POEZIE-GIVE

[visje70]

ja ,hoe mooi give! ik vind daar geen woorden voor, zoals johanna maria !
wat zou ik het zo graag zélf willen uitdrukken...
maar ben maar een klein visje... geloof toch maar dat ik met héél véél bewondering en voldoening jou gedichten lees en herlees !
met dank daar voor !
véél liefs van visje.........

[GIVE]

Dag moeder,

Ik wou dat ik
je schilderen kon,
want woorden
zijn zo kaal, zo onvolkomen.
Ik zie je anders,
veel mooier dan de foto
op je graf
en in het oude kader,
hier naast mij in 't salon.
Hoe je echt was
weet ik nog in mijn dromen.

In tekens vind ik je dan terug..
't gebaar van dank
waarmee je ied're dag
en 't verse brood aankruist;
hoe je heel beschermend
je hand heel zachtjes
op ons hoofden legt
als 't avond wordt
en donker buiten
als 't waait en bruist.

'k Zie nog de zorgenrimpel
om je ogen
en hoe je stilvalt soms
en draalt diep in gedachten
bij het patatten schillen;
je blik dan even op de klok
heel even maar,
alsof je op iemand of iets wachtte.
'k Wou dat ik de tijd
weer terug halen kon
en dat weer mocht beleven:
de geur van koffie
bij 't ontbijt als jij de dag begon.

Ik hoor nog je wens,
ik voel nog het kruisje
warm op mijn hoofd
toen wij het oude nest
verlieten lijk 't leven wil.
En 'dat het ons goed zou gaan..'
'Doe maar je best..'
zei je. Dat hebben wij wellicht beloofd.
Onwetend toen wat trouwen
en het leven.. en het beste was.

Give 14 aug. 2006

[Johana-Maria]

GIVE,
zó mooi, zo ontroerend mooi!

DANK je om zo'n mooi gedicht op de vooravond van Moederdag!

Schilderen?
je hebt hier de mooiste, de liefste , de beste Moeder ter wereld
afgeschilderd GIVE !
" 'k wou dat ik de klok terug draaien kon"
He ja...zo waar!

Dank GIVE en
een mooie Feestdag toe gewenst
in de zachte en zoete herinnering aan je Moeder!

Liefs
johana-maria

[visje70]

lieve give,

hoe mooi....zo ontroerend mooi ! "dag moeder"!!
give, je hebt ze geschilderd, je moeder !want jou woorden zijn zo warm
en volkomen , zoals jij alléén dat kan !!

de warmte die jij bij jou moeder mocht ondervinden,en zo mooi beschreven hebt en ook beleefd ,ja ,dan kan ik best geloven dat je de klok,alwas het maar voor even ,zou willen terug draaien !

bedankt give dat ik mee mag genieten van dit mooie gedicht gericht aan jou moeder !
dubbel voel ik welke warmte ik dan wel gemist heb.
maar je hebt ze wél doorgegeven give!
dank je wel

héél veel liefs van visje
ik wens je een zalige hoogdag give !

[ria]

Give
De wederzijdse liefde
van ouder naar kind,
van kind naar ouder,
loopt als een rode draad
door jouw leven.
De warmte, de tederheid,
de levendige herinneringen,
mogen verzachten
de pijn, die elke mens
ooit te dragen krijgt.
Jouw gedichten
zijn bloemen van gratie
en liefelijkheid.
Give, ik dank
je heel hartelijk
en wens
je veel stille vreugde.
ria

[Alterego1]

Give,

Ik lees jouw gedichten hier héél graag!
Daar ligt zoveel menselijke tederheid en gevoel in,
dat kan niemand onberoerd laten!

'k Wou hier toch nog even inhaken op wat Jure
daar zegt.

Hoe dikwijls zeggen ouders niet tegen hun telgen;
"ge zult dat later wel begrijpen"

Dat "later" zal dan zijn wanneer we zelf in dezelfde
situatie komen te staan zeker hé?!

Alterego 1

[Johana-Maria]

Zó juist geschreven jure!!!
Ik ben er ook zo dikwijls mee bezig...Gewoon moeilijk onderwerp.

Voor mijn Moeder kwam het zelfs te laat!!!Na haar dood, helaas!!!
Erg!Heel erg pijnlijk.

Waarom heb ik het zolang niet geweten , niet begrepen , niet gezien en gevoeld?
Begrijp het niet,
het leven is ingewikkeld en moeilijk ,
toen ik klein was begreep ik het niet en
nu ook nog niet!!

johana-maria

[GIVE]

Time to remember..

September
was school voor 't eerst,
mijn aarzelende voetjes
op de lichte zandweg
die snel wegliep
van moeder
en van wat tot dan
mijn wereld was.

September was
de hand, heel knellend,
van 't meisje van de buren
dat me meenam
met de bloemen,
afgewassen rose bloemen
op haar schort,
en met het luchtblauw van late zomer
soms als ze lachte
in haar ogen.

September
was de verse zakdoek
die naar lavendel
en naar zondag geurde,
naar thuis en angst
een beetje
om de zomerappel
voor de speeltijd,
wist ik veel.

September
waren jonge zwaluwen
die kwetterend en wisselend
van toon en tijd en hoogte
de blauwe notenbalk vulden
tussen twee telefoonpalen
zonder sleutel die altijd
zoemden
als je luisterde heel dicht.

September was
vlammend rood en geel
van late zomerdahlia's
in boerentuintjes,
of rood en bont
van lome koeien
die in de ochtendzon
de nacht herkauwden.

September
was 't strenge wit-en-zwart
van zuster Valentine, strakgesteven
en -gestreken,
die pijn had aan de hals
en niet opzij kon kijken
om al die kinderen te horen
van nu en vroeger...
September was
het einde
van klein en vrij zijn.

Langs haar muizentrapjes
klommen wij
naar later en naar weten.

Give, 4 sept.2006

[Bibi]

Goedemorgen Give,
tijdje geleden, maar nu toch even komen lezen!
Ik zou nu bladzijdes willen volschrijven,
reacties op jouw mooie gedichten...
maar je weet wat me nu bezig houd
en ik hoop je bent ook blij...
met een lieve knuf
om duidelijk te maken...
hoe mooi je gedichten zijn
en hoe blij ik ben
jou te mogen kennen!

Fijne dinsdag Give,
xxx *BiBi*

[visje70]

lieve give,voor jou een gedicht van anton van wilderode!
zomaar ....voor zo héél veel ! bedankt give...
een warme groet van visje

Het dorp 1

Er is niets dan dit schreiend klagen
om een die eeuwig verloren is
en de duizend wenende vragen
van de wind in een vensternis.

Het gras bloeit boven de groeve
en stort zijn zaad in de wind:
uit het hout rond de smalle hoeven
klinkt helder een spelend kind.

De vogelen roepen verhalen
uit de hemel elkander toe:
(het zijn altijd de nachtegalen).
Maar de bloemen worden weer moe.

Onder een witte onsterflijke linde
slapen zijn hart en zijn stem.
Leg aan dat hart één beminde
nog: álles is dan bij hem.

Uit: "De moerbeitoppen ruischten "

anton vanwilderode

[visje70]

lieve give, mag ik er nog ééntje bijzetten ?
als dank ! groetjes van visje

Barcarolle

Venezia

Ik voer uw hart over het water
in deze kleine gondelvlucht:
enkel de spaan maakt een gerucht,
een zacht geklater.

De zee mengt in dit eenzaam water
de mildheid van haar moedervloed,
hier rusten pijnloos wind en bloed
en sterren, later.

Ik voer twee harten over 't water
in deze zachte troost vereend:
een spaan, die in de stilte weent,
brengt ons al nader.

Uit: "De moerbeitoppen ruischten "
anton vanwilderode

[GIVE]

Herfstraam

De werkbroek en 't alaam
voor buiten en voor zomer,
maar weggeborgen nu,
er komt wel weer een lente.
Nu word ik weer de dromer.

Ik droeg met zorg
de huiverende plantjes
naar winterbloei,
knipte de laatste rozen
die zo uitbundig heel het jaar
te bloeien stonden en te blozen.

De bomen staan in vlam
in 't herfst- en over-land,
zo moe van 't groeien
en van veel vruchten dragen;
voelen de wenken van de tijd,
in 't korten van de dagen.

De wenken van de tijd:
een tijd van lichtend bloeien,
een tijd om in de zomerzon
de vrucht te laten groeien
met veel geduld. Nu staan ze
als een late ode
aan Schepper en aan leven
in volle pracht te gloeien
in de avondzon, nog even.

Dit is een tijd voor warmte,
en voor naar binnen keren
en oude boeken uit te halen;
om vrienden en bekenden
die je zolang niet hoorde
te noden aan je tafel;
voor luisteren
-de mand gevuld met geurig fruit-
naar zang of kommer in hun hart
en zomerse verhalen.

Aan 't natte ochtendraam
wuif ik de vogels uit
die voor de gure wind
en voor de koude vluchten.
Ik kijk hen na: goei reis!
Misschien als God het wil
zien we hen weer
in blije lenteluchten.

Give, 6 oktober 2006

[visje70]

beste give,

na lange tijd eindelijk terug ! met zo'n mooi gedicht "herfstraam" !
aangenaam om lezen, en écht héél mooi !
dank je wel give!

liefs van visje....

[GIVE]

"Wat Bibi aan de verre Ostsee op het nippertje miste, mocht ik enkele dagen terug met goede vrienden, de eerste maal in mijn leven meemaken: de aankomst van de kraanvogels, maar dan op de westroute, amper een uurtje rijden hiervandaan. Onvergetelijk!


Een vlucht kraanvogels

Betoverd en overweldigd
door zoveel schoonheid
valt zonder afspraak
alles stil in ons.

Dit moet de poort zijn
en het zolang gezochte strand
van 't paradijs,
de langverloren mythe
van het beloofde, onbetreden
door mensenvoeten,
voor altijd verboden
geroofde land.

Het doet aan noordse landen denken
en oude sagen die wij lazen
als kind nog,
aan onmetelijke meren, woudomzoomd,
waarvan de diepten
de warme schoot van de aarde kennen
en de dreun
van dat immense hart.

Hier droomt de stilte
in een late gulp van zonlicht
dat door de nevels breekt
en 't fijnste bladgoud tovert
op de oude eiken
waaronder we staan
aan de rand van de onmetelijke plas.

Het water heeft nu alle tinten
die je alleen in dromen kent
met vlekken goud van 't fijnste
filigraan dat rimpelend trilt
in 't spiegelbeeld
van wilde zwanen
met rechte hals en fiere
elegantie.
De zwellende nevelbanken
geven een wisselende,
onwezenlijke doorkijk
op waterplassen verderop
waar we de honderden brandganzen
meer vermoeden dan zien
hun klokkende roep
breekt niet de stilte
van bois de rose en sepia aan de horizon.

Op de lange strekdam
die de wateren scheidt
zolang al, vallen in witte en zwarte vlokken
de honderden meeuwen en kievitten
op hun roestplaatsen.
De late zon schaatst sierlijk
en volmaakt synchroon
in vele brede, dempende bundels
over de plas
en streelt nog even
als voor een avondzoen
de duizenden vogels
die op het water rusten.

Alleen heel hoog
is er nog licht en blauw,
net of de zon nog wacht
op de zeldzame epiloog
die komen gaat.
De stilte is volkomen,
zelfs 't jonge paartje op de bank
stopt nu het minnekozen
en kijkt.. en wacht.
Een enkel blaadje
laat geruisloos los
spiegelt zich even in de grote
plas waar het nu rusten gaat
gedragen en gewiegd
door het grote wonder van leven.

Dan komen ze,
nog net voor de nacht de bomen vult
met duister en de laatste lichten dooft.
Hun heldere zangerige roep
gaat hen vooraf,
voor we hen zien,
scherp en zwart geëtst
op de stervende avond,
de lange stelten gestrekt
en ze,in brede, sierlijke bocht,
breed remmend op de vleugels,
naar 't water glijden.
Ze zijn er, geen duizenden,
en veel te laat om ze te tellen,
de kraanvogels,
en wij mochten ze zien
door een kiertje
van een verloren paradijs.

Give, 18 okt.2006

[GIVE]

Wachters van de tijd

Twaalf uur slaat de klok, de klok slaat twaalf en alles is rustig.. Doof de vuren."(
(Roep van de nachtwacht)


Ik heb ze altijd lief gehad,
de wachters van de nacht,
de hoeders van de tijd
die uitkijken met stille kracht
naar licht
en hoop op morgen.

De wakende met trage stap,
die donkere uren telt
en aan de slapenden,
of wie de slaap niet vinden
meldt dat alles veilig is.

Ik heb ze lief
die in de stad bij nacht
de vele ramen weten,
waar pijn en licht nog brandt
en vuren smeulen, ongedoofd,
van twijfel, leed, onzekerheid.

'k Weet van de tijd lang
hoe ze heten: "moeder"
de koele hand heel zacht
op 't hoofd van haar onrustig kind,
of "vrouw"
aan 't bed van wie de dood
niet vindt.

Ik heb ze altijd
lief gehad
de zachte hoeders van de aarde,
de wachters van de tijd,
die voor de mens
de hoop bewaarden
op morgen en op eeuwigheid.

Give, 18 okt. 2006