Boeken zijn spiegels
-
Azuur - Lid geworden op: 10 mei 2006, 20:37
- Locatie: west-vlaanderen
Met deze " TOPIC" zou ik graag uitnodigen om citaten te plaatsen , liefst met de vermelding uit welk boek er bij , want dit kan interesse wekken om het te gaan lezen.
Wij kunnen er gewoon van genieten of het nodigt soms uit om er even over te filosoferen .
Ik start hier dan maar met de titel van mijn Topic die mij daarvoor inspireerde :
" Boeken zijn spiegels , je ziet slechts dat wat je zelf al in je draagt "
Uit " Schaduw van de wind "C.R.Zafón[/i]
Wij kunnen er gewoon van genieten of het nodigt soms uit om er even over te filosoferen .
Ik start hier dan maar met de titel van mijn Topic die mij daarvoor inspireerde :
" Boeken zijn spiegels , je ziet slechts dat wat je zelf al in je draagt "
Uit " Schaduw van de wind "C.R.Zafón[/i]
Ik zoek een mens...
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
"Als je boog is gebroken en je de laatste pijl
hebt verschoten,schiet dan,schiet met heel je hart"
Komt uit het boek "Een hart van mandarijntjes"
In 1965 strandde de Chinese vluchtelinge On-Chiu Cheung
in Antwerpen.Jarenlang verzweeg ze het echte verhaal van
haar jeugd.Maar op een dag krijgt ze te horen dat ze kanker
heeft,en ze besluit dat haar kinderen het recht hebben om
de waarheid te kennen.
Zonder verbloemen vertelt ze hoe haar leven en dat van haar
familie getekend werden door een afschuwelijke niets ontziende
terreur.Door verraad en vernedering,door marteling en doodslag.
Eén man is verantwoordelijk voor deze wreedheden:Mao Zedong.
Als peuter zag ze hoe voor haar ogen een mens werd vermoord.
Haar ouders werden dag na dag op een onmenselijke manier
gefolterd,omdat ze kleine zelfstandigen waren.
Na hun arrestatie werd On Chiu,amper 10 jaar oud,gezinshoofd.
Ze getuigt hoe haar broertje levend werd begraven.Al zat de haat
diepgeworteld in haar hart,toch deed ze zichzelf voor als een
voorbeeldige communiste.Om toch zeker in leven te kunnen blijven.
Intussen teerde de honger en de ontbering haar gekwetste land
verder uit.Uiteindelijk ontsnapte ze.
Van Guangzhou naar Hong Kong,een ware helletocht.En later van
Hong Kong naar Antwerpen.Ze werd er nooit echt gelukkig.
"Een hart van mandarijntjes" is veel meer dan het verhaal van een
vrouw wier leven verminkt werd door Mao's dictatuur.Het boek schetst
de clash tussen twee culturen midden de jaren zestig.
En hoe de Chinese gemeenschap in het Westen omging met haar
maffia,met de seksuele revolutie die rondom hen oplaaide,met de
wetten van een welvaartstaat.
Maar je leert ook hoe deze vrouw,na zo'n bewogen leven,omgaat
met het einde.
Hoe ze,juist door de verschrikkingen die ze meemaakte,erin slaagt afscheid te nemen met een glimlach.
Echt een boek dat je van de eerste tot de laatste bladzijde weet te
boeien,omdat het levensecht is,en ons een beeld geeft over het
werkelijke China onder Mao's terreur.
En voor jou Azuur,ik weet dat je in de Oosterse cultuur geinteresseerd
bent,daarom durf ik je dit boek aan te prijzen.
Groetjes in vrede en vriendschap
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Azuur,
We zagen je niet zoveel op Forum en ik vond het spijtig
want wij hadden enkele keer over Tibet en boeddhisme
(Schoten en Huy) met elkaar gesproken.
Wij zijn wel op dezelfde golflengte met onze levensfilosofie
Dat schreef je toen :
Ik ben ook een paar keer in het boedhistisch instituut geweest
maar dan in Huy.
Allemaal mooi en leerzaam hoor , maar meer en meer merk ik
dat de schoonheid in eenvoud ligt , je hoeft er niet voor naar
het andere einde van de wereld .
De kleine vreugden van elke dag liggen binnen bereik !
Ik ben er helaas vaak blind voor geweest .
Gelukkig kan men leren van fouten , zo waardeer ik alles nu
veel en veel meer .
Warme groetjes !
En ik antwoordde :
Ik ben ook enkele keer naar Huy geweest en het was
heel interessant maar de schoonheid ligt in eenvoud en
soms heel dicht bij en in ons. Dat heb ik ook met de tijd
geleerd.
Het was ongeveer hetzelfde en onze berichten hadden elkaar
gekruisd ! Prachtig, vind je niet ?
En nu, open je een nieuwe topic en het kan heel boeiend
worden ! Alterego was het ook al een tijdje van plan
We zijn heel blij met je initiatief en zullen zeker dikwijls bij
jou langskomen !
Lieve groetjes in vrede en vriendschap
van Alterego en Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Azuur - Lid geworden op: 10 mei 2006, 20:37
- Locatie: west-vlaanderen
Uit " Laatbloeiers" van Anita Brookner
Het is moeilijk om volwassen te worden want je draagt steeds de personen die je ooit bent geweest met je mee, intact, wachtend om geactiveerd te worden op ogenblikken van verdriet , angst of gevaar .
Alles kan worden teruggevonden, elke onverwerkte schok of pijn.
Maar misschien wordt het een plicht om de verzameling van de tijd die je met je meedraagt te transformeren , de pijn los te laten ten gunste van het heden, zodat het mogelijk wordt je omhelzing naar buiten te richten, naar de wereld waarin je nu een thuis voor jezelf hebt gemaakt .
Gezondheid is afwezigheid van fysieke wanhoop .
Het is moeilijk om volwassen te worden want je draagt steeds de personen die je ooit bent geweest met je mee, intact, wachtend om geactiveerd te worden op ogenblikken van verdriet , angst of gevaar .
Alles kan worden teruggevonden, elke onverwerkte schok of pijn.
Maar misschien wordt het een plicht om de verzameling van de tijd die je met je meedraagt te transformeren , de pijn los te laten ten gunste van het heden, zodat het mogelijk wordt je omhelzing naar buiten te richten, naar de wereld waarin je nu een thuis voor jezelf hebt gemaakt .
Gezondheid is afwezigheid van fysieke wanhoop .
Ik zoek een mens...
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Azuur,
wij kennen het boek niet maar 'k ben gaan zoeken bij Google
naar een samenvatting want het uittreksel dat je geplaatst
hebt spreekt mij echt aan :
Twee Duitse weeskinderen komen door een speling van het lot in Engeland terecht, waar ze mekaar al zeer jong leren kennen. Na de oorlog beginnen ze samen een handel in wenskaarten. Hartmann groeit op tot een bon-vivant die geniet van elk ogenblik van zijn leven. Door zijn creativiteit en drijfkracht schakelen ze over op het verkopen van kopieerapparaten en ze worden rijke burgers. Fibich kan zich niet losmaken van zijn wrange kinderherinneringen en niettegenstaande zijn welstand blijft hij een bange, gefrustreerde man.
Ze spreken ook over het lot en niet over toeval en volgens wat ik lees,
vertelt A.Brookner hoe het moeilijk is voor die zeker Fibich, om zijn
tragisch verleden los te laten wat hem natuurlijk belet om zich te ont-
plooien en van zijn huidig bestaan ten volle te kunnen genieten en ein-
delijk zichzelf te zijn zonder angsten en frustraties !
Dus, juist het tegenovergestelde van Hartman, die lessen getrokken heeft uit de negatieve ervaringen uit zijn jeugd, en in het nu leeft en waarschijnlijk zich ook geen onnodige zorgen maakt voor de toekomst waar hij elk probleem zal proberen op te lossen op de gepaste moment !
Ik hoop de tijd te vinden om "de laatbloeiers" te kunnen lezen maar één
ding is zeker, dit boek bevestigt nogmaals mijn levensfilosofie (die ik
spijtig genoeg niet altijd kan aanpassen) en sluit zich aan bij de lessen,
cursussen, lezingen en gesprekken die ik sinds ongeveer dertig jaar heb,
onvermoeiend zoekend naar de betekenis van het leven en naar mijn
ware ik !
Bedankt Azuur en tot ziens.
Lieve groetjes in vrede en vriendschap van Alterego en Bosrankje
wij kennen het boek niet maar 'k ben gaan zoeken bij Google
naar een samenvatting want het uittreksel dat je geplaatst
hebt spreekt mij echt aan :
Twee Duitse weeskinderen komen door een speling van het lot in Engeland terecht, waar ze mekaar al zeer jong leren kennen. Na de oorlog beginnen ze samen een handel in wenskaarten. Hartmann groeit op tot een bon-vivant die geniet van elk ogenblik van zijn leven. Door zijn creativiteit en drijfkracht schakelen ze over op het verkopen van kopieerapparaten en ze worden rijke burgers. Fibich kan zich niet losmaken van zijn wrange kinderherinneringen en niettegenstaande zijn welstand blijft hij een bange, gefrustreerde man.
Ze spreken ook over het lot en niet over toeval en volgens wat ik lees,
vertelt A.Brookner hoe het moeilijk is voor die zeker Fibich, om zijn
tragisch verleden los te laten wat hem natuurlijk belet om zich te ont-
plooien en van zijn huidig bestaan ten volle te kunnen genieten en ein-
delijk zichzelf te zijn zonder angsten en frustraties !
Dus, juist het tegenovergestelde van Hartman, die lessen getrokken heeft uit de negatieve ervaringen uit zijn jeugd, en in het nu leeft en waarschijnlijk zich ook geen onnodige zorgen maakt voor de toekomst waar hij elk probleem zal proberen op te lossen op de gepaste moment !
Ik hoop de tijd te vinden om "de laatbloeiers" te kunnen lezen maar één
ding is zeker, dit boek bevestigt nogmaals mijn levensfilosofie (die ik
spijtig genoeg niet altijd kan aanpassen) en sluit zich aan bij de lessen,
cursussen, lezingen en gesprekken die ik sinds ongeveer dertig jaar heb,
onvermoeiend zoekend naar de betekenis van het leven en naar mijn
ware ik !
Bedankt Azuur en tot ziens.
Lieve groetjes in vrede en vriendschap van Alterego en Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Azuur - Lid geworden op: 10 mei 2006, 20:37
- Locatie: west-vlaanderen
Dank voor je reactie Bosrankje .
Schrijvers (-sters) drukken aan de hand van een verhaal uit wat in hun binnenste leeft . Niet het verhaaltje op zich interesseert mij , wel het inzicht in het leven die er doorheen uitspringt . Zo ook met deze schrijfster . Wat bijzonder is aan haar is dat ze héél fijnzinnig , aan de hand van bijna banale levens de binnenwereld van doodgewone mensen kan beschrijven , meestal van vrouwen - hier in dit boek nu uitzonderlijk een man.
Voor mij is zij de persoon die elk leven uit banaliteit haalt , als je maar naar binnen kan kijken : niemand is banaal .
Mijn bedoeling was niet zo zeer een soort boekbesprekings- topic te creëren , maar een moment van " herkenning " te laten oplichten .Vandaar : boeken zijn spiegels .
Het ontlokt je een glimlach of traan van herkenning , of een andere emotie . Een ding is zeker , je weet dat je met dit gevoel niet alleen staat .
Schrijvers (-sters) drukken aan de hand van een verhaal uit wat in hun binnenste leeft . Niet het verhaaltje op zich interesseert mij , wel het inzicht in het leven die er doorheen uitspringt . Zo ook met deze schrijfster . Wat bijzonder is aan haar is dat ze héél fijnzinnig , aan de hand van bijna banale levens de binnenwereld van doodgewone mensen kan beschrijven , meestal van vrouwen - hier in dit boek nu uitzonderlijk een man.
Voor mij is zij de persoon die elk leven uit banaliteit haalt , als je maar naar binnen kan kijken : niemand is banaal .
Mijn bedoeling was niet zo zeer een soort boekbesprekings- topic te creëren , maar een moment van " herkenning " te laten oplichten .Vandaar : boeken zijn spiegels .
Het ontlokt je een glimlach of traan van herkenning , of een andere emotie . Een ding is zeker , je weet dat je met dit gevoel niet alleen staat .
Ik zoek een mens...
-
mud - Lid geworden op: 06 jan 2008, 18:13
Mooi initiatief Azuur, proficiat.
Een ouderwets circus trekt zijn tenten op in het dorp. Een tijger maakt het niet al te best en de dierenarts komt ter plaatse. Ik ga niet alles vertellen want dan zou het niet meer de moeite waard zijn.
Zijn commentaar:
Ieder zijn specialiteit, mijnheer. Ik heb in de stad nooit anders dan schoothonden, katten en kanariepietjes van ouwe vrijsters behandeld. Reeds lang heb ik afgeleerd het belachelijk te vinden… Ik weet ook wel, dat er verdovingsampullen bestaan, die je zo een kreng met een speciaal pistool in de bast schiet. Mijn uitrusting is daar echter niet op voorzien…
Uit het boek, de goden moeten hun getal hebben, van Hubert Lampo.
Een ouderwets circus trekt zijn tenten op in het dorp. Een tijger maakt het niet al te best en de dierenarts komt ter plaatse. Ik ga niet alles vertellen want dan zou het niet meer de moeite waard zijn.
Zijn commentaar:
Ieder zijn specialiteit, mijnheer. Ik heb in de stad nooit anders dan schoothonden, katten en kanariepietjes van ouwe vrijsters behandeld. Reeds lang heb ik afgeleerd het belachelijk te vinden… Ik weet ook wel, dat er verdovingsampullen bestaan, die je zo een kreng met een speciaal pistool in de bast schiet. Mijn uitrusting is daar echter niet op voorzien…
Uit het boek, de goden moeten hun getal hebben, van Hubert Lampo.
God zal me wel vergeven. Dat is zijn vak
-
Azuur - Lid geworden op: 10 mei 2006, 20:37
- Locatie: west-vlaanderen
Dank voor je reactie en bijdrage Mud . Ja , ik apprecieer zeker Lampo , maar deze ken ik niet . Zal eens op zoek gaan .
Maar wat een tittel ! het intrigeert me wel . Trouwens , je kenspreuk onderaan deed me wel even lachen !
Maar wat een tittel ! het intrigeert me wel . Trouwens , je kenspreuk onderaan deed me wel even lachen !
Ik zoek een mens...
-
zjiepeke - Lid geworden op: 11 mei 2006, 14:31
- Locatie: Geraard Duivelsteen
Uit “De winter van de Belgica” Een heldenepos, mooi en soms een beetje humoristisch neergepend, maar tegelijkertijd historisch correct.
Het waren hondse dagen. Van 13 tot 16 februari hing er een dichte mist over het drijfijs. Uit de grijze soep doken om de haverklap ijsbergen op. Bovendien ploeterden we in ondiep water vol kliffen. Varen was een gokspel. We liepen dubbele wacht, en er stond altijd een extra uitkijk op de bak aan de boegspriet. In het kraaiennest hield een officier de ijsbergen en rotsen onder water in de gaten. Als je zo een uur op de uitkijk had gestaan was je bevroren tot in je ribbenkast. Maar wie aan de zeilen moest werken was nog slechter af. Het ijs op de touwen sneed in je handen tot bloedens toe…
Het waren hondse dagen. Van 13 tot 16 februari hing er een dichte mist over het drijfijs. Uit de grijze soep doken om de haverklap ijsbergen op. Bovendien ploeterden we in ondiep water vol kliffen. Varen was een gokspel. We liepen dubbele wacht, en er stond altijd een extra uitkijk op de bak aan de boegspriet. In het kraaiennest hield een officier de ijsbergen en rotsen onder water in de gaten. Als je zo een uur op de uitkijk had gestaan was je bevroren tot in je ribbenkast. Maar wie aan de zeilen moest werken was nog slechter af. Het ijs op de touwen sneed in je handen tot bloedens toe…
Een geheim bewaart men het best door het te vergeten
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Voor wie niet direct door heeft waarover bovenstaande gaat:
het gaat om de Belgica-expeditie van Adriaan de Gerlache die
vertrok uit Antwerpen op 16 Augustus 1897 met "De Steenschuit"
naar Antartica.Een expeditie die twee jaar duurde,doordat het schip
in het ijs ingevroren was.
Mooi verhaal dat in het thema "Winter" op de topic
"Samen dichten,samen schrijven" zou kunnen geplaatst worden.
Groetjes in vrede en vriendschap,
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
kazzac - Lid geworden op: 09 dec 2007, 09:39
- Locatie: ergens
Door de duisternis die snel inviel kon men nauwelijks de overkant onderscheiden. Het licht van de volle maan kwam ongelegen, de moffen konden van mijlen ver, elke glimp van ons antitankkanon opvangen. Op grote afstand hoorden wij de krijsende rupsbanden van de naderende tankdivisie. De schildwacht opende de slagboom en trok zich terug in het door donkerkleurige netten gecamoufleerde schuilhok. De brug lag er stil en verlaten bij, de straatkeien blonken vochtig in de wassende maan. Niets liet vermoeden dat binnen enkele ogenblikken de hel zou losbarsten.
De kop van de colonne was de slagboom voorbij en de eerste tank gleed over de natte keien naar het hoogste punt van de brug. De grijze kolos weifelde even als wou hij zijn vijandelijke omgeving aftasten.
Een ezel met een houten oor vuurde een granaat af. Toen het fluitende projectiel zijn doel trof gaf dat niks meer dan poef. Net een kermisballonnetje dat men doorprikt. De tankcommandant wipte gezwind uit de toren van zijn stalen ros en mat de schade op.
“Platte band” gilde hij en commandeerde de chauffeur om plaats te ruimen voor de achterop komende sliert oorlogsmachines.
Uit het boek "De brug over de Vleeteren gracht"
De kop van de colonne was de slagboom voorbij en de eerste tank gleed over de natte keien naar het hoogste punt van de brug. De grijze kolos weifelde even als wou hij zijn vijandelijke omgeving aftasten.
Een ezel met een houten oor vuurde een granaat af. Toen het fluitende projectiel zijn doel trof gaf dat niks meer dan poef. Net een kermisballonnetje dat men doorprikt. De tankcommandant wipte gezwind uit de toren van zijn stalen ros en mat de schade op.
“Platte band” gilde hij en commandeerde de chauffeur om plaats te ruimen voor de achterop komende sliert oorlogsmachines.
Uit het boek "De brug over de Vleeteren gracht"