ik dacht altijd... mij kan dit niet overkomen
-
labores - Lid geworden op: 21 nov 2005, 19:17
- Locatie: moerbeke-waas
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik nog eens op het forum ben geweest,
de rede ik heb al die tijd voor mijn man gezorgd.
Verleden jaar in oktober heeft mijn man zware epyleptiche aanvallen gekregen,die het gevolg waren van een hersenvirus het is nooit meer goed gekomen, de gevolgen waren ernstig.. ziekenhuis in, dan weer thuisverzorging om een lang verhaal kort te maken op en af.
en 3 weken geleden is hij thuis rustig in zijn slaap overleden, en nog kan ik het niet geloven hij was maar 67 jaar. alles deden we samen nu moet ik alles alleen doen ik denk dat dit nooit zal wennen.Ik heb veel steun aan de kinderen en mijn 2 zussen, maar als iedereen weg is en de deur is dicht ,dan laat ik alles de vrije loop, ik geloof niet dat dit ooit overgaat, 47 jaar getrouwd dan heb je veel meegemaakt in het leven.Alleen deze vraag nog: " WAAROM "
Labores
de rede ik heb al die tijd voor mijn man gezorgd.
Verleden jaar in oktober heeft mijn man zware epyleptiche aanvallen gekregen,die het gevolg waren van een hersenvirus het is nooit meer goed gekomen, de gevolgen waren ernstig.. ziekenhuis in, dan weer thuisverzorging om een lang verhaal kort te maken op en af.
en 3 weken geleden is hij thuis rustig in zijn slaap overleden, en nog kan ik het niet geloven hij was maar 67 jaar. alles deden we samen nu moet ik alles alleen doen ik denk dat dit nooit zal wennen.Ik heb veel steun aan de kinderen en mijn 2 zussen, maar als iedereen weg is en de deur is dicht ,dan laat ik alles de vrije loop, ik geloof niet dat dit ooit overgaat, 47 jaar getrouwd dan heb je veel meegemaakt in het leven.Alleen deze vraag nog: " WAAROM "
Labores
-
mammie 48 - Lid geworden op: 19 sep 2009, 11:18
- Locatie: zuid west vlaanderen
Lieve Labores,
Hiermee wil ik je mijn innige deelneming bieden bij het overlijden van je geliefde echtgenoot.
Het zal heel moeilijk zijn verder te gaan zonder hem, maar je mag rekenen op de steun van de vele lotgenoten hier op de forum.
Ik heb het ook meegemaakt, het went nooit, maar hou je sterk en blijf bij de mensen komen, het zal je helpen.
Lieve groeten,
Nicole
Hiermee wil ik je mijn innige deelneming bieden bij het overlijden van je geliefde echtgenoot.
Het zal heel moeilijk zijn verder te gaan zonder hem, maar je mag rekenen op de steun van de vele lotgenoten hier op de forum.
Ik heb het ook meegemaakt, het went nooit, maar hou je sterk en blijf bij de mensen komen, het zal je helpen.
Lieve groeten,
Nicole
je begint dingen pas te missen als ze er niet meer zijn
-
Oma-C - Lid geworden op: 20 jun 2010, 15:55
- Locatie: Thuis
Dag labores,
Mijn oprechte medeleven bij dit zware verlies
Ik begrijp hoe moeilijk je het hebt, ik ben mijn man
ook verloren en mis hem nog elke dag,
ook al is het al bijna 20j geleden, hij was 54
Heel veel sterkte, en een warme knuffel.
Er is niemand...
die weten kan
hoeveel ik van je hou
Niemand …
die me troosten kan
in mijn verdriet om jou
Niemand …
die begrijpen kan
hoe vreselijk ik je mis
Niemand …
die beseffen kan
hoe groot die pijn wel is.
Men zegt dat het went
Maar men zegt niet wanneer 
Kom hier maar je verdriet neerpennen, er is altijd wel iemand
die je even virtueel kan troosten;
Veel Sterkte
Oma-C
Mijn oprechte medeleven bij dit zware verlies
Ik begrijp hoe moeilijk je het hebt, ik ben mijn man
ook verloren en mis hem nog elke dag,
ook al is het al bijna 20j geleden, hij was 54
Heel veel sterkte, en een warme knuffel.
Er is niemand...
die weten kan
hoeveel ik van je hou
Niemand …
die me troosten kan
in mijn verdriet om jou
Niemand …
die begrijpen kan
hoe vreselijk ik je mis
Niemand …
die beseffen kan
hoe groot die pijn wel is.
Men zegt dat het went
Maar men zegt niet wanneer Kom hier maar je verdriet neerpennen, er is altijd wel iemand
die je even virtueel kan troosten;
Veel Sterkte
Oma-C
Laatst gewijzigd door Oma-C op 16 aug 2011, 21:14, 1 keer totaal gewijzigd.
"Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Beste Labores,
ook mijn deelneming bij het grote verlies van je lieve man...
Ik weet het, het is verschrikkelijk wat je nu mee maakt... Je hebt nog een lange weg af te leggen. Waarschijnlijk is het moeilijk te geloven, maar ooit zal het je wel lukken.
Kom je verdriet hier maar gerust vertellen, wij hebben het ook meegemaakt. Ik ga je niks wijs maken... er volgen nog moeilijke dagen en weken, maar stilaan, na veel vallen en opstaan zal het je lukken...
Iedereen heeft in het begin wel de vraag gesteld... waarom? En daar zal je lieve man nu proberen een antwoord op te geven. Hij zal zeker niet willen dat je zo lijdt. Hijzelf zal pas rust vinden als jij dat ook hebt!
Als ik mij die eerste weken voor de geest haal dacht ik ook... dit overleef ik nooit!
Nu, na bijna 5 jaar is de wonde bij mij wat genezen... maar het zal altijd een litteken blijven...
Ik wens je nog veel sterkte... en kom maar regelmatig vertellen hoe je je voelt... Er zijn hier inderdaad mensen die bereid zijn om je te helpen en te troosten...
ook mijn deelneming bij het grote verlies van je lieve man...
Ik weet het, het is verschrikkelijk wat je nu mee maakt... Je hebt nog een lange weg af te leggen. Waarschijnlijk is het moeilijk te geloven, maar ooit zal het je wel lukken.
Kom je verdriet hier maar gerust vertellen, wij hebben het ook meegemaakt. Ik ga je niks wijs maken... er volgen nog moeilijke dagen en weken, maar stilaan, na veel vallen en opstaan zal het je lukken...
Iedereen heeft in het begin wel de vraag gesteld... waarom? En daar zal je lieve man nu proberen een antwoord op te geven. Hij zal zeker niet willen dat je zo lijdt. Hijzelf zal pas rust vinden als jij dat ook hebt!
Als ik mij die eerste weken voor de geest haal dacht ik ook... dit overleef ik nooit!
Nu, na bijna 5 jaar is de wonde bij mij wat genezen... maar het zal altijd een litteken blijven...
Ik wens je nog veel sterkte... en kom maar regelmatig vertellen hoe je je voelt... Er zijn hier inderdaad mensen die bereid zijn om je te helpen en te troosten...
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
labores - Lid geworden op: 21 nov 2005, 19:17
- Locatie: moerbeke-waas
Falcon 1 dank je wel voor jou troostende woorden.
Ik las daarjuist het verhaal van Angel4, haar verhaal is juist hetzelfde dan het mijne , alles begon ook verleden jaar in oktober, waarin hij zware aanvallen heeft gehad die ze in het zioekenhuis niet onder kontrole kregen,ik ben dan van s'middags tot s'avonds bij hem gebleven om hem mee te helpen verzorgen,hij heeft heel veel angstaanvallen gehad,en geloof mij dit is geen lachertje, als hij mij niet zag was hij in paniek, ik heb 2 maanden geleefd in het ziekenhuis, s'morgens met de bus heen en s'avonds naar huis terug, en toen ik thuis kwam viel ik als een blok in mijn bed.dit heeft zo'n 2 maanden geduurd, toen zouden ze hem ook in een home steken maar dit heb ik geweigerd en stond erop dat hij thuis kwam, ik heb daar heel erg voor moeten knokken, maar ik heb voet bij stuk gehouden.drie maanden heb ik hemzelf verzorgd met hulp van thuisverpleging,toen kreeg hij weer een zware aanval en viel hij in de comma...daar heeft hij 3 weken ingelegen, en ik ben dacht en nacht bij hem gebleven,toen hij ontwaakte was er een rust over hem heen gekomen maar had nog zware verzorging nodig, hij lag toen in gent voor mij was dit te ver we hebben hem dan na veel diskussies laten overbrengen naar een ziekenhuis dichterbij.we wisten ook al van de eerste keer dat hij terminaal ziek was... van toenaf was het altijd het een na het ander, ik heb toen : dossier nr... kamer nr... bed nr... afgesloten en hem thuis verder verzorgd en is hij wredig in zijn slaap overleden.
om 7 uur smorgens was ik bij hem en kwart na 7 is hij heengegaan.
Gisteren ben ik hem gaan bezoeken met mijn dochter en kleinkind, en toen werd ik rustig.
knuf...Labores
Als mijn brief te lang is "delete" maar.
Ik las daarjuist het verhaal van Angel4, haar verhaal is juist hetzelfde dan het mijne , alles begon ook verleden jaar in oktober, waarin hij zware aanvallen heeft gehad die ze in het zioekenhuis niet onder kontrole kregen,ik ben dan van s'middags tot s'avonds bij hem gebleven om hem mee te helpen verzorgen,hij heeft heel veel angstaanvallen gehad,en geloof mij dit is geen lachertje, als hij mij niet zag was hij in paniek, ik heb 2 maanden geleefd in het ziekenhuis, s'morgens met de bus heen en s'avonds naar huis terug, en toen ik thuis kwam viel ik als een blok in mijn bed.dit heeft zo'n 2 maanden geduurd, toen zouden ze hem ook in een home steken maar dit heb ik geweigerd en stond erop dat hij thuis kwam, ik heb daar heel erg voor moeten knokken, maar ik heb voet bij stuk gehouden.drie maanden heb ik hemzelf verzorgd met hulp van thuisverpleging,toen kreeg hij weer een zware aanval en viel hij in de comma...daar heeft hij 3 weken ingelegen, en ik ben dacht en nacht bij hem gebleven,toen hij ontwaakte was er een rust over hem heen gekomen maar had nog zware verzorging nodig, hij lag toen in gent voor mij was dit te ver we hebben hem dan na veel diskussies laten overbrengen naar een ziekenhuis dichterbij.we wisten ook al van de eerste keer dat hij terminaal ziek was... van toenaf was het altijd het een na het ander, ik heb toen : dossier nr... kamer nr... bed nr... afgesloten en hem thuis verder verzorgd en is hij wredig in zijn slaap overleden.
om 7 uur smorgens was ik bij hem en kwart na 7 is hij heengegaan.
Gisteren ben ik hem gaan bezoeken met mijn dochter en kleinkind, en toen werd ik rustig.
knuf...Labores
Als mijn brief te lang is "delete" maar.
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Labores,
fijn dat je je verhaal hier kwam doen. Ik kan nu begrijpen hoe moeilijk alles nu voor jou is... Je hebt wel héél goed voor je man gezorgd, daar heb ik veel bewondering voor!!!! Je mag gerust zijn... één ding kan je jezelf nooit verwijten; dat je niet genoeg gedaan hebt voor hem...
Blijkbaar heb je het verhaal van Angel gelezen... en trek je je daar een beetje aan op omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt...
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ga je ook even vertellen hoe het ons vergaan is.
5 Jaar leden viel mijn vrouw plots in coma op haar werk... Diagnose hersentumor. De dokter zei dat ze zo nog 3 dagen te leven had! Men zou haar opereren, maar zou lam en misschien blind blijven... Ze was toen 49 jaar. Uiteindelijk zijn er zoveel verwikkelingen gekomen waardoor haar toestand onhoudbaar bleef. Anderhalve maand is ze zo in het ziekenhuis gebleven en haar beste toestand was dat ze reageerde als een kind van 3 jaar…
Ik ben dag en nacht bij haar gebleven om haar te verzorgen, ging enkel effe naar huis om praktische dingen te regelen…
De laatste 14 dagen verbleef ze op intensieve in Leuven en volgde de ene operatie na de andere… Het erge was dat ik er niet mocht bijblijven… Uiteindelijk hebben ze het opgegeven en werd ze overgeplaatst naar palliatieve. Ondertussen dacht men dat ze besmet was met TBC. Ze kwam in quarantaine te liggen en ik mocht maar even bij haar blijven. Uiteindelijk heb ik kunnen bekomen om er toch dag en nacht bij te blijven en werd ik ook beschouwd als TBC-patiënt. (later bleek dat ze niet besmet was). Hierdoor was er praktisch geen verzorging meer en heb ik uiteindelijk alles op mij genomen… 2 Dagen later is ze overleden.
Ondertussen ben ik gehuwd met Veertje. Haar man was een half jaar voor mijn vrouw ook plots overleden. Hij kreeg een maagbloeding en ’s morgens vroeg kreeg ze een telefoon van het ZH dat haar man plots was overleden door een hartstilstand… hij was pas 45!
Ikzelf had geen kinderen en er was niemand die me bijstond. Zo heb ik uiteindelijk Veertje hier op Sennet ontmoet en konden we elkaars leed delen… Nu ben ik terug gelukkig gehuwd…
Ik woon nu aan zee maar rijd wekelijks naar Limburg, omdat ik er nog werk…
Zo, dit is ons verhaal. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wou het je niet onthouden om je maar duidelijk te maken dat we maar al te goed weten wat jij nu meemaakt!
Ik weet ook een beetje de weg die je nog te gaan hebt… Het is inderdaad voor iedereen anders maar sommige dingen moet iemand die rouwt onherroepelijk doormaken en dan kan je best wat steun gebruiken! Er zullen nog vele vragen komen en het zal nog even duren voor alles een beetje verwerkt is. Het ene moment denk je het wat aan te kunnen en het andere moment breek je weer… dat hebben we allemaal meegemaakt…
Daarom zou ik je willen vragen dat als je het moeilijk hebt je dit hier gerust mag schrijven…
We wensen je in elk geval heel veel sterkte…
fijn dat je je verhaal hier kwam doen. Ik kan nu begrijpen hoe moeilijk alles nu voor jou is... Je hebt wel héél goed voor je man gezorgd, daar heb ik veel bewondering voor!!!! Je mag gerust zijn... één ding kan je jezelf nooit verwijten; dat je niet genoeg gedaan hebt voor hem...
Blijkbaar heb je het verhaal van Angel gelezen... en trek je je daar een beetje aan op omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt...
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ga je ook even vertellen hoe het ons vergaan is.
5 Jaar leden viel mijn vrouw plots in coma op haar werk... Diagnose hersentumor. De dokter zei dat ze zo nog 3 dagen te leven had! Men zou haar opereren, maar zou lam en misschien blind blijven... Ze was toen 49 jaar. Uiteindelijk zijn er zoveel verwikkelingen gekomen waardoor haar toestand onhoudbaar bleef. Anderhalve maand is ze zo in het ziekenhuis gebleven en haar beste toestand was dat ze reageerde als een kind van 3 jaar…
Ik ben dag en nacht bij haar gebleven om haar te verzorgen, ging enkel effe naar huis om praktische dingen te regelen…
De laatste 14 dagen verbleef ze op intensieve in Leuven en volgde de ene operatie na de andere… Het erge was dat ik er niet mocht bijblijven… Uiteindelijk hebben ze het opgegeven en werd ze overgeplaatst naar palliatieve. Ondertussen dacht men dat ze besmet was met TBC. Ze kwam in quarantaine te liggen en ik mocht maar even bij haar blijven. Uiteindelijk heb ik kunnen bekomen om er toch dag en nacht bij te blijven en werd ik ook beschouwd als TBC-patiënt. (later bleek dat ze niet besmet was). Hierdoor was er praktisch geen verzorging meer en heb ik uiteindelijk alles op mij genomen… 2 Dagen later is ze overleden.
Ondertussen ben ik gehuwd met Veertje. Haar man was een half jaar voor mijn vrouw ook plots overleden. Hij kreeg een maagbloeding en ’s morgens vroeg kreeg ze een telefoon van het ZH dat haar man plots was overleden door een hartstilstand… hij was pas 45!
Ikzelf had geen kinderen en er was niemand die me bijstond. Zo heb ik uiteindelijk Veertje hier op Sennet ontmoet en konden we elkaars leed delen… Nu ben ik terug gelukkig gehuwd…
Ik woon nu aan zee maar rijd wekelijks naar Limburg, omdat ik er nog werk…
Zo, dit is ons verhaal. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wou het je niet onthouden om je maar duidelijk te maken dat we maar al te goed weten wat jij nu meemaakt!
Ik weet ook een beetje de weg die je nog te gaan hebt… Het is inderdaad voor iedereen anders maar sommige dingen moet iemand die rouwt onherroepelijk doormaken en dan kan je best wat steun gebruiken! Er zullen nog vele vragen komen en het zal nog even duren voor alles een beetje verwerkt is. Het ene moment denk je het wat aan te kunnen en het andere moment breek je weer… dat hebben we allemaal meegemaakt…
Daarom zou ik je willen vragen dat als je het moeilijk hebt je dit hier gerust mag schrijven…
We wensen je in elk geval heel veel sterkte…
Elke dag is hetzelfde... alleen een beetje anders...
-
fabieke - Lid geworden op: 03 jan 2006, 10:30
- Locatie: antwerpen
Lieve Labores,
Ik ben Fabieke en stuurde mijn eerste berichtje onder 'gisteren overleden'. Mijn man overleed op 23 juli en ik begrijp goed wat je nu voelt. Ik kan je niet zeggen 'het zal wel beteren' want ik zit zoals jij met een pak verdriet dat me momenteel volledig opslorpt. Toch hebben je kinderen en je kleinkinderen een moeder en een grootmoeder nodig. We mogen ons gelukkig prijzen dat we zo'n mooie liefde hebben gekend, hé. De sociaal assistente van het ziekenhuis zei me 'mevrouw, ik ben jaloers op u want ik heb nog nooit een liefde gekend zoals u ze hebt gekend', ik schat de assistente zo'n jaar of 45-50. We moeten erdoor, Labores en het is waar wat die assistente zei, we mogen zeer gelukkig zijn dat we zo'n mooie liefde hebben gekend. Hoewel ik maar 57 jaar ben, ben ik nooit van plan om een andere relatie aan te gaan. Een goede vriendin om samen een uitstapje te maken zou welkom zijn maar een relatie wil ik niet meer beginnen. Ik zou teveel vergelijken.
Sterkte, Labores, ik zal jouw berichtjes in het oog houden en we zullen elkaar steunen. We hadden een hofke in Wachtebeke met kippen en we hebben alles moeten wegdoen door de ziekte en ik hield zoveel van mijn kippen ...
Ik ben Fabieke en stuurde mijn eerste berichtje onder 'gisteren overleden'. Mijn man overleed op 23 juli en ik begrijp goed wat je nu voelt. Ik kan je niet zeggen 'het zal wel beteren' want ik zit zoals jij met een pak verdriet dat me momenteel volledig opslorpt. Toch hebben je kinderen en je kleinkinderen een moeder en een grootmoeder nodig. We mogen ons gelukkig prijzen dat we zo'n mooie liefde hebben gekend, hé. De sociaal assistente van het ziekenhuis zei me 'mevrouw, ik ben jaloers op u want ik heb nog nooit een liefde gekend zoals u ze hebt gekend', ik schat de assistente zo'n jaar of 45-50. We moeten erdoor, Labores en het is waar wat die assistente zei, we mogen zeer gelukkig zijn dat we zo'n mooie liefde hebben gekend. Hoewel ik maar 57 jaar ben, ben ik nooit van plan om een andere relatie aan te gaan. Een goede vriendin om samen een uitstapje te maken zou welkom zijn maar een relatie wil ik niet meer beginnen. Ik zou teveel vergelijken.
Sterkte, Labores, ik zal jouw berichtjes in het oog houden en we zullen elkaar steunen. We hadden een hofke in Wachtebeke met kippen en we hebben alles moeten wegdoen door de ziekte en ik hield zoveel van mijn kippen ...
als iedereen een ander een beetje helpt dan wordt de wereld mooi
-
labores - Lid geworden op: 21 nov 2005, 19:17
- Locatie: moerbeke-waas
Falcon, ik ben blij voor jou dat je het geluk hebt terug gevonden met veertje, en dat je nog vele... vele jaren moogt samen zijn.
Fabieke mijn man is op 17 juli overleden. Dit weekend ben ik bij mijn dochter geweest in moerbeke, daar kun je mooie wandelingen doen, en daar heb ik toch van genoten, zij was mij komen halen omdat ik de neiging heb om 16.00 uur in mijn bed te kruipen en de deken over mij te trekken, ik weet het ik mag daar niet aan toegeven, maar ik vind de zin van mijn leven niet. Ik heb kinderen en kleinkinderen die mij heel veel steunen, en waar ik dankbaar voor ben, maar als iedereen weg is en de deur is dicht, glijd je toch weer weg in dat eng putteken, waar ikzelf moet zien uit te komen.
dag Fabieke hou je goed vandaag.
liefs Labores
Fabieke mijn man is op 17 juli overleden. Dit weekend ben ik bij mijn dochter geweest in moerbeke, daar kun je mooie wandelingen doen, en daar heb ik toch van genoten, zij was mij komen halen omdat ik de neiging heb om 16.00 uur in mijn bed te kruipen en de deken over mij te trekken, ik weet het ik mag daar niet aan toegeven, maar ik vind de zin van mijn leven niet. Ik heb kinderen en kleinkinderen die mij heel veel steunen, en waar ik dankbaar voor ben, maar als iedereen weg is en de deur is dicht, glijd je toch weer weg in dat eng putteken, waar ikzelf moet zien uit te komen.
dag Fabieke hou je goed vandaag.
liefs Labores
-
mammie 48 - Lid geworden op: 19 sep 2009, 11:18
- Locatie: zuid west vlaanderen
Dag Labores,
Ik kom je eventjes gedaag zeggen en je een schouderklopke geven, want je hebt je nodig hé!
Ik zie dat je ook een vroege vogel bent, ik kan ook niet veel meer slapen sinds mijn man overleden is.
Ik ben gisteren ook gaan wandelen, maar alleen, kilometers aan een stuk. Ik ben dan gestopt op een terras waar ik veel bekende gezichten tegenkwam en een praatje kon doen. Als ik vertrok en zei "en nu mijn kilometertjes terug" zei een kennis : meisje je doet dat prachtig. Dat gaf me wel een goed gevoel, zie wel : niet bij de pakken blijven zitten.
Zet morgen een bloemetje bij je man's foto en laat een kaarsje branden, dat zal je goed doen.
Lieve groeten,
Nicole
Ik kom je eventjes gedaag zeggen en je een schouderklopke geven, want je hebt je nodig hé!
Ik zie dat je ook een vroege vogel bent, ik kan ook niet veel meer slapen sinds mijn man overleden is.
Ik ben gisteren ook gaan wandelen, maar alleen, kilometers aan een stuk. Ik ben dan gestopt op een terras waar ik veel bekende gezichten tegenkwam en een praatje kon doen. Als ik vertrok en zei "en nu mijn kilometertjes terug" zei een kennis : meisje je doet dat prachtig. Dat gaf me wel een goed gevoel, zie wel : niet bij de pakken blijven zitten.
Zet morgen een bloemetje bij je man's foto en laat een kaarsje branden, dat zal je goed doen.
Lieve groeten,
Nicole
je begint dingen pas te missen als ze er niet meer zijn