de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Bedankt voor de aanmoediging Fikske
Wat denk je Victorine,we gaan er mee door he meisje?
Ik kan niet spreken voor Victorine natuurlijk,maar mijn kostschool viel het nog mee.Ze waren streng maar nog menselijk.Als ik jullie verhalen hoor van in het leger,ging het harder en bruter aan toe.Zo werden wij wakker gemaakt met een bel en werden de lichten aangemaakt.Dan moesten we van ons bed de lakens en dekens afhalen en over de houten schudding hangen zodat de zuster dit kon zien dat je wel degelijk je bed gaat maken.Ik had er iets op gevonden ik nam alleen het bovenlaken ,in midden maakte ik een vouw die hangde ik langs de binnenkant van mijn kamer de twee uiteinden langs de buitenkant,zo dacht ik dat de zuster zou denken dat het mijn onder-en bovenlaken was.Mis poes,je kon het riskeren,maar de straffen waren er niet minder om.Na dat ritueel moesten we dan op onze blote knieën in het deurgat zitten met ons gezicht in de kamer.We zaten daar echt te bibberen van de kou,dit moesten we doen want het morgen gebed werd toen gezegd.Trouwens dit gebeurde ook 's avonds ,voor het avondgebed.Daarna mochten wij ons wassen aan onze lampet(waskom en kan) die hadden we mee van thuis uit.Ik kreeg ene mee in plastiek merk LL,maar er waren ook meisjes die een stenen lampet meehadden,heel mooi ook duurder maar ook ooo..zo breekbaar.Ja om verder te gaan ,met het koud water in de winter stond er ijs op konden we ons wassen.Daarna vliegensvlug de uniform aan , bed opmaken,mantilla aan ,en als de bel rinkelde in twee rijen om naar de Mis te gaan.Pas na de mis konden we gaan eten.Alles was op tijd en stond,nooit geen vijf minuten langer of korter.En wat het eten betrof.In de refter waren het tafels van acht personen,elk had zijn schuif.Het enige wat er daar in mocht was onze witte linnen serviette,die we elke week verplicht moesten verversen in een mandje werden onze couverts gelegd.Die hadden we ook mee van thuis.Net als onze toespijzen (vb confituur,choco,smeerkaas..)dit stond in de keuken per tafel op een dienschotel in een kast.Ik moet zeggen die kast die plakte het had geen naam.Ik denk dat die nooit werd uitgekuist.Als je het dienblad uithaalde moest je opletten dat die niet aan de plank plakte bij het loswrikken is menig pot in de grond gedonderd.Het werd dan zo wat opgekuist,maar telkens als je dan daar doorliep was het van klik klak klik klak,tuurlijk deden we dit voor de lol.Gegiechel van je welste tot de zuster dan iemand naar het klooster stuurde om te vragen of ze dit wilden opkuizen.Elke week moest iemand van de tafel instaan om de tafel op te ruimen,een teil warm water halen in de keuken,om dan aan zijn tafel de couverts af te wassen,en de tafel.Ha ja ik zou het nog vergeten,als het je uw week was moest je ook een keukenhanddoek meehebben van thuis.
Wat het eten betreft,ik was niet kieskeurig toen,maar het is wel de reden waarom ik nu niet zo graag meer gehakt eet.Worst,gehaktbrood,bouletten,boullie(soepvlees)enz...appelmoes met en zonder brokken.Ieder kreeg maar één stuk vlees,patatten(met ogen) daar stond er geen limiet op.Groenten één kom per tafel.Moet zeggen de saus was wel heel lekker.Bloedworst nog zoiets waar we een hekel aan hadden.Lever bah,...stoverij met meer lever en vet erin...Ja en ja ons bord werd uitgegeten,anders niet van tafel of we kregen het om vier terug maar dan koud.brr..kan je verzekeren dat het geen lachspelletjes was.Maar daar had ik geen moeite mee,nam liever wat minder op mij bord.Er zaten altijd van die veelvraten aan tafel,had ze dan moeten zien zitten met hun ogen groter dan hun buik.Ja als ik goesting had,en at het graag kon ik soms nog in het geniep wat meehelpen,om hun bord leeg te krijgen..Maar als je het zelf niet mocht of het trok op niets ja dan was je pietsnot he..Later zei ik altijd " de beste dieetschool die er bestaat is de kostschool"
Wat straffen betreft och,gans de week helpen afwassen in de keuken geen speeltijd dus.Of de koer vegen,of een week extra waterbedeling (kan van het lampet vullen die aan de deur staat van elke leerling,'smorgens werd dit buiten gezet en tijdens de middag werd dit gevuld door de leerling van dienst.)Zo zijn er menig stenen kannen gesneuveld,als je met een meisje ruzie had een duwke tegen de kan een ongeluk is vlug gebeurd
.Dat meisje van wie haar kan kapot was,mocht dan voorlopig een grote melkkan gebruiken uit de keuken.Ik heb zoiets nooit gedaan,trouwens ik weet niet hoe het komt maar ik heb heel zelden waterbedeling moeten doen,waarschijnlijk kwam het om dat ik al de deur moest afsluiten,de misboekjes ophalen in de kapel.Het teken aangeven dat het lesuur voorbij is door de gaan bellen.Eigenlijk hadden ik nogal mijn werk op school zeg.Ik had daar eerlijk gezegd nog niet veel bij stilgestaan.Oei;..ik ben weer aan het afdwalen...Ik heb nog vergeten te vertellen dat het vuil water van 's morgens moest uitgegoten worden in een emmer die op een dweil midden in de gang stond,die zelfde leerling van de waterbedeling moest die ook ledigen.Met een rest uit onze kan,konden we de waskom uitspoelen.Diegene die wilden mochten ook 's avonds zich wassen,daarmee bedoelden ze diegene die hun maandstonden hadden.Raar maar waar,maar die nonnen wisten het soms beter dan wij wanneer de tijd daarvoor was ..Ik dacht soms dat ze een agenda daarvoor hielden.
Maar wat kon het daar stinken op dienen "dortoir" naar zweetvoeten,naar gebruikte maanverbanden...ja toen waren het nog geen wegwerp.Daarvoor moesten we ondoorzichtig plastiekzak meehebben die je kon toetrekken met een touw.Hoe verder je kwam in dagen,hoe meer het stonk,en hoe minder je die zak kon opendoen.Ik weet nog toen ik daarmee thuiskwam,zette mijn mama eerst een emmer klaar buiten met iets erin van poeder,dan vliegenvlug die doeken daarin kieperen,oef het was heel erg.Maar stel het was maandag dan lagen die daar onderaan in je kleerkast!!!!!(bevel van de zusters)nog tot de zaterdag.Kun je dat voorstellen?Wat ik ook nog wil vertellen is dat er maar één toilet was voor ongeveer 30 meisjes en één non.l Maar.....toch...toch was het een mooie tijd.
Bij het herlezen valt het me op dat het woordje moeten heel veel in voorkomt,...ja bevelen mochten ook wij niet negeren net als in het leger.
Wat denk je Victorine,we gaan er mee door he meisje?
Ik kan niet spreken voor Victorine natuurlijk,maar mijn kostschool viel het nog mee.Ze waren streng maar nog menselijk.Als ik jullie verhalen hoor van in het leger,ging het harder en bruter aan toe.Zo werden wij wakker gemaakt met een bel en werden de lichten aangemaakt.Dan moesten we van ons bed de lakens en dekens afhalen en over de houten schudding hangen zodat de zuster dit kon zien dat je wel degelijk je bed gaat maken.Ik had er iets op gevonden ik nam alleen het bovenlaken ,in midden maakte ik een vouw die hangde ik langs de binnenkant van mijn kamer de twee uiteinden langs de buitenkant,zo dacht ik dat de zuster zou denken dat het mijn onder-en bovenlaken was.Mis poes,je kon het riskeren,maar de straffen waren er niet minder om.Na dat ritueel moesten we dan op onze blote knieën in het deurgat zitten met ons gezicht in de kamer.We zaten daar echt te bibberen van de kou,dit moesten we doen want het morgen gebed werd toen gezegd.Trouwens dit gebeurde ook 's avonds ,voor het avondgebed.Daarna mochten wij ons wassen aan onze lampet(waskom en kan) die hadden we mee van thuis uit.Ik kreeg ene mee in plastiek merk LL,maar er waren ook meisjes die een stenen lampet meehadden,heel mooi ook duurder maar ook ooo..zo breekbaar.Ja om verder te gaan ,met het koud water in de winter stond er ijs op konden we ons wassen.Daarna vliegensvlug de uniform aan , bed opmaken,mantilla aan ,en als de bel rinkelde in twee rijen om naar de Mis te gaan.Pas na de mis konden we gaan eten.Alles was op tijd en stond,nooit geen vijf minuten langer of korter.En wat het eten betrof.In de refter waren het tafels van acht personen,elk had zijn schuif.Het enige wat er daar in mocht was onze witte linnen serviette,die we elke week verplicht moesten verversen in een mandje werden onze couverts gelegd.Die hadden we ook mee van thuis.Net als onze toespijzen (vb confituur,choco,smeerkaas..)dit stond in de keuken per tafel op een dienschotel in een kast.Ik moet zeggen die kast die plakte het had geen naam.Ik denk dat die nooit werd uitgekuist.Als je het dienblad uithaalde moest je opletten dat die niet aan de plank plakte bij het loswrikken is menig pot in de grond gedonderd.Het werd dan zo wat opgekuist,maar telkens als je dan daar doorliep was het van klik klak klik klak,tuurlijk deden we dit voor de lol.Gegiechel van je welste tot de zuster dan iemand naar het klooster stuurde om te vragen of ze dit wilden opkuizen.Elke week moest iemand van de tafel instaan om de tafel op te ruimen,een teil warm water halen in de keuken,om dan aan zijn tafel de couverts af te wassen,en de tafel.Ha ja ik zou het nog vergeten,als het je uw week was moest je ook een keukenhanddoek meehebben van thuis.
Wat het eten betreft,ik was niet kieskeurig toen,maar het is wel de reden waarom ik nu niet zo graag meer gehakt eet.Worst,gehaktbrood,bouletten,boullie(soepvlees)enz...appelmoes met en zonder brokken.Ieder kreeg maar één stuk vlees,patatten(met ogen) daar stond er geen limiet op.Groenten één kom per tafel.Moet zeggen de saus was wel heel lekker.Bloedworst nog zoiets waar we een hekel aan hadden.Lever bah,...stoverij met meer lever en vet erin...Ja en ja ons bord werd uitgegeten,anders niet van tafel of we kregen het om vier terug maar dan koud.brr..kan je verzekeren dat het geen lachspelletjes was.Maar daar had ik geen moeite mee,nam liever wat minder op mij bord.Er zaten altijd van die veelvraten aan tafel,had ze dan moeten zien zitten met hun ogen groter dan hun buik.Ja als ik goesting had,en at het graag kon ik soms nog in het geniep wat meehelpen,om hun bord leeg te krijgen..Maar als je het zelf niet mocht of het trok op niets ja dan was je pietsnot he..Later zei ik altijd " de beste dieetschool die er bestaat is de kostschool"
Wat straffen betreft och,gans de week helpen afwassen in de keuken geen speeltijd dus.Of de koer vegen,of een week extra waterbedeling (kan van het lampet vullen die aan de deur staat van elke leerling,'smorgens werd dit buiten gezet en tijdens de middag werd dit gevuld door de leerling van dienst.)Zo zijn er menig stenen kannen gesneuveld,als je met een meisje ruzie had een duwke tegen de kan een ongeluk is vlug gebeurd
.Dat meisje van wie haar kan kapot was,mocht dan voorlopig een grote melkkan gebruiken uit de keuken.Ik heb zoiets nooit gedaan,trouwens ik weet niet hoe het komt maar ik heb heel zelden waterbedeling moeten doen,waarschijnlijk kwam het om dat ik al de deur moest afsluiten,de misboekjes ophalen in de kapel.Het teken aangeven dat het lesuur voorbij is door de gaan bellen.Eigenlijk hadden ik nogal mijn werk op school zeg.Ik had daar eerlijk gezegd nog niet veel bij stilgestaan.Oei;..ik ben weer aan het afdwalen...Ik heb nog vergeten te vertellen dat het vuil water van 's morgens moest uitgegoten worden in een emmer die op een dweil midden in de gang stond,die zelfde leerling van de waterbedeling moest die ook ledigen.Met een rest uit onze kan,konden we de waskom uitspoelen.Diegene die wilden mochten ook 's avonds zich wassen,daarmee bedoelden ze diegene die hun maandstonden hadden.Raar maar waar,maar die nonnen wisten het soms beter dan wij wanneer de tijd daarvoor was ..Ik dacht soms dat ze een agenda daarvoor hielden.Maar wat kon het daar stinken op dienen "dortoir" naar zweetvoeten,naar gebruikte maanverbanden...ja toen waren het nog geen wegwerp.Daarvoor moesten we ondoorzichtig plastiekzak meehebben die je kon toetrekken met een touw.Hoe verder je kwam in dagen,hoe meer het stonk,en hoe minder je die zak kon opendoen.Ik weet nog toen ik daarmee thuiskwam,zette mijn mama eerst een emmer klaar buiten met iets erin van poeder,dan vliegenvlug die doeken daarin kieperen,oef het was heel erg.Maar stel het was maandag dan lagen die daar onderaan in je kleerkast!!!!!(bevel van de zusters)nog tot de zaterdag.Kun je dat voorstellen?Wat ik ook nog wil vertellen is dat er maar één toilet was voor ongeveer 30 meisjes en één non.l Maar.....toch...toch was het een mooie tijd.
Bij het herlezen valt het me op dat het woordje moeten heel veel in voorkomt,...ja bevelen mochten ook wij niet negeren net als in het leger.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Is me dat verschieten! Ja Jadi, je hebt duidelijk de smaak te pakken. Fantastisch verteld. Ik heb de indruk dat je graag vertelt en dat is goed want hoe meer je vertelt, hoe meer je weer dingen opdiept waar je al lang niet meer aan gedacht hebt.
Jongens wat heb ik genoten van je verhaal over de kostschool!!!
Je verhaal 'rolt' er werkelijk uit. Als ik een beetje stout mag zijn (het is geen kritiek hoor) dan zou ik zeggen dat je haast hebt om het allemaal te vertellen omdat er plots zoveel is dat in je opkomt. Nee echt een zeer toffe stijl van vertellen, hou je er aan!
Onze Victorina zal een dezer dagen ook nog wel iets schrijven zeker? Maar je mag je niet verplicht voelen hé Vic. Wij weten dat je niet zo lang aan je pc kan zitten omdat je moet rondlopen van de dokter, en je gezondheid gaat toch boven alles nietwaar?
Toch vraag ik me af of we, hier op deze topic, nu echt maar met vier zitten. Leest niemand onze schrijfsels dan?
Geef ons eens een schouderklopje... Kritiek mag ook, waarom niet, het is beter dan stilzwijgen.
Goed ik zal maar weer eens in mijn (echt gebeurde) verhalen duiken zeker, en zien of ik nog iets heb. Iets romantisch misschien?
- Herfst 1956 - Officiële Kennismaking
Het stond er al een tijdje aan te komen, maar toch overvalt het me wanneer ze het vraagt.
Die bewuste zondagavond in oktober heeft ze blijkbaar al haar moed bijeengeraapt en zegt:
‘Ik heb aan mijn ma beloofd dat je vanavond eens mee binnenkomt. Is ’t goed?’
'Nu al?' vraag ik zo gewoon mogelijk, en voel me een beetje bleek worden. Ze slaat haar ogen neer.
‘Ik heb haar gezegd dat we komen kennis maken.’
‘Waarom?’ Probeer ik voorzichtig, ‘ze kent mij toch al.’
Haar grote blauwe ogen kijken smekend naar me op.
‘Allé toe, ik heb het beloofd.’
‘Zal jou pa er ook zijn?’ Er klinkt ongerustheid in mijn stem maar ik wil haar niet teleurstellen.
‘Ik peins van wel.’ zegt ze terwijl ze probeert mijn gedachten te lezen.
‘Jij bent toch niet bang voor hem?’
‘Ikke? Nee helemaal niet!’ Het klinkt niet echt overtuigend. Ik slik even terwijl ik voel hoe mijn maag samentrekt.
De zitbanken op het blauwe buurttreintje dat ons van Brussel naar ons dorp brengt voelen koud aan. Zij rilt even. Ik leg mijn arm om haar schouder en trek haar nog iets dichter tegen me aan. Het gesprek is stilgevallen en in gedachten probeer ik mijn ongerustheid weg te redeneren.
Ik kom regelmatig bij haar thuis want ze hebben een kruidenierswinkeltje. Ook in de woonkamer ben ik al meermaals geweest om haar jongste broer - mijn vriend - Willy op te halen wanneer we samen naar de repetitie van de toneelkring gaan.
Richard, haar vader is ook soms daar en leest de krant die breeduit voor hem op tafel ligt. Hij is weinig spraakzaam, trekt meestal een stuurs gezicht en ziet me amper staan. Het is een reus van een vent en men zegt van hem dat het ‘gene gemakkelijke’ is.
Een diepe zucht ontsnapt mij.
“Is er iets?” vraagt ze bezorgd.
“Nee, niks!” Zeg ik even verschrikt maar herpak mij vlug en probeer onbezorgd te klinken.
“Gaan we volgende zondag weer naar de cinema of wil je liever gaan dansen?” Ze glimlacht.
“We zullen wel zien…”
We gaan nu al geruime tijd met elkaar uit maar haar ouders weten officieel nog van niets. Eigenlijk zijn we nog veel te jong om nu al aan een vaste verkering te beginnen denk ik. Mijn legerdienst zit er bijna op maar Tineke is pas zeventien en ik word in december twintig.
Binnenkomen is een verbintenis aangaan tegenover haar en tegenover haar ouders.
Het besef dat dit het einde betekent van mijn jeugd maakt me wat terughoudend. Toch weet ik nu al met zekerheid dat Tineke voor mij de ware is en wil haar in geen geval verliezen.
Mijn besluit staat vast en als de tram stopt neem ik resoluut haar arm en we stappen in de richting van de dorpskom.
Net als we de kerk passeren slaat het tien uur. Juist op tijd binnen, denk ik. Ik los haar pas wanneer we voor het winkeltje stoppen en met kloppend hart volg ik Tineke als ze de deur openduwt.
Het schelle gerinkel van de winkelbel kondigt luidruchtig onze komst aan. Ik begin al lichtjes te zweten.
‘ Ha ! Daar zijn ze!’ Hoor ik iemand roepen nog voordat we de deur achter ons kunnen sluiten. Het is Bert, de oudste broer van Tineke die mij met een brede glimlach en vol verwachting aankijkt.
Het kaartspel is gestopt en nu kijken alle aanwezigen in onze richting. Blijkbaar hebben ze op ons gewacht en willen niets missen van datgene wat nu komen gaat.
De enkele seconden stilte die volgen lijken mij een eeuwigheid...
Mijn anders zo bedeesde Tineke, aarzelt niet lang, gaat naar haar vader en zegt:
‘ Kijk pa, dat is nu Roger.’ Mijn kop is rood maar toch steek ik kordaat mijn hand uit en zeg:
‘Dag Richard...’
‘Dag... ’ mompelde hij en geeft mij een slappe handdruk. Hij lijkt nogal verrast en ik heb de indruk dat hij de enige van het gezelschap is die niet op de hoogte is gebracht van mijn komst.
‘Aan wie is 't om uit te komen?’ Roept Willy luid en hij pinkt naar mij en zwaait veelbetekenend met zijn kaarten.
Alle aandacht gaat onmiddellijk terug naar het spel en het ijs is gebroken. Oef,...Bedankt Willy.
‘Pak die taart nu maar,’ zegt Bert tegen zijn moeder ‘we hebben al lang genoeg moeten wachten.’ Julia staat op en Tineke volgt haar naar de keuken. Blijkbaar is dit voor haar het gepaste moment om even aan haar moeder te vragen of alles naar wens verloopt.
‘Waar zijn jullie geweest?’ vraagt Bert.
‘Naar de cinema.’ Antwoord ik.
‘Als ge nog eens ne goeie film wilt zien, dan bezorg ik je wel twee gratis kaarten, ik krijg die van mijn klanten.’
‘Bedankt, 'k zal er aan denken.’
Ik volg schijnbaar geïnteresseerd het kaartspel maar lonk af en toe naar de ‘peetvader’ van de familie. Hij is aan het winnen en gaat geheel op in het spel.
Als de voorgesneden taart met krieken en slagroom op tafel wordt gezet gebruiken de kaarters hun vrije rechterhand om een stuk taart te nemen .
Ondertussen gaat het spel gewoon verder.
‘Allé Roger pak ook een stukje.’ zegt Julia. Ik treuzel een beetje maar Willy maant mij aan.
“Allé jong, pak vast! Ge zijt toch niet beschaamd zeker?”
Aarzelend steek ik mijn hand uit en neem het kleinste stuk.
‘Doe maar alsof ge thuis zijt.’ Zegt Willy, ‘en kom hier naast mij zitten.’ Voorzichtig breng ik de taart naar mijn mond en… pardoes !
Willy geeft een forse duw tegen mijn elleboog waardoor de kersen met slagroom tegen mijn neus open spatten.
Bulderend van het lachen slaan de twee broers met hun vlakke hand op tafel en Richard, die de handeling eerst niet gezien had kijkt kwaad rond maar laat zijn serieuze houding snel varen zodra hij mijn gezicht ziet.
‘Willy!’ krijst Julia, ‘ zijt ge niet beschaamd? Kijk nu eens die jongen zijn hemd is helemaal besmeurd !’
‘Het spijt mij ma, maar het was sterker dan mezelf.’ Proest mijn vriend.
Ik sta voor gek maar vind het niet zo erg en voel me eigenlijk opgelucht want, ... Richard kan lachen.
Jongens wat heb ik genoten van je verhaal over de kostschool!!!
Je verhaal 'rolt' er werkelijk uit. Als ik een beetje stout mag zijn (het is geen kritiek hoor) dan zou ik zeggen dat je haast hebt om het allemaal te vertellen omdat er plots zoveel is dat in je opkomt. Nee echt een zeer toffe stijl van vertellen, hou je er aan!
Onze Victorina zal een dezer dagen ook nog wel iets schrijven zeker? Maar je mag je niet verplicht voelen hé Vic. Wij weten dat je niet zo lang aan je pc kan zitten omdat je moet rondlopen van de dokter, en je gezondheid gaat toch boven alles nietwaar?
Toch vraag ik me af of we, hier op deze topic, nu echt maar met vier zitten. Leest niemand onze schrijfsels dan?
Geef ons eens een schouderklopje... Kritiek mag ook, waarom niet, het is beter dan stilzwijgen.
Goed ik zal maar weer eens in mijn (echt gebeurde) verhalen duiken zeker, en zien of ik nog iets heb. Iets romantisch misschien?
- Herfst 1956 - Officiële Kennismaking
Het stond er al een tijdje aan te komen, maar toch overvalt het me wanneer ze het vraagt.
Die bewuste zondagavond in oktober heeft ze blijkbaar al haar moed bijeengeraapt en zegt:
‘Ik heb aan mijn ma beloofd dat je vanavond eens mee binnenkomt. Is ’t goed?’
'Nu al?' vraag ik zo gewoon mogelijk, en voel me een beetje bleek worden. Ze slaat haar ogen neer.
‘Ik heb haar gezegd dat we komen kennis maken.’
‘Waarom?’ Probeer ik voorzichtig, ‘ze kent mij toch al.’
Haar grote blauwe ogen kijken smekend naar me op.
‘Allé toe, ik heb het beloofd.’
‘Zal jou pa er ook zijn?’ Er klinkt ongerustheid in mijn stem maar ik wil haar niet teleurstellen.
‘Ik peins van wel.’ zegt ze terwijl ze probeert mijn gedachten te lezen.
‘Jij bent toch niet bang voor hem?’
‘Ikke? Nee helemaal niet!’ Het klinkt niet echt overtuigend. Ik slik even terwijl ik voel hoe mijn maag samentrekt.
De zitbanken op het blauwe buurttreintje dat ons van Brussel naar ons dorp brengt voelen koud aan. Zij rilt even. Ik leg mijn arm om haar schouder en trek haar nog iets dichter tegen me aan. Het gesprek is stilgevallen en in gedachten probeer ik mijn ongerustheid weg te redeneren.
Ik kom regelmatig bij haar thuis want ze hebben een kruidenierswinkeltje. Ook in de woonkamer ben ik al meermaals geweest om haar jongste broer - mijn vriend - Willy op te halen wanneer we samen naar de repetitie van de toneelkring gaan.
Richard, haar vader is ook soms daar en leest de krant die breeduit voor hem op tafel ligt. Hij is weinig spraakzaam, trekt meestal een stuurs gezicht en ziet me amper staan. Het is een reus van een vent en men zegt van hem dat het ‘gene gemakkelijke’ is.
Een diepe zucht ontsnapt mij.
“Is er iets?” vraagt ze bezorgd.
“Nee, niks!” Zeg ik even verschrikt maar herpak mij vlug en probeer onbezorgd te klinken.
“Gaan we volgende zondag weer naar de cinema of wil je liever gaan dansen?” Ze glimlacht.
“We zullen wel zien…”
We gaan nu al geruime tijd met elkaar uit maar haar ouders weten officieel nog van niets. Eigenlijk zijn we nog veel te jong om nu al aan een vaste verkering te beginnen denk ik. Mijn legerdienst zit er bijna op maar Tineke is pas zeventien en ik word in december twintig.
Binnenkomen is een verbintenis aangaan tegenover haar en tegenover haar ouders.
Het besef dat dit het einde betekent van mijn jeugd maakt me wat terughoudend. Toch weet ik nu al met zekerheid dat Tineke voor mij de ware is en wil haar in geen geval verliezen.
Mijn besluit staat vast en als de tram stopt neem ik resoluut haar arm en we stappen in de richting van de dorpskom.
Net als we de kerk passeren slaat het tien uur. Juist op tijd binnen, denk ik. Ik los haar pas wanneer we voor het winkeltje stoppen en met kloppend hart volg ik Tineke als ze de deur openduwt.
Het schelle gerinkel van de winkelbel kondigt luidruchtig onze komst aan. Ik begin al lichtjes te zweten.
‘ Ha ! Daar zijn ze!’ Hoor ik iemand roepen nog voordat we de deur achter ons kunnen sluiten. Het is Bert, de oudste broer van Tineke die mij met een brede glimlach en vol verwachting aankijkt.
Het kaartspel is gestopt en nu kijken alle aanwezigen in onze richting. Blijkbaar hebben ze op ons gewacht en willen niets missen van datgene wat nu komen gaat.
De enkele seconden stilte die volgen lijken mij een eeuwigheid...
Mijn anders zo bedeesde Tineke, aarzelt niet lang, gaat naar haar vader en zegt:
‘ Kijk pa, dat is nu Roger.’ Mijn kop is rood maar toch steek ik kordaat mijn hand uit en zeg:
‘Dag Richard...’
‘Dag... ’ mompelde hij en geeft mij een slappe handdruk. Hij lijkt nogal verrast en ik heb de indruk dat hij de enige van het gezelschap is die niet op de hoogte is gebracht van mijn komst.
‘Aan wie is 't om uit te komen?’ Roept Willy luid en hij pinkt naar mij en zwaait veelbetekenend met zijn kaarten.
Alle aandacht gaat onmiddellijk terug naar het spel en het ijs is gebroken. Oef,...Bedankt Willy.
‘Pak die taart nu maar,’ zegt Bert tegen zijn moeder ‘we hebben al lang genoeg moeten wachten.’ Julia staat op en Tineke volgt haar naar de keuken. Blijkbaar is dit voor haar het gepaste moment om even aan haar moeder te vragen of alles naar wens verloopt.
‘Waar zijn jullie geweest?’ vraagt Bert.
‘Naar de cinema.’ Antwoord ik.
‘Als ge nog eens ne goeie film wilt zien, dan bezorg ik je wel twee gratis kaarten, ik krijg die van mijn klanten.’
‘Bedankt, 'k zal er aan denken.’
Ik volg schijnbaar geïnteresseerd het kaartspel maar lonk af en toe naar de ‘peetvader’ van de familie. Hij is aan het winnen en gaat geheel op in het spel.
Als de voorgesneden taart met krieken en slagroom op tafel wordt gezet gebruiken de kaarters hun vrije rechterhand om een stuk taart te nemen .
Ondertussen gaat het spel gewoon verder.
‘Allé Roger pak ook een stukje.’ zegt Julia. Ik treuzel een beetje maar Willy maant mij aan.
“Allé jong, pak vast! Ge zijt toch niet beschaamd zeker?”
Aarzelend steek ik mijn hand uit en neem het kleinste stuk.
‘Doe maar alsof ge thuis zijt.’ Zegt Willy, ‘en kom hier naast mij zitten.’ Voorzichtig breng ik de taart naar mijn mond en… pardoes !
Willy geeft een forse duw tegen mijn elleboog waardoor de kersen met slagroom tegen mijn neus open spatten.
Bulderend van het lachen slaan de twee broers met hun vlakke hand op tafel en Richard, die de handeling eerst niet gezien had kijkt kwaad rond maar laat zijn serieuze houding snel varen zodra hij mijn gezicht ziet.
‘Willy!’ krijst Julia, ‘ zijt ge niet beschaamd? Kijk nu eens die jongen zijn hemd is helemaal besmeurd !’
‘Het spijt mij ma, maar het was sterker dan mezelf.’ Proest mijn vriend.
Ik sta voor gek maar vind het niet zo erg en voel me eigenlijk opgelucht want, ... Richard kan lachen.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Fikske ik moest lachen toen ik las van die taart met kriekjes
Ja ik had graag eens je beteuterd slagroom gezicht gezien.
Inderdaad hier komen er maar weinig mensen lezen blijkbaar.
Vic hoedje af,voor al de moeite dat jij doet,om toch nog een verhaal te vertellen,niet tegenstaande alles.
En om op je vraag te antwoorden Fikske bach neen ik neem je dat niet kwalijk ik ben waarschijnlijk bang dat ik iets ga vergeten te vertellen
Ja ik had graag eens je beteuterd slagroom gezicht gezien.
Inderdaad hier komen er maar weinig mensen lezen blijkbaar.
Vic hoedje af,voor al de moeite dat jij doet,om toch nog een verhaal te vertellen,niet tegenstaande alles.
En om op je vraag te antwoorden Fikske bach neen ik neem je dat niet kwalijk ik ben waarschijnlijk bang dat ik iets ga vergeten te vertellen
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Had reeds een bericht geschreven om het te verzenden maar ineens was het spoorloos, herbeginnen dan maar.
Hela Fikske, wat denkt ge van onze nieuwe verteller, ze mag zeker voortdoen hé.
Mijn vrouw heeft ook op internaat gezeten en haar verhalen klopppen met die van Jadi.
Spijtig dat de 70+ ers niets van zich laten horen, ik had de moed reeds opgegeven tot fikske er bij gekomen is, ik zou het echt spijtig vinden moest deze topic ddodbloeden.
Vic. ondertussen hebt ge mijn Spaanse bijdrage al gekregen denk ik.
Hela Fikske, wat denkt ge van onze nieuwe verteller, ze mag zeker voortdoen hé.
Mijn vrouw heeft ook op internaat gezeten en haar verhalen klopppen met die van Jadi.
Spijtig dat de 70+ ers niets van zich laten horen, ik had de moed reeds opgegeven tot fikske er bij gekomen is, ik zou het echt spijtig vinden moest deze topic ddodbloeden.
Vic. ondertussen hebt ge mijn Spaanse bijdrage al gekregen denk ik.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Het zal hier niet doodbloeden jeronimo, wij zijn er nog hoor. De vier musketiers die deze topic met hand en tand verdedigen.
Ja, het is mij ook al gebeurd jeronimo. Je doet zo je best om een mooi vertellingske te schrijven en dan opeens ... floep! en het is verdwenen.
Nu pas ik beter op en schrijf bijna nooit meer rechtstreeks in het vak "beantwoorden" maar doe het eerst op een leeg Word-document en save het regelmatig. Nadien kopie en paste, en als er dan iets mis loopt kan ik nog altijd opnieuw kopiëren en plakken.
Het heeft ook nog het voordeel dat ik mijn tekst nog eens kan herlezen om te zien of er geen te grote kemels van fouten in staan.
PS. Maar ik zondig tegen mijn eigen principes hoor want dat gene wat ik nu aan het schrijven ben is toch weer rechtstreeks ... doeme toch!
Ja, het is mij ook al gebeurd jeronimo. Je doet zo je best om een mooi vertellingske te schrijven en dan opeens ... floep! en het is verdwenen.
Nu pas ik beter op en schrijf bijna nooit meer rechtstreeks in het vak "beantwoorden" maar doe het eerst op een leeg Word-document en save het regelmatig. Nadien kopie en paste, en als er dan iets mis loopt kan ik nog altijd opnieuw kopiëren en plakken.
Het heeft ook nog het voordeel dat ik mijn tekst nog eens kan herlezen om te zien of er geen te grote kemels van fouten in staan.
PS. Maar ik zondig tegen mijn eigen principes hoor want dat gene wat ik nu aan het schrijven ben is toch weer rechtstreeks ... doeme toch!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Fikske ik maak het op KLADBLOK en ook op tijd opslaan.Lukt ook.
Sinterklaasfeest 1963
Elk jaar kregen we ons Sinterklaasfeest op school.Alle leerlingen keken daar naar uit.Wie de Heilige man was wisten we al jaren,maar wie hij op school was hebben wij nooit kunnen achterhalen.Trouwens daar hielden we ons niet mee bezig,de gezelligheid van het feest was veel interessanter.Het begon met een melding dat de Sint op die of die dag kwam,zelden op zes december,want dan moest hij het huis van de kleine kindjes bezoeken,zo in die trant werd de melding opgemaakt,pff...we vonden natuurlijk dat dit kinderachtig was.Zoiets vertel je toch niet aan ons dertien-veertienjarige.Het feest ging elk jaar door in de grote turnzaal daar konden alle internen binnen.Ja dat voorrecht was alleen voor de internen.Het begon na het avondeten en we moesten niet op het gewone uur gaan slapen maar een half uurke later zo ongeveer.Op de dag zelf vielen er plots nicnac's uit de lucht,met suiker dan nog wel,het was dan rapen om ter meest.Stoelen werden omver geworpen.Op het belgerinkel van de zuster gingen we daarna op onze stoel zitten.De refter was één zoet bontgekleurd tapijt van de platgetrapte picniken.Ja om op bevel je weer kalm houden is niet gemakkelijk ik kan je verzekeren...Je zult het wel wat verder te horen of beter te lezen krijgen.Na het avondeten dus richting turnzaal,waar er gezongen en gelachen werd,soms werd er ook kleine toneelstukjes opgevoerd.Daarna eindelijk kwam hij er aan,elk jaar hetzelfde,hij haalde dan zijn heel grote boek boven,en daar stond geschreven dat X ...waar zit X...hahah kom eens naar voren bij mij...je bent niet braaf geweest lees ik hier in mijn grote boek...vanuit de hemel heb gezien dat jij naar bollekens winkeltje snoep bent gaan kopen,gegiechel en gelach met voldoende OO.'s en AA's...werd dit onthaalt,...de Sint moest je beloven van het niet meer te doen.Ook werd je tot bij de Sint geroepen als je bijvoorbeeld zoveel geld had ingezameld voor de zwartjes in Congo(toen met een C geschreven),of zo veel loten van Domus Dei had verkocht.Ik was daar nooit bij,ik mocht niet van mijn ouders deur aan deur verkopen,ze zeiden dat gaat niet bij ons we zitten in commerce en daarmee was de kous af.maar ik kan je verzekeren ik was er niet rouwig om.Daarna kregen we een zakje snoep van de Sint,daarin zaten enkele piknikken,onze-lieve-vrouwkes,één chocolade ventje,en een mandarijntje,och ja ik zou nog een speculozen ventje vergeten.Mijn ritueel was dan een onze-lieve-vrouwke direct de kop (ik weet het maar ik dacht kop niet hoofd )afbijten,laat ons het als een uiting zien van protest.Maar....het tweede jaar gebeurde er iets dat ik zelf nu nog niet vergeten ben.Zoals ik al zei wij waren allen uitgelaten,en ik domme meid,had ergens stinkbommetjes gekocht in een farcewinkel...Ik moest zoals je weet altijd de deuren gaan openen en sluiten...ook de studiezaal hoorde daarbij..ik had er niet beter op gevonden om twee stinkbommen uit te kieperen in het begin en op het einde van de studie zaal.Maar ik had te dicht bij de radiatoren dit gedaan,gevolg doen we in de studiezaal kwamen,ik verschoot er trouwens zelf van dat het zo stonk.Amaai het was echt niet te doen zeg.Onmiddellijk werden de radiatoren dichtgedraaid en alle venster opengezet midden in de winter.Alle leerlingen giechelen en hun hand voor hun neus natuurlijk.Zuster Aleidys als een marathonloopster rood van kwaadheid,de neus in de lucht,trotseerde ze de stank om vooraan op haar troon plaats te nemen(de lessenaar stond op een hoog niveau zodat men de studiezaal kon zien tot achteraan)ze klapte in haar handen,wil diegene die dit gedaan heeft naar voren komen....Minuten stilte in het lokaal,ik keek net zo rond als de anderen wie kan dat nu dit gedaan hebben.Toen zei ze als de schuldige zich niet bekend maakt worden jullie allemaal gestraft, geroesemoes tot en met...verdorie moest het nu juist Zuster Aleidys zijn die de studie leidde,dat stuk pretentie lag mij niet,en zij mij niet,er zullen nog al vonken geven als ik bekend,dit en nog veel andere dingen kwamen in mijn gedachten,plots begon ze ,jullie gaan niet zitten tot de schuldige zich bekend maakt,ik heb tijd.Ja op den duur kreeg ik wroeging t.o.v al die leerlingen.Schoorvoetend ik naar voren...zo jij bent het...je mag naar buiten gaan en daar op mij wachten.Ze riep dan één van de oudste leerlingen zo'n mouweveger een "nunnesleppe" noemden wij dat en die moest dan toezicht houden.Mijn straf bestond er in geen Sinterklaasfeestje en na het avondeten naar mijn bed.Maar mijn ouders werden ook verwittigt, dit was de eerste keer(en de laatste keer) net dat weekend was de opening van onze nieuwe winkel ik mocht erbij zijn,mijn tante die naaister was,was bezig mijn kleedje te maken voor het feest.De dag erop stonden mijn ouders op school ik werd naar de parloir geroepen,en daar melden ze in samenspraak met die grr...Aleidys dat ik het weekend op school moest blijven,naar de opening kon ik fluiten..en mijn nieuw kleedje...jah..dat moest ook wachten..Mijn zwaarste straf je zou voor minder dit vergeten ik ben nog niet goed van(grapje)
Kon deze nacht niet slapen
Fikske,....en is het minder gejaagd geschreven?Eerlijk zijn,men is nooit te oud om iets bij te leren.
Jeronimo ik vind het spijtig dat er zo'n mooi verhaal verloren gegaan is.Pleace doe je nog eens poging je maakt me nieuwsgierig.
Sinterklaasfeest 1963
Elk jaar kregen we ons Sinterklaasfeest op school.Alle leerlingen keken daar naar uit.Wie de Heilige man was wisten we al jaren,maar wie hij op school was hebben wij nooit kunnen achterhalen.Trouwens daar hielden we ons niet mee bezig,de gezelligheid van het feest was veel interessanter.Het begon met een melding dat de Sint op die of die dag kwam,zelden op zes december,want dan moest hij het huis van de kleine kindjes bezoeken,zo in die trant werd de melding opgemaakt,pff...we vonden natuurlijk dat dit kinderachtig was.Zoiets vertel je toch niet aan ons dertien-veertienjarige.Het feest ging elk jaar door in de grote turnzaal daar konden alle internen binnen.Ja dat voorrecht was alleen voor de internen.Het begon na het avondeten en we moesten niet op het gewone uur gaan slapen maar een half uurke later zo ongeveer.Op de dag zelf vielen er plots nicnac's uit de lucht,met suiker dan nog wel,het was dan rapen om ter meest.Stoelen werden omver geworpen.Op het belgerinkel van de zuster gingen we daarna op onze stoel zitten.De refter was één zoet bontgekleurd tapijt van de platgetrapte picniken.Ja om op bevel je weer kalm houden is niet gemakkelijk ik kan je verzekeren...Je zult het wel wat verder te horen of beter te lezen krijgen.Na het avondeten dus richting turnzaal,waar er gezongen en gelachen werd,soms werd er ook kleine toneelstukjes opgevoerd.Daarna eindelijk kwam hij er aan,elk jaar hetzelfde,hij haalde dan zijn heel grote boek boven,en daar stond geschreven dat X ...waar zit X...hahah kom eens naar voren bij mij...je bent niet braaf geweest lees ik hier in mijn grote boek...vanuit de hemel heb gezien dat jij naar bollekens winkeltje snoep bent gaan kopen,gegiechel en gelach met voldoende OO.'s en AA's...werd dit onthaalt,...de Sint moest je beloven van het niet meer te doen.Ook werd je tot bij de Sint geroepen als je bijvoorbeeld zoveel geld had ingezameld voor de zwartjes in Congo(toen met een C geschreven),of zo veel loten van Domus Dei had verkocht.Ik was daar nooit bij,ik mocht niet van mijn ouders deur aan deur verkopen,ze zeiden dat gaat niet bij ons we zitten in commerce en daarmee was de kous af.maar ik kan je verzekeren ik was er niet rouwig om.Daarna kregen we een zakje snoep van de Sint,daarin zaten enkele piknikken,onze-lieve-vrouwkes,één chocolade ventje,en een mandarijntje,och ja ik zou nog een speculozen ventje vergeten.Mijn ritueel was dan een onze-lieve-vrouwke direct de kop (ik weet het maar ik dacht kop niet hoofd )afbijten,laat ons het als een uiting zien van protest.Maar....het tweede jaar gebeurde er iets dat ik zelf nu nog niet vergeten ben.Zoals ik al zei wij waren allen uitgelaten,en ik domme meid,had ergens stinkbommetjes gekocht in een farcewinkel...Ik moest zoals je weet altijd de deuren gaan openen en sluiten...ook de studiezaal hoorde daarbij..ik had er niet beter op gevonden om twee stinkbommen uit te kieperen in het begin en op het einde van de studie zaal.Maar ik had te dicht bij de radiatoren dit gedaan,gevolg doen we in de studiezaal kwamen,ik verschoot er trouwens zelf van dat het zo stonk.Amaai het was echt niet te doen zeg.Onmiddellijk werden de radiatoren dichtgedraaid en alle venster opengezet midden in de winter.Alle leerlingen giechelen en hun hand voor hun neus natuurlijk.Zuster Aleidys als een marathonloopster rood van kwaadheid,de neus in de lucht,trotseerde ze de stank om vooraan op haar troon plaats te nemen(de lessenaar stond op een hoog niveau zodat men de studiezaal kon zien tot achteraan)ze klapte in haar handen,wil diegene die dit gedaan heeft naar voren komen....Minuten stilte in het lokaal,ik keek net zo rond als de anderen wie kan dat nu dit gedaan hebben.Toen zei ze als de schuldige zich niet bekend maakt worden jullie allemaal gestraft, geroesemoes tot en met...verdorie moest het nu juist Zuster Aleidys zijn die de studie leidde,dat stuk pretentie lag mij niet,en zij mij niet,er zullen nog al vonken geven als ik bekend,dit en nog veel andere dingen kwamen in mijn gedachten,plots begon ze ,jullie gaan niet zitten tot de schuldige zich bekend maakt,ik heb tijd.Ja op den duur kreeg ik wroeging t.o.v al die leerlingen.Schoorvoetend ik naar voren...zo jij bent het...je mag naar buiten gaan en daar op mij wachten.Ze riep dan één van de oudste leerlingen zo'n mouweveger een "nunnesleppe" noemden wij dat en die moest dan toezicht houden.Mijn straf bestond er in geen Sinterklaasfeestje en na het avondeten naar mijn bed.Maar mijn ouders werden ook verwittigt, dit was de eerste keer(en de laatste keer) net dat weekend was de opening van onze nieuwe winkel ik mocht erbij zijn,mijn tante die naaister was,was bezig mijn kleedje te maken voor het feest.De dag erop stonden mijn ouders op school ik werd naar de parloir geroepen,en daar melden ze in samenspraak met die grr...Aleidys dat ik het weekend op school moest blijven,naar de opening kon ik fluiten..en mijn nieuw kleedje...jah..dat moest ook wachten..Mijn zwaarste straf je zou voor minder dit vergeten ik ben nog niet goed van(grapje)
Kon deze nacht niet slapen
Fikske,....en is het minder gejaagd geschreven?Eerlijk zijn,men is nooit te oud om iets bij te leren.Jeronimo ik vind het spijtig dat er zo'n mooi verhaal verloren gegaan is.Pleace doe je nog eens poging je maakt me nieuwsgierig.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo , ik ben de echtgenoot van Vic en hier volgt het begin van mijn belevenissen in het leger.
Op 30 nov.1944 heb ik mij gemeld als oorlogs als oorlogsvrijwilliger belgischleger.Op 15 december werd ik 18 jaar en 2 weken later in dienstvan het 7 de bon. fuseliers in Gent.sneeuw De opleiding was kort maar zwaar en hard. Vooraleer ik een uniform kreeg had ik al een geweer Lea Enfield met 50 echte kogels. Met de 5de Kie.waren wij gelogeerd in een school in de Pollepelstraat dichtbij de Vooruit. Geen verwarming . Voor alle corvees van patattenjassen ,toilettenkuisen enz. was er geen ander personeel dan wijzelf. Als wij 's avonds thuiskwamen, nat van oefeningen in de sneeuw konden wij ons kleren drogen aan de mast. Onze uniformen waren ook tweedehands eerder gedragen door de Tommies. Van reservekleren was geen sprake.Maar wij waren jong en vol enthousiasme. Tussendoor kregen wij een hele resem injecties tegen alles en nog wat. Van verlof geen sprake. Een keer van zaterdagnamidag tot Zondagavond. Begin februari was onze eerste opdracht Duitse krijgsgevangenen bewaken in Edingen. De wacht 24 uur op , 24 uur af en terug op. Met 2uur wacht,twee uur rust en twee uur piket. In het kamp rusten in tenten bij sneeuw en nachtvorst. Gezellig was anders.De andere nacht als logement ineen feestzaal met 80 man op strozakken. Na 5 weken konden wij weer vertrekken. Het bataljon met generale staf in Oudenaarde werd verzameld in de streek,en verspreid in de omliggende gemeenten. Terug wacht lopen en oefeningen met verschillende wapens.Ik was dan twee weken in Aalst op wacht aan elektriciteitscenrale .Over die twee weken komt later en ander verhaal. Dan eind april op weg naar Holland in de buurt van Nijmegen en Arnhem. Tot zover voor vandaag . Groeten en tot later Germain
Ge ziet ik heb hem zover gekregen
Groetjes Van Vic
Op 30 nov.1944 heb ik mij gemeld als oorlogs als oorlogsvrijwilliger belgischleger.Op 15 december werd ik 18 jaar en 2 weken later in dienstvan het 7 de bon. fuseliers in Gent.sneeuw De opleiding was kort maar zwaar en hard. Vooraleer ik een uniform kreeg had ik al een geweer Lea Enfield met 50 echte kogels. Met de 5de Kie.waren wij gelogeerd in een school in de Pollepelstraat dichtbij de Vooruit. Geen verwarming . Voor alle corvees van patattenjassen ,toilettenkuisen enz. was er geen ander personeel dan wijzelf. Als wij 's avonds thuiskwamen, nat van oefeningen in de sneeuw konden wij ons kleren drogen aan de mast. Onze uniformen waren ook tweedehands eerder gedragen door de Tommies. Van reservekleren was geen sprake.Maar wij waren jong en vol enthousiasme. Tussendoor kregen wij een hele resem injecties tegen alles en nog wat. Van verlof geen sprake. Een keer van zaterdagnamidag tot Zondagavond. Begin februari was onze eerste opdracht Duitse krijgsgevangenen bewaken in Edingen. De wacht 24 uur op , 24 uur af en terug op. Met 2uur wacht,twee uur rust en twee uur piket. In het kamp rusten in tenten bij sneeuw en nachtvorst. Gezellig was anders.De andere nacht als logement ineen feestzaal met 80 man op strozakken. Na 5 weken konden wij weer vertrekken. Het bataljon met generale staf in Oudenaarde werd verzameld in de streek,en verspreid in de omliggende gemeenten. Terug wacht lopen en oefeningen met verschillende wapens.Ik was dan twee weken in Aalst op wacht aan elektriciteitscenrale .Over die twee weken komt later en ander verhaal. Dan eind april op weg naar Holland in de buurt van Nijmegen en Arnhem. Tot zover voor vandaag . Groeten en tot later Germain
Ge ziet ik heb hem zover gekregen
Groetjes Van Vic
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Dank U voor het verhaal Germain,amaai dat was niet alles zeg...zo vroeg in de opleiding al met echt kogels..Neem het mij niet kwalijk als ik vragen stel man van Vic maar wat is piket en Tommies als ik me niet vergis ik heb dit ergens al gelezen in een ander verhaal bij de bevrijding zijn dat de Amerikanen niet?
Ik voel aan de manier van je schrijven zo sterk aan dat het heel heel hard was.Maar toch ben ik verder nieuwsgierig naar je verhalen.Laat maar komen de verhalen.Ik vraag me af,of wij in onze jeugd dit zouden overleeft hebben?Wij waren al zoveel luxe gewend vergeleken met jullie(ik ben van het bouwjaar 195O)
Ik hoop echt dat iemand van het seniorennet op idee komt om al die verhalen te bundelen,ik vind dit verdorie zo belangrijk voor diegene die na jullie komen.
Ik voel aan de manier van je schrijven zo sterk aan dat het heel heel hard was.Maar toch ben ik verder nieuwsgierig naar je verhalen.Laat maar komen de verhalen.Ik vraag me af,of wij in onze jeugd dit zouden overleeft hebben?Wij waren al zoveel luxe gewend vergeleken met jullie(ik ben van het bouwjaar 195O)
Ik hoop echt dat iemand van het seniorennet op idee komt om al die verhalen te bundelen,ik vind dit verdorie zo belangrijk voor diegene die na jullie komen.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hoera! We zijn nu al weer met vijf! Welkom Germain bij de ‘nostalgische club’. Je verhaal over het begin van je legerdienst mag er zijn, spannend zeg zo juist op het einde van den oorlog. Ja ik was nog een stukje jonger (9 jaarpas) en heb niet zoveel ervaring met de militaire kant van de oorlog. Prachtig verteld, en blijf bij ons! Doe de groetjes aan je vrouwtje.
Hé, hé Jadi! Wat goed verteld zeg! Let wel op: ik heb je zeker niet willen verbeteren hoor. Tenslotte, wie ben ik om zoiets te doen?
Maar toch… (ik kan het niet laten) vind ik dit stukje nóg beter geschreven dan het vorige. Je ziet het eraan dat je meer tijd hebt genomen en je vertelwaterval in goed banen hebt geleid.
Jij was toch ook een ‘kapoen’ hé, Jadi? Met uw stinkbommen. Ha Ha!
Wees gerust die verhalen gaan niet verloren. Ergens blijven ze toch altijd hangen. Als Sennet deze topic al onder een sticky plaatst wil dit zeggen dat ze dit niet zo vlug zullen wissen. Anderzijds kan je altijd deze topic opslaan op je schijf (ik doe dit) om later nog eens te kunnen lezen.
Hé, hé Jadi! Wat goed verteld zeg! Let wel op: ik heb je zeker niet willen verbeteren hoor. Tenslotte, wie ben ik om zoiets te doen?
Maar toch… (ik kan het niet laten) vind ik dit stukje nóg beter geschreven dan het vorige. Je ziet het eraan dat je meer tijd hebt genomen en je vertelwaterval in goed banen hebt geleid.
Jij was toch ook een ‘kapoen’ hé, Jadi? Met uw stinkbommen. Ha Ha!
Wees gerust die verhalen gaan niet verloren. Ergens blijven ze toch altijd hangen. Als Sennet deze topic al onder een sticky plaatst wil dit zeggen dat ze dit niet zo vlug zullen wissen. Anderzijds kan je altijd deze topic opslaan op je schijf (ik doe dit) om later nog eens te kunnen lezen.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo allemaal;
Het gaat toch goed he; ik vind toch dat er heel goede verhalen komen van ons k ieken
in den beginne heb ik ook al alles gedaan om meer maatjes naar hier te komen , ik ben wel op een andere 70 plus begonnen want er waren er 2 'k ben ze wel gaan opzoeken op sites waar ik hun naam tegen kwam maar spijtig kwam er geen respons
Op het einde vielen er zoveel weg dat ik en Ch er nog alleen waren teneinde raad vroeg Ch wat ik er van dacht om er dan ook maar mee op te houden en dat hebben we dan gedaan , ik ben nu wel terug maar Ch is weg
Jadi , ja zo waren onze chambretten zoals gij ze afgebeeld hebt.
Als wij 's nachts naar toilet moesten gingen wij aankloppen op het eerste kamer daar sliep een zuster en die stak dan een sleutel naar buiten en juist daar neven het dortoir was er dan een toilet (ook maar een hoor ) de werkjes die jij moest doen dat was voor de groten en ik was maar een kleintje 8 a 9 jaar dus al die andere miseries heb ik niet meegemaakt ik moest daar alleen maar zijn omdat mijn moeder een heel zware operatie moest ondergaan , zo heb ik daar maar ongeveer tot mij plechtige communie geweest en kon dan terug naar huis( en was ik gelukkig)
Als we naar bad moesten kregen zo een groot wit laken mee en dat moesten we ons voorbinden
den eerste keer dat ik naar bad ging kwam ik in mijn blote poep naar buiten om te vragen of die slunse mocht nat worden ge kunt u wel voorstellen hoe er gelachen werd van de wachtenden leerlingen
Als we gingen turnen hadden we een speciaal uniform in een stof waar van ge kapot ging van de jeuk dat was een ruim kleed met een grote pofbroek eronder, zodat er toch geen bloot stukje vlees te zien was
Verder mag ik er niet van klagen hoor ik werd wel graag gezien en voor ik daar weggegaan ben hebben ze van alles geprobeerd om mij te houden maar het was niets gekort ik kon mijn ma gewoon niet missen
zoals gezegd het eten was niet goed maar ik vroeg altijd weinig en ' smorgen was er altijd vers brood en dat mochten we nemen zoveel als we konden eten
Frans spreken heb ik daar ook geleerd want vanaf den eersten dag werden in het frans aangesroken
ik moet ophouden ben over tijd (lach)
VIC
Het gaat toch goed he; ik vind toch dat er heel goede verhalen komen van ons k ieken
in den beginne heb ik ook al alles gedaan om meer maatjes naar hier te komen , ik ben wel op een andere 70 plus begonnen want er waren er 2 'k ben ze wel gaan opzoeken op sites waar ik hun naam tegen kwam maar spijtig kwam er geen respons
Op het einde vielen er zoveel weg dat ik en Ch er nog alleen waren teneinde raad vroeg Ch wat ik er van dacht om er dan ook maar mee op te houden en dat hebben we dan gedaan , ik ben nu wel terug maar Ch is weg
Jadi , ja zo waren onze chambretten zoals gij ze afgebeeld hebt.
Als wij 's nachts naar toilet moesten gingen wij aankloppen op het eerste kamer daar sliep een zuster en die stak dan een sleutel naar buiten en juist daar neven het dortoir was er dan een toilet (ook maar een hoor ) de werkjes die jij moest doen dat was voor de groten en ik was maar een kleintje 8 a 9 jaar dus al die andere miseries heb ik niet meegemaakt ik moest daar alleen maar zijn omdat mijn moeder een heel zware operatie moest ondergaan , zo heb ik daar maar ongeveer tot mij plechtige communie geweest en kon dan terug naar huis( en was ik gelukkig)
Als we naar bad moesten kregen zo een groot wit laken mee en dat moesten we ons voorbinden
den eerste keer dat ik naar bad ging kwam ik in mijn blote poep naar buiten om te vragen of die slunse mocht nat worden ge kunt u wel voorstellen hoe er gelachen werd van de wachtenden leerlingen
Als we gingen turnen hadden we een speciaal uniform in een stof waar van ge kapot ging van de jeuk dat was een ruim kleed met een grote pofbroek eronder, zodat er toch geen bloot stukje vlees te zien was
Verder mag ik er niet van klagen hoor ik werd wel graag gezien en voor ik daar weggegaan ben hebben ze van alles geprobeerd om mij te houden maar het was niets gekort ik kon mijn ma gewoon niet missen
zoals gezegd het eten was niet goed maar ik vroeg altijd weinig en ' smorgen was er altijd vers brood en dat mochten we nemen zoveel als we konden eten
Frans spreken heb ik daar ook geleerd want vanaf den eersten dag werden in het frans aangesroken
ik moet ophouden ben over tijd (lach)
VIC
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Vic 
dit kwam toen ik je verhaal las.Inderdaad die turnpakken.Een klucht op zijn eigen,maar bij ons waren ze in één stuk met een rits van boven tot onder,en ook die poefbroek,we waren precies gekleed in de tenue van zwarte piet.Ik herinner me dat wij die broek wat mochten op trekken,tot net boven de knie...Wat een zicht,ik heb op google gezocht en gezocht maar geen turnbroek gevonden.In welke stof het was weet ik niet meer maar ik weet nog wel dat wij daarin zweten,het was precies een saunacabine
Ja,ja Vic we zijn op dreef ik voel het aan mijn grote teen.
De mannen gaan van ons nog een punthoofd krijgen
dit kwam toen ik je verhaal las.Inderdaad die turnpakken.Een klucht op zijn eigen,maar bij ons waren ze in één stuk met een rits van boven tot onder,en ook die poefbroek,we waren precies gekleed in de tenue van zwarte piet.Ik herinner me dat wij die broek wat mochten op trekken,tot net boven de knie...Wat een zicht,ik heb op google gezocht en gezocht maar geen turnbroek gevonden.In welke stof het was weet ik niet meer maar ik weet nog wel dat wij daarin zweten,het was precies een saunacabineJa,ja Vic we zijn op dreef ik voel het aan mijn grote teen.
De mannen gaan van ons nog een punthoofd krijgen
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo Jadi; g'hebt gelijk hoor de mannen kunnen maar beter oppassen want wij komen eraan
kom straks terug maar wil eerst naar Jeronimo en ik mag niet meer overdrijven bij mij zullen de verhalen dus wel verhaaltjes zijn
victorina
kom straks terug maar wil eerst naar Jeronimo en ik mag niet meer overdrijven bij mij zullen de verhalen dus wel verhaaltjes zijn
victorina
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo beste maatjes;
Germain heeft mij uitgelegd Tommies(de engelsche soldaten )
Piket was 2uur rusten 2uur opwacht en 2 uur gereed zijn om bij te springen als het nodig was
Dat van de mannen met de zwarte blink dat hadden ze daar ook bij zo een baasmakerken gedaan maar wel met confituur
Eigenlijk mag ik daar niet veel over vertellen dat moet Germain maar zelf doen
Op kostschool heb ik toch nekeer een non lelijk bedrogen
Ze had ons uitgelegdd dat men in een woordenboek heel veel uitleg konden vinden
Zogezegd zogedaan, als ik mijn huiswerk en mijn lessen gedaan had nam ik mijn woordenboek en verdiepte mij erin
's anderendaags vraagt ze mij waarbij het toch kwam dat ik zo langen tijd met dat woorden boek bezig was
Ik dacht wat een gekke vraag, ik doe toch maarjuist wat ze ons gevraagd had
' ken wou er niet op antwoorden , maar het bleef er niet bij, ik moest 10 punten afgeven en dat kon ik niet meer goed maken
de punten waren groene papiertjes en die werden op het einde van de week geteld
Ik dacht bij mezelf ze telt ze niet allemaal maar nam er hier en daar eentje uit, ik tel er gewoon 10 bij en als zij het niet natlelt ben ik gered zo ja dan ben ik de sigaar
En ze heeft ze niet getelt en ik was gered(nonnekes bedriegen is niet schoon he)
Jeronimo gij kunt een stuk beter spaans dan ik hoor, ik denk dat gij beter overweg kunt met de vervoegingen hoe hebt gij dat geleerd?
al het spaans dat ik spreek heb ik met mijn helpster geleerd maar schrijven heb ik nu voor den eerste keer gedaan , hopelijk heb ik niet te veel fouten gemaakt
Spreken gaat wel maar schrijven daarvoor denk ik dat men toch wat meer moet doen dan spreken alleen
En zo is dat ook met het frans ik heb dat op kostschool meegekregen omdat we geen vlaams mochten spreken maar de lessen waren toch allemaal in het nederlands er werden wel vervoegingen geleerd maar toch heb ik er toch geen vertouwen in om frans te schrijven en dat zal nu niet meer veranderen
Gelukkig is er mijn man -mijn zoon en mijn schoondochter om mij uit den brand te trekken toch heb ik zoveel eergevoel om het zelf te proberen
Zo heb ik ook in spanje duits leren spreken met een duitse vriendin maar daar zou ik zeker niet aan beginnen om iets op papier te zetten
en dat is alles voor vandaag Victorina
Germain heeft mij uitgelegd Tommies(de engelsche soldaten )
Piket was 2uur rusten 2uur opwacht en 2 uur gereed zijn om bij te springen als het nodig was
Dat van de mannen met de zwarte blink dat hadden ze daar ook bij zo een baasmakerken gedaan maar wel met confituur
Eigenlijk mag ik daar niet veel over vertellen dat moet Germain maar zelf doen
Op kostschool heb ik toch nekeer een non lelijk bedrogen
Ze had ons uitgelegdd dat men in een woordenboek heel veel uitleg konden vinden
Zogezegd zogedaan, als ik mijn huiswerk en mijn lessen gedaan had nam ik mijn woordenboek en verdiepte mij erin
's anderendaags vraagt ze mij waarbij het toch kwam dat ik zo langen tijd met dat woorden boek bezig was
Ik dacht wat een gekke vraag, ik doe toch maarjuist wat ze ons gevraagd had
' ken wou er niet op antwoorden , maar het bleef er niet bij, ik moest 10 punten afgeven en dat kon ik niet meer goed maken
de punten waren groene papiertjes en die werden op het einde van de week geteld
Ik dacht bij mezelf ze telt ze niet allemaal maar nam er hier en daar eentje uit, ik tel er gewoon 10 bij en als zij het niet natlelt ben ik gered zo ja dan ben ik de sigaar
En ze heeft ze niet getelt en ik was gered(nonnekes bedriegen is niet schoon he)
Jeronimo gij kunt een stuk beter spaans dan ik hoor, ik denk dat gij beter overweg kunt met de vervoegingen hoe hebt gij dat geleerd?
al het spaans dat ik spreek heb ik met mijn helpster geleerd maar schrijven heb ik nu voor den eerste keer gedaan , hopelijk heb ik niet te veel fouten gemaakt
Spreken gaat wel maar schrijven daarvoor denk ik dat men toch wat meer moet doen dan spreken alleen
En zo is dat ook met het frans ik heb dat op kostschool meegekregen omdat we geen vlaams mochten spreken maar de lessen waren toch allemaal in het nederlands er werden wel vervoegingen geleerd maar toch heb ik er toch geen vertouwen in om frans te schrijven en dat zal nu niet meer veranderen
Gelukkig is er mijn man -mijn zoon en mijn schoondochter om mij uit den brand te trekken toch heb ik zoveel eergevoel om het zelf te proberen
Zo heb ik ook in spanje duits leren spreken met een duitse vriendin maar daar zou ik zeker niet aan beginnen om iets op papier te zetten
en dat is alles voor vandaag Victorina
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hela meisjes jullie geven er nogal een lap op zeg. Ik ben een dagje weggeweest en zie dat er hier niet geslapen wordt hé. N' en dikke proficiat voor zoveel dynamisme!
Schone verhalen zeg! Zo kunnen wij als jongens ons ook eens een beetje inleven in de wereld van de kostschool (bij de meisjes). Ikzelf ben nooit op kostschool geweest. Waarschijnlijk omdat de school zo dichtbij was en we thuis goedkoper konden eten en slapen denk ik.
Ja ik zal nog eens goed moeten nadenken om een verhaaltje te vinden dat jullie kan boeien want anders...
Voor het ogenblik heb ik echter niet zoveel tijd, ben mijn schilderwerk aan het afmaken, maar binnen enkele dagen misschien?
Enfin, doe zo voort, ik kom wel regelmatig eens lezen.
Groetjes
Fikske
Schone verhalen zeg! Zo kunnen wij als jongens ons ook eens een beetje inleven in de wereld van de kostschool (bij de meisjes). Ikzelf ben nooit op kostschool geweest. Waarschijnlijk omdat de school zo dichtbij was en we thuis goedkoper konden eten en slapen denk ik.
Ja ik zal nog eens goed moeten nadenken om een verhaaltje te vinden dat jullie kan boeien want anders...
Voor het ogenblik heb ik echter niet zoveel tijd, ben mijn schilderwerk aan het afmaken, maar binnen enkele dagen misschien?
Enfin, doe zo voort, ik kom wel regelmatig eens lezen.
Groetjes
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ja Vic , die dagboek was wel voor het proefwerk en heb me laten bijstaan door iemand die het heel goed kan.
Met spreken heb ik geen last, ze moeten soms wel lachen maar het bijzonderste is dat ze u verstaan en voor te schrijven heb ik nog altijd mijn woordenboek.
Digo; hablo un poco Español pero bastante para explicar. !!!
heb nog een verhaaltje bovengehaald van lang geleden.
Jef den Brusseleir,
Afkomstig van Doel heeft hij gedurende 4 jaar aan het front gezeten maar nooit een schot gelost, hij was van de klas 1914 en amper achttien jaar.
Na de oorlog was hij als bakker aan een Brusselse schone blijven plakken toevallig een ver familielid van mijn grootmoeder.
Daar hij van den buiten was en Brussel en zijn vrouw wel eens wou ontlopen
kwam hij iedere week op woensdag een dagje werken op de boerderij.
Wat hebben we aan hem schone herinneringen overgehouden, uren kon hij vertellen over zijn opleiding tot bakker, over zijn nieuw werk aan de ijzeren weg ( spoorweg) en vooral over de grote oorlog.
Over de grote oorlog vertelde hij hoe ze met een ganse compagnie in staking gingen, ze waren het moe van altijd in het Frans gecommandeerd te worden, ze stonden op de brug van Nieuwpoort? en negeerden het bevel van de officieren, normaal is dat in oorlogstijd de dood met de kogel, zij integendeel, kregen een week verlof in Parijs maar bij hun terugkomst werden ze van in de eerste linie
in een onmogelijke aanval gestuurd waarbij de helft van de mannen het leven lieten. Bij het grote offensief in 1917 hetgeen een aanval was van man tegen man met de bajonet op het geweer, stond hij oog in oog met een Duitser,
deze stak eerst maar Jef kon wegspringen en kreeg nog juist een steek in zijn hiel waarop hij zich omdraaide en hem in de buik raakte, zoiets raakt je nooit meer kwijt zei hij, maar het was hij of ik.
Dat hij nooit een schot gegeven heeft, hij moest twee maal per dag, geladen als een ezel, de eetketeltjes van de officieren naar de frontlinies brengen.
Wanneer de jeneverkruik rondging mocht ge u zeker aan een aanval verwachten.
Hij was een aangenaam man maar zijn vrouw !!! ze zei op haar Brussels;
Hie kan hem lachen mo tojs es hem ojt gelachen.
Wij als klein gasten gingen hem opwachten, hij kwam met de tram van 8,45 en voor de oorlog had hij altijd een koekje mee voor de kleinsten.
Zijn dagindeling was; eerst eten en zich omkleden ondertussen had moeder alles al klaar gezet om te bakken, ja wekelijks 20 broden van twee kilo en ik herinner mij nog hoe smakelijk het was, voor de kleinsten bakte hij een klein broodje . Tegen de middag mocht het brood uit de oven en werden op een rek gezet om af te koelen. Na het middageten werd er tot een uur gerust en dan ging hij mee met vader naar het veld of deed kleine karweitjes.
Nee hij werd niet betaald maar kreeg de waarde in natura, zo trok hij wekelijks met twee grote fillés( handrassen) richting Brussel.
Nee ik zal hem nimmer vergeten.
Met spreken heb ik geen last, ze moeten soms wel lachen maar het bijzonderste is dat ze u verstaan en voor te schrijven heb ik nog altijd mijn woordenboek.
Digo; hablo un poco Español pero bastante para explicar. !!!
heb nog een verhaaltje bovengehaald van lang geleden.
Jef den Brusseleir,
Afkomstig van Doel heeft hij gedurende 4 jaar aan het front gezeten maar nooit een schot gelost, hij was van de klas 1914 en amper achttien jaar.
Na de oorlog was hij als bakker aan een Brusselse schone blijven plakken toevallig een ver familielid van mijn grootmoeder.
Daar hij van den buiten was en Brussel en zijn vrouw wel eens wou ontlopen
kwam hij iedere week op woensdag een dagje werken op de boerderij.
Wat hebben we aan hem schone herinneringen overgehouden, uren kon hij vertellen over zijn opleiding tot bakker, over zijn nieuw werk aan de ijzeren weg ( spoorweg) en vooral over de grote oorlog.
Over de grote oorlog vertelde hij hoe ze met een ganse compagnie in staking gingen, ze waren het moe van altijd in het Frans gecommandeerd te worden, ze stonden op de brug van Nieuwpoort? en negeerden het bevel van de officieren, normaal is dat in oorlogstijd de dood met de kogel, zij integendeel, kregen een week verlof in Parijs maar bij hun terugkomst werden ze van in de eerste linie
in een onmogelijke aanval gestuurd waarbij de helft van de mannen het leven lieten. Bij het grote offensief in 1917 hetgeen een aanval was van man tegen man met de bajonet op het geweer, stond hij oog in oog met een Duitser,
deze stak eerst maar Jef kon wegspringen en kreeg nog juist een steek in zijn hiel waarop hij zich omdraaide en hem in de buik raakte, zoiets raakt je nooit meer kwijt zei hij, maar het was hij of ik.
Dat hij nooit een schot gegeven heeft, hij moest twee maal per dag, geladen als een ezel, de eetketeltjes van de officieren naar de frontlinies brengen.
Wanneer de jeneverkruik rondging mocht ge u zeker aan een aanval verwachten.
Hij was een aangenaam man maar zijn vrouw !!! ze zei op haar Brussels;
Hie kan hem lachen mo tojs es hem ojt gelachen.
Wij als klein gasten gingen hem opwachten, hij kwam met de tram van 8,45 en voor de oorlog had hij altijd een koekje mee voor de kleinsten.
Zijn dagindeling was; eerst eten en zich omkleden ondertussen had moeder alles al klaar gezet om te bakken, ja wekelijks 20 broden van twee kilo en ik herinner mij nog hoe smakelijk het was, voor de kleinsten bakte hij een klein broodje . Tegen de middag mocht het brood uit de oven en werden op een rek gezet om af te koelen. Na het middageten werd er tot een uur gerust en dan ging hij mee met vader naar het veld of deed kleine karweitjes.
Nee hij werd niet betaald maar kreeg de waarde in natura, zo trok hij wekelijks met twee grote fillés( handrassen) richting Brussel.
Nee ik zal hem nimmer vergeten.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.