me wel aan

tot later
goede week toegewenst uvi
tobias

uvi · 08 jul 2007, 10:24

tobias schreef:uvi
-wat is toch de betenis van uw naam-
u kwam ik als eerste bekende tegen op dit forum
deze avond
daarom klopte ik eerst bij u aan

mag ik binnen komen en u begroeten
tussen al het mooie waarmee u zich omringt
het is prachtig
zoveel schoons

ik vertoef hier graag
soms zou ik willen bij u aan de haard blijven
praten en praten uren lang
over de geuren van yasmijnen in de straatjes van mijn stad
over het lied van de man die oud ijzer ophaalt
over de ezels met zakken overladen met meloenen
over.....................
uvi u mag mij altijd vragen stellen

en dan ook luisteren naar uw verhaal.....
uw verhaal uvi zo rijk zoals ik het hier al wat lezen kon

ik zie dat sommige topics uitgroeien tot
plaatsen waar Darwishen zich vinden
om te dichten EN TE FILOSOFEREN
ZO is uw topic zo'n verzamelpunt geworden uvi
En voel me als voorbijganger stilaan thuis.....
dat geeft een goed gevoel
dat ontroeren en ontroerd worden
spreekt me wel aan

tot later
goede week toegewenst uvi
tobias

Goedenmorgen Tobias,

Zondag. Als de ochtend heilig is, dan is de zondag zalig.
Een contradictie volgens de rituelen van de Heilige Kerk.
Maar niet volgens het 'taalgevoel'.

Zal ik even toelichten?
Als je met je lief in het lommer onder een kersenboom ligt,
dan zou iedereen je begrijpen, als je in haar frêle oren zou fluisteren:
'dit is zalig, liefste'. Of je het moment ook 'heilig' wil houden,
zou dan weer een gans andere betekenis hebben.

Kijk, Tobias,
je merkt dat ik mijn wortels verloren heb. Ik word breedsprakerig.
In de 'Kempen' waar ik m'n knieën versleet met de knikkers,
daar 'waren' de mensen minder spraakzaam.

Logisch, er waren in illo tempore heel wat arme mensen.
De grond is er schraal, de akkers klein. Weinig te oogsten dus.
En in zo'n stituatie ben je gewoon uit handen te eten van anderen.
Meestal waren die van 'de adel of de clerus'.
En in spreekwoorden wordt volkse wijsheid verzameld:
"Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.'
En dat heeft z'n implicaties.

Door mijn wortels te verplanten naar vruchtbare leemgrond
zijn mijn bewoordingen bloemrijker geworden.

Tobias,

jij gaf mij van morgen zo'n warm gevoel dat ik meteen
vol woorden stroomde.
Maar ik vraag je: laat je niet verblinden door de 'koketterie' van m'n bellettrie.

Het is niet omdat ik grijs ben, dat ik ook wijs ben.
Neen, anders leefde ik dit leven niet.
Ik wil trouwens geen 'Waarheid' verkopen, want ik bezit er geen.
Neen, ik respecteer 'de kleine waarheid' van iedereen.

De tijd en de omstandigheden, waaronder de anonimiteit,
hebben mij 'vrijheid' gegeven.
Neem ze mij af en ik verschrompel tot 'wie de maatschappij wil dat ik ben'.

Als ik al een pluim op mijn hoed mag steken, wat ik overigens modieus weiger,
dan is het dat ik schrijf 'zoals ik ben of wil zijn'. Niet mooier, ook niet lelijker. Mezelf niet boven, maar ook niet onder een ander wil plaatsen.

Zoals je bij denook kon merken,
las ik het boek 'Het evangelie volgens Pilatus'.
Hier en daar, streepte ik wat aan. In potlood. Dàt kan een boek nog net verdragen.

Op pagina 276, las ik:

"De enige intellectueel integere verstandhouding tegenover het bestaan van God of Christus
is de uitspraak: 'Ik weet het niet'.
Het agnosticisme moet voor iedereen de grondhouding blijven.

En wat lager:

"En verder: het antwoord doet er niet toe; wat telt, is de vraag.
De vraag delen wij, de antwoorden houden ons verdeeld."

Uvi
Un voyageur immobile

PS.
Uit eerbied voor die prachtige uitspraak van een wijs man,
schrijf ik nu nog even verder in een postscriptum.

Tobias, voel je vrij om over jouw land en leven te spreken hier.
Laat het spontaan geboren worden.
Ik vraag je niets, maar neem alles dankbaar aan.
Ik blijf blijkbaar een Kempenaar.

Ik schuif het gordijn open opdat ik je zou zien voorbij gaan.
En binnen roepen.

Ik schaam me nu al omdat ik niet diep genoeg inging
op jouw verhaal.
Maar mag dat later nog ...

uvi · 08 jul 2007, 20:45

verplaatst in quote.

uvi · 09 jul 2007, 09:34

Ik had ze gered van de straat.
Op een dag zaten ze daar op hun hurkje.
Zomaar. Bijeengebracht door de wind.

Wilde schoonheid. Overgewaaid.
Zo krachtig dat ze waren neergestreken
waar het niet kon.
Bijna onder de banden van de nieuwe auto
van de buurvrouw.

Ik nam ze voorzichtig in mijn handen.
Droeg ze alsof ik ter communie ging
tot in mijn tuin. En daar plantte ik ze in een potje.
Toegegeven: een groene gevangenis.
Maar gered van een wisse dood.

Ik streelde hun kopje nog recht.
Ging in de ochtend kijken of ze de nacht
en de transplantatie overleefd hadden.
En Godzijdank ...

En zo ging het leven verder.
Dat van mij en van hen. Tot vanmorgen.
Allons voir si la rose ... de viooltjes in dit geval.
Op het potje kleefde een zwarte slak.
Ik werd er ziek van. Ik heb ze, helaas, niet vermoord.

Als een schrijn heb ik nu de restanten op m'n tuintafel geplaatst.
Hoog en droog. Zouden de wortels het overleven?
En terug ... ?

Voor mijn deur tussen de opengevallen groeven van het plein
bloeien nu al weken enkele viooltjes.
Menig buur heb ik bij de arm moeten nemen
om hen te beschermen.

Dat gaat zo als je je plaats niet respecteert
in de natuur of de maatschappij.
Dan bestaat er veel kans dat je wordt vertrappeld.

Uvi

uvi · 09 jul 2007, 21:13

Uitgelezen licht

Ochtenddonker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik en het wordt lamplicht.
Daar staat hij dan. Lichtbaken in volle glorie.
Een staande leeslamp.

Een ranke vuurtoren
voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.
Het bidt ingetogen.

M'n handen verzamelen
z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel.
Letters golven over het papieren strand.

Zee van zinnen.
Ze deinen in m'n hoofd.
Ik blader van ebbe naar vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.

Uvi

uvi · 09 jul 2007, 21:17

uvi schreef:

Uitgelezen licht

Ochtenddonker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik en het wordt lamplicht.
Daar staat hij dan. Lichtbaken in volle glorie.
Een staande leeslamp.

Een ranke vuurtoren
voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.
Het bidt ingetogen.

M'n handen verzamelen
z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel.
Letters golven over het papieren strand.

Zee van zinnen.
Ze deinen in m'n hoofd.
Ik blader van ebbe naar vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.

Uvi

Wie kan mij helpen?
Ik zou zo graag m'n teksten links wat wit geven.
Maar ik slaag daar niet in.

Daarom dit truukje met de Quote.
Maar dat kan de bedoeling niet zijn.

Ik vind het bizar dat op de andere sites van SN
men wél meer kan uitlijnen naar rechts.
Doch hier niet.

Wie doet er wat aan?
Dank vooraf!
Uvi

Alterego1 · 09 jul 2007, 23:07

Uvi,

Eigenlijk is dat heel simpel,enfin mits
enkele bewerkingen,nooit rechtstreeks.
Maar...je hebt er wel een programma
voor nodig:
bvb.Office 2007
hetwelk bestaat uit volgende
Microsoft Office-programma's
Word 2007
Excel.2007
Power Point 2007
OneNote 2007

Misschien weten anderen hier nog een
andere mogelijkheid.

Groetjes,

Bosrankje en Alterego

Johana-Maria · 10 jul 2007, 00:10

uvi,
het is al laat,
toch kom ik hier graag nog eens langs.
"een voorbijganger" om middernacht.
Middernacht dan wordt de zon geboren.

En ik wil jou heel bijzonder danken
dat jij langs kwam op mijn topic!
Je maakte me blij met je bezoekje.

Ik wil je danken en ook zeggen:
vergeef me uvi als ik je kwetste ,
door wat ik schreef,
als antwoord aan Bosrankje.

Ziezo de zon is weer geboren!
Een heel goede morgen uvi.

Hartelijk en genegen,
johanamaria

uvi · 10 jul 2007, 09:22

Uvi,

Eigenlijk is dat heel simpel,enfin mits
enkele bewerkingen,nooit rechtstreeks.
Maar...

Goedenmorgen Alter,

Jouw zin klinkt mij bijna als een citaat over het leven
in de oren.
Het zit als gegoten. Zoals een goed gesneden verse broek.
Van de kleermaker en zijn haute couture.

Enfin,
ik had het liever nog iets simpelder gezien.
Zoals het leven soms.

Ik vrees dat ik er zal moeten mee leven.
Het gevoel dat m'n letters links van het blad gaan vallen.
Ach, het ligt bij mij natuurlijk.
Ik ben zo lettergevoelig...

Maar bedankt, Alter,
toen ik gisteren de vraag stelde, wist ik
dat jij jouw technische knobbel zou aanspreken.

groetjes!

Uvi

uvi · 10 jul 2007, 09:38

Johana-Maria schreef:uvi,
het is al laat,
toch kom ik hier graag nog eens langs.
"een voorbijganger" om middernacht.
Middernacht dan wordt de zon geboren.

En ik wil jou heel bijzonder danken
dat jij langs kwam op mijn topic!
Je maakte me blij met je bezoekje.

Ik wil je danken en ook zeggen:
vergeef me uvi als ik je kwetste ,
door wat ik schreef,
als antwoord aan Bosrankje.

Ziezo de zon is weer geboren!
Een heel goede morgen uvi.

Hartelijk en genegen,
johanamaria

Goedenmorgen J-M,

Om middernacht wordt de zon geboren.

En ik die dacht dat dan 'de maan aan het baren was'.
Enfin, ik weet niet veel.
Mààr... ik heb één voordeel: "ik weet dat ik niet veel weet".
En ik vermoed dat dit de eerste stap naar wijsheid is.

Tegen dat ik hier vertrek, komt dat nog wel in orde.
Grijs en wijs.
Tenzij ook die laatste hardnekkingen het begeven op m'n hoofd.
Dan klopt het rijm niet meer.

'Kwetsen', ach welnee, J-M,

totaal niet!
Nu ben ik wel een gevoelig zieltje,
bv. als een slak m'n viooltjes verorbert.
En toen ik gisterenochtend
me nog inhield voor de natuurlijke drift van een slak,
liet me ik 's avonds goed gaan en werd ik een 'groene moordenaar'.
Bijna bijbels.
Want werd er samen met Christus geen 'goede moordenaar' gekruisigd?
Of vergis ik mij?

Misschien zinderde m'n wreedheid nog wat na
in mijn bericht op jouw topic. Gisterenavond.
En was het dàt wat jij voelde. De 'botheid' van m'n woorden.

De zon is dan wel vannacht geboren, maar is ze terug ingeslapen
of vertrokken met de 'noorderzon' ... ?
Hier gaapt de hemel onder een boerka.

Uvi

uvi · 10 jul 2007, 10:47

Dag lezer-es,

Festina lente.
Als ik iets aan de slak waardeer, dan is het haar traagheid.
In het voetbal heeft men een mooie uitspraak.
Men spreekt daar over: "ne valse trage". Dàt vind ik een knap beeld.
Maar traagheid verdween samen met de komst van 'de vooruitgang'.

Zopas zat ik nog te lezen in "Alle uitbarstingen" van Geert van Istendael.
Hij kan heerlijk zeuren.
Niemand kan jeremiëren of zaniken zoals hij. Met stijl en terecht.

Vanochtend weeklaagde hij over 'de vooruitgang'.
Die volgens de schrijver geen progressie is.

Hij slenterde over paadjes die verdwenen waren.
Hij treurde over het gras op het kerkplein dat nu begraven ligt onder het asfalt.
Hij emmerde over de vissen in heldere beekjes die nu dood drijven in troebel rioolwater.

Enfin, een zuchtje uit de vijftiger jaren. In gestileerde frasen.
Wij, senioren, begrijpen die man nog.

Wij leerden immers zwemmen in De Wimp. Doken vanaf de berm in de Neet.
Vingen dikkopjes met handen als kelkjes.
Plukten meikevers van eikentakken. Om ze dan op een twijgje 'de Ronde van Frankrijk' te laten kruipen.
Onze honger stilden we met braambessen of noten. Of stalen een raptol op het veld.
En in de kersenbomen trokken we tweelingen voor achter onze oren.

Maar als we ons even bezinnen, dan is dat allemaal blijkbaar gezien door kinderogen.
Hoe keken ons vader en moeder daar tegen aan?

Wellicht waren zij wèl blij met die betonnen weg voor de deur.
En kloegen ze over de karrensporen en het slijk waar ze in de winter door moesten.
Waren ze opgelucht toen ze het oliepitje konden doven en met één vingerknip licht in huis toverden.
En juichten ze om 'lopend water' uit kraantjes. In plaats van wassen in een badkuip of aan de commode in een lavabo met sneeuw gevuld. Spartaans dat wel. Maar barre tijden.

Ik herinner me alleszins nog de technische veroveringen van vader.
Z'n Philishave. Scheren met 'elektriek'. Z'n Grundig-bandopnemer.
De eerste televisie. Z'n eerste Opel Record. Dat heette toen nog een 'prachtrijtuig'
in het verzekeringscontract. Telkens was hij bij de eersten in het dorp.

Mijn vader was een stadsjongen gebleven die in een Kempisch boerengat gedropt was.
Omdat zijn vader mee een grote fabriek ging opstarten. In 1928.
Ik zie de foto nog. Allemaal vrolijke gezichten met de klak in de lucht.
Voor de villa waar ze een gans leven lang gratis mochten wonen.

Zouden die mensen ook getreurd hebben over de 'vooruitgang' Geert ?

Uvi