rapke's boek
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
vervolg
Boris was onrustig. Het was alsof hij de lugubere sfeer die rond de boerderij hing reeds van ver kon opsnuiven. De scharenslijper had ook een onaangenaam gevoel, maar dat kwam omdat hij dringend naar het toilet moest. Om zijn gedachten te verzetten neuriede hij een liedje dat hij ooit in een visserskroeg in oostende had gehoord, maar waarvan hij zich enkel de aanvangszin herinnerde : "Oh September, ... pom...pom...pom..., maand vol beloftes...pom...pom...pom".
Wervelende windvlagen schoven het watergordijn open en gunden Corneel een blik op de herenhoeve. Het eerste dat opviel was de lange rij vogels op de nok van het hoofdgebouw. Zwart als de nacht en groter dan hij ooit had gezien.
Ook vond hij het raar dat de zware poort die rond dit avondlijk uur normaal gesloten is, nu wagenwijd open stond. Niet uitnodigend, maar onheilspellend, als een fatale aantrekking voor de argeloze reiziger. Hij rilde even, maar moedigde zijn trekhond toch aan om zich wat te haasten. Hij had trek in de lekkere kop koffie met bijhorend scheutje brandewijn dat Melange steeds voor hem klaar staan had.
Hij wist wel dat Melange verliefd was op hem. Meermaals reeds had ze hem proberen mee te lokken in haar kleine voutekamertje. Uit angst voor de burgemeester had Corneel daar nooit durven op in gaan. Deze keer echter zag hij het wel echt zitten. Hij stelde zich voor hoe de Franse meid op hem lag te wachten in de kamer. Hij wist niet hoe dicht hij bij de waarheid was.
Het getrek passeerde onder de hoge poortboog en draaide de binnenkoer op. "Goed volk!" riep de schareslijp, maar niets bewoog. Dat was vreemd, want normaal gezien kwam Melange steeds als een door Cupido afgeschoten pijl op hem afgevlogen. Nu bogen enkel de zwarte beesten op het dak hun schrale kop naar hem toe. Eén van hen verzette zich alsof hij zich klaar maakte voor de aanval.
Alsof ze het onderling hadden afgesproken verdween de regen en ging de wind rustig liggen. Enkel nog wat overgebleven waterdruppels vielen van de dakgoten naar beneden en vormden een duister lied : "ga weg,ga weg,ga weg,...". Maar Corneel bleef. Hij maakte zijn hond los uit het harnas en riep nog eens luid :"Goed volk, scharen en messen te slijpen!!!".
Boris was onder de kar gaan liggen terwijl Corneel zich naar de deur van de bijkeuken begaf. Niemand te zien, ook niet in de grote eetplaats waar op de lange tafel een eenzame tas stond, boordevol water, en waar op geregelde tijd nog een druppel vanaf het plafond in neer plonsde.
Besluiteloos stond hij op de arduinen drempel toen achter hem een luide slag weerklonk. In een schriksprong draaide hij om zijn as en keek recht in de gapende muil van de schuur, waarvan de poort op onverklaarbare wijze was opengedraaid en nu vast stond aan de haak waartegen ze met geweld was gebotst.
Opgelucht omdat hij Melange in de schuur vermoedde, spoedde hij zich naar de donkere opening. Misschien was de schuur nog beter geschikt voor de plannen die hij met Melange had. De weinige Franse woorden die hij machtig was zong hij nu uit volle borst : "Melange mon ange, donne moi ton amour!".
Gezwind liep hij de schuur in om dan als door een onzichtbare muur tegengehouden pal te blijven staan. Hij voelde hoe zijn nekhaartjes omhoog kwamen, zijn lijf begon te trillen, koud zweet liep langs zijn ruggegraat, een angstkreet weldde diep uit zijn longen omhoog.
Onbewust van de ontlasting die zijn broekspijpen bevuilde draaide hij zich om. De eerste stap van zijn vlucht kwam terecht op de tanden van de hark die op onverklaarbare wijze achter zijn rug was neergelegd. Nog voor hij besefte wat er gebeurde drong de vijfduimer die door de steel van het werktuig was gedreven zijn linker oog binnen, en vernietigde de weinige hersenen die hij bezat.
Een eeuwigheid bleef hij rechtop, om dan als een plank achterover te vallen in een wolk van stof en stro.
Boris hief de kop omhoog en zette een langerekt gehuil in dat ongetwijfeld tot in Leurpe was te horen.
wordt vervolgd
Boris was onrustig. Het was alsof hij de lugubere sfeer die rond de boerderij hing reeds van ver kon opsnuiven. De scharenslijper had ook een onaangenaam gevoel, maar dat kwam omdat hij dringend naar het toilet moest. Om zijn gedachten te verzetten neuriede hij een liedje dat hij ooit in een visserskroeg in oostende had gehoord, maar waarvan hij zich enkel de aanvangszin herinnerde : "Oh September, ... pom...pom...pom..., maand vol beloftes...pom...pom...pom".
Wervelende windvlagen schoven het watergordijn open en gunden Corneel een blik op de herenhoeve. Het eerste dat opviel was de lange rij vogels op de nok van het hoofdgebouw. Zwart als de nacht en groter dan hij ooit had gezien.
Ook vond hij het raar dat de zware poort die rond dit avondlijk uur normaal gesloten is, nu wagenwijd open stond. Niet uitnodigend, maar onheilspellend, als een fatale aantrekking voor de argeloze reiziger. Hij rilde even, maar moedigde zijn trekhond toch aan om zich wat te haasten. Hij had trek in de lekkere kop koffie met bijhorend scheutje brandewijn dat Melange steeds voor hem klaar staan had.
Hij wist wel dat Melange verliefd was op hem. Meermaals reeds had ze hem proberen mee te lokken in haar kleine voutekamertje. Uit angst voor de burgemeester had Corneel daar nooit durven op in gaan. Deze keer echter zag hij het wel echt zitten. Hij stelde zich voor hoe de Franse meid op hem lag te wachten in de kamer. Hij wist niet hoe dicht hij bij de waarheid was.
Het getrek passeerde onder de hoge poortboog en draaide de binnenkoer op. "Goed volk!" riep de schareslijp, maar niets bewoog. Dat was vreemd, want normaal gezien kwam Melange steeds als een door Cupido afgeschoten pijl op hem afgevlogen. Nu bogen enkel de zwarte beesten op het dak hun schrale kop naar hem toe. Eén van hen verzette zich alsof hij zich klaar maakte voor de aanval.
Alsof ze het onderling hadden afgesproken verdween de regen en ging de wind rustig liggen. Enkel nog wat overgebleven waterdruppels vielen van de dakgoten naar beneden en vormden een duister lied : "ga weg,ga weg,ga weg,...". Maar Corneel bleef. Hij maakte zijn hond los uit het harnas en riep nog eens luid :"Goed volk, scharen en messen te slijpen!!!".
Boris was onder de kar gaan liggen terwijl Corneel zich naar de deur van de bijkeuken begaf. Niemand te zien, ook niet in de grote eetplaats waar op de lange tafel een eenzame tas stond, boordevol water, en waar op geregelde tijd nog een druppel vanaf het plafond in neer plonsde.
Besluiteloos stond hij op de arduinen drempel toen achter hem een luide slag weerklonk. In een schriksprong draaide hij om zijn as en keek recht in de gapende muil van de schuur, waarvan de poort op onverklaarbare wijze was opengedraaid en nu vast stond aan de haak waartegen ze met geweld was gebotst.
Opgelucht omdat hij Melange in de schuur vermoedde, spoedde hij zich naar de donkere opening. Misschien was de schuur nog beter geschikt voor de plannen die hij met Melange had. De weinige Franse woorden die hij machtig was zong hij nu uit volle borst : "Melange mon ange, donne moi ton amour!".
Gezwind liep hij de schuur in om dan als door een onzichtbare muur tegengehouden pal te blijven staan. Hij voelde hoe zijn nekhaartjes omhoog kwamen, zijn lijf begon te trillen, koud zweet liep langs zijn ruggegraat, een angstkreet weldde diep uit zijn longen omhoog.
Onbewust van de ontlasting die zijn broekspijpen bevuilde draaide hij zich om. De eerste stap van zijn vlucht kwam terecht op de tanden van de hark die op onverklaarbare wijze achter zijn rug was neergelegd. Nog voor hij besefte wat er gebeurde drong de vijfduimer die door de steel van het werktuig was gedreven zijn linker oog binnen, en vernietigde de weinige hersenen die hij bezat.
Een eeuwigheid bleef hij rechtop, om dan als een plank achterover te vallen in een wolk van stof en stro.
Boris hief de kop omhoog en zette een langerekt gehuil in dat ongetwijfeld tot in Leurpe was te horen.
wordt vervolgd
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
vervolg
Om tien minuten voorbij middernacht op de vierde mei 2008 legde 'den duts' zijn farde opzij. Hij wreef zich vermoeid in de ogen en rekte toen zijn armen zijwaarts uit, ondertussen een langerekte geeuw onderdrukkend. Hij dacht diep na. Iets in het gruwelijke verhaal kwam hem heel bekend voor, maar hij kon het niet plaatsen. Talloze keren reeds had hij het perkamenten dossier doorgenomen, maar hij zag het verband niet, alhoewel het er toch moest zijn!
Hoofdschuddend vatte hij zijn thermos en schonk zich een kopje lauwwarme koffie in.
Isidoor Obol, de acht maanden oude peuter van Gaspar en Isolde Vermaegerdt werd gewekt door het gehuil van Boris de trekhond.
De baby die bij de stoof in zijn rieten mand lag begon te huilen en wild met zijn korte armpkes en beentjes te slaan. Isolde, nog vermoeid van de vorige wasdag porde Gaspar wakker en beval hem naar de kleine te gaan kijken. Maar dat was buiten de waard gerekend! Inderdaad, Gaspar Obol was buiten zijn dienst als garde-chasse ook nog waard van de uitspanning " In de Acht Gaten ", gelegen in de Oude Voerstraat.
wordt vervolgd
Om tien minuten voorbij middernacht op de vierde mei 2008 legde 'den duts' zijn farde opzij. Hij wreef zich vermoeid in de ogen en rekte toen zijn armen zijwaarts uit, ondertussen een langerekte geeuw onderdrukkend. Hij dacht diep na. Iets in het gruwelijke verhaal kwam hem heel bekend voor, maar hij kon het niet plaatsen. Talloze keren reeds had hij het perkamenten dossier doorgenomen, maar hij zag het verband niet, alhoewel het er toch moest zijn!
Hoofdschuddend vatte hij zijn thermos en schonk zich een kopje lauwwarme koffie in.
Isidoor Obol, de acht maanden oude peuter van Gaspar en Isolde Vermaegerdt werd gewekt door het gehuil van Boris de trekhond.
De baby die bij de stoof in zijn rieten mand lag begon te huilen en wild met zijn korte armpkes en beentjes te slaan. Isolde, nog vermoeid van de vorige wasdag porde Gaspar wakker en beval hem naar de kleine te gaan kijken. Maar dat was buiten de waard gerekend! Inderdaad, Gaspar Obol was buiten zijn dienst als garde-chasse ook nog waard van de uitspanning " In de Acht Gaten ", gelegen in de Oude Voerstraat.
wordt vervolgd
De Japanners zeggen : Als er liefde is, zijn littekens van pokken even mooi als kuiltjes in de wang
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
ik stop met dit boek om verschillende redenen.
ik vind het zelf niet goed
er is al moord genoeg op de wereld zodat het niet nodig is dat ikzelf er ook nog eens wat bij verzin
mocht iemand zich geroepen voelen verder te schrijven, be my guest.
ik vind het zelf niet goed
er is al moord genoeg op de wereld zodat het niet nodig is dat ikzelf er ook nog eens wat bij verzin
mocht iemand zich geroepen voelen verder te schrijven, be my guest.
De Japanners zeggen : Als er liefde is, zijn littekens van pokken even mooi als kuiltjes in de wang