cactusstekels
-
jancactus - Lid geworden op: 06 nov 2006, 10:41
- Locatie: meerhout
Een dag,
Wanneer de dag zich stilaan dooft
en blank de maan met al haar telgen
wandelt zachtjes door het hemelruim
Dan wordt het stil…
De lente staat reeds voor de deur
een ruiker narcis in de hand
maar winter is nog aan de macht
’t is koud en kil
ik staar mijmerend door het raam
en zie mensen jagen, spurten
schoppen tegen cirkels van huis, geld, haard
ik voel me … iel
want niemand heeft mijn wereld gezien!
Wanneer de dag zich stilaan dooft
en blank de maan met al haar telgen
wandelt zachtjes door het hemelruim
Dan wordt het stil…
De lente staat reeds voor de deur
een ruiker narcis in de hand
maar winter is nog aan de macht
’t is koud en kil
ik staar mijmerend door het raam
en zie mensen jagen, spurten
schoppen tegen cirkels van huis, geld, haard
ik voel me … iel
want niemand heeft mijn wereld gezien!
stekelig maar tof
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
jancactus, ik had nog niet de tijd om door die stekeltjes van je te wandelen, tot deze morgen...
Ik heb mijn laarzen aangetrokken, om niet te fel geprikt te worden,
maar dat was helemaal niet nodig.
Ik ben alleen maar gevoeligheid tegen gekomen, emoties, verwachtingen
en zacht gevooisde lettergrepen.
TOF, jancactus, schrijf maar meer van dat, zodat ik nog dikwijls kan komen lezen. En dank je wel voor de OPEN DEUR!
ria
Ik heb mijn laarzen aangetrokken, om niet te fel geprikt te worden,
maar dat was helemaal niet nodig.
Ik ben alleen maar gevoeligheid tegen gekomen, emoties, verwachtingen
en zacht gevooisde lettergrepen.
TOF, jancactus, schrijf maar meer van dat, zodat ik nog dikwijls kan komen lezen. En dank je wel voor de OPEN DEUR!
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Nieuw jaar
't Is weer zover............
We draaien de laatste bladzijde
van het boek "2006" weldra om.
Ooit zullen we er in gedachten nog
wel eens in terugblikken,
met gemengde gevoelens wellicht,
want vreugde en verdriet durfden
elkaar wel eens af te wisselen.
Geen mens ontkomt er aan!
We beginnen met z'n allen aan
het nieuwe boek "2007",volledig
maagdelijk blank nog.En hoe we
dat gaan invullen blijft voorlopig
nog een vraagteken......?
Al heeft ieder van ons vandaag
het vaste voornemen om dat
naar best vermogen te doen.
Wij hopen dat ieder van u er
in lukt om voldoenig te vinden op
elke bladzijde.
Wij wensen iedereen het allerbeste
voor het nieuwe jaar.Een jaar
boordevol goede gezondheid,
met zo weinig mogelijk droefenis,
maar met zoveel mogelijk vreugde
diep in 's mensen hart!
Bosrankje en Alterego
't Is weer zover............
We draaien de laatste bladzijde
van het boek "2006" weldra om.
Ooit zullen we er in gedachten nog
wel eens in terugblikken,
met gemengde gevoelens wellicht,
want vreugde en verdriet durfden
elkaar wel eens af te wisselen.
Geen mens ontkomt er aan!
We beginnen met z'n allen aan
het nieuwe boek "2007",volledig
maagdelijk blank nog.En hoe we
dat gaan invullen blijft voorlopig
nog een vraagteken......?
Al heeft ieder van ons vandaag
het vaste voornemen om dat
naar best vermogen te doen.
Wij hopen dat ieder van u er
in lukt om voldoenig te vinden op
elke bladzijde.
Wij wensen iedereen het allerbeste
voor het nieuwe jaar.Een jaar
boordevol goede gezondheid,
met zo weinig mogelijk droefenis,
maar met zoveel mogelijk vreugde
diep in 's mensen hart!
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Muiske - Lid geworden op: 29 mei 2005, 12:00
VANDAAG HOOP IK VOOR IEDEREEN EEN HEEL MOOI AFSCHEID
VAN HET JAAR 2006 EN MOGEN WE HOPEN DAT HET JAAR 2007
VREUGDEVOL EN GEZOND MAG ZIJN
ZONDER VERDRIET OF PIJN...........
DAT JULLIE STILLE DROMEN UIT MOGEN KOMEN
VOOR WIE ZICH EENZAAM OF VERDRIETIG VOELT
HOOP IK DAT ER LICHT KOMT IN DE DUISTERNIS
MUISKE
ZOMAAR VOOR IEMAND AARDIG ZIJN IS VOOR JE ZELF,
MAAR OOK VOOR DE ANDER FIJN
MAAR OOK VOOR DE ANDER FIJN
-
jancactus - Lid geworden op: 06 nov 2006, 10:41
- Locatie: meerhout
Wat is de vuistregel voor discriminatie?
Ik voel me eigenlijk niet heel goed. Eigenlijk zo een beetje onzeker.
Feitelijk bekakt. In de grond ben ik overigens zwaar gefrustreerd,
Hoewel dat zoiets nu niet direct mijn doen is.
In principe ben ik een immer goedgemutste jongen. Steeds een lach
en een groet voor iedereen. Ja, zelfs sociaal geëngageerd. Een goed
karakter en een klein inkomen. Een doodnormale, breeddenkende
Jan Modaal.
En nu heeft dat warme, genoegzame zelfvertrouwen een deuk gekregen.
Stel je in mijn plaats…
In onze straat staan twee kleine huisjes, pal naast elkaar. Zelfs de voordeuren
staan naast elkaar.
In elk huis woont een Turk met zijn vrouw en familie. Twee doodbrave
jongens, niks op aan te merken. Zij werken samen in het glasfabriek.
Je ziet ze trouwens elke morgen broederlijk naast mekaar naar het werk
rijden met de fiets. En dan praten ze de ganse tijd gemoedelijk ondereen.
In ’t Turks natuurlijk, maar wie gaat daar nu een been over breken. Het
is tenslotte hun moedertaal.
In het weekend gaan ze samen in ’t zwart wat metsel-
of wat voegwerk doen. Nijvere jongens, dus. En de vrouwen komen ook
zeer goed overeen, want die gaan zelfs samen met de mercedes winkelen.
De mannen zijn overigens zeer geëmancipeerd, ze moeten naar hun vrouw
luisteren, dat heb ik trouwens zelf al gezien.
’s Avonds, na ’t eten, zitten ze in hun deurgat broederlijk naast elkaar
sigaretjes te paffen. Want ze mogen van hun eega niet binnen roken.
Net als wij Belgen.
Iedere avond passeer ik hen met mijn fiets en dan roep ik:”Iachsjamlar!”.
Dat betekent zoiets als ‘goedenavond’ in het Turks. Ja, ik ben al enkele keren
naar hun moederland op vakantie geweest, als rotverwende toerist weliswaar.
Dan pik je op de duur wel enkele van die plaatselijke woorden mee. Je kan
ze wel niet schrijven, maar dat hoeft daar ook niet. En als ik dat dan zeg,
dan antwoorden die mannen vriendelijk:”Goedenavond.”, en paffen lustig verder.
Wat er nu de laatste tijd aan de hand, Joost mag het weten. Ze fietsen niet
meer samen naar het werk, de vrouwen gaan elk met hun eigen mercedes
winkelen… Enfin, het klikt niet meer. Als de kerels ’s avonds gegeten hebben,
dan gaan ze nog wel buiten roken, maar elk aan de andere kant van de
huisgevels. Op den duur heb ik het door, want ze beginnen zelfs tegen mekaar
te schelden dat het niet meer ophoudt. De ene roept:”Ellendige Turk!!!”; de
andere laat zich niet onbetuigd en tiert:”Stomme Koerd!!!”.
En ik, doodbrave jongen, passeer met mijn fiets en wat ik ze ook in mijn
vriendelijkheid toeroep, zij negeren mij, nukkig, handen in de zakken en
opgetrokken schouders. En paffen als twee stoomboten.
Nu ben ik heus geen vredesapostel, maar op een dag heb ik er schoon genoeg
van. Ik stop. Ik stap van mijn rijwiel. Ik ga op hen af. Net in het midden van
die twee ruziemakers. Ik zeg:”Jongens, jullie zijn toch twee landgenoten. Jullie delen hetzelfde werk. Jullie spreken dezelfde taal. Jullie hebben dezelfde godsdienst.
Jullie vrouwen dragen allebei een hoofddoek. Jullie zijn als het ware broeders.
Stop toch met dat ruziemaken. Laat dat over aan de Turken in Turkije, maar hier
Wonen jullie in België. Hier heerst geen discriminatie onder de Vlamingen. Kom…
geef mekaar de hand!”. Morrend en nukkend schudden ze uiteindelijk dan
toch de hand. En ik gelukkig.
Nu rijd ik al verscheidene dagen voorbij dat tweetal. Ze staan opnieuw met
elkander te paffen, maar maken nog steeds ruzie… en als ik passeer kruipen
ze als twee bloedsbroeders bijeen en brullen:”Vuile racist!!!”.
Wat heb ik toch misdaan?
Kom ik laatst bij een goede vriend,een Marokkaanse vriend. Die heeft twee
schapen. Twee rammen, bedoeld voor het offerfeest. De ene noemt hij ‘Döner’
en de andere heet ‘Kebab’. Misschien voor de grap, maar ja, een mens moet
eens kunnen lachen. Die beesten hebben steeds goed met elkaar opgeschoten.
En nu, sedert enkele weken staan ze met de hoorns tegen mekaar.
Jaja, ook van dattum… wie wil er nog een zuurtje?!?
Jancactus
Ik voel me eigenlijk niet heel goed. Eigenlijk zo een beetje onzeker.
Feitelijk bekakt. In de grond ben ik overigens zwaar gefrustreerd,
Hoewel dat zoiets nu niet direct mijn doen is.
In principe ben ik een immer goedgemutste jongen. Steeds een lach
en een groet voor iedereen. Ja, zelfs sociaal geëngageerd. Een goed
karakter en een klein inkomen. Een doodnormale, breeddenkende
Jan Modaal.
En nu heeft dat warme, genoegzame zelfvertrouwen een deuk gekregen.
Stel je in mijn plaats…
In onze straat staan twee kleine huisjes, pal naast elkaar. Zelfs de voordeuren
staan naast elkaar.
In elk huis woont een Turk met zijn vrouw en familie. Twee doodbrave
jongens, niks op aan te merken. Zij werken samen in het glasfabriek.
Je ziet ze trouwens elke morgen broederlijk naast mekaar naar het werk
rijden met de fiets. En dan praten ze de ganse tijd gemoedelijk ondereen.
In ’t Turks natuurlijk, maar wie gaat daar nu een been over breken. Het
is tenslotte hun moedertaal.
In het weekend gaan ze samen in ’t zwart wat metsel-
of wat voegwerk doen. Nijvere jongens, dus. En de vrouwen komen ook
zeer goed overeen, want die gaan zelfs samen met de mercedes winkelen.
De mannen zijn overigens zeer geëmancipeerd, ze moeten naar hun vrouw
luisteren, dat heb ik trouwens zelf al gezien.
’s Avonds, na ’t eten, zitten ze in hun deurgat broederlijk naast elkaar
sigaretjes te paffen. Want ze mogen van hun eega niet binnen roken.
Net als wij Belgen.
Iedere avond passeer ik hen met mijn fiets en dan roep ik:”Iachsjamlar!”.
Dat betekent zoiets als ‘goedenavond’ in het Turks. Ja, ik ben al enkele keren
naar hun moederland op vakantie geweest, als rotverwende toerist weliswaar.
Dan pik je op de duur wel enkele van die plaatselijke woorden mee. Je kan
ze wel niet schrijven, maar dat hoeft daar ook niet. En als ik dat dan zeg,
dan antwoorden die mannen vriendelijk:”Goedenavond.”, en paffen lustig verder.
Wat er nu de laatste tijd aan de hand, Joost mag het weten. Ze fietsen niet
meer samen naar het werk, de vrouwen gaan elk met hun eigen mercedes
winkelen… Enfin, het klikt niet meer. Als de kerels ’s avonds gegeten hebben,
dan gaan ze nog wel buiten roken, maar elk aan de andere kant van de
huisgevels. Op den duur heb ik het door, want ze beginnen zelfs tegen mekaar
te schelden dat het niet meer ophoudt. De ene roept:”Ellendige Turk!!!”; de
andere laat zich niet onbetuigd en tiert:”Stomme Koerd!!!”.
En ik, doodbrave jongen, passeer met mijn fiets en wat ik ze ook in mijn
vriendelijkheid toeroep, zij negeren mij, nukkig, handen in de zakken en
opgetrokken schouders. En paffen als twee stoomboten.
Nu ben ik heus geen vredesapostel, maar op een dag heb ik er schoon genoeg
van. Ik stop. Ik stap van mijn rijwiel. Ik ga op hen af. Net in het midden van
die twee ruziemakers. Ik zeg:”Jongens, jullie zijn toch twee landgenoten. Jullie delen hetzelfde werk. Jullie spreken dezelfde taal. Jullie hebben dezelfde godsdienst.
Jullie vrouwen dragen allebei een hoofddoek. Jullie zijn als het ware broeders.
Stop toch met dat ruziemaken. Laat dat over aan de Turken in Turkije, maar hier
Wonen jullie in België. Hier heerst geen discriminatie onder de Vlamingen. Kom…
geef mekaar de hand!”. Morrend en nukkend schudden ze uiteindelijk dan
toch de hand. En ik gelukkig.
Nu rijd ik al verscheidene dagen voorbij dat tweetal. Ze staan opnieuw met
elkander te paffen, maar maken nog steeds ruzie… en als ik passeer kruipen
ze als twee bloedsbroeders bijeen en brullen:”Vuile racist!!!”.
Wat heb ik toch misdaan?
Kom ik laatst bij een goede vriend,een Marokkaanse vriend. Die heeft twee
schapen. Twee rammen, bedoeld voor het offerfeest. De ene noemt hij ‘Döner’
en de andere heet ‘Kebab’. Misschien voor de grap, maar ja, een mens moet
eens kunnen lachen. Die beesten hebben steeds goed met elkaar opgeschoten.
En nu, sedert enkele weken staan ze met de hoorns tegen mekaar.
Jaja, ook van dattum… wie wil er nog een zuurtje?!?
Jancactus
stekelig maar tof
-
jancactus - Lid geworden op: 06 nov 2006, 10:41
- Locatie: meerhout
De sukkel
Op het werk had hij praat voor tien
Thuis heeft hij steeds gezwegen
Want hij was doodsbang dat zijn Mien
Met hem de vloer zou vegen
Zij noemde hem smalend een huisslaaf
En hij deed niets dan wenen
Bleef hij niet stil en doodbraaf
Nam hij beter maar de benen
Tenslotte, het moest er van komen
Zij gaf hem meer kijf dan voer
Begon de woede in hem te stomen
Hij plande de ultieme toer
Een wanhoopsdaad is niet voor bangen
Vrees houdt op bij iedereen
Hij heeft zich in de kelder opgehangen
Maar eerst schopte hij eens ferm tegen haar scheen
Laat dit verhaal de toekomst spenen
Verzint eer ge begint
Want bij een vrouw met lange tenen
Ben je van de rekening het kind
Op het werk had hij praat voor tien
Thuis heeft hij steeds gezwegen
Want hij was doodsbang dat zijn Mien
Met hem de vloer zou vegen
Zij noemde hem smalend een huisslaaf
En hij deed niets dan wenen
Bleef hij niet stil en doodbraaf
Nam hij beter maar de benen
Tenslotte, het moest er van komen
Zij gaf hem meer kijf dan voer
Begon de woede in hem te stomen
Hij plande de ultieme toer
Een wanhoopsdaad is niet voor bangen
Vrees houdt op bij iedereen
Hij heeft zich in de kelder opgehangen
Maar eerst schopte hij eens ferm tegen haar scheen
Laat dit verhaal de toekomst spenen
Verzint eer ge begint
Want bij een vrouw met lange tenen
Ben je van de rekening het kind
stekelig maar tof
-
jancactus - Lid geworden op: 06 nov 2006, 10:41
- Locatie: meerhout
De onschuld van een kind
Laatst vragen onze kinderen om hun kleine kroost enkele uren bij te houden. Zij willen sinterklaasaankopen doen. Daar hebben ze inderdaad dat jonge gezelschap niet bij nodig; dat begrijpen wij wel. Zij zijn tenandere nog steeds zo ‘gelovig’ en de kinderen willen die prille naiëviteit nog niet verstoren. Logisch met een kleintje van vier en een ukkepuk van twee…
Wij hebben nu eenmaal niet veel speelgoed in huis, maar het weinige dat we nog hebben, in twee bakken, is dan toch weer wat anders dan die bergen speelgoed die ze dagelijks bij hun thuis moeten beklimmen. Die oude auto’tjes en die enkele blokken spreken echt tot hun verbeelding.
Terwijl de kleintjes aan ’t spelen zijn, komt er een goede kameraad binnengestapt. Hij komt zijn pintje en zijn klapke halen. Nu heeft die kerel nogal tamelijk vuile praat bij en hij is bovendien niet de aanwezigheid van kleine kinderen gewend.
Hij vraagt mij:”Ken jij het verschil tussen beffen, baffen en boffen?”. Ik schud :”Neen.”, maar ik kijk ondertussen angstvallig naar de spelende kleintjes. Maar mijn vriend bazuint lachend verder:”Beffen ken je wel, hé? Wel, baffen is hetzelfde, maar dan tien centimeter verder naar achter, snap je? En boffen, dat doe je als moeder de vrouw zegt:’schat, je hoeft vanavond niet te baffen!’.”. Ik lach stilletjes, maar mijn eega kijkt verwijtend in de richting van de twee peuters. Die zijn zich van geen kwaad bewust en spelen lustig verder. Ik vraag mijn vriend toch beleefd om een ander onderwerp aan te snijden en hij snapt dat. Gelukkig maar!
Een paar maanden, of wat later, vragen de kinderen om hun telgjes voor een nachtje bij ons te houden. Zij zijn uitgenodigd voor een groot feest op de zoon zijn werk; ’t Kan laat worden; zij zullen hen ’s anderdaags ’s middags wel komen ophalen. Voor een grootouder is dat een godsgeschenk dat je onmogelijk kan weigeren. En de kindjes amuseren zich de ganse avond werkelijk kostelijk met oud speelgoed, videofilms en computerspelletjes met de bomma…
De avond vliegt voorbij…
De volgende ochtend, met de kinderen aan de ontbijttafel, een waar genoegen om die smikkelende snuitjes te zien. Mijn vrouwtje is wat down. Zij klaagt:”Jij hebt de ganse nacht zo erg liggen wroeten en hoesten dat ik haast geen oog dicht gedaan heb. Ik ga vanavond wat vroeger slapen en je moet me maar gerust laten.”. De oudste van onze twee kleintjes richt zijn hoofdje op en zegt tegen mij:”Da’s boffen, hé bompa!” en bijt in zijn boterham met choco. Ik zit perplex. Is dit toeval of zijn kinderen de dag van vandaag al zo snel voorgelicht?!?
Laatst vragen onze kinderen om hun kleine kroost enkele uren bij te houden. Zij willen sinterklaasaankopen doen. Daar hebben ze inderdaad dat jonge gezelschap niet bij nodig; dat begrijpen wij wel. Zij zijn tenandere nog steeds zo ‘gelovig’ en de kinderen willen die prille naiëviteit nog niet verstoren. Logisch met een kleintje van vier en een ukkepuk van twee…
Wij hebben nu eenmaal niet veel speelgoed in huis, maar het weinige dat we nog hebben, in twee bakken, is dan toch weer wat anders dan die bergen speelgoed die ze dagelijks bij hun thuis moeten beklimmen. Die oude auto’tjes en die enkele blokken spreken echt tot hun verbeelding.
Terwijl de kleintjes aan ’t spelen zijn, komt er een goede kameraad binnengestapt. Hij komt zijn pintje en zijn klapke halen. Nu heeft die kerel nogal tamelijk vuile praat bij en hij is bovendien niet de aanwezigheid van kleine kinderen gewend.
Hij vraagt mij:”Ken jij het verschil tussen beffen, baffen en boffen?”. Ik schud :”Neen.”, maar ik kijk ondertussen angstvallig naar de spelende kleintjes. Maar mijn vriend bazuint lachend verder:”Beffen ken je wel, hé? Wel, baffen is hetzelfde, maar dan tien centimeter verder naar achter, snap je? En boffen, dat doe je als moeder de vrouw zegt:’schat, je hoeft vanavond niet te baffen!’.”. Ik lach stilletjes, maar mijn eega kijkt verwijtend in de richting van de twee peuters. Die zijn zich van geen kwaad bewust en spelen lustig verder. Ik vraag mijn vriend toch beleefd om een ander onderwerp aan te snijden en hij snapt dat. Gelukkig maar!
Een paar maanden, of wat later, vragen de kinderen om hun telgjes voor een nachtje bij ons te houden. Zij zijn uitgenodigd voor een groot feest op de zoon zijn werk; ’t Kan laat worden; zij zullen hen ’s anderdaags ’s middags wel komen ophalen. Voor een grootouder is dat een godsgeschenk dat je onmogelijk kan weigeren. En de kindjes amuseren zich de ganse avond werkelijk kostelijk met oud speelgoed, videofilms en computerspelletjes met de bomma…
De avond vliegt voorbij…
De volgende ochtend, met de kinderen aan de ontbijttafel, een waar genoegen om die smikkelende snuitjes te zien. Mijn vrouwtje is wat down. Zij klaagt:”Jij hebt de ganse nacht zo erg liggen wroeten en hoesten dat ik haast geen oog dicht gedaan heb. Ik ga vanavond wat vroeger slapen en je moet me maar gerust laten.”. De oudste van onze twee kleintjes richt zijn hoofdje op en zegt tegen mij:”Da’s boffen, hé bompa!” en bijt in zijn boterham met choco. Ik zit perplex. Is dit toeval of zijn kinderen de dag van vandaag al zo snel voorgelicht?!?
stekelig maar tof
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Wel, wel, jancactus,
sedert 4 december 2006, hier geen activiteit meer.
Nu, vanaf 3november (-eergisteren-), vier schrijfsels
na elkaar.
Voor mij niet gelaten, integendeel, ik houd van je stijl.
Kom hier maar wat regelmatiger.
groeten in vriendschap - -denook- -
sedert 4 december 2006, hier geen activiteit meer.
Nu, vanaf 3november (-eergisteren-), vier schrijfsels
na elkaar.
Voor mij niet gelaten, integendeel, ik houd van je stijl.
Kom hier maar wat regelmatiger.
groeten in vriendschap - -denook- -
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
Ik had het de laatste dagen druk met mijn bezoek uit Duitsland, het bundeltje 'op weg naar 01 november' en de dagdagelijkse dingen. Maar ben blij dat ik, nu het bezoek weer weg is, het bundeltje gereed voor de drukproef en ik een beetje meer tijd heb (al smarten mij de beelden van de actualiteit), toch even, voor het eerst en zeker niet het laatst, langs kan komen hier.
Tabasco / Mexico
Het land verdwijnt
De laatste dromen
zijn vermoeide nachten
Verwilderd blaffen
honden onze tijd
naar ’t eeuwig wachten
Het water heeft herinnering
verloren vriest de koude
in de aderen
Om ’t blote hoofd objecten
verklaren dood aan ’t leven
en storten zich in ’t waterbed
Niemand weet wat komt
weet nog steeds niet
wie het red.
**********
sunset 05-11-2007
**********
Groetjes en nog een prettige dag,
sunset
_________________
Tabasco / Mexico
Het land verdwijnt
De laatste dromen
zijn vermoeide nachten
Verwilderd blaffen
honden onze tijd
naar ’t eeuwig wachten
Het water heeft herinnering
verloren vriest de koude
in de aderen
Om ’t blote hoofd objecten
verklaren dood aan ’t leven
en storten zich in ’t waterbed
Niemand weet wat komt
weet nog steeds niet
wie het red.
**********
sunset 05-11-2007
**********
Groetjes en nog een prettige dag,
sunset
_________________
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
jancactus - Lid geworden op: 06 nov 2006, 10:41
- Locatie: meerhout
Burgerlijk bezien
Ik hou van jou
Jij houdt van mij
Wij houden van mekaar
Jij blijft me trouw
Dus huwen wij
Nog voor ’t einde van dit jaar
Want als ik bouw
Een nest voor jou
Met al de rest vandoen
Dan eis ik jou
Tot vrouw, heel gauw
En ring je uit fatsoen
Jij bent mijn vrouw
En zoekt heel nauw
Een baan als lerares
Ik werk me blauw
Dan vind ik gauw
Een lieve minnares
Van zulk verhaal
Geloof me vrij
Verwatert elk rijm
Maar elke man
Droomt soms hiervan
Al houdt hij dat geheim…
Ik hou van jou
Jij houdt van mij
Wij houden van mekaar
Jij blijft me trouw
Dus huwen wij
Nog voor ’t einde van dit jaar
Want als ik bouw
Een nest voor jou
Met al de rest vandoen
Dan eis ik jou
Tot vrouw, heel gauw
En ring je uit fatsoen
Jij bent mijn vrouw
En zoekt heel nauw
Een baan als lerares
Ik werk me blauw
Dan vind ik gauw
Een lieve minnares
Van zulk verhaal
Geloof me vrij
Verwatert elk rijm
Maar elke man
Droomt soms hiervan
Al houdt hij dat geheim…
stekelig maar tof