Samen dichten, samen schrijven...

[Robol]

De meerschuimen pijp (3)
Voor een vrouw zijn er voordelen aan vast een man te hebben; ze zijn evenwel niet talrijker dan de gelukkige dagen in het leven, waarover Gezelle dichtte, maar ze zijn er toch.
Het feest van de H.Adelfons, bij zijn tweede naam Maria en zijn toenaam de Ligorio, bisschop, belijder, kerkleraar en stichter der Congregatie van de Allerheiligste Verlosser, valt op 2 augustus, een ongunstige datum, want hij ligt te ver van Nieuwjaar en sommige andere feestdagen onder het jaar, om twee vliegen met één klap te slaan en hem samen met één van de andere dagen te vieren. Het verwekte ieder jaar dezelfde moeilijkheid.
“Wat moet ik doen om te bewijzen dat ik nog weet wanneer het Adelfons zijn feestdag is?”
Die bezorgdheid van Amelie was een bewijs van haar onvergankelijke liefde, wantzij waren nu 35 jaren getrouwd, zonder kinderen, maar niet zonder grillen en nukken.
Kocht zij een nieuwe hoed voor haar man, hij zei: “dat is goed voor de notaris en andere hovaardige zotten.” en wilde hem niet dragen; kocht zij een onderbroek, het was even verkeerd en hij bromde: “ik kan me niet inbeelden waar het vrouwvolk dat uithaalt; het is zo heet dat de kraaien gapen en ze komen met zulke onnozelheden af”; en bakte zij een taart met appelgelei, die zij overvloedig met meelsuiker bestrooide, hij at ze op en mopperde als de laatste kruimel onder zijn knevel verdwenen was: “Wat hebt gij daaraan? Niets dan dorst achteraf!”
Nu had Amelie een schitterende inval. Zij nam de onverkoopbare meerschuimen pijp, legde ze in het kunstlederen foedraal, dat met blauw satijn was gevoerd en wikkelde de kostbare schat in drie zijdepapiertjes, waarna ze het pakje met een driekleurig touwtje toebond. De feestdag van de H. Alfons (onze moeder de H. Kerk vindt dat 2 lettergrepen kunnen volstaan, wat het midden houdt tussen het platvloerse Fons en het verhevene Adelfons) viel op een zondag dat jaar. Onze schoenmaker stond gewoonlijk laat op als het een rustdag was. Hij wachtte tot Amelie, uit de vroegmis teruggekeerd, koffie gezet had en die aangename geur hem in zijn bed kwam verkwikken, voor hij zijn slaapkamer verliet. Zijn eerste vraag luidde dan onveranderlijk:
“Waarover heeft de pastoor nu gepreekt?”
“Over de christelijke liefde, Adelfons.”
“Wat is daar voor bijzonders aan? “ vroeg hij, tegendraads als altijd. “Liefde is liefde, een zottigheid van mensen die geen verstand hebben gekregen.”
Gewoonlijk zweeg Amelie om hem niet nog kribberiger te maken; maar op deze schone dag moest ze wel spreken. Ze nam haar pakje uit de kast en bood het haar echtgenoot aan.
“Een zalige en gelukkige feestdag, Adelfons. God verlene u nog vele jaren en de hemel als gij sterft.”
“De hemel? Wat zou ik daar kunnen aanvangen? God en zijn engelen dragen geen schoenen, aangezien het zuivere geesten zijn.”
Amelie zweeg. Adelfons woog het pakje op zijn hand.
“Wat steekt daarin?”
“Gij zult eens moeten kijken.”
“Hum,” knorde hij. Zijn nieuwsgierigheid werd hem echter een oorzaak van zwakheid. Hij beet, gewoon de pikdraden op die manier te behandelen, het touwtje door, wikkelde de papiertjes los, opende de koker en daar lag de meerschuimen pijp in al zijn glorie.
“Waar hebt ge dat gehaald?” vroeg hij alsof hij de pijp nooit gezien had.
“Het is voor uw feestdag, Adelfons.”
“Moet ik daaruit smoren?” De nadruk lag op het persoonlijke voornaamwoord ik.
“Wie anders?” vroeg ze onderdanig.
“Hum! Leg ze op de schouw.”
Hij waste en schoor zich, at op zijn gemak en maakte zich gereed om naar de hoogmis te gaan. Voor hij vertrok keek hij nog eens naar de pijp en besloot:
“We zullen zien.”
Dat moest betekenen dat het zou kunnen gebeuren, als hij deze middag in goed humeur was, nadat hij zich aan varkensgebraad en bloemkolen tegoed had gedaan, dat hij zich zou gewaardigen de pijp te stoppen en te proeven of hij er smaak in kon vinden.
“Zoals het u zal believen, Adelfons.”
Amelie mocht niet verwachten dat het haar heer en meester zou behagen zijn zondagse gewoonten te veranderen omwille van haar geschenk. Na de hoogmis ging hij jassen in “Het Bourgondisch Kruis” bij Hippolyte Desmet, die herbergier en hoefsmid was en verder een even groot filosoof als Adelfons Persoons, met wie hij in stuurse grimmigheid kon wedijveren.
Toen het 12 uur sloeg, legde de schoenmaker zijn kaarten neer.
“Het wordt tijd dat ik ga,” stelde hij vast.
Hij verliet “Het Bourgondisch Kruis” en sloeg de thuisweg in. Maar tegenover zijn deur moest hij nog binnengaan in “Het Moorke”, omdat Frielde, de bazin, bij hem haar versleten schoenen liet herstellen. Tegen één uur kwam hij thuis, een beetje beroesd door het sterke bier, maar hij wendde voor dat hij zo nuchter was als een kalf.
Hij at en dronk. Amelie bediende hem en wachtte geduldig tot hij, verzadigd en tevreden, het eindelijk passend zou vinden haar zijn indrukken mede te delen over wat hij in de kerk en de herbergen gehoord en gezien, goed- en afgekeurd had. Daarna stond hij op en met een gebaar van zijn hoofd gaf hij het bevel:
“Geef eens die pijp!”
“Zoals het u belieft, Adelfons.”
Hij nam de pijp in zijn handen, blies in de kop, zoog aan de steel en de haren van zijn knevel begonnen te trillen, wat een teken was dat hij zou geglimlacht hebben had hij dat gekund, en dus tevreden was.
“Bevalt zij u?” vroeg Amelie, met hoop die haar angstige onzekerheid verzoette.
“Hum!Hum! Wij zullen het spoedig weten.”
Hij tastte naar zijn tabakzak, stootte daarbij onwillekeurig met zijn elleboog tegen een hoek van de tafel en meteen gebeurde het verschrikkelijke: de kostbare pijp lag op de grond.
“Och, Here!” schreeuwde Amelie.
Adelfons raapte de pijp op en zag onmiddellijk dat in de kop een fijne barst gesprongen was.
“Daar zie!” vloekte hij, “Dat is uw schuld!”
“Maar Adelfons…”
“Gij hebt mij gestoten!”
“Ik heb u niet aangeraakt, Adelfons.”
“Gij hebt mij zenuwachtig gemaakt met uw dom gepraat.”

wordt vervolgd

[ferry]

Robbe :
Mag ik nog even , deze dagen is toch nog wat kerst hé
en vandaag 2de kerstdag

Op het college waar onze zonen gingen was een leeraar nederlands
die schreef ieder jaar een andere kerstwens
Al de leerlingen kregen ieder jaar een mooie kaart met illustratie
en tekst mee naar huis .
Ik vond die teksten prachtig ( ik weet dat er op het forum ook zijn die dat kunnen ) maar als je zo met taal en woorden kunt scheppen , toch telkens over hetzelfde onderwerp maar altijd anders !!Knap

Mag ik jullie laten delen

Kerstmis is
elkander vragen
waarom wij niet
alle dagen
waarom wij niet
gans het jaar
Kerstmis blijven
voor elkaar
Jos Van der Veken

Laten wij van lieverlede
nu maar zwijgen over vrede
maar veleer in stille trouw

ieder uur van al de dagen
om wat kerstmis-vrede vragen
jij voor mij en ik voor jou

Jos Van der Veken

Voor elke dag dat ik vergat
wat kerstmis mij te zeggen had
ontsteek ik met wat stille spijt
een kleine kaars van tederheid
en zet ze op een kandelaar
van elke dag het hele jaar
opdat elkeen van wie ik hou
ze telkens weer zien branden zou

Jos Van der Veken

We hebben voor ’t beloofde land
waarvan we allen dromen
nog altijd alles bij de hand
om er te kunnen komen

Dus laten wij , dit nieuwe jaar
misschien maar "samen" reizen
om aan de wereld en elkaar
de ware weg te wijzen

Jos Van der Veken

En wéér wordt het Kerstmis
wéér wordt het nieuwjaar
wéér worden wij
vreselijk lief voor elkaar !

Wéér worden wij even
wat klein en wat stil
weer even gedreven
door éénzelfde wil :

de wil om weer even
de vrede t’ervaren
van’t Kind in de kribbe
en ’t kind dat Wij waren

Jos Van der Veken

Het jaar dat op de drempel staat
van gisteren naar morgen
houdt er voorlopig zijn gelaat
nog voor het oog verborgen

Maar laten wij , mekaar nabij
toch weer het waagstuk wagen
om doorheen tij en tegentij
elkaar te blijven dragen

Jos Van der Veken



Fernanda

[ria]

Allemaal even mooi, Fernanda,
ik ben blij dat je ze nog neergezet hebt.
Bedankt en hop....naar oud en zo naar nieuw

liefs,
ria

[Robol]

Alles kan hier, hoor. De meerschuimen pijp kan ook nog een kerstverhaal worden...of een nieuwjaarsverhaal...wie weet...ik hoop dat jullie het spannend vinden.

Robbe

[Robol]

De meerschuimen pijp (4)

Het bleek onmogelijk de pijp te herstellen. Lijm hield niet en een smal hechtbandje vond in Adelfons’ ogen geen genade. Het dure geschenk had geen waarde meer; hij wilde het niet meer zien, want het ergerde hem voortdurend. Dan nog liever een hoed, een onderbroek, of 10 keer liever een taart met appelgelei, overvloedig met meelsuiker bestrooid. Adelfons was de volgende dagen slecht gezind en daar hij reeds onverdraaglijk was als hij goedgezind was, werd het leven van Amelie, dat altijd een vagevuur was geweest, nu tot een hel.
Gelukkig bracht een toeval een kentering in die onmogelijke toestand. De plaatselijke muzikanten vierden op het einde van september hun 50-jarig bestaan. Bij die gelegenheid hadden ze een tombola ingericht om hun kas te spijzen en de winkeliers en neringdoeners werden verzocht de prijzen te verschaffen. Papa Tesseyn beloofde een kalfskop, aangezien hij beenhouwer was; de firma Van Lek, die in meubelen deed, stond een eenpersoonsbed af, omdat het een artikel was waarvan zij met een zekere voorraad bleef zitten, daar er niemand in het dorp van eenpersoonsbedden wilde weten, en Stanislas Depuydt die in weefsels handel dreef schonk 2 coupons, die een beetje uit de mode geraakt waren; zo gaf ieder het zijne, sommigen met een zucht en anderen met een schouderophalen, denkend zonder het uit te spreken dat het een misbruik was dat zij de feestelijkheden van anderen moesten betalen Maar de muziekmeester verzekerde dat de milde schenkers op de erkentelijkheid van zijn mannen mochten rekenen en dat hun, eens de tombola achter de rug, een serenade zou worden gebracht. Dan zouden ze zich, om te bewijzen dat ze vriendelijke mensen waren, een nieuw offer moeten laten welgevallen. Zij zouden de muzikanten op sigaren en bier moeten vergasten en aangezien noten in het luchtruim blazen als een dorstige bezigheid mag aangerekend, zou het bier in volle en brede akkoorden geschonken worden.
De propagandisten van de tombola kwamen ook bij Adelfons Persoons om een bijdrage los te maken.
Daarvoor met ge bij Amelie zijn,” luidde zijn antwoord. “Zulke geschiedenissen trek ik mij niet aan.”
Dat was de gemakkelijkste houding, die hem daarenboven het middel aan de hand deed om zijn vrouw in ieder geval af te keuren, gaf zij niets, omdat zij zo gierig was, en gaf ze wel iets, omdat zij zich straatarm zou geven aan een bende bierblazers, die maar geen onkosten moesten maken, als ze niet zelf voor de betaling konden instaan.
Amelie kreeg een schitterende inval.

wordt vervolgd

[Robol]

De meerschuimen pijp (5)

“Komt deze namiddag eens terug,” stelde zij voor “Ik zal iets voor u gereed leggen.”
Zij haalde de meerschuimen pijp uit de kast, lijmde de barst zodanig dicht dat ze niet meer zichtbaar was en liet alles goed droog worden. Toen de mannen in de namiddag terugkwamen, kregen zij de pijp.
“O, dat is een kostbaar geschenk,” zeiden ze. “Dat wordt een belangrijke prijs.”
“Het verheugt mij, dat ge tevreden zijt,” zei Amelie en ze glunderde van trots, want zelfs de eenvoudigste bloed heeft nog een kern van hoogmoed in zich, zoals er een klokhuis in iedere appel steekt. De mannen van de muziekmaatschappij zagen dat Amelie goed gezind was en maakten terstond van de gunstige omstandigheden gebruik. Zij haalden een boekje met lootjes uit hun zak. Amelie vermoedde onmiddellijk welk nieuw gevaar haar nu bedreigde, maar zij was niet scherpzinnig genoeg, om tijdig een afweermaatregel te kunnen bedenken.
“Wij twijfelen er niet aan,” logen de propagandisten, “dat ge niet bij de andere bewoners van het dorp zult willen ten achteren blijven en ook een verzameling lootjes zult kopen.”
“Maar heren…” stamelde Amelie.
“Ge kunt niet anders dan profijt doen. Er steken 20 lootjes van één frank in het boekje, en de omslag krijgt ge op de koop toe. Vergeet niet dat de omslagen het voorwerp uitmaken van een bijzondere trekking met verrassende prijzen.”
Amelie zuchtte, keek naar de glazen deur van de werkwinkel of Adelfons kon horen wat er gezeid werd en toen ze vaststelde dat hij nijdig en onverstoorbaar bezig was met een schoenzool te bekloppen, ging zij bleek als de dood in de zak van haar onderrok, waar zij een briefje van twintig frank uit haalde.
“Mocht het nu eens gebeuren,” bracht zij in het midden, “dat ik mijn eigen prijs terugwin?...”
“Dat gevaar is niet groot,” stelden zij haar gerust. Zij keken meteen in de richting waar de schoenlapper zat.
“Zouden wij ook hem niet een boekje aansmeren?” zei de ene tot de andere.
“Om de liefde Gods, mensen,” kwam Amelie tussenbeide. “Spreekt hem daar niet over, want hij is tegen het loten en ik zou ondank krijgen om wat ik gedaan heb.”
Zij lieten zich overtuigen en gingen naar buiten. Amelie stond hen met de dood in het hart na te kijken en zag dat zij “Het Moorke” binnengingen. Was het nu om lootjes te verkopen of met de verkoop van de lootjes hun keelgat en de herbergier ook iets te gunnen, zij wist het niet en heeft het nooit kunnen achterhalen, maar de volgende dagen moest zij voordurend bij zichzelf overleggen om de onvoorziene uitgave van 20 frank ten bate van de muziekmaatschappij weer uit te sparen.

wordt vervolgd

[Robol]

Iedereen nog wakker?

Robbe

[Alterego1]

Robbe,

Voortdoen a.u.b.,
anders kunnen we niet slapen,
zonder het hele verloop te kennen.

[Robol]

De meerschuimen pijp (6)

’s Anderendaags maakte zij een dun sausje en in de plaats van een lapje vlees kwamen er haringen op tafel.
“Wat is dat nu?” vroeg Persoons.
Wat moest ze doen om een uitbarsting te voorkomen? Amelie riskeerde een leugen om beterswille en liegende maakte zij het voornemen ’s avonds in het lof te biechten te gaan.
“Het is quatertemperdag,” verklaarde zij.
“Wederom al? Als het zo voortgaat met die quatertemperdagen, zal ik mijn geloof verliezen en Muzelman worden.”
“Maar Adelfons toch!”
“Ge zult het zien gebeuren,” bevestigde hij met nadruk. “Ik heb reeds lange tijd een goed oog op de Muzelmannen. Die mogen zoveel vrouwen hebben als zij wensen”
“Maar Adelfons, dat is onkuisheid.”
“Het mag zijn wat het wil. Haring eten is ook geen plezier.”
De loting van de tombola van de muziekmaatschappij “Blaast vreugde in het Leven” had op tweede kerstdag plaats gehad, in aanwezigheid van de beschermende en gewone leden, van de erevoorzitters, voorzitters en ondervoorzitters die allemaal verplicht waren een rondje pinten te bestellen voor alle aanwezigen, tot meerdere eer en glorie van de vereniging die er zoveel had toe bijgedragen het kunstleven van het dorp te bevorderen en van zins was op de ingeslagen weg verder te wandelen tot algemene opbeuring van ons volk.
Er werden lijsten gemaakt van de prijswinnende nummers en die lijsten werden achter het venster van “De Halve Maene” uitgehangen. De edelmoedige kopers kwamen loeren of zij soms een prijsje gewonnen hadden; het gewone volk leende zich daartoe op klaarlichte dag, maar de gegoede en deftige mensen en degenen die zich hielden alsof zij rijk en fatsoenlijk waren gingen slechts als het donker geworden was of zonden hun kinderen, want zij wilden de naam niet hebben dat zij iets in ruil kregen voor het geld dat zij met een achteloos gebaar hadden uitgegeven alsof het op hun rug groeide en geen waarde voor hen bezat.
Alleen Amelie wist nog van niets. Zij had in haar leven weinig goede loten getrokken, zoals het dikwijls gebeurt met degenen die ze zouden verdienen. Zij dacht aan Adelfons, de prijs die ze in de huwelijkstombola had gekregen en aan al hetgene zij vergeefs had verlangd en gehoopt.

wordt vervolgd

[Robol]

De meerschuimen pijp (7)

“Ik zal toch niets hebben,” berustte ze.
“Toon eens uw numero,” zei Frielde uit “Het Moorke”, die ten behoeve van haar klanten en ook om haar eigen nieuwsgierigheid te voldoen alle nummers afgeschreven had.
“Het is niet gezeid dat gij de wieg niet hebt, want er staat ook een wieg bij de prijzen.”
Amelie werd een beetje rood en dacht aan de Muzelmannen, waarmede Adelfons gedreigd had, maar zij was te goed om zich kwaad te maken en antwoordde nederig en ootmoedig van hart:
“Frielde, ik ben buiten de jaren.”
Maar nog niet buiten de miseries.
“Toon uw numero, mens,” drong Frielde aan en Amelie durfde niet bekennen datzij een heel boekje numero’s had, met nog een bijzonder nummer op de omslag, want volgens haar mocht zij zich niet op haar goede werken beroemen en vooral niet als Adelfons daardoor zijn geloof kon verliezen.
Amelie ging in de kamer en kwam met in haar bevende hand één lootje terug. Frielde bekeek het stukje papier, alsof het slecht geld zou geweest zijn en vergeleek het met de lijst, die in haar bezit was.
“Amelie, mens, was die eerste twee een zeven geweest en die laatste acht een drie, ge zoudt de eerste prijs gehad hebben, een moto Sarolea, want die andere cijfers zijn juist. Nu hebt ge niets.”
Het is misschien beter niets dan een moto Sarolea, dacht Amelie, zonder die gedachte te durven uitspreken.
“Adelfons zou er mee verongelukken en hij is niet gereed om te sterven.”
“Wilt gij eens kijken wie de meerschuimen pijp gewonnen heeft?” vroeg zij onschuldig. “Of kunt gij dat niet weten?”
“Met mijn lijst kan ik alles weten,” verzekerde Frielde. “De mmerschuimen pijp werd gewonnen door numero 8032.”
“Staat er niet bij, wie dat is?”
“Ik zal het wel vernemen en het u komen zeggen.”
Het duurde niet langer dan tot ’s anderendaags voor Frielde kwam binnengedonderd.
“Wilt gij het weten? “ vroeg zij een beetje uitdagend.
Amelie loerde door de glazen deur naar Adelfons.
“Spreek niet te luid,” zei ze smekend. “Adelfons kan daar niet goed tegen.”
“Hij heeft geluk dat hij niet met mij getrouwd is. Ik zou hem een andere dans leren.”
Hij zou Muzelman worden, er is geen twijfel aan, dacht Amelie, maar ze moest zwijgen om Frielde niet nog overmoediger te maken.
“Wie heeft er die pijp?”
“Een vrouwtje uit de oosthoek,” luidde het antwoord, “de weduwe Strobbe.”
“Jezus, Maria, Jozef! Het is familie van ons.”
Zij wilde er bij voegen: het is bijna zoveel alsof ik het zelf zou gekregen hebben, maar zij bedacht tijdig dat er een barstje in de pijp was en zij noch Adelfons met dat geschenk zeer tevreden zou geweest zijn.
“Familie?”
Naas Strobbe was de neef van Adelfons.
“Hun moeders waren gezusters. Adelfons is peter van de jongste zoon van Naas, en heeft hem Eleutheer geheten, omdat het de feestdag van die heilige was toen zij het kind gedoopt hebben…”
Frielde hoorde dat met nors gekrulde lippen aan.
“Eleutheer?” verwonderde zij zich. “Is dat een jonge kerel die nog moet kennis maken en een vrouwmens veroveren? Ik weet niet wat de pastoors denken met al hun oude heiligen. Het wordt tijd dat ze daar eens vernieuwing in brengen. Het zou moeten verboden worden van iemand Eleutheer te heten. Wat zegt gij daarvan?”
“Ik?” schrok Amelie op. “Als de heiligen nu zo heten…”
“Het is gelijk. Als gij zulk een naam hebt, zijt ge gezien waar ge loopt. Is dit Eleutheer een jongen die mag bekeken worden?”
“Ik ben er niet zeker van,” ontweek Amelie, die er nog nooit aan gedacht had Eleutheer met lichtzinnige blikken te bekijken.
“Zeggen de mensen waarlijk Eleutheer tegen hem?”
“De mensen zeggen Theer. Ge weet hoe ze bestaan.”
“Ik weet het,” gaf de bazin uit “Het Moorke” genadig toe. “Ge moet ze mij niet leren kennen. Als ge dertig jaar in een herberg gestaan hebt, begint ge te begrijpen waarom de Redemptoristen zich altijd kwaad maken als ze de missie komen preken. Er verwondert mij maar één zaak: dat ze de een of andere keer uit hun vel niet springen.”
“Maar Frielde!”
“Ja, ik weet dat het geen voordeel zou zijn. Onze Lieve Heer heeft een grote fout begaan toen Hij het mansvolk gemaakt heeft.”


wordt vervolgd

[Robol]

Nog 3 afleveringen...die zijn voor morgen !

Slaap wel...

Robbe

[Robol]

De meerschuimen pijp - 8

Het werd Nieuwjaar. Het was koud en toch viel er nu en dan nog een kladje zonlicht tussen de grauwe wolken. Langs alle straten en wegen waren nieuwjaarswensen op gang, mannen, vrouwen en kinderen, hele zwermen kinderen, met pakjes in bruin papier en in krantenpapier gewikkeld, met rode neusjes en blinkende oogjes, verlangend naar het nieuwjaarsgeld dat zij van peter en meter zouden krijgen. Tussen al dat volk liep Theer, met een pakje in zijn jaszak en zijn handen in zijn broekzakken, want hij was zestien jaar, een hele kerel in zijn ogen, en hij floot een wijsje, waarop er woorden stonden, die zeiden: “Twee ogen zo blauw…”
Hij was op weg naar zijn peter, Adelfons Persoons, en hij had een geschenk mede, zoals hij er nog nooit een medegekregen had. Geen sigaartjes, geen peperkoek, iets anders, iets enigs, waar zijn peter ogen zou voor open trekken. De jongen verwachtte zich aan een grote nieuwjaarsfooi. Vijftig frank zou niet buitensporig zijn. Wat peter ’s anderendaags over het hele geval zou denken was niet zo erg. Want Eleutheer zou ondertussen buiten schot zijn en daar hij Adelfons slechts één keer op een jaar ging bezoeken, zou het lang genoeg duren voor hij hem terugzag, om niet voor een ongeluk hoeven te vrezen.
“Dag tante,” zei de jongen “Veel geluk en een zalig Nieuwjaar. Waar is peter dan?”
“Ik wens u ook zoveel,” antwoordde Amelie. “Adelfons is bezig om zijn boek in orde te brengen. Hij zal seffens komen.”
Dat was het boek waar Adelfons in schreef hoeveel zijn klanten hem nog schuldig waren. Met Nieuwjaar overkeek hij de achterstallige rekeningen en dat was nu juist geen prettige bezigheid, want het scheen hem toe dat er meer en meer slechte betalers waren onder de mensen van wie ge dat niet zoudt vermoeden.
“Dat stormt met auto’s van veertig paarden de baan op.” zei hij “en het is hun nog teveel om een eerlijke zakenman het zijne te geven.”
Adelfons sloot zijn boek, toen hij hoorde wie er aangekomen was, wanthij was een gemanierd man op zijn manier. Hij kwam in de keuken met een gezicht, waaruit ge niet kondt opmaken of hij goed- of slecht gezind was. Hij zou er meer plezier aan gehad hebben, had hij mogen slecht gezind zijn, maar het was Nieuwjaar, Eleutherius kwam zijn wensen aanbieden en dat legde verplichtingen op, waaraan hij zich niet kon ontrekken. Daarom deed hij een poging om vriendelijk te zijn, wat hem eerder slecht afging, daar hij niet meer wist wat een vriendelijk gezicht is.
“Peter, de wensen van het jaar.”
Het klonk mannelijker dan wat hij aan tante Amelie had gewenst.
“Goed,” zei Adelfons. “Wij zullen ze bij de hoop leggen.”

wordt vervolgd

[Robol]

De meerschuimen pijp (9)


Ook die schamperheid was als een uitgelezen vriendelijkheid bedoeld. Vervolgens keek de schoenmaker zijn neef aan.
“Gij zijt nog gegroeid sedert ik u de laatste keer gezien heb.”
Theer verschilde daar niet in van andere jongens van zijn leeftijd en had niet gaarne dat hij er aan herinnerd werd, dat hij even goed als een groot kind kon beschouwd worden als een volwassen man.
“Het is nu reeds twee jaar dat ik mij moet scheren.” antwoordde hij.
Om het gesprek van zulk een onaangenaam onderwerp af te leiden, haalde hij het pakje uit zijn zak.
“Dat is voor u, peter.”
“Wat zit erin? Een schoenmakersmes?”
Om te laten uitschijnen dat hij geen antwoorden op die vragen verwachtte, wendde hij zich tot zijn vrouw:
“Amelie, ge zit daar gelijk een standbeeld. Haal eens de fles uit de kelder.”
“O, dat is niet nodig, tante!”
“Nodig is te laat,” zei peter. “Amelie, ge moogt met uw jenever op krieken niet afkomen. Dat is drank voor het vrouwvolk. Wij drinken klare.”
Terwijl Amelie naar de kelder ging, besnuffelde Adelfons het pakje dat hij gekregen had. Toen hij het verschillende keren had om en om gedraaid, beet hij het touwtje door. Hij verscheurde het inpakpapier en liet de snippers rond hem op de vloer dwarrelen. Eindelijk lag de pijpekoker bloot op de tafel en in die koker, die met blauw satijn was gevoerd, lag de meerschuimen pijp.

wordt vervolgd

[Robol]

De meerschuimen pijp (10)

Adelfons verschoot van kleur en Amelie, die juist uit de kelder met de juiste fles was weergekeerd, deed alsof zij ook verschoot en er viel een stilte in, zoals telkens wanneer er iets geweldigs gebeurt, waarvoor de mensen hun adem inhouden. Maar die adem kan niet te lang achter blijven en dus sprak Adelfons:
“Hoe is dat mogelijk?”
“Hoe is dat mogelijk?” herhaalde Amelie, veel zwakker, zoals de echo.
Theer wachtte af, vaag ongerust geworden, niet vermoedend wat de oorzaak was van de spanning die hij aanvoelde. Hij wist alles over de pijp, behalve over haar feitelijke afkomst.
“Rookt gij al?” vroeg Adelfons.
“Sigaretten, peter.”
“Geen pijpen?
“Niet dikwijls.” –Theer rook het gevaar dat hem bedreigde.- “Ik heb thuis een stenen pijp,” verduidelijkte hij.
Adelfons nam meteen de meerschuimen pijp en sloeg ze met zoveel geweld opde grond, dat zij in stukken en brokken uiteensprong. Er was niemand die het aandurfde zijn mond open te doen, tot de schoenmaker eindelijk zelf het woord nam.
“Dat komt ervan,” beet hij van zich af, “als ge met een vrouwmens getrouwd zijt.”
Theer had de tijd en de moed niet om te vragen met wie ge dan wel zoudt moeten trouwen, want Adelfons ging verder:
“Kom mee, we zullen er ons geen kwaad bloed in maken.”
“Adelfons,” waagde Amelie eindelijk een vraag, “Waar gaat ge naartoe?”
“Wij gaan naar “Het Moorke” en gij zult wel weten waarom.”
Zij gingen naar “Het Moorke” en Amelie veegde de vloer op.
“Laat mijn leverancier nu nog eens komen met een meerschuimen pijp,” dacht ze. “Laat ze nog eens een keer komen voor een prijs in de tombola. Laat ze nog een keer komen Nieuwjaar wensen!...”
“Wat zoudt ge doen?” vroeg een stem in haar binnenste.
Zij moest bekennen dat ze het niet wist.
“Ik ben maar een vrouwmens…”En zij veegde de scherven op.
Frielde uit “Het Moorke” knikte Adelfons en Eleuterius vriendelijk toe.
“Het beloofd een goed jaar te worden,” lachte zij. “Wat zal er de heren believen?”
De heren dronken zich zat en Amelie dacht aan de vrouwen van de Muzelmannen, aan de meerschuimen pijpen en aan het leven dat lastig is van nieuwjaarsmorgen tot oudejaarsavond.

André Demedts

[Robol]

Dat was het wat de meerschuimen pijp betreft. Persoonlijk vond ik dit een prachtverhaal. Ik heb er van genoten en ik hoop dat ik dit leesgenot mogen delen heb.

De beste wensen van Adelfons, Amelie, Theer, Frielde en Robbe