het leven zoals het is....

gustilpe · 26 mar 2009, 09:22

lieve hilde,

ik wens je veel kracht
om de juiste woorden te vinden,
en jouw pa zo goed mogelijk
bij te staan!

Sterkte!

gustilpe

lotte · 26 mar 2009, 10:53

Hilde,

genoeg warme steunende woorden zijn er niet
neem gewoon zijn hand vast...

wens je moed toe.

lotte.

denook · 26 mar 2009, 14:33

Men hoort wel eens zeggen:
"maak er het beste van",
gewoonlijk bij situaties en gebeurtenissen
waar woorden als
'goed, beter, best'
totaal niet op hun plaats zijn.

Er wordt verondersteld dat men,
mits inzet, inleving en een beetje
boven zichzelf uitstijgen,
tot daden in staat is
die normaal niet aan de orde zijn.

Lieve Hilde,
daar sta jij nu voor,
onomkeerbaar sta je er voor:
je vader is aan het einde gekomen.

Er wordt verwacht
dat jij hem steunt en begeleidt.
Er wordt verwacht
dat jij rust brengt in zijn hoofd en hart.
Er wordt veel van jou verwacht;
en niemand vraagt of je het wel aankan.

Jij en je vader,
enige bloedverwanten:
geen broers of zussen,
nonkels of tantes,
geen neven of nichten.
Alleen jij en je vader,
en dat al zovele jaren ...

Het zal niet gemakkeljk zijn.

Tracht soms een knop om te draaien in je hoofd.
Tracht een glimlach te toveren,
terwijl alles in jou weent.
Tracht je in te leven,
met wat steun van hierboven.

Dan kan het niet anders
of je vader zal,
als hij de overkant heeft bereikt,
heel fier op jou neerzien
en zich gelukkig weten,
ook om de laatste momenten
S A M E N.

Sterkte,
herman

ferry · 27 mar 2009, 07:48

lieve Hilde die -Levenstroom- die je beschrijft in
de vorige gedichten en in
"Ons Levenslot "
Inderdaad die onvoorspelbare en steeds veranderende levenstroom
voor iedereen zo verschillend en zo vol van emoties
is soms moeilijk te volgen of te aanvaarden

Ik wist niet wat te schrijven of hoe je op te beuren , ik heb
mijn vader amper gekend en het zijn geen goede herinneringen vandaar
Ik heb zo naar een vader verlangt mijn hele leven
maar dat sterkt of troost jou nu niet

Denook die kan dat zo goed verwoorden
( een man met veel levenservaring en waar ik groot respect voor heb )

Mag ik zijn tekst , woord voor woord herhalen
Ja , lees hem nog maar eens , dat is bemoediging en troost

ik maakte die moeilijke tijd wel mee met mijn moeder maar anders
zij werd 90 jaar
Ik wens je heel veel sterkte in die moeilijke tijd die nu voor je ligt
Liefs Fernanda

Bosrankje · 27 mar 2009, 22:49

Lieve Hilde,

Wat zouden we nog kunnen bijvoegen
om je te helpen, steunen en troosten ?

De kracht om verder te gaan en doen
wat je "moet" kun je alleen uit jezelf putten !
Dat heb ik met de jaren geleerd en begrepen...
maar zich omringd voelen door mensen die
je begrijpen en meeleven geeft sterkte en
moed !

Jarenlang kon ik de plotse dood van mijn
vader niet aanvaarden.. ik had geen afscheid
van hem kunnen nemen ...
Weet je, Hilde, ik had hem willen begeleiden
op zijn laatste weg... zijn hand willen vast-
houden, hem wiegen met lieve woorden....
Jij mag het doen, dus... zelfs is het moeilijk,
denk dat het bevoorrechte momenten zijn
met iemand die je lief hebt en, geloof me,
zoek niet de woorden om hem te zeggen dat
hij dood gaat - hij vermoedt het waarschijnlijk-
zeg hem gewoon dat hij de beste vader is die
je kon dromen.... spreek over alle mooie
momenten die jullie samen beleefd hebben
en, zelfs kun je jouw tranen niet bedwingen,
schenk je hem je liefste glimlach en kus hem,
streel zijn gezicht zolang het nog kan !

Als het te moeilijk wordt, kom gewoon hier...
We zullen er allemaal zijn voor jou !

Veel liefs en een warme knuffel van ons beiden

Alter en Rankje

sunset · 28 mar 2009, 07:13

Lieve Hilde,

'k Heb even wat tijd voor mezelf en om snel hier rond te neuzen. Mag ik je alvast een fijn zonnig lenteweekend wensen.
Liefs en knuf, sunset

_Nele_ · 28 mar 2009, 11:50

Lieve Hilde,

in nood kent men zijn vrienden.
Je relaas en ook troostende woorden gelezen.
"Levenslot",ieder kent een tijd van afscheid nemen,
en intens verdriet.Heb veel dierbaren verloren,
blijf alleen achter van ons gezin.
Je leeft verder voor de levenden,maar
je vergeet niet.Veel moed

liefs Nele

Afbeelding

hilde m · 30 mar 2009, 08:05

Vrienden,
mijn lieve vrienden,
toen ik deze morgend opstond,
leek de wereld grauw...
met weinig moed stapte ik deze virtuele wereld binnen,
en het was alsof ik werd herschapen,
herboren in een wereld van "licht" en "hoop".
Jullie woorden en medeleven,
hebben me weer "kracht" gegeven,
om alles te zien vanuit een ander perspectief.
Ik was aan het verdrinken in mezelf,
ik schaam me om het te schrijven,
maar ik had deze morgend echt het voornemen
om mijn "topic" te sluiten en daarmee mezelf af te sluiten
van iedereen rondom.
Om alleen mijn "wonden" te likken, me in te kapselen in verdriet.
Wat jullie hier plaatsten, de woorden die jullie achterlieten,
drink ik gretig in...
ze werken als "levens-elexir" op mijn bezwaard gemoed.
Met veel waardering en dank,
Hilde m.

hilde m · 30 mar 2009, 08:19

Mijn wereld,
zo klein,
zo groot,
als mijn eiland,
mijn geest
waarin ik woon.
Een toevluchtsoord
voor mezelf gecreëerd.
Een plaats van rust
in een oceaan van drukte
en zorgen.
Tussen alle tumult door
vlucht ik erheen
want daar ben ik alleen.
Soms eenzaam, verdwaasd
en verweesd,
een warrige knoop
in mijn hoofd.
En ik denk
en ik droom
en ik schrijf
in- en voor mezelf
in deze plaats
waar ik me
voor iedereen verberg.

Johana-Maria · 30 mar 2009, 23:14

Hilde
altijd trouw jezelf.
Jij bent bijzonder.

In de woorden van al deze virtuele vrienden vind je troost.

Denook schreef wijs en dicht bij de realiteit.
Bosrankje wou nog zo graag afscheid nemen van haar vader,
maar dat kon niet.
Ik kon het ook niet.
Ik was ver weg.
En...jij kan dat wel!
Wees hem gewoon nabij.

Koester dat enige eigen afscheid met je vader:
hij en jij
jij en hij
en dan.....
de eeuwigheid die licht is en vrede en rust Hilde.
En zijn wonderlijke nabijheid in al wat je doen zal later.

Hilde,
doe dit laatste stukje weg
SAMEN.
Later zal hij je wenken van de Overkant.

ik vergeet je niet
johanamaria

schrijfster · 04 apr 2009, 08:30

hilde m · 07 apr 2009, 07:42

Lieve vrienden,
ik weet dat jullie langskwamen, dat jullie met me meeleven...

Johana-maria,
ik heb je woorden ingedronken...
zo blij dat ook jij hier nog ergens bent...

schrijfster,
welkom...ook in de toekomst...

hilde m · 07 apr 2009, 07:50

Helder licht,
schijnt aanlokkelijk,
uitnodigend,
door het ziekenhuisraam.
Onder de vensterbank
waarop ik zit,
oogt een boomkruin
met kleine, frisse groene blaadjes.
Verspreid over de tuin,
richten gele hyacinten
hun kopjes genietend
naar de warme,
koesterende zon.

Ik zie mensen
zich haasten
naar de "ingang".
Sommigen
met veelkleurige bloemen
anderen
met pakjes en zakjes.
Een klein meisje
torst een teddy-beer,
haar begeleider
ziet liefdevol op haar neer.
Misschien kreeg ze er
een broertje of zusje bij?
Kijkt ze daarom zo blij?

Maar er zijn ook
vele droevige gezichten
die hun hoofd
naar beneden richten.
Dit "oord"
vol bedlegerige mensen
baadt in een aureool
van onzekerheid en hoop,
het geeft leven en dood.

gustilpe · 07 apr 2009, 08:03

lieve hilde,

jouw gedicht versta ik zo goed,
ben zelf sinds zaterdag uit het ziekenhuis
wegens een operatie
daar kom je inderdaad allerlei
emoties tegen,
goed nieuws, slecht nieuws,
vragen en nog eens vragen
en weinig antwoorden
ik wens je veel moed
om verder jouw vader bij te staan
en veel sterkte voor jezelf!

groetjes,
gustilpe

schrijfster · 07 apr 2009, 08:21

lieve hilde,
kracht en vriendschap toegewenst! schrijfster