Clair-obscur

[uvi]

Uvi,

Zo mooi en zo echt dat ik, voor een keer,

geen woorden kan vinden ,dus.....admira-

tieve stilte !

Bedankt, schrijver

Bosrankje

Zwijgen is goud Bosrankje ... laten we dus maar schrijven ...
misschien wordt het ooit nog wel eens een 'gouden uil' ....

uvi

[Robol]

Zoals een ochtend. Toegedekt met sneeuw.
Egaal wit. Luisterzacht.
Ongerept. Nog onbesmet door woorden.
Geluidsarm. Stilterijk.

Augustus, 't zomert nog volop en de winter mag nog wat wegblijven...
Maar als eenmaal de eerste sneeuw gevallen is in een decembernacht en ik in de vroege ochtend mijn schreden in die ongereptheid zet, dan zoek ik blauwe diamanten.

Zoals de blauwe diamanten op het witte blad van Uvi.

Robbe

[uvi]

Zoals een ochtend. Toegedekt met sneeuw.
Egaal wit. Luisterzacht.
Ongerept. Nog onbesmet door woorden.
Geluidsarm. Stilterijk.

Augustus, 't zomert nog volop en de winter mag nog wat wegblijven...
Maar als eenmaal de eerste sneeuw gevallen is in een decembernacht en ik in de vroege ochtend mijn schreden in die ongereptheid zet, dan zoek ik blauwe diamanten.

Zoals de blauwe diamanten op het witte blad van Uvi.

Robbe

En dan wil ik glanzen als een glimwormpje...
in de ogen van je vingers, Robbe.
Als ze over letters dwalen... als reizigers zonder verlangen ...

uvi

[uvi]

Er groeit een vrouw in mijn huis.
Uit 'Blauwziek' van Bernard Dewulf.





De ganzen zijn onrustig. Trosjes pluimen vliegen taterend over mijn huis.
Klagend. Heen en weer. De vijver lijkt hen niet te bekoren.
Of is het de wind die fout zit voor hun landingsgestel?

In mijn hoofd groeit een vrouw. Nu al bijna zes jaar lang.
En ze blijft nog altijd meisje. Van m'n dromen. In mijn ogen.
Ze lacht als een bakvis. En weent als een waterval.

Ze legt woorden in mijn hand. Laat mijn vingers spelen.
Op haar toetsenbord. Nu en dan, heel even.
Want we stelen van de tijd. Verboden uren.

Leven. Nu. Nu het nog kan.
Tastbaar. Onze lichamen. Een lawine.
Van ondergesneeuwd gemis en verlangen.

Winter wikkelt zich rond onze jaren.
Wij kiezen voor de dagen.
Niet voor herinnering. Da's voor later.


Nu. Nu het nog kan.





uvi

[uvi]

Het huis en ik.


Ik ben jaloers op dit huis. Benijd het met alle verbeelding.
Het ontving me gastvrij. Maagdelijk nog.
Ik was haar eerste bewoner. Maar zal niet haar laatste zijn.
Dit huis zal me bedriegen met een ander.

Ik laat er mijn ziel achter.
Wie zal de trappen bestijgen die ik uitslijt?
Wie zal er mijn blauwe slaapkamer inpalmen? Bleu de Provence.
Hoe zal de liefde er gedijen? Zal er nog lavendel groeien van tederheid?

En het valiesje waarin ik de afgietsels van m'n dromen stop?
Met Petit prince erop. En de blauwe kaarsjeshouders. Wie zal ze voeden?
Wie zal de adem uit deze kamer halen?
Zal ik er mijn laatste achterlaten?





uvi

[uvi]

Prachtig Nele, wordt hier echt leuk op deze topic. Dag Uvi.. toch geen neefje van jou , die van 'Blauwziek'. In elk geval ben jij ook gewoon verliefd op woorden: 'Wit blad' 't Is gek en soms heb ik het ook, dat woorden zomaar op de loop gaan met je en tot je eigen verwondering in je hoofd gedachten en beelden gaan vormen.. en dat je die nooit zo kunt neerschrijven.. 't zijn altijd kopies, maar soms wel heel boeiende zoals hier! Groetjes!

Hé Give,

Bernard Dewulf schrijft een column in De Morgen.
Maandag, woensdag, vrijdag en weekendkrant.

Ik ben een erg grote fan van hem.

Mijn dagboek 'Dag wit blad' is in feite een aanklacht
tegen de 'veelschrijverij' die welig tiert op internet.

Dewulf deed er tien jaar over om z'n tweede bundel te publiceren...
En WIJ vraag ik me af...

Ja Give, ik durf mezelf ook in vraag stellen.
Vandaar niet ZIJ, maar WIJ ...

Ik besef ook wel dat het op internet meestal een vorm
van contact is... communiceren aan een virtuele toog.

Maar je weet hoe ze dat noemen ...


Erg bedankt voor je visite, Give...
Ik kom ook wel eens langs.

uvi




.

[uvi]

De gele vlek van Picasso




Ik trek de zolder op. Dichter bij de bomen.
Zo versta ik ze beter. Als de wind hun stem laat horen.

Ah, ze lijken wel dansers. In een ballet van bomen.
Hun lichaam, de lenige liefde. Ja, Herman, van jou gestolen.*

Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
Duizendmaal bladstil. Onhoorbaar hijgend.

Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
Ze verjagen de avond. Nog even. En dan bidt de schemering.

De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
Trekt een lasso rond de horizon. Het canvas wordt zwart als pek.



uvi










* Bundel van Herman de Coninck.

[GIVE]

Oooooh!

Pas zaten ze er nog
de minuscule virtueeltjes
op mijn maagdelijke
witte blad.
Eentje met rode tresjes
en een leuke stoute mond
schoot propjes witte poëzie
van blauwgelijnd papier;
Ze kleefden op mijn zelfbehangen
veilige wand.

Het andere, 'n zusje
vol blauwe sproetjes,
poedelnaakt te gniffelen
in mijn kristallen inktpot.
Die wordt vast ziek
dacht ik
van al dat blauw.

Maar eer ik het geschreven had,
de woorden onderweg nog
ongeboren,
verdwenen ze..

Ik wist het
je wist ze.
Je mag ze nooit bewerken,
niet eenmaal zelfs,
dan gaan ze weg
en wordt je wakker
van hun schateren
verweg en onbereikbaar
hoog, zelfs voor de krant.
Hun dikke warme muggenbuikjes
op mijn plafond
van witte dromen
vol rode levensbloed,
zo mooi..
Misschien wordt het
morgen weer leesbaar..

[uvi]

Oooooh!

Pas zaten ze er nog
de minuscule virtueeltjes
op mijn maagdelijke
witte blad.
Eentje met rode tresjes
en een leuke stoute mond
schoot propjes witte poëzie
van blauwgelijnd papier;
Ze kleefden op mijn zelfbehangen
veilige wand.

Het andere, 'n zusje
vol blauwe sproetjes,
poedelnaakt te gniffelen
in mijn kristallen inktpot.
Die wordt vast ziek
dacht ik
van al dat blauw.

Maar eer ik het geschreven had,
de woorden onderweg nog
ongeboren,
verdwenen ze..

Ik wist het
je wist ze.
Je mag ze nooit bewerken,
niet eenmaal zelfs,
dan gaan ze weg
en wordt je wakker
van hun schateren
verweg en onbereikbaar
hoog, zelfs voor de krant.
Hun dikke warme muggenbuikjes
op mijn plafond
van witte dromen
vol rode levensbloed,
zo mooi..
Misschien wordt het
morgen weer leesbaar..

Wel ik weet niet wat hier allemaal gebeurt
maar ik heb op verzoek van de betrokken afzender
die berichten verwijderd.

Als ik hier een bron van 'ergernis'
ben of word
dan ga ik wel elders spelen.


Klare taal asjeblief.

Ik ben reëel zoals ik virtueel ben en vice versa.

Dus wie mij iets te vertellen heeft desnoods via een pb
je bent welkom.



uvi
un voyageur immobile



PS.
Wijziging = een dt-fout opgekuist!

[uvi]

Hey, uvi, niet doen! Niemand wil je weg hier, integendeel, zie maar even hoeveel mensen hier komen genieten. Dit was maar een toevallig spelletje van mensen die mekaar helemaal niet kennen. Als mijn laatste tekstjes je gekwetst zouden hebben.. mijn gemeende verontschuldigingen.
Stuurde je ook een pb'tje. Lekker weekend. Give

De wijzers van de tijd
worden klein.

Even de slaap
uit m'n vingers wrijven.

Nacht dacht.
Nacht wacht.

Mensen die handen reiken.
Nu nog landen.

En dan vindt de vredesduif
weer een tak... om op te schrijven...



uvi


Dankje Give
ga het bed terug troosten nu.
Ligt eenzaam
te vergaan van leegte.

[uvi]

Kloosterhotel



Smalle steeg. Eeuwen prevelen hier nog stilte.
Het Klooster hangt gebogen over de straat. Uitzicht op de wereld.
God was een briljante bouwheer. Verkavelde groen en rust tot gebed.

De tijd heroverde de plek. Omringde ze met stad.
Gebeden omgeven met gelovigen.
Nonnetjes verzorgden beaat de portefeuille van hun Bruidegom.
Kaarsen, hosties, wierook en andere parafernalia spijsden ze tot goddelijke rijkdom.

Maar God was geen goede belegger. De markt stortte in elkaar.
Aandelen in aflaten, ze kalfden af tot onverkoopbare waarden.
Zijn options en futures, de hemel op lange termijn, belandden in een baisse.

De kerken kwamen leeg te staan. En werden een theater.
En Hij die ooit de 'marchanten' de tempel uitjaagde
verkocht z'n klooster aan de meest biedende betaler.

Zakenlui en dure toeristen klikklakken nu door de gangen.
Waar habijten vroeger de stappen dempten van zalige zusters
op weg naar hun Huis van gebed.

Een sober klooster is nu een sjiek hotel.
Zonder de God van gebed. Zonder nonnetjes als zingende zonnetjes.
Maar met als Baas de god van het Geld. En blondjes in bed.



uvi

[Robol]

De stille kloosters, waar zwijgen nog goud was...hun gevels beschermd op advies van Monumentenzorg...
Wat zal er van het vagevuur verworden...? Het bestaan van de Louteringsberg wordt in bepaalde kringen omstreden en misschien uit de geloofsregels geschrapt...

Ik vraag me af, wat moet er dan met de duivels gebeuren, komen ze op de werklozenlijst te staan? Ik hoop dat ze niet gaan staken of betogen, Brussel in vuur en vlam zetten...

Misschien zitten er talentrijke voetballers tussen...René Vandereycken kan ze misschien gaan scouten...Dan kunnen we weer eens met z'n allen zingen van: "De Rode Duivels gaan naar..."

Robbe

[uvi]

De stille kloosters, waar zwijgen nog goud was...hun gevels beschermd op advies van Monumentenzorg...
Wat zal er van het vagevuur verworden...? Het bestaan van de Louteringsberg wordt in bepaalde kringen omstreden en misschien uit de geloofsregels geschrapt...

Ik vraag me af, wat moet er dan met de duivels gebeuren, komen ze op de werklozenlijst te staan? Ik hoop dat ze niet gaan staken of betogen, Brussel in vuur en vlam zetten...

Misschien zitten er talentrijke voetballers tussen...René Vandereycken kan ze misschien gaan scouten...Dan kunnen we weer eens met z'n allen zingen van: "De Rode Duivels gaan naar..."

Robbe

Ik weet niet of je het nieuws volgt Robbe,

maar als ik het goed voor heb
verdrinken ze de duivels tegenwoordig...

Er zouden dit jaar al vier mensen overleden zijn
bij duivelsuitdrijvingen ...
door te veel water ... één alleszins (proces)...

tja, die kan René V niet meer opstellen...
(galgenhumor) ..


.

[uvi]

Zij



Als
zij er niet meer is
dan verzamel ik haar

stukjes vrouw
in woorden
om me te troosten

een bundel
helpt haar dromen
tussen de lijnen

zie ik
haar verschijnen
wit van gemis

maar, o zo blauw





uvi




PS.
Zie lager voor de evolutie.

[uvi]

Bleu comme toi



Als
zij er niet meer is
verzamel ik

stukjes vrouw
in woorden
om te troosten

een blauwziek bundel
helpt haar vinden
tussen lijnen

zie ik
ze verschijnen
wit van gemis

maar
o, zo blauw
als bleu en blue






Blauwziek
Bernard Dewulf