(Artificiele) Intelligentie

[Zondervrees]

Hier een link naar een interessant gebruik van zogenaamde neurale netwerken. In een toepassing die je nu al kan gebruiken.
Voor intelligentie is het belangrijk dat de intelligente entiteit patronen kan herkennen. Al is het maar dat je op sommige dieren anders moet reageren dan op andere, dat je soortgenoten herkend etc.
Die patroonherkenning speelt ons soms wel eens parten: als we in een vochtplek absoluut een gezicht denken te zien bv.
Dat herkennen van patronen wordt nu al door Google gebruikt om dingen te herkennen in afbeeldingen (in het gelinkte artikel: katten). dat is niet altijd even gemakkelijk, je kan immers niet altijd zwart/wit gaan bepalen of het wel degelijk een kat is op een foto. Of hoeveel katten. Je moet dus een systeem gaan maken dat niet in elke chaos een kat ziet, maar anderzijds moet het systeem wel soepel genoeg zijn om ook de minder gemakkelijke beelden te vinden. Beslissingen van een neuraal netwerk met genoeg kernen lijken niet altijd hetzelfde, soms is er wat men noemt 'fuzzy logic' nodig.

Hoeveel katten?

[Wil.]

(...) Al is het maar dat je op sommige dieren anders moet reageren dan op andere, dat je soortgenoten herkend

Is je brein plots van gedacht verander..d?

Zeker dat je bij die keuze blijft?

[Zondervrees]

[Echter: als jij, ZV, beweerde niet meer te zullen reageren op mijn postings, en het daarna wél doet, dan valt heel je torentje van consequent gedrag - ingeslepen in het brein - door elkaar.

Ik zal nog een enkele keer op deze ad hominems ingaan.
Dat ik op zeker ogenblik van idee verander is geen bewijs voor een vrije wil, er zijn immers honderd-en-een andere mogelijke redenen waarom ik dat doe.
Dat consequentie in het brein zou ingeslepen zijn is een verzinsel. Het volstaat het volslagen irrationeel gedrag van deelnemers aan het verkeer te observeren om het te weerleggen.
De vrije wil als oorzaak van inconsistent gedrag? Dat is wat jij poneert. Dat je dat gelooft is jouw zaak, maar zit daar niet over te zeuren.

[Wil.]

[Echter: als jij, ZV, beweerde niet meer te zullen reageren op mijn postings, en het daarna wél doet, dan valt heel je torentje van consequent gedrag - ingeslepen in het brein - door elkaar.

Ik zal nog een enkele keer op deze ad hominems ingaan.

Zeker van? Ook morgen nog? Wat is deze belofte waard?

Ik heb meer geduld: ik ga nog eens een keer uitleggen wat een ad hominem is. Het is een argument in een debat dat losstaat van de essentie van de zaak en enkel betrekking heeft op de persoon zelf. Jouw bewering 'Ik zal niet meer reageren op jouw postings' is een essentieel element in de discussie over vrije wil. Dat je je daaraan niet hebt gehouden heeft als gevolg dat we van jou geen consequent gedrag meer mogen verwachten, of toch zeker op onze hoede moeten zijn. In een primitieve jagersmaatschappij werd je om dergelijke kazakkendraaierij uit de groep gestoten, ZV. Gedaan met je genen door te geven.

Dat consequentie in het brein zou ingeslepen zijn is een verzinsel. Het volstaat het volslagen irrationeel gedrag van deelnemers aan het verkeer te observeren om het te weerleggen.

Opnieuw fout. Het is niet omdat er af en toe een spookrijder opduikt dat consequent zijn in het verkeer niet de regel is. De spookrijders elimineren zich vroeg of laat uit de genenpool. Hun 'afwijking' wordt niet verder gegeven.

Ik heb je voordien reeds gewezen op je gebrekkige kennis van de evolutiepsychologie (ik wed dat je het alweer bent vergeten. Dat kortetermijngeheugen ook, hé. ). Je demonstreert dat nogmaals.

De vrije wil als oorzaak van inconsistent gedrag? Dat is wat jij poneert. Dat je dat gelooft is jouw zaak, maar zit daar niet over te zeuren.

Wie begon er een paar bladzijden terug te 'zeuren' dat ik dat 'stomme beest' - alias de vrije wil - ten berde bracht? Kijk nog eens in de spiegel.

[Zondervrees]

Terug on topic:

Hier een link naar een interessant gebruik van zogenaamde neurale netwerken. In een toepassing die je nu al kan gebruiken.
Voor intelligentie is het belangrijk dat de intelligente entiteit patronen kan herkennen. Al is het maar dat je op sommige dieren anders moet reageren dan op andere, dat je soortgenoten herkend etc.
Die patroonherkenning speelt ons soms wel eens parten: als we in een vochtplek absoluut een gezicht denken te zien bv.
Dat herkennen van patronen wordt nu al door Google gebruikt om dingen te herkennen in afbeeldingen (in het gelinkte artikel: katten). dat is niet altijd even gemakkelijk, je kan immers niet altijd zwart/wit gaan bepalen of het wel degelijk een kat is op een foto. Of hoeveel katten. Je moet dus een systeem gaan maken dat niet in elke chaos een kat ziet, maar anderzijds moet het systeem wel soepel genoeg zijn om ook de minder gemakkelijke beelden te vinden. Beslissingen van een neuraal netwerk met genoeg kernen lijken niet altijd hetzelfde, soms is er wat men noemt 'fuzzy logic' nodig.

Hoeveel katten?

[pastoor]

Enkel de zwarte of de witte?

Is dat AI?

[cappa]

Voor intelligentie is het belangrijk dat de intelligente entiteit patronen kan herkennen. Al is het maar dat je op sommige dieren anders moet reageren dan op andere, dat je soortgenoten herkend etc.
Die patroonherkenning speelt ons soms wel eens parten: als we in een vochtplek absoluut een gezicht denken te zien bv.

Patroonherkenning speelt inderdaad een belangrijke rol in ons leven. Het bewijst ons vaak goede diensten, omdat we daardoor in milliseconden conclusies kunnen trekken waar je minuten of uren over zou doen als je afhankelijk was van bewerkelijke, logische berekeningen. Helaas kunnen ze je ook op een dwaalspoor zetten en bijdragen aan de oorzakelijkheidsillusie. Soms ontwaren we patronen die er helemaal niet zijn, en wanneer we geloven dat ze bestaan, leiden we daar gretig uit af dat het voortkomt uit een oorzakelijk verband.

Je begrip van de wereld is dus geneigd om systematisch gelijkvormigheid in plaats van willekeur te zien en eerder oorzakelijkheid dan toevalligheid af te leiden. En doorgaans ben je je helemaal niet bewust van die neiging. Bij een paar van de opmerkelijkste voorbeelden van ontspoorde patroonwaarneming gaat het om de herkenning van gezichten op ongebruikelijke plaatsen.

In 1994 zag Diana Duyser iets vreemds nadat ze een hap had genomen uit de tosti die ze zojuist had gemaakt. In de oppervlakte van het geroosterde brood zag ze een gezicht dat haar recht aankeek. Duyser herkende het gezicht onmiddellijk als dat van de maagd maria. Ze hield op met het eten van haar tosti en borg deze op in een plastic bakje, waarin het, op miraculeuze wijze, onbeschimmeld veertien jaar verbleef. Toen besloot ze om dit religieuze icoon op eBay te verkopen. De gokwebsite GoldenPalace.com bracht het winnende bod van 28.000 dollar uit. Bij de overdracht zou Duyser gezegd hebben: 'Ik geloof werkelijk dat dit de maagd maria is, de moeder gods.'(sic)

De neiging van de menselijke geest om in willekeurige patronen een betekenisvol beeld te ontwaren heeft een naam: pareidolie. Net als bij de Maria-tosti gaat het in veel gevallen van pareidolie om religieuze beelden.

De 'Nun Bun', in 1996 aangetroffen in een koffiezaak in Nashville, was een kaneelgebakje waarvan de kronkelige rollen sterk leken op de neus en wangen van Moeder Teresa. 'Onze Lieve Vrouwe van het Viaduct' was een andere verschijning van de heilige maagd, dit keer in de vorm van een zoutvlek onder snelweg 94 in Chicago. Andere gevallen zijn onder meer Jezus van de Warme Chocola, jesus op een bord garnalen, jezus op een röntgenfoto bij de tandarts en 'Cheesus' (een Cheeto die de vorm van jezus zou hebben). De islam verbiedt afbeeldingen van Allah, maar gelovigen in het Engelse West Yorkshire hebben het woord 'Allah', geschreven in het Arabisch, waargenomen in de binnenkant van een doorgesneden tomaat.

Misschien kijk je er niet zo van op dat ik voorstander ben van minder verheven verklaringen. Het gezichtsvermogen lost een netelig probleem op tijdens het herkennen van gezichten, voorwerpen en woorden. Die kunnen allemaal onder allerlei omstandigheden verschijnen: goed of slecht verlicht, van dichtbij of veraf, vanuit allerlei hoeken, sommige delen onzichtbaar, in verschillende kleuren, enz. Het visuele systeem is uitzonderlijk gevoelig voor de patronen die het belangrijkst zijn; het kan zelfs worden geactiveerd door beelden die maar heel vaag lijken op datgene waarop ze zijn afgestemd. In een vijfde van een seconde kunnen je hersenen onderscheid maken tussen een gezicht en een ander voorwerp. Direct daarop kunnen je hersenen onderscheid maken tussen voorwerpen die een beetje op gezichten lijken, zoals een parkeermeter of een stopcontact met drie gaten, en andere voorwerpen als stoelen. Het zien van voorwerpen die op een gezicht lijken (de voorkant van sommige auto's bijvoorbeeld), veroorzaakt activiteit in het deel van de hersenen dat zeer gevoelig is voor echte gezichten. Met andere woorden: vrijwel onmiddellijk nadat je een voorwerp ziet dat een beetje op een gezicht lijkt, gaan je hersenen ermee om alsof het een gezicht is en verwerken het anders dan andere voorwerpen.

Dezelfde principes gelden ten andere voor onze andere zintuigen. Als je 'Stairway to Heaven' van Led Zeppelin achterstevoren afspeelt hoor je misschien 'Satan', '666' en een aantal andere vreemde woorden. Als je 'Another One Bites the Dust' van Queen achterstevoren draait, zal wijlen Freddie Mercury misschien tegen je zeggen: It's fun to smoke marihuana. Dit verschijnsel kan natuurlijk voor de lol, uit fanatisme of voor winstbejag worden uitgebuit.

Dit zijn maar enkele voorbeelden van de hyperactieve neiging van de menselijke geest om patronen te ontwaren. Heeft dit nu te maken met artificiële intelligentie? Neen, gewoon met intelligentie, me dunkt, om deze verschijnselen tot realistische proporties terug te brengen.

[cappa]

De wereldkampioen schaken heeft het al moeten afleggen tegen een schaakcomputer maar mensen zijn nog altijd veel beter in gezichtsherkenning of in het lezen van schrift dan machines. Waarneming blijft een hardnekkig probleem.

Zelfs mijn schijnbaar eenvoudig vermogen om te zien dat er in de tuin onder mijn venster veel verschillende voorwerpen liggen, blijkt voor een machine bijzonder moeilijk. Er zijn allerlei redenen waarom dit probleem zo hardnekkig is. Zo overlappen sommige voorwerpen in mijn tuin elkaar, terwijl andere dingen bewegen. En dat stukje bruin daar, hoe weet ik dat dat een deel van een omheining is en niet van een boom of een vogel? Mijn brein lost al die moeilijke problemen verrassend gemakkelijk op en laat me denken dat ik de wereld moeiteloos waarneem. Hoe doet het dat?

De ontwikkeling van de informatietheorie en de digitale computer toonden aan dat waarneming een bijzonder moeilijk op te lossen probleem is. Toch hebben onze hersenen er geen moeite mee. Betekent dit dat de computer geen goede metafoor voor het brein is? Of moeten we voor de computer nieuwe berekeningsmethodes uitdokteren?
(Chris Frith – Ons brein)

[janx]

Ik zal nog een enkele keer op deze ad hominems ingaan.
Dat ik op zeker ogenblik van idee verander is geen bewijs voor een vrije wil,....

in topic:Bewijs van het ontbreken van een leven na de dood, schrijft Zondervrees;

Moeten wij wenen of lachen met deze situatie? Geen van beide houdingen kan wat aan de situatie veranderen. De keuze is dus vrij en ik, ik lach dan liever.

Is het maken van een keuze dan geen vrije wil?

[Zondervrees]

[…] Is het maken van een keuze dan geen vrije wil?

Neen.

[janx]

@Zondervrees schreef;
[.......]De keuze is dus vrij .......]

@janx
dan vraag ik je;
Is het maken van een keuze dan geen vrije wil?

en dan zeg je;
@zondervrees
Neen.

?????

[Zondervrees]

@Zondervrees schreef;
[.......]De keuze is dus vrij .......]

@janx
dan vraag ik je;
Is het maken van een keuze dan geen vrije wil?

en dan zeg je;
@zondervrees
Neen.

????? :roll:

Inderdaad, dan zeg ik neen. Waarom zou het feit dat er een 'vrije' keuze is (m.a.w. een keuze waarbij het niet uitmaakt wat er gekozen wordt) moeten impliceren dat er een vrije wil is? Heeft een dobbelsteen een vrije wil?

[Wil.]

Zondervrees schreef:

Moeten wij wenen of lachen met deze situatie? Geen van beide houdingen kan wat aan de situatie veranderen. De keuze is dus vrij en ik, ik lach dan liever.

Een dobbelsteen zal nooit "liever" het ene resultaat laten zien dan het andere. Het gebruik van het woord "liever" impliceert onmiddellijk het nastreven van het ene resultaat boven het andere. Dat heet in gewone taal : de vrije wil gebruiken.

Je taalgebruik verraadt je eens te meer. Een vis die spartelt op het droge.

Het zou natuurlijk kunnen dat je binnen het uur weer van mening verandert o.i.v. te veel drank of misschien het gebruik van drugs of geïrriteerdheid of slecht geslapen of ......

[Zondervrees]

Zondervrees schreef:

Moeten wij wenen of lachen met deze situatie? Geen van beide houdingen kan wat aan de situatie veranderen. De keuze is dus vrij en ik, ik lach dan liever.

Een dobbelsteen zal nooit "liever" het ene resultaat laten zien dan het andere. Het gebruik van het woord "liever" impliceert onmiddellijk het nastreven van het ene resultaat boven het andere. Dat heet in gewone taal : de vrije wil gebruiken.

Je taalgebruik verraadt je eens te meer. Een vis die spartelt op het droge.

Het zou natuurlijk kunnen dat je binnen het uur weer van mening verandert o.i.v. te veel drank of misschien het gebruik van drugs of geïrriteerdheid of slecht geslapen of ...... :lol:

Ach jongetje, stop met je spelletjes.
Jij probeert mij te pakken op taalgebruik.
Kijk: mijn brein heeft liever dat 'ik' gelukkig ben, geeft mij dus de illusie dat ik er voor kies om te lachen.
Voor de rest hebben jouw argumenten geen enkele waarde, zij bewijzen hoogstens dat jij een zageventje bent: een zaag die op een wier zit. Een zaag die maar één liedje zingen kan.

[Wil.]

Zondervrees schreef:

Moeten wij wenen of lachen met deze situatie? Geen van beide houdingen kan wat aan de situatie veranderen. De keuze is dus vrij en ik, ik lach dan liever.

Een dobbelsteen zal nooit "liever" het ene resultaat laten zien dan het andere. Het gebruik van het woord "liever" impliceert onmiddellijk het nastreven van het ene resultaat boven het andere. Dat heet in gewone taal : de vrije wil gebruiken.

Je taalgebruik verraadt je eens te meer. Een vis die spartelt op het droge.

Het zou natuurlijk kunnen dat je binnen het uur weer van mening verandert o.i.v. te veel drank of misschien het gebruik van drugs of geïrriteerdheid of slecht geslapen of ......

Ach jongetje, stop met je spelletjes.

Oei, gebiedende wijze. Ben je gepromoveerd tot moderator?

Jij probeert mij te pakken op taalgebruik.
Kijk: mijn brein heeft liever dat 'ik' gelukkig ben, geeft mij dus de illusie dat ik er voor kies om te lachen.

Zonet schreef je nog in een ander onderwerp dat geluk niet bestaat!

Alleen, 'gelukkig zijn' is niet de gewone menselijke conditie, en dat wordt wel eens vergeten: men eist het recht op geluk op terwijl dat helemaal niet bestaat.

Wil je misschien logisch blijven als dat kan? (Nu ik eraan denk: jouw brein is wars van logica. Het plaatst wel een linkje naar wiki waar dan wat te lezen valt over logica, maar het weet er zelf geen raad mee Vandaar je plotse omkeer van mening. Het zijn wellicht spasmen van de geest, zoals ik voorheen reeds heb uitgelegd.)

Voor de rest hebben jouw argumenten geen enkele waarde, zij bewijzen hoogstens dat jij een zageventje bent: een zaag die op een wier zit. Een zaag die maar één liedje zingen kan.

Je lijkt het vervelend te vinden als je gepakt wordt op je eigen woorden, ZV. En dan komen de scheldwoordjes weer om de hoek kijken. Volkomen begrijpbaar hoor: wie afgaat als een gieter heeft onmiddellijk de neiging om de stekels op te steken.

Jouw brein - in jouw denkwijze tenminste - heeft immers niets te 'lieveren'. Het is gewoon een brokje materie dat reageert op prikkels, meer niet. Waarom zou het brein zich bezighouden met iets "liever" te willen dan een andere keuze? En wat drijft jouw brein er dan toe om aan het ik een gevoel van "liever" te laten ervaren dan het andere, onprettige gevoel? Wie of wat heeft dat brein die opdracht gegeven? Opnieuw loop je dan vast op de vrije wil.

Nog steeds ligt de vis op het droge te spartelen. En hoe!