Verdriet slijt nooit volgens mij.

[Hobo]

Er is inderdaad niks mis mee...Ik haalde enkel een voorbeeld aan.

Trouwens toen ik tijdens de "Bayreuther Festspiele" in een nabij gelegen hotel logeerde
en er een wandeling maakte, zag ik een kerkhof voor huisdieren...
Nadien vertelde me een bezoeker aan dat kerkhof dat er ook mensen waren die hun huisdier lieten cremeren
en de urne thuis bewaarden of (duurdere oplossing) door een taxidermist hun huisdier lieten opzetten.

En zo staat er op de "Mont Ventoux" een gedenksteen voor Tom Simpson.

Om af te sluiten nog dit...
Eens bij de Menenpoort staan waar de brandweerlieden op hun klaroen blazen...

H.

[socrates]

Zoals praktisch alle menselijke uitingen, verdriet inbegrepen, zijn eigenlijk toch maar vromen van egoïsme. Een dode kan nooit verdriet hebben, noch beseffen dat een ander om hem verdrietig zou zijn. Men kan enkel treuren om wat men zelf niet meer heeft. Daar is moreel gezien, zeker niets mis mee, men moet zich er wel van bewust zijn dat men het altijd over zichzelf heeft.

[Nunc aut nunquam]

Recent zag ik een aflevering van het tv-programma De Verwondering. Daarin was schrijver en filosoof Hein Stufkens te gast. In die aflevering bespreekt hij de vraag of er leven na de dood is. Wat hij zei raakte me. Zijn antwoord is namelijk letterlijk: ik weet het niet. Hij vertelt dat hij eens aan een stervende vriendin vroeg: ‘Wil je me zo meteen vertellen wat er na de dood is?’ Een paar weken na het overlijden verschijnt ze in zijn droom en zegt ze dat ze er niets over mag vertellen. De les die Stufkens eruit trok is dat hij zich moest overgeven aan het niet-weten. Het mysterie van wat er na dit leven komt, moest het mysterie blijven.

De Chinese filosoof Confucius zei al: ‘Leren sterven is werkelijk leren leven’. Leven heeft voor mij te maken met vertrouwen. Vertrouwen dat mijn leven in Gods hand ligt, inclusief de bijbehorende mysteries. Dat vertrouwen wordt ultiem getest als je je ogen moet sluiten zonder precies te weten wat er gaat komen. Hopelijk heb ik nog een leven lang om daarin te oefenen.

Het Aardse kennen we de rest zullen we moeten afwachten. Doch klakkeloos besluiten dat er niets is lijkt me een voorbeeld van stompzinnigheid. Kijk gewoon naar het universum en besef dat het een en al mysteries zijn. Ooit zullen we het misschien ervaren. Wie weet??????

[Hobo]

Wat die droom betreft
De pijnappelklier zorgt ervoor, dat we onder invloed van daglicht serotonine aanmaken.
's Avonds is dat dan melatonine waarvan men slaperig wordt

"DROMEN zijn bedrog" wordt al eens gezegd.
Men kan het juister uitleggen als men het brein vergelijkt met een computer...
Er is het werkgeheugen en daarnaast ook de opslagcapaciteit.
Op sommige laptops staat dat aangegeven
Overdag is ons werkgeheugen actief en 's nachts
als we slapen wordt er gedownload naar het opslaggeheugen.

Wie over de R.E.M. slaap meer wil lezen
https://slaaponline.nl/slapen/rem-slaap

[Nunc aut nunquam]

Schermafbeelding 2022-09-04 173139.jpg (75.66 KiB) 10685 keer bekeken

Vandaag is het de 49e droeve verjaardag van uw heengaan. Ik ben je niet vergeten liefste................nimmer.


ik kijk
maar ik zie niks
ik ben in gedachten
maar ik denk niks
ik loop
maar in gedachten sta ik stil
ik word geroepen
maar ik hoor niks
ik leef
maar vanbinnen ben ik dood
de tijd gaat door
maar voor mij staat de tijd stil
de wereld leeft door
maar voor mij is alles vergaan
ik moet verder
maar ik kan niet verder
jij bent weg
maar in gedachten ben je altijd dichtbij

[Jockey]

Schermafbeelding 2022-09-04 173139.jpg




Vandaag is het de 49e droeve verjaardag van uw heengaan. Ik ben je niet vergeten liefste................nimmer.


ik kijk
maar ik zie niks
ik ben in gedachten
maar ik denk niks
ik loop
maar in gedachten sta ik stil
ik word geroepen
maar ik hoor niks
ik leef
maar vanbinnen ben ik dood
de tijd gaat door
maar voor mij staat de tijd stil
de wereld leeft door
maar voor mij is alles vergaan
ik moet verder
maar ik kan niet verder
jij bent weg
maar in gedachten ben je altijd dichtbij

Sterkte man. Enkele jaren terug is onze zoon van 47 jaar schielijk overleden, kort daarvoor moest ik men echtgenote 'bijna' afgeven wegens darmkanker, ik an me een heel klein beetje inbeelden wat jij moet voelen... Mag ik vragen, hoe oud was je vriendin bij haar overlijden?

[Nunc aut nunquam]

We waren indertijd nog zeer jong. het is ondertussen al meer dan 49 jaar geleden. We waren beide 18 jaar en hadden veel toekomst plannen. Helaas............. Men zegt soms dat het onwerkelijk is na zoveel jaren, maar ik heb het nooit vergeten. Het heeft mijn verdere leven bepaald.

[Jockey]

We waren indertijd nog zeer jong. het is ondertussen al meer dan 49 jaar geleden. We waren beide 18 jaar en hadden veel toekomst plannen. Helaas............. Men zegt soms dat het onwerkelijk is na zoveel jaren, maar ik heb het nooit vergeten. Het heeft mijn verdere leven bepaald.

Sterkte man,
Hoogtijd dat je hulp zoekt, dit houd geen mens vol...

[Nunc aut nunquam]

Ik heb het al 49 jaar vol gehouden dus die enkele jaren die me misschien hier nog resten zal ook nog wel lukken. Ik heb mijn leven geleid op mijn manier, niemand heeft er last van gehad. Er zijn nog mensen die hetzelfde zeggen tegen mij. Maar ik heb daar geen behoefte aan, iedereen verwerkt het op zijn wijze. Ik heb ervoor gekozen om alleen te blijven en dat is aardig gelukt. Maar toch bedankt hoor voor de raad. GRTS......

[Nunc aut nunquam]

Zelfs na zovele jaren laat ik nog geregeld een traan. Het verdriet lijkt met de jaren niet minder te zijn geworden, alleen dieper, stiller. Soms komt het onverwacht, in de stilte van de nacht, wanneer de herinneringen aan jou me weer overvallen. De momenten die we deelden, de liefde die we hadden — ze komen terug als een zachte golf van melancholie, en voor ik het weet, voel ik de tranen stromen.

Het is moeilijk uit te leggen aan anderen, hoe je na zoveel jaren nog steeds zo diep kunt voelen, maar voor mij is het alsof de tijd niet alles kan helen. De leegte die je achterliet, die is nooit echt verdwenen. En elke traan die ik laat, is een herinnering aan wat we samen hadden, aan de liefde die mij vormde, aan de pijn die me sindsdien vergezelt.

Soms voelt het zelfs goed om die tranen te laten komen, alsof het de enige manier is om jou nog even dichtbij te voelen. Want met elke traan lijkt er een stukje van jou weer levend te worden in mijn hart. Zelfs na vijftig jaar ben je niet vergeten, en mijn verdriet is een teken dat mijn liefde voor jou nog steeds zo sterk is als ooit.

Elke traan die valt, is niet alleen een teken van verlies, maar ook van liefde. Een liefde die de tijd overstijgt, die nog steeds voortleeft, zelfs na al die jaren zonder jou.

[Nunc aut nunquam]

Vandaag is het een speciale verjaardag. Speciaal maar niet minder triest. 50 jaar !!!!!
Herinnering aan haar glimlach
Vijftig jaar geleden verloor ik mijn grote liefde. Het lijkt alsof een halve eeuw niets kan doen om de scherpte van dat verlies te verzachten. Haar naam fluistert nog steeds door mijn gedachten, en haar beeld blijft helder in mijn herinneringen, alsof de tijd bang is het aan te raken.
Ze had een glimlach die de wereld om haar heen stil leek te maken. Ik herinner me hoe ze lachte om de kleinste dingen – een kind dat onhandig door een plas sprong, een vogel die brutaal dichtbij kwam om broodkruimels te pikken. Die lach was een soort magie, alsof ze de wereld mooier zag dan de rest van ons en me uitnodigde om het ook zo te zien.
We hadden grote plannen, zoals jonge geliefden altijd doen. We zouden samen reizen, de wereld zien, en een huis bouwen waar de muren gevuld zouden zijn met muziek en gelach. Ik kan me haar stem nog herinneren wanneer ze over onze toekomst sprak, haar ogen glinsterend met een hoop die besmettelijk was.
Maar het leven had andere plannen. Ik weet nog hoe ik haar hand vasthield op het moment dat alles veranderde. Haar vingers, die altijd zo warm en vol leven waren, voelden langzaam koud worden. Ik voelde haar leven wegglijden, alsof ze zachtjes afscheid nam. Haar blik, zwakker maar nog steeds vol liefde, leek te zeggen dat ze niet bang was, alleen verdrietig om me achter te laten. Die laatste aanraking heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten; het was het moment waarop ik begreep hoe fragiel en kostbaar het leven is.
Sinds dat moment is er geen dag voorbijgegaan dat ik niet aan haar heb gedacht. Haar gezicht, haar stem, haar aanraking – ze zijn een deel van mij gebleven, verweven in alles wat ik doe en alles wat ik voel. Ik heb nooit geprobeerd haar te vervangen, nooit geprobeerd opnieuw lief te hebben. Niet omdat ik niet kon, maar omdat niemand ooit haar plek in mijn hart zou kunnen innemen.
De dagen zonder haar waren soms zwaar, maar haar aanwezigheid bleef in kleine, onverwachte momenten. Soms voel ik haar in de wind die door de bomen waait, in het zachte licht van de ochtendzon, of in een lied dat onverwacht op de radio speelt. Het is alsof het universum kleine herinneringen aan haar achterlaat, fluisterend dat liefde sterker is dan tijd.
Nu, terwijl ik ouder word, voel ik het leven langzaamaan zachter worden, alsof ik me voorbereid op een nieuwe reis. Het einde komt langzaam dichterbij, maar het maakt me niet bang. Integendeel, het geeft me troost. Ik stel me voor hoe ze daar op me wacht, met dezelfde warme glimlach die ik zo goed ken, haar hand uitgestrekt om me opnieuw vast te houden.
Die gedachte – het vooruitzicht om haar misschien weer te ontmoeten in een andere dimensie – is wat me al die jaren overeind heeft gehouden in mijn solitaire leven. Hoewel ik alleen was, voelde ik me nooit helemaal verlaten. Het geloof dat onze liefde eeuwig is, gaf me kracht en maakte mijn eenzaamheid draaglijk.
Vijftig jaar later draag ik haar nog steeds met me mee, niet als een verdrietige last, maar als een kostbare schat. Haar herinnering is de ster die me blijft begeleiden, zelfs in de donkerste nachten. Ik hou haar hand nog steeds vast, in mijn hart, en in dat gebaar blijf ik haar nabij. En misschien ooit, in een andere dimensie, zullen we elkaar weer ontmoeten, en zal de tijd ons nooit meer uit elkaar halen.

[Nunc aut nunquam]

Vijftig jaar zijn voorbij gegleden,
maar jouw lach blijft in mijn hart verweven,
als een warme zomerzon in koude dagen,
jouw liefde voelt nog steeds als leven.
In elke ademtocht draag ik jouw naam,
elke traan vertelt ons onvergetelijk verhaal,
de tijd heeft mijn verdriet niet gesleten,
maar ook de liefde is onsterfelijk, onbaatzuchtig en kaal.
In dromen dansen we hand in hand,
tussen sterren, boven de aardse pijn,
al ben je nu een verre gedaante,
jij bent altijd diep in mij, mijn lief, mijn zijn.

[Nunc aut nunquam]

Schermafbeelding 2025-08-05 131824.jpg (35.96 KiB) 1888 keer bekeken

[Nunc aut nunquam]

Weet je, het is reeds meer dan vijftig jaar geleden. Vijftig jaar sinds die dag waarop jij van mijn hand werd losgetrokken. De wereld draaide verder, maar voor mij is het altijd een beetje dezelfde dag gebleven. Ik herinner me hoe het licht viel, hoe de lucht rook… en hoe stil het werd toen jij er niet meer was.

Ik praat nog steeds tegen je, al hoor ik jouw stem alleen in mijn gedachten. Soms voelt het alsof je naast me loopt, net buiten het bereik van mijn hand. Je zit in kleine dingen: het avondlicht door het raam, de geur van regen, een melodie die uit het niets opduikt. En als ik dat voel, glimlach ik, want dan weet ik dat je dichtbij bent.

De jaren hebben me geleerd om verder te leven, maar niet om jou los te laten. Je bent verweven in wie ik ben. Het gemis is niet verdwenen — het heeft gewoon een andere vorm aangenomen. En toch, tussen dat gemis door, is er hoop. Hoop dat dit niet het einde is.

Misschien, in een andere dimensie waar tijd en afstand niet bestaan, zie ik je weer. Misschien vang ik daar eindelijk jouw blik op zonder dat hij vervaagt. Tot die dag draag ik je in mijn hart, als een belofte die nooit verbroken kan worden.

En als de dag komt
dat de sluiers vallen
en tijd geen naam meer heeft,
zal ik je hand weer vinden
en zal geen afscheid
ons nog ooit scheiden.

[Fransooi]

Zeven weken, heb ik je moeten missen
Bijna vijftig “lange en onzekere dagen”
Naar jouw toestand proberen te gissen
Telkens nieuwe, onbeantwoorde vragen

Bij de kilte, voelde ik me als verkouden
Jouw gebroken stem heeft me ontroerd
Mezelf, met werken overeind gehouden
Plichtsgetrouw zoveel taken uitgevoerd

Mooie kaarten geschreven en verzonden
Woorden, van mijn diep doorleefd gevoel
Zo bleven we op afstand, toch verbonden
Kreeg liefde, ‘n nieuwe richting en ‘n doel

Mijn lichaam heeft zichtbaar mee geleden
Het gewicht ging iedere dag, terug omlaag
Maar tezamen, hebben we vurig gestreden
Al verliep onze kostbare tijd, veel te traag

Zaterdag, mag ik je eindelijk komen halen
Redden, uit de isolatie van het ziekenhuis
‘t Weerzien, zal in diepe emoties vertalen
Hier dicht bij mij, wacht een knusse thuis.

© Fransooi