agressieve moeder
-
angeltwo - Lid geworden op: 12 jan 2011, 13:22
Hallo,
Ik ben iemand die voor zichzelf opkomt, haar grenzen stelt enz...
Mijn moeder is iemand die eigenlijk niet altijd vriendelijk is.
Ze heeft problemen met haar eigen gewicht.
Ik woog lange tijd 58 kg voor 1.70m en dan zegt ze dat het lelijk is.
Nu weeg ik 63 kg en vindt ze het blijkbaar nuttig om te vragen hoeveel ik weeg. Toen ik minder woog vroeg ze dat niet.
Daarnaast is ze iemand die nooit voor zichzelf is opgekomen, nooit haar grenzen heeft gesteld. Ik heb dat moeten leren voor mezelf.
Wanneer ik dan mijn grenzen stel, voor mezelf opkom, vindt ze mij agressief.
Dat is het dus niet, maar ik begrijp dat dat voor haar wel zo is omdat zij dus nooit voor zichzelf is opgekomen.
Desalniettemin zie ik haar afkeurende blik.
Wanneer mijn zus voor zichzelf opkomt vindt ze dat "ik weet niet hoe positief".
Ze doet ook soms zeer agressief tegen me, in woorden dan wel. Ik ben dan gechoqueerd door haar gedrag.
De dochter van mijn partner is iemand die zeer agressief in woorden en daden, totaal geen respect heeft. Ik heb dan ook direct mijn grenzen gesteld.
Ik weet echter niet hoe aan mijn moeder moet duidelijk maken dat ik haar agressieve woorden niet kan hebben zonder dat ze in agressie of zwijgzaamheid vervalt.
Groetjes,
Angeltwo
Ik ben iemand die voor zichzelf opkomt, haar grenzen stelt enz...
Mijn moeder is iemand die eigenlijk niet altijd vriendelijk is.
Ze heeft problemen met haar eigen gewicht.
Ik woog lange tijd 58 kg voor 1.70m en dan zegt ze dat het lelijk is.
Nu weeg ik 63 kg en vindt ze het blijkbaar nuttig om te vragen hoeveel ik weeg. Toen ik minder woog vroeg ze dat niet.
Daarnaast is ze iemand die nooit voor zichzelf is opgekomen, nooit haar grenzen heeft gesteld. Ik heb dat moeten leren voor mezelf.
Wanneer ik dan mijn grenzen stel, voor mezelf opkom, vindt ze mij agressief.
Dat is het dus niet, maar ik begrijp dat dat voor haar wel zo is omdat zij dus nooit voor zichzelf is opgekomen.
Desalniettemin zie ik haar afkeurende blik.
Wanneer mijn zus voor zichzelf opkomt vindt ze dat "ik weet niet hoe positief".
Ze doet ook soms zeer agressief tegen me, in woorden dan wel. Ik ben dan gechoqueerd door haar gedrag.
De dochter van mijn partner is iemand die zeer agressief in woorden en daden, totaal geen respect heeft. Ik heb dan ook direct mijn grenzen gesteld.
Ik weet echter niet hoe aan mijn moeder moet duidelijk maken dat ik haar agressieve woorden niet kan hebben zonder dat ze in agressie of zwijgzaamheid vervalt.
Groetjes,
Angeltwo
-
janx - Lid geworden op: 02 okt 2008, 19:52
Ik denk Angeltwo dat, als ieder mens met een gelijk aan mogelijkheden wordt geboren er dan een mogelijkheid is om iets duidelijk te kunnen maken wat direct effect kan hebben aangaande het aanvoelen wat je zelf voeld in je eigen gevoelsleven naar de ander toe.
Echter in de praktijk blijkt dat er een grote verscheidenheid per mens aanwezig is qua karraktereigenschappen en levenservaringen die invloed hebben op de ontplooiïng van het bewustzijn en gevoelsleven.
Dan is het zo dat velen zich laten leiden door een gevoel die zegt ik heb meer voorkeur voor dit of dat.
Nu is het zeer moeilijk om bestaande karraktereigenschappen kwijt te raken en of aan nieuwere te geraken. En daarmee is het vaak een onbegonnen zaak om een ander te kunnen mee laten delen wat je vind en voeld over het gedrag van de ander. Dat gebeurt met meer resultaat tussen gelijkgestemden.
Tijd en ervaringen in het leven kan mensen doen veranderen. Al is het vaak zeer langzaam. Waarbij je ook moet bedenken dat als één van de twee geen ervarings veranderingen doormaakt en de ander wel ... meestal de afstand tussen elkaars gevoelsleven wordt vergroot. Meestal wordt de ene wijzer en of zachter van begrip en gevoel dan de ander.
Kortom ..... er is geen pasklare liggende oplossing voor de problemen zoals jij die aangeeft.
Gewoon je gevoel volgen hierin. Meer kan ik je niet aangeven.
Echter in de praktijk blijkt dat er een grote verscheidenheid per mens aanwezig is qua karraktereigenschappen en levenservaringen die invloed hebben op de ontplooiïng van het bewustzijn en gevoelsleven.
Dan is het zo dat velen zich laten leiden door een gevoel die zegt ik heb meer voorkeur voor dit of dat.
Nu is het zeer moeilijk om bestaande karraktereigenschappen kwijt te raken en of aan nieuwere te geraken. En daarmee is het vaak een onbegonnen zaak om een ander te kunnen mee laten delen wat je vind en voeld over het gedrag van de ander. Dat gebeurt met meer resultaat tussen gelijkgestemden.
Tijd en ervaringen in het leven kan mensen doen veranderen. Al is het vaak zeer langzaam. Waarbij je ook moet bedenken dat als één van de twee geen ervarings veranderingen doormaakt en de ander wel ... meestal de afstand tussen elkaars gevoelsleven wordt vergroot. Meestal wordt de ene wijzer en of zachter van begrip en gevoel dan de ander.
Kortom ..... er is geen pasklare liggende oplossing voor de problemen zoals jij die aangeeft.
Gewoon je gevoel volgen hierin. Meer kan ik je niet aangeven.
Alles is Één en die Éne is Alles.
-
martien55 - Lid geworden op: 21 feb 2009, 23:28
De voorgaande posters zeiden daar wijze woorden over.angeltwo schreef:
Ik weet echter niet hoe aan mijn moeder moet duidelijk maken dat ik haar agressieve woorden niet kan hebben zonder dat ze in agressie of zwijgzaamheid vervalt.
Groetjes,
Angeltwo
Misschien is een idee om je simpelweg terug te trekken als ze weer agressie vervalt. Zwijgzaamheid of nog meer agressie is ene vorm van jou bestraffen voor t feit dat je haar corrigeert.
Als je haar laat merken dat je dit niet wil, met als consequentie dat je anders vertrekt, dan kan ze kiezen of delen. ofwel ze gedraagt zich agressief maar dan is ze je (tijdelijk) kwijt, of ze past zich aan.
Puberst kunnen een onvoorstelbare "pain in the ass" zijn. Je zal inderdaad grenzen moeten stellen en je zal, zo te lezen, het 1 en ander te stellen hebben om die grenzen te bewaken. Dat zal die dochter zeker tot het uiterste gaan "testen" om te zien of je serieus bent. Dat kan je alleen redden als je partner er 100% achter staat en dat volstrekt helder maakt naar zn dochter.
Het lichtpuntje is dat t wel overgaat.
Evolution is a fact of life. Deal with it.
-
angeltwo - Lid geworden op: 12 jan 2011, 13:22
Lieve mensen,
Bedankt voor jullie medeleven en mooie woorden.
Ik heb zelf wel een en ander doorsparteld en ben tot bepaalde inzichten gekomen.
Jammer dat zij zichzelf niet in vraag stelt maar ja het zij nu zo.
Toen mijn zus en ik nog kinderen waren, zei ze dat we geen ruzie moesten maken maar zij stookte tussen ons.
Toen ik jaren geleden zei dat ik wel kinderen wou, zei ze dat ik er zeker geen moest nemen en nu mijn zus zwanger is vindt ze dat wel ok.
Mijn zus en zij komen zeer goed overeen, komen vaak bij elkaar over de vloer. Ik vind dat wel goed, dan is ze tenminste ook niet alleen.
Ze doet ook soms zeer agressief tegen me, in woorden dan wel. Ik ben dan gechoqueerd door haar gedrag.
De dochter van mijn partner is iemand die zeer agressief is in woorden en daden, totaal geen respect heeft. Ik heb dan ook direct mijn grenzen gesteld.
Ik weet echter niet hoe aan mijn moeder moet duidelijk maken dat ik haar agressieve woorden niet kan hebben zonder dat ze in agressie of zwijgzaamheid vervalt.
Toen haar vader overleden was, hij was nl. van een brug naar beneden gevallen, kwam de politie dat bij hen thuis vertellen (zij was 18 jaar, haar broer zei dat ze niet mocht wenen want hun moeder was niet thuis.
Volgens mij, maar ik kan verkeerd zijn, ligt daar de oorsprong van het niet uiten van haar verdriet. Want toen wij na de begrafenis van mijn vader naar de strooiweide gingen, had ze maar even tranen en daarna keerde ze zich snel om naar ons om weg te gaan.
Toen mijn vader overleden was, ging ze niet naar de begrafenis, wat ik mij ook wel kan inbeelden gelet op de situatie. Ze was nl. de 2de vrouw, mijn vader was met iemand anders getrouwd.
Op de dag van de begrafenis, 's avonds, ging ik naar haar toe terwijl mijn zus er ook was, vroeg ze "En hoe was het ?", alsof je zoiets even tussen de soep en de patatten zegt.
Het geeft me niet zo'n blij gevoel.
--------------------------------------------------------------------------------------
Of ik nu zeg dat het opkomen is voor mezelf of niets zeg, ze blijft afkeurend doen.
Een voorbeeld : ik heb lactose-intolerantie en blijkbaar kan ik nu ook niet tegen gluten. Wanneer mijn partner er over bezig is, luistert ze, wanneer ik erover begin is ze zo agressief mààr wel als mijn partner uit de buurt is hé ! Onvoorstelbaar gewoon.
En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
Ik vind het al erg dat ik het op dit forum moet schrijven want ik voel me schuldig dat ik erover schrijf maar ik zit er mee.
Ik vind het spijtig dat ze er zo over denkt, maar ja, ze weet niet beter.
Ze is nooit voor zichzelf opgekomen.
Misschien ziet ze iets in mij wat ze zelf niet kan.
Ik wil er niet aan denken maar ik moet het zeggen : zou het kunnen dat ze jaloers is, gelet op hetgeen ik allemaal al schreef.
Ik zal nog iets zeggen. Ik heb ooit een partner gehad, een Canadees, echt een hele mooie man - wel de eerste keer dat hij bij haar thuiskwam toen ik er ook was, zat ze bijna op zijn schoot !
Ik vind dat toch wel héél raar.
Ze doet ook vanalles om mijn huidige partner te "pleasen".
Het is gewoon opvallend. Ze wil ook goed gekeurd worden in alles wat ze doet enz...
Gelet op de ervaring met de dochter van mijn partner (zie andere topic), die dus zo agressief deed, geen respect toonde, enz... en het agressief zijnde van mijn moeder (dat nu zo opvalt), zei iemand die cursussen bewustwording enz... geeft dat mijn partner zijn dochter jaloers en bezitterig is onder andere. Zou mijn moeder dan ook zo zijn ? Enfin, jaloers dan ?
Wat denken jullie ervan ?
Ik weet dat alleen ik iets kan veranderen aan mijn gedrag.
--------------------------------------------------------------------------------------
Het is ook niet dat ikzelf agressief ben, het is dus geen spiegel.
Met de dochter van mijn partner heb ik mijn grenzen gesteld, met iemand anders' agressieve woorden laat ik mij over het algemeen niet "vangen" en dat vind ik wel positief voor mezelf.
Dus zou het ook kunnen dat ik mij niet moet laten vangen aan mijn moeder, maar ja, ze staat wel zeer dicht bij me, het is toch wel choquerend als ze zo doet en de aaibaarheid zelve is wanneer mijn partner in de buurt is (eerlijk gezegd heb ik op die momenten wel het idee dat ze zo niet moet doen, enfin, dat denk ik, ik zeg dat niet anders is ze ook weer op haar tenen getrapt).
--------------------------------------------------------------------------------------
Zij vindt en zegt dat ik agressief ben (naar anderen zoals mijn partner toe) terwijl het gewoon voor mezelf opkomen is (wat zij nooit gedaan heeft voor zover ik erbij was), praten is - gedacht zeggen is (iets wat ik haar nooit echt heb zien doen met mijn vader), grenzen stellen is...voor haar is dat inderdaad agressief zijn maar ja, vanuit haar standpunt en het feit dat zij nooit voor zichzelf is opgekomen, in gesprekken met mijn vader meestal zweeg, is dat te begrijpen, maar het doet toch pijn.
Nu valt mijn frank. Ze spreekt dus eigenlijk over zichzelf. Zij uit zich op een agressieve manier naar mij toe.
In een boekje dat ik haar cadeau deed van "mama, vertel eens..." om over haar leven te schrijven, schreef ze bij een vraag over kinderen dat ze mij agressief vindt. Het is wel pijnlijk om te lezen, maar ja, ze verstaat het waarschijnlijk niet, ze heeft zichzelf nog nooit in vraag gesteld zeker.
Haar beste vriendin is iemand die heel vlot is, haar gedacht zegt, voor zichzelf opkomt. Daar kijkt ze, voor zover ik dat goed kan analyseren, naar op, hetzelfde als met mijn zus. Maar ik !!!!
Maar diezelfde beste vriendin van haar zit wel in een huwelijk dat niet goed is zoals ze zelf zegt maar omwille van het financiële blijft ze bij hem.
Toen mijn zus geboren was en ze vanuit het moederhuis naar huis mochten gaan, zaten we in de taxi. Ik zat vooraan en om de een of andere reden, reageerde mijn moeder toen volledig anders, agressief naar mij toe. Toen besefte ik als 8-jarige dat er iets veranderd was.
Nu ik besef wel dat een babyke krijgen een en ander teweegbrengt maar het feit dat ik mij dàt voorval herinner, ze nog altijd agressief doet in bepaalde gevallen...
Het is niet iets dat ik projecteer of zo.
Het is ook wel zo dat ik voor mezelf heb moeten leren opkomen. Ik kon dat vrij snel op werk- maar niet op relatiegebied.
En nu lukt dat dus wel om het zo te zeggen.
Maar als zij zo reageert ben ik zo gechoqueerd en weet ik niet wat zeggen opdat ze zichzelf niet in zwijgzaamheid omhult (zoals ze wel vaker deed in het verleden toen ik over mijn vader begon) of nog agressiever begint te doen.
Groetjes,
Angeltwo
Bedankt voor jullie medeleven en mooie woorden.
Ik heb zelf wel een en ander doorsparteld en ben tot bepaalde inzichten gekomen.
Jammer dat zij zichzelf niet in vraag stelt maar ja het zij nu zo.
Toen mijn zus en ik nog kinderen waren, zei ze dat we geen ruzie moesten maken maar zij stookte tussen ons.
Toen ik jaren geleden zei dat ik wel kinderen wou, zei ze dat ik er zeker geen moest nemen en nu mijn zus zwanger is vindt ze dat wel ok.
Mijn zus en zij komen zeer goed overeen, komen vaak bij elkaar over de vloer. Ik vind dat wel goed, dan is ze tenminste ook niet alleen.
Ze doet ook soms zeer agressief tegen me, in woorden dan wel. Ik ben dan gechoqueerd door haar gedrag.
De dochter van mijn partner is iemand die zeer agressief is in woorden en daden, totaal geen respect heeft. Ik heb dan ook direct mijn grenzen gesteld.
Ik weet echter niet hoe aan mijn moeder moet duidelijk maken dat ik haar agressieve woorden niet kan hebben zonder dat ze in agressie of zwijgzaamheid vervalt.
Toen haar vader overleden was, hij was nl. van een brug naar beneden gevallen, kwam de politie dat bij hen thuis vertellen (zij was 18 jaar, haar broer zei dat ze niet mocht wenen want hun moeder was niet thuis.
Volgens mij, maar ik kan verkeerd zijn, ligt daar de oorsprong van het niet uiten van haar verdriet. Want toen wij na de begrafenis van mijn vader naar de strooiweide gingen, had ze maar even tranen en daarna keerde ze zich snel om naar ons om weg te gaan.
Toen mijn vader overleden was, ging ze niet naar de begrafenis, wat ik mij ook wel kan inbeelden gelet op de situatie. Ze was nl. de 2de vrouw, mijn vader was met iemand anders getrouwd.
Op de dag van de begrafenis, 's avonds, ging ik naar haar toe terwijl mijn zus er ook was, vroeg ze "En hoe was het ?", alsof je zoiets even tussen de soep en de patatten zegt.
Het geeft me niet zo'n blij gevoel.
--------------------------------------------------------------------------------------
Of ik nu zeg dat het opkomen is voor mezelf of niets zeg, ze blijft afkeurend doen.
Een voorbeeld : ik heb lactose-intolerantie en blijkbaar kan ik nu ook niet tegen gluten. Wanneer mijn partner er over bezig is, luistert ze, wanneer ik erover begin is ze zo agressief mààr wel als mijn partner uit de buurt is hé ! Onvoorstelbaar gewoon.
En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
Ik vind het al erg dat ik het op dit forum moet schrijven want ik voel me schuldig dat ik erover schrijf maar ik zit er mee.
Ik vind het spijtig dat ze er zo over denkt, maar ja, ze weet niet beter.
Ze is nooit voor zichzelf opgekomen.
Misschien ziet ze iets in mij wat ze zelf niet kan.
Ik wil er niet aan denken maar ik moet het zeggen : zou het kunnen dat ze jaloers is, gelet op hetgeen ik allemaal al schreef.
Ik zal nog iets zeggen. Ik heb ooit een partner gehad, een Canadees, echt een hele mooie man - wel de eerste keer dat hij bij haar thuiskwam toen ik er ook was, zat ze bijna op zijn schoot !
Ik vind dat toch wel héél raar.
Ze doet ook vanalles om mijn huidige partner te "pleasen".
Het is gewoon opvallend. Ze wil ook goed gekeurd worden in alles wat ze doet enz...
Gelet op de ervaring met de dochter van mijn partner (zie andere topic), die dus zo agressief deed, geen respect toonde, enz... en het agressief zijnde van mijn moeder (dat nu zo opvalt), zei iemand die cursussen bewustwording enz... geeft dat mijn partner zijn dochter jaloers en bezitterig is onder andere. Zou mijn moeder dan ook zo zijn ? Enfin, jaloers dan ?
Wat denken jullie ervan ?
Ik weet dat alleen ik iets kan veranderen aan mijn gedrag.
--------------------------------------------------------------------------------------
Het is ook niet dat ikzelf agressief ben, het is dus geen spiegel.
Met de dochter van mijn partner heb ik mijn grenzen gesteld, met iemand anders' agressieve woorden laat ik mij over het algemeen niet "vangen" en dat vind ik wel positief voor mezelf.
Dus zou het ook kunnen dat ik mij niet moet laten vangen aan mijn moeder, maar ja, ze staat wel zeer dicht bij me, het is toch wel choquerend als ze zo doet en de aaibaarheid zelve is wanneer mijn partner in de buurt is (eerlijk gezegd heb ik op die momenten wel het idee dat ze zo niet moet doen, enfin, dat denk ik, ik zeg dat niet anders is ze ook weer op haar tenen getrapt).
--------------------------------------------------------------------------------------
Zij vindt en zegt dat ik agressief ben (naar anderen zoals mijn partner toe) terwijl het gewoon voor mezelf opkomen is (wat zij nooit gedaan heeft voor zover ik erbij was), praten is - gedacht zeggen is (iets wat ik haar nooit echt heb zien doen met mijn vader), grenzen stellen is...voor haar is dat inderdaad agressief zijn maar ja, vanuit haar standpunt en het feit dat zij nooit voor zichzelf is opgekomen, in gesprekken met mijn vader meestal zweeg, is dat te begrijpen, maar het doet toch pijn.
Nu valt mijn frank. Ze spreekt dus eigenlijk over zichzelf. Zij uit zich op een agressieve manier naar mij toe.
In een boekje dat ik haar cadeau deed van "mama, vertel eens..." om over haar leven te schrijven, schreef ze bij een vraag over kinderen dat ze mij agressief vindt. Het is wel pijnlijk om te lezen, maar ja, ze verstaat het waarschijnlijk niet, ze heeft zichzelf nog nooit in vraag gesteld zeker.
Haar beste vriendin is iemand die heel vlot is, haar gedacht zegt, voor zichzelf opkomt. Daar kijkt ze, voor zover ik dat goed kan analyseren, naar op, hetzelfde als met mijn zus. Maar ik !!!!
Maar diezelfde beste vriendin van haar zit wel in een huwelijk dat niet goed is zoals ze zelf zegt maar omwille van het financiële blijft ze bij hem.
Toen mijn zus geboren was en ze vanuit het moederhuis naar huis mochten gaan, zaten we in de taxi. Ik zat vooraan en om de een of andere reden, reageerde mijn moeder toen volledig anders, agressief naar mij toe. Toen besefte ik als 8-jarige dat er iets veranderd was.
Nu ik besef wel dat een babyke krijgen een en ander teweegbrengt maar het feit dat ik mij dàt voorval herinner, ze nog altijd agressief doet in bepaalde gevallen...
Het is niet iets dat ik projecteer of zo.
Het is ook wel zo dat ik voor mezelf heb moeten leren opkomen. Ik kon dat vrij snel op werk- maar niet op relatiegebied.
En nu lukt dat dus wel om het zo te zeggen.
Maar als zij zo reageert ben ik zo gechoqueerd en weet ik niet wat zeggen opdat ze zichzelf niet in zwijgzaamheid omhult (zoals ze wel vaker deed in het verleden toen ik over mijn vader begon) of nog agressiever begint te doen.
Groetjes,
Angeltwo