de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Goed verhaal Wout,
Ben benieuwd tot waar ge geraakt zijt,
misschien zijt ge een van de vluchtelingen die voor ons deur gepaseerd zijn, al de mensen uit richting Leuven namen de steenweg
Brussel- Ninove en zo verder richting de zee.
Ben benieuwd tot waar ge geraakt zijt,
misschien zijt ge een van de vluchtelingen die voor ons deur gepaseerd zijn, al de mensen uit richting Leuven namen de steenweg
Brussel- Ninove en zo verder richting de zee.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ik ben enkele dagen afwezig geweest en zie dat jullie allemaal mooie verhalen hebben geschreven. Proficiat dit gaat goed!
Het is fijn om vast te stellen dat Wout een fantastische schrijver is die heel goed kan vertellen. Je verhalen over de oorlog zullen hier zeker gesmaakt worden!
Je eerste verhaal over de oorlog doet me terugdenken aan wat mijn vader ons vertelde op het einde van de oorlog.
Hij was soldaat en op dat moment 10 mei 1940 aan het Albertkanaal dicht bij het fort van Fort Eben-Emael in Vroenhoven.
Ikzelf was toen slechts vier jaar oud en het enige wat ik weet is dat vader er niet was en wij (mijn broer en ik ) altijd alleen waren met ons moeder, tot de dag dat vader terug thuis kwam - dat herinner ik me nog goed.
Al die vertellingen heb ik hier op dit forum al neergeschreven en wie ze nog eens wil nalezen kan dat doen vanaf pagina 7 .
Voor het gemak van het zoeken plaats ik er een link bij
.
http://www.seniorennet.be/forum/viewtop ... c&start=90
Dat vluchten gaan moet wel iets heel erg geweest zijn hé Wout? Ik las er al zoveel over en toch is het telkens anders voor elk gezin.
Vertel maar gerust en véél, wij houden daar van en het is zeer leerrijk.
Ik kijk al met ongeduld uit naar je nieuwe aflevering van: “mijn oorlog” !
Ook Jadi is in vorm zie ik. Mooie vertelsels. Doe maar, wij lezen...
Het is fijn om vast te stellen dat Wout een fantastische schrijver is die heel goed kan vertellen. Je verhalen over de oorlog zullen hier zeker gesmaakt worden!
Je eerste verhaal over de oorlog doet me terugdenken aan wat mijn vader ons vertelde op het einde van de oorlog.
Hij was soldaat en op dat moment 10 mei 1940 aan het Albertkanaal dicht bij het fort van Fort Eben-Emael in Vroenhoven.
Ikzelf was toen slechts vier jaar oud en het enige wat ik weet is dat vader er niet was en wij (mijn broer en ik ) altijd alleen waren met ons moeder, tot de dag dat vader terug thuis kwam - dat herinner ik me nog goed.
Al die vertellingen heb ik hier op dit forum al neergeschreven en wie ze nog eens wil nalezen kan dat doen vanaf pagina 7 .
Voor het gemak van het zoeken plaats ik er een link bij
.
http://www.seniorennet.be/forum/viewtop ... c&start=90
Dat vluchten gaan moet wel iets heel erg geweest zijn hé Wout? Ik las er al zoveel over en toch is het telkens anders voor elk gezin.
Vertel maar gerust en véél, wij houden daar van en het is zeer leerrijk.
Ik kijk al met ongeduld uit naar je nieuwe aflevering van: “mijn oorlog” !
Ook Jadi is in vorm zie ik. Mooie vertelsels. Doe maar, wij lezen...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo beste maatjes , die oorlog he, we kunnen er allemaal van meespreken
Ik was 14 jaar , toen de eerst bommen op onze stad vielen ging ook o nze hond te vierklauwers lopen en ook mijn ouders besloten naar de familie in Lokeren te vluchten.
We gingen met de fiets en ik had juist een nieuwe hoed gekregen en die hoed moest vaneigen mee
Ik weet niet hoeveel keer wij in het gras gelegen hebben maar het zal wel ettelijke malen geweest zijn
Bij de familie aangekomen werden we met open armen ontvangen.
Bij het eerste alarm iedereen de kelder binnen en daar werd gebeden en gebibberd dat het niet menselijk was, toen het voorbij was maakte ik mijn moeder diets dat ik nooit meer in die kelder wou gaan, ik vond als er iets gebeurde dat wij dat hele huis op onze kop gingen krijgen en dat ik daar voor paste
Ik heb wel de hele oorlog woord gehouden maar schrik had ik genoeg ik lag gewoon in den hof met mijn hoofd naar beneden zodat ik niks kon zien.
Toen we al een paar weken terug thuis waren is ook onze hond terug gekomen met gekwetste poten en heel mager.
Bij ons werd niks gestolen we hadden ,wij hebben ons huis terug gevonden zoals wij het verlaten hadden
Victorina
Ik was 14 jaar , toen de eerst bommen op onze stad vielen ging ook o nze hond te vierklauwers lopen en ook mijn ouders besloten naar de familie in Lokeren te vluchten.
We gingen met de fiets en ik had juist een nieuwe hoed gekregen en die hoed moest vaneigen mee
Ik weet niet hoeveel keer wij in het gras gelegen hebben maar het zal wel ettelijke malen geweest zijn
Bij de familie aangekomen werden we met open armen ontvangen.
Bij het eerste alarm iedereen de kelder binnen en daar werd gebeden en gebibberd dat het niet menselijk was, toen het voorbij was maakte ik mijn moeder diets dat ik nooit meer in die kelder wou gaan, ik vond als er iets gebeurde dat wij dat hele huis op onze kop gingen krijgen en dat ik daar voor paste
Ik heb wel de hele oorlog woord gehouden maar schrik had ik genoeg ik lag gewoon in den hof met mijn hoofd naar beneden zodat ik niks kon zien.
Toen we al een paar weken terug thuis waren is ook onze hond terug gekomen met gekwetste poten en heel mager.
Bij ons werd niks gestolen we hadden ,wij hebben ons huis terug gevonden zoals wij het verlaten hadden
Victorina
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Victorinavdp bij het uitbreken van de oorlog werkte de moeder van Tom Lanoye ook in Lokeren. Tom beschrijft het in zijn boek: Een slagerszoon met brilletje.
Het is zoals uw verhaal. Succes nog en trek je maar niets aan van stijl en structuur; het is altijd uw verhaal met uw woorden en naar uw gevoel beleefd en geschreven.
Het is zoals uw verhaal. Succes nog en trek je maar niets aan van stijl en structuur; het is altijd uw verhaal met uw woorden en naar uw gevoel beleefd en geschreven.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Zaterdag 11 Mei 1940.
Van Waanrode trokken wij verder. Beladen en bepakt. Op de wegen van het heuvelachtige Hageland zag je ver voor je uit duizenden vluchtelingen als een sliert over de weg glijden. Soms kwamen wij soldaten tegen en dan moesten wij de naar de kant van de weg om doorgang te verlenen. Zij zagen er vuil en vermoeid uit. Een gevoel van angst en ontzag overviel mij telkens als zo’n troep onze weg kruiste. Soms scheerde vliegtuigen laag over ons heen en dan zag je de massa uiteen naar de grachtkant golven. Iedereen bedolf zijn gezicht in het gras en hield zijn handen boven het hoofd ter bescherming. Als het luchttumult voorbij geraasd was sloot de stoet weer samen en sjokkelde voort. Niemand wist waar naar toe. Of toch? Voor het begin van de oorlog had ieder huisgezin van het gemeentebestuur de naam van een gemeente doorgekregen waar men, in geval van oorlog, naartoe moest. Zo hadden wij de gemeente Zingem in Oost-Vlaanderen als bestemming gekregen in geval van……
Maar ik weet niet of mijn ouders daar naar toe wilden. Eén ding was zeker; iedereen wilde het oorlogsgeweld zo ver mogelijk ontvluchten. In de buurt van Leuven kregen wij van gendarmen te horen dat wij van de grote baan moesten en de veldwegen opzoeken om onze vlucht verder te zetten. Sommige vluchtelingen werden door hen uit de menigte geplukt en schijnbaar extra gecontroleerd. Er werd verteld dat er spionnen, verkleed als geestelijken, zich tussen de vluchtende gemengd hadden. Zulke verhalen wakkerde de angst en verwarring nog aan. Als kleine jongen hoorde je die gesprekken aan met grote schrikogen en bleef je achter met nog meer vragen. Er was voortdurend de drang om in huilen uit te barsten en antwoorden te zoeken op al je vragen. Maar daarvoor had niemand de tijd. Komaan, voortdoen en volgen. Zie dat je bij ons blijft. Dat waren de aanmaningen die je steeds hoorde, van je vader, je moeder, je zussen. En als het geduld op was volgde er wel eens klap om je oren; zoals thuis.
Plotsklaps werd er bruusk gestopt een eindje voor ons. De groep stokte en ineens stond alles stil. Een ouderpaar met een viertal kneuters, waarvan de oudste zeker niet ouder was dan ik, maakte met de hondenkar waarop hun spullen lagen, rechtsomkeer om weer in de andere richting te vertrekken. Terwijl hij zijn manoeuvers uitvoerde sprak de man : “Wij gaan terug naar huis. Als wij toch dood moeten kan dat evengoed thuis.” Die onheilsspellende woorden klonken als een soort doodvonnis in mijn oren. Het lot dat die kleine kinderen te wachten stond greep mij aan met ontzetting. Alleen mijn Pa kon mij troosten met de woorden dat het misschien niet zo erg zou worden. Later op de dag arriveerden wij in Bertem, waar wij weer onderdak kregen en vermoeid van ellende en het stappen met moeite konden eten. Het lot van het kleine gezin met de hondenkar bleef mij achtervolgen. Ik durfde er geen vragen meer over stellen ; de nacht in de vreemde hooischuur duurde heel lang….. In de verte klonk steeds het geronk van vliegtuigen en het gedonder van kanonnen. En steeds maar die angst en niemand die mij kon troosten.
Van Waanrode trokken wij verder. Beladen en bepakt. Op de wegen van het heuvelachtige Hageland zag je ver voor je uit duizenden vluchtelingen als een sliert over de weg glijden. Soms kwamen wij soldaten tegen en dan moesten wij de naar de kant van de weg om doorgang te verlenen. Zij zagen er vuil en vermoeid uit. Een gevoel van angst en ontzag overviel mij telkens als zo’n troep onze weg kruiste. Soms scheerde vliegtuigen laag over ons heen en dan zag je de massa uiteen naar de grachtkant golven. Iedereen bedolf zijn gezicht in het gras en hield zijn handen boven het hoofd ter bescherming. Als het luchttumult voorbij geraasd was sloot de stoet weer samen en sjokkelde voort. Niemand wist waar naar toe. Of toch? Voor het begin van de oorlog had ieder huisgezin van het gemeentebestuur de naam van een gemeente doorgekregen waar men, in geval van oorlog, naartoe moest. Zo hadden wij de gemeente Zingem in Oost-Vlaanderen als bestemming gekregen in geval van……
Maar ik weet niet of mijn ouders daar naar toe wilden. Eén ding was zeker; iedereen wilde het oorlogsgeweld zo ver mogelijk ontvluchten. In de buurt van Leuven kregen wij van gendarmen te horen dat wij van de grote baan moesten en de veldwegen opzoeken om onze vlucht verder te zetten. Sommige vluchtelingen werden door hen uit de menigte geplukt en schijnbaar extra gecontroleerd. Er werd verteld dat er spionnen, verkleed als geestelijken, zich tussen de vluchtende gemengd hadden. Zulke verhalen wakkerde de angst en verwarring nog aan. Als kleine jongen hoorde je die gesprekken aan met grote schrikogen en bleef je achter met nog meer vragen. Er was voortdurend de drang om in huilen uit te barsten en antwoorden te zoeken op al je vragen. Maar daarvoor had niemand de tijd. Komaan, voortdoen en volgen. Zie dat je bij ons blijft. Dat waren de aanmaningen die je steeds hoorde, van je vader, je moeder, je zussen. En als het geduld op was volgde er wel eens klap om je oren; zoals thuis.
Plotsklaps werd er bruusk gestopt een eindje voor ons. De groep stokte en ineens stond alles stil. Een ouderpaar met een viertal kneuters, waarvan de oudste zeker niet ouder was dan ik, maakte met de hondenkar waarop hun spullen lagen, rechtsomkeer om weer in de andere richting te vertrekken. Terwijl hij zijn manoeuvers uitvoerde sprak de man : “Wij gaan terug naar huis. Als wij toch dood moeten kan dat evengoed thuis.” Die onheilsspellende woorden klonken als een soort doodvonnis in mijn oren. Het lot dat die kleine kinderen te wachten stond greep mij aan met ontzetting. Alleen mijn Pa kon mij troosten met de woorden dat het misschien niet zo erg zou worden. Later op de dag arriveerden wij in Bertem, waar wij weer onderdak kregen en vermoeid van ellende en het stappen met moeite konden eten. Het lot van het kleine gezin met de hondenkar bleef mij achtervolgen. Ik durfde er geen vragen meer over stellen ; de nacht in de vreemde hooischuur duurde heel lang….. In de verte klonk steeds het geronk van vliegtuigen en het gedonder van kanonnen. En steeds maar die angst en niemand die mij kon troosten.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ik heb ademloos zitten lezen Vic en Wout. Nee, wat jullie hebben meegemaakt daar kan ik niet van meespreken. Zo ver te voet gaan en onderweg steeds die dreiging van overscherende vliegtuigen moet traumatiserend zijn geweest.
Wij zijn niet gevlucht want mijn moeder dacht steeds dat haar man ging thuis komen maar die zat ondertussen al lang in Spandau - bij Berlijn - in een krijgsgevangenenkamp. Pas vele maanden later is hij toch thuis gekomen maar dan was België al helemaal bezet door de Duitsers en was het oorlogsgeweld hier grotendeels al voorbij.
Wij zijn niet gevlucht want mijn moeder dacht steeds dat haar man ging thuis komen maar die zat ondertussen al lang in Spandau - bij Berlijn - in een krijgsgevangenenkamp. Pas vele maanden later is hij toch thuis gekomen maar dan was België al helemaal bezet door de Duitsers en was het oorlogsgeweld hier grotendeels al voorbij.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
http://www.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.n ... _Elizabeth#
Gisteren in Zonnebeke de recontructie gaan bezichtigen van de slag van Passendale.Het was de moeite waard,het blijft nazinderen
Zomaar ter inlichting
Gisteren in Zonnebeke de recontructie gaan bezichtigen van de slag van Passendale.Het was de moeite waard,het blijft nazinderen
Zomaar ter inlichting
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Eigenlijk is dat toch wel heel erg als ge bedenkt hoeveel jonge mensen moesten sterven in den oorlog en WAAROM
Bij ons thuis had mama pakken van papa naar beneden gehaald en zo heeft ze toch 2 soldaten kunnen helpen om hun soldaten kleren te verwisselen.
dat waren wel 2 buurmannen wier familie niet thuis was anders kon men dat toch niet doen omdat men niet wist met wie men te doen had
Mijn neef die 5 jaar ouder was werd opgepakt en heeft toch kunnen ontsnappen, hij vertelde later dat hij telkens schoppen kreeg maar hij kreeg ook hulp en is zo toch nog weggekomen
2 buurvrouwen zussen , de jongste werd opgeroepen om naar Duitsland te gaan werken en de oudste ging dan maar mee
Ik moet ophouden Vic
Bij ons thuis had mama pakken van papa naar beneden gehaald en zo heeft ze toch 2 soldaten kunnen helpen om hun soldaten kleren te verwisselen.
dat waren wel 2 buurmannen wier familie niet thuis was anders kon men dat toch niet doen omdat men niet wist met wie men te doen had
Mijn neef die 5 jaar ouder was werd opgepakt en heeft toch kunnen ontsnappen, hij vertelde later dat hij telkens schoppen kreeg maar hij kreeg ook hulp en is zo toch nog weggekomen
2 buurvrouwen zussen , de jongste werd opgeroepen om naar Duitsland te gaan werken en de oudste ging dan maar mee
Ik moet ophouden Vic
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Ik moest daarnet ophouden door onze hond ,hij is gewoon dat ik hem een doosje croquetjes geef op de hand en een voor een en als ik dan per ongeluk aan de p-c zit komt hij af en schuift mij gewoon met mijn stoel weg
en dat is de schuldige
We hadden ook een buurman die nogal voor zijn gedacht uitkwam
Hij heeft dat niet lang gedaan want hij is opgepakt en wij hebben hem nooit meer terug gezien
En dat was dan nog de schuld van een andere buurman dat is toch allemaal wel heel erg.
Later als de oorlog bijna voorbij was is die zelfde verrader dan ook doodgeschoten
Er werd aan zijn deur gebeld , hij deed open en werd doorzeeft met kogels
En zie dat vind ik zoooooooo erg dat waren dan vroeger allemaal vrienden volgens mij mag iedereen zijn gedacht hebben maar mensen verraden en dan langs de andere kant vermoorden daar kan ik niet bij.
zou men de wereld zover krijgen dat er geen oorlog meer komt???
Als ge ziet wat er allemaal in de wereld gebeurd dan weet ik het niet mee
Victorina
en dat is de schuldige
We hadden ook een buurman die nogal voor zijn gedacht uitkwam
Hij heeft dat niet lang gedaan want hij is opgepakt en wij hebben hem nooit meer terug gezien
En dat was dan nog de schuld van een andere buurman dat is toch allemaal wel heel erg.
Later als de oorlog bijna voorbij was is die zelfde verrader dan ook doodgeschoten
Er werd aan zijn deur gebeld , hij deed open en werd doorzeeft met kogels
En zie dat vind ik zoooooooo erg dat waren dan vroeger allemaal vrienden volgens mij mag iedereen zijn gedacht hebben maar mensen verraden en dan langs de andere kant vermoorden daar kan ik niet bij.
zou men de wereld zover krijgen dat er geen oorlog meer komt???
Als ge ziet wat er allemaal in de wereld gebeurd dan weet ik het niet mee
Victorina
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo iedereen; geen nieuws vandaag?of we zijn allemaal met vacantie of we zijn van de zonne gepakt.
Tot later dan maar weer
Tot later dan maar weer
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Zondag 12 Mei 1940
Wij waren weer vroeg uit de veren. Na een kleine wasbeurt, vooral onze voeten kregen maar niet genoeg van het frisse water, trokken wij weer verder. Iedere dag zag je weer andere gezichten, andere groepen, gezinnen en families die al 2 dagen onderweg waren en misschien ook niet wisten waarheen. Zoals altijd waar grote groepen mensen bij elkaar komen zag je ook veel miserie. Kleine huilende kinderen, oude doodvermoeide mensen, gehandicapten die meegezeuld werden op karren en kruiwagens. Meelijwekkend. Ik was bij het zien van dat alles diep onder de indruk en ontzeggelijk droevig; dat weet ik nog.
Die dag duurde onze tocht niet zo lang want tegen de middag werden wij door scouts opgevangen en naar een school gebracht. Het was in Woluwe in die school waar “opa kolat” het al over had in een vorig verhaal denk ik. Wat ik mij herinner is dat er veel broeders waren en dat er ook onderricht gegeven werd aan blinden. Onderweg naar die school was er een ijverige padvinder die in zijn ontembare drang om te helpen de handtas van mijn moederke overnam en vooruit stoof om ons de weg duidelijk te maken. Ik vermoedde, en achteraf bleek het ook zo te zijn, dat het om de handtas met geld ging die mijn moeder steeds angstvallig en met veel argwaan bij zich droeg. Niet zodra was de scout met de handtas weg of ons moeke schoot er als door een wesp gestoken achterna. Ik zie haar nog hollen, ons klein dik moederke met haar korte beentjes achter de boyscout aan. Aan de ingang van een lokaal bleef hij staan om ons weer verder te helpen en daar kreeg moeke haar handtas weer terug. Rood aangelopen en hijgend zei ze: “Hier mijn sjakos menneke!” De padvinder keek zeer beduusd maar bracht ons verder naar een enorme grote eetzaal waar wij grote, lekkere, verse witte boterhamen aten. Met hesp en kaas en zo. Wij zijn in dat paradijs niet lang gebleven. Even later kwam men ons mededelen dat er in het station een trein stond te wachten die ons verder zou brengen naar een veilige plaats in Frankrijk. En inderdaad in het station van Brussel Noord zijn wij aan boord van zo’n vooroorlogse trein gestapt, met 3de.klas wagons. Onze fietsen en alles wat wij niet direct nodig hadden moest in een bagagewagen. Behalve ons moeder haar sacoche natuurlijk. Wij installeerden ons zo goed mogelijk in ons coupéke met de harde houten banken in een overvolle wagon. Daar ontdekten wij ook nog familie en buren die met ons de reis zouden meemaken. Het leven werd weer wat gezelliger. Voor mij toch.
Na uren wachten vertrok de trein, Langzaam alsof hij zich klaarmaakte om weer te stoppen. Soms kwam er een beetje vaart in. Maar dat duurde niet lang of hij stopte weer of ging weer met een slakkengangetje vooruit. Het was warm en met de brede lederen riemen waarmee de ramen werden hoog gehouden lieten wij ze naar beneden zakken. Zo kregen wij een beetje frisse lucht binnen; maar ook de dikke zwarte rook van de locomotief. Tijdens de halt in een of ander station waren er steeds verpleegsters en rodekruishelpers die ons voorzagen van drank en spijs. Plotsklaps ook, werd bruusk halt gehouden in het midden van de open velden waar kind noch kraai te zien viel. Bij gelegenheid liepen er dan Franse soldaten langs de trein die zogezegd weer jacht maakten op, in non of pastoor vermomde spionnen. Spannend was dat.Het gebeurde vaak dat de trein pas weer verder stoomde als het donker werd. Maar nooit te snel. Een reis met echte horten en stoten. Algauw wist je niet meer hoe je moest zitten zo stijf was je. En dan dat pijnlijke zitvlak. Het was de eerste keer dat ik zo een lange reis in een trein gezeten heb. Het was ook de eerste keer dat ik in Parijs was. In de Gare du Nord. Op een harde houten bank in een wagon III de. klas van de belze spoorwegen. Niemand mocht de trein verlaten. Dat werd omgeroepen in ’t Frans. Mijn vader vertaalde het. Die was soldaat geweest in het fort van Dave bij Namen. Zodoende….en ik trots op mij pa.
Tegen de ochtend werden wij weer wakker geschokt door de locomotief die zijn reis verder wilde zetten. Een warme dag tegemoet in een warm Frankrijk. De grote mensen vertelden verhalen over 14-18 en vluchtelingen. Het bleef bangelijk. Ik zag mijn leven verder verbonden met die trein…..voor altijd.
Wij waren weer vroeg uit de veren. Na een kleine wasbeurt, vooral onze voeten kregen maar niet genoeg van het frisse water, trokken wij weer verder. Iedere dag zag je weer andere gezichten, andere groepen, gezinnen en families die al 2 dagen onderweg waren en misschien ook niet wisten waarheen. Zoals altijd waar grote groepen mensen bij elkaar komen zag je ook veel miserie. Kleine huilende kinderen, oude doodvermoeide mensen, gehandicapten die meegezeuld werden op karren en kruiwagens. Meelijwekkend. Ik was bij het zien van dat alles diep onder de indruk en ontzeggelijk droevig; dat weet ik nog.
Die dag duurde onze tocht niet zo lang want tegen de middag werden wij door scouts opgevangen en naar een school gebracht. Het was in Woluwe in die school waar “opa kolat” het al over had in een vorig verhaal denk ik. Wat ik mij herinner is dat er veel broeders waren en dat er ook onderricht gegeven werd aan blinden. Onderweg naar die school was er een ijverige padvinder die in zijn ontembare drang om te helpen de handtas van mijn moederke overnam en vooruit stoof om ons de weg duidelijk te maken. Ik vermoedde, en achteraf bleek het ook zo te zijn, dat het om de handtas met geld ging die mijn moeder steeds angstvallig en met veel argwaan bij zich droeg. Niet zodra was de scout met de handtas weg of ons moeke schoot er als door een wesp gestoken achterna. Ik zie haar nog hollen, ons klein dik moederke met haar korte beentjes achter de boyscout aan. Aan de ingang van een lokaal bleef hij staan om ons weer verder te helpen en daar kreeg moeke haar handtas weer terug. Rood aangelopen en hijgend zei ze: “Hier mijn sjakos menneke!” De padvinder keek zeer beduusd maar bracht ons verder naar een enorme grote eetzaal waar wij grote, lekkere, verse witte boterhamen aten. Met hesp en kaas en zo. Wij zijn in dat paradijs niet lang gebleven. Even later kwam men ons mededelen dat er in het station een trein stond te wachten die ons verder zou brengen naar een veilige plaats in Frankrijk. En inderdaad in het station van Brussel Noord zijn wij aan boord van zo’n vooroorlogse trein gestapt, met 3de.klas wagons. Onze fietsen en alles wat wij niet direct nodig hadden moest in een bagagewagen. Behalve ons moeder haar sacoche natuurlijk. Wij installeerden ons zo goed mogelijk in ons coupéke met de harde houten banken in een overvolle wagon. Daar ontdekten wij ook nog familie en buren die met ons de reis zouden meemaken. Het leven werd weer wat gezelliger. Voor mij toch.
Na uren wachten vertrok de trein, Langzaam alsof hij zich klaarmaakte om weer te stoppen. Soms kwam er een beetje vaart in. Maar dat duurde niet lang of hij stopte weer of ging weer met een slakkengangetje vooruit. Het was warm en met de brede lederen riemen waarmee de ramen werden hoog gehouden lieten wij ze naar beneden zakken. Zo kregen wij een beetje frisse lucht binnen; maar ook de dikke zwarte rook van de locomotief. Tijdens de halt in een of ander station waren er steeds verpleegsters en rodekruishelpers die ons voorzagen van drank en spijs. Plotsklaps ook, werd bruusk halt gehouden in het midden van de open velden waar kind noch kraai te zien viel. Bij gelegenheid liepen er dan Franse soldaten langs de trein die zogezegd weer jacht maakten op, in non of pastoor vermomde spionnen. Spannend was dat.Het gebeurde vaak dat de trein pas weer verder stoomde als het donker werd. Maar nooit te snel. Een reis met echte horten en stoten. Algauw wist je niet meer hoe je moest zitten zo stijf was je. En dan dat pijnlijke zitvlak. Het was de eerste keer dat ik zo een lange reis in een trein gezeten heb. Het was ook de eerste keer dat ik in Parijs was. In de Gare du Nord. Op een harde houten bank in een wagon III de. klas van de belze spoorwegen. Niemand mocht de trein verlaten. Dat werd omgeroepen in ’t Frans. Mijn vader vertaalde het. Die was soldaat geweest in het fort van Dave bij Namen. Zodoende….en ik trots op mij pa.
Tegen de ochtend werden wij weer wakker geschokt door de locomotief die zijn reis verder wilde zetten. Een warme dag tegemoet in een warm Frankrijk. De grote mensen vertelden verhalen over 14-18 en vluchtelingen. Het bleef bangelijk. Ik zag mijn leven verder verbonden met die trein…..voor altijd.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo Wout ;in feite was heel die vlucht toch maar afzien hé.
Ik mag er niet aandenken dat het weer scheef kan gaan en als ge dan al het geweld ziet zoals in Irac en al die jonge mensen die daar omkomen ik word er gewoon niet goed van .
eigen lijk hebben wij niet lang van huis weggeweest en we zijn alleen bij familie gewees dus daar kan ik niet veel over vertellen en als ik dat alles lees zijn wij er bijal goed vanaf gekomen,onze pa kreeg een lapje grond waar hij dan groentjes en aardappelen op kweekt en ons ma die een durver was zorgde dat er wat bijval op tafel kwam maar op een keer werd haar trein de smokkeltrein genoemd beschoten iedereen was uitgestapt en lag aan de kant in het gras dood van schrik natuurlijk.
Toen ze terug thuis was hehaalde ze steeds maar (we leven nog, O God we leven nog)het heeft wel weken gekost om er overheen te komen
Wij hadden maar een klein huis maar onze pa had het toch voor mekaar gekregen om op het koertje konijnen koten te maken allemaal boven mekaar zoals een wolken krabber en zo hadden wij dan toch nog af en toe vlees
Ja in den oorlog leerde men wel zijne plan trekken en ik geloof dat er niet veel mensen waren die overgewicht hadden.
Na een tijdje was er dan ook bedeling van haring en daar wij allemaal graag vis aten was dat voor ons een groot voordeel
Ons huisgezin is er al bij al goed doorgekomen maar bij hoeveel families is het anders verlopen?
Groetjes van
Ik mag er niet aandenken dat het weer scheef kan gaan en als ge dan al het geweld ziet zoals in Irac en al die jonge mensen die daar omkomen ik word er gewoon niet goed van .
eigen lijk hebben wij niet lang van huis weggeweest en we zijn alleen bij familie gewees dus daar kan ik niet veel over vertellen en als ik dat alles lees zijn wij er bijal goed vanaf gekomen,onze pa kreeg een lapje grond waar hij dan groentjes en aardappelen op kweekt en ons ma die een durver was zorgde dat er wat bijval op tafel kwam maar op een keer werd haar trein de smokkeltrein genoemd beschoten iedereen was uitgestapt en lag aan de kant in het gras dood van schrik natuurlijk.
Toen ze terug thuis was hehaalde ze steeds maar (we leven nog, O God we leven nog)het heeft wel weken gekost om er overheen te komen
Wij hadden maar een klein huis maar onze pa had het toch voor mekaar gekregen om op het koertje konijnen koten te maken allemaal boven mekaar zoals een wolken krabber en zo hadden wij dan toch nog af en toe vlees
Ja in den oorlog leerde men wel zijne plan trekken en ik geloof dat er niet veel mensen waren die overgewicht hadden.
Na een tijdje was er dan ook bedeling van haring en daar wij allemaal graag vis aten was dat voor ons een groot voordeel
Ons huisgezin is er al bij al goed doorgekomen maar bij hoeveel families is het anders verlopen?
Groetjes van
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Dat er bij de kapitulatie belgische soldaten naar zuid Frankrijk gestuurd werden weet ik wel maar dat vluchtelingen per trein naar Frankrijk gestuurd werden is nieuw voor mij. De soldaten werden er in een kamp opgesloten en werden (niet goed ? )behandeld. Onze dichtste buur was te werk gesteld op een druiven plantage.
Zeg wout, die school in Woluwe was niet dezelfde als waarvan opa kolat over sprak, hier ging het over de salesianen op de gouddallan in St Pieters Woluwe, gij zijt opgevangen door de broeders van Liefde in St Lambrechts-Woluwe, daar was een school voor slechtzienden en gehoorgestoorden.
Ik ben wel nieuwsgierig hoever ze u Frankrijk ingestuurd hebben.
Spijtig dat ik alles al verteld heb over de vluchtelingen en al die toestanden, dat zal wel op een van de vorige bladzijden staan zeker.
Zeg wout, die school in Woluwe was niet dezelfde als waarvan opa kolat over sprak, hier ging het over de salesianen op de gouddallan in St Pieters Woluwe, gij zijt opgevangen door de broeders van Liefde in St Lambrechts-Woluwe, daar was een school voor slechtzienden en gehoorgestoorden.
Ik ben wel nieuwsgierig hoever ze u Frankrijk ingestuurd hebben.
Spijtig dat ik alles al verteld heb over de vluchtelingen en al die toestanden, dat zal wel op een van de vorige bladzijden staan zeker.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Bedankt Jeronimo voor de tip betreffende die school. Het zal inderdaad Sint Lambrechts Woluwe geweest zijn. De reis is nog niet teneinde. Nog even geduld en je kan het vervolg lezen. Ik moet het allemaal een beetje reconstrueren en daarom maak ik in gedachten die reis terug zoals ik het mij allemaal herinner. Voor details consulteer ik soms mijn oudere zussen en die bevestigen doorgaans wat ik jullie vertel. Tot binnenkort alweer. Als het vervelend wordt laat het mij weten aub. Groetjes.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Vervelend? Je verhalen? Wout, man toch, ik hang aan je lippen - enfin pen bedoel ik.
Zoals ik al zei wij zijn nooit gaan vluchten maar ik had al veel gelezen en foto’s gezien van mensen die gevlucht zijn voor de Duitsers.
Mijn vrouw haar vader is samen met haar oudste broer gevlucht (net als zo velen) maar ze zijn niet ver geraakt en na enkele dagen waren ze weer thuis bij hun familie.
Wat Jeronimo daar zegt over die school in Sint Lambrechts Woluwe zal wel juist zijn. Ik ken die school en ben er veel geweest toen ik voor de firma Lapperre werkte en er de herstellingen deed van hun SUVAG’s (dit waren gehoortoestellen voor zwaar gehoorgestoorden) die uit het voormalige Joegoslavië kwamen.
Vertel maar gerust verder Wout ik vind je schrijfsels tof en lees ze graag.
En ons vic is ook weer in vorm zie ik . Fijn om dat allemaal te lezen wat ik zelf niet heb meegemaakt.
Groetjes en tot later als ik nog eens wat inspiratie heb voor een vertelling.
Fikske
Zoals ik al zei wij zijn nooit gaan vluchten maar ik had al veel gelezen en foto’s gezien van mensen die gevlucht zijn voor de Duitsers.
Mijn vrouw haar vader is samen met haar oudste broer gevlucht (net als zo velen) maar ze zijn niet ver geraakt en na enkele dagen waren ze weer thuis bij hun familie.
Wat Jeronimo daar zegt over die school in Sint Lambrechts Woluwe zal wel juist zijn. Ik ken die school en ben er veel geweest toen ik voor de firma Lapperre werkte en er de herstellingen deed van hun SUVAG’s (dit waren gehoortoestellen voor zwaar gehoorgestoorden) die uit het voormalige Joegoslavië kwamen.
Vertel maar gerust verder Wout ik vind je schrijfsels tof en lees ze graag.
En ons vic is ook weer in vorm zie ik . Fijn om dat allemaal te lezen wat ik zelf niet heb meegemaakt.
Groetjes en tot later als ik nog eens wat inspiratie heb voor een vertelling.
Fikske