Wie weet de remedie ?
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Beste Dewill,
ik twijfel er aan dat je in je diepste binnenste beenhard bent... al laat je dat misschien wel zo zien aan de buitenwereld.
Niemand loopt te koop met zijn verdriet en dat deed ik vroeger ook niet!
Maar toen mijn vrouw werd opgegeven van een stedelijk ziekenhuis en naar het UZ Gasthuisberg in Leuven werd overgebracht is er iets gebroken in mij... Voor het eerst in mijn leven heb ik toen de verpleegsters een knuffel gegeven en je kan niet geloven wat er toen met mij gebeurd is!
Misschien dat je jezelf toch eens moet laten gaan... Dat stigma dat een man zijn gevoelens niet mag tonen moet eens doorbroken worden.
Wat zou er gebeuren als je dat eens liet zien aan je familie? Jullie gaan er beiden veel beter uitkomen geloof me!
Wij gaan je in elk geval een dikke knuff geven, een arm om je heen en we hopen dat je er een beetje van kan genieten!
Maar we bewonderen je enorm voor wie je bent...
Je lieve vrouwtje zal nog goed voor je zorgen... geef het zijn tijd en zeker niet wanhopen...
En wij zijn er ook nog hé... als het niet lukt... schrijf het dan hier maar van je af...
Nog een fijne avond....
Liefs,
Veertje & Falcon
ik twijfel er aan dat je in je diepste binnenste beenhard bent... al laat je dat misschien wel zo zien aan de buitenwereld.
Niemand loopt te koop met zijn verdriet en dat deed ik vroeger ook niet!
Maar toen mijn vrouw werd opgegeven van een stedelijk ziekenhuis en naar het UZ Gasthuisberg in Leuven werd overgebracht is er iets gebroken in mij... Voor het eerst in mijn leven heb ik toen de verpleegsters een knuffel gegeven en je kan niet geloven wat er toen met mij gebeurd is!
Misschien dat je jezelf toch eens moet laten gaan... Dat stigma dat een man zijn gevoelens niet mag tonen moet eens doorbroken worden.
Wat zou er gebeuren als je dat eens liet zien aan je familie? Jullie gaan er beiden veel beter uitkomen geloof me!
Wij gaan je in elk geval een dikke knuff geven, een arm om je heen en we hopen dat je er een beetje van kan genieten!
Maar we bewonderen je enorm voor wie je bent...
Je lieve vrouwtje zal nog goed voor je zorgen... geef het zijn tijd en zeker niet wanhopen...
En wij zijn er ook nog hé... als het niet lukt... schrijf het dan hier maar van je af...
Nog een fijne avond....
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
Helena van Troje - Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07
Beste dewill ik heb je gevonden. Wat kan ik anders zeggen dan wat de anderen hier al verteld hebben?
Waarom zou je niet mogen schreien? Emmers heb ik al vergoten aan tranen.
Laatst was er een "bemoedigingsavond" op de palliatieve afdeling waar mijn man overleed, daar was ook een man die nog niet lang alleen was komen te staan. Wat dacht je? Die man heeft ook geschreid. Tranen werken bevrijdend.
Ik heb maandag bijna de ganse namiddag geweend, eerst bij een collega van mijn man die op bezoek kwam, dan in mijn eentje.
Heb ik verteld dat ik mijn zoon gebeld heb op een avond dat ik het niet meer zag zitten? Daarna kreeg ik reactie van iemand van kennissen die vond dat ik dat niet had mogen doen, want dat de kinderen ook hun verdriet hebben. Ik wil daar niet teveel van profiteren , maar soms, ja soms gaat het niet anders. Zij hebben hun partner nog, hun kindjes, broers en zussen. Ik heb niemand meer want bij mijn man kan ik niet terecht met het verdriet om ons moeke en bij ons moeke kan ik niet meer terecht met het verdriet om mijn man. Want ik ben ze allebei kwijt op veertien dagen tijd. Mijn zus is ook haar moeder kwijt dus daar kan ik ook moeilijk gaan wenen.
Toen ik een gesprek had met de pastoraal werkster van het ziekenhuis vond die dat ik heel rijk was aan contacten. Ja, dat is wel zo en dat is tof, maar die contacten slapen 's nachts en gaan ook met vakantie.
Wie je zo lief was die blijf je missen.
Ik heb ook al eens gedacht wat doe ik hier nog, maar ja, daar zal wel een reden voor zijn waarom ik hier nog rondloop met mijn ziel onder mijn arm...
In jouw plaats zou ik me toch maar eens heel goed laten gaan. Ik heb nachten geweend, gehuild...En nog zal ik wel een terugval hebben vrees ik.
Ik wens je, ja wat wens ik je? Ik weet het niet, want ik weet het ook niet wat best is.
Rouwen is een lang proces en niet in een, twee, drie is dat klusje geklaard.
Sta jezelf toe verdriet te hebben, je hebt verdriet, een dierbaar iemand is uit je leven weggevallen.
Oeps al zo laat! Ik kom morgen eens terug piepen hoe het met je gaat.
Het zal wel avond worden, want morgen is een drukke dag met de werkzaamheden in moeders huis, dat maar niet leeg raakt....
Waarom zou je niet mogen schreien? Emmers heb ik al vergoten aan tranen.
Laatst was er een "bemoedigingsavond" op de palliatieve afdeling waar mijn man overleed, daar was ook een man die nog niet lang alleen was komen te staan. Wat dacht je? Die man heeft ook geschreid. Tranen werken bevrijdend.
Ik heb maandag bijna de ganse namiddag geweend, eerst bij een collega van mijn man die op bezoek kwam, dan in mijn eentje.
Heb ik verteld dat ik mijn zoon gebeld heb op een avond dat ik het niet meer zag zitten? Daarna kreeg ik reactie van iemand van kennissen die vond dat ik dat niet had mogen doen, want dat de kinderen ook hun verdriet hebben. Ik wil daar niet teveel van profiteren , maar soms, ja soms gaat het niet anders. Zij hebben hun partner nog, hun kindjes, broers en zussen. Ik heb niemand meer want bij mijn man kan ik niet terecht met het verdriet om ons moeke en bij ons moeke kan ik niet meer terecht met het verdriet om mijn man. Want ik ben ze allebei kwijt op veertien dagen tijd. Mijn zus is ook haar moeder kwijt dus daar kan ik ook moeilijk gaan wenen.
Toen ik een gesprek had met de pastoraal werkster van het ziekenhuis vond die dat ik heel rijk was aan contacten. Ja, dat is wel zo en dat is tof, maar die contacten slapen 's nachts en gaan ook met vakantie.
Wie je zo lief was die blijf je missen.
Ik heb ook al eens gedacht wat doe ik hier nog, maar ja, daar zal wel een reden voor zijn waarom ik hier nog rondloop met mijn ziel onder mijn arm...
In jouw plaats zou ik me toch maar eens heel goed laten gaan. Ik heb nachten geweend, gehuild...En nog zal ik wel een terugval hebben vrees ik.
Ik wens je, ja wat wens ik je? Ik weet het niet, want ik weet het ook niet wat best is.
Rouwen is een lang proces en niet in een, twee, drie is dat klusje geklaard.
Sta jezelf toe verdriet te hebben, je hebt verdriet, een dierbaar iemand is uit je leven weggevallen.
Oeps al zo laat! Ik kom morgen eens terug piepen hoe het met je gaat.
Het zal wel avond worden, want morgen is een drukke dag met de werkzaamheden in moeders huis, dat maar niet leeg raakt....
-
Helena van Troje - Lid geworden op: 15 apr 2006, 17:07
Hallo dewill,
hoe gaat het ermee? Een beetje van het zonnetje kunnen genieten vandaag? Het was wel serieus wind hier. Ik heb de voortuin proper gemaakt. Zo kan ik als ik terug ben van een weekje weg de bloembollen planten.
Ik zal je wat zeelucht opsturen, goed?
hoe gaat het ermee? Een beetje van het zonnetje kunnen genieten vandaag? Het was wel serieus wind hier. Ik heb de voortuin proper gemaakt. Zo kan ik als ik terug ben van een weekje weg de bloembollen planten.
Ik zal je wat zeelucht opsturen, goed?
-
dewill - Lid geworden op: 14 okt 2007, 18:28
Bedankt aan iedereen die mij hier moed komen inspreken , durf geen namen meer noemen uit schrik iemand iets tekort te doen .
Ik heb ook van het mooie weekend gebruik gemaakt om mijn huis grondig te kuisen , de ramen te lappen , de tuin op te ruimen en de tuinpaden op te frissen. Honderd en zoveel keer gedacht hoeveel lichter en aangenamer die werkjes voorheen waren met zijn tweetjes .
Nu zie ik heel erg op tegen die lange winteravonden die er aankomen en die ik alleen moet doorbrengen in droeve melancholie zonder in alle intimiteit te kunnen knuffelen of geknuffeld te worden zoals tijdens al die mooie winteravonden vroeger .
Ik hoop voor allen die ook hun partner of andere geliefden moeten missen dat zij er het beste van kunnen maken zonder al te veel treurnis of verdriet .
Groeten , dewill
Ik heb ook van het mooie weekend gebruik gemaakt om mijn huis grondig te kuisen , de ramen te lappen , de tuin op te ruimen en de tuinpaden op te frissen. Honderd en zoveel keer gedacht hoeveel lichter en aangenamer die werkjes voorheen waren met zijn tweetjes .
Nu zie ik heel erg op tegen die lange winteravonden die er aankomen en die ik alleen moet doorbrengen in droeve melancholie zonder in alle intimiteit te kunnen knuffelen of geknuffeld te worden zoals tijdens al die mooie winteravonden vroeger .
Ik hoop voor allen die ook hun partner of andere geliefden moeten missen dat zij er het beste van kunnen maken zonder al te veel treurnis of verdriet .
Groeten , dewill
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Beste Dewill,
dat is niet niks wat je allemaal gedaan hebt! En ik kan me voorstellen dat je nu je vrouwtje meer mist dan ooit. Al die herinneringen die nu terug bovenkomen...
Maar je zal toch moeten leren die immensen leegte terug op te vullen... hoe, dat weet ik nog niet, maar er zal wel wat op te vinden zijn...
Stel jezelf nu eens de vraag: wat zou je vrouwtje nu willen? Dat je doodongelukkig bent? Ik weet zeker van niet... moest ze je nog even iets kunnen vertellen, ze zou zeker willen dat je terug gelukkig bent!
Het zal zeker heel veel tijd en energie kosten, maar ooit zal je er wel geraken!
Je krijgt van ons in ieder geval al een dikke troostende knuff...
Liefs,
Veertje & Falcon
dat is niet niks wat je allemaal gedaan hebt! En ik kan me voorstellen dat je nu je vrouwtje meer mist dan ooit. Al die herinneringen die nu terug bovenkomen...
Maar je zal toch moeten leren die immensen leegte terug op te vullen... hoe, dat weet ik nog niet, maar er zal wel wat op te vinden zijn...
Stel jezelf nu eens de vraag: wat zou je vrouwtje nu willen? Dat je doodongelukkig bent? Ik weet zeker van niet... moest ze je nog even iets kunnen vertellen, ze zou zeker willen dat je terug gelukkig bent!
Het zal zeker heel veel tijd en energie kosten, maar ooit zal je er wel geraken!
Je krijgt van ons in ieder geval al een dikke troostende knuff...
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
Oma-C - Lid geworden op: 20 jun 2010, 15:55
- Locatie: Thuis
Dag Dewill,
Van mij ook nog even een een troostknuffeltje
mssn en hobby terug opnemen of beginnen,
om afleiding te hebben in die lange donkere wintertijd
Veel sterkte en groetjes,
Oma-C
Van mij ook nog even een een troostknuffeltje
mssn en hobby terug opnemen of beginnen,
om afleiding te hebben in die lange donkere wintertijd
Veel sterkte en groetjes,
Oma-C
"Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Hey Dewill,
is je week een beetje goed verlopen?
Maar er zullen ook wel moeilijke momenten geweest zijn...
We wensen je heel veel sterkte, moed en doorzettingsvermogen en voor nu een fijne avond en rustige nacht...
Liefs,
Veertje & Falcon
is je week een beetje goed verlopen?
Maar er zullen ook wel moeilijke momenten geweest zijn...
We wensen je heel veel sterkte, moed en doorzettingsvermogen en voor nu een fijne avond en rustige nacht...
Liefs,
Veertje & Falcon
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
Oma-C - Lid geworden op: 20 jun 2010, 15:55
- Locatie: Thuis
Dag Dewil,
Ik ben nog eens van voor af aan gaan lezen op jouw topic.
Je bent een moedige man. Je doet vanalles wat nodig is, en kan.
Ondanks je rolstoel.
Maar je verdriet moet ook een uitweg krijgen,
als je alles wegslikt en opkropt wordt je ziek
Waarom zou een man niet mogen huilen als hij verdriet heeft
Huilen is even gezond als lachen, alleen minder aangenaam
Maar het verlicht je zware geest, en 't is goed dat je het verdriet
eruit kan laten stromen met al de waterlanders
Het is vooral iets héél menselijks.
De tijd dat jongens en mannen niet mochten huilen of wenen
is al héél lang voorbij, omdt het de normaalste zaak van de wereld is.
Samen met een goeie vriend(in) een gebuur of lieve familie
is het hélend, probeer het maar eens.
Als je niet wil dat "mensen" het zien doe je het thuis,
of als je niet kan slapen, je zal zien dat het helpt
Ik hoop dat je dit niet ziet als 'me bemoeien', ik weet wat ik zeg,
want ik ben ook mijn lieve man verloren
alleen is het al bijna 20jaar geleden; hij was toen 54 en ik 50.
Een warme sterkteknuffel en veel moed
Een andere 'remedie' heb ik niet; helaas
Groetjes,
Oma-C
Ik ben nog eens van voor af aan gaan lezen op jouw topic.
Je bent een moedige man. Je doet vanalles wat nodig is, en kan.
Ondanks je rolstoel.
Maar je verdriet moet ook een uitweg krijgen,
als je alles wegslikt en opkropt wordt je ziek
Waarom zou een man niet mogen huilen als hij verdriet heeft
Huilen is even gezond als lachen, alleen minder aangenaam
Maar het verlicht je zware geest, en 't is goed dat je het verdriet
eruit kan laten stromen met al de waterlanders
Het is vooral iets héél menselijks.
De tijd dat jongens en mannen niet mochten huilen of wenen
is al héél lang voorbij, omdt het de normaalste zaak van de wereld is.
Samen met een goeie vriend(in) een gebuur of lieve familie
is het hélend, probeer het maar eens.
Als je niet wil dat "mensen" het zien doe je het thuis,
of als je niet kan slapen, je zal zien dat het helpt
Ik hoop dat je dit niet ziet als 'me bemoeien', ik weet wat ik zeg,
want ik ben ook mijn lieve man verloren
alleen is het al bijna 20jaar geleden; hij was toen 54 en ik 50.
Een warme sterkteknuffel en veel moed
Een andere 'remedie' heb ik niet; helaas
Groetjes,
Oma-C
"Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".