de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ach Jeronimo jongen, we kunnen allemaal niet even slim zijn hé?
Ik zal het onthouden zulle, Sch.....L is Schepdaal.
Hoe kon ik dat ooit vergeten zijn want wij schrijven al jáááren Steenokkerzeel als St...........L. Ha, ha!
Genoeg gezeverd hé!
Nu schiet er mij toch weer iets te binnen van onder den oorlog, en ik die zelf gezegd heb dat ik nu maar eens iets 'luchtiger' zou plaatsen.
Enfin, ik zet het maar neer, ook al is het een beetje een treurig verhaal.
1941 Patatten van… ‘De Neus’
‘Ze hebben me goed gesmaakt die nieuwe patatten.’ Zegt Julien terwijl hij zijn tong over zijn lippen laat draaien en treiterig op mij en mijn broer Mil neerkijkt.
Hij weet dat onze pa in Duitsland krijgsgevangen zit en ons moeder moet gaan werken bij rijke mensen - aan vier frank per uur - om haarzelf en haar twee kinderen in leven te houden.
Julien is meer geslepen dan zijn jongere broer Françios die ons al eens een appel of wat kastanjes geeft, uit compassie.
Hun moeder, dikke Maria, was de enige vrouw, voor zover ik weet, die tijdens de oorlog goed in het vet zat. Haar eerste man is al enkele jaren dood en nu is ze opnieuw getrouwd met Louis, een verre neef van haar uit het zevende knoopsgat.
Louis is een pantoffelheld en heeft bovendien het warm water niet uitgevonden. Hij is al blij dat er eten op tafel staat als hij van zijn werk thuis komt en aan zijn stiefzonen heeft hij ook helemaal niks te zeggen, die lachen hem gewoon uit.
Wanneer Louis uit werken is komt er bij de dikke nogal vaak ander mansvolk over de vloer.
‘Het is daar zeker de zoeten inval?’ Zeggen de buren terwijl ze mekaar een niet mis te verstane knipoog geven.
Als er ‘bezoek’ komt, weten Julien en François dat ze buiten moeten gaan spelen...
Ook onze welgestelde buurman Mil de Neus, komt regelmatig eens langs bij Maria. Hij brengt meestal iets mee uit zijnen hof of kelder als hij bij haar een ‘klapke’ komt doen.
Zijn bijnaam ‘de neus’ heeft hij niet te danken aan een groot reukorgaan maar wel aan het feit dat hij overal profijt ‘ruikt’ en heel geslepen is.
‘Waar hebt gij die nieuwe patatten gehaald?’ Vraagt ons ma aan de buurvrouw die nu wijdbeens op een stoel naast haar voordeur zit.
‘Vraag eens aan Mil de Neus of hij voor u ook geen zakje kan brengen. Hi, hi.’ Gniffelt ze.
‘Van Mil? Die gierigaard. En wat kosten die patatten?’
‘Kosten? Hij wil er geen geld voor. Alleen... een beetje,... enfin, ge weet wel.’ Ze steekt even haar duim tussen wijs- en middelvinger.
Zanderin is geschokt.
‘Dan mag hij zijn patatten houden.’ Zegt ze kwaad en gaat meteen weer naar binnen.
De volgende dag staat er een kleine jutezak met aardappels tegen onze achterdeur.
Ma weet niet van wie ze komen en vraagt aan Maria of zij die patatten daar heeft neergezet.
‘Die komen zeker van Mil.’ Zegt ze geheimzinnig.
‘Zit gij daar voor iets tussen?’
De dikke trekt haar schouders op maar geeft geen antwoord...
‘Als hij denkt van mij daarmee te verleiden dan heeft hij het goed mis.’ Zegt ma geïrriteerd.
Gretig kijkt ze naar het jute zakje en twijfelt even. Dan neemt ze het resoluut beet en gaat ermee naar binnen.
Die avond eten we lekkere patatten, gekookt in de pel.
‘Van de rest maak ik aardappelmeel om koekjes te bakken.’
‘Oh ja, koekjes.’ Zeggen we in koor.
We moeten helpen om de rauwe aardappels te raspen want ma wil doen wat ze heeft beloofd.
Op de tafel voor het raam wordt de pulp op een paar keukenhanddoeken in de zon te drogen gelegd. Na een paar dagen is de 'bloem' klaar om te gebruiken.
Nooit eerder hebben koekjes ons zo goed gesmaakt.
Een zacht geklop aan de achterdeur doet ons even opschrikken.
Ma maakt open en Mil de Neus staat pal voor haar.
Ze voelt dadelijk waarvoor hij komt.
‘Voor wat is ‘t?’ Vraagt ze en haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
‘Ik kom mijn leeg patattenzakje terughalen,… en… eh... ’
Voor hij kan verder praten stopt ma het hem al in de handen.
‘Hier is ‘t,...’ zegt ze nors.
‘En...krijg ik gene merci?’ Vraagt hij geslepen en maakt aanstalten om binnen te komen.
‘MERCI!’ - En ik moet er geen meer hebben! VERSTAAN?’ Schreeuwt ma in zijn gezicht en smijt de deur voor zijn neus toe.
Even leunt ze met haar rug tegen de binnenkant van de deur en bijt op haar onderlip om niet te huilen.
Dan gaat ze voorzichtig kijken aan het raam om te zien of hij al weg is. Vliegensvlug trekt ze zich terug als hij langzaam voorbij het venster passeert en probeert doorheen de gordijnen naar binnen te gluren.
Pas als ze hem ook aan de voorkant van het huis ziet voorbijgaan haalt ze opgelucht adem.
Aan de keukentafel zakt ze op een stoel neer en laat haar tranen de vrije loop.
‘Wat is er maaken?’ Hebt ge uwe vinger tussen de deur geplet?’
‘Nee, ‘t is niks jongens. Neem elk nog maar een koekje, toe...’
Ik zal het onthouden zulle, Sch.....L is Schepdaal.
Hoe kon ik dat ooit vergeten zijn want wij schrijven al jáááren Steenokkerzeel als St...........L. Ha, ha!
Genoeg gezeverd hé!
Nu schiet er mij toch weer iets te binnen van onder den oorlog, en ik die zelf gezegd heb dat ik nu maar eens iets 'luchtiger' zou plaatsen.
Enfin, ik zet het maar neer, ook al is het een beetje een treurig verhaal.
1941 Patatten van… ‘De Neus’
‘Ze hebben me goed gesmaakt die nieuwe patatten.’ Zegt Julien terwijl hij zijn tong over zijn lippen laat draaien en treiterig op mij en mijn broer Mil neerkijkt.
Hij weet dat onze pa in Duitsland krijgsgevangen zit en ons moeder moet gaan werken bij rijke mensen - aan vier frank per uur - om haarzelf en haar twee kinderen in leven te houden.
Julien is meer geslepen dan zijn jongere broer Françios die ons al eens een appel of wat kastanjes geeft, uit compassie.
Hun moeder, dikke Maria, was de enige vrouw, voor zover ik weet, die tijdens de oorlog goed in het vet zat. Haar eerste man is al enkele jaren dood en nu is ze opnieuw getrouwd met Louis, een verre neef van haar uit het zevende knoopsgat.
Louis is een pantoffelheld en heeft bovendien het warm water niet uitgevonden. Hij is al blij dat er eten op tafel staat als hij van zijn werk thuis komt en aan zijn stiefzonen heeft hij ook helemaal niks te zeggen, die lachen hem gewoon uit.
Wanneer Louis uit werken is komt er bij de dikke nogal vaak ander mansvolk over de vloer.
‘Het is daar zeker de zoeten inval?’ Zeggen de buren terwijl ze mekaar een niet mis te verstane knipoog geven.
Als er ‘bezoek’ komt, weten Julien en François dat ze buiten moeten gaan spelen...
Ook onze welgestelde buurman Mil de Neus, komt regelmatig eens langs bij Maria. Hij brengt meestal iets mee uit zijnen hof of kelder als hij bij haar een ‘klapke’ komt doen.
Zijn bijnaam ‘de neus’ heeft hij niet te danken aan een groot reukorgaan maar wel aan het feit dat hij overal profijt ‘ruikt’ en heel geslepen is.
‘Waar hebt gij die nieuwe patatten gehaald?’ Vraagt ons ma aan de buurvrouw die nu wijdbeens op een stoel naast haar voordeur zit.
‘Vraag eens aan Mil de Neus of hij voor u ook geen zakje kan brengen. Hi, hi.’ Gniffelt ze.
‘Van Mil? Die gierigaard. En wat kosten die patatten?’
‘Kosten? Hij wil er geen geld voor. Alleen... een beetje,... enfin, ge weet wel.’ Ze steekt even haar duim tussen wijs- en middelvinger.
Zanderin is geschokt.
‘Dan mag hij zijn patatten houden.’ Zegt ze kwaad en gaat meteen weer naar binnen.
De volgende dag staat er een kleine jutezak met aardappels tegen onze achterdeur.
Ma weet niet van wie ze komen en vraagt aan Maria of zij die patatten daar heeft neergezet.
‘Die komen zeker van Mil.’ Zegt ze geheimzinnig.
‘Zit gij daar voor iets tussen?’
De dikke trekt haar schouders op maar geeft geen antwoord...
‘Als hij denkt van mij daarmee te verleiden dan heeft hij het goed mis.’ Zegt ma geïrriteerd.
Gretig kijkt ze naar het jute zakje en twijfelt even. Dan neemt ze het resoluut beet en gaat ermee naar binnen.
Die avond eten we lekkere patatten, gekookt in de pel.
‘Van de rest maak ik aardappelmeel om koekjes te bakken.’
‘Oh ja, koekjes.’ Zeggen we in koor.
We moeten helpen om de rauwe aardappels te raspen want ma wil doen wat ze heeft beloofd.
Op de tafel voor het raam wordt de pulp op een paar keukenhanddoeken in de zon te drogen gelegd. Na een paar dagen is de 'bloem' klaar om te gebruiken.
Nooit eerder hebben koekjes ons zo goed gesmaakt.
Een zacht geklop aan de achterdeur doet ons even opschrikken.
Ma maakt open en Mil de Neus staat pal voor haar.
Ze voelt dadelijk waarvoor hij komt.
‘Voor wat is ‘t?’ Vraagt ze en haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
‘Ik kom mijn leeg patattenzakje terughalen,… en… eh... ’
Voor hij kan verder praten stopt ma het hem al in de handen.
‘Hier is ‘t,...’ zegt ze nors.
‘En...krijg ik gene merci?’ Vraagt hij geslepen en maakt aanstalten om binnen te komen.
‘MERCI!’ - En ik moet er geen meer hebben! VERSTAAN?’ Schreeuwt ma in zijn gezicht en smijt de deur voor zijn neus toe.
Even leunt ze met haar rug tegen de binnenkant van de deur en bijt op haar onderlip om niet te huilen.
Dan gaat ze voorzichtig kijken aan het raam om te zien of hij al weg is. Vliegensvlug trekt ze zich terug als hij langzaam voorbij het venster passeert en probeert doorheen de gordijnen naar binnen te gluren.
Pas als ze hem ook aan de voorkant van het huis ziet voorbijgaan haalt ze opgelucht adem.
Aan de keukentafel zakt ze op een stoel neer en laat haar tranen de vrije loop.
‘Wat is er maaken?’ Hebt ge uwe vinger tussen de deur geplet?’
‘Nee, ‘t is niks jongens. Neem elk nog maar een koekje, toe...’
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Man, dat verhaal doet me denken aan de velen die honger geleden hebben, hoe vaak heb ik mijn boterhammen niet weggegeven, ik kon immers na de school mijn buikje vullen en..... de soep van winterhulpl was zó lekker, Ik zie ons nog aanschuiven met onze kroes.
In een leeg lokaal stond er een grote ketel met een inhoud van zo'n 300l
Twee ketels gingen naar de meisjesschool en twee naar het gehucht Pede, we hadden een karretje op luchtbanden van de toen zo bekende ballonbanden,speciaal" ontworpen"voor het vervoer van deze ketels.
Dat vervoer naar Pede werd gedaan door twee leerlingen van het zesde studiejaar, onze meester ( de hoofdonderwijzer) stelde een beurtrol op en zo konden we regelmatig eens spijbelen, eerst werden de ketels naar de nonnekes gevoerd om dan naar Pede te vertrekken, ja haastig waren we niet hoor. 't Was rond drie uur eer we terug waren, veel les hadden we toch niet verloren, in dien tijd hadden de meesters een bijverdienste, waar de onze uithing wisten we toen niet maar het feit was dat we hem maar een paar uur in de klas zagen, om negen uur was hij stipt in de klas maar na een tijdje verdween hij met de woorden; neem uw gewijde geschiedenis en lees ieder op toer een lesje, In de namiddag hetzelfde, soms was hij er om een uur en gaf hij een beetje les maar almeteens verdween hij met de woorden; pak uwe leesboek en lees ieder een lesje, en... vegeet de vitaminnen niet, om drie uur mochten we naar de andere klassen met de doos, dit waren nogal dikke en geen smakelijke pillen.
Oja, ik had het over de soep, zo'n goede soep kon ons moeder niet maken en zeggen dat er kinderen waren die ze niet lustten.
Toen het onze beurt was om onze kroes te laten vullen moest men zeggen dik of dun, dit had te maken met onderaan de ketel te scheppen
of bovenaan, de "soep Finne" en haar dochter Maria waren de kokinnen
Soms viel het wel eens voor dat ze wat aangebrand was, dan gingen we
de varkens van de boer recht tegenover de school, wat vet maken, als beloning stond er een kuip water waar we onze kroes konden uitspoelen.
Voor de jongere mensen die dit lezen is dat allemaal onvoorstelbaar maar uit zo'n tijd komt onze generatie, misschien was het in de grotere centra wel wat anders maar we zijn er niet van achtergebleven hoor.
In een leeg lokaal stond er een grote ketel met een inhoud van zo'n 300l
Twee ketels gingen naar de meisjesschool en twee naar het gehucht Pede, we hadden een karretje op luchtbanden van de toen zo bekende ballonbanden,speciaal" ontworpen"voor het vervoer van deze ketels.
Dat vervoer naar Pede werd gedaan door twee leerlingen van het zesde studiejaar, onze meester ( de hoofdonderwijzer) stelde een beurtrol op en zo konden we regelmatig eens spijbelen, eerst werden de ketels naar de nonnekes gevoerd om dan naar Pede te vertrekken, ja haastig waren we niet hoor. 't Was rond drie uur eer we terug waren, veel les hadden we toch niet verloren, in dien tijd hadden de meesters een bijverdienste, waar de onze uithing wisten we toen niet maar het feit was dat we hem maar een paar uur in de klas zagen, om negen uur was hij stipt in de klas maar na een tijdje verdween hij met de woorden; neem uw gewijde geschiedenis en lees ieder op toer een lesje, In de namiddag hetzelfde, soms was hij er om een uur en gaf hij een beetje les maar almeteens verdween hij met de woorden; pak uwe leesboek en lees ieder een lesje, en... vegeet de vitaminnen niet, om drie uur mochten we naar de andere klassen met de doos, dit waren nogal dikke en geen smakelijke pillen.
Oja, ik had het over de soep, zo'n goede soep kon ons moeder niet maken en zeggen dat er kinderen waren die ze niet lustten.
Toen het onze beurt was om onze kroes te laten vullen moest men zeggen dik of dun, dit had te maken met onderaan de ketel te scheppen
of bovenaan, de "soep Finne" en haar dochter Maria waren de kokinnen
Soms viel het wel eens voor dat ze wat aangebrand was, dan gingen we
de varkens van de boer recht tegenover de school, wat vet maken, als beloning stond er een kuip water waar we onze kroes konden uitspoelen.
Voor de jongere mensen die dit lezen is dat allemaal onvoorstelbaar maar uit zo'n tijd komt onze generatie, misschien was het in de grotere centra wel wat anders maar we zijn er niet van achtergebleven hoor.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Ach ja die soep van Winerhulp. Die kregen wij op school. De soep word dun is een gezegde; de soep van WH. was dun maar wij lusten ze allemaal wel. Ook de vitaminen, ronde tabletten okerkleurig en zoet kregen wij om onze magere lichamen toch wat energie te geven. Hopelijk moeten mijn kleinzonen dat nooit meer meemaken. Tenminste als onze ministers niet teveel met het geld blijven smijten.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
18
Weer thuis.
Misschien zijn mijn oorlogsverhalen niet interessant voor iedereen en daar kan ik natuurlijk inkomen. Maar ik ben er aan begonnen en zal nu voortdoen.Het blijkt dat mijn familie en nageslacht, zonen en kleinzonen, het tof vinden dat zij iets te weten komen uit mijn jeugd waarvan zij geen vermoeden hadden. Daarom …..
In Mons kreeg vader de nodige bewijzen om met zijn gezin gratis met trein of tram weer thuis te geraken. De overheden en verantwoordelijken werden verzocht de nodige bijstand te verlenen. Zo geraakten wij met onze zevenkoppige clan weer met de trein en een groene stoomtram tot op enkele kilometers van ons huis. Die laatste trip legden wij in omgekeerde richting weer af zoals wij 10 op Mei begonnen waren. Met alles wat wij meegenomen hadden weer verpakt in lakens en vastgesjord op de fietsen.. De overtocht over het kanaal werd verzekerd door een krakkemikkig op tonnen gebouwd vlot. De opgeblazen brug was al voor een groot gedeelte opgeruimd om het kanaal voor de schepen vrij te maken
Nog een paar honderd meter en wij waren thuis. Die thuiskomst vergeet ik nooit. De mooie voorgevel van ons huis dat pas enkele jaren voordien gebouwd werd, was danig beschadigd door de “schrapnels” van inslaande bommen of kanonkogels. Rolluiken versplinterd en gordijnen die moedeloos uit gebroken vensters waaiden. Mijn ouders waren diep onder de indruk.
Eens binnen bleek dat de gelagzaal van de herberg niet zolang geleden gebruikt werd om een feestje te bouwen. Tafels waren tegen elkaar geschoven , glazen, borden en tassen stonden nog steeds op de tafels. Hier en daar een omgevallen wijnglas.
De winkel was grondig leeggehaald. De rode, imposante, koffiemolen met zijn blinkende koker was verdwenen. Potten verf lagen leeggelopen op de vloer en lieten grote harde vlekken van gedroogde verf na op de vloer. Het was een grote chaos.
Boven bleken een aantal bedden ook beslapen. De feestelingen hadden blijkbaar van de formule volpension genoten. Vader keek machteloos, grimmig en zei geen woord. Ons moeke weende zachtjes. “Hoe moeten wij dat allemaal weer in orde krijgen “ jammerde ze. Het was alsof wij in een koud, donker, onbekend hol waren terechtgekomen.
Enkele dagen later kwam een buurman vertellen dat men de gouden bruiloft van zijn ouders enkele weken voordien in de herberg had gevierd. Familieleden die niet onmiddellijk in de buurt woonden waren blijven slapen. “Het was een bijdehandse oplossing” vond hij “en ….wij dachten dat jullie nooit meer zouden terugkeren. Iedereen was er van overtuigd dat jullie dood waren.” Op de vraag van mijn moeder wie er de winkel had leeggeplunderd stak hij beide handen in de lucht. Hij wist van niets. En daarmee moesten mijn ouders het stellen.
Met vereende krachten togen wij aan de slag om de boel weer op te ruimen. Het duurde ettelijke weken eer alles weer een beetje op orde was . De scheepvaart hernam en stilaan ook het gewone leven. Zover de oorlog het toeliet. De klanten kwamen weer terug. De beschadigde voorgevel en de verfvlek in de winkel, die onmogelijk helemaal te verwijderen was bleef ons nog lange jaren herinneren aan onze thuiskomst In geen tijd waren mijn mooie herinneringen aan Saint Julien ver weg.
Bij het opruimen kwam mijn moeder er achter dat er nogal wat muizen in het huis en op zolder verblijf hielden.
Zij stuurde mij naar haar zus om een cyperse kat te halen; dat waren de beste muizenvangers beweerde ze. Mijn tante stopte een rossige kat in een zak en ik trok weer naar huis. Maar een kat in een zak kan je weliswaar niet zien maar voelen des te beter. Tegen dat ik weer thuis was had de cyperse heel mijn rug kapot gekrabd. Ons moeder was kontent. De muizen allicht niet. Sindsdien heb ik een grondige hekel aan alle soorten katten …en zij aan mij ook peins ik; want later heb ik nog één en ander meegemaakt met katten. Maar dat vertel ik later nog wel eens.
Mijn bedrage tot de wederopbouw van ons dagelijks bestaan was er een waar ik mij goed in kon vinden. Na school moest ik vooral zorgen voor boodschappen die vooral bestonden uit het ophalen van melk, eieren,soms wat graan of patatten bij de omliggende boeren. Zo kwam ik eens op een boerderij terecht en vermits ik niemand op het erf, noch in de woonkamer zag waagde ik mij roepend verder het huis in. En daar zag ik plots onze koffiemolen staan. Opwindend was dat. Achter mij hoorde ik gerucht. Het was de boerin. Zo een koffiemolen hadden wij thuis ook zei ik. Juist dezelfde.”Jaaa “zei ze” tiens!” Zij bezorgde mij de melk waar ik om kwam en opgewonden keerde ik naar huis terug om mijn ontdekking thuis te vertellen.
Nog dezelfde avond stond de koffiemolen terug in de winkel. Hélaas voor lange tijd ongebruikt. Maar dat wisten wij toen nog niet.
Weer thuis.
Misschien zijn mijn oorlogsverhalen niet interessant voor iedereen en daar kan ik natuurlijk inkomen. Maar ik ben er aan begonnen en zal nu voortdoen.Het blijkt dat mijn familie en nageslacht, zonen en kleinzonen, het tof vinden dat zij iets te weten komen uit mijn jeugd waarvan zij geen vermoeden hadden. Daarom …..
In Mons kreeg vader de nodige bewijzen om met zijn gezin gratis met trein of tram weer thuis te geraken. De overheden en verantwoordelijken werden verzocht de nodige bijstand te verlenen. Zo geraakten wij met onze zevenkoppige clan weer met de trein en een groene stoomtram tot op enkele kilometers van ons huis. Die laatste trip legden wij in omgekeerde richting weer af zoals wij 10 op Mei begonnen waren. Met alles wat wij meegenomen hadden weer verpakt in lakens en vastgesjord op de fietsen.. De overtocht over het kanaal werd verzekerd door een krakkemikkig op tonnen gebouwd vlot. De opgeblazen brug was al voor een groot gedeelte opgeruimd om het kanaal voor de schepen vrij te maken
Nog een paar honderd meter en wij waren thuis. Die thuiskomst vergeet ik nooit. De mooie voorgevel van ons huis dat pas enkele jaren voordien gebouwd werd, was danig beschadigd door de “schrapnels” van inslaande bommen of kanonkogels. Rolluiken versplinterd en gordijnen die moedeloos uit gebroken vensters waaiden. Mijn ouders waren diep onder de indruk.
Eens binnen bleek dat de gelagzaal van de herberg niet zolang geleden gebruikt werd om een feestje te bouwen. Tafels waren tegen elkaar geschoven , glazen, borden en tassen stonden nog steeds op de tafels. Hier en daar een omgevallen wijnglas.
De winkel was grondig leeggehaald. De rode, imposante, koffiemolen met zijn blinkende koker was verdwenen. Potten verf lagen leeggelopen op de vloer en lieten grote harde vlekken van gedroogde verf na op de vloer. Het was een grote chaos.
Boven bleken een aantal bedden ook beslapen. De feestelingen hadden blijkbaar van de formule volpension genoten. Vader keek machteloos, grimmig en zei geen woord. Ons moeke weende zachtjes. “Hoe moeten wij dat allemaal weer in orde krijgen “ jammerde ze. Het was alsof wij in een koud, donker, onbekend hol waren terechtgekomen.
Enkele dagen later kwam een buurman vertellen dat men de gouden bruiloft van zijn ouders enkele weken voordien in de herberg had gevierd. Familieleden die niet onmiddellijk in de buurt woonden waren blijven slapen. “Het was een bijdehandse oplossing” vond hij “en ….wij dachten dat jullie nooit meer zouden terugkeren. Iedereen was er van overtuigd dat jullie dood waren.” Op de vraag van mijn moeder wie er de winkel had leeggeplunderd stak hij beide handen in de lucht. Hij wist van niets. En daarmee moesten mijn ouders het stellen.
Met vereende krachten togen wij aan de slag om de boel weer op te ruimen. Het duurde ettelijke weken eer alles weer een beetje op orde was . De scheepvaart hernam en stilaan ook het gewone leven. Zover de oorlog het toeliet. De klanten kwamen weer terug. De beschadigde voorgevel en de verfvlek in de winkel, die onmogelijk helemaal te verwijderen was bleef ons nog lange jaren herinneren aan onze thuiskomst In geen tijd waren mijn mooie herinneringen aan Saint Julien ver weg.
Bij het opruimen kwam mijn moeder er achter dat er nogal wat muizen in het huis en op zolder verblijf hielden.
Zij stuurde mij naar haar zus om een cyperse kat te halen; dat waren de beste muizenvangers beweerde ze. Mijn tante stopte een rossige kat in een zak en ik trok weer naar huis. Maar een kat in een zak kan je weliswaar niet zien maar voelen des te beter. Tegen dat ik weer thuis was had de cyperse heel mijn rug kapot gekrabd. Ons moeder was kontent. De muizen allicht niet. Sindsdien heb ik een grondige hekel aan alle soorten katten …en zij aan mij ook peins ik; want later heb ik nog één en ander meegemaakt met katten. Maar dat vertel ik later nog wel eens.
Mijn bedrage tot de wederopbouw van ons dagelijks bestaan was er een waar ik mij goed in kon vinden. Na school moest ik vooral zorgen voor boodschappen die vooral bestonden uit het ophalen van melk, eieren,soms wat graan of patatten bij de omliggende boeren. Zo kwam ik eens op een boerderij terecht en vermits ik niemand op het erf, noch in de woonkamer zag waagde ik mij roepend verder het huis in. En daar zag ik plots onze koffiemolen staan. Opwindend was dat. Achter mij hoorde ik gerucht. Het was de boerin. Zo een koffiemolen hadden wij thuis ook zei ik. Juist dezelfde.”Jaaa “zei ze” tiens!” Zij bezorgde mij de melk waar ik om kwam en opgewonden keerde ik naar huis terug om mijn ontdekking thuis te vertellen.
Nog dezelfde avond stond de koffiemolen terug in de winkel. Hélaas voor lange tijd ongebruikt. Maar dat wisten wij toen nog niet.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Waarom zouden je oorlogs - en andere - verhalen niet interessant zijn Wout?Wout schreef:18
Weer thuis.
Misschien zijn mijn oorlogsverhalen niet interessant voor iedereen en daar kan ik natuurlijk inkomen. Maar ik ben er aan begonnen en zal nu voortdoen.Het blijkt dat mijn familie en nageslacht, zonen en kleinzonen, het tof vinden dat zij iets te weten komen uit mijn jeugd waarvan zij geen vermoeden hadden. Daarom …..
Wees ervan overtuigd dat heel wat mensen hier komen lezen maar nooit eens een woordje van aanmoediging neerschrijven. Ofwel weten ze niet hoe ze een antwoord moeten plaatsen (is nochtans niet moeilijk, kijk onderaan de bladzijde) ofwel denken ze er gewoon niet aan hoeveel plezier het ons doet als we ondervinden dat we gelezen worden.
Anderzijds ben ik al blij als de familie of nageslacht (zoals jij dat noemt) onze verhalen tof vinden. Wij hebben zeker niet de pretentie van een groot schrijver te zijn (daarom zijn we niet lang genoeg naar school geweest, hé) maar toch zijn er genoeg mensen die van onze eenvoudig geschreven vertellingen kunnen genieten.
Dus voortdoen zou ik zeggen en je niks aantrekken. Wij lusten nog van jou verhalen, kom er maar mee af.
Groetjes
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
allo Wout ;ik vind uw verhalen heel goe hoor maar kan er zelf niet veel over vertellen en zo kom ik alleen maar lezen
Groeten aan iedereen
victorina
Groeten aan iedereen
victorina
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Bedankt Fikske en Viktorinavdp nu ga ik er een beetje van blozen. Het was niet de bedoeling om complimentjes te vissen maar toch bedankt. Het is fijn. Die verhalen zijn voor mij ook een soort motivatie om bij te blijven en niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk alert te blijven. Inderdaad ik heb niet zo lang school gelopen maar ik leerde wel elke dag iets en sloeg het op in mijn "weke" schijf. En soms moet je eens een back-up maken nietwaar. Tot weldra als ik nog eens een verlicht kwartiertje heb. Ook van jullie verhalen leer ik iets en dat maakt mijn dag altijd goed.
Goede nacht! wout..
Goede nacht! wout..
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Zeker Wout. Ik denk dat Jeronimo en anderen er ook zo over denken.Wout schreef:Bedankt Fikske en Viktorinavdp nu ga ik er een beetje van blozen. Het was niet de bedoeling om complimentjes te vissen maar toch bedankt. Het is fijn. Die verhalen zijn voor mij ook een soort motivatie om bij te blijven en niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk alert te blijven. Inderdaad ik heb niet zo lang school gelopen maar ik leerde wel elke dag iets en sloeg het op in mijn "weke" schijf. En soms moet je eens een back-up maken nietwaar. Tot weldra als ik nog eens een verlicht kwartiertje heb. Ook van jullie verhalen leer ik iets en dat maakt mijn dag altijd goed.
Goede nacht! wout..
Wij hebben hier een fantastisch medium om onze vaardigheden in het schrijven te oefenen. Dit, en andere, forums laten ons toe om wat we graag eens op papier zouden zetten ook daadwerkelijk aan iedereen (die het wil) te laten lezen.
Je kan wel op je eentje van alles neerpennen maar als je weet dat je schrijfsels gelezen worden en ook soms wat commentaar (positief of negatief) krijgen dan werkt dat toch nog meer motiverend, nietwaar?
Groetjes aan iedereen.
Tot schrijfs
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
wizard2 - Lid geworden op: 04 aug 2007, 17:06
- Locatie: hasselt
beste vrienden 70plussers. ik heb jullie verhalen met zeer veel belangstelling en plezier gelezen. ik kan jullie enkel aanmoedigen om verder te doen want deze topic wordt hoogstwaarschijnlijk door nog veel meer "stille lezers" gevolgd dan ikzelf. ik heb er 5 dagen over gedaan om alles uit te lezen en het leest zich als een spannend boek. ik heb ook niet nagelaten om wat "publiciteit" over jullie topic te maken in andere topics.
proficiat en hopelijk tot de volgende verhalen.
proficiat en hopelijk tot de volgende verhalen.
leven en laten leven
wizard2
wizard2
-
Tillie - Lid geworden op: 28 jul 2004, 23:20
- Locatie: Kempen
Om goed()e verhaaltjes te kunnen vertellen moet je niet noodzakelijk lang naar school hebben gegaan.
Dat zit gewoon in je. Doe zo voort. Ik kom hier tussendoor ook altijd genieten.
Enne, wij werden vroeger toch beter gedrild om op korte tijd, mooi en zonder fouten te schrijven.
Dat zit gewoon in je. Doe zo voort. Ik kom hier tussendoor ook altijd genieten.
Enne, wij werden vroeger toch beter gedrild om op korte tijd, mooi en zonder fouten te schrijven.
Zonder vrouwen gaat het niet, dat heeft zelfs God moeten toegeven.
Duse
Duse
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Boeren,
In onze jonge tijd, nu spreek ik van voor de oorlog, was bijna iedereen boer.
Zij het met een of ander bijverdienste, de bedrijfjes waren zo klein dat het meer overleven was dan er warmkes in te zitten.
In het begin heb ik gesproken van boeren met één koe of enkele schapen, wel zij gingen naar Brussel werken, de dieren werden langs de bermen gebonden .
Anderen hadden een bijverdienste als mandenmaker, klompenmaker, wagenmaker, Smid, ja zelfs de schoenmaker en kleermaker hadden een voorschoot grond en enkele schapen, geiten, kippen en konijnen. Natuurlijk had iedereen aardbeien staan, de markt van Sch……l was toen de bekendste markt voor Brussel en omstreken.
Wij thuis voelden ons bij de betere boeren met een paard, drie koeien, een paar jonge vaarzen en een viertal varkens, waarvan er jaarlijks eentje het bezoek kreeg van de beer, de eigenaar hiervan deed zijn ronde langs de boerderijen met een karretje getrokken dooreen ezel, en zo kwamen er een twaalftal biggetjes waarvan er vier vetgemest werden
eentje ervan werd geslacht tegen de kermis, spek en hespen belandden in de vleeskuip.natuurlijk liep er ook een kudde kippen en een hok met konijnen.
Na de oorlog was dat natuurlijk niet meer leefbaar mijn oudste broer deed de boerderij voort, kocht de nodige machines
en specialiseerde zich in aardbeien, laagstam- en kleinfruit.
Iedere avond was het bij ons vergadering van de buurvrouwen, kwestie van een babbeltje te slaan en hun dagelijkse verse melk, sommigen bleven zólang dat hun melk reeds gekookt was op de Leuvense stoof eer ze vertokken.
Ooit gehoord de grap met de haantjes? Mijn oudste zus ging trouwen en we zouden haantjes vetten, de tijd begon te korten en die beestjes maar niet vet te krijgen.!! Het spreekwoord indachtig” ne goeien haan mag niet vet zijn” deed mijn vader naar de noodrem grijpen, hij bond de poten van die sukkelaars samen zodat ze niet meer op de kippen konden springen en ja , dat hielp, op de bruiloft werden jonge malse haantjes opgediend.
Nu mijn verhaal over dat melken, de gewoonte was, de mannen doen het werk in de stal maar melken is voor ’t vrouwvolk.
Op zekere dag kwamen de buurvrouwen toe maar er was niemand thuis, toen mijn ouders niet kwamen opdagen nam ik het besluit;
” kzalle kik wel melken”;….. mij geïnstalleerd op de pikkelstoel maar …… dat viel echt niet mee!!!!! Ik kon zelfs nog de emmer niet raken
de melk liep mijn benen af en mijn klompen stonden onder de melk, neen dat ging niet.
Een der vrouwen zag mijn gesukkel en zei; ge zult er ook nie veel van vergeten en kroop zelf onder de koe, waarop ze in geen tijd een volle emmer met schuim had.
Later toen ik het bedrijf overnam heb ik eerst de dieren aan de deur gezet en mij meer
gespecialiseerd in tuinbouw onder glas.
In onze jonge tijd, nu spreek ik van voor de oorlog, was bijna iedereen boer.
Zij het met een of ander bijverdienste, de bedrijfjes waren zo klein dat het meer overleven was dan er warmkes in te zitten.
In het begin heb ik gesproken van boeren met één koe of enkele schapen, wel zij gingen naar Brussel werken, de dieren werden langs de bermen gebonden .
Anderen hadden een bijverdienste als mandenmaker, klompenmaker, wagenmaker, Smid, ja zelfs de schoenmaker en kleermaker hadden een voorschoot grond en enkele schapen, geiten, kippen en konijnen. Natuurlijk had iedereen aardbeien staan, de markt van Sch……l was toen de bekendste markt voor Brussel en omstreken.
Wij thuis voelden ons bij de betere boeren met een paard, drie koeien, een paar jonge vaarzen en een viertal varkens, waarvan er jaarlijks eentje het bezoek kreeg van de beer, de eigenaar hiervan deed zijn ronde langs de boerderijen met een karretje getrokken dooreen ezel, en zo kwamen er een twaalftal biggetjes waarvan er vier vetgemest werden
eentje ervan werd geslacht tegen de kermis, spek en hespen belandden in de vleeskuip.natuurlijk liep er ook een kudde kippen en een hok met konijnen.
Na de oorlog was dat natuurlijk niet meer leefbaar mijn oudste broer deed de boerderij voort, kocht de nodige machines
en specialiseerde zich in aardbeien, laagstam- en kleinfruit.
Iedere avond was het bij ons vergadering van de buurvrouwen, kwestie van een babbeltje te slaan en hun dagelijkse verse melk, sommigen bleven zólang dat hun melk reeds gekookt was op de Leuvense stoof eer ze vertokken.
Ooit gehoord de grap met de haantjes? Mijn oudste zus ging trouwen en we zouden haantjes vetten, de tijd begon te korten en die beestjes maar niet vet te krijgen.!! Het spreekwoord indachtig” ne goeien haan mag niet vet zijn” deed mijn vader naar de noodrem grijpen, hij bond de poten van die sukkelaars samen zodat ze niet meer op de kippen konden springen en ja , dat hielp, op de bruiloft werden jonge malse haantjes opgediend.
Nu mijn verhaal over dat melken, de gewoonte was, de mannen doen het werk in de stal maar melken is voor ’t vrouwvolk.
Op zekere dag kwamen de buurvrouwen toe maar er was niemand thuis, toen mijn ouders niet kwamen opdagen nam ik het besluit;
” kzalle kik wel melken”;….. mij geïnstalleerd op de pikkelstoel maar …… dat viel echt niet mee!!!!! Ik kon zelfs nog de emmer niet raken
de melk liep mijn benen af en mijn klompen stonden onder de melk, neen dat ging niet.
Een der vrouwen zag mijn gesukkel en zei; ge zult er ook nie veel van vergeten en kroop zelf onder de koe, waarop ze in geen tijd een volle emmer met schuim had.
Later toen ik het bedrijf overnam heb ik eerst de dieren aan de deur gezet en mij meer
gespecialiseerd in tuinbouw onder glas.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Hallo iedereen,tjonge tjonge toch jullie hebben dit weer bijzonder goed gedaan.
Wout je doet dat zeker goed en wees gerust wat fikske zegt is waar hoor.Hier worden de verhalen gelezen.Ik mag hier binnen gratis als trouwe fan
Hallo Vic alles goed?
En dat Wizard reklame maakt op ander topic's kan ik van meespreken is het niet Wizard...
Tillie hi,ik wist niet dat jij hier ook kwam lezen
Jeronimo tot de volgende ronde ik lees graag wat er in sch....l gebeurde
Fikske groetjes in st......l
Wout je doet dat zeker goed en wees gerust wat fikske zegt is waar hoor.Hier worden de verhalen gelezen.Ik mag hier binnen gratis als trouwe fan
Hallo Vic alles goed?
En dat Wizard reklame maakt op ander topic's kan ik van meespreken
is het niet Wizard...Tillie hi,ik wist niet dat jij hier ook kwam lezen
Jeronimo tot de volgende ronde ik lees graag wat er in sch....l gebeurde
Fikske groetjes in st......l
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hé, dat is een verrassing, Jadi!
Lang geleden dat we je nog hier gelezen hebben. En Wizard en Tillie! Welkom wij genieten van jullie commentaar. Het mag ook al eens kritiek zijn hoor, op die manier leert men het best.
Dit is geen verhaaltje van zéér lang geleden (oorlogstijd) maar toch denk ik dat velen het zullen herkennen.
1978 - - De Wielertoeristen
Toen ik en mijn knieën nog jong waren heb ik me ooit laten ompraten om op zondagmorgen met de wielertoeristen de wegen tussen Brussel en Leuven onveilig te maken.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor de mannen en vrouwen, die bovenaan elke heuveltop op mij stonden te wachten tot ik hijgend en met de tong uit mijn mond bij hen kwam aansluiten.
Het was naïef van mij om te denken dat ze me even zouden laten uitblazen ... Nee hoor! Zodra mijn voorwiel ter hoogte van het achterwiel van mijn wachtende ‘vrienden’ kwam, spurtten ze weer weg - bergafwaarts.
Niet opgeven, dacht ik dan, en liet me met mijn volle 80 kg in ware doodsverachting naar beneden ‘vallen’.
Als de afdaling lang genoeg was kon het zelfs gebeuren dat ik er een paar voorbij zoefde maar na 100 meter bergop staken ze me weer grinnikend voorbij, de stinkerds.
Na afloop, in het stamcafé, zaten ze al aan hun tweede of derde pint te nippen als ik puffend het einde had gehaald.
Opmerkingen als: “Wel, ben je verloren gereden?” of “ Gij hebt ergens anders al iets gedronken zeker?!” waren niet van de lucht.
Ik verdenk er hen zelfs van dat ze twee, zelfs drie pinten tegelijk bestelenden om mij te kunnen affronteren.
Soit. Die martelingen op zondagmorgen hebben niet lang geduurd en de aanleiding om definitief te stoppen kwam door mijn twee tienerzonen.
Hun moeder was bezig met confituur te maken en plots stelde mijn vrouwtje vast dat ze nog een paar kilo’s griessuiker te kort kwam.
Ze stuurde inderhaast de twee rakkers naar de winkel en maande hen aan zich te haasten want het fruit stond al te pruttelen in de koperen ketel.
Mijn (semi-) koersfiets deed dienst als snel vervoermiddel en de snoodaards hadden er niks beter op gevonden dan het pak suiker op de bagagedrager vast te binden.
Thuisgekomen zagen ze dat één van de zakken gescheurd was en er nogal veel zoetigheid tussen het kamwiel en de ketting terecht was gekomen.
Niks zeggen natuurlijk, en gauw, gauw de fiets op zijn vertrouwde plaats stallen.
Als pa die zondagmorgen zijn eerste pedaalslagen gaf voelde hij al dadelijk dat er iets niet klopte. Nog nooit had hij moeten trappen op dat korte stukje bergaf naar het stamcafé.
De mecanicien - wielertoerist van dienst had dadelijk gezien wat er scheelde en gaf mij de goede raad om terug naar huis te keren en vandaag niet mee te fietsen.
Bij mijn thuiskomen lagen die twee schavuiten dubbel geplooid van het lachen. Ze bekenden dadelijk dat ze niets hadden gezegd om eens goed te kunnen lachen met hun 'sportieve vader'.
Met tegenzin hebben ze daarna mijn fiets helemaal schoon gemaakt, maar de goesting om mezelf elke zondag af te beulen was definitief over.
De wielertoeristen konden het beter zonder mij stellen.
Wanneer ik ze nu op zondagmorgen op straat in mijn richting zie
aankomen haast ik me vlug op de stoep want ze zijn bekwaam van me omver te rijden.
“Hé, wanneer kom je terug?” Durven ze wel eens roepen.
“Terugkomen? In geen honderd jaar! Jullie rijden net als duivels.”
Wielertoeristen? ... Wielerterroristen ja!
Lang geleden dat we je nog hier gelezen hebben. En Wizard en Tillie! Welkom wij genieten van jullie commentaar. Het mag ook al eens kritiek zijn hoor, op die manier leert men het best.
Dit is geen verhaaltje van zéér lang geleden (oorlogstijd) maar toch denk ik dat velen het zullen herkennen.
1978 - - De Wielertoeristen
Toen ik en mijn knieën nog jong waren heb ik me ooit laten ompraten om op zondagmorgen met de wielertoeristen de wegen tussen Brussel en Leuven onveilig te maken.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor de mannen en vrouwen, die bovenaan elke heuveltop op mij stonden te wachten tot ik hijgend en met de tong uit mijn mond bij hen kwam aansluiten.
Het was naïef van mij om te denken dat ze me even zouden laten uitblazen ... Nee hoor! Zodra mijn voorwiel ter hoogte van het achterwiel van mijn wachtende ‘vrienden’ kwam, spurtten ze weer weg - bergafwaarts.
Niet opgeven, dacht ik dan, en liet me met mijn volle 80 kg in ware doodsverachting naar beneden ‘vallen’.
Als de afdaling lang genoeg was kon het zelfs gebeuren dat ik er een paar voorbij zoefde maar na 100 meter bergop staken ze me weer grinnikend voorbij, de stinkerds.
Na afloop, in het stamcafé, zaten ze al aan hun tweede of derde pint te nippen als ik puffend het einde had gehaald.
Opmerkingen als: “Wel, ben je verloren gereden?” of “ Gij hebt ergens anders al iets gedronken zeker?!” waren niet van de lucht.
Ik verdenk er hen zelfs van dat ze twee, zelfs drie pinten tegelijk bestelenden om mij te kunnen affronteren.
Soit. Die martelingen op zondagmorgen hebben niet lang geduurd en de aanleiding om definitief te stoppen kwam door mijn twee tienerzonen.
Hun moeder was bezig met confituur te maken en plots stelde mijn vrouwtje vast dat ze nog een paar kilo’s griessuiker te kort kwam.
Ze stuurde inderhaast de twee rakkers naar de winkel en maande hen aan zich te haasten want het fruit stond al te pruttelen in de koperen ketel.
Mijn (semi-) koersfiets deed dienst als snel vervoermiddel en de snoodaards hadden er niks beter op gevonden dan het pak suiker op de bagagedrager vast te binden.
Thuisgekomen zagen ze dat één van de zakken gescheurd was en er nogal veel zoetigheid tussen het kamwiel en de ketting terecht was gekomen.
Niks zeggen natuurlijk, en gauw, gauw de fiets op zijn vertrouwde plaats stallen.
Als pa die zondagmorgen zijn eerste pedaalslagen gaf voelde hij al dadelijk dat er iets niet klopte. Nog nooit had hij moeten trappen op dat korte stukje bergaf naar het stamcafé.
De mecanicien - wielertoerist van dienst had dadelijk gezien wat er scheelde en gaf mij de goede raad om terug naar huis te keren en vandaag niet mee te fietsen.
Bij mijn thuiskomen lagen die twee schavuiten dubbel geplooid van het lachen. Ze bekenden dadelijk dat ze niets hadden gezegd om eens goed te kunnen lachen met hun 'sportieve vader'.
Met tegenzin hebben ze daarna mijn fiets helemaal schoon gemaakt, maar de goesting om mezelf elke zondag af te beulen was definitief over.
De wielertoeristen konden het beter zonder mij stellen.
Wanneer ik ze nu op zondagmorgen op straat in mijn richting zie
aankomen haast ik me vlug op de stoep want ze zijn bekwaam van me omver te rijden.
“Hé, wanneer kom je terug?” Durven ze wel eens roepen.
“Terugkomen? In geen honderd jaar! Jullie rijden net als duivels.”
Wielertoeristen? ... Wielerterroristen ja!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Tillie - Lid geworden op: 28 jul 2004, 23:20
- Locatie: Kempen
hallo Jadi, zo ontmoeten we elkaar hier ook eens.
Ik kom op vele plaatsen, tenminste, ik probeer dat toch. Vroeger lukte dat wel beter.
Ik heb deze topic eens toevallig ontdekt in het café, toen ik daar de naam van Wout tegenkwam. 
Ik kom op vele plaatsen, tenminste, ik probeer dat toch. Vroeger lukte dat wel beter.
Ik heb deze topic eens toevallig ontdekt in het café, toen ik daar de naam van Wout tegenkwam. Zonder vrouwen gaat het niet, dat heeft zelfs God moeten toegeven.
Duse
Duse
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Tilly :ge zegt wel dat we vroeger beter, of zonder fouten konden schrijven maar ik begin aan alles te twijfelen zou wel liefst terug naar school gaan
hoy Jadi met mij alles goed hoor en waar zijt gij bezig voor den ogenblik?
Dat verhaal met de fiets doet mij ook nog aan iets denken
Mijn ouders hadden een viswinkel en op een keer hadden wij paling te kort en die konden wij bij een bevriende vishandel gaan ophalen wel ik was de uitverkorene omdat te doen en die paling werd goed ingepakt vanachter op de fiets gebonden
Moet ik nog vertellen dat ik zonder paling ben thuisgekomen
Groeten aan iedereen
Victorina
hoy Jadi met mij alles goed hoor en waar zijt gij bezig voor den ogenblik?
Dat verhaal met de fiets doet mij ook nog aan iets denken
Mijn ouders hadden een viswinkel en op een keer hadden wij paling te kort en die konden wij bij een bevriende vishandel gaan ophalen wel ik was de uitverkorene omdat te doen en die paling werd goed ingepakt vanachter op de fiets gebonden
Moet ik nog vertellen dat ik zonder paling ben thuisgekomen
Groeten aan iedereen
Victorina