Samen dichten, samen schrijven...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Mijn herinneringen...
Ik delf in mijn hoofd naar mijn verste Sinterklaasherinneringen. Ik denk dat ik zo'n jaar of zes was. Er wordt aan de deur geklopt, de achterdeur. We hadden trouwens geen bel in die tijd. De Sint komt binnen in gezelschap van zijn zwarte knecht. De grote man met witte baard en mijter boezemde ontzag in en die knecht nog meer. Zodat ik spontaan in een huilbui uitbarste en me verschool achter moeders rokken. Na aandringen heb ik de Sint al snotterend een handje gegeven.
Zwarte Piet had meer belangstelling voor mijn oudere zussen. Ik was één van de jongste thuis en had een hele resem oudere zussen.
Piet stopte wel wat niknakjes in mijn gauwgevulde kinderhand en toen het koppel het huis verliet gooide hij nog wat van die koekjes, met suikeren topje, door de kamer. Eén van mijn oudste zussen begeleidde Sint en Piet naar buiten. Om te wijzen waar de andere kindjes in onze straat woonden, denk ik. Toen ze terug binnenkwam had ze wat zwarte strepen op haar blozende kaken. Ik hield wel van de Sinterklaasgeschenkjes, maar minder van zo'n ontmoeting.
Op de vooravond van Sinterklaas zetten we geen schoentje...neen...een kartonnen doos. Op de tafel in de "goei" kamer. Langs die van mijn jonger broertje en jonger zusje. Bij het uitkiezen van de dozen trachtte ik wel telkens de grootste vast te krijgen. Op die doos schreef ik met grote letters mijn naam. Om vergissingen te vermijden.
's Anderendaags lag er in die doos een hele hoop fruit, mandarijntjes, appelen, appelsienen. Okkernoten en hazelnoten. Speculaas en marsepein.
Chocoladen figuurtjes in kleurig zilverpapier. Kleur-schrijf-teken-leesboeken. Voor de doos stond het wat groter speelgoed. Een blikken motorijder, die je kon opdraaien met een sleutel en die dan enkele kleine toertjes over de vloer reed. Tot je de veer iets te vast opwond. Dan gaf hij er de brui aan. Nummer 16 had hij. Heden nog een vast nummer op mijn lottoformulier. Zelfs de geurherinnering staat me nog voor de geest.
Heerlijk vond ik die geur van die eerste Sinterklaasdag, die nog dagen in de kamer bleef hangen, naarmate de doos leeggeraakte.
Ik hield zelfs van de geur van versgeslepen kleurpotloden...
De stripverhalen...Nero was mijn held. De ring van Petatje...De Rode keizer...
Op zekere dag ben ik met moeder mee de trein opgestapt. Naar de Grand Bazar in Luik. De Sint troonde er en ik kreeg een groen-blikken kikkertje dat via een metalen plaatje "klikklakte". Een foto helpt me deze herinnering te bewaren...
Ik sta nog steeds in bewondering voor mijn ouders, wat ze presteerden, gezien hun groot gezin...Een dankbare herinnering.
Robbe
Ik delf in mijn hoofd naar mijn verste Sinterklaasherinneringen. Ik denk dat ik zo'n jaar of zes was. Er wordt aan de deur geklopt, de achterdeur. We hadden trouwens geen bel in die tijd. De Sint komt binnen in gezelschap van zijn zwarte knecht. De grote man met witte baard en mijter boezemde ontzag in en die knecht nog meer. Zodat ik spontaan in een huilbui uitbarste en me verschool achter moeders rokken. Na aandringen heb ik de Sint al snotterend een handje gegeven.
Zwarte Piet had meer belangstelling voor mijn oudere zussen. Ik was één van de jongste thuis en had een hele resem oudere zussen.
Piet stopte wel wat niknakjes in mijn gauwgevulde kinderhand en toen het koppel het huis verliet gooide hij nog wat van die koekjes, met suikeren topje, door de kamer. Eén van mijn oudste zussen begeleidde Sint en Piet naar buiten. Om te wijzen waar de andere kindjes in onze straat woonden, denk ik. Toen ze terug binnenkwam had ze wat zwarte strepen op haar blozende kaken. Ik hield wel van de Sinterklaasgeschenkjes, maar minder van zo'n ontmoeting.
Op de vooravond van Sinterklaas zetten we geen schoentje...neen...een kartonnen doos. Op de tafel in de "goei" kamer. Langs die van mijn jonger broertje en jonger zusje. Bij het uitkiezen van de dozen trachtte ik wel telkens de grootste vast te krijgen. Op die doos schreef ik met grote letters mijn naam. Om vergissingen te vermijden.
's Anderendaags lag er in die doos een hele hoop fruit, mandarijntjes, appelen, appelsienen. Okkernoten en hazelnoten. Speculaas en marsepein.
Chocoladen figuurtjes in kleurig zilverpapier. Kleur-schrijf-teken-leesboeken. Voor de doos stond het wat groter speelgoed. Een blikken motorijder, die je kon opdraaien met een sleutel en die dan enkele kleine toertjes over de vloer reed. Tot je de veer iets te vast opwond. Dan gaf hij er de brui aan. Nummer 16 had hij. Heden nog een vast nummer op mijn lottoformulier. Zelfs de geurherinnering staat me nog voor de geest.
Heerlijk vond ik die geur van die eerste Sinterklaasdag, die nog dagen in de kamer bleef hangen, naarmate de doos leeggeraakte.
Ik hield zelfs van de geur van versgeslepen kleurpotloden...
De stripverhalen...Nero was mijn held. De ring van Petatje...De Rode keizer...
Op zekere dag ben ik met moeder mee de trein opgestapt. Naar de Grand Bazar in Luik. De Sint troonde er en ik kreeg een groen-blikken kikkertje dat via een metalen plaatje "klikklakte". Een foto helpt me deze herinnering te bewaren...
Ik sta nog steeds in bewondering voor mijn ouders, wat ze presteerden, gezien hun groot gezin...Een dankbare herinnering.
Robbe
Laatst gewijzigd door Robol op 08 dec 2007, 13:22, 1 keer totaal gewijzigd.
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Zij het dan een fictief verhaal van Bosrankje,
het riep bij mij toch herinneringen op.
December 1950.
Mijn grootvader langs vader kant, een rustige
lieve man, was reeds enkele jaren ziek,
nadat hij een beroerte had gehad.
Ik herinner hem nog half-blind, en gedeeltelijk verlamd.
Zo was hij nog enkele jaren onder ons.
Zelf was ik inmiddels op internaat
en zag hem niet meer zoveel.
Hij was mijn peter.
In de winter van 1950, het was erg koud,
sneeuwde en vroor, werd zijn toestand zo erg,
dat mijn vader 6 weken lang bij hem waakte.
Wij hadden een weekendje vrij ter gelegenheid
van Sinter Klaas.
Ik was heel blij thuis te zijn, maar daar vernam ik
dat vava heel erg ziek was en misschien
wel kon sterven.
Ik was toen 11 jaar, en al kende ik de oorsprong
van het feest, toch dacht ik dat de echte Sint
misschien wel Hierboven ten beste kon spreken.
Vurig heb ik met mijn zusjes gebeden,
opdat vava beter zou worden.
We gingen slapen, vol spanning en verwachting.
's Morgens was ik al heel vroeg wakker,
gewend van om 6 uur op te staan in de kostschool.
Snel mijn bedje uit en naar de kamer van
onze ouders.
Ik slaakte een zucht van verlichting.
Mijn vader lag naast mijn moeder in bed.
Hij had niet moeten waken aan het ziekbed
van zijn vader.
Dus besloot ik, het gaat beter met vava.
Mijn vader, zwaar vermoeid van al dat nachtelijk
waken, weken aan een stuk, sliep door alles door.
Mijn moeder echter werd wakker en toen ze
de blije verwachting in mijn ogen zag,
weende ze stillekens en zei,
" kindje, vava is deze nacht naar de Hemel gegaan."
Dat werd een Sinterklaasfeest in mineur.
En toen vava begraven werd, lag er een
zuiver wit tapijt van verse sneeuw.
Voor ons een symbool van het blanke,
eerlijke leven dat hij geleefd had.
Hij werd maar 68 jaar.
Voor hij begraven werd, ben ik hem gaan groeten,
hij was zo mager geworden,
daardoor leek zijn neus heel spits.
Maar hij lag daar heel vredig en met een
glimlach op zijn gelaat;
in de huiskamer waar Sint Niklaas
normaal zijn geschenkjes bracht.
Dit was reeds de tweede dode persoon,
die ik op zo jonge leeftijd zag.
Enkele jaren voordien stierf mijn overgrootvader,
de vader van vava. Ook hem bezocht ik
samen met mijn ouders.
Het heeft mij niet angstig gemaakt,
maar geleerd dat leven en dood
onafscheidelijk met elkaar verbonden zijn.
Zelfs Sint Niklaas kan daar niets aan veranderen.
ria
het riep bij mij toch herinneringen op.
December 1950.
Mijn grootvader langs vader kant, een rustige
lieve man, was reeds enkele jaren ziek,
nadat hij een beroerte had gehad.
Ik herinner hem nog half-blind, en gedeeltelijk verlamd.
Zo was hij nog enkele jaren onder ons.
Zelf was ik inmiddels op internaat
en zag hem niet meer zoveel.
Hij was mijn peter.
In de winter van 1950, het was erg koud,
sneeuwde en vroor, werd zijn toestand zo erg,
dat mijn vader 6 weken lang bij hem waakte.
Wij hadden een weekendje vrij ter gelegenheid
van Sinter Klaas.
Ik was heel blij thuis te zijn, maar daar vernam ik
dat vava heel erg ziek was en misschien
wel kon sterven.
Ik was toen 11 jaar, en al kende ik de oorsprong
van het feest, toch dacht ik dat de echte Sint
misschien wel Hierboven ten beste kon spreken.
Vurig heb ik met mijn zusjes gebeden,
opdat vava beter zou worden.
We gingen slapen, vol spanning en verwachting.
's Morgens was ik al heel vroeg wakker,
gewend van om 6 uur op te staan in de kostschool.
Snel mijn bedje uit en naar de kamer van
onze ouders.
Ik slaakte een zucht van verlichting.
Mijn vader lag naast mijn moeder in bed.
Hij had niet moeten waken aan het ziekbed
van zijn vader.
Dus besloot ik, het gaat beter met vava.
Mijn vader, zwaar vermoeid van al dat nachtelijk
waken, weken aan een stuk, sliep door alles door.
Mijn moeder echter werd wakker en toen ze
de blije verwachting in mijn ogen zag,
weende ze stillekens en zei,
" kindje, vava is deze nacht naar de Hemel gegaan."
Dat werd een Sinterklaasfeest in mineur.
En toen vava begraven werd, lag er een
zuiver wit tapijt van verse sneeuw.
Voor ons een symbool van het blanke,
eerlijke leven dat hij geleefd had.
Hij werd maar 68 jaar.
Voor hij begraven werd, ben ik hem gaan groeten,
hij was zo mager geworden,
daardoor leek zijn neus heel spits.
Maar hij lag daar heel vredig en met een
glimlach op zijn gelaat;
in de huiskamer waar Sint Niklaas
normaal zijn geschenkjes bracht.
Dit was reeds de tweede dode persoon,
die ik op zo jonge leeftijd zag.
Enkele jaren voordien stierf mijn overgrootvader,
de vader van vava. Ook hem bezocht ik
samen met mijn ouders.
Het heeft mij niet angstig gemaakt,
maar geleerd dat leven en dood
onafscheidelijk met elkaar verbonden zijn.
Zelfs Sint Niklaas kan daar niets aan veranderen.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
vijfhonderdvierenzeventig jaar
Een Sinterklaasverhaal van Annie M.G. Schmidt'
Daar zitten we weer,' zei Sint.
'Zegt u dat wel,' zei Piet.
'Op de stoomboot naar Nederland. Net als ieder jaar. Voor de hoeveelste keer is dat nou, Sinterklaas?' 'Voor de vijfhonderdvierenzeventigste keer,' zei de Sint.
'Bah,' zei Piet.
'Wat nou "bah"...' zei Sinterklaas verontwaardigd.
'Waarom "bah"?' 'Ik heb er zo genoeg van,' zei Piet.
'Maar je houdt toch van de kinderen? En de kinderen houden toch van ons?' 'Welnee,' zei Piet.
'Ze houden alleen van onze cadeautjes, 't Gaat ze enkel om de pakjes. Verder nergens om. En 't gaat nog stormen ook. Bah!' 'Hoor 's Piet, dat mag je volstrekt niet zeggen,' zei Sinterklaas boos.
'Als je nog een keer "bah" zegt, ontsla ik je. De kinderen houden wél van ons. Ze zijn gek op ons...'
Hoeii... voor Sinterklaas verder kon spreken kwam er een windvlaag die bijna z'n mijter meenam... de storm stak op... de lucht werd inktzwart... de golven werden hoger en hoger...
'Daar heb je 't nou...' schreeuwde Piet.
'We vergaan!' 'Onzin,' riep Sinterklaas, "t Is al vierhonderddrieënzeventig keer goed gegaan met die boot, waarom zouden we dan nu ineens... haboeh...' Sinterklaas kreeg een grote zilte golf naar binnen en hij moest met de ene hand z'n mijter en z'n staf vasthouden en met de andere de reling. De storm werd steeds erger en heviger en woester en wilder en vreselijker. Huizenhoge golven, torenhoge golven... de stoomboot leek wel een plastic speelgoedscheepje op de Westeinder Plas.
'Ik ben zo bang...' huilde Piet.
'Onzin!' riep Sinterklaas weer. En toen ineens... een ontzettende schok. Het schip was op een klip gevaren.
'Help... help...' schreeuwde Piet.
'Help, de boot zinkt!' 'Wat zei je zo-even, Piet?' vroeg Sinterklaas, terwijl hij probeerde te zwemmen met zijn mijter op en zijn staf in de hand.
'Ik zei: De boot zinkt...' kreunde Pieter, die naast hem zwom.
'O,' zei Sinterklaas.
'Wel, je had gelijk. De boot is gezonken.' 'O, wat ben ik nat,' zei Piet.
'O, wat ben ik nat en koud en zielig. O, wat heb ik een medelijden met mij!' 'Denk liever aan die arme kindertjes in Nederland,' zei Sinterklaas.
'Als de Sint verdrinkt zullen ze nooit meer lekkers en speelgoed krijgen op 5 december. Daar ga ik, Piet. Ik ben te oud om in de Golf van Biskaje te liggen. Vaarwel dan, Piet.' 'Nee,' riep Piet wanhopig, 'niet zinken, Sinterklaas. Daar drijft een grote balk! Misschien kunnen we erop klimmen.'
Hè hè, voorlopig waren ze gered. De goede Sint was z'n staf kwijtgeraakt. Z'n mooie mijter had hij nog op, maar het water droop eruit en het leek meer op een pudding dan op een mijter.
'En al'm'n cadeautjes naar de haaien...' zuchtte Sinterklaas.
'En de marsepein en de chocoladeletters en de suikerbeesten, allemaal weg, allemaal weg. Wat moet er van ons worden? Hoe lang zullen we nog ronddobberen?' 'Ik zie land!' riep Piet.
'Kijk daar, land! En daar komt al een bootje om ons te redden. Dit moet de kust van Frankrijk zijn. Een Frans bootje!' Gered... Eindelijk gered! Druipend en rillend stonden Sinterklaas en Piet in de kamer van een lieve vishandelaar in een Frans kustplaatsje.
'Nous sommes Saint Nicolas et Pierre,' zei Sinterklaas. Dat is Frans en het betekent: Wij zijn Sinterklaas en Piet. Maar de vrouw van de vishandelaar begreep het niet zo goed. Ze zei enkel: 'Arme arme schipbreukelingen...' (ze zei het in het Frans natuurlijk).
'Doe die natte kleren maar uit. Drink deze warme melk. Ik zal u een pak geven van mijn man. Zijn zondagse pak. En voor de jongen heb ik nog wel een stel kleren van m'n zoontje.' 'Hoe kunnen wij u ooit bedanken,' zei Sinterklaas.
'Hoe kunnen wij u ooit betalen. Al ons geld ligt in de zee.' 'Dat hindert niet,' zei de goede vrouw.
'U kunt ook bij ons logeren vannacht.'
'Dat is erg vriendelijk van u. Maar we hebben geen tijd,' zei de Sint.
'We hebben zelfs vreselijke haast. Hoe komen we ooit op tijd in Nederland. O lieve deugd, we komen nooit op tijd in Nederland. Daar zitten ze nu op ons te wachten en we komen te laat. Trouwens, we hebben niet eens geld om verder te reizen.'
'Mijn man brengt u wel even naar Nederland,' zei de lieve mevrouw.
Sinterklaas en Piet zaten op de open vrachtauto en klampten zich vast, want de visboer reed ontzaglijk woest. Hij reed door alle stoplichten en dwars door alle douaneposten. Hij gierde door de bochten en raasde langs de wegen en denderde door de stadjes. Maar voor Sint reed hij nog niet hard genoeg.
'Als we maar op tijd zijn... als we maar voor 5 december aankomen...' zuchtte hij.
'Harder astublieft, harder.'
En na een hele dag en een hele nacht rijden waren ze in Nederland.
'Naar Amsterdam?' vroeg de visman.
'Jazeker, naar Amsterdam,' zei Sinterklaas.
'De hoofdstad eerst.'
'Ik zet u hier af,' zei de visboer.
'Midden in Amsterdam. En ik ga direct terug; mijn vrouw zit te wachten. Adieu.' En weg was hij.
Daar stonden ze, in Amsterdam, midden op de Dam, voor het Paleis. Tussen de duiven. Tussen de mensen. Sinterklaas keek eens om zich heen en deed wat hij ieder jaar deed als hij in Nederland was: hij knikte en hij wuifde en hij glimlachte. Er kwamen heel wat mensen langs. Maar ze keken niet eens naar Sint en Piet. Niemand keek. Niemand herkende hen. Helemaal niemand.
'Ik ben Sinterklaas,' zei de goede Sint tegen een voorbijganger.
De heer bleef even staan, snoof en zei: 'Brave man, je ruikt naar vis.' Toen liep hij door. Helaas, het was zo, ze roken naar vis. En niemand, niemand, niemand herkende hen. Moedeloos gingen ze op een bank zitten bij het Monument.
'Daar zitten we nou,' zei Sint.
'Zegt u dat wel,' zei Piet.
'Geen cadeautjes. Geen geld. De mensen herkennen ons niet. Heb ik het niet gezegd: alleen om de cadeautjes houden de kinderen van u.'
Op dat moment kwam er een heel klein meisje voorbij aan de hand van haar oma.
'Sinneklaas...' riep het kind.
'Dat is Sinterklaas niet,' zei oma.
'Dat is zomaar een man.'
'Sinneklaas...' zei het kind koppig en probeerde zich los te rukken van oma's hand.
Een ander kind riep ook: 'Sinterklaas.' Een klein jongetje begon te zingen: 'Sinterklaasje bonne bonne bonne.'
En al heel gauw stonden er wel duizend kinderen om de bank die juichten en zongen en schreeuwden.
De vaders en moeders zeiden knorrig: 'Kom toch mee, Rietje, toe dan toch Jantje, dat is Sinterklaas niet, dat kun je toch wel zien. Dat is een man die naar vis ruikt.' Maar de kinderen rukten zich los en gingen toch. Sinterklaas gaf alle kinderen een hand en luisterde naar de liedjes.
'Waar is uw staf, Sinterklaas? En waar is uw mijter? Waar is de zak met cadeautjes?' vroegen de kinderen. Sinterklaas vertelde van de schipbreuk.
'Wat verschrikkelijk!' riepen alle kinderen.
'Arme Sinterklaas. Arme Zwarte Piet. De stoomboot is vergaan en nu zijn ze hier
zonder hun kleren en zonder eten.'
Een paar grotere kinderen zeiden tegen elkaar: 'Weet je wat. Sinterklaas heeft ons zoveel keren cadeautjes gegeven, laten we het nu eens omdraaien. Wij geven hém wat.' Ze renden naar huis en kwamen terug met een heleboel pakjes. Er zaten boterhammen in en worstjes en appels en friten en flesjes melk. De een na de ander gingen de kinderen thuis iets halen. Behalve eten brachten ze echte cadeautjes mee. Ze gaven hun mooiste speelgoed, hun treinen en kraanwagens en speelgoedbeesten. Hun poppen en winkeltjes en keukentjes. De grote mensen stonden in de verte te kijken en schudden het hoofd.
'Wat een gekke boel,' riepen ze.
'Zo'n gewone man die naar vis ruikt...'
Er kwamen nog twee kinderen aan met een heel, heel groot pak.
'Wat zou daarin zitten?' vroeg Sinterklaas nieuwsgierig. Hij genoot zo van al die cadeautjes, hij kon er niet genoeg van krijgen. Voorzichtig maakte hij het grote pak open.
En wat zat erin? Een Sinterklaaspak en een Zwarte-Pietpak.
'We hebben het voor u gehuurd,' zeiden de kinderen.
'Met geld uit onze spaarpot. De pakken moeten wel terug, maar u mag ze een paar dagen houden.' Sinterklaas kreeg tranen in zijn ogen, zo blij was hij. En Piet danste van geluk. Achter de stenen leeuw van het Monument verkleedden zij zich. En toen ze weer tevoorschijn kwamen, barstten alle kinderen in luid gejuich uit en zongen: 'Zie de maan schijnt door de bomen.'
Dit was weer de goede Sint, zoals hij elk jaar in Nederland kwam. Dit was weer de vrolijke Zwarte Piet.
Nu zagen de grote mensen eindelijk ook, dat ze het heus waren. Niemand twijfelde meer. Al roken Sint en Piet nog steeds een beetje vissig... het hinderde niet meer.
Hij werd plechtig ontvangen, de Sint. Hij werd door iedereen toegejuicht, ook door de grote mensen en hij ging rond met Zwarte Piet, langs alle huizen, net of er niets gebeurd was. En cadeautjes om uit te delen had hij ook! Jazeker, al die pakjes die hij van de kinderen had gekregen, kon hij nu uitdelen. Ieder kind kreeg een cadeautje. En geen enkel kind kreeg zijn eigen speelgoed terug, daar zorgde Pieter wel voor. Zo gingen ze door heel het land.
Sinterklaas ging per vliegtuig terug en hij mocht gratis vliegen per KLM omdat hij een Zeer Belangrijk Persoon was.
En toen hij terug was in Spanje, zond hij het Sinterklaaspak en het Zwarte Pietpak aangetekend terug. Met een briefje erbij: Dit was de heerlijkste 5 december in vijfhonderdvierenzeventig jaar. Dank u!
* * * EINDE * * *
Een Sinterklaasverhaal van Annie M.G. Schmidt'
Daar zitten we weer,' zei Sint.
'Zegt u dat wel,' zei Piet.
'Op de stoomboot naar Nederland. Net als ieder jaar. Voor de hoeveelste keer is dat nou, Sinterklaas?' 'Voor de vijfhonderdvierenzeventigste keer,' zei de Sint.
'Bah,' zei Piet.
'Wat nou "bah"...' zei Sinterklaas verontwaardigd.
'Waarom "bah"?' 'Ik heb er zo genoeg van,' zei Piet.
'Maar je houdt toch van de kinderen? En de kinderen houden toch van ons?' 'Welnee,' zei Piet.
'Ze houden alleen van onze cadeautjes, 't Gaat ze enkel om de pakjes. Verder nergens om. En 't gaat nog stormen ook. Bah!' 'Hoor 's Piet, dat mag je volstrekt niet zeggen,' zei Sinterklaas boos.
'Als je nog een keer "bah" zegt, ontsla ik je. De kinderen houden wél van ons. Ze zijn gek op ons...'
Hoeii... voor Sinterklaas verder kon spreken kwam er een windvlaag die bijna z'n mijter meenam... de storm stak op... de lucht werd inktzwart... de golven werden hoger en hoger...
'Daar heb je 't nou...' schreeuwde Piet.
'We vergaan!' 'Onzin,' riep Sinterklaas, "t Is al vierhonderddrieënzeventig keer goed gegaan met die boot, waarom zouden we dan nu ineens... haboeh...' Sinterklaas kreeg een grote zilte golf naar binnen en hij moest met de ene hand z'n mijter en z'n staf vasthouden en met de andere de reling. De storm werd steeds erger en heviger en woester en wilder en vreselijker. Huizenhoge golven, torenhoge golven... de stoomboot leek wel een plastic speelgoedscheepje op de Westeinder Plas.
'Ik ben zo bang...' huilde Piet.
'Onzin!' riep Sinterklaas weer. En toen ineens... een ontzettende schok. Het schip was op een klip gevaren.
'Help... help...' schreeuwde Piet.
'Help, de boot zinkt!' 'Wat zei je zo-even, Piet?' vroeg Sinterklaas, terwijl hij probeerde te zwemmen met zijn mijter op en zijn staf in de hand.
'Ik zei: De boot zinkt...' kreunde Pieter, die naast hem zwom.
'O,' zei Sinterklaas.
'Wel, je had gelijk. De boot is gezonken.' 'O, wat ben ik nat,' zei Piet.
'O, wat ben ik nat en koud en zielig. O, wat heb ik een medelijden met mij!' 'Denk liever aan die arme kindertjes in Nederland,' zei Sinterklaas.
'Als de Sint verdrinkt zullen ze nooit meer lekkers en speelgoed krijgen op 5 december. Daar ga ik, Piet. Ik ben te oud om in de Golf van Biskaje te liggen. Vaarwel dan, Piet.' 'Nee,' riep Piet wanhopig, 'niet zinken, Sinterklaas. Daar drijft een grote balk! Misschien kunnen we erop klimmen.'
Hè hè, voorlopig waren ze gered. De goede Sint was z'n staf kwijtgeraakt. Z'n mooie mijter had hij nog op, maar het water droop eruit en het leek meer op een pudding dan op een mijter.
'En al'm'n cadeautjes naar de haaien...' zuchtte Sinterklaas.
'En de marsepein en de chocoladeletters en de suikerbeesten, allemaal weg, allemaal weg. Wat moet er van ons worden? Hoe lang zullen we nog ronddobberen?' 'Ik zie land!' riep Piet.
'Kijk daar, land! En daar komt al een bootje om ons te redden. Dit moet de kust van Frankrijk zijn. Een Frans bootje!' Gered... Eindelijk gered! Druipend en rillend stonden Sinterklaas en Piet in de kamer van een lieve vishandelaar in een Frans kustplaatsje.
'Nous sommes Saint Nicolas et Pierre,' zei Sinterklaas. Dat is Frans en het betekent: Wij zijn Sinterklaas en Piet. Maar de vrouw van de vishandelaar begreep het niet zo goed. Ze zei enkel: 'Arme arme schipbreukelingen...' (ze zei het in het Frans natuurlijk).
'Doe die natte kleren maar uit. Drink deze warme melk. Ik zal u een pak geven van mijn man. Zijn zondagse pak. En voor de jongen heb ik nog wel een stel kleren van m'n zoontje.' 'Hoe kunnen wij u ooit bedanken,' zei Sinterklaas.
'Hoe kunnen wij u ooit betalen. Al ons geld ligt in de zee.' 'Dat hindert niet,' zei de goede vrouw.
'U kunt ook bij ons logeren vannacht.'
'Dat is erg vriendelijk van u. Maar we hebben geen tijd,' zei de Sint.
'We hebben zelfs vreselijke haast. Hoe komen we ooit op tijd in Nederland. O lieve deugd, we komen nooit op tijd in Nederland. Daar zitten ze nu op ons te wachten en we komen te laat. Trouwens, we hebben niet eens geld om verder te reizen.'
'Mijn man brengt u wel even naar Nederland,' zei de lieve mevrouw.
Sinterklaas en Piet zaten op de open vrachtauto en klampten zich vast, want de visboer reed ontzaglijk woest. Hij reed door alle stoplichten en dwars door alle douaneposten. Hij gierde door de bochten en raasde langs de wegen en denderde door de stadjes. Maar voor Sint reed hij nog niet hard genoeg.
'Als we maar op tijd zijn... als we maar voor 5 december aankomen...' zuchtte hij.
'Harder astublieft, harder.'
En na een hele dag en een hele nacht rijden waren ze in Nederland.
'Naar Amsterdam?' vroeg de visman.
'Jazeker, naar Amsterdam,' zei Sinterklaas.
'De hoofdstad eerst.'
'Ik zet u hier af,' zei de visboer.
'Midden in Amsterdam. En ik ga direct terug; mijn vrouw zit te wachten. Adieu.' En weg was hij.
Daar stonden ze, in Amsterdam, midden op de Dam, voor het Paleis. Tussen de duiven. Tussen de mensen. Sinterklaas keek eens om zich heen en deed wat hij ieder jaar deed als hij in Nederland was: hij knikte en hij wuifde en hij glimlachte. Er kwamen heel wat mensen langs. Maar ze keken niet eens naar Sint en Piet. Niemand keek. Niemand herkende hen. Helemaal niemand.
'Ik ben Sinterklaas,' zei de goede Sint tegen een voorbijganger.
De heer bleef even staan, snoof en zei: 'Brave man, je ruikt naar vis.' Toen liep hij door. Helaas, het was zo, ze roken naar vis. En niemand, niemand, niemand herkende hen. Moedeloos gingen ze op een bank zitten bij het Monument.
'Daar zitten we nou,' zei Sint.
'Zegt u dat wel,' zei Piet.
'Geen cadeautjes. Geen geld. De mensen herkennen ons niet. Heb ik het niet gezegd: alleen om de cadeautjes houden de kinderen van u.'
Op dat moment kwam er een heel klein meisje voorbij aan de hand van haar oma.
'Sinneklaas...' riep het kind.
'Dat is Sinterklaas niet,' zei oma.
'Dat is zomaar een man.'
'Sinneklaas...' zei het kind koppig en probeerde zich los te rukken van oma's hand.
Een ander kind riep ook: 'Sinterklaas.' Een klein jongetje begon te zingen: 'Sinterklaasje bonne bonne bonne.'
En al heel gauw stonden er wel duizend kinderen om de bank die juichten en zongen en schreeuwden.
De vaders en moeders zeiden knorrig: 'Kom toch mee, Rietje, toe dan toch Jantje, dat is Sinterklaas niet, dat kun je toch wel zien. Dat is een man die naar vis ruikt.' Maar de kinderen rukten zich los en gingen toch. Sinterklaas gaf alle kinderen een hand en luisterde naar de liedjes.
'Waar is uw staf, Sinterklaas? En waar is uw mijter? Waar is de zak met cadeautjes?' vroegen de kinderen. Sinterklaas vertelde van de schipbreuk.
'Wat verschrikkelijk!' riepen alle kinderen.
'Arme Sinterklaas. Arme Zwarte Piet. De stoomboot is vergaan en nu zijn ze hier
zonder hun kleren en zonder eten.'
Een paar grotere kinderen zeiden tegen elkaar: 'Weet je wat. Sinterklaas heeft ons zoveel keren cadeautjes gegeven, laten we het nu eens omdraaien. Wij geven hém wat.' Ze renden naar huis en kwamen terug met een heleboel pakjes. Er zaten boterhammen in en worstjes en appels en friten en flesjes melk. De een na de ander gingen de kinderen thuis iets halen. Behalve eten brachten ze echte cadeautjes mee. Ze gaven hun mooiste speelgoed, hun treinen en kraanwagens en speelgoedbeesten. Hun poppen en winkeltjes en keukentjes. De grote mensen stonden in de verte te kijken en schudden het hoofd.
'Wat een gekke boel,' riepen ze.
'Zo'n gewone man die naar vis ruikt...'
Er kwamen nog twee kinderen aan met een heel, heel groot pak.
'Wat zou daarin zitten?' vroeg Sinterklaas nieuwsgierig. Hij genoot zo van al die cadeautjes, hij kon er niet genoeg van krijgen. Voorzichtig maakte hij het grote pak open.
En wat zat erin? Een Sinterklaaspak en een Zwarte-Pietpak.
'We hebben het voor u gehuurd,' zeiden de kinderen.
'Met geld uit onze spaarpot. De pakken moeten wel terug, maar u mag ze een paar dagen houden.' Sinterklaas kreeg tranen in zijn ogen, zo blij was hij. En Piet danste van geluk. Achter de stenen leeuw van het Monument verkleedden zij zich. En toen ze weer tevoorschijn kwamen, barstten alle kinderen in luid gejuich uit en zongen: 'Zie de maan schijnt door de bomen.'
Dit was weer de goede Sint, zoals hij elk jaar in Nederland kwam. Dit was weer de vrolijke Zwarte Piet.
Nu zagen de grote mensen eindelijk ook, dat ze het heus waren. Niemand twijfelde meer. Al roken Sint en Piet nog steeds een beetje vissig... het hinderde niet meer.
Hij werd plechtig ontvangen, de Sint. Hij werd door iedereen toegejuicht, ook door de grote mensen en hij ging rond met Zwarte Piet, langs alle huizen, net of er niets gebeurd was. En cadeautjes om uit te delen had hij ook! Jazeker, al die pakjes die hij van de kinderen had gekregen, kon hij nu uitdelen. Ieder kind kreeg een cadeautje. En geen enkel kind kreeg zijn eigen speelgoed terug, daar zorgde Pieter wel voor. Zo gingen ze door heel het land.
Sinterklaas ging per vliegtuig terug en hij mocht gratis vliegen per KLM omdat hij een Zeer Belangrijk Persoon was.
En toen hij terug was in Spanje, zond hij het Sinterklaaspak en het Zwarte Pietpak aangetekend terug. Met een briefje erbij: Dit was de heerlijkste 5 december in vijfhonderdvierenzeventig jaar. Dank u!
* * * EINDE * * *
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Bibi - Lid geworden op: 02 mar 2005, 20:47
- Locatie: Brasschaat
De Sint …
overal kindergelach
en stralende kinderogen
vandaag is de grote dag
dit is echt niet gelogen
maar de schijn bedriegt
het gruwelijke gebeuren
een moeder die biecht
we kunnen alleen nog treuren
de Sint hij doet zijn best
maar deze vreselijke daad
geeft hem de rest
hij voelt alleen nog haat
zoals jij en ik
denkt ook hij
aan dat ogenblik
het gebeurde vlakbij
telkens weer het waarom ?
laat ze op aarde engeltjes zijn
kinderen zijn onze rijkdom
onze zonneschijn
teveel sterretjes fonkelen
in de donkere nacht
ze namen onze engelen
niets wat de pijn verzacht
Ingrid S.
N.a.v moeders vermoorden 8 kinderen in Duitsland en 5 kinderen in Belgie
en daar waarvan wij het niet eens weten.
overal kindergelach
en stralende kinderogen
vandaag is de grote dag
dit is echt niet gelogen
maar de schijn bedriegt
het gruwelijke gebeuren
een moeder die biecht
we kunnen alleen nog treuren
de Sint hij doet zijn best
maar deze vreselijke daad
geeft hem de rest
hij voelt alleen nog haat
zoals jij en ik
denkt ook hij
aan dat ogenblik
het gebeurde vlakbij
telkens weer het waarom ?
laat ze op aarde engeltjes zijn
kinderen zijn onze rijkdom
onze zonneschijn
teveel sterretjes fonkelen
in de donkere nacht
ze namen onze engelen
niets wat de pijn verzacht
Ingrid S.
N.a.v moeders vermoorden 8 kinderen in Duitsland en 5 kinderen in Belgie
en daar waarvan wij het niet eens weten.
Zoals één zonnestraal een bloem doet opengaan kan een vriendelijk woord een gezicht doen stralen.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Laten we 6 december afsluiten met een vrolijke noot...een pepernoot.
Sinterklaas kapoentje
gooi wat in mijn schoentje,
gooi wat in mijn laarsje
Dank u, Sinterklaasje
Nicholas I beg of you,
drop into my little shoe
something sweet or sweeter,
Thank you, Saint and Peter.
Zwarte Piet
wiedewiedewiet
Meisjes kussen
mag jij niet !
Entends le vent souffler dans les arbres,
Le vent souffle même ici, dans la maison.
Les bons Saints viendront-ils,
Alors que le temps est si mauvais ?
Alors que le temps est si mauvais ?
Nederlandse en Belgische migranten namen de Sint mee naar Amerika en van daar uit kwam hij naar ons terug als Santa Claus...de kerstman.
Santa Claus is back in town...straks.
klikje
Om een bruggetje te slaan van de Sint naar de kersttijd, stel ik voor om "het kind" centraal te stellen...
poëtische groetjes
Robbe
Sinterklaas kapoentje
gooi wat in mijn schoentje,
gooi wat in mijn laarsje
Dank u, Sinterklaasje
Nicholas I beg of you,
drop into my little shoe
something sweet or sweeter,
Thank you, Saint and Peter.
Zwarte Piet
wiedewiedewiet
Meisjes kussen
mag jij niet !
Entends le vent souffler dans les arbres,
Le vent souffle même ici, dans la maison.
Les bons Saints viendront-ils,
Alors que le temps est si mauvais ?
Alors que le temps est si mauvais ?
Nederlandse en Belgische migranten namen de Sint mee naar Amerika en van daar uit kwam hij naar ons terug als Santa Claus...de kerstman.
Santa Claus is back in town...straks.
klikje
Om een bruggetje te slaan van de Sint naar de kersttijd, stel ik voor om "het kind" centraal te stellen...
poëtische groetjes
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
naar aanleiding van de werelddag van het kind op 20 november schreef ik volgend gedicht, ik vind dat het ook thuis hoort op dit topic
WERELDDAG VAN HET KIND
hou mij vast
streel mij
druk mij aan je moederborst
geef mij warmte
het mooiste op aarde
is de glimlach van een kind
liefde is een recht van ieder kind
alleen in liefde krijgt het
de kans écht mens te worden
waarom worden kinderen gedumpt
in een vondelingenschuif
of erger?
dan is er iets grondigs mis
in de maatschappij
waarom is het kind niet meer veilig
in de moederschoot
juich om het kind
geef nieuwe kansen aan het kind
alleen in liefde kan het kind openbloeien
waarom lijden kinderen honger
kinderen hoeven niet te sterven van honger
er is genoeg op onze planeet
waarom lijden kinderen onder geweld
geen kindsoldaten meer
arbeidende kinderen
ze zijn met vele duizenden
worden uitgebuit
worden heel slecht betaald
ze hebben geen stem
ieder kind heeft recht op onderwijs
ook die arbeidende kinderen
waarom leven ze in armoede
waarom verdienen hun ouders niet genoeg
om in hun levensonderhoud te voorzien
in het westen veelal vertroeteld
in het zuiden de grootste rijkdom van de armen
in andere landen verkracht
een maagd heeft kans op genezing van aids
zo denkt men in Zuid-Afrika
honderden besmette kinderen
wie zorgt voor hen
MAAK PLAATS VOOR HET KIND
_________________
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
WERELDDAG VAN HET KIND
hou mij vast
streel mij
druk mij aan je moederborst
geef mij warmte
het mooiste op aarde
is de glimlach van een kind
liefde is een recht van ieder kind
alleen in liefde krijgt het
de kans écht mens te worden
waarom worden kinderen gedumpt
in een vondelingenschuif
of erger?
dan is er iets grondigs mis
in de maatschappij
waarom is het kind niet meer veilig
in de moederschoot
juich om het kind
geef nieuwe kansen aan het kind
alleen in liefde kan het kind openbloeien
waarom lijden kinderen honger
kinderen hoeven niet te sterven van honger
er is genoeg op onze planeet
waarom lijden kinderen onder geweld
geen kindsoldaten meer
arbeidende kinderen
ze zijn met vele duizenden
worden uitgebuit
worden heel slecht betaald
ze hebben geen stem
ieder kind heeft recht op onderwijs
ook die arbeidende kinderen
waarom leven ze in armoede
waarom verdienen hun ouders niet genoeg
om in hun levensonderhoud te voorzien
in het westen veelal vertroeteld
in het zuiden de grootste rijkdom van de armen
in andere landen verkracht
een maagd heeft kans op genezing van aids
zo denkt men in Zuid-Afrika
honderden besmette kinderen
wie zorgt voor hen
MAAK PLAATS VOOR HET KIND
_________________
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
de avond valt (slaap zacht mijn kind)
de avond valt in stilte
en schildert aan 't gewelf
schaapjes roos en lila
ik tel er meer dan elf...
(dat is maar om te rijmen
want 't zijn er heel wat meer,
onmogelijk te tellen
wel duizend ongeveer)
ze weiden aan de hemel
ze drijven naar de nacht
mijn kind verwijlt in dromen
door de zandman meegebracht
de wind wiegt zoet de bomen
en fluistert: slaap maar zacht...
slaap zacht, mijn kind
Robbe
de avond valt in stilte
en schildert aan 't gewelf
schaapjes roos en lila
ik tel er meer dan elf...
(dat is maar om te rijmen
want 't zijn er heel wat meer,
onmogelijk te tellen
wel duizend ongeveer)
ze weiden aan de hemel
ze drijven naar de nacht
mijn kind verwijlt in dromen
door de zandman meegebracht
de wind wiegt zoet de bomen
en fluistert: slaap maar zacht...
slaap zacht, mijn kind
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Aangezien ik zelf een wolkenkijker ben...
dit gedicht van Nijhoff heeft me altijd erg aangesproken:
De Wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder -
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
(Martinus Nijhoff 1894 - 1953)
mvg
Robbe
dit gedicht van Nijhoff heeft me altijd erg aangesproken:
De Wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder -
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
(Martinus Nijhoff 1894 - 1953)
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
