overlijden man

[kriko]

ik weet niet goed hoe te beginnen want het doet toch zo'n pijn.
Mijn man is overleden op 23 juli na een slepende ziekte (chronische leukemie) van 10 jaar. Hij was amper 58.
De laatste 5 jaar zijn jaren geweest van chemo,een paar goede maanden, terug chemo.
In mei 2009 heeft hij een stamceltransplantatie gehad die niet gelukt is, maar door de chemo en de bestralingen volgden er toch terug een paar goede maanden. Tot in oktober 2010 de kanker er terug was. De enige oplossing was terug cellen van de donor geven met kans op afstoting.
Wat in november 2010 dan ook gebeurde. De gevolgen waren verschrikkelijk:
kerstmis en nieuwjaar brachten we door in het ziekenhuis. Door de hoge dosis cortisonen verbeterde de toestand en mocht hij naar huis.7 maanden heeft hij in zijn bed in de living doorgebracht. door de vele medicatie en zware cortisone verminderde zijn spierkracht met de dag. Telkens men probeerde de cortisone te verminderen kwam er een nieuwe opstoot. Op het einde kon hij zonder hulp niet meer van de living naar de keuken gaan.
En toch klaagde hij nooit.
En dan was er die verschrikkelijke laatste week. Op vrijdagmorgen kreeg hij een longembolie. Met de ziekenwagen naar het uz en na 2 dagen op hartbewaking mocht hij op een gewone kamer. Direct was er terug de hoop dat hij na een paar dagen mee naar huis zou mogen.
Toen ik de donderdagmiddag in het ziekenhuis kwam had hij een gezwollen en pijnlijke arm waar het infuus gestoken had. Er was een infectie en om 4 uur is hij naar intensieve gebracht waar hij om middernacht overleden is na een hartstilstand. Dat het niet goed ging wist ik maar dat het zo vlug zou gaan. De dagen zijn nog te dragen: je hebt je werk ,de zoon en schoondochter komen effen binnen of buren en vrienden. Maar de avonden zijn niet te doen, er is niets waar ik mijn gedachten kan aan vasthouden.
Dat de pijn zo hard kon zijn had ik nooit gedacht.
Bedankt dat ik het eens van mij kon afschrijven.

[magrit]

Ik wens jou en de familie heel veel sterkte met dit plotse heengaan van je geliefde man.
Magrit

[RIEKSKE]

lieve kriko
ik kom je ff sterkte wensen met jou dierbare verlies van je man
ik kan mij goed voorstellen hoe eenzaam jij je nu voeld
mensen komen en mensen gaan
maar dan zit je alleen
ga eens hier iets zoeken zodat je iets hebt waar je dagelijks terecht kan
mensen die jou begrijpen en steunen
een praatje waar je veel aan kan hebben
zodat jij je niet zo eenzaam voeld
ik weet niet of je hier iets aan hebt
maar ik bedoel het erg goed
liefs en sterkte riekske

[kriko]

Riekske, bedankt voor je steun. Het deed pijn om alles te schrijven en de tranen waren niet te stelpen maar nadien was er toch een licht gevoel van opluchting.

[Oma-C]

Dag kriko,
Ik wil je mijn oprechte medeleven betuigen
bij dit smartelijke verlies
Het is heel moeilijk, (ik heb het ook meegemaakt.)
Het heeft veel tijd nodig alvorens je er een beetje overheen komt
en zoals je zegt de avonden zijn het moeilijkste
Kom hier je verdriet maar neerschrijven, het lucht een beetje op
en er is altijd wel iemand die je een troostwoordje terugstuurt
Hier zal je zien dat je niet alleen staat met het verdriet.
Ik wens je heel veel sterkte.
"Men zegt dat het went, maar men zegt niet wanneer"

Groetjes, Oma-C

[mammie 48]

Dag Kriko,

Ik kom je mijn oprechte medeleven bieden bij het overlijden van je geliefde echtgenoot.
Weet dat hier op seniorennet veel lotgenoten je steunen en veel sterkte toewensen. We zijn met zoveel die onze dierbare verloren hebben en die altijd naar jou willen luisteren. Als het je helpt, schijf hier je gevoelens neer, we zijn er voor jou.

vriendelijke groet en hou je goed,

Nicole

[Topanimboer]

Beste Kriko,

Sterkte in deze moeilijke dagen. We leven met je mee, allen die dit lezen!
Ik had een gezwel op een stemband. De specialist herhaalde maar dat het volgens hem goedaardig was. Dat vond ik juist verdacht dat hij me zo vaak en onmiddellijk wilde gerust stellen. Verleden donderdag 18 aug. is onder narcose de operatie uitgevoerd. Ik ben terug thuis en wacht op het verdict. Ik heb twee goede vrienden verloren aan keelkanker, daarom ben ik zo bang. De avond voor de operatie heb ik een lange brief geschreven voor mijn echtgenote. Het zijn maar woorden, maar toch. Als mensen dicht op elkaar leven is het vaak zo dat over de aangevoelde waarheid niet gepraat wordt. Daarom deze lange brief. Ik had de brief duidelijk zichtbaar op mijn bureel gelegd, zodat, wanneer ik niet meer terug zou komen, die papieren woorden tenminste direct daar zouden zijn... Maar het zijn maar woorden.
Mijn echtgenote is de hele tijd bij mij gebleven totdat ik naar huis mocht. Daardoor heeft ze de brief nooit gezien, ik heb hem weggestopt voor een volgende maal...? Maar hoe druk je in woorden uit wat je echt voelt voor iemand waarmee je al 52 jaren samenleeft?
Dit is jouw verhaal niet, Kriko, ik weet het wel, maar ik wilde je tonen dat je nooit alleen bent met je zorgen.
Sterkte! Ik hoop dat je een hele goede vriendin hebt die je de komende (winter)avonden wil bijstaan!

Topanimboer

[fabieke]

Lieve Kriko,
Ik ken jouw gevoelens, mijn man overleed ook op 23 juli na zes maanden chemo en anderhalve week op palliatieve. Ik ga ook werken en heb feitelijk al 22 jaar geen familie meer (jong gestorven). In de dag gaat het wanneer je gaat werken maar de weekends en de avonden zijn verschrikkelijk.
Ik had een zeer goede relatie met mijn man en wij hielden zeer veel van elkaar.
We moeten erdoor, Kriko, ik weet ook niet hoe maar naar het schijnt gaan we later aan de mooie momenten denken terwijl we nu alleen denken aan het lijden van de laatste maanden, ik toch in ieder geval. En we hebben geen knopje om om te schakelen naar minder verdriet.
Sterkte, uw man zou niet willen dat je alle moed verloor. Iemand zei me 'mevrouw, ik ben jaloers op u want ik heb nooit iemand gehad die me graag zag zoals u' en dat is waar, Kriko, we hebben het geluk gehad van een mooie liefde te kennen.
Sterkte !!!
Fabieke

[kriko]

Wat doet het goed, al die meelevende brieven van jullie. Ik besef ook dat ik niet alleen ben met mijn pijn want velen van jullie hebben hetzelfde doorstaan. We werkten voor dezelfde baas, vertrokken samen en kwamen samen thuis. Alles deden we samen.We zijn samen gestopt met werken, hij wegens zijn ziekte en ik om hem bij te staan. De laatste maanden durfde ik het huis niet meer uit, altijd bang dat er iets zou gebeuren. Hoe dikwijls kon hij niet vragen " toe, zet je hier efkens bij mij op bed" of " neem mijn hand eens vast". Vele mensen hebben schrik om er met mij over door te praten,ze vragen wel hoe het gaat, maar veranderen vlug van onderwerp. En nochtans doet het zo goed om telkens weer je verhaal eens te kunnen doen. Misschien was ik vroeger ook wel zo want hoe hard je ook probeert om iemand te begrijpen, je moet het eerst zelf meemaken om het te kunnen verstaan.

[labores]

Kriko,ik zou je willen omarmen en je troosten, ik weet wat je meemaakt,
ik vind ook de avonden verschrikkelijk, vannacht heb ik gans de nacht opgezeten met maagpijn rugpijn darmen die grolde hoofdpijn, alleen maar omdat ik die verschrikkelijk mis, en weet dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Het is soms oneerlijk " waarom". hier brand een exstra kaars voor al de mensen die een steuntje nodig hebben, zoals ik hier al heb ondervonden. Kriko hou je sterk ik denk aan jou
liefs Labores

[wiesken]

Kriko

Ik kom je een steuntje geven



Bij moeilijke dagen Kriko ga eens de natuur in en je zal zien dat de natuur je helpt om het zware verlies wat misschien te helpen verlichten !
Kijk rondom u ,er zal een vogeltje zitten en groeten met zijn liedje ,
Kijk naar de bloemen al is het langs de snelweg zij bloeien ook voor mensen te helpen .
Kijk naar buiten ook al is de lucht niet zo helder meer , toch komt er dan af en toe een zonnestraal als je denkt aan de dagen die zo mooi waren .

Kom hier met andere mensen een praatje maken het zal je ook een steun geven , samen zijn we sterk hé Kriko

Vriendelijke groetjes (f)
WIESKEN

(f) kijk naar het roosje niet naar de doorns (f)

[kriko]

Fabieke, Wiesken, Labores en iedereen die zo lief is om mij te steunen, wat doet het goed om dat s'avonds te lezen. Ik probeer me 's avonds bezig te houden met TV, lezen, handwerk,puzzelen maar het gaat allemaal maar voor eventjes en dan wil ik weer iets anders doen. Ik kan nergens mijn gedachten bijhouden. En als ik dan begin met jullie troostende woorden te lezen dan gaat de tijd wat vlugger voorbij en weet ik dat er nog veel zijn die een even groot verdriet hebben.
Gelukkig heb ik onze hond, Gorky, een duitse herder: het is toch zo'n knuffeldier. als ik weer eens diep zit is het of hij mij begrijpt, hij komt dan stilletjes bij mij zitten als om mij te troosten. Deze nacht heb ik hem zelfs met zijn bench in de slaapkamer gezet want ik was toch zo bang van het onweer. Op zo'n momenten doet het zeker pijn en dan is er weer die wanhoop van is dat nu echt voor altijd? Wat zou ik er niet voor over hebben om die armen nog eens rond mij te voelen. wanneer ga ik beseffen dat het niet meer kan? Het is vandaag juist een maand geleden dat hij gestorven is. Wat een verschil met vorig jaar. De dag van de begrafenis was mijn zoon juist een jaar getrouwd. Gelukkig was hij dan nog goed en heeft hij die dag nog kunnen meemaken en hij heeft er enorm van genoten, als ik nu die foto"s bezie, hoe gelukkig waren we toen,hoe rap kan alles veranderen.
3 vrijdagen met 1 jaar verschil:
trouw voor de wet, vrijgezellenfuif en trouw voor de kerk...en dit jaar:
met ziekenwagen naar UZ, overlijden , begrafenis. De herinnering aan de mooiste dag van hun leven zal ook voor hen altijd een moeilijke dag blijven. Zijn pa was zijn alles: de een zou nooit aan iets begonnen zijn zonder de ander zijn mening te vragen.

[falcon1]

Beste Kriko,

ik kom hier ook even langs als "lotgenoot", maar voor mij is het al bijna 5 jaar geleden...
Ik zie hier steeds dezelfde namen terugkomen op troost en dat vind ik enorm fijn... Hopelijk kunnen jullie je een beetje aan elkaar optrekken.
En als ik de verhalen lees komen ze in grote mate overeen met wat ik heb meegemaakt...
Belangrijk is dat je je verdriet kan delen! Dat heb ik hier ook een jaar gedaan...
Tja, en dat eerste jaar is wel het moeilijkste maar ook het belangrijkste om te kunnen rouwen.

Iets waar ik ook veel aan had was het boekje van Manu Keirse "Vingerafdruk van verdriet". Op een gegeven moment had ik een gesprek in het ziekenhuis met een psychologe die me was komen opzoeken. Zij gaf me het boekje... Die gesprekken deden enorm deugd... alhoewel ze alleen maar luisterde... ze was amper 23j... Maar vanaf dat moment ben ik over mijn verdriet gaan praten tegen iedereen die het wou horen... en zo heb ik toch een beetje kunnen rouwen...
Nu, na 5 jaar kan ik eindelijk, zonder in verdriet te verzinken over het verleden.
Maar is zoals iemand al zei... in het begin leef je met automatische piloot en wordt je verschillende malen met je neus op de feiten gedrukt... Doch het hoort allemaal bij het verwerkingsproces... je kan er niet om heen...
Er over praten kan de pijn wel wat verzachten... wat medeleven voelen... een luisterend oor....

Ik wens je nog veel moed en sterkte de komende dagen...

[falcon1]

Beste Kriko,

het is nu twee maanden geleden dat je lieve echtgenoot is heengegaan.
Maar ook al een maand geleden dat we nog wat van je gehoord hebben...

Lukt het een beetje? Waarschijnlijk niet echt....
Je mag er hier gerust over praten hoor want ik denk dat iedereen hier toch benieuwd is hoe het momenteel met je gaat.

Veel sterkte nog.

Liefs,

Veertje & Falcon

[Oma-C]

Dag Kriko,
Nog even een sterkte-knuffelke en veel moed.
Probeer goed te slapen dat geeft nieuwe energie.
Ik denk aan jou, tot nog eens