lutim's spiegelkrassen
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ik ben zo vandaag,
warm als de zon schijnt
nat als de regen valt
maar binnenin altijd
een zevenpoten spin,
zo verorber ik de ingevlogen vlieg
en weef gedachtendraden
door het onbewustzijn
van het morgenlicht,
tijd gebeurt alleen
in het aas en het vreten,
tussenin verdoof ik
met zelfgemaakt vergif
mijn afgebrokkeld weten.
warm als de zon schijnt
nat als de regen valt
maar binnenin altijd
een zevenpoten spin,
zo verorber ik de ingevlogen vlieg
en weef gedachtendraden
door het onbewustzijn
van het morgenlicht,
tijd gebeurt alleen
in het aas en het vreten,
tussenin verdoof ik
met zelfgemaakt vergif
mijn afgebrokkeld weten.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Als een klein mensje
naast je zitten
en je nooit willen verlaten
als een deel van jezelf
dat slechts kortstondig
van je gescheiden is
en samen ontwaken
uit de droefheid
en mijn onzekerheid
wij belijden de tijd niet
een warm licht omringt me
ik drijf verder alsof
ik zonder zwaarte ben.
naast je zitten
en je nooit willen verlaten
als een deel van jezelf
dat slechts kortstondig
van je gescheiden is
en samen ontwaken
uit de droefheid
en mijn onzekerheid
wij belijden de tijd niet
een warm licht omringt me
ik drijf verder alsof
ik zonder zwaarte ben.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Wij sluiten deuren om de nacht
buiten te houden en de twee sterren
die nog boven de stad te zien zijn
wij zijn kleine mensjes geworden
om elkaar en vingers op de plaatsen pijn
ook lippen soms in het haar
we leven de uren zonder wijzers
en zachtmoedig in avond en slaap
gedachten zijn er niet of kortstondig
en er is ook geen verdriet meer.
buiten te houden en de twee sterren
die nog boven de stad te zien zijn
wij zijn kleine mensjes geworden
om elkaar en vingers op de plaatsen pijn
ook lippen soms in het haar
we leven de uren zonder wijzers
en zachtmoedig in avond en slaap
gedachten zijn er niet of kortstondig
en er is ook geen verdriet meer.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Ik kan niet weggaan nu ik overloop,
in mij blijft het gevreesde verdriet
en draait het gevonden woord
in een onontwarbare knoop,
zo wijs ik jou stomweg de fouten toe
die ik mezelf verwijt, en heb ik
rond mij muren opgesteld
waarin te zien geen deuren zijn,
toch zijn ze er getekend,
na het gevecht met mezelf,
weliswaar met simpel krijt maar echt
met de sleutel erbij om open te doen.
in mij blijft het gevreesde verdriet
en draait het gevonden woord
in een onontwarbare knoop,
zo wijs ik jou stomweg de fouten toe
die ik mezelf verwijt, en heb ik
rond mij muren opgesteld
waarin te zien geen deuren zijn,
toch zijn ze er getekend,
na het gevecht met mezelf,
weliswaar met simpel krijt maar echt
met de sleutel erbij om open te doen.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Het venster uitzicht
op het heelal en niets
het is nacht en bewolkt
en geen maan
over blijft alleen
het beschermen van de uren
die in het oude huis
voorbijgaan
met harten die tikken te zwaar,
aanwezig kunnen we zijn
mijn warme hand
die zich legt op de pijn.
op het heelal en niets
het is nacht en bewolkt
en geen maan
over blijft alleen
het beschermen van de uren
die in het oude huis
voorbijgaan
met harten die tikken te zwaar,
aanwezig kunnen we zijn
mijn warme hand
die zich legt op de pijn.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Alles bestaat
omdat ik zie en hoor
en in onwetendheid gedij
als ik mijn ogen sluit
is er alleen mijn hoofd nog
en de krioelende smalle gedachten
ook jij rent soms zoals beloofd
als een witte sluier er doorheen
ik zie hoe je handen wringt
ik ken je onophoudelijke onzekerheid
ik prijs mezelf een schim
van herhaalde waan te zijn
en neem jouw echtheid in mij op
en je weggedrukte verdriet.
omdat ik zie en hoor
en in onwetendheid gedij
als ik mijn ogen sluit
is er alleen mijn hoofd nog
en de krioelende smalle gedachten
ook jij rent soms zoals beloofd
als een witte sluier er doorheen
ik zie hoe je handen wringt
ik ken je onophoudelijke onzekerheid
ik prijs mezelf een schim
van herhaalde waan te zijn
en neem jouw echtheid in mij op
en je weggedrukte verdriet.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Kan ik zo zwaar worden
dat ik in je wegzink
tot je mij niet meer vindt
niet meer zoekt omdat ik te diep zit
te bleek teveel gelijk een lijk
en geen hand uitsteek ook niet roep
kan ik zolang onderwater blijven
dat jij denkt dat ik eindelijk
in het niet-verlangen allang ben
versteend tot de glimlach van het ijs ?
dat ik in je wegzink
tot je mij niet meer vindt
niet meer zoekt omdat ik te diep zit
te bleek teveel gelijk een lijk
en geen hand uitsteek ook niet roep
kan ik zolang onderwater blijven
dat jij denkt dat ik eindelijk
in het niet-verlangen allang ben
versteend tot de glimlach van het ijs ?
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Dit is niet te lezen
dit is avonden verdriet
en niet begrijpen
dit is voorbij het weten
en het vernis de nerf de ziel
van het hout te vinden
het tere waas van bloesem
op het water
adem van de geliefde boven het laken,
mijn hand
nog te beschrijven
een witte gestalte
wat ben ik bitter en klein
onooglijk en vergeten.
Voeten langs de straat
de onzichtbare schaduw
de dakgoot voor de mussen
het laatste groen in de tuin
een teerdringend twijgje waarvan
je niet meer weet hoe het heet.
dit is avonden verdriet
en niet begrijpen
dit is voorbij het weten
en het vernis de nerf de ziel
van het hout te vinden
het tere waas van bloesem
op het water
adem van de geliefde boven het laken,
mijn hand
nog te beschrijven
een witte gestalte
wat ben ik bitter en klein
onooglijk en vergeten.
Voeten langs de straat
de onzichtbare schaduw
de dakgoot voor de mussen
het laatste groen in de tuin
een teerdringend twijgje waarvan
je niet meer weet hoe het heet.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Mijn naam schrijven in
een boek en daarboven
een gedicht voor haar
die mij later leest
een steen om op te rapen
te verplaatsen in de tuin
of gewoon een vogel
die over vliegt
ik blijf ik ben zo zeker
dat ik de geur vertaal
en de wilde thijm
in mijn knoopsgat draag
in ieder geval zolang
je savonds aan me denkt
dit blad omdraait en
een traan om me plengt.
een boek en daarboven
een gedicht voor haar
die mij later leest
een steen om op te rapen
te verplaatsen in de tuin
of gewoon een vogel
die over vliegt
ik blijf ik ben zo zeker
dat ik de geur vertaal
en de wilde thijm
in mijn knoopsgat draag
in ieder geval zolang
je savonds aan me denkt
dit blad omdraait en
een traan om me plengt.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Dit is de hand op je schouder
maar er is niemand
de roep van de verscholen vogel
in het bos
de geur van hars
de springende vis in het water
de stilte die je omgeeft
als je alleen bent
de duif die land op de antenne
het signaal onderweg
het licht op het eenzame pad
de ster boven de horizon
de drinkbak voor het vee
het ogen hebben
dit is wat je smorgens plukt
als de dauw je omringt
het woord dat in de nacht iemand sprak
ver van ieders bereik.
maar er is niemand
de roep van de verscholen vogel
in het bos
de geur van hars
de springende vis in het water
de stilte die je omgeeft
als je alleen bent
de duif die land op de antenne
het signaal onderweg
het licht op het eenzame pad
de ster boven de horizon
de drinkbak voor het vee
het ogen hebben
dit is wat je smorgens plukt
als de dauw je omringt
het woord dat in de nacht iemand sprak
ver van ieders bereik.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
De aanvaarde avond
de wind die langzaam
in de boom neervalt
en rood kleurt
de vogel die de vleugels vouwt
en roerloos zitten gaat
op een uitzichtloze tak
maar niemand doet hem wat
een licht gaat aan in het huis
er klinkt ook een geluid
het wordt fris ik moet nu maar
naar binnen gaan.
de wind die langzaam
in de boom neervalt
en rood kleurt
de vogel die de vleugels vouwt
en roerloos zitten gaat
op een uitzichtloze tak
maar niemand doet hem wat
een licht gaat aan in het huis
er klinkt ook een geluid
het wordt fris ik moet nu maar
naar binnen gaan.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Het geluk voorbij
de rozen en de lippen
het vraagteken
hemel en boom
het keerpunt
van de vogels
in het oog gesloten
waken en droom
het uitwijken
is begonnen
het heimwee geproefd
het gelaat bedekt
en verder dan weerzien
is de vlucht
voorbij de adem
van mijn geliefde.
de rozen en de lippen
het vraagteken
hemel en boom
het keerpunt
van de vogels
in het oog gesloten
waken en droom
het uitwijken
is begonnen
het heimwee geproefd
het gelaat bedekt
en verder dan weerzien
is de vlucht
voorbij de adem
van mijn geliefde.
-
lutim - Lid geworden op: 08 mar 2006, 13:54
Zij was als kersen
als een zingende beek
een rode bloem droeg ze
duidelijk in haar haar
haar lippen jonge vogels
die juist uit het nest gevlogen
nog niet wisten waarheen
ach was ik alleen maar
handen op haar schouders
en een boom van afscheid
waaronder de schaduw te diep was
en door de takken geen zon.
als een zingende beek
een rode bloem droeg ze
duidelijk in haar haar
haar lippen jonge vogels
die juist uit het nest gevlogen
nog niet wisten waarheen
ach was ik alleen maar
handen op haar schouders
en een boom van afscheid
waaronder de schaduw te diep was
en door de takken geen zon.