de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Fikske , dat was een mooi verhaal van mij mag je rustig verder doen en ja ik was toen een hele week zonder spraak naar het schijnt ben ik niet erg vergevens gezind , zoals ge ziet is alles toch wel goed gekomen anders moesten we nu geen 60 jaar getrouwd vieren hé, toch vind ik het heel fijn voor jullie dat alles zo direct opgelost is
Nu wil ik nog wel iets vertellen van onze belevenissen in Spanje
Toen we pas begonnen met ons restaurant moesten we eerst de toestemming aanvragen natuurlijk, er moest ook een riolering zijn;
er kwam een inspecteur om te kijken of de de septische put er wel degelijk was , nu moet ge weten dat er in die tijd nergens rioleringen waren, als die inspecteur dan kwam regenend pijpestelen , daar hij niet kon geloven dat het bij ons in orde was nam mijn man een schop en zei kom mee ik laat het u zien, verbauwereerd kijkt de man naar zijn mooie schoenen en dan naar buiten en zegt het is in orde ge moogt beginnen
Gelukkig want dat waren onze laatste centjes en wij hadden het hier in Bastogne wel geprobeerd maar zonder succes naderhand hebben we heel veel klanten gehad van hier en zo is alles toch nog goed gekomen
Zo dat was terug een klein verhaaltje een lang epistel kan ik toch niet schrijven daar ik maar een Half uurtje mag met de pc werken ten andere is bijna heel ons leven daar in Spanje verlopen en ge moet er niet aan twijfelen dat we daar heel wat hebben meegemaakt
Knuffels voor iedereen van Victorina en tot de volgende keer
Nu wil ik nog wel iets vertellen van onze belevenissen in Spanje
Toen we pas begonnen met ons restaurant moesten we eerst de toestemming aanvragen natuurlijk, er moest ook een riolering zijn;
er kwam een inspecteur om te kijken of de de septische put er wel degelijk was , nu moet ge weten dat er in die tijd nergens rioleringen waren, als die inspecteur dan kwam regenend pijpestelen , daar hij niet kon geloven dat het bij ons in orde was nam mijn man een schop en zei kom mee ik laat het u zien, verbauwereerd kijkt de man naar zijn mooie schoenen en dan naar buiten en zegt het is in orde ge moogt beginnen
Gelukkig want dat waren onze laatste centjes en wij hadden het hier in Bastogne wel geprobeerd maar zonder succes naderhand hebben we heel veel klanten gehad van hier en zo is alles toch nog goed gekomen
Zo dat was terug een klein verhaaltje een lang epistel kan ik toch niet schrijven daar ik maar een Half uurtje mag met de pc werken ten andere is bijna heel ons leven daar in Spanje verlopen en ge moet er niet aan twijfelen dat we daar heel wat hebben meegemaakt
Knuffels voor iedereen van Victorina en tot de volgende keer
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Voilà se. Je bent er ook weer bij Vic. Het is niet omdat je verhalen minder lang zijn, dat ze daarom minder interessant zijn, integendeel. Laat die Spaanse verhalen maar komen.
Kort en goed is soms beter. Ik daarentegen ben nu eenmaal iemand die graag alles in het lang en het breed vertelt (en als de kleinkinderen met open mond luisteren heb ik soms de neiging om het verhaal nog extra te rekken, stout van mij hé?)
Ik lees mijn vertelsels altijd eens na voordat ik ze plaats en dan wordt er nogal wat geschrapt hoor... Toch vind ik ze vaak nog te lang. Het truckje is dan om het verhaal in twee te kappen zo blijven jullie misschien nieuwsgierig naar het vervolg?
Zie je, nu ik vertel al mijn geheimpjes weer?
Jeronimo zal nog gelijk krijgen als hij zegt dat ik mijn (geheim)leven ga vertellen ...
Ja, zolang jullie het interessant genoeg vinden ga ik door. Misschien iets trager nu want het schijnt dat het geheugen voor dingen die ver af liggen nog heel goed kan zijn terwijl de dingen die korter bij het heden liggen soms niet zo gemakkelijk meer onthouden worden. We zien wel.
Ik wil toch een kleine oproep doen aan alle andere lezers om ook eens iets te vertellen (want we zijn hier toch niet alléén met ons vieren zeker?). Anders lijkt het of dit forum 'van ons alleen' is, en niets is minder waar!
Dus nu wacht ik eventjes met schrijven en misschien overwinnen jullie die drempelvrees om iets te schrijven dan wel.
Wees gerust! Niemand lacht om jou schrijfsels.
We zijn allemaal amateurs hier en elk heeft zo zijn eigen schrijfstijl die ons zeker zal boeien.
Komaan vertellen nu ... wil je?
Kort en goed is soms beter. Ik daarentegen ben nu eenmaal iemand die graag alles in het lang en het breed vertelt (en als de kleinkinderen met open mond luisteren heb ik soms de neiging om het verhaal nog extra te rekken, stout van mij hé?)
Ik lees mijn vertelsels altijd eens na voordat ik ze plaats en dan wordt er nogal wat geschrapt hoor... Toch vind ik ze vaak nog te lang. Het truckje is dan om het verhaal in twee te kappen zo blijven jullie misschien nieuwsgierig naar het vervolg?
Zie je, nu ik vertel al mijn geheimpjes weer?
Jeronimo zal nog gelijk krijgen als hij zegt dat ik mijn (geheim)leven ga vertellen ...
Ja, zolang jullie het interessant genoeg vinden ga ik door. Misschien iets trager nu want het schijnt dat het geheugen voor dingen die ver af liggen nog heel goed kan zijn terwijl de dingen die korter bij het heden liggen soms niet zo gemakkelijk meer onthouden worden. We zien wel.
Ik wil toch een kleine oproep doen aan alle andere lezers om ook eens iets te vertellen (want we zijn hier toch niet alléén met ons vieren zeker?). Anders lijkt het of dit forum 'van ons alleen' is, en niets is minder waar!
Dus nu wacht ik eventjes met schrijven en misschien overwinnen jullie die drempelvrees om iets te schrijven dan wel.
Wees gerust! Niemand lacht om jou schrijfsels.
We zijn allemaal amateurs hier en elk heeft zo zijn eigen schrijfstijl die ons zeker zal boeien.
Komaan vertellen nu ... wil je?
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Victorina ja ja die Spaanse verhalen laat maar komen.Altijd plezant om te lezen.
Fikske ik ben geen zeventig plusser ik ben een vijftigplusser voor wat verhalen betreft
Fikske ik ben geen zeventig plusser ik ben een vijftigplusser voor wat verhalen betreft
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ja Fikske ik heb veel herinneringen aan mijn jeugd maar ze onder woorden brengen is wat anders . Ik wil wel proberen maar ik kan niet verzekeren dat ik regelmatig een verhaal kan brengen,je weet wel tijd ik ben nog niet in pensioen 
Laatst moesten we naar het vijftigjarig huwelijksfeest van mijn moeders broer .Ik moest automatisch terug denken aan mijn eerste communie in 1956-57,omdat ik toen bruidsmeisje was had ik mijn eerste communiekleedje aan.
Ik kreeg mooie zwarte lakschoentje met een riempje over de wreef op de zijkant werd dit dichtgedaan met een knopje .Omdat we als kind nogal vlug uit kleren en schoenen groeien werd de schoenen wat te groot gekocht,en in de top stak mijn ma dan wat watte . Zodat die niet afzakten bij het stappen. Een week voordien mocht ik die schoentjes even aantrekken, kwestie van ze goed te door trappen . Op een dag na schooltijd werd dit ritueel herhaalt,mijn moeder zei uitdrukkelijk en niet naar buiten gaan spelen,heb je het gehoord ? Maar net dat mocht ze niet gezegd hebben.. ( moeder had een winkel) Toen de winkelbel overging,was ik langs de atelier van mijn pa weg,hop de straat op . En ik fier aan iedereen mij schoentjes tonen . Maar wat verder op langs het veldwegeltje liep er een gracht,..kun je het al raden . Kwam ik toch wel met mijn nieuwe schoentjes en witte sokjes terecht in dat vuil sop zeker . Toen ik mijn voetjes weer boven de brij zag komen,was er een schoentje spoorloos…hoe moest ik dat thuis nu gaan uitleggen….Toen mijn ma terug in de huiskamer kwam, zag ze mij zitten beteuterd,compassie waard,maar het hielp niet. Mijn vader is nog het schoentje gaan zoeken maar natuurlijk nergens te vinden . Maar hadden ze het gevonden dat nog,was het niet meer draagbaar geweest .En ja wat er dan nog allemaal gebeurde ben ik vergeten,straffen heb ik niet zogoed onthouden ik kreeg er teveel,één straf wel die in 1963 die kan ik nooit vergeten maar dat is een ander verhaal . Ik ben aan het afdwalen....
De avond voor mijn communie werd mijn lange haren in platte krulspelden gedraaid . Moeder nam een klik bruin bier wreef daarmee een lok in dan werd er een sigaretpapiertje rondgedraaid en dan de krulspeld . Verdorie dit duurde heel lang,toen alles klaar was moest ik gaan slapen met die spelden in mijn haar . Ik kan jullie verzekeren het was een ware nachtmerrie.’s Anderdaags bij het verwijderen van die spelden viel mijn haren in mooie pijpkrullen (bellen noemen wij dat) bovenaan werden die dan vastgezet met een enorme strik .
Dan werd er te voet naar de kerk gegaan, eens terug thuis werd in het opgekuist gedeelde van de atelier feest voor de familie er werd gegeten,gelachen,gezongen en ook gedronken gans de familie kwam toen . Veel weet ik daar niet meer van,wel dat ik van mijn grootmoeder een gouden kruisje had gekregen . Van mij ouders een ring met de eerste letter van mijn naam erop . En of ik fier was,dat ziet je van hier.
Laatst moesten we naar het vijftigjarig huwelijksfeest van mijn moeders broer .Ik moest automatisch terug denken aan mijn eerste communie in 1956-57,omdat ik toen bruidsmeisje was had ik mijn eerste communiekleedje aan.
Ik kreeg mooie zwarte lakschoentje met een riempje over de wreef op de zijkant werd dit dichtgedaan met een knopje .Omdat we als kind nogal vlug uit kleren en schoenen groeien werd de schoenen wat te groot gekocht,en in de top stak mijn ma dan wat watte . Zodat die niet afzakten bij het stappen. Een week voordien mocht ik die schoentjes even aantrekken, kwestie van ze goed te door trappen . Op een dag na schooltijd werd dit ritueel herhaalt,mijn moeder zei uitdrukkelijk en niet naar buiten gaan spelen,heb je het gehoord ? Maar net dat mocht ze niet gezegd hebben.. ( moeder had een winkel) Toen de winkelbel overging,was ik langs de atelier van mijn pa weg,hop de straat op . En ik fier aan iedereen mij schoentjes tonen . Maar wat verder op langs het veldwegeltje liep er een gracht,..kun je het al raden . Kwam ik toch wel met mijn nieuwe schoentjes en witte sokjes terecht in dat vuil sop zeker . Toen ik mijn voetjes weer boven de brij zag komen,was er een schoentje spoorloos…hoe moest ik dat thuis nu gaan uitleggen….Toen mijn ma terug in de huiskamer kwam, zag ze mij zitten beteuterd,compassie waard,maar het hielp niet. Mijn vader is nog het schoentje gaan zoeken maar natuurlijk nergens te vinden . Maar hadden ze het gevonden dat nog,was het niet meer draagbaar geweest .En ja wat er dan nog allemaal gebeurde ben ik vergeten,straffen heb ik niet zogoed onthouden ik kreeg er teveel,één straf wel die in 1963 die kan ik nooit vergeten maar dat is een ander verhaal . Ik ben aan het afdwalen....
De avond voor mijn communie werd mijn lange haren in platte krulspelden gedraaid . Moeder nam een klik bruin bier wreef daarmee een lok in dan werd er een sigaretpapiertje rondgedraaid en dan de krulspeld . Verdorie dit duurde heel lang,toen alles klaar was moest ik gaan slapen met die spelden in mijn haar . Ik kan jullie verzekeren het was een ware nachtmerrie.’s Anderdaags bij het verwijderen van die spelden viel mijn haren in mooie pijpkrullen (bellen noemen wij dat) bovenaan werden die dan vastgezet met een enorme strik .
Dan werd er te voet naar de kerk gegaan, eens terug thuis werd in het opgekuist gedeelde van de atelier feest voor de familie er werd gegeten,gelachen,gezongen en ook gedronken gans de familie kwam toen . Veel weet ik daar niet meer van,wel dat ik van mijn grootmoeder een gouden kruisje had gekregen . Van mij ouders een ring met de eerste letter van mijn naam erop . En of ik fier was,dat ziet je van hier.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ha, ha Jadi. Dat is een goed verhaal. Ik denk dat vele kinderen iets dergelijks hebben meegemaakt want toentertijd waren nieuwe schoenen of kleren iets dat men lange tijd moest dragen en waar men zuinig op moest zijn.jadi schreef: ... Kwam ik toch wel met mijn nieuwe schoentjes en witte sokjes terecht in dat vuil sop zeker . Toen ik mijn voetjes weer boven de brij zag komen,was er een schoentje spoorloos…hoe moest ik dat thuis nu gaan uitleggen…..
Ik kan me voorstellen dat je ouders niet gelukkig waren als je ze moest bekennen dat je een schoen kwijt was.
Mooi verteld en goed herkenbaar!
Jouw verhaaltje doet me nog even denken aan wat mijn vrouw altijd zei.
'' Toen ik mijn Plechtige Communie deed kochten mijn ouders schoenen 'tegen de groei' en kreeg ik maat 39.''
''Dit was een vergissing want nu ben ik 68 en heb nog steeds maar maat 37 ''
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ik ben net een ijsje aan het eten en ik dacht waarom het eens niet aan jullie vertellen
De ijskar
Wij woonden naast de ouders van mijn vader . De winkel paalde aan hun woning al woonden wij afzonderlijk doch was de koer en het buitentoilet gemeenschappelijk . Zo’n wc met houten plank en gat erin . De trap die naar de slaapkamers leidde was ook gemeenschappelijk wij sliepen langs de ene kant van de gang ,mijn nonkel langs de andere kant van de gang .Mijn grootouders sliepen op de Voute . Om die trap te kunnen gebruiken hadden we elk een deur langs zijn kant van de woning . Zo konden we ook elkaar bezoeken wij kwamen dan in mijn grootmoeders keuken en zo gingen wij naar de huiskamer . Daar is het om te doen, in de zomer kwam er een ijs kar rond,wij de kinderen noemden haar de witte klakke omdat ze altijd een witte pet op had .De ene keer kwam ze op de triporteur de andere keer met een karretje waar een klein paardje was voorgespannen,het kan ook een pony geweest zijn. En daar wij op een hoek woonden was dit voordelig voor de commerce maar ook voor mij . Aan mijn ma vroeg ik om een ijsje, ik kreeg één frank en kon daarmee een klein “tutje”(hoorntje)kopen . Braafjes at ik dat op onder het welziend oog van mijn ma,nog even mijn handjes proper maken en kon ik weer spelen. Maar,…ik had al vlug door dat de witte klakke ook nog moest terugkomen . Op een moment dat mijn ma mij uit het oog verloor,was ik als een schicht weg via het sas door oma’s keuken tot bij mijn oma die meestal in het woonhuis bezig was of die buiten aan de voordeur zat te genieten van de zon. .Ik bleef daar wat rondhangen,tot ik de overbekende toeter hoorde,en dan was het moment mémé mag ik aub en ijsje hebben,met van die vragende smekende ogen kon dat oud mens dat mij toch niet weigeren.. .En mijn plannetje lukt,nu had ik het gevonden .Gans de grote vakantie door kreeg ik dus twee ijsjes dagelijk . Ik heb dit twee vakantie's kunnen doen,op het laatste van het tweede jaar had ik grote pech,dit was voor mij toen een drama.
Mijn vader was toevallig bij oma en hij had ook eens zin in een ijsje,…dus hij ging met mij samen mee tot aan de ijskar ,zegt de witte klakke aan mijn vader,dat is één van mijn stipste klanten,van welke kant ik ook kom?????En wat zal het zijn hetzelfde als daar straks?????
Jahhh,…zeg mijn vader was niet van gisteren hoor…zo kwam er een einde aan mijn twee ijsjes per dag.Geef toe ik heb het toch lang volgehouden.
De ijskar
Wij woonden naast de ouders van mijn vader . De winkel paalde aan hun woning al woonden wij afzonderlijk doch was de koer en het buitentoilet gemeenschappelijk . Zo’n wc met houten plank en gat erin . De trap die naar de slaapkamers leidde was ook gemeenschappelijk wij sliepen langs de ene kant van de gang ,mijn nonkel langs de andere kant van de gang .Mijn grootouders sliepen op de Voute . Om die trap te kunnen gebruiken hadden we elk een deur langs zijn kant van de woning . Zo konden we ook elkaar bezoeken wij kwamen dan in mijn grootmoeders keuken en zo gingen wij naar de huiskamer . Daar is het om te doen, in de zomer kwam er een ijs kar rond,wij de kinderen noemden haar de witte klakke omdat ze altijd een witte pet op had .De ene keer kwam ze op de triporteur de andere keer met een karretje waar een klein paardje was voorgespannen,het kan ook een pony geweest zijn. En daar wij op een hoek woonden was dit voordelig voor de commerce maar ook voor mij . Aan mijn ma vroeg ik om een ijsje, ik kreeg één frank en kon daarmee een klein “tutje”(hoorntje)kopen . Braafjes at ik dat op onder het welziend oog van mijn ma,nog even mijn handjes proper maken en kon ik weer spelen. Maar,…ik had al vlug door dat de witte klakke ook nog moest terugkomen . Op een moment dat mijn ma mij uit het oog verloor,was ik als een schicht weg via het sas door oma’s keuken tot bij mijn oma die meestal in het woonhuis bezig was of die buiten aan de voordeur zat te genieten van de zon. .Ik bleef daar wat rondhangen,tot ik de overbekende toeter hoorde,en dan was het moment mémé mag ik aub en ijsje hebben,met van die vragende smekende ogen kon dat oud mens dat mij toch niet weigeren.. .En mijn plannetje lukt,nu had ik het gevonden .Gans de grote vakantie door kreeg ik dus twee ijsjes dagelijk . Ik heb dit twee vakantie's kunnen doen,op het laatste van het tweede jaar had ik grote pech,dit was voor mij toen een drama.
Mijn vader was toevallig bij oma en hij had ook eens zin in een ijsje,…dus hij ging met mij samen mee tot aan de ijskar ,zegt de witte klakke aan mijn vader,dat is één van mijn stipste klanten,van welke kant ik ook kom?????En wat zal het zijn hetzelfde als daar straks?????
Jahhh,…zeg mijn vader was niet van gisteren hoor…zo kwam er een einde aan mijn twee ijsjes per dag.Geef toe ik heb het toch lang volgehouden.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Fikske ; dat is geen goed gedacht van te wachten met schrijven want dan valt er al gauw weer eenen weg en dat geeft geen goed gevoel,dus verder doen jong
Jadi; dat verhaal van die schoentjes ik kan mij voorstellen dat ge met de dood in het hart naar huis terugkeerde en zo
Kreeg op een dag een pracht van een rammeling van mijn mama en die sloeg zo hard dat ik dacht ze slaat mij gewoon dood, ik was zo in paniek dat ik de straat opvloog en wegliep, onderweg dacht ik waarmoet ik nu naartoe,ik heb dan heel de tijd rond gelopen en na een paar uren dan maar terug naar huis gegaan
Daar zat moeder de vrouw al te huilen omdat ze dacht <waar is mijn kleine meisje nu naartoe gelopen> ze was allang blij dat ik er terug was en ik kreeg een hele resem kussen
Wat ik uitgespookt had dat weet ik nie meer 't zal wel erg geweest zijn en mama had niet veel geduld maar dat kwam omdat ze heel hard moest werken , maar daar had ik toen geen boodschap aan
Ge ziet Jadi een verhaaltje brengt een ander teweeg
Dat was mijn bijdrage voor vandaag
Groeten aan iedereen Vic
Jadi; dat verhaal van die schoentjes ik kan mij voorstellen dat ge met de dood in het hart naar huis terugkeerde en zo
Kreeg op een dag een pracht van een rammeling van mijn mama en die sloeg zo hard dat ik dacht ze slaat mij gewoon dood, ik was zo in paniek dat ik de straat opvloog en wegliep, onderweg dacht ik waarmoet ik nu naartoe,ik heb dan heel de tijd rond gelopen en na een paar uren dan maar terug naar huis gegaan
Daar zat moeder de vrouw al te huilen omdat ze dacht <waar is mijn kleine meisje nu naartoe gelopen> ze was allang blij dat ik er terug was en ik kreeg een hele resem kussen
Wat ik uitgespookt had dat weet ik nie meer 't zal wel erg geweest zijn en mama had niet veel geduld maar dat kwam omdat ze heel hard moest werken , maar daar had ik toen geen boodschap aan
Ge ziet Jadi een verhaaltje brengt een ander teweeg
Dat was mijn bijdrage voor vandaag
Groeten aan iedereen Vic
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Kijk eens aan zie, dat zijn al drie vertellingen op een rij. Fantastisch Jadi en Vic. Jullie hebben talent en laat je door niemand meer afschrikken hé.
Jij bent een geslepen rakkertje Jadi. Twee ijsjes versieren, kan tellen.
De dag van vandaag gaan kinderen misschien niet zo rap meer terugkomen na een ferme rammeling Vic. Fijne verhaaltjes. En vermits ik niet kan weerstaan aan de drang om te schrijven dan volgt er hier nog eentje van bij 'den troep'.
September -1955- Zwarte Piet !
In de vierde compagnie is het soldatenleven heel wat gemakkelijker dan in de tweede. De twee maanden zware dril-oefeningen zijn achter de rug en met de driftige sergeanten van de tweede compagnie hebben we voortaan niks meer te maken.
Nu kunnen die hun frustraties maar botvieren op nieuwe rekruten.
Ongeveer de helft van de miliciens uit de tweede kennen nu al voldoende morse en radiotechniek om naar de vierde compagnie te verhuizen, de rest moet naar een andere eenheid in Duitsland.
We zijn geen groentjes meer en zullen in de vierde serieus getraind worden in het seinen met de morsesleutel en het tot stand brengen van radioverbindingen.
De legerleiding heeft iedereen uitgenodigd op een klein afscheidsfeestje.
In de cinemazaal is het witte doek weggenomen en het podium opgeruimd.
Omdat er in onze kamer bijna elke avond muziek gemaakt wordt is men ons komen vragen om op te treden als gelegenheidsartiesten.
Julien heeft een paar muzikanten bereid gevonden om met hem een klein orkestje te vormen, terwijl Fik - de lange -, en ik, - de korte - het geschikte duo geacht worden om enkele sketches van de Woodpeckers na te spelen.
Ook de sergeanten die ons twee maanden gepest hebben zijn aanwezig en schijnen bijzonder goedgeluimd te zijn.
De loeders zitten op de eerste rij en wij maken van de gelegenheid gebruik om, tussen de teksten van de sketches en de liedjes, spottende taal te verweven aan hun adres.
Dit valt bijzonder in goede aarde bij de soldaten die zich kostelijk amuseren en luidruchtig beamen wat wij allemaal uit onze botten slaan.
Na afloop van de voorstelling krijgen we onze soldij van de maand en dat is voor sommigen véél geld. Tien frank per dag maakt al vlug driehonderd frank.
Omdat er pas na het feest mag gedronken worden blijft de kantine vanavond uitzonderlijk lang open, tot twaalf uur.
En er wordt meer gedronken dan eigenlijk goed voor ons is ...
Goed aangeschoten komen we iets na middernacht op de kamer binnengewaggeld. Slechts enkele droogstoppels en gierigaards zijn na het feest al direct gaan slapen en proberen ons aan te sporen tot stilte.
Heinz Van Doren, de korporaal kameroverste, is hun leider. Hij doet nogal gewichtig, zoals gewoonlijk, en dreigt ermee dat hij ons zal aanklagen bij de sergeant van wacht en dat er zware straffen zullen volgen.
Dat afdreigen had hij, nu juist vandaag, beter niet gedaan.
Al twee maanden lang hangt dat ventje, met zijn autoritair gedoe en zijn heimelijke streken, ons de keel uit.
De eerste dagen van onze legerdienst werd hij tot kameroverste gebombardeerd en kreeg dadelijk een héle dikke nek. Zonder de minste aanleiding liet hij jongens op het rapport komen bij de commandant en eiste dat ze gestraft werden. Dit maakte hem in de kortste keren tot de meest gehate milicien.
Hij voelde zich onaantastbaar in zijn rol als ‘kameroverste’ en we konden hem niets doen zolang hij in functie was.
In functie?,... wás! Ha, maar nu niet meer hé?
Morgenvroeg moet hij samen met de anderen de trein van zeven uur halen en naar Duistland vertrekken, zijn kitbag staat al klaar gepakt.
Dikke Morée (wij hebben nooit zijn voornaam gekend) gaat uitdagend vóór het arrogante ventje staan en vraagt dreigend: ‘Is er iets Heinzke?’
Nog heeft de ezel het niet begrepen want hij maakt zich zelfs kwaad.
‘Stilte! Of ik zet jullie allemaal op het rapport! Dit is een bevel!’
Ik voel stilaan mijn bloed sneller stromen maar de Fik en Morée nemen Heinz al bij zijn armen en benen en smijten hem onzacht op zijn bed.
Nu wordt hij bang. Hij begint te roepen en tegen te spartelen maar het is te laat, ... niets kan ons nog tegenhouden.
‘Geef mij eens de doos schoensmeer.’ Zegt de Fik doodbedaard.
Morée heeft ondertussen zijn zware hand op de mond van het slachtoffer gelegd en het schreeuwen verstomt.
‘Trek zijn pyjamabroek uit.’ Beveelt de Fik.
Onmiddellijk zijn er tien gretige handen klaar om te helpen strippen.
Heinz spartelt, bijt en schreeuwt nu als een speenvarken, terwijl Fik en ik dikke pakken zwarte schoensmeer aan zijn geslachtsdelen en achterwerk wrijven. Daarna trekken we zijn broek weer omhoog, stoppen hem in bed onder de lakens en trekken de dekens zo strak aan dat hij zich niet meer kan verroeren.
Van Doren ziet vuurrood en van machteloze woede spuwt hij naar ieder van ons.
‘Luister nu goed,’ zegt Morée heel kalm, ‘ge moogt content zijn da’ ge er daarmee vanaf komt, en zwijg maar want als ik je nu nog hoor, dan smeren wij je helemaal in, van kop tot teen! Begrepen?’
Wanneer het kereltje is uitgeraasd, laten we de dekens los en vlug als de weerlicht springt hij de kamer uit.
‘Ge moet niet naar de waszaal gaan, die is al gesloten.’ Roept de Fik hem na.
De volgende ochtend voor zes uur zijn de vrachtwagens reeds daar om de soldaten naar de trein te brengen.
De waszaal ging pas om halfzeven open en het korporaaltje is naar Duitsland vertrokken,... met zijn zwart pietje.
Jij bent een geslepen rakkertje Jadi. Twee ijsjes versieren, kan tellen.
De dag van vandaag gaan kinderen misschien niet zo rap meer terugkomen na een ferme rammeling Vic. Fijne verhaaltjes. En vermits ik niet kan weerstaan aan de drang om te schrijven dan volgt er hier nog eentje van bij 'den troep'.
September -1955- Zwarte Piet !
In de vierde compagnie is het soldatenleven heel wat gemakkelijker dan in de tweede. De twee maanden zware dril-oefeningen zijn achter de rug en met de driftige sergeanten van de tweede compagnie hebben we voortaan niks meer te maken.
Nu kunnen die hun frustraties maar botvieren op nieuwe rekruten.
Ongeveer de helft van de miliciens uit de tweede kennen nu al voldoende morse en radiotechniek om naar de vierde compagnie te verhuizen, de rest moet naar een andere eenheid in Duitsland.
We zijn geen groentjes meer en zullen in de vierde serieus getraind worden in het seinen met de morsesleutel en het tot stand brengen van radioverbindingen.
De legerleiding heeft iedereen uitgenodigd op een klein afscheidsfeestje.
In de cinemazaal is het witte doek weggenomen en het podium opgeruimd.
Omdat er in onze kamer bijna elke avond muziek gemaakt wordt is men ons komen vragen om op te treden als gelegenheidsartiesten.
Julien heeft een paar muzikanten bereid gevonden om met hem een klein orkestje te vormen, terwijl Fik - de lange -, en ik, - de korte - het geschikte duo geacht worden om enkele sketches van de Woodpeckers na te spelen.
Ook de sergeanten die ons twee maanden gepest hebben zijn aanwezig en schijnen bijzonder goedgeluimd te zijn.
De loeders zitten op de eerste rij en wij maken van de gelegenheid gebruik om, tussen de teksten van de sketches en de liedjes, spottende taal te verweven aan hun adres.
Dit valt bijzonder in goede aarde bij de soldaten die zich kostelijk amuseren en luidruchtig beamen wat wij allemaal uit onze botten slaan.
Na afloop van de voorstelling krijgen we onze soldij van de maand en dat is voor sommigen véél geld. Tien frank per dag maakt al vlug driehonderd frank.
Omdat er pas na het feest mag gedronken worden blijft de kantine vanavond uitzonderlijk lang open, tot twaalf uur.
En er wordt meer gedronken dan eigenlijk goed voor ons is ...
Goed aangeschoten komen we iets na middernacht op de kamer binnengewaggeld. Slechts enkele droogstoppels en gierigaards zijn na het feest al direct gaan slapen en proberen ons aan te sporen tot stilte.
Heinz Van Doren, de korporaal kameroverste, is hun leider. Hij doet nogal gewichtig, zoals gewoonlijk, en dreigt ermee dat hij ons zal aanklagen bij de sergeant van wacht en dat er zware straffen zullen volgen.
Dat afdreigen had hij, nu juist vandaag, beter niet gedaan.
Al twee maanden lang hangt dat ventje, met zijn autoritair gedoe en zijn heimelijke streken, ons de keel uit.
De eerste dagen van onze legerdienst werd hij tot kameroverste gebombardeerd en kreeg dadelijk een héle dikke nek. Zonder de minste aanleiding liet hij jongens op het rapport komen bij de commandant en eiste dat ze gestraft werden. Dit maakte hem in de kortste keren tot de meest gehate milicien.
Hij voelde zich onaantastbaar in zijn rol als ‘kameroverste’ en we konden hem niets doen zolang hij in functie was.
In functie?,... wás! Ha, maar nu niet meer hé?
Morgenvroeg moet hij samen met de anderen de trein van zeven uur halen en naar Duistland vertrekken, zijn kitbag staat al klaar gepakt.
Dikke Morée (wij hebben nooit zijn voornaam gekend) gaat uitdagend vóór het arrogante ventje staan en vraagt dreigend: ‘Is er iets Heinzke?’
Nog heeft de ezel het niet begrepen want hij maakt zich zelfs kwaad.
‘Stilte! Of ik zet jullie allemaal op het rapport! Dit is een bevel!’
Ik voel stilaan mijn bloed sneller stromen maar de Fik en Morée nemen Heinz al bij zijn armen en benen en smijten hem onzacht op zijn bed.
Nu wordt hij bang. Hij begint te roepen en tegen te spartelen maar het is te laat, ... niets kan ons nog tegenhouden.
‘Geef mij eens de doos schoensmeer.’ Zegt de Fik doodbedaard.
Morée heeft ondertussen zijn zware hand op de mond van het slachtoffer gelegd en het schreeuwen verstomt.
‘Trek zijn pyjamabroek uit.’ Beveelt de Fik.
Onmiddellijk zijn er tien gretige handen klaar om te helpen strippen.
Heinz spartelt, bijt en schreeuwt nu als een speenvarken, terwijl Fik en ik dikke pakken zwarte schoensmeer aan zijn geslachtsdelen en achterwerk wrijven. Daarna trekken we zijn broek weer omhoog, stoppen hem in bed onder de lakens en trekken de dekens zo strak aan dat hij zich niet meer kan verroeren.
Van Doren ziet vuurrood en van machteloze woede spuwt hij naar ieder van ons.
‘Luister nu goed,’ zegt Morée heel kalm, ‘ge moogt content zijn da’ ge er daarmee vanaf komt, en zwijg maar want als ik je nu nog hoor, dan smeren wij je helemaal in, van kop tot teen! Begrepen?’
Wanneer het kereltje is uitgeraasd, laten we de dekens los en vlug als de weerlicht springt hij de kamer uit.
‘Ge moet niet naar de waszaal gaan, die is al gesloten.’ Roept de Fik hem na.
De volgende ochtend voor zes uur zijn de vrachtwagens reeds daar om de soldaten naar de trein te brengen.
De waszaal ging pas om halfzeven open en het korporaaltje is naar Duitsland vertrokken,... met zijn zwart pietje.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Al heb ik reeds een gans boek verhalen op seniorennet schiet me er iets te binnen over onze laatste dag bij de karabiniers.
De staf kie lag op het eerste verdiep van de eerste blok, we sliepen met acht man op de kamer waarvan vier afzwaaiers.
Alhoewel ik geen drinker was waren we naar de kantien getrokken, we gingen lachen want de anderen wisten dat ik van twee pintjes al zat was.
Neen het was er niet te doen, ik denk dat iedereen wou afscheid vieren toen we eindelijk aan ons eerste pintje geraakten was het al bijna tien uur; neen zo kon onze 18 manden niet eindigen en trokken van grote dorst naar de mess-onderofficieren en aan onze sergant vroegen we een fles picon, we zouden ons afscheid wel op de kamer vieren.
Van de vier afzwaaiers ken ik er nog drie;de bediende van de M T O Willy Van Den Bossche uit Kaprijke, de motociclist Charel Van Meensel uit Herentals en ikkke, op andere kamers waren er ook afzwaaiers maar
die waren in de kantien aan hun trekken gekomen, maar bij ons was het wat anders !! onversneden Picon is wel een zoet maar verraderlijk drankje . Na de" lichten uit in fantasie" dat in een gebrul onhaald werd
moest onze avond nog beginnen. Op de kamer rechtover ons lag er de Ostendenaar, in de douchzaal zag men hem nooit, hij kroop onder de dekens om daar zijn hemd en broek uit te trekken.
Nu gingen we hem eens uit zijn bed kippen, hij moest toch wel iets speciaals hebben maar niets daarvan !! hij kapte met zijn bajonet op leven en dood. een ander spelleke dan, een deurklopper was ook wel tof
met een draadsysteem werd er op hun deur geklopt tot ze zagen vanwaar dit kwam , dan maar weer een ander spelleke.
Jongens we gaan een défilé houden, in ons onderbroek met schoenen getten, kruisriemen, rugzag en geweer dat we geleend hadden van onze bleukens trokken we al zingen de gang op en af tot de officier van wacht ons aanmaande van in ons bed te kruipen en of we geslapen hebben !!!!!
Het was toch ne schone tijd hé !!!!
De staf kie lag op het eerste verdiep van de eerste blok, we sliepen met acht man op de kamer waarvan vier afzwaaiers.
Alhoewel ik geen drinker was waren we naar de kantien getrokken, we gingen lachen want de anderen wisten dat ik van twee pintjes al zat was.
Neen het was er niet te doen, ik denk dat iedereen wou afscheid vieren toen we eindelijk aan ons eerste pintje geraakten was het al bijna tien uur; neen zo kon onze 18 manden niet eindigen en trokken van grote dorst naar de mess-onderofficieren en aan onze sergant vroegen we een fles picon, we zouden ons afscheid wel op de kamer vieren.
Van de vier afzwaaiers ken ik er nog drie;de bediende van de M T O Willy Van Den Bossche uit Kaprijke, de motociclist Charel Van Meensel uit Herentals en ikkke, op andere kamers waren er ook afzwaaiers maar
die waren in de kantien aan hun trekken gekomen, maar bij ons was het wat anders !! onversneden Picon is wel een zoet maar verraderlijk drankje . Na de" lichten uit in fantasie" dat in een gebrul onhaald werd
moest onze avond nog beginnen. Op de kamer rechtover ons lag er de Ostendenaar, in de douchzaal zag men hem nooit, hij kroop onder de dekens om daar zijn hemd en broek uit te trekken.
Nu gingen we hem eens uit zijn bed kippen, hij moest toch wel iets speciaals hebben maar niets daarvan !! hij kapte met zijn bajonet op leven en dood. een ander spelleke dan, een deurklopper was ook wel tof
met een draadsysteem werd er op hun deur geklopt tot ze zagen vanwaar dit kwam , dan maar weer een ander spelleke.
Jongens we gaan een défilé houden, in ons onderbroek met schoenen getten, kruisriemen, rugzag en geweer dat we geleend hadden van onze bleukens trokken we al zingen de gang op en af tot de officier van wacht ons aanmaande van in ons bed te kruipen en of we geslapen hebben !!!!!
Het was toch ne schone tijd hé !!!!
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Zeer zeker Jeronimo, het was ne schonen tijd. Al moet ik zeggen dat we graag de minder prettige dingen vergeten en de plezierige onthouden en koesteren.
Door je vertellen van het defilé in onderbroek ben ik nog eens gaan zoeken naar een foto die in Etterbeek bij de 110e TTR werd genomen. Samen met mijn beste vriend organiseerden we een (nep) boksmatch en gingen daarna met onze muts rond om wat geld in te zamelen. Dan konden we naar de kantine om de 'match' te bespreken tussen pot en pint, of wat had je gedacht?
Hier is die bewuste foto, ik hoop dat ik er niet al te slecht op sta (het was nog maar het begin van de match hé)
Ik sta links op de foto.(en nadien lag ik rechts...op de grond, grapje)
Wie er gewonnen heeft??? Wel… ikke niet…
Door je vertellen van het defilé in onderbroek ben ik nog eens gaan zoeken naar een foto die in Etterbeek bij de 110e TTR werd genomen. Samen met mijn beste vriend organiseerden we een (nep) boksmatch en gingen daarna met onze muts rond om wat geld in te zamelen. Dan konden we naar de kantine om de 'match' te bespreken tussen pot en pint, of wat had je gedacht?
Hier is die bewuste foto, ik hoop dat ik er niet al te slecht op sta (het was nog maar het begin van de match hé)
Ik sta links op de foto.(en nadien lag ik rechts...op de grond, grapje)
Wie er gewonnen heeft??? Wel… ikke niet…
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Fiksken en Jeronimo wat hebben jullie daar allemaal uitgespookt in het leger
Daar kunnen wij helemaal niet aantoetsen he Jadi? maar ja wij waren brave meisjes(lach)zo herinner ik mij dat toen ik mijn eerste communie deed ik zo snel van den eerwaarde ' kweet niemeer wou weglopen de mens had nog niet de helft van zijn redevoering gedaan de zuster die neven mij stond gaf mij een stomp maar zo hard dat ik op eerwaarde zijne schoot terecht kwam
Ik was toen op kostshool en dat dit later nog een staartje kreeg kunt ge u wel voorstellen .
Later toen we gingen trouwen heb ik ook daar de priester niet laten uitspreken maar ' k was al ja aan 't zeggen van als hij vroeg of ik mijn ventje wou hebben
Ja zo graag wou ik (lach) gelukkig heeft niemand mij daar gestoten
Vic
Deze morgen was ik hier al bezig met lezen maar toen kwam de podoloog en moest ik vragen aan mijn ventje om verder te doen en zo heeft hij de verhalen gelezen en ik denk wel dat hij er ook zin in krijg
Groeten van Vic
Daar kunnen wij helemaal niet aantoetsen he Jadi? maar ja wij waren brave meisjes(lach)zo herinner ik mij dat toen ik mijn eerste communie deed ik zo snel van den eerwaarde ' kweet niemeer wou weglopen de mens had nog niet de helft van zijn redevoering gedaan de zuster die neven mij stond gaf mij een stomp maar zo hard dat ik op eerwaarde zijne schoot terecht kwam
Ik was toen op kostshool en dat dit later nog een staartje kreeg kunt ge u wel voorstellen .
Later toen we gingen trouwen heb ik ook daar de priester niet laten uitspreken maar ' k was al ja aan 't zeggen van als hij vroeg of ik mijn ventje wou hebben
Ja zo graag wou ik (lach) gelukkig heeft niemand mij daar gestoten
Vic
Deze morgen was ik hier al bezig met lezen maar toen kwam de podoloog en moest ik vragen aan mijn ventje om verder te doen en zo heeft hij de verhalen gelezen en ik denk wel dat hij er ook zin in krijg
Groeten van Vic
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo en Fikske inderdaad jullie waren ook geen doetjes.
Victorina ik moest lachen toen ik las dat je op de schoot van de priester terecht kwam.
Maar daardoor dacht ik terug aan mijn kostschool tijd.Voor mij was dit een heel prachtige tijd.
Drankpralientjes daar gaat het over
Daar ik enig kind was,was dit voor mij zo plezant met kinderen van mijn leeftijd samen te zijn.Ik was iemand waarvan ze de teugels een beetje moesten aanspannen,maar ik heb altijd goed geweten hoever ik kon en wilde gaan.Maar voor deugnieterij,onschuldig kattekwaad was ik altijd te vinden.Mijn oogjes blonken,als we iets konden bekokstoven.Na het avondeten mochten alle internen van alle afdelingen nog wat spelen op de koer dit tot ongeveer 21u .Daarna ging elke afdeling naar zijn eigen slaapzalen,ik moest met de groep mee,langs de straat enkele meters verder was onze koer,onze klaslokalen en ook onze slaapzaal.Elke leerling had zijn eigen klein kamertje "chambrette" noemde dit.Ik bleef helemaal achteraan,want ik had de opdracht gekregen om de deuren te sluiten.Maar in de namiddag hadden we kookles gekregen van een heel dikke non,tijdens de afwas met het opruimen van de potten en pannen zag ik in een hoekje een doos drankpralines staan.De beste gelegenheid om daaraan te proeven was natuurlijk toen ik de deuren sloot,want de keuken daar moesten we aan voorbij gaan en ik had toch die bos sleutels in mijn handen...Met enkele getrouwen(altijd dezelfde deugnieten) hadden we afgesproken om wat te treuzelen,zo gezegd zo gedaan.Terwijl iedereen de drie verdiepingen omhoog gingen,trokken wij naar de keuken,om die drankpralines Jan soldaat te maken.Verdorie was dit lekker,zeker als je weet dat je iets niet moogt doen.Maar owee,gans de doos was leeg,...dus die maar mooi terug gezet en dan met twee,drie trappen tegelijk naar boven.We hadden ruim de tijd want,elke avond kregen we van de zuster een kruiske op ons voorhoofd,gedwee zeiden wij dan slaapwel zuster tot morgen.Toen het ons beurt was,..ja...we kwamen al hijgend boven,rook die zuster toch wel aan ons adem zeker..Wat nu,ik was al een leugentje voor bestwil aan het bedenken,toen ik haar zei zuster mag ik iets vragen,zou ik morgen om dat recept kunnen komen van die coctailsaus mijn mama zal daar zeker heel blij mee zijn.ze was zo uit haar lood geslagen dat ze zei ja jadi kom maar tijdens de speeltijd in de voormiddag naar de lerarenkamer.Die dikke non was nogal vatbaar voor vleierijen,ongewild en ongeweten had ik haar ijdelheid gestreeld.Is dat geen zonde voor een zuster?.Zo werden wij gered van een ferme straf,want in de coctailsaus zat er wisky.
een voorbeeld van chambretten,bij ons hangde er wel een deur aan.
Victorina ik moest lachen toen ik las dat je op de schoot van de priester terecht kwam.
Maar daardoor dacht ik terug aan mijn kostschool tijd.Voor mij was dit een heel prachtige tijd.
Drankpralientjes daar gaat het over
Daar ik enig kind was,was dit voor mij zo plezant met kinderen van mijn leeftijd samen te zijn.Ik was iemand waarvan ze de teugels een beetje moesten aanspannen,maar ik heb altijd goed geweten hoever ik kon en wilde gaan.Maar voor deugnieterij,onschuldig kattekwaad was ik altijd te vinden.Mijn oogjes blonken,als we iets konden bekokstoven.Na het avondeten mochten alle internen van alle afdelingen nog wat spelen op de koer dit tot ongeveer 21u .Daarna ging elke afdeling naar zijn eigen slaapzalen,ik moest met de groep mee,langs de straat enkele meters verder was onze koer,onze klaslokalen en ook onze slaapzaal.Elke leerling had zijn eigen klein kamertje "chambrette" noemde dit.Ik bleef helemaal achteraan,want ik had de opdracht gekregen om de deuren te sluiten.Maar in de namiddag hadden we kookles gekregen van een heel dikke non,tijdens de afwas met het opruimen van de potten en pannen zag ik in een hoekje een doos drankpralines staan.De beste gelegenheid om daaraan te proeven was natuurlijk toen ik de deuren sloot,want de keuken daar moesten we aan voorbij gaan en ik had toch die bos sleutels in mijn handen...Met enkele getrouwen(altijd dezelfde deugnieten) hadden we afgesproken om wat te treuzelen,zo gezegd zo gedaan.Terwijl iedereen de drie verdiepingen omhoog gingen,trokken wij naar de keuken,om die drankpralines Jan soldaat te maken.Verdorie was dit lekker,zeker als je weet dat je iets niet moogt doen.Maar owee,gans de doos was leeg,...dus die maar mooi terug gezet en dan met twee,drie trappen tegelijk naar boven.We hadden ruim de tijd want,elke avond kregen we van de zuster een kruiske op ons voorhoofd,gedwee zeiden wij dan slaapwel zuster tot morgen.Toen het ons beurt was,..ja...we kwamen al hijgend boven,rook die zuster toch wel aan ons adem zeker..Wat nu,ik was al een leugentje voor bestwil aan het bedenken,toen ik haar zei zuster mag ik iets vragen,zou ik morgen om dat recept kunnen komen van die coctailsaus mijn mama zal daar zeker heel blij mee zijn.ze was zo uit haar lood geslagen dat ze zei ja jadi kom maar tijdens de speeltijd in de voormiddag naar de lerarenkamer.Die dikke non was nogal vatbaar voor vleierijen,ongewild en ongeweten had ik haar ijdelheid gestreeld.Is dat geen zonde voor een zuster?.Zo werden wij gered van een ferme straf,want in de coctailsaus zat er wisky.
een voorbeeld van chambretten,bij ons hangde er wel een deur aan.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Zie nu nekeer! Wat een mooie verhalen! Proficiat Vic en Jadi. Ik heb ervan genoten.
Zeg eens, maar die kostschool van jullie, was dat niet zo een beetje gelijk bij het leger?
Ik kan me best voorstellen dat er daar ook discipline was en dat er ook nog straffen waren zeker? En hoe was het eten daar? Allemaal interessant voor ons om te weten.
Ik kan me ook inbeelden dat meisjes niet altijd de 'brave (b)engeltjes' zijn waarvoor ze zich soms laten doorgaan.
Enfin jullie zijn goed op dreef. Vertel maar. Wij luisteren met open mond...
Zeg eens, maar die kostschool van jullie, was dat niet zo een beetje gelijk bij het leger?
Ik kan me best voorstellen dat er daar ook discipline was en dat er ook nog straffen waren zeker? En hoe was het eten daar? Allemaal interessant voor ons om te weten.
Ik kan me ook inbeelden dat meisjes niet altijd de 'brave (b)engeltjes' zijn waarvoor ze zich soms laten doorgaan.
Enfin jullie zijn goed op dreef. Vertel maar. Wij luisteren met open mond...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.