mijn man verloren
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
Lieve mensen, bedankt met jullie verjaardagswensen.Spijtig dat we niet allemaal samen een koffietje kunnen drinken met een taartje.
Ik dacht van maandag nog een berichtje te schrijven maar ik lees hier dat jullie aan mij denken en schrijven zodat ik jullie nu al laat weten dat het redelijk goed gaat met mij. De huilbuien zijn al veel vermindert. Misschien komt het omdat ik veel moet nadenken en veel boodschappen moet doen omdat al de kinderen samen komen bij mij (welliswaar bij mijn zoon omdat hij meer plaats heeft om 15 mensen te plaatsen)die andere kinderen met hun gezin zijn van mijn zuster , maar ik heb er ook veel vriendschap van.
Ik heb dus veel voorbereidend werk voor de koffie met taart en nadien dan de borrelhapjes en de gourmet . Ik doe daar graag veel groentjes bij die ik dan wat prepareer dus begrijpt ge wel dat ik mij een beetje sterk moet houden.
Maandag laat ik jullie dan weten hoe het geweest is.
Ik hoop dat het jullie ook goed gaat en jullie niet teveel treuren. Veel aan uw geliefde denken en aan de goede tijd samen.
Groetjes Gerarda.
Ik dacht van maandag nog een berichtje te schrijven maar ik lees hier dat jullie aan mij denken en schrijven zodat ik jullie nu al laat weten dat het redelijk goed gaat met mij. De huilbuien zijn al veel vermindert. Misschien komt het omdat ik veel moet nadenken en veel boodschappen moet doen omdat al de kinderen samen komen bij mij (welliswaar bij mijn zoon omdat hij meer plaats heeft om 15 mensen te plaatsen)die andere kinderen met hun gezin zijn van mijn zuster , maar ik heb er ook veel vriendschap van.
Ik heb dus veel voorbereidend werk voor de koffie met taart en nadien dan de borrelhapjes en de gourmet . Ik doe daar graag veel groentjes bij die ik dan wat prepareer dus begrijpt ge wel dat ik mij een beetje sterk moet houden.
Maandag laat ik jullie dan weten hoe het geweest is.
Ik hoop dat het jullie ook goed gaat en jullie niet teveel treuren. Veel aan uw geliefde denken en aan de goede tijd samen.
Groetjes Gerarda.
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Gerarda,
al zo vroeg uit je bedje?
Maar het fijn dat je je al wat beter voelt.
En als je zoveel mensen om je heen hebt waar je dan ook nog moet verzorgen... zal best wel gezellig zijn!
Ook bedankt dat je af en toe eens langs komt zodat we weten dat we ons geen zorgen hoeven te maken...
Nog een fijne dag en tracht je wat te amuseren...
Een dikke knuff van ons...
Liefs,
Veertje & Falcon
al zo vroeg uit je bedje?
Maar het fijn dat je je al wat beter voelt.
En als je zoveel mensen om je heen hebt waar je dan ook nog moet verzorgen... zal best wel gezellig zijn!
Ook bedankt dat je af en toe eens langs komt zodat we weten dat we ons geen zorgen hoeven te maken...
Nog een fijne dag en tracht je wat te amuseren...
Een dikke knuff van ons...
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
Ja ik zit weer eventjes in de put, dus het is weer wenen geblazen. Stom van mij want ik heb er feitelijk geen reden voor maar ik ben enorm emotioneel sedert ik alleen ben.Zaterdag een heerlijke namiddag en avond met de kinderen van mij en van mijn zus . Ik ondervind dat die mij graag zien en dat ontroerd mij en als ik dan alleen thuis kom begin ik dan weer te wenen. Ook als ik bij mijn kinderen geweest ben op andere dagen en één van de kleinkinderen gelijkt veel op mijn man moet ik mij inhouden om niet te wenen, maar ja als ik dan bij hen vertrek komen de traantjes dan weer boven.
Het is zoals jullie zeggen . Een stap vooruit en twee achteruit.
Groetjes Gerarda
Het is zoals jullie zeggen . Een stap vooruit en twee achteruit.
Groetjes Gerarda
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Gerarda,
lukte het even niet?
Ben wel blij dat je het hier komt vertellen hoor!
En die huilbuien het is erg, ik weet het, maar het hoort er nu eenmaal bij... Je hoeft je niet altijd sterk te houden. Het hoort er bij om alles te kunnen verwerken... Soms moet je ook even aan jezelf toegeven dat het even niet lukt.
Maar je zal zien dat na verloop van tijd je emotioneel toch een beetje gaat "herstellen"...
En het zijn meestal de avonden, als de eenzaamheid toeslaat, dat je het moeilijk krijgt... Dan vooral zal je Marc missen en heb je niemand om je verdriet mee te delen of om voor te zorgen.
Het "gewone" leven valt plots weg...
Maar geloof me... het zal heel stilletjes aan beteren...
En het is zoals je zegt, maar ik zou het wel anders verwoorden... 3 stappen vooruit en 2 achteruit...
Eigenlijk kan je het vergelijken met het beklimmen van een berg... Je doet enorm veel moeite om enkele meters hoger te geraken. Opeens verlies je je grip en schuif je weer enkele meters naar beneden. Dat stuk moet je dan opnieuw beklimmen om toch weer wat verder te geraken. Soms heb je het gevoel dat het zinloos is, want voor de energie die je gebruikt heb je de indruk dat het beklimmen maar weinig opschiet. Maar toch weet je ergens dat je de moed niet helemaal mag verliezen want je wil boven geraken! En dan kan het wel eens belangrijk zijn dat er mensen zijn die je af en toe een duwtje in de rug geven... Maar het klimmen moet je zelf doen... en zeker af en toe wat rusten natuurlijk. Anders zou je door vermoeidheid wel eens een serieus stuk naar beneden kunnen vallen...
Enfin, we zijn een nieuwe week begonnen en we hopen dat de klim niet te zwaar gaat worden of de berg een stuk minder stijl gaat zijn
Liefs,
Veertje & Falcon
lukte het even niet?
Ben wel blij dat je het hier komt vertellen hoor!
En die huilbuien het is erg, ik weet het, maar het hoort er nu eenmaal bij... Je hoeft je niet altijd sterk te houden. Het hoort er bij om alles te kunnen verwerken... Soms moet je ook even aan jezelf toegeven dat het even niet lukt.
Maar je zal zien dat na verloop van tijd je emotioneel toch een beetje gaat "herstellen"...
En het zijn meestal de avonden, als de eenzaamheid toeslaat, dat je het moeilijk krijgt... Dan vooral zal je Marc missen en heb je niemand om je verdriet mee te delen of om voor te zorgen.
Het "gewone" leven valt plots weg...
Maar geloof me... het zal heel stilletjes aan beteren...
En het is zoals je zegt, maar ik zou het wel anders verwoorden... 3 stappen vooruit en 2 achteruit...
Eigenlijk kan je het vergelijken met het beklimmen van een berg... Je doet enorm veel moeite om enkele meters hoger te geraken. Opeens verlies je je grip en schuif je weer enkele meters naar beneden. Dat stuk moet je dan opnieuw beklimmen om toch weer wat verder te geraken. Soms heb je het gevoel dat het zinloos is, want voor de energie die je gebruikt heb je de indruk dat het beklimmen maar weinig opschiet. Maar toch weet je ergens dat je de moed niet helemaal mag verliezen want je wil boven geraken! En dan kan het wel eens belangrijk zijn dat er mensen zijn die je af en toe een duwtje in de rug geven... Maar het klimmen moet je zelf doen... en zeker af en toe wat rusten natuurlijk. Anders zou je door vermoeidheid wel eens een serieus stuk naar beneden kunnen vallen...
Enfin, we zijn een nieuwe week begonnen en we hopen dat de klim niet te zwaar gaat worden of de berg een stuk minder stijl gaat zijn
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
"Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
Hartelijk dank voor jullie steun. Ik heb het zeker weer wat nodig.
En bij de kinderen wil ik er niet over spreken want ik denk dat ze ook nog veel verdriet hebben voor vader en schoonvader. Ook van de kleinkinderen wer mijn man ook graag gezien.
Groetjes Gerarda
En bij de kinderen wil ik er niet over spreken want ik denk dat ze ook nog veel verdriet hebben voor vader en schoonvader. Ook van de kleinkinderen wer mijn man ook graag gezien.
Groetjes Gerarda
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Gerarda,
je kinderen zullen je wel begrijpen hoor! Maar inderdaad, ze zullen het ook moeilijk hebben en misschien niet goed weten hoe ze je moeten helpen...
We wensen je toch een rustige dag en veel sterkte...
Liefs,
Veertje & Falcon
je kinderen zullen je wel begrijpen hoor! Maar inderdaad, ze zullen het ook moeilijk hebben en misschien niet goed weten hoe ze je moeten helpen...
We wensen je toch een rustige dag en veel sterkte...
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
Helena van Troje - Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07
Gerarda als de kinderen ook verdriet hebben, waarom zou je dan over je eigen verdriet zwijgen? Zij willen misschien ook eens "ventileren" bij iemand die het zelfde verhaal heeft meegemaakt...
Ook de kleinkinderen mogen weten dat hun oma verdriet heeft.
Ik probeer er de kinderen niet teveel mee lastig te vallen, maar als het echt te erg is dan bel ik er toch ene op. Ik weet ook dewelke daar het beste in is.
Ik weet dat hij op zijn beurt erg gesteund wordt door zijn echtgenote.
Kijk, wij staan er alleen voor. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar mijn kinderen hebben stuk voor stuk heel veel steun aan hun partners. De enige die geen relatie heeft, heeft zoveel lieve vrienden en vriendinnen, dat hij altijd ergens terecht kan, dus...
We moeten doorgaan, vallen en weer opstaan en weer doorgaan....
Ook de kleinkinderen mogen weten dat hun oma verdriet heeft.
Ik probeer er de kinderen niet teveel mee lastig te vallen, maar als het echt te erg is dan bel ik er toch ene op. Ik weet ook dewelke daar het beste in is.
Ik weet dat hij op zijn beurt erg gesteund wordt door zijn echtgenote.
Kijk, wij staan er alleen voor. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar mijn kinderen hebben stuk voor stuk heel veel steun aan hun partners. De enige die geen relatie heeft, heeft zoveel lieve vrienden en vriendinnen, dat hij altijd ergens terecht kan, dus...
We moeten doorgaan, vallen en weer opstaan en weer doorgaan....
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
ja Helena het is waar wat ge zegt.Helena van Troje schreef:Gerarda als de kinderen ook verdriet hebben, waarom zou je dan over je eigen verdriet zwijgen? Zij willen misschien ook eens "ventileren" bij iemand die het zelfde verhaal heeft meegemaakt...
Ook de kleinkinderen mogen weten dat hun oma verdriet heeft.
Ik probeer er de kinderen niet teveel mee lastig te vallen, maar als het echt te erg is dan bel ik er toch ene op. Ik weet ook dewelke daar het beste in is.
Ik weet dat hij op zijn beurt erg gesteund wordt door zijn echtgenote.
Kijk, wij staan er alleen voor. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar mijn kinderen hebben stuk voor stuk heel veel steun aan hun partners. De enige die geen relatie heeft, heeft zoveel lieve vrienden en vriendinnen, dat hij altijd ergens terecht kan, dus...
We moeten doorgaan, vallen en weer opstaan en weer doorgaan....
e kinderen mogen weten dat ik verdriet heb, ik spreek er soms wel over met mijn zoon en hij zegt ook soms dat het goed is zoals ik bezig ben met hier wat van hem te laten rondslingeren zodat we het gevoel hebben dat hij er nog is. Maar gewoonlijk zijn de kleinkinderen erbij en dan praat ik er liever niet over.Ik heb wel al eens aan de oudste gezegd dat hij moet voorzichtig zijn met de laptop van bompa omdat dit voor mij een souvenir is van hem. maar ze zijn 9 en 12 jaar en ik wil mijn traantjes wat weghouden voor hen.
Bedankt Helena voor uw babbeltje en ik wens u ook nog veel moed.
Goed dat we hier eens kunnen komen met ons verdriet.
Groetjes Gerarda
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Gerarda,
niemand weet echt hoe kinderen omgaan met het verlies van iemand die hun dierbaar is! En hoe moet je er dan over praten als je het zelf al moeilijk hebt...
Als dat op mijn werk gebeurde ging ik samen met die jongen praten en schreef ik een briefje dat die hij dicteerde... Hij vertelde dan alles wat hij nog wou vertellen tegen diegene die hem plots was ontnomen. Nadien gingen we naar een afgelegen plaats midden in de natuur en werd dat briefje verbrand, en dan zei ik dat de rook van dit briefje naar de hemel ging en hun geliefde persoon dit zou ontvangen en kunnen lezen... En dat hielp wel hoor. Ook voor mezelf het een voldoening!
Gerarda, ik hoop dat het je een beetje lukt, en je weet het, als dat niet zo is, moet je het hier zeker komen vertellen!
Nog een dikke knuff...
Veertje & Falcon
niemand weet echt hoe kinderen omgaan met het verlies van iemand die hun dierbaar is! En hoe moet je er dan over praten als je het zelf al moeilijk hebt...
Als dat op mijn werk gebeurde ging ik samen met die jongen praten en schreef ik een briefje dat die hij dicteerde... Hij vertelde dan alles wat hij nog wou vertellen tegen diegene die hem plots was ontnomen. Nadien gingen we naar een afgelegen plaats midden in de natuur en werd dat briefje verbrand, en dan zei ik dat de rook van dit briefje naar de hemel ging en hun geliefde persoon dit zou ontvangen en kunnen lezen... En dat hielp wel hoor. Ook voor mezelf het een voldoening!
Gerarda, ik hoop dat het je een beetje lukt, en je weet het, als dat niet zo is, moet je het hier zeker komen vertellen!
Nog een dikke knuff...
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
mammie 48 - Lid geworden op: 19 sep 2009, 11:18
- Locatie: zuid west vlaanderen
Lieve Gerarda,
Ik schrijf niet veel meer, maar ik kom regelmatig lezen hoor!
De reden : allebei mijn ouders (89 en 94 j) liggen in het ziekenhuis.
Ik steun je van ver en wens je heel veel moed, je bent op de goede weg, soms enkele stappen vooruit, eentje achteruit, maar het wordt beter meisje!
En vooral, luister naar Falcon, die weet ook waarover hij spreekt.
Lieve groeten van Nicole
Ik schrijf niet veel meer, maar ik kom regelmatig lezen hoor!
De reden : allebei mijn ouders (89 en 94 j) liggen in het ziekenhuis.
Ik steun je van ver en wens je heel veel moed, je bent op de goede weg, soms enkele stappen vooruit, eentje achteruit, maar het wordt beter meisje!
En vooral, luister naar Falcon, die weet ook waarover hij spreekt.
Lieve groeten van Nicole
je begint dingen pas te missen als ze er niet meer zijn
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
Nicole lief van u dit berichtje. ja het is inderdaad heel belangrijk om eens een lief woordje te krijgen en samen ons verdriet te delen.Ja van falcon krijgen we toch altijd een steuntje om er weer bovenop te geraken hé. Voor het ogenblik is het weer niet heel goed maar ik weet dat ik erdoor moet.mammie 48 schreef:Lieve Gerarda,
Ik schrijf niet veel meer, maar ik kom regelmatig lezen hoor!
De reden : allebei mijn ouders (89 en 94 j) liggen in het ziekenhuis.
Ik steun je van ver en wens je heel veel moed, je bent op de goede weg, soms enkele stappen vooruit, eentje achteruit, maar het wordt beter meisje!
En vooral, luister naar Falcon, die weet ook waarover hij spreekt.
Lieve groeten van Nicole
Ik vind het dan nog erg dat ge mij komt troosten en voor het ogenblik zelf met het verdriet zit dat uw ouders in het ziekenhuis zijn. ge hebt ze wel nog voor het ogenblik maar 89 en 94 jaar. leuk dat ge hen zolang moogt hebben en hopelijk nog een lange tijd als ze maar niet moeten lijden en zijn ze nu ook samen op één kamer ?
Ik wens u ook veel sterkte Groetjes gerarda
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Nicole,
we begrijpen wel dat je het momenteel ook niet gemakkelijk hebt... En inderdaad, zoals Gerarda zegt je moet wel een heel goede ziel zijn om dat allemaal te doen! Veel sterkte, en moed...
Lieve Gerarda,
hier op troost bkomen geeft me een dubbel gevoel... ik weet je nu mee maakt en wil je daarbij af en toe een troostend woordje geven, anderzijds zit het ook nog altijd in mijn verwerkingsproces (al is het bijna 5 jaar geleden).
Veertje en ikzelf hebben ook een verschrikkelijk moeilijke periode doorgemaakt en we hebben toen ondervonden dat mensen die rouwen eigenlijk in grote lijnen hetzelfde meemaken. Uit die ervaring trachten we hier dan ook een beetje te steunen en wat raad te geven...
Natuurlijk kan je niks vergelijken... want de situatie waar iedereen in verkeerd is anders... maar veel dingen herken je bij iedereen die rouwt...
Ik heb begrepen dat het weer wat minder was... Tja, dat gevoel zal nog lang blijven... Het ene moment denk je dat het je beter lukt en het andere moment is er weer dat enorme gemis en zie je het niet meer zitten...
Maar je moet de ingesteldheid blijven voor ogen houden dat je verder moét! Je zal wel zien na verloop van tijd dat het wat makkelijker gaat en je niet meer zo diep valt... en je wat meer tijd voor jezelf kan maken...
Vanaf het moment dat je hebt aanvaardt dat je lieve Marc er niet meer is (fysisch bedoel ik dan) zal het leven wat makkelijker zijn. Toch zal je blijven ervaren dat hij nog "meeleeft", maar dat is anders... en dat zal langzaamaan gebeuren...
Lieve Gerarda, ik hoop dat je toch nog fijne momenten mag beleven de volgende dag waardoor je terug gaat geloven in jezelf... want dat geloof ben je nu misschien een beetje kwijt...
We wensen je nog een rustige avond en nacht...
Dikke knuff,
Veertje & Falcon
we begrijpen wel dat je het momenteel ook niet gemakkelijk hebt... En inderdaad, zoals Gerarda zegt je moet wel een heel goede ziel zijn om dat allemaal te doen! Veel sterkte, en moed...
Lieve Gerarda,
hier op troost bkomen geeft me een dubbel gevoel... ik weet je nu mee maakt en wil je daarbij af en toe een troostend woordje geven, anderzijds zit het ook nog altijd in mijn verwerkingsproces (al is het bijna 5 jaar geleden).
Veertje en ikzelf hebben ook een verschrikkelijk moeilijke periode doorgemaakt en we hebben toen ondervonden dat mensen die rouwen eigenlijk in grote lijnen hetzelfde meemaken. Uit die ervaring trachten we hier dan ook een beetje te steunen en wat raad te geven...
Natuurlijk kan je niks vergelijken... want de situatie waar iedereen in verkeerd is anders... maar veel dingen herken je bij iedereen die rouwt...
Ik heb begrepen dat het weer wat minder was... Tja, dat gevoel zal nog lang blijven... Het ene moment denk je dat het je beter lukt en het andere moment is er weer dat enorme gemis en zie je het niet meer zitten...
Maar je moet de ingesteldheid blijven voor ogen houden dat je verder moét! Je zal wel zien na verloop van tijd dat het wat makkelijker gaat en je niet meer zo diep valt... en je wat meer tijd voor jezelf kan maken...
Vanaf het moment dat je hebt aanvaardt dat je lieve Marc er niet meer is (fysisch bedoel ik dan) zal het leven wat makkelijker zijn. Toch zal je blijven ervaren dat hij nog "meeleeft", maar dat is anders... en dat zal langzaamaan gebeuren...
Lieve Gerarda, ik hoop dat je toch nog fijne momenten mag beleven de volgende dag waardoor je terug gaat geloven in jezelf... want dat geloof ben je nu misschien een beetje kwijt...
We wensen je nog een rustige avond en nacht...
Dikke knuff,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
falcon1 schreef: Lieve Nicole,
we begrijpen wel dat je het momenteel ook niet gemakkelijk hebt... En inderdaad, zoals Gerarda zegt je moet wel een heel goede ziel zijn om dat allemaal te doen! Veel sterkte, en moed...
Lieve Gerarda,
hier op troost bkomen geeft me een dubbel gevoel... ik weet je nu mee maakt en wil je daarbij af en toe een troostend woordje geven, anderzijds zit het ook nog altijd in mijn verwerkingsproces (al is het bijna 5 jaar geleden).
Veertje en ikzelf hebben ook een verschrikkelijk moeilijke periode doorgemaakt en we hebben toen ondervonden dat mensen die rouwen eigenlijk in grote lijnen hetzelfde meemaken. Uit die ervaring trachten we hier dan ook een beetje te steunen en wat raad te geven...
Natuurlijk kan je niks vergelijken... want de situatie waar iedereen in verkeerd is anders... maar veel dingen herken je bij iedereen die rouwt...
Ik heb begrepen dat het weer wat minder was... Tja, dat gevoel zal nog lang blijven... Het ene moment denk je dat het je beter lukt en het andere moment is er weer dat enorme gemis en zie je het niet meer zitten...
Maar je moet de ingesteldheid blijven voor ogen houden dat je verder moét! Je zal wel zien na verloop van tijd dat het wat makkelijker gaat en je niet meer zo diep valt... en je wat meer tijd voor jezelf kan maken...
Vanaf het moment dat je hebt aanvaardt dat je lieve Marc er niet meer is (fysisch bedoel ik dan) zal het leven wat makkelijker zijn. Toch zal je blijven ervaren dat hij nog "meeleeft", maar dat is anders... en dat zal langzaamaan gebeuren...
Lieve Gerarda, ik hoop dat je toch nog fijne momenten mag beleven de volgende dag waardoor je terug gaat geloven in jezelf... want dat geloof ben je nu misschien een beetje kwijt...
We wensen je nog een rustige avond en nacht...
Dikke knuff,
Veertje & Falcon
Ja Falcon ik tracht inderdaad gewoon te doen alsof hij er nog is.Het was deze week zijn verjaardag en ik heb de kinderen uitgenodigd om bij mij thuis een etentje te doen. Ik voelde mij daar goed bij. Maar ja als ik dan alleen ben moet ik toch weer een partijtje wenen.
Het is heel moeilijk voorstellen iemand die 50 jaar elke dag bij u geweest is dat die persoon niet meer bestaat.Iemand die in een ver land gaan wonen is , ja die is er nog en dan is er nog kans dat ge die persoon nog zult terug zien, maar Marc niet meer. Ik heb nu al veel familieleden die overleden zijn, maar dat heb ik nooit zo gevoelt.
waar ik me wel mee tracht wat moed in te spreken is het feit dat hij niet lang ziek geweest is.
Ik ga maar weer eens afsluiten , ik ben blij eens met jullie en Nicole te hebben gepraat
groetjes Gerarda
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lieve Gerarda,
het is waar wat je zegt... iemand kan heel ver weg zijn... maar hij is er nog...
Zelfs toen Marc ziek was, was dat enorm erg, maar je kon toch nog voor hem zorgen en hij was er toen nog...
En de moeilijkste momenten zijn die waar je alleen bent en die worden erger als je Marc eigenlijk nodig hebt voor iets...
Ook de komende feestdagen zal je moeten doormaken op een gans andere manier dan vroeger. Dat zijn dingen die je zal moeten ervaren en leren verwerken... loslaten... en vertrouwen hebben in jezelf!
Maar bedenk ook dat je sterk bent... dat je voor de opdracht staat een nieuw leven op te te bouwen... en dat vraagt enorm veel geduld... maar je zal er zeker wel geraken!
Geniet nog van deze mooie herfstdag... en van het zonnetje...
Liefs,
Veertje & Falcon
het is waar wat je zegt... iemand kan heel ver weg zijn... maar hij is er nog...
Zelfs toen Marc ziek was, was dat enorm erg, maar je kon toch nog voor hem zorgen en hij was er toen nog...
En de moeilijkste momenten zijn die waar je alleen bent en die worden erger als je Marc eigenlijk nodig hebt voor iets...
Ook de komende feestdagen zal je moeten doormaken op een gans andere manier dan vroeger. Dat zijn dingen die je zal moeten ervaren en leren verwerken... loslaten... en vertrouwen hebben in jezelf!
Maar bedenk ook dat je sterk bent... dat je voor de opdracht staat een nieuw leven op te te bouwen... en dat vraagt enorm veel geduld... maar je zal er zeker wel geraken!
Geniet nog van deze mooie herfstdag... en van het zonnetje...
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...