Communicatie

[Sparrow]

--------------------------------------------------------------------------------- [/b]
@ Sparrow

De mens werd volmaakt geschapen maar...... met een vrije wil
Het stond het eerste mensenpaar vrij het gebod van God op te volgen en al dan niet van de "boom der kennis van goed en kwaad" te eten. Daarbij niet vergeten dat God hen er van verwittigd had als ze ongehoorzaam waren en er toch van aten, zij zouden sterven. (Gen. 2:16,-7)
Aan wie de schuld geven van hun akte van ongehoorzaamheid ? God, Eva, Adam of de slang ? ?

De ruziestoker is Satan, eens een volmaakte engel, een cherubijn, die in opstand kwam tegen God en vermomd als slang, Eva verleidde. Hij sleurde zelfs een derde van de engelen in zijn val mee.

interessant je schrijft:".......maar.....met vrije wil!

Vrije wil wil toch zeggen vrije wil? Hoe functioneel is die vrije wil dan wanneer er een god is die de mens naar zijn evenbeeld geschapen heeft en vervolgens zichzelf in de vorm van Adam en Eva verbied ergens wel of niet van te eten omdat hij anders zou sterven. En waarom schept god iets waar hij in de vorm van Adam en Eva aan zou sterven. Had god zelfmoordneigingen ofzo?

[YYZ]

Oprecht dank voor genuanceerde reactie. Louter ter info, de antwoorden in de poll zijn allen legitiem maar dat is afhankelijk van de perceptie van waaruit we dit benaderen.

Mee eens.

God is zowel ruziestoker als niet aangezien dit alles tot hetzelfde spel behoort, het menselijke zgn 'dwalen' heeft als functie om vragen te kunnen stellen over het leven, op deze manier wordt het mogelijk om de zgn egotransverwarring te doorzien en het EN/EN perspectief aan te nemen, hierdoor wordt het antwoord JA EN NEEN, net zoals God wel en niet bestaat tegelijkertijd. Bizar zal je misschien zeggen, zeer zeker.

Hoe zie je dat dat god zowel ruziestoker is als niet is? Is het niet wat gemakkelijk om iets wat ongrijpbaar buiten jezelf ligt (god)als excuus te gebruiken voor iets wat nu eenmaal binnen het menselijk potentieel ligt. En kunnen wij die vragen over het leven niet stellen zonder een god?
God bestaat alleen, als geloof/aanname, in het individuele brein en kan daarom zowel niet als wel bestaan.

Het bestaan van een hogere macht bestaat m.i. enkel in een kinderlijk, nog niet in staat van het nest te komen, afhankelijk, niet voor zichzelf kunnen denkend brein. Naar mate we meer volwassen worden ontdekken we vanzelf dat we zelf verantwoordelijk zijn voor van alles en nog wat en dat god slechts een idee in ons hoofd is.

Wat bedoel binnen de context met dat alles tot het zelfde "spel" behoort. Wat bedoel je met "spel"? En wat bedoel met egotransverwarring?

Denk dat het antwoord in je vraag zit over de zgn 'egotransverwarring', dit wil zeggen dat hetgeen we als 'God' zien zich kan identificeren met z'n eigen manifestaties waardoor de zoektocht naar God voeding krijgt, een zoektocht naar zichzelf. Vanuit de identificatie met de 'mens' bestaat God als een projectie in het hoofd, een (soms heel vage) herinnering aan de bron van waaruit de manifestatie 'mens' voortkomt. En dat is dan het spel, het is finaal niet de vraag of er een God bestaat, het gaat om het doorzien dat de 'mens' niet bestaat (tenzij als een projectie vanuit het onnoembare dat we God noemen). En deze bewustwording is inderdaad 'volwassen' worden waardoor spontaan Goddellijke principes zoals rechtvaardigheid, gelijkheid, samenhorigheid ... zich meer zullen uiten in het denken, spreken en handelen. Anders gezegd, misschien stellen we ons gewoon de verkeerde vragen?

[Sparrow]

Denk dat het antwoord in je vraag zit over de zgn 'egotransverwarring', dit wil zeggen dat hetgeen we als 'God' zien zich kan identificeren met z'n eigen manifestaties waardoor de zoektocht naar God voeding krijgt, een zoektocht naar zichzelf. Vanuit de identificatie met de 'mens' bestaat God als een projectie in het hoofd, een (soms heel vage) herinnering aan de bron van waaruit de manifestatie 'mens' voortkomt. En dat is dan het spel, het is finaal niet de vraag of er een God bestaat, het gaat om het doorzien dat de 'mens' niet bestaat (tenzij als een projectie vanuit het onnoembare dat we God noemen). En deze bewustwording is inderdaad 'volwassen' worden waardoor spontaan Goddellijke principes zoals rechtvaardigheid, gelijkheid, samenhorigheid ... zich meer zullen uiten in het denken, spreken en handelen. Anders gezegd, misschien stellen we ons gewoon de verkeerde vragen?

Of wij ons de verkeerde vragen stellen zou ik niet kunnen zeggen. Ik kan wel zeggen dat ik vragen heb bij wat je aangeeft.

Je steldt:.....hetgeen we als "god" zien. Hoe zien we "god" dan? Ik zie god als niet. Bestaande. Maar stel dat ik god nu even als wel bestaande zie, waar zit die zgn volmaaktheid van god dan in? Uit wat je schrijft lijkt het mij dat God zichzelf vergeten is, als hij zich al bewust was van zichzelf, waarvan, als ik me al in een bestaan van een god poog in te leven, ik denk dat het laatste meer bij de waarheid ligt. Maar dan ik geloof niet in een god

Ik stel me de vraag hoe je dat ziet " de mens die niet bestaat"?
Ik ervaar mezelf als bestaande waarbij ik de mogelijkheid heb volwassen te worden. En met volwassen worden bedoel ik dan de bewustwording van dat dingen als rechtvaardigheid, gelijkheid, saamhorigheid niet bestaan binnen de schepping tenzij op egocentrische basis. Maw ze zijn wat mij betreft een illusie die we maar al te graag in stand wensen te houden omdat het lastig is te aanvaarden de onrechtvaardigheid, ongelijkheid, verdeeldheid aan de orde van de dag is.

Maw die zgn zoektocht van god naar zichzelf gaat ten koste van wat..?

[Sparrow]

Denk dat het antwoord in je vraag zit over de zgn 'egotransverwarring', dit wil zeggen dat hetgeen we als 'God' zien zich kan identificeren met z'n eigen manifestaties waardoor de zoektocht naar God voeding krijgt, een zoektocht naar zichzelf. Vanuit de identificatie met de 'mens' bestaat God als een projectie in het hoofd, een (soms heel vage) herinnering aan de bron van waaruit de manifestatie 'mens' voortkomt. En dat is dan het spel, het is finaal niet de vraag of er een God bestaat, het gaat om het doorzien dat de 'mens' niet bestaat (tenzij als een projectie vanuit het onnoembare dat we God noemen). En deze bewustwording is inderdaad 'volwassen' worden waardoor spontaan Goddellijke principes zoals rechtvaardigheid, gelijkheid, samenhorigheid ... zich meer zullen uiten in het denken, spreken en handelen. Anders gezegd, misschien stellen we ons gewoon de verkeerde vragen?

Of wij ons de verkeerde vragen stellen zou ik niet kunnen zeggen. Ik kan wel zeggen dat ik vragen heb bij wat je aangeeft.

Je steldt:.....hetgeen we als "god" zien. Hoe zien we "god" dan? Ik zie god als niet. Bestaande. Maar stel dat ik god nu even als wel bestaande zie, waar zit die zgn volmaaktheid van god dan in? Uit wat je schrijft lijkt het mij dat God zichzelf vergeten is, als hij zich al bewust was van zichzelf, waarvan, als ik me al in een bestaan van een god poog in te leven, ik denk dat het laatste meer bij de waarheid ligt. Maar dan ik geloof niet in een god

Ik stel me de vraag hoe je dat ziet " de mens die niet bestaat"?
Ik ervaar mezelf als bestaande waarbij ik de mogelijkheid heb volwassen te worden. En met volwassen worden bedoel ik dan de bewustwording van dat dingen als rechtvaardigheid, gelijkheid, saamhorigheid niet bestaan binnen de schepping tenzij op egocentrische basis. Maw ze zijn wat mij betreft een illusie die we maar al te graag in stand wensen te houden omdat het lastig is te aanvaarden de onrechtvaardigheid, ongelijkheid, verdeeldheid aan de orde van de dag is.

Maw die zgn zoektocht van god naar zichzelf gaat ten koste van wat..?

Toevoegend....wat bedoel je met " een vage herinnering aan de bron waar we vandaan komen"?

[YYZ]

Of wij ons de verkeerde vragen stellen zou ik niet kunnen zeggen. Ik kan wel zeggen dat ik vragen heb bij wat je aangeeft.

Ja, dat is dialoog.

Je steldt:.....hetgeen we als "god" zien. Hoe zien we "god" dan? Ik zie god als niet. Bestaande. Maar stel dat ik god nu even als wel bestaande zie, waar zit die zgn volmaaktheid van god dan in? Uit wat je schrijft lijkt het mij dat God zichzelf vergeten is, als hij zich al bewust was van zichzelf, waarvan, als ik me al in een bestaan van een god poog in te leven, ik denk dat het laatste meer bij de waarheid ligt. Maar dan ik geloof niet in een god.

De volmaaktheid zit in alles, ook in dat wat we als ‘slecht’ willen labelen. En ja, God is in staat zichzelf te vergeten, op dat moment heeft God zich geïdentificeerd met het personage dat binnen tijd en ruimte verschijnt.

Ik stel me de vraag hoe je dat ziet " de mens die niet bestaat"? Ik ervaar mezelf als bestaande waarbij ik de mogelijkheid heb volwassen te worden. En met volwassen worden bedoel ik dan de bewustwording van dat dingen als rechtvaardigheid, gelijkheid, saamhorigheid niet bestaan binnen de schepping tenzij op egocentrische basis. Maw ze zijn wat mij betreft een illusie die we maar al te graag in stand wensen te houden omdat het lastig is te aanvaarden de onrechtvaardigheid, ongelijkheid, verdeeldheid aan de orde van de dag is.

Mooi beschreven, dank. Je noemt terecht ‘volwassen’ worden, logischerwijs hebben we dan ook iets nodig dat ‘niet volwassen’ is. Dit is een verwijzing naar het groeiproces dat we allen doormaken, gaande van ego naar etno en wereldcentrisme, de volgende stap is eenheidsbewustzijn als de realisatie van ons menselijke potentieel. Als we daarin lukken dan verandert er iets drastisch in de perceptie over het leven, we ervaren dan het personage (jij en ik) maar diegene die het ervaart is niet verschillend of afgescheiden. Vandaar ook de stelling ‘God is Alles’.

Maw die zgn zoektocht van god naar zichzelf gaat ten koste van wat..?

Veel slachtoffers, er is de inherente drijfveer tot groei maar we zijn ons hier niet steeds bewust van hoe dit werkt. Op dat moment zien we anderen (ic de 'vijand') als een beperking voor die groei en dat leidt tot allerhande botsingen en het gefolterde vlees van miljoenen, een pad van verschrikking als gevolg van het spel zelf. Op zichzelf is het spel volmaakt in al z’n manifestaties maar we ervaren dit anders omdat het niet aansluit bij de Oergrond van waaruit het ontstaat. En die Oergrond of Bron is vrede, liefde, gelijkheid, rechtvaardigheid, god … en andere termen die (te) vaak als zweverig gezien worden.

[YYZ]

Toevoegend....wat bedoel je met " een vage herinnering aan de bron waar we vandaan komen"?

Kwestie van perceptie en sterk afhankelijk van het groeiproces of het volwassen worden zelf. Als we ertoe komen om diepgaander vragen over het leven te stellen, dan verschijnt vrijwel automatisch de 'Godskwestie'. Dit is een kwestie van diepe introspectie, een zoektocht naar wie nu diegene is die zichzelf deze vragen stelt. Naarmate dit proces vordert wordt de 'vage herinnering' steeds sterker en dan wordt bewustzijn (cfr God) zich bewust van zichzelf. Hieruit volgt finaal dat de zoeker het gezochte is, als mensen hebben we de potentie om deze egotransverwarring te doorzien, het is als de bevrijding van een mentale constructie van wie we denken te zijn. Als mensen kunnen we zoiets niet zelf verzinnen, er moet dan iets groter zijn en dat noemen we God. Merk op, introspectie is wel degelijk iets anders dan het literalistisch reciteren van Bijbeltekstjes, het impliceert psychisch 'sterven'.

[talisman]

Merk op, introspectie is wel degelijk iets anders dan het literalistisch reciteren van Bijbeltekstjes, het impliceert psychisch 'sterven'.

En drie dagen van initiatie in de gnostiek weer ' opstaan uit de dood '. En zoals we bij Paulus kunnen lezen : ' laat de doden de doden begraven '.

[YYZ]

Merk op, introspectie is wel degelijk iets anders dan het literalistisch reciteren van Bijbeltekstjes, het impliceert psychisch 'sterven'.

En drie dagen van initiatie in de gnostiek weer ' opstaan uit de dood '. En zoals we bij Paulus kunnen lezen : ' laat de doden de doden begraven '.

Ja, een mens kan er bijna niet naast kijken dat niets ook bestaat.

[Sparrow]

De volmaaktheid zit in alles, ook in dat wat we als ‘slecht’ willen labelen.

Verklaar je nader aub.

En ja, God is in staat zichzelf te vergeten, op dat moment heeft God zich geïdentificeerd met het personage dat binnen tijd en ruimte verschijnt.

Waarmee we dus kunnen concluderen dat je in een god gelooft, en waarschijnlijk in iets dergelijks als een "gevallen" god, die dan de mens zou zijn!?
Komt bij mij de vraag op hoe het dan zit met de rest van al het bestaande, valt dat buiten die zogenaamde identificatie van god?

Mooi beschreven, dank. Je noemt terecht ‘volwassen’ worden, logischerwijs hebben we dan ook iets nodig dat ‘niet volwassen’ is. Dit is een verwijzing naar het groeiproces dat we allen doormaken, gaande van ego naar etno en wereldcentrisme, de volgende stap is eenheidsbewustzijn als de realisatie van ons menselijke potentieel.

Wat bedoel je met een heidsbewustzijn en menselijk potentieel?

Als we daarin lukken dan verandert er iets drastisch in de perceptie over het leven, we ervaren dan het personage (jij en ik) maar diegene die het ervaart is niet verschillend of afgescheiden.

Dit zegt me hoegenaamd niks. Wat bedoel je te zeggen?

Veel slachtoffers, er is de inherente drijfveer tot groei maar we zijn ons hier niet steeds bewust van hoe dit werkt. Op dat moment zien we anderen (ic de 'vijand') als een beperking voor die groei en dat leidt tot allerhande botsingen en het gefolterde vlees van miljoenen, een pad van verschrikking als gevolg van het spel zelf. Op zichzelf is het spel volmaakt in al z’n manifestaties maar we ervaren dit anders omdat het niet aansluit bij de Oergrond van waaruit het ontstaat. En die Oergrond of Bron is vrede, liefde, gelijkheid, rechtvaardigheid, god … en andere termen die (te) vaak als zweverig gezien worden.

Eerlijk gezegd vind wat je schrijft een vorm van idiotie. Als god dan zo groot was, cq alles was, waarom heeft die god dan zichzelf zo in de ellende gebracht? Alleen omwille van het "spel" en wat is er dan zo spellerig aan?
Ik zie niks vredigs, liefdevols, gelijkaardigheids of rechtvaardigs aan, eerlijk gezegd. Ik zie het spel van een armoedig zelfkwellaar in. Het vervult me vreugde dat ik mens ben en niet een god die zichzelf vergeten is. Je zal maar al die ellende op je geweten hebben alleen omwille van spel dat je wilde spelen.

[Sparrow]

Kwestie van perceptie en sterk afhankelijk van het groeiproces of het volwassen worden zelf. Als we ertoe komen om diepgaander vragen over het leven te stellen, dan verschijnt vrijwel automatisch de 'Godskwestie'.

Lijkt mij het de evolutionaire tijdperk waar we momenteel in leven. Dus akkoord.

Dit is een kwestie van diepe introspectie, een zoektocht naar wie nu diegene is die zichzelf deze vragen stelt. Naarmate dit proces vordert wordt de 'vage herinnering' steeds sterker en dan wordt bewustzijn (cfr God) zich bewust van zichzelf.

Dit zegt me niks, daar god voor mij een onzinnig concept is. Maar na aanleiding van wat je schrijft komt bij mij de vraag op of je jezelf als god beschouwd, en zo ja, hoe is dat dan?

Hieruit volgt finaal dat de zoeker het gezochte is, als mensen hebben we de potentie om deze egotransverwarring te doorzien, het is als de bevrijding van een mentale constructie van wie we denken te zijn.

De zoeker is het gezochte? En wie denken we dan te zijn volgens jou?

Als mensen kunnen we zoiets niet zelf verzinnen, er moet dan iets groter zijn en dat noemen we God.

Hoezo moet er iets groters zijn dat we dan god noemen? En hoezo kunnen we iets niet zelf verzinnen? Spreekt hier mogelijk de beknotting van god zoals de beknotting uit het verhaaltje van de toren van Babel?

Merk op, introspectie is wel degelijk iets anders dan het literalistisch reciteren van Bijbeltekstjes

Eens.

het impliceert psychisch 'sterven'.

Ach zo. Ik weet alles van psychisch sterven maar ik heb in tegenstelling tot jou niks goddelijks getroffen bij nader onderzoek. Ik trof enkel trucjes van een brein aan dat bang was om te sterven cq te verdwijnen in het oneindige niet bestaan. Liever vasthouden aan het romantische idee dat het allemaal ergens toe leidt en iets dergelijks als spirituele zin. Nu ik dat losgelaten heb zie ik dat het leven geen zin heeft, dat rechtvaardigheid, liefde en de aanverwanten waar jij het over hebt als een illusionaire worst zijn waar we onszelf mee aan het lijntje houden om niet ten onder te gaan aan de realiteit dat dat alles niet bestaat behalve in ons individuele brein.

[fotofant]

Ik zou, zoals het een beetje mijn gewoonte is, kunnen aanhalen dat de “God” waarover we spreken en menen te kennen niet de “ware” God is, maar iets (of iemand) geschapen naar ons eigen beeld en vermogen.(zoals ik al eerder schreef in deze topic). Ooit hopen we volmaakt te zijn en te leven in een volmaakte wereld waar de anderen ook volmaakt zijn. Dit projecteren we in ons eigen “Godsbeeld” en daarom zijn we eigenlijk zelf een“God in wording”. Dit is althans de gangbare gods-idee in het westen.
Vanuit een Oosters filosofisch perspectief verstaat men meestal onder de verschillende omschrijvingen van het god-idee een “Niet-Iets”. Geheel verschillend van het nihilistische “Niets”.
Ze bedoelen met “God” (Tao, het Brahman) het ordeningsprincipe (de inwezige structuur), eigenlijk de potientie van Alles, zowel het zijn als het niet-zijn.
Vanuit beide visies kun je alleen maar concluderen dat het niet “God” is die de ruziestoker is, maar (een deel van) de mens en de door hem “geschapen” god.

[YYZ]

Ach zo. Ik weet alles van psychisch sterven maar ik heb in tegenstelling tot jou niks goddelijks getroffen bij nader onderzoek. Ik trof enkel trucjes van een brein aan dat bang was om te sterven cq te verdwijnen in het oneindige niet bestaan. Liever vasthouden aan het romantische idee dat het allemaal ergens toe leidt en iets dergelijks als spirituele zin. Nu ik dat losgelaten heb zie ik dat het leven geen zin heeft, dat rechtvaardigheid, liefde en de aanverwanten waar jij het over hebt als een illusionaire worst zijn waar we onszelf mee aan het lijntje houden om niet ten onder te gaan aan de realiteit dat dat alles niet bestaat behalve in ons individuele brein.

Kom er later nog op terug, alvast dit. Net omwille van de egotransverwarring kan je dat Goddelijke nooit vinden, volgens het absurdisme (filosofische stroming) heeft het leven inderdaad geen zin. Je zou dan evengoed zelfmoord kunnen plegen maar ook dat is absurd. Hoe dan verder met het leven? Volledig ten gronde richten (1) of van de zinloosheid toch iets zinvols trachten te maken (2)? Bij antwoord (1), redelijk eenvoudig en ook zinloos. Maar wat zou men doen bij antwoord (2)? Ik denk dat dit een kwestie is van persoonlijke keuze, God heeft daar niets mee te maken.

[YYZ]

Verklaar je nader aub.

Misschien volstaat een voorbeeld, oppervlakkig zullen we oorlog als iets ‘slecht’ zien, het is immoreel en weinig getuigend van gezond verstand of volwassenheid. Als we het volledig gaan ontrafelen dan krijgt het iets van een volmaaktheid. Verschillende vragen zijn hier mogelijk, als we oorlog immoreel vinden dan moet er ook iets zijn waardoor we dat oordeel kunnen vellen, zijnde ‘moraliteit’. Naar mijn weten kan er niemand bewijzen dat ‘moraliteit’ bestaat, we zien enkel de oppervlakkige getuigenis wat we ‘moreel handelen’ noemen. Al deze elementen hangen nauw samen, vandaar de ‘volmaaktheid’, begrijp je?

Waarmee we dus kunnen concluderen dat je in een god gelooft, en waarschijnlijk in iets dergelijks als een "gevallen" god, die dan de mens zou zijn!? Komt bij mij de vraag op hoe het dan zit met de rest van al het bestaande, valt dat buiten die zogenaamde identificatie van god?

Als er al zoiets zou zijn als een God, dan ben jij dat, ik geloof in jou zoals in mezelf. Ook hier speelt die egotransverwarring, er is de continue verwisseling van perspectief waardoor een en ander zeer verwarrend kan worden, dat is normaal. De XY-methodiek kan hier helpen maar is op zich afhankelijk van de openheid daartoe.

Wat bedoel je met eenheidsbewustzijn en menselijk potentieel?

Een mens kan ‘volwassen’ worden, in deze context betekent dat ‘het zich reinigen van aannames die geen waarheid zijn’. In deze context is ‘waarheid’ iets dat niet vergankelijk is, het is dan ook nooit geboren, dit besef of de (her)ontdekking daarvan is ‘eenheidsbewustzijn’.

Dit zegt me hoegenaamd niks. Wat bedoel je te zeggen?

Hetzelfde als hierboven, de realisatie van ons menselijke potentieel verandert onze kijk op het leven.

Eerlijk gezegd vind wat je schrijft een vorm van idiotie. Als god dan zo groot was, cq alles was, waarom heeft die god dan zichzelf zo in de ellende gebracht? Alleen omwille van het "spel" en wat is er dan zo spellerig aan?

Het doorzien van het spel betekent bevrijding, je hebt eerst ellende of gevangenschap nodig om die vrijheid te kunnen realiseren. De ervaring van deze ‘bevrijding’ is amper in woorden te beschrijven, het dekt geenszins de lading van een dergelijk gebeuren. Zonder deze ervaring zal het iets onwezenlijks zijn, sommigen weten dat door ervaring, anderen (nog) niet.

Ik zie niks vredigs, liefdevols, gelijkaardigheids of rechtvaardigs aan, eerlijk gezegd. Ik zie het spel van een armoedig zelfkwellaar in. Het vervult me vreugde dat ik mens ben en niet een god die zichzelf vergeten is. Je zal maar al die ellende op je geweten hebben alleen omwille van spel dat je wilde spelen.

Leuk inzicht, het leven kan je inderdaad zien als ‘zelfkwelling’, de voorbeelden zijn legio. Zo weten we bv dat de economische crisis een tragische absurditeit betreft, dat is makkelijk te bewijzen. Hierdoor worden miljoenen mensen (en meer) gevangen gehouden in ‘het systeem’. De tragische grap is dat velen dat zullen ontkennen en/of niet begrijpen waarom het over een ‘tragische absurditeit’ gaat, wie is er dan om zichzelf te kwellen? Elke vorm van ethiek of rechtvaardigheid lappen we aan onze laars, voor diegenen dit dat wel begrijpen wordt het inderdaad een gewetenskwestie. Nu, dit is op zich geen geheim of raketwetenschap, het vergt enkel wat aandacht en zelfstudie om dit ook te begrijpen.

[YYZ]

Dit zegt me niks, daar god voor mij een onzinnig concept is. Maar na aanleiding van wat je schrijft komt bij mij de vraag op of je jezelf als god beschouwd, en zo ja, hoe is dat dan?

Hoe ervaar jij het personage dat je (tijdelijk) bent?

De zoeker is het gezochte? En wie denken we dan te zijn volgens jou?

Het personage dat we ervaren tijdens het leven.

Hoezo moet er iets groters zijn dat we dan god noemen? En hoezo kunnen we iets niet zelf verzinnen? Spreekt hier mogelijk de beknotting van god zoals de beknotting uit het verhaaltje van de toren van Babel?

Zo kan je dat zien inderdaad, om eenheid te ervaren moet je verdeeldheid zaaien. Uiteraard kan je zelf iets verzinnen, de vraag stelt zich wie er is die dat verzint, een op zich verzonnen personage met een vrije wil?

[Sparrow]

Kom er later nog op terug, alvast dit. Net omwille van de egotransverwarring kan je dat Goddelijke nooit vinden, volgens het absurdisme (filosofische stroming) heeft het leven inderdaad geen zin. Je zou dan evengoed zelfmoord kunnen plegen maar ook dat is absurd. Hoe dan verder met het leven? Volledig ten gronde richten (1) of van de zinloosheid toch iets zinvols trachten te maken (2)? Bij antwoord (1), redelijk eenvoudig en ook zinloos. Maar wat zou men doen bij antwoord (2)? Ik denk dat dit een kwestie is van persoonlijke keuze, God heeft daar niets mee te maken.

Hoezo is zelfmoord plegen absurd. Wanneer iemand zelfmoord wil plegen vind ik dat verder prima, niks absurds aan. Hij of zij zal wel een goede reden hebben om uit het het leven te willen stappen, zo lijkt mij.

En hoezo van zinloosheid iets zinvols te maken? Waarom niet de zinloosheid gewoon de zinloosheid laten zijn? Men gaat echt niet dood door de zinloosheid van het leven te ervaren. Men kan nog altijd doen wat men niet laten kan. Idd een kwestie van keuze en heeft idd ook niks met een god van doen.