Samen dichten, samen schrijven...

[Johana-Maria]

Lief klein meisje in mij…


Lang geleden leefde er in mij een klein meisje, spontaan en onbevangen , vanuit het hart.
Maar…zo kon het niet blijven.
Door omgeving , opvoeding ,school , veranderde er zoveel in haar.
Zij werd “groot” en moest een jonge juffer worden.
Dat was nu éénmaal zo! Zij kreeg allerlei boodschappen en regeltjes mee van ouders en andere opvoeders die zij, gewillig of niet, in zich opnam. Zij paste zich aan , aan wat van haar verwacht werd.
Zij werd door anderen aanvaard in de mate dat zij aan hun voorwaarden en normen beantwoordde.
Zij had niet te kiezen, zo moest het en daardoor moest zij de spontaniteit,de onbevangenheid en helderheid van het kind loslaten.

Na zovele, zovele jaren leeft dat kleine meisje nog in mij, vol verwachtingen om gekoesterd , gedragen, geborgen en onvoorwaardelijk bemind te worden. Zij vraagt alleen om terug geboren te worden.

Maar bittere ervaringen, ontgoochelingen, afwijzingen en niet begrepen worden beletten dat kind geboren te worden en te groeien.
Nu heb ik besloten om voor dat kleine meisje te zorgen, haar te koesteren en te dragen. Ik wil haar omringen met mildheid en een onvoorwaardelijke liefde en tijd maken voor haar, heel veel tijd . Zodat alle pijn en verdriet wegebben in een zee van goedheid.

Ik zal je dragen,
mijn lief klein meisje,
ik zal je dragen.

Lief klein meisje in mij ,
ik zal je dragen
klein lief meisje binnen in mij.

Johana-Maria 2005

[Johana-Maria]

Herinnering.....

Poppemie

Poppemie,
waarom kijk je zo droef
vanachter het raam?

Je ogen zo groot,
zo triest,
zo eenzaam alleen.

Waarom je armen wijd open?
Alsof je wel wou
dat ik je opvangen zou
en dragen,
geborgen, veilig in mijn armen.

Je ogen groot open met een vraag.
Je armen wijd open met een verlangen.
Je smeekt om liefde Poppemie
Je smeekt om liefde…..

Maar Poppemie…..
Je zit achter het raam.
En…
ik kan niet aan je aan,
Poppemie

Johana-Maria
Juli 1955

---------------------------------------------------

DROMEN…..


Wat droom je
kleine meid,
je ogen zo groot open,
zo ernstig, bijna bang,
zo blauw als de lucht om je heen.

Je tuurt naar de stroom daar beneden
of naar de overkant.
Boven je hoofd,
drie grote witte wolken
als boten.
Kon je maar mee,
ver weg, ver weg,
je weet zelf niet waarheen.

Zo alleen… zou dat wel lukken?
Of mag er iemand met je mee?

Opeens roept iemand je naar huis
“kom het is tijd”
Je kijkt verdwaasd om je heen,
ontwaakt uit je droom met een huivering.
“het is tijd”
Een droom ,een luchtbel spat uiteen.

De avond valt,
de stroom drijft langzaam de duisternis in
waarheen?…
Ook de wolken drijven weg
met je droom op die boten
waarheen?…

Kleine meid,
de dag is voorbij,
morgen mag je weer varen en dromen !


Johana-Maria
Juli 1954____________________



ALLEEN OP HET STRAND


Alleen op het strand,
staat het kind,
het kleine meisje,
zo blond
met vlechtjes en strikjes
en kleedje blauw-grijs,
als de zee en haar ogen.
Ze wacht.

Zee en ogen worden één,
zo intens kijkt ze
naar de zee
die golft in haar ogen .
Zo wijds is die zee
zo oneindig en machtig.
Zo groot en goed .
En ze wacht


Dan roept ze luid:
Moeder!
En nog luider:
Moeder!
En wacht.

Maar niemand die haar hoort .
En plots komen de golven
als een wild verdriet
over haar.
Hoge, snikkende golven
van pijn en verdriet.
Moeder!
Niemand hoort haar,
alleen op het strand.


Johana-Maria
Augustus 1954

[Bosrankje]

Het eeuwig kind in mij ...

'k Wil m'n verdriet,m'n hartzeer
niet meer blijven koesteren...;
neen, 'k wil 't helemaal niet meer.

't Verleden proberen los te laten,
de dierbare overledene ook...;
het leven eindelijk doorlaten.....

Maar de verraderlijke melancholie
komt steeds onvermijdelijk terug
Mysterieuze geestelijke alchemie...

Immer datzelfde pijnlijke gemis...
nog altijd niet goed verwerkt....
'k wil uit die folt'rende droefenis !

Is het een overdreven smart ?
Moeilijk te begrijpen voor and'ren
Te kinderachtig...? zo'n zeer hart.......

'k Weet da'k het voor altijd zal zijn
het weesje dat haar vader verloor....
'k moet nu leren omgaan met mijn pijn..

Tien jaar geleden, op Stille zaterdag,
Stierf mijn vader, een stille man......
In alle stilte,op een stille namiddag.

Bosrankje

[Robol]

Mijn herinneringen

Ik was zo’n 5 à 6 jaar. Mijn wereld was niet zo groot. Vaders tuin, waar ik speelde. De sintelweg naar de bewaarschool, waar ik naartoe werd gebracht, achter op de fiets. De speelplaats.
Mijn kleine, begrensde wereld.

Een zondag in augustus. Op het voetbalterrein van FC Beringen vond er een groot turnfeest plaats. Het feest der 2.000. Tweeduizend jongens en meisjes uit de scholen van het kanton Beringen traden er op. Ik was ook aanwezig. Als toeschouwer aan moeders hand. Na het feest gingen we te voet naar de tentoonstelling van de huishoudschool. Mijn oudere zus liep er school. In die tijd ging iedereen te voet. Het leven was nog niet zo gehaast. Het vorige jaar waren we ook deze tentoonstelling komen bezoeken. Ik liep een beetje vooruit, ik herkende de grote ingangspoort. Dan een pleintje, wat trapjes en de deur van de zaal. Het plein was leeg en verlaten. De deur was hermetisch gesloten.

Ik liep spoorslags terug naar de straat. Een mensenzee, maar geen moeder meer. Ik begon te huilen. Alleen op de wereld in een mensenmassa. Allemaal vreemde gezichten. Ik werd staande gehouden en herkende wazig het gezicht van Clet, een vrouw uit onze geburen.
“Mor, menneke, wa schilt ‘r?”
“Ich zen…ich zen…verlore geloëpe…” Mijn tranen waren niet te stelpen. Ze namen me mee. Naar de zaal waar de tentoonstelling plaatsvond. Het was dezelfde zaal, maar dit jaar was de ingang in een andere straat. Mijn zus en haar vriendinnen bekommerden zich om mij. Maar mijn tranen bleven vloeien, want ik zag mijn moeder niet. Niemand kon me troosten. Het leek me veeleer dat die meisjes me uitlachten.
“Allé…zoëne groëte jong…ge moet zoë nie schriëve…”

Alles kwam wel weer goed. Maar die dag was mijn wereld even te groot.
Er bestaat niets erger dan een moeder verliezen…

Robbe

[Bosrankje]

Uit de Profeet van Khalil Gibran : kinderen...

En een vrouw, die een kindje aan haar borst
drukte, zei : "Spreek tot ons over kinderen"...

En hij zei :

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens
hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je en
hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen geven van je liefde, maar niet
van je gedachten, want zij hebben hun eigen
gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet
hun zielen, want hun zielen toeven in het huis
van morgen dat je niet bezoeken kunt, zelfs
niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar
tracht hen niet aan je gelijk te maken, want het
leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij
gisteren.

Jullie zijn de bogen waarmee je kinderen als
levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van
het oneindigen en hij buigt je met zijn kracht,
opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de
boogschutter een vreugde voor je zijn want,
zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij
ook de boog die standvastig is.

[troontje]

http://www.sivaro.net/droomkind.html

[ferry]

troontje : wie je ook bent
hartelijk dank voor dit moois van Paul Van Vliet
Schitterende teksten vol levenswijsheid , verwerkt in een poetisch kleurrijk geheel !!
Heb er van genoten !!!Kan ik dit opslagen en later terug openen ? Merciekes !! Fernanda

[Bosrankje]

Twee mooie teksten van Toon Hermans
rond kinderen :

Kindje

je leert het kindje 'eten'
want papjes 'moeten' op
je leert het kindje 'lopen'
je leert het 'paardje hop'
je leert het kindje 'spreken'
'mammie' zegt het al
en 'wuiven' met het handje
en 'rollen' met de bal
je leert het kindje ' 'n dansje'
'n dansje en 'n lied
wie leert het kindje 'liefde'
want 'zonder' gaat het niet


Kindertekening

lief kind,
wat jij hier neerschrijft
in dit bonte krijt
dat heeft de held're adem
van de eeuwigheid
als ik dat nog eens kon...

te schilderen zó een zon
zó rood, zó hel
zó fel, zó goud
voor zó een zon
ben ik te oud

lief kind,
in wat jij neerschrijft
met die bonte krijt
lees ik hoe mettertijd
de echtheid slijt
ik voel in mij, de zachte pijn
van niet meer zó oprecht te zijn.

[Robol]

Voor Toon wil ik even een ommetje maken. Het kerkhof van Sittard, waar hij begraven is. Waar je ook de grafsteen vind van Jo Erens, de Limburgse troubadoer (Limburg allein)

Geniet van de rust, geniet van de achtergrondmuziek. Heb ik ook gedaan.

Robbe

klikje

[ria]

Moeders dromen over hun kinderen,

Met zilveren draden
en een gouden patroon
weeft hier in het westen,
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft
dat ze voeding, en warmte,
geborgenheid geeft.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind,


Met sjofele draden
en een versleten patroon
weeft ook in het zuiden
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft;
slechts een schamele plek,
weinig voedsel zij heeft.
Haar tengere armen, zo moe
de enige plaats waar het kind
rust en geborgenheid vindt.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind


Met edele draden
en een gouden patroon
weeft waar ook ter wereld
een vrouw nu haar droom.
Voor kinderen te zorgen
zij het niet uit haar schoot
ze schenkt mee het leven
onttrekt hen aan dood.
Noem haar Zuster of Moeder
het doet er niet toe.
Ook haar liefde is geven,
haar hart is heel groot.


Met vergeelde draden
uit een kanten patroon,
weeft een oude vrouw
ook haar innige droom:
“ zij ziet zichzelf spelen,
in de tuin bij de woning,
zij rent en zij duikelt
en proeft van de honing.
Moeder die lacht en in
oneindig geduld
op de peuter, dan kleuter
en tiener nu wacht.


Echter, een zachte druk, een fijn gelaat
het is “haar kind” dat bij haar staat.
……dag lieve Moeder,
en hoe het met U gaat ?

30.10.04 riab.

[Bosrankje]

Het kind, één van de mooiste thema's !

Gevoelvolle teksten en gedichten van
poëzievrienden, onbekende of beroemde
schrijvers, artiesten, filosofen......

Bedankt Troontje voor de prachtige
teksten van Paul van Vliet !
En jij ook, Robbe, voor het emotievol
moment in het kerkhof van Sittard.
Echt genoten van de achtergrondmuziek
en de rust.......

Groeten in vriendschap van ons beiden

[bo'ke]

Maria's kindje - Auf. Van Cauwelaeert.
deze prachtige aanhef:


'Zoolang nog kindjes aangezicht
in het schrijn der moeder versluierd ligt
en slaapt onder haar hart als onder
den scherm van een boom; zoolang 't zelfde bloed
met eenzelfden slag de moeder voedt
en het teeder wassende wonder;
Zoolang ge uw verlangen en droom onvervuld
moet dragen in heerlijk ongeduld,
kent uw dag geen schaduw van zorgen.
Uw vrouw is weer als een kind dat wacht
en schreit van geluk en denkt: met den nacht
misschien... of den keerenden morgen...'

[Robol]

't Is met haor gedaon

De dokter vuult 'et pulske slaon
en duut den vaoder stil verstaon
dâ 't met zien dochtertje is gedaon.

-"Wâ hêt de dokter oe gezeid?"
"Hie zei: ge bint 'en zuute meid!"
De vaoder keert zich um, en schreit.

Bernard van Meurs

[Bosrankje]

Kindergeluk

Ik zag daarstraks
een jonge moeder
met haar kind spelen....

Met vlugge vingers,
als insektenpootjes,
voortschrijdend
op 't mollige armpje,
klom ze tot op zijn
bolle wangetje....

Zoveel beelden
uit mijn verleden
flitsten daarbij als
snelle schichten
door mijn hoofd.

Sinds generaties
zingen moeders dan;
'een beestje dat klimt....
klimt....klimt.....'
Bij ons was het
'une petite coccinelle
qui monte, qui monte.....'

Wat is aanstekelijker
dan een kinderlach.....
die spontaan geuit
't kleine lieflijke gelaatje
als een oase van dolle pret
in vreugde tovert....

Bosrankje

[Alterego1]

Moederke alleen

Wie zal er ons kindeke douwen,
en doet het zijn moederke niet?
Wie zal er zijn dekentjes vouwen,
dat 't schaars door een holleken ziet?

Kleine,kleine
moederke alleen
douw-douw-douw-derideine
Kleine,kleine
moederke alleen,
kan van uw wiegske niet scheên!

Wie zal naar ons kindeke kijken,
dien bleuzenden stouten kapoen?
Wie zal er zijn hemdekes strijken,
zijn haarkes in krullekes doen?

Kleine,kleine
moederke alleen
douw-douw-douw-derideine
Kleine,kleine
moederke alleen,
kan van uw wiegske niet scheên!

Wie zou voor ons kindeke derven,
haar laatste kruimelke brood?
Wie zou er,wie zou er voor sterven,
en lachen op kind en op dood?

Kleine,kleine
moederke alleen
douw-douw-douw-derideine
Kleine,kleine
moederke alleen,
kan van uw wiegske niet scheên!


René De Clercq