lutim's spiegelkrassen

[lutim]

Bind mijn handen en voeten
werp me in de trog van de aarde,
ik ben slecht,

en allen wreven de tranen
uit de ogen bij de woorden van
de niet-vereerde vriend
beloofde zijn wensen in te volgen
en hem in vergeten
niet nabij te komen,

want de derde dag was voorbijgegaan
en hij was niet opgestaan,
hij zat tegen de muur geleund
voorover gezonken
met afgesleten lippen
en schreidde niet meer.

[lutim]

Ontmoeting in de straten voorzien
de juichende glimlach
als een pijl weggeschoten

met bossen doorgeurd
in de afwezige leegte, samen,
en alleen door elkaar bewogen,

boven de stad verheven
wensend op afstand
de grote Beer glanzend in onze ogen,

het kussen geoefend
in de palm van je hand,
de lippen nog te spreken gewacht.

[lutim]

INZICHTEN

Inzicht in het einde
is me niet gegeven
het woord is beschimmeld
zogauw het is geschreven,

het woord is ei
maar niet bevrucht
is leeggeblazen hol
gevuld met lucht

in een nachtelijke tuin
voorzichtig uit te spreken
om het licht der sterren
niet te breken.

[lutim]

Ik ben gek, maar zeg het niet,
mijn enige waardigheid
is mijn verdriet,

het enige uitzicht dat ik vond
waart jij mijn lief
die je aan mij bond.

[lutim]

Zoeteke lief meisje van mijn verdriet
weldra te gaan, niet meer te zijn,
dan in mij
heraut die je oproept en belijdt,

je schaduw zijn voor wie jou bemint,
nog mee te dragen
in de plooi van mijn arm,
in de vouw van het laken,

tijdelijk de rand van het aardse bereikt
roep ik je naam om het verdriet
en het gemis in te gaan
en kreten te slaken.

[lutim]

HET BEGEREN

Op een bed van begeren zonken wij,
zo diep dat de redding niet meer mogelijk was,
een stem riep ons nog vanuit het oppervlak
als water in een regenplas,

maar wij hebben de wegen opzij gelegd
om verloren te lopen in de weiden
en het struikgewas, het leger
van de haas werd onze schuilplaats,

de hemel ons baldakijn en de regen
op de dorstige lippen een dronkenschap
om te drinken en dieper te zinken
in het niet meer bestaan,

ach hoe en waarom zijn we
in de morgen opgestaan ?

[lutim]

ZO SNEL DOOR DE TIJD

Ik schrijf als een trein die alleen maar
op de rails rijdt en hoe snel ook
iedere ligger kent,
maar de bomen niet ziet
en de mussen in de haag,

zo snel snel ik door de tijd
dat wolken achterblijven en
de regen op het perron valt
en nat maakt wie niet opstapte
en naakt is en rilt,

en ik gil voor ik de weg oversteek,
wie daar staat moet wachten
tot ik voorbij ben gereden,

ik stop daar niet, doe geen slagbomen open,
en kan alleen maar voorwaardelijk
een aankomst beloven.

[lutim]

BEROOFDE VRIEND

Ik doe de groezelige plicht
van het woord dat hier beschreven staat
naakt als de naaktslak
die op de vloer
een slijmerig spoor achterlaat,

naakt als de van zijn vriendschap
beroofde vriend die de schaamte
heeft verlaten en zijn vingers
vormen laat wat tekens
zijn maar geen namen,

geen liefde en geen haat,
toch staat het hier, met prikkeldraad
omgeven, zo kwetsbaar
in zijn schuld en onschuld,
en zonder tranen niet te beleven.

[lutim]

Jij zoekt me niet
zij heeft een hand bij
en een gezicht dat
pas gestreken is

heeft ook geen plooien
in haar ogen of rond haar mond
geen verborgenheden
want in haar is alles rond

zelfs haar schaduw
neemt zij mee als zij gaat
en een vriend achterlaat
die nieteens opstaat.

[lutim]

Een beker met kruidige wijn
om gedronken te worden,
van hand tot hand gereikt
en op de lippen
smaak van beloofde maan,

van hand tot hand te gaan
en meegezongen te worden
in een lied dat blijdschap biedt,
en ook in avonden alleen
het troostende verdriet,

meezingen zonder stem,
in ieder van u, nauwelijks
te horen op de achtergrond,
maar soms een woord
van liefde in je mond,

soms een licht dat langzaam
zich uitzet en u omgeeft,
soms het felle gevoel dat ik,
uitbrandend als een vuur
nog altijd in u leef.

[lutim]

Een dikke dwaas en eenzaat,
een te laat ontwaakte onbenul,
noem me namen maar, fout geletterd
en gespeld: afgeschreven vriend,
anti-held, historisch overblijfsel
wat de tijd opruimt voor het geworden is
en in het vergeten schopt,

vergeten minnaar
en god van het verdriet,
in het verborgen denken in leven gebleven,
naakt en mondeloos te vinden gelegd,
noem me maar, ik ben in de glanzende rust
van wie niet horen, in de geluidloosheid
van een wereld die jij niet betreden kunt.

Zeg niet dat ik bitter smaak, wie heeft
mij gekruid, daarna gekruisigd ?

[lutim]

Vandaag ben ik anders, misschien
ben ik minder verlaten,
vandaag ga ik open
als een zonnige straat in de morgen,
misschien zit er iemand op mijn schoot.

Zie, ik ben gereedgezet, stoel om te rusten
en waranda om te betreden,
de potten staan
met verse aarde klaar
en de winter is gedaan.

Maar morgen ! bevries ik weer misschien
als niemand mij betreedt, en geen mens
is er te ontmoeten !
Ik word een hobbelpad van steen,
maar altijd te begaan,

en vol verwachting blijft mijn tuin,
de deur staat open langswaar
je binnenkomt, de tassen
wachten op de tafel,
de koffie staat klaar...

[lutim]

IK BIED MIJ AAN

O heldere dronkenschap
die door mij heentrekt
en mij pijnloos oplost !

ik bied mijn lichaam aan
doorzeng me met vergeten
tijdelijk

morgen zal ik weer opstaan
willende naar jou toegaan
gebroken en
uiteengevallen.

[lutim]

LEEGGELOPEN

Schrijven is leeglopen
als een vloeikoe
te worden neergelegd
in de afkeer van de aarde
en het gras te herkauwen
van het verdriet,

is in de derde maag
rond te draaien
het ongeschonden woord
tot het van zijn huid
is ontdaan en naakt wordt
als voorverteerde liefde,

en in de emmer druppelt
melk van de moeder
en droomkringen
aan de tafel te drinken
met warme lippen
en aandacht.

[lutim]

Mijn goed en mijn kwaad
mijn wit en zwart afgelegd
naakt sta ik nog daar

armen gespreid
en aangeboden offer
ook te ontvangen bereid,

maar regen en zon
gaan heen en over mij heen,
ik ben uit harde steen

een beeld op een sokkel
met mussen in mijn haar
vergeet me maar.



Lees uit mijn verdriet
niet mijn waarde af,
maar
die van jou.