Op midzomernacht/ begon voor het lentekind de laatste winter

[falcon1]

Hello Helena,

how do you do? Ben blij voor jou dat je terug actief bezig bent!
Engelse les, fijn dat je terug onder de mensen komt... hopelijk wordt je ook door hen goed opgevangen.
En terug met je wagen rijden. Al doe je het niet graag, maar toch nodig om ergens te geraken hé... anders ga je je opsluiten en dat is niet goed.
Al dat klussen herken ik ook... maar was eerder om mijn gedachten te verzetten.
Er zullen nog meer overwinningen op je weg komen hoor... je kan meer dan jezelf denkt!

En niet bang zijn hoor... je redt het wel... met vallen en op staan... Je moet het enkel allemaal zijn tijd geven... niet te veel aan de toekomst denken... die komt vanzelf...

We wensen je nog een fijn weekend... verzorg je goed...

Liefs,

Veertje & Falcon

[Helena van Troje]

Ik vraag me af of het normaal is dat ik ineens zo van die onmiddellijke stante pede vermoeidheidsaanvallen krijg?

Ik begin heel dapper en moedig met een of ander werkje en dan poef is het net of de fietsband loopt leeg. Sjwamme armen en blubberbenen en moe uitgeput bam van nu op direct.

Amai wat is de zondag moeilijk altijd.

Ik mocht wel van de oudste met de trein naar open monumentendag bij hen komen, maar voor mij was het het ene of het andere maar niet allebei.

Allez ik heb mijn zaagske weer kunnen spannen. We proberen nog eens een planning uit voor morgen. Dat huis van ons moeder moet toch eens leeggemaakt.

[gerarda]

Ik vraag me af of het normaal is dat ik ineens zo van die onmiddellijke stante pede vermoeidheidsaanvallen krijg?

Ik begin heel dapper en moedig met een of ander werkje en dan poef is het net of de fietsband loopt leeg. Sjwamme armen en blubberbenen en moe uitgeput bam van nu op direct.

Amai wat is de zondag moeilijk altijd.

Ik mocht wel van de oudste met de trein naar open monumentendag bij hen komen, maar voor mij was het het ene of het andere maar niet allebei.

Allez ik heb mijn zaagske weer kunnen spannen. We proberen nog eens een planning uit voor morgen. Dat huis van ons moeder moet toch eens leeggemaakt.

ja hoor Helena ik ben niet verwondert dat ge dat verteld. Volgens mij is de reden (zoals bij mij) om uw zinnen te verzetten en niet teveel op de twee mensen te denken die ge verloren hebt, houd ge u met van alles bezig , daarbij die papierzaken zullen ook veel van u gevraagd hebben . Ik denk dat ge wat meer zult moeten rusten.En zorgen dat ge goed eet . Ik heb het ook in lichtere mate omdat ik al voor het overlijden van mijn man aanvaarde dat ik door mijn ouderdom niet meer zoveel werk op één dag aankon. Ik zeg altijd uw geest moet naar uw lichaam luisteren en omgekeerd. Op het ogenblik dat ge voelt dat ge moe word moet ge uzelf niet verplichten om verder te doen.
Ik was ook al lang van zin om eens mijn zolder op te ruimen in die zin dat ik veel gerief dat we niet meer gebruikten naar het containerpark mocht en nog mooie dingen naar het kringloopcenter. Het werd altijd uitgesteld en toen mijn man overleden was ben ik daar dan aan begonnen.Maar van het ogenblik dat ik moe werd stopte ik en deed dan verder als ik weer goesting had. En nu is het gedaan .
Ja we zijn aan een moeilijke periode bezig hé Helena. Ik wist niet dat het zo triestig zou zijn. ja en ik zeg ook hetzelfde. De zondag is het ergste.
Houd u goed , we moeten er door.

groetjes en een knuffel Gerarda

[falcon1]

Lieve Helena,

die vermoeidheid is wel een beetje normaal denk ik... rouwen kost heel veel energie. Je hebt je zo lang sterk moeten houden!
Net zoals Gerarda zegt, je moet jezelf goed verzorgen!!!Naar geest en lichaam. Dat eerste zal al wel wat moeilijk zijn, maar je moet soms jezelf al eens verplichten om dingen te doen die je graag doet... En momenteel zal dat vooral met iets bezig zijn...

Ik siteer nog even iets dat ik op mijn Hoekje van Troost schreef anderhalve maand nadat mijn vrouw was heengegaan...

Maar ik geraak er helemaal niet overheen. Elke dag wordt moeilijker en moeilijker, om niet te zeggen ondraaglijk. Soms vraag ik mij af; hoe moet het nu verder. Het is net of al mijn energie is opgebruikt. Hoe ik er ook tegen vecht, mijn verdriet en het gemis van mijn lieve echtgenote wordt er steeds groter door... Soms word ik er echt bang van!
Wonderen bestaan niet. Ik zal er mezelf doorheen moeten helpen. Het ene moment denk je dat het een béétje lukt, maar het andere moment word je door zo'n verdriet overweldigd dat niets of niemand je nog kan helpen. Het kan gelijk waar, gelijk wanneer gebeuren. Ik heb mezelf dan niet meer onder controle... Misschien zullen verschillende onder jullie dit gevoel herkennen, maar hoe ga je er mee om?
Of moet ik toch maar ergens deskundige hulp gaan zoeken?



Maar, lieve mensen, na maanden is het mij toch gelukt om er doorheen te komen. En ooit zal jullie dat ook wel lukken, daar moet je in geloven! Je lieve man zal er wel voor zorgen! Ergens zal hij op de achtergrond jullie steunen.
Ik weet niet of ik jullie veel steun kan bieden, maar voor mij is het allerbelangrijkste dat jullie er over praten en zeggen wat je voelt en wat je doet...

We wensen je nog een rustige avond en nacht...

Liefs,

Veertje & Falcon

[Helena van Troje]

faqlcon&veertje,

hoe kon jij nu weten dat ik net nu ervaar wat jij daar in het blauw neerpende.
de hele dag gaat het goed, veel bezoek gehad, fijn bezoek, gisteren twee van de kinderen en kleinkinderen om te helpen ik hen en zij mij,in de tuin gewerkt, ik kom binnen zie dat het al zo lat is en dat ik nog eens moet eten van dag en alweer kan ik niet stoppen met wenen. Ho ik mis hem zo oneindig, oneindig hard.

[falcon1]

Lieve Helena,

ik kon dat niet weten, alleen veronderstellen...
Het zal nog wel een tijdje duren dat gevoel, maar het zal stilaan wel beteren... als je lieve man klaar is met jou...
Je moet er echt in geloven dat het je eens wel zal lukken, alhoewel je hem altijd gaat blijven missen hoor.
Alles moet eerst zijn plaatsje krijgen. Emoties kun je nu eenmaal moeilijk onderdrukken en dat is wat nu iedereen probeert als men aan het rouwen... zich sterk houden! Maar dat hoeft echt niet, ze zullen je allemaal best wel begrijpen. Maar hoe zij daar moeten mee om gaan is wat moeilijker... Ze zullen nooit voelen wat jij voelt!
Maar je zal er wel geraken hoor. En ondertussen heb je nog veel te verwerken... dus, als er niemand is om er over te praten kan je dat hier gerust doen...

Alsnog een rustige avond en nacht gewenst...

Dikke troostknuff,

Veertje & Falcon

P.s.: ik moet weer enkele dagen naar Limburg voor mijn werk... dus, moest ik er even niet zijn...

[Helena van Troje]

Vanmorgen open ik mijn FB en ik lees mijn nichtje:"mi manca mia nonna"
"ik mis mijn oma", ja en ik mijn moeke...tranen
Ik heb een kaftje nodig voor Engels. Die liggen in zijn kast. Ik zie hoe mooi hij alles geordend heeft, een van de laatste avonden dat hij thuis was nog.
Ik denk:"Hoe moet het gevoeld hebben te weten dat het voor het laatst is dat je die kast opendoet? Dat je niet lang meer hebt?"Tranen
Ik leg de was in de wasmand en denk automatisch:"Hier nog een plekje voor zijn ondergoed." Niet meer nodig. Tranen...

Ik die dacht dat ik al mijn tranen al geweend had... Ik heb er nog emmers vol me dunkt...

[gerarda]

Vanmorgen open ik mijn FB en ik lees mijn nichtje:"mi manca mia nonna"
"ik mis mijn oma", ja en ik mijn moeke...tranen
Ik heb een kaftje nodig voor Engels. Die liggen in zijn kast. Ik zie hoe mooi hij alles geordend heeft, een van de laatste avonden dat hij thuis was nog.
Ik denk:"Hoe moet het gevoeld hebben te weten dat het voor het laatst is dat je die kast opendoet? Dat je niet lang meer hebt?"Tranen
Ik leg de was in de wasmand en denk automatisch:"Hier nog een plekje voor zijn ondergoed." Niet meer nodig. Tranen...

Ik die dacht dat ik al mijn tranen al geweend had... Ik heb er nog emmers vol me dunkt...

Helena ik ben blij dat ik eens op die topic van woordje van troost gekomen ben want ik denk dat ik het anders niet zou uitgehouden hebben. Ik moet ook zeggen dat iedereen hier hetzelfde meemaakt al wij . Over enkele dagen dacht ik ja het begint te beteren ,ik voel me al sterker en ween minder, maar helaas na enkele dagen zat ik gewoon weer in de put en heb weer eens een ganse dag
zitten wenen. Nu gaat het al weer wat beter.
ja we moeten erdoor en hopen dat dat wenen minder word hen vergeten moeten we niet maar denken aan de aangename momenten die we gehad hebben.
Als ik dat lees dat uw man zijn kastje geordend heeft vind ik dat verschrikkelijk.
Ik heb ook zoiets dat ik denk dat mijn man wist dat hij niet meer naar huis zou komen als we naar het ziekenhuis gingen.Ik zei hem och schat ik ben bezorgd voor u omdat ge naar het ziekenhuis moet hoor en ik kreeg als antwoord , ik ben al meer bezorgd voor u . ik dacht bij mezelf waarom moet hij nu bezorgd zijn voor mij, ik zal wel mijn plan trekken . Maar hij zal begrepen hebben dat hij niet meer naar huis zou komen.

Veel moed Helena en ook voor de andere mensen Groetjes Gerarda

[gerarda]

Lieve Helena,

ik kon dat niet weten, alleen veronderstellen...
Het zal nog wel een tijdje duren dat gevoel, maar het zal stilaan wel beteren... als je lieve man klaar is met jou...
Je moet er echt in geloven dat het je eens wel zal lukken, alhoewel je hem altijd gaat blijven missen hoor.
Alles moet eerst zijn plaatsje krijgen. Emoties kun je nu eenmaal moeilijk onderdrukken en dat is wat nu iedereen probeert als men aan het rouwen... zich sterk houden! Maar dat hoeft echt niet, ze zullen je allemaal best wel begrijpen. Maar hoe zij daar moeten mee om gaan is wat moeilijker... Ze zullen nooit voelen wat jij voelt!
Maar je zal er wel geraken hoor. En ondertussen heb je nog veel te verwerken... dus, als er niemand is om er over te praten kan je dat hier gerust doen...

Alsnog een rustige avond en nacht gewenst...

Dikke troostknuff,

Veertje & Falcon

P.s.: ik moet weer enkele dagen naar Limburg voor mijn werk... dus, moest ik er even niet zijn...[/quote


Bedankt Falcon om ons regelmatig eens wat moed te geven;

Groetjes voor u en veertje

Gerarda

[falcon1]

Geen dank hoor... ik vind dat hier af en toe eens komen al het minste is wat ik kan doen voor jullie!
Maar wat ik hier lees beroert mij natuurlijk ook en herinnert me weer aan de moeilijke periode die ook wij hebben doorstaan.
Ik vind het goed Helena en Gerarda dat jullie schrijven dat je je beter voelt maar dat er toch momenten zijn dat het echt niet lukt. Stilaan gaat het besef komen dat jullie geliefden er niet meer zijn. Je zal verschillende dingen vinden, zien, horen, ruiken... van hen die je steeds doen herinneren aan hen en dat doet pijn, verschrikkelijk pijn...
Je zit nog steeds in een fase van aanvaarden. Maar ook vele vragen die in je opkomen... waarom, hoe hebben hebben zij hun ziekte ervaren? Ik zou niet weten wat ik zou doen in hun plaats... maar ze hebben er blijkbaar wel voor gekozen om hun verdriet wat te sparen voor jullie... en dat is wel lovenswaardig!
Ik ga nog even dit zeggen. Ik heb hier nog een vrouw proberen te steunen wiens man zich het leven had ontnomen nadat hij wist dat hij ongeneeslijk ziek was. Die vrouw heeft dit nooit begrepen, maar heeft zich daar uiteindelijk toch bij neergelegd omdat het haar leven begon te overheersen...
Zo zie je maar...
En nu moet ik weer herhalen wat ik al dikwijls zei. Het zal jullie ooit wel lukken om de draad terug op te nemen... maar, het heeft zijn tijd nodig en er moet nog veel verwerkt worden. Ik zou soms willen dat ik een glazen bol had waarin ik jullie kon tonen hoe het leven er na een of twee jaar zou uit zien... Maar jullie redden het wel en jullie geliefden zullen altijd wel ergens bij je zijn op een of andere manier. En daar zal je in de toekomst ook altijd rekening blijven mee houden.

Nog veel sterkte... we denken aan jullie...

Liefs,

Veertje & Falcon

[Oma-C]

Goeie middag Helena van Troye,
Ik lees al een hele tijd op enkele topics hier mee,
en nu vind ik hier jouw verhaal.
(Heel lang volg ik je al op het andere forum).
(Een mooie titel voor dit topic trouwens)
Ik wil je hier ook mijn oprechte steun betuigen
en zeggen dat ik écht met je meevoel
Je hebt een hele lange weg afgelegd en
vreselijke moeilijke momenten doorstaan.
En op het einde kwam alles als één donderslag op je af.
Maar je hebt het allemaal héél dapper gedragen,
Je bent een 'sterke dame'
Zoals hier al vele mensen je ook zeggen:
het heeft veel tijd nodig, en de tranen horen erbij.
ze werken genezend, (ik heb het ook meegemaakt
Al is het hier al bijna 20jaar geleden)
Soms zijn droeve dagen er nog wel. Herinneringen bvb.
Nogmaals veel sterkte gewenst, en een dikke knuffel.
Je weet 'met tijd en boterhammen'...........
Van Oma-C

[falcon1]

Helena,

we komen je nog een fijne dag wensen,



Veertje & Falcon

[reline]

Hallo Helena,

Ik was er even niet en ik lees nu pas hoe moeilijk je het had vorige woensdag....
Je gaat zo telkens weer dingen tegenkomen die nu anders zijn .....dat is nu eenmaal zo....vaak op momenten dat je het niet verwacht.
Maar ik ben blij dat je kan wenen en ik ben blij dat je met al dat moeilijke niet in jezelf opgesloten blijft zitten.....
Ik ondervond al zo vaak hoe belangrijk het is om een luisterend oor te vinden....je zou anders tegen de muren omhoog lopen...

Hoe was jou dag gisteren...heb je ook genoten van de warmte die de zon ons gaf....gewoon met je gezicht in de zon....deed zo'n deugd!

Vandaag zondag...vaak een extra moeilijke dag....ik hoop dat je er een fijne dag van kan maken met een heleboel fijne momenten!!

Liefs, Reline

PS...je merkt misschien...ben aan het spoken midden in de nacht....maar nu voel ik de slaap eraan komen....het Zandmannetje op bezoek? Slaapwel!

[falcon1]

Lieve Helena,

nog altijd zo vermoeid?
Probeer met dit mooie weer toch naar buiten te trekken... leren om je terug tussen de mensen te begeven...
Veel zal nieuw en moeilijk zijn voor jou nu je dat opeens niet meer samen met je lieve man kan doen... Maar stilaan, stapje, voor stapje zal het je wel lukken. Ook zonder schuldgevoelens bij te krijgen.
We wensen je een fijne zonnige zondag toe...



Liefs,

Veertje & Falcon

[Helena van Troje]

Dankjewel allemaal en ieder in het bijzonder voor jullie troostene woorden.
En na woensdag kwam donderdag en na donderdag kwam vrijdag: hel, hel, hel. Toen heb ik een van mijn kinderen gevraagd om even t komen, want het was niet meer te doen. De lieve schat heeft getroost, zonder vragen, zonder moeten, begripvol, wat ben ik dankbaar dat ik zo een lieve kinderen heb.

Gisteravond is er ook goed voor mij gezorgd en de volgende dagen krijg ik stilaan weer een paar dingetjes in mijn agenda gezet.

Ik heb voor mezelf besloten dat zondag zoals vroeger, vroeger, rustdag zal zijn. Geen huishoudelijke of tuintaken, enkel luisteren naar musique 3 waar orgelmuziek gespeeld wordt tussen 13 en 14 uur en krantje lezen en eens een toertje doen met de fiets. Nog twee maand en we breken ons benen niet meer in de buurt. Alles ligt hier open in de stad: rioleringen, straten her aanleggen, aquafin hier en daar.

En nu ga ik van het zonnetje genieten op mijn terras. Misschien straks nog even de fiets op naar een huis gaan kijken in het kader van mijn huis mijn architekt....