mijn moedertje
-
ikzelf - Lid geworden op: 10 nov 2012, 13:43
Precies 2 maand geleden moest mijn moeder naar het ziekenhuis, een val
en een hypo was de oorzaak. Ze was ziek, het suikerpeil moest weer in orde worden gebracht. Er kwamen verwikkelingen , waarvan de suiker de oorzaak was. Na een 15-tal dagen begon ze wartaal te spreken en waanideeën te krijgen. Volgens dokters en verplegend personeel, was dat gezien de omstandigheden "normaal". na enkele dagen de juiste medicatie zou alles terug goedkomen. De wartaal werd echter steeds erger, en na een tijdje wisten de dokters het ook niet meer, ze dachten zelfs luidop, maar heel bedeesd aan dementie, stel je voor, in enkele weken tijd!
Ik heb het heel moeilijk met deze situatie, je doet je moeder naar het ziekenhuis met de bedoeling dat ze terug beter wordt, en dan overkomt haar zoiets. Heel stilletjes beginnen de waanideeën te verminderen, en de wartaal wordt ook minder, maar het is nog verre van goed. Volgende week gaat ze naar een RVT, voorlopig in kortverblijf, tot ze een vaste plaats voor haar hebben. Ik ben toch niet helemaal meer zeker, of ik nog wel oud wil worden!
en een hypo was de oorzaak. Ze was ziek, het suikerpeil moest weer in orde worden gebracht. Er kwamen verwikkelingen , waarvan de suiker de oorzaak was. Na een 15-tal dagen begon ze wartaal te spreken en waanideeën te krijgen. Volgens dokters en verplegend personeel, was dat gezien de omstandigheden "normaal". na enkele dagen de juiste medicatie zou alles terug goedkomen. De wartaal werd echter steeds erger, en na een tijdje wisten de dokters het ook niet meer, ze dachten zelfs luidop, maar heel bedeesd aan dementie, stel je voor, in enkele weken tijd!
Ik heb het heel moeilijk met deze situatie, je doet je moeder naar het ziekenhuis met de bedoeling dat ze terug beter wordt, en dan overkomt haar zoiets. Heel stilletjes beginnen de waanideeën te verminderen, en de wartaal wordt ook minder, maar het is nog verre van goed. Volgende week gaat ze naar een RVT, voorlopig in kortverblijf, tot ze een vaste plaats voor haar hebben. Ik ben toch niet helemaal meer zeker, of ik nog wel oud wil worden!
"Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".-
ikzelf - Lid geworden op: 10 nov 2012, 13:43
Een kleine wijziging in de planning, voor mijn moedertje. Volgende week krijgt ze een kamer in R.V.T. Niet in kortverblijf, maar een vaste verblijfplaats. Enigzins beter, maar het is zo definitief. Wat een kerstfeest en nieuwjaar wordt het dit jaar? Niet meer te vergelijken met vroeger, een R.V.T. is niet echt een "thuis" maar een noodzaak. Ik kijk met weemoed terug toen ons vader en moeder nog samen in de ouderlijke woning waren, wat lijkt dat lang geleden, en toch maar 9 jaar. Ik hoop dat ze daar toch nog een tijdje gelukkig kan zijn.
-
Gast
Ik begrijp je verdriet maar al te goed. Ze blijven nog zo graag thuis hé. Mijn moederke ook....is in mijn armen zachtjes heen gegaan. Vroeger dacht ik wel eens,doeme moet IK nu altijd kerstavond doorbrengen met mijn moeder . Nu schaam ik me voor die gedachte. Want een kerstavond is niet meer hetzelfde nu. Ik mis haar enorm. Ik wens je het beste met je moederke, en knuffel haar maar goed, zelfs als je denkt dat ze het niet voelt. Ze voelen het echt wél.
-
ikzelf - Lid geworden op: 10 nov 2012, 13:43
Moedertje doet het redelijk goed in het rusthuis. Toen ze daar aankwam, nu bijna 2 weken geleden, waren mijn zus en ik daar om haar op te vangen, ze kwam uit het ziekenhuis met de ziekenwagen. Haar begroeting heeft me wel pijn gedaan, ze zei: in het ziekenhuis zegden ze dat ik naar huis mocht, en nu brengen ze mij naar hier. Bij mij en mijn zus kwamen de waterlanders, mijn moedertje hield zich sterk. Vandaag nog zei ze dat ze wellicht nooit meer zou naar huis gaan, we hebben haar reeds verschillende keren gezegd dat haar thuis nu daar is, maar misschien hoopt zij toch nog ooit eens naar "huis" te kunnen. Pijnlijk! Wij zijn nu bezig haar huisje op te ruimen, alles moet nu weg, en zeggen dat ons vader en moeder daar zo voor gewerkt hebben en zo zorgzaam zijn geweest.
Het belangrijkste is wel dat zij zich goed gaat voelen, maar er zal nog wel een tijdje overheen gaan zeker.
Het belangrijkste is wel dat zij zich goed gaat voelen, maar er zal nog wel een tijdje overheen gaan zeker.
-
ikzelf - Lid geworden op: 10 nov 2012, 13:43
Ons moederke is weer in het ziekenhuis, een bepaalde nacht, verleden week bracht de ambulance haar van het rusthuis terug naar het ziekenhuis, ze was kortademig en zij wilden daar geen risico nemen. Ze ligt steeds te bed, krijgt af en toe onderzoeken en is weer heel verward, soms zegt ze iets wat waar is, soms weten we niet altijd wat ze bedoelt. De dokter kan niet echt zeggen wat er haar scheelt, afwachten luidt de boodschap. Ze ligt daar zo klein, teer en tenger, eet bijna niets meer en slaapt bijna de hele tijd. Eens was ze een mollige, dappere vrouw , nu blijft daar niet veel meer van over, ik weet niet of ze nog wel 50 kg weegt! Ik heb het heel moeilijk met deze situatie en moet mezelf aanmanen om haar te gaan bezoeken, ik zie mijn moederke niet graag lijden en afzien en toch wil ik wel bij haar zijn, maar niet op zo'n manier. Ik vrees het ergste.