de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Hahaha Vic dat is een goeie,eerst testen bij zijn vriend om zeker te zijn.Blind worden van cognac..dan zouden er vele rondlopen hoor.Ik heb er van genoten.
Ik heb ook nog een verhaal van tijdens mijn middelbaar
Zondagnamiddag
Om de veertien dagen mochten we naar huis.Ik wil het hebben over de weekend dat we op school moesten blijven.We hadden les tot de zaterdagmiddag.Na het middag eten,begon de studie en tussendoor mochten we per zes eerst naar de dortoir onze verse kleren en handdoek halen.Daarna naar de kelderverdieping om een stortbad te nemen.Alleen al de trap naar beneden gaan was al niet aangenaam,de doom en de natte warmte kwam je zo tegemoet.Daar stonden ze dan de vooroorlogse gele faiencen douchen zes op een rij.Zelfs onder het douchen mocht er niet gepraat worden.Op een stoeltje zat de zuster te wachten te "suveilleren"en te brevieren.We hadden maar heel weinig tijd om ons te wassen en terug aan te kleden.Bij het fluitsignaal hadden we nog net de tijd om al onze vuile kleren te verzamelen.Onze haren die moesten we kammen zonder spiegel.Dan terug naar de dortoir met onze vuile kleren naar onze chambrette,die moesten we gewoon op ons bed leggen,terug naar de studiezaal.Om in de studiezaal te geraken moesten we daarvoor over de koer gaan,met onze natte haren was dat verre van aangenaam,vooral in de winter.Dan waren er zes andere leerlingen aan de beurt voor de badmarathon.Persoonlijk was ik niet graag bij de eerst groep en de laatste groep.De eerste groep,het was koud en muf in de douchen,er waren ook nog meer spinnewebben.In de laatste groep lag het vol haren,en was het stikkend door de doom en muffe natte.De studie duurde net zolang tot alle meisje naar de douchen waren geweest.Intussen hadden we honger als een paard en was het richting refter om het vieruurtje.Daarna wat spelen op de koer,wat dacht je van nog eens naar de studiezaal terug te gaan en dit tot het avondeten,na het avondeten mochten we op de koer spelen tot we naar ons bed moesten.
Ja dan eindelijk al zondagmorgen niet speciaals,net hetzelfde als in de week,maar we mochten toch wel een half uurtje langer slapen,wat een luxe.Om 10u was er dan de H.Mis,waar alle zusters aanwezig waren.Oei dat was zeker braaf blijven,want we voelden zo de ogen priemen in onze rug.Na de H.mis mochten we spelen tot de middag.En dan zo ongeveer rond 13.3Ou-14u was er vrije namiddag,er werd dan in een klein zaaltje wat muziek gespeeld op een platendraaier,waar die platen vandaan kwamen weet ik niet.Maar ik herinner me ook dat dit niet in handen was van een zuster,al liep er wel daar ene rond.En daar heb ik leren dansen,de tango,wals o.a.wij leerden het van de grotere meisjes,neen jongens waren er niet,wat dacht je.(jammer)We konden toen een cola of een limonade kopen.En er was ook een mini-winkeltje waar er een kleinigheidje kon gekocht worden.Het snoep dat er lag,was het snoep dat de nonnen van de leerlingen hadden afgepakt als ze naar de biecht gingen.Bolleke haar winkeltje weet je het nog?!Maar dit had ik nog niet onmiddellijk door,de grotere vertelden het me.Er werd ook enkele speeltuigen buiten gezet op de koer,pff..niet voor mij.Gelukkig had ik nog mijn rolschaatsen,waar ik uren zoet kon mee zijn.Op school was dit een echt rage,en ik moet toegeven ik kon het nog goed ook.Langs achter aan de rij hangen,en heel snel de toer van de koer,zalig,in het midden van de koer lag er een rooster,en daar moest je dan over springen,wat een uitdaging was dat.Om 17u was het voorbij,de muziek werd afgezet,alle stoelen en tafels aan de kant,winkeltje gesloten,en voor de zekerheid het zaaltje ook afgesloten.En dan wat dacht je nog een uurtje studie kwestie dat we goed voorbereid waren voor de lessen van 's anderdaags.Ja..zo was de zondag ook voorbij het avondeten nog,wat rolschaatsen op de koer.Ja de non die de wacht had zag goed toe,dat we niet in groepjes stonden te praten,dat mocht namelijk niet.We mochten praten al rondlopen.Intussen tikte de klok verder,en dan om ongeveer 21u rijen vormen om naar de dortoir te gaan...het weekend was om..Moet zeggen in het begin vond ik dat plezant,maar na één jaar was ik het al beu als koude pap.Ik heb gezaagd,en gezaagd,en schreien tranen met tuiten compassie waard.Maar het loonde ik mocht elke week naar huis komen.Op zaterdag 15u kwam mij pa me halen en om maandagmorgen moest ik terug binnen zijn.
Ik heb ook nog een verhaal van tijdens mijn middelbaar
Zondagnamiddag
Om de veertien dagen mochten we naar huis.Ik wil het hebben over de weekend dat we op school moesten blijven.We hadden les tot de zaterdagmiddag.Na het middag eten,begon de studie en tussendoor mochten we per zes eerst naar de dortoir onze verse kleren en handdoek halen.Daarna naar de kelderverdieping om een stortbad te nemen.Alleen al de trap naar beneden gaan was al niet aangenaam,de doom en de natte warmte kwam je zo tegemoet.Daar stonden ze dan de vooroorlogse gele faiencen douchen zes op een rij.Zelfs onder het douchen mocht er niet gepraat worden.Op een stoeltje zat de zuster te wachten te "suveilleren"en te brevieren.We hadden maar heel weinig tijd om ons te wassen en terug aan te kleden.Bij het fluitsignaal hadden we nog net de tijd om al onze vuile kleren te verzamelen.Onze haren die moesten we kammen zonder spiegel.Dan terug naar de dortoir met onze vuile kleren naar onze chambrette,die moesten we gewoon op ons bed leggen,terug naar de studiezaal.Om in de studiezaal te geraken moesten we daarvoor over de koer gaan,met onze natte haren was dat verre van aangenaam,vooral in de winter.Dan waren er zes andere leerlingen aan de beurt voor de badmarathon.Persoonlijk was ik niet graag bij de eerst groep en de laatste groep.De eerste groep,het was koud en muf in de douchen,er waren ook nog meer spinnewebben.In de laatste groep lag het vol haren,en was het stikkend door de doom en muffe natte.De studie duurde net zolang tot alle meisje naar de douchen waren geweest.Intussen hadden we honger als een paard en was het richting refter om het vieruurtje.Daarna wat spelen op de koer,wat dacht je van nog eens naar de studiezaal terug te gaan en dit tot het avondeten,na het avondeten mochten we op de koer spelen tot we naar ons bed moesten.
Ja dan eindelijk al zondagmorgen niet speciaals,net hetzelfde als in de week,maar we mochten toch wel een half uurtje langer slapen,wat een luxe.Om 10u was er dan de H.Mis,waar alle zusters aanwezig waren.Oei dat was zeker braaf blijven,want we voelden zo de ogen priemen in onze rug.Na de H.mis mochten we spelen tot de middag.En dan zo ongeveer rond 13.3Ou-14u was er vrije namiddag,er werd dan in een klein zaaltje wat muziek gespeeld op een platendraaier,waar die platen vandaan kwamen weet ik niet.Maar ik herinner me ook dat dit niet in handen was van een zuster,al liep er wel daar ene rond.En daar heb ik leren dansen,de tango,wals o.a.wij leerden het van de grotere meisjes,neen jongens waren er niet,wat dacht je.(jammer)We konden toen een cola of een limonade kopen.En er was ook een mini-winkeltje waar er een kleinigheidje kon gekocht worden.Het snoep dat er lag,was het snoep dat de nonnen van de leerlingen hadden afgepakt als ze naar de biecht gingen.Bolleke haar winkeltje weet je het nog?!Maar dit had ik nog niet onmiddellijk door,de grotere vertelden het me.Er werd ook enkele speeltuigen buiten gezet op de koer,pff..niet voor mij.Gelukkig had ik nog mijn rolschaatsen,waar ik uren zoet kon mee zijn.Op school was dit een echt rage,en ik moet toegeven ik kon het nog goed ook.Langs achter aan de rij hangen,en heel snel de toer van de koer,zalig,in het midden van de koer lag er een rooster,en daar moest je dan over springen,wat een uitdaging was dat.Om 17u was het voorbij,de muziek werd afgezet,alle stoelen en tafels aan de kant,winkeltje gesloten,en voor de zekerheid het zaaltje ook afgesloten.En dan wat dacht je nog een uurtje studie kwestie dat we goed voorbereid waren voor de lessen van 's anderdaags.Ja..zo was de zondag ook voorbij het avondeten nog,wat rolschaatsen op de koer.Ja de non die de wacht had zag goed toe,dat we niet in groepjes stonden te praten,dat mocht namelijk niet.We mochten praten al rondlopen.Intussen tikte de klok verder,en dan om ongeveer 21u rijen vormen om naar de dortoir te gaan...het weekend was om..Moet zeggen in het begin vond ik dat plezant,maar na één jaar was ik het al beu als koude pap.Ik heb gezaagd,en gezaagd,en schreien tranen met tuiten compassie waard.Maar het loonde ik mocht elke week naar huis komen.Op zaterdag 15u kwam mij pa me halen en om maandagmorgen moest ik terug binnen zijn.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ja Jadi,
Mijn vrouw heeft dat ook allemaal meegemaakt, ook zij kwam maar alle veertien dagen naar huis, daar ze op een" franse " school zaten waren er veel meisjes uit de Kempen, zij gingen maar alle trimesters naar huis.
Ze kan er ook uren over vertellen, maar weinig goeds.
Mijn vrouw heeft dat ook allemaal meegemaakt, ook zij kwam maar alle veertien dagen naar huis, daar ze op een" franse " school zaten waren er veel meisjes uit de Kempen, zij gingen maar alle trimesters naar huis.
Ze kan er ook uren over vertellen, maar weinig goeds.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo maatjes; ik kan van de kostschool niet klagen er waren zeker zaken die een beetje tegen vielen en dan wel anderen die meevielen(voor mij dan toch)
Wij hadden elk een zuster die voor ons zo een beetje verantwoordelijk was en ik had eigenlijk ene die door en door braaf was.
Zo had ze mij gezegd als ik iets niet begreep dat ik het steeds aan haar kon vragen
en op een dag was het zover, ik on gedurende de studie naar haar klas gaan ze had daar wat te doen en ze zou mij dus alles uitleggen
In de studie zat een oude zuster die op ons moest passen ,het arme mens zat te lezen en ze had al 6 keer moeten ophouden omdat een leerling wat nodig had
Na de 6de keer begon ze te roepen dat het mocht gedaan zijn en als er nog een leerling wat wou dat het nu het moment was, niemand vroeg wat
toen ze dan nog zo een 10 min. aan 't lezen was dacht ik aie aie ik moet ook nog weg ,ik had het namelijk mijn afspraak vergeten
Goede raad was duur . Stuurde ik mijn kat naar de afspraak dan moest ik zeker nooit meer vragen mij bij iets te helpen.
Vraag ik hier om te mogen gaan dan ontploft ze gegarendeert
Ik dacht opeten kan ze mij toch niet dus heb ik haar laten ontlploffen en mijn oren toegenepen en ze heeft mij laten gaan
Vic
Wij hadden elk een zuster die voor ons zo een beetje verantwoordelijk was en ik had eigenlijk ene die door en door braaf was.
Zo had ze mij gezegd als ik iets niet begreep dat ik het steeds aan haar kon vragen
en op een dag was het zover, ik on gedurende de studie naar haar klas gaan ze had daar wat te doen en ze zou mij dus alles uitleggen
In de studie zat een oude zuster die op ons moest passen ,het arme mens zat te lezen en ze had al 6 keer moeten ophouden omdat een leerling wat nodig had
Na de 6de keer begon ze te roepen dat het mocht gedaan zijn en als er nog een leerling wat wou dat het nu het moment was, niemand vroeg wat
toen ze dan nog zo een 10 min. aan 't lezen was dacht ik aie aie ik moet ook nog weg ,ik had het namelijk mijn afspraak vergeten
Goede raad was duur . Stuurde ik mijn kat naar de afspraak dan moest ik zeker nooit meer vragen mij bij iets te helpen.
Vraag ik hier om te mogen gaan dan ontploft ze gegarendeert
Ik dacht opeten kan ze mij toch niet dus heb ik haar laten ontlploffen en mijn oren toegenepen en ze heeft mij laten gaan
Vic
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hallo maatjes, jullie zijn lekker aan het schrijven zie ik.
Grappige dingen zoals met die gevaarlijke Franse cognac waarover Vic vertelde maar ook die triestige weekends van Jadi.
Ja van de kostschool weet ik niks maar nu wel, dank zij jullie.
Van de gevaarlijke alcohol weet ik wel iets.
In een verhaaltje dat ik op mijn blog zette over het kruidenierswinkeltje dat Tineke heeft gehad toen we nog niet lang getrouwd waren komt een passage die ik jullie toch niet wil onthouden. We verkochten ook chocolade en snoep waaronder pralines... Hier is het:
...Op een dag zijn er perikelen rond een bepaald merk van pralines die gevaarlijke Oostenrijkse “methylalcohol” zouden bevatten en omdat wij dat merk ook verkopen krijgen we een brief van de politie waarin staat dat we iedereen moeten verwittigen om niet meer van deze pralines te eten.
De methylalcohol kan blindheid veroorzaken en we moeten alle dozen nú dadelijk uit de rekken nemen en opzij zetten om ze te laten keuren.
Eén dag later komen twee gendarmes de dozen ophalen.
Ze nemen alles netjes mee en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Sindsdien hebben we van hen of van de pralines niks meer gehoord of gezien.
Als we gaan navragen of we recht hebben op een vergoeding voor onze verloren koopwaar blijkt niemand iets van de pralines af te weten.
Ik hoop maar dat die rijkswachters de pralines niet zelf hebben opgegeten want... politiemensen die met een blindenstok lopen is toch geen gezicht.(!)
Grappige dingen zoals met die gevaarlijke Franse cognac waarover Vic vertelde maar ook die triestige weekends van Jadi.
Ja van de kostschool weet ik niks maar nu wel, dank zij jullie.
Van de gevaarlijke alcohol weet ik wel iets.
In een verhaaltje dat ik op mijn blog zette over het kruidenierswinkeltje dat Tineke heeft gehad toen we nog niet lang getrouwd waren komt een passage die ik jullie toch niet wil onthouden. We verkochten ook chocolade en snoep waaronder pralines... Hier is het:
...Op een dag zijn er perikelen rond een bepaald merk van pralines die gevaarlijke Oostenrijkse “methylalcohol” zouden bevatten en omdat wij dat merk ook verkopen krijgen we een brief van de politie waarin staat dat we iedereen moeten verwittigen om niet meer van deze pralines te eten.
De methylalcohol kan blindheid veroorzaken en we moeten alle dozen nú dadelijk uit de rekken nemen en opzij zetten om ze te laten keuren.
Eén dag later komen twee gendarmes de dozen ophalen.
Ze nemen alles netjes mee en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Sindsdien hebben we van hen of van de pralines niks meer gehoord of gezien.
Als we gaan navragen of we recht hebben op een vergoeding voor onze verloren koopwaar blijkt niemand iets van de pralines af te weten.
Ik hoop maar dat die rijkswachters de pralines niet zelf hebben opgegeten want... politiemensen die met een blindenstok lopen is toch geen gezicht.(!)
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Het scholjaar 43-44 zat ik in het 8ste. studiejaar van de 4de. graad in de lagere vrije school van het gehucht waar ik woonde. Wij hadden een pennevriend waarmee wij mochten corresponderen. Sommigen onder ons zoals ik hadden 2 pennevrienden omdat er in de klas van onze correspondenten meer leerlingen waren. Onze brievenvrienden woonden en liepen school in het Westvlaamse Geluwe. Dat was voor ons, Limburgers, onvoorstelbaar ver. De onderwerpen van onze epistels gingen meestal over gebeurtenissen op school en thuis.
De namen van mijn gelegenheidscorrespondenten herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Het waren Jan Vuylsteke en Firmin Pattijn. Maar zoals de bevrijding in zicht kwam naderde ook het einde van het schooljaar en tegelijk het einde van de 4de. graad in de lagere school. En ook aan het corresponderen kwam een eind.
Enkelen van mijn klasgenoten gingen werken, anderen gingen naar het college of naar een andere middelbare school. Althans dat was de bedoeling. Want toen de eerste schooldag naderde, begin September, waren de bevrijders zo dicht genaderd dat er de volgende dagen en weken niet meer naar school konden. Ik was daar enorm blij mee want de korte kennismaking met het college en de klastitularis was zo bangelijk verlopen dat ik mij nog steeds de man, bijgenaamd Bolleke vet, met ontzag herinner. Bij de heropening van de scholen heb ik mijn ouders gesmeekt om aub. naar een andere school te mogen. Deze school lag wel 10 kilometers verwijderd van mijn thuis maar de gedachte aan Bolleke vet en zijn reputatie dreef mij op mijn fiets fluitend naar school.
Twintig jaar later, 1964, werkte ik voor een Franse rederij in de haven van Antwerpen. Mijn job bracht mij dagelijks en tot tweemaal per dag door heel de haven van Antwerpen. Semafoon of radiotelefonioe in de auto bestond nog niet. En omdat ik verschillende keren moest verslag uitbrengen aan het kantoor kon dat alleen via de telefoon in een café of meestal een gaarkeuken in de buurt van de dokken.
Op een mooie dag geraak ik in gesprek met een collega van een andere rederij in café Boerenhol. Ja dat was de naam van de kroeg.
Ik hoor dat mijn praatgenoot een westvlaams accent heeft en vraag hem van waar hij afkopmstig is. "Van Geluwe, weet je da zin" antwoordt hij.
"Tiens" zeg ik "ik heb daar een schoolpennevriend gehad; hij heette Firmin Pattijn, misshien ken je hem wel".
"Ja! dat ben ik" zei mijn collega.
De telefoon naar het kantoor is toen wat uitgelopen; uiteraard. Van afstandse collega's werden wij plots dikke vrienden. Wij hadden per slot van rekening 20 jaar correspondentie in te halen. Toevallig of niet maar de Boerenhol is nog dikwijls ons trefpunt geweest.
Eind jaren 70 is mijn vriend Firmin overleden nog geen 50 jaar oud.
Een mooie herinnering met een droevig einde.
C'est la vie.
De namen van mijn gelegenheidscorrespondenten herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Het waren Jan Vuylsteke en Firmin Pattijn. Maar zoals de bevrijding in zicht kwam naderde ook het einde van het schooljaar en tegelijk het einde van de 4de. graad in de lagere school. En ook aan het corresponderen kwam een eind.
Enkelen van mijn klasgenoten gingen werken, anderen gingen naar het college of naar een andere middelbare school. Althans dat was de bedoeling. Want toen de eerste schooldag naderde, begin September, waren de bevrijders zo dicht genaderd dat er de volgende dagen en weken niet meer naar school konden. Ik was daar enorm blij mee want de korte kennismaking met het college en de klastitularis was zo bangelijk verlopen dat ik mij nog steeds de man, bijgenaamd Bolleke vet, met ontzag herinner. Bij de heropening van de scholen heb ik mijn ouders gesmeekt om aub. naar een andere school te mogen. Deze school lag wel 10 kilometers verwijderd van mijn thuis maar de gedachte aan Bolleke vet en zijn reputatie dreef mij op mijn fiets fluitend naar school.
Twintig jaar later, 1964, werkte ik voor een Franse rederij in de haven van Antwerpen. Mijn job bracht mij dagelijks en tot tweemaal per dag door heel de haven van Antwerpen. Semafoon of radiotelefonioe in de auto bestond nog niet. En omdat ik verschillende keren moest verslag uitbrengen aan het kantoor kon dat alleen via de telefoon in een café of meestal een gaarkeuken in de buurt van de dokken.
Op een mooie dag geraak ik in gesprek met een collega van een andere rederij in café Boerenhol. Ja dat was de naam van de kroeg.
Ik hoor dat mijn praatgenoot een westvlaams accent heeft en vraag hem van waar hij afkopmstig is. "Van Geluwe, weet je da zin" antwoordt hij.
"Tiens" zeg ik "ik heb daar een schoolpennevriend gehad; hij heette Firmin Pattijn, misshien ken je hem wel".
"Ja! dat ben ik" zei mijn collega.
De telefoon naar het kantoor is toen wat uitgelopen; uiteraard. Van afstandse collega's werden wij plots dikke vrienden. Wij hadden per slot van rekening 20 jaar correspondentie in te halen. Toevallig of niet maar de Boerenhol is nog dikwijls ons trefpunt geweest.
Eind jaren 70 is mijn vriend Firmin overleden nog geen 50 jaar oud.
Een mooie herinnering met een droevig einde.
C'est la vie.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hallo Wout,
Welkom in onze club, eindelijk nog een nieuwkomer.
Bedankt voor uw verhaal, ge hebt de poort opengezet voor anderen.
Ben bezig een verhaal aan 't schrijven, 't komt nog wel.
Welkom in onze club, eindelijk nog een nieuwkomer.
Bedankt voor uw verhaal, ge hebt de poort opengezet voor anderen.
Ben bezig een verhaal aan 't schrijven, 't komt nog wel.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ook van mij ben je welkom Wout.De wereld is toch klein he.Dat een Limburger in Antwerpen zijn pennevriend van Geluwe tegenkomt.Dat is toch bijna niet te geloven.Geluwe,van waar ik woon is dit ongeveer 30 km.
Spijtig van het verlies,maarja...daar kan niemand iets aan veranderen.
Oops Wout sorry bij deze is dit ook rechtgezet
Spijtig van het verlies,maarja...daar kan niemand iets aan veranderen.
Oops Wout sorry bij deze is dit ook rechtgezet
Laatst gewijzigd door jadi op 07 jul 2007, 14:14, 2 keer totaal gewijzigd.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
De grote wasdag,
Alle eerste maandagen van de maand was het zover, deze onderneming begon al op zaterdagavond toen de verse lakens op de bedden gelegd werden, na de wekelijkse wasbeurt in de grootste zinken kuip werd de was te "week" gezet.
Twee grote zinken kuipen werden voor de helft gevuld met water waar het linnen te “ week” gezet werd, witte en gekleurde was apart,
we waren thuis met tienen dus de kuipen waren vol.
In die tijd deden we maar wekelijks vers ondergoed aan voor zover we het hadden,
Een onderbroek kenden we zelfs niet, men trok de slip van het hemd tussen de benen, onze flanellen onderhemden voor in de winter waren door moeder zelf gemaakt,
Eenmaal in de kuip moest er regelmatig in geroerd worden,
Grootmoeders werk was ”Marcelse” zeep in schilfers snijden, later werd dat henco en vigor. ik denk dat het nu nog bestaat.
Maandagmorgen werd het vuur onder de wasmachine aangestoken, de witte was moest afgekookt worden, wanneer deze lang genoeg gedraaid had werden de stukken een voor een door de wringer gedraaid, en in de weide op het gras opengelegd, we noemden het op de blijk leggen.
Ondertussen was de blauwe was aan ’t draaien, wanneer deze gedaan was liet men het water weglopen of opgevangen om de betonnen stenen te schuren.
De wasmachine moest weer gevuld worden en het water aan de kook gebracht, de witte was die tot dan op de weide gelegen had werd voor een tweede maal gewassen, een witte was was de fierheid van moeder de vrouw, daarom voegde men er wat “ blauwsel” aan toe.
Ondertussen had vader de wasdraad gespannen op de weide, van boom tot boom en kon de was opgehangen worden, voor de avonddauw werd hij dan binnen gehaald.
Bij regenweer in de zomer hing hij op de zolder, in de winter hing de was dan in de woonkamer
De draden waren dan aan de balken gespannen, precies een spookhuis.
Weinigen hadden een machine, daar deed men de was met de hand in een houten wastobbe op een geribde wasplank, anderen deden het met een op de wastobbe gemonteerde handbediende “machine”, men moest met twee zijn, ieder op beurt moest de “vleugels” heen en weer trekken.
Dan volgde nog het stijven van de col en manchetten en de strijk
het duurde tot einde week eer alles weer in de kast opgeborgen was.
Tot hier hoe ik het me als kleine kadéé herinner.
Tot ne volgende keer
Alle eerste maandagen van de maand was het zover, deze onderneming begon al op zaterdagavond toen de verse lakens op de bedden gelegd werden, na de wekelijkse wasbeurt in de grootste zinken kuip werd de was te "week" gezet.
Twee grote zinken kuipen werden voor de helft gevuld met water waar het linnen te “ week” gezet werd, witte en gekleurde was apart,
we waren thuis met tienen dus de kuipen waren vol.
In die tijd deden we maar wekelijks vers ondergoed aan voor zover we het hadden,
Een onderbroek kenden we zelfs niet, men trok de slip van het hemd tussen de benen, onze flanellen onderhemden voor in de winter waren door moeder zelf gemaakt,
Eenmaal in de kuip moest er regelmatig in geroerd worden,
Grootmoeders werk was ”Marcelse” zeep in schilfers snijden, later werd dat henco en vigor. ik denk dat het nu nog bestaat.
Maandagmorgen werd het vuur onder de wasmachine aangestoken, de witte was moest afgekookt worden, wanneer deze lang genoeg gedraaid had werden de stukken een voor een door de wringer gedraaid, en in de weide op het gras opengelegd, we noemden het op de blijk leggen.
Ondertussen was de blauwe was aan ’t draaien, wanneer deze gedaan was liet men het water weglopen of opgevangen om de betonnen stenen te schuren.
De wasmachine moest weer gevuld worden en het water aan de kook gebracht, de witte was die tot dan op de weide gelegen had werd voor een tweede maal gewassen, een witte was was de fierheid van moeder de vrouw, daarom voegde men er wat “ blauwsel” aan toe.
Ondertussen had vader de wasdraad gespannen op de weide, van boom tot boom en kon de was opgehangen worden, voor de avonddauw werd hij dan binnen gehaald.
Bij regenweer in de zomer hing hij op de zolder, in de winter hing de was dan in de woonkamer
De draden waren dan aan de balken gespannen, precies een spookhuis.
Weinigen hadden een machine, daar deed men de was met de hand in een houten wastobbe op een geribde wasplank, anderen deden het met een op de wastobbe gemonteerde handbediende “machine”, men moest met twee zijn, ieder op beurt moest de “vleugels” heen en weer trekken.
Dan volgde nog het stijven van de col en manchetten en de strijk
het duurde tot einde week eer alles weer in de kast opgeborgen was.
Tot hier hoe ik het me als kleine kadéé herinner.
Tot ne volgende keer
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Beste Jadi ik ben wel een belze limburger hoor. Wil graag weten waarom je denkt dat ik een Nederlander ben. Is het vanwege het westvlaams accent van mijn vriend? Het was niet denigrerend bedoeld hoor. Bij de Zeemacht had ik veel westvlaamse vrienden van o.a. Roeselare, Kortrijk, Oostende, Ieper, Nieuwpoort enz. enz. Allemaal leuke jongens met wie ik veel lol beleefde en wier sappig westvlaams ik nog steeds kan smaken.
Zelfs W.O. van Hoarelbeke is een goede kennis. Toch sorry.
Zelfs W.O. van Hoarelbeke is een goede kennis. Toch sorry.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hallo maatjes, allemaal.
Wat fijn dat we weer iemand erbij hebben! Welkom Wout en je verhaal was heel mooi geschreven en erg verbazingwekkend dat er zo een toeval bestaat.
Ik kreeg verleden jaar een telefoontje van een onbekende mevrouw die mijn naam noemde en daarna vroeg of ik soms niet diegene was die met haar man in 1956 bij het leger ben geweest.
Inderdaad, het was mijn vriend Marcel die ik 50 jaar geleden uit het oog was verloren en die nu opnieuw opdook.
Haar man werd zeventig en had net een hartinfarct achter de rug, zei ze, en hij had al zoveel over onze tijd bij het leger gesproken dat ze op het idee kwam om mij op te sporen. Ze wilde graag dat we hem bij hen in Roeselare eens kwamen opzoeken.
We zijn heel graag op die uitnodiging ingegaan en hebben een fantastische dag beleefd samen met onze vrouwtjes.
Het was wel heel vreemd om mekaar na 50 jaar terug te zien.
Je stelt je nog altijd de persoon voor zoals je hem de laatste keer gezien hebt.
De ontmoeting bij hem thuis moest een verrassing zijn voor zijn verjaardag. Hij was in de tuin samen met een andere man en ik wist helemaal niet wie van de twee nu mijn oude strijdmakker was. We stonden beide een moment aan de grond genageld maar toen hij begon te praten herkende ik zijn stem. Hij wist evenmin wie ik was en viel ( nog meer dan ik ) om van het verschieten.
Toch was ons weerzien zeer hartelijk en hebben we tientallen herinneringen boven gehaald en heel de dag enorm veel gelachen.
Jeronimo, die herinneringen van de was die een hele week duurde daar weten de meeste onder ons ook wel wat van denk ik. Was dat nogal een corvee zeg!
En wat je zegt is héél juist. < Een onderbroek kenden we zelfs niet, men trok de slip van het hemd tussen de benen,… >
Als ik aan onze kinderen of kleinkinderen vertel dat ik mijn eerste onderbroek bij het leger heb gedragen dan lachen ze als gek en geloven me niet.
Mooie verhalen hebben jullie geschreven. Tof is dat.
Wat fijn dat we weer iemand erbij hebben! Welkom Wout en je verhaal was heel mooi geschreven en erg verbazingwekkend dat er zo een toeval bestaat.
Ik kreeg verleden jaar een telefoontje van een onbekende mevrouw die mijn naam noemde en daarna vroeg of ik soms niet diegene was die met haar man in 1956 bij het leger ben geweest.
Inderdaad, het was mijn vriend Marcel die ik 50 jaar geleden uit het oog was verloren en die nu opnieuw opdook.
Haar man werd zeventig en had net een hartinfarct achter de rug, zei ze, en hij had al zoveel over onze tijd bij het leger gesproken dat ze op het idee kwam om mij op te sporen. Ze wilde graag dat we hem bij hen in Roeselare eens kwamen opzoeken.
We zijn heel graag op die uitnodiging ingegaan en hebben een fantastische dag beleefd samen met onze vrouwtjes.
Het was wel heel vreemd om mekaar na 50 jaar terug te zien.
Je stelt je nog altijd de persoon voor zoals je hem de laatste keer gezien hebt.
De ontmoeting bij hem thuis moest een verrassing zijn voor zijn verjaardag. Hij was in de tuin samen met een andere man en ik wist helemaal niet wie van de twee nu mijn oude strijdmakker was. We stonden beide een moment aan de grond genageld maar toen hij begon te praten herkende ik zijn stem. Hij wist evenmin wie ik was en viel ( nog meer dan ik ) om van het verschieten.
Toch was ons weerzien zeer hartelijk en hebben we tientallen herinneringen boven gehaald en heel de dag enorm veel gelachen.
Jeronimo, die herinneringen van de was die een hele week duurde daar weten de meeste onder ons ook wel wat van denk ik. Was dat nogal een corvee zeg!
En wat je zegt is héél juist. < Een onderbroek kenden we zelfs niet, men trok de slip van het hemd tussen de benen,… >
Als ik aan onze kinderen of kleinkinderen vertel dat ik mijn eerste onderbroek bij het leger heb gedragen dan lachen ze als gek en geloven me niet.
Mooie verhalen hebben jullie geschreven. Tof is dat.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Wout,
in het 8ste. studiejaar van de 4de. graad dat ken ik niet en mss was het dit dat mij op het verkeerd spoor had gezet.Maar had ik met meer aandacht gelezen,
Dat was voor ons, Limburgers, onvoorstelbaar ver.dan had ik die flater niet begaan.Maar intussen heb ik die recht gezet.Als je naar boven scrolt zul je het wel zien.
Meer moet je daar niet achter zoeken,even goede vrienden
in het 8ste. studiejaar van de 4de. graad dat ken ik niet en mss was het dit dat mij op het verkeerd spoor had gezet.Maar had ik met meer aandacht gelezen,
Dat was voor ons, Limburgers, onvoorstelbaar ver.dan had ik die flater niet begaan.Maar intussen heb ik die recht gezet.Als je naar boven scrolt zul je het wel zien.
Meer moet je daar niet achter zoeken,even goede vrienden
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo en Fikske sorry maar ik moest ook lachen(niet uitlachen )Met die slip tussen de benen trekken.Mijn oma zaliger vertelde daar ook iets over,maar ik vraag me dan af hoe deden vrouwen dat dan wanneer ze hun maandstonden hadden??Ik kende al onderbroekjes roze,die konden we tot onder onze oksels trekken.Dat ik hier graag kom lezen is o.a.dat ik zoveel opsteek van jullie jeugd.Ik heb niemand meer die er over kan vertellen en dat mis ik wel....soms...Maar van dat karwei van de was dat zegt me ook iets,bij mijn ene oma hing gans de koer vol.Bij de andere oma die woonde in stad daar kwam de wasserij om de zes weken.Het wasgoed zat in een grote rechthoekige wasmand.
sorry maar ik moest ook lachen(niet uitlachen )Met die slip tussen de benen trekken.Mijn oma zaliger vertelde daar ook iets over,maar ik vraag me dan af hoe deden vrouwen dat dan wanneer ze hun maandstonden hadden??Ik kende al onderbroekjes roze,die konden we tot onder onze oksels trekken.Dat ik hier graag kom lezen is o.a.dat ik zoveel opsteek van jullie jeugd.Ik heb niemand meer die er over kan vertellen en dat mis ik wel....soms...Maar van dat karwei van de was dat zegt me ook iets,bij mijn ene oma hing gans de koer vol.Bij de andere oma die woonde in stad daar kwam de wasserij om de zes weken.Het wasgoed zat in een grote rechthoekige wasmand.'t Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Een antwoordje over de brief van de stortbaden in het pensionnaat . gezien ik op 500 meter van de school ( O .L.Vrouwcollege in Oudenaarde)moest ik nooit op pensionnaat. Maar als externe hadden wij ook een mooi programma. Bij ons geen nonnen maar allemaal priesters.Om 8 uur de dagelijkse mis in de kapel. 8.3O les (10 min. speeltijd) tot .11.30.Studie tot 12 uur. 13.30 -14 u.studie. Les tot 16 u. 17 tot 19 u.studie. Dinsdag en donderdag na de middag studie tot 4u. en dan vrij. Dus ook de zaterdag op school tot 7 uur 's avonds.De zondag 7uur communiemis en om 9 uur gezongen hoogmis,daarna studie tot 11.30 Om 14 u. studie tot 15 u. Dan lof en vespers . Wie in de week wat uitgespookt had kon de zondagavond van 17 tot 19 u. in de studie. Tussendoor de wwek voor Pasen " Retraite " Drie dagen waar men bija niet uit kapel was. Ook op Paaszondag communie- en hoogmis. In Mei 1940 bracht de oorlog wat verandering in het uurrooster .Maar aan de uren in de kapel veranderde niets. We waren die kapel zodanig beu dat er tijdens de consecratie met kussentjes werd gegooid. Het enige vermaak was een voetbalmatch op zondag.Gezien de studie en lof waren wij pas om 4uur vrij. Het voetbalplein lag op 15 lopen van de school.Op zekere zondag,tussen studie en lof ontsnapte ik uit de rang en langs de pissijntjes over een muurtje in de tuin en dan looppas om 3u.10 op het plein. Daags nadien vroeg een kameraad war ik na de studie geweest was. Niet in de kapel.Zo waren wij bij de vogende thuismatch met twee. Daarna met tien en toen kwam de straf.Een zware preek van de superior en allemaal 5 huiswerken. Koppig als ik toen was wou ik die straf niet maken. De zaterdagmorgen werd ik uit de klas geroepen om uitleg te geven. Het waren mijn laatste drie maanden in het college.Ik zegde dat ik die straf onrechtvaardig vond en als van school ging genoeg de kerk had gezien vor de rest van mijn leven.Daarop was hij woedend en sloeg met volle vuist naar mijn hoofd.Ik weerde af en zei afweergeschut. Ik stond met mijn rug tegen de tralies voor het raam. Zijn vuist schuurde die tralies en zat vol bloed. Daarop sloeg hij met zijn andere vuist onder op mijn kin en ik hong ltterlijk in de tralies. En dan samen met de priester naar mij thuis. Het werd een hele discussie met mijn vader.Het werd een dikke sigaar zonder bandje. Uiteindelijk mocht ik toch nog het schooljaar uit doen. Wat die geestelijken bereikt hebben met al hun kerkelijke verplichtingen is dat veel jongens de kerk nog alleen langs de buitenkant zagen. Germain
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Inderdaad Germain,daarin moet ik je gelijk geven.De H.Mis is ook bij mij afgeschaft.Ik was het vergeten, inderdaad je had nog het lof ook.Amaai mijn knieen doen er nog pijn van.Het rook altijd ze verschrikkelijk naar wierook.Ook die sermoenen(preek)kon uren duren,het was om in slaap te vallen.O ja het is waar witte donderdag en goede vrijdag verdorie hoe kon ik dat allemaal vergeten.Na mijn middelbaar ben ik nog drie jaar in Ronse gaan studeren ook intern natuurlijk.
groetjes aan vic bedankt voor je verhaal.Ik hoop dat we er nog mogen lezen van je.
groetjes aan vic bedankt voor je verhaal.Ik hoop dat we er nog mogen lezen van je.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
proficiat Germain, ik wist wel dat ge het kon.
Ja man, ik heb ook nekeer zo'n mot gekregen, Bij de paters in Woluwe was er aan een ingangsdeur die nooit openging met een zware grendel
ik had er niets beters op gevonden om die met volle geweld open
en toe te doen, die deur gaf uit op een lege gang en "t was precies een mitrallette, ik keek omhoog en wie staat daar ? de prefect ! ne vent van zeker 100kg. Ik moest hem paseren en in "t voorbijgaan kreeg ik zonder een woord te zeggen een hand in mijn gezicht dat ik 3 m verder tegen de grond smakte, 's avonds zag mijn kaak nog rood.
Ja man, ik heb ook nekeer zo'n mot gekregen, Bij de paters in Woluwe was er aan een ingangsdeur die nooit openging met een zware grendel
ik had er niets beters op gevonden om die met volle geweld open
en toe te doen, die deur gaf uit op een lege gang en "t was precies een mitrallette, ik keek omhoog en wie staat daar ? de prefect ! ne vent van zeker 100kg. Ik moest hem paseren en in "t voorbijgaan kreeg ik zonder een woord te zeggen een hand in mijn gezicht dat ik 3 m verder tegen de grond smakte, 's avonds zag mijn kaak nog rood.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.