Anekdotes...
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Zo ben ik jarenlang naar school gefietst, Zandmannetje, 9 kilometer ver.
Ook veel vergeten....behalve de vele keren dat ik fietsende rijkswachters tegenkwam en al of niet moest afstappen. Jij niet dan?
Nu zie ik ook veel politie auto's. Maar ziiten daar wel gardes in?
Ook veel vergeten....behalve de vele keren dat ik fietsende rijkswachters tegenkwam en al of niet moest afstappen. Jij niet dan?
Nu zie ik ook veel politie auto's. Maar ziiten daar wel gardes in?
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Gepantserde auto's die geldtransporten vervoeren, mag je natuurlijk niet ophouden. Toen er in ons straatje een auto dubbel geparkeerd stond rechtover mijn wagen, en bovenvermeld voertuig zich er toch doorheen wurmde, reed hij mijn buitenspiegel er af.
Naar later zou blijken, toch een grapje van meer dan 5.000B.Fr.
Blijkbaar had de bestuurder niets gezien, zonder stoppen schampavie...
Nu stond mijn eega per toeval aan het raam, zij zag het gebeuren en zag ook dat een derde persoon (eigenaar van de dubbelgeparkeerde) dit gezien had.
Later telefoneren naar de transportfirma leverde mij alleen op, dat de chauffeur blijkbaar van niets wist. Natuurlijk kon hij niet ontkennen dat hij op het bepaalde uur op de bepaalde plaats was.
Mijn opmerking dat het maar goed was dat hij van niets wist, aangezien het anders vluchtmisdrijf was, maakte generlei indruk. Ook niet dat er een ooggetuige was...
Net zomin als hun verklaring op mij indruk maakte, dat ze het zaakje wel in orde gingen brengen, wat mijnentwege helder gezien was, want bijna een maand later had ik nog niks gehoord.
En dan komt het zeer wel van pas, dat je een zoon hebt die een beetje een hogere rang heeft bij de politie. Eén telefoontje van hem, met de mededeling dat een klacht was neergelegd wegens vluchtmisdrijf, en of zij het alsnog in der minne wilden schikken, was voldoende om hen aan te sporen de verzekering in te lichten, en zo mijn alreeds voldane faktuur terugbetaald te krijgen...
Naar later zou blijken, toch een grapje van meer dan 5.000B.Fr.
Blijkbaar had de bestuurder niets gezien, zonder stoppen schampavie...
Nu stond mijn eega per toeval aan het raam, zij zag het gebeuren en zag ook dat een derde persoon (eigenaar van de dubbelgeparkeerde) dit gezien had.
Later telefoneren naar de transportfirma leverde mij alleen op, dat de chauffeur blijkbaar van niets wist. Natuurlijk kon hij niet ontkennen dat hij op het bepaalde uur op de bepaalde plaats was.
Mijn opmerking dat het maar goed was dat hij van niets wist, aangezien het anders vluchtmisdrijf was, maakte generlei indruk. Ook niet dat er een ooggetuige was...
Net zomin als hun verklaring op mij indruk maakte, dat ze het zaakje wel in orde gingen brengen, wat mijnentwege helder gezien was, want bijna een maand later had ik nog niks gehoord.
En dan komt het zeer wel van pas, dat je een zoon hebt die een beetje een hogere rang heeft bij de politie. Eén telefoontje van hem, met de mededeling dat een klacht was neergelegd wegens vluchtmisdrijf, en of zij het alsnog in der minne wilden schikken, was voldoende om hen aan te sporen de verzekering in te lichten, en zo mijn alreeds voldane faktuur terugbetaald te krijgen...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
De bereden politie... bestaat dat nog ? Niet te paard, maar die op hun méér dan 2 pk met twee wielen... Laatst heb ik nog wel zwaantjes gezien op de autostrade, toen ze langs de kant stonden te wachten gedurende een wegcontrole, maar écht in actie... da's geleden van mijn schooltijd.
Wij moesten (er was geen busverbinding toen) met de fiets dagelijks die 20 km doorduwen tot aan het college, en passeerden ondertussen een drietal dorpen. Daar wij van 't verste kwamen met ons 22-en, reden wij zij aan zij op iets dat voor fietspad moest doorgaan. De eerste 6 km's waren de lastigste, vooral in de winter. Je kan dan hooguit je tempo halen met wind tegen. Maar dat was niet zo'n probleem. Bij het eerstvolgende gehucht of dorp klampten weer een aantal medestudenten onze trein aan en zo gebeurde dat steeds meer tot we de hoge brug over het kanaal passeerden. Onze trein was toen al aangegroeid tot meer dan 120 schoolfietsende kazakkendragers. Niet dat het steeds voorkwam, maar deze keer stonden aan de andere kant van het kanaal 2 zwaantjes te niksen en hadden ons in het vizier. Wij reden tenslotte naast mekaar op de openbare weg, en dat mocht niet -volgens hun boekske-. Dus, zij reden op ons toe en de eersten werden aangemaand met "aachteriejen raaie..."... Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het ordewoord werd door de koplopers doorgegeven met de toespeling " Hou allen minstens 10 meter afstand, en we zullen die paljaskes eens hun plezier gunnen..."
Bij het eerstvolgende kruispunt vergrootte ons troepke met nog eens zeker zoveel leerlingen en toen was het hek helemaal van de dam voor die pakkemannen. Moesten ze steeds op én af rijden om het verkeer te regelen, want niet één dwarser kon er door... steeds kwam er wel ergens eens fietser op hen ingereden. Het verkeer liep zodanig in de war dat over een lengte van pakweg 4 km alle verkeer stokte.
De komende 3 jaren, dat ik naar dat college gefietst ben, heb ik nooit of te nimmer nog zwaantjes het verkeer weten regelen...
TLL
Wij moesten (er was geen busverbinding toen) met de fiets dagelijks die 20 km doorduwen tot aan het college, en passeerden ondertussen een drietal dorpen. Daar wij van 't verste kwamen met ons 22-en, reden wij zij aan zij op iets dat voor fietspad moest doorgaan. De eerste 6 km's waren de lastigste, vooral in de winter. Je kan dan hooguit je tempo halen met wind tegen. Maar dat was niet zo'n probleem. Bij het eerstvolgende gehucht of dorp klampten weer een aantal medestudenten onze trein aan en zo gebeurde dat steeds meer tot we de hoge brug over het kanaal passeerden. Onze trein was toen al aangegroeid tot meer dan 120 schoolfietsende kazakkendragers. Niet dat het steeds voorkwam, maar deze keer stonden aan de andere kant van het kanaal 2 zwaantjes te niksen en hadden ons in het vizier. Wij reden tenslotte naast mekaar op de openbare weg, en dat mocht niet -volgens hun boekske-. Dus, zij reden op ons toe en de eersten werden aangemaand met "aachteriejen raaie..."... Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het ordewoord werd door de koplopers doorgegeven met de toespeling " Hou allen minstens 10 meter afstand, en we zullen die paljaskes eens hun plezier gunnen..."
Bij het eerstvolgende kruispunt vergrootte ons troepke met nog eens zeker zoveel leerlingen en toen was het hek helemaal van de dam voor die pakkemannen. Moesten ze steeds op én af rijden om het verkeer te regelen, want niet één dwarser kon er door... steeds kwam er wel ergens eens fietser op hen ingereden. Het verkeer liep zodanig in de war dat over een lengte van pakweg 4 km alle verkeer stokte.
De komende 3 jaren, dat ik naar dat college gefietst ben, heb ik nooit of te nimmer nog zwaantjes het verkeer weten regelen...
TLL
-
Mathieu - Lid geworden op: 03 nov 2003, 12:19
- Locatie: Aan de rand van de stad langs het groene bos
Ik woonde op de boerenbuiten en wij moesten het eerste stuk van de weg te voet afleggen omdat je daar niet kon rijden van de karresporen. Dan hadden we 7 km betere weg, verharde aardeweg, maar nooit geen politie gezien. Het was ook eerste de laatste km dat we rond de kern van de stad kwamen. Wij hebben daar nooit geen last van gehad. Aleen in de winter, en toen sneeuwde het nog iedere winter, was het te voet want er was niemand die de straat zuiverde of zout strooide. Later bij het dooien kwam dan de miserie dat we met rubberen botten naar school moesten omdat de wegen onder water stonden. En wij hebben nooit gegromd of ooit gezegd dat we niet naar school wilden. Of beter gezegd wij durfden niet te reclameren. Maar vertel dat nu maar eens aan de jeugd : dat ze te voet door de sneeuw of door het water en de regen naar school moeter.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Hoewel mijn geheugen zo nu en dan hiaten begint te vertonen, werkte het vroeger prima. Het was wel niet fotografisch, maar ik hoefde mijn lessen slechts enkele malen te overlezen en ik kende de stof.
Een enorm voordeel natuurlijk als je liever buiten speelt.
Nu spreek ik over de tijd dat ik (dikwijls wreed tegen mijn goesting) op de schoolbanken zat, en zo'n jaar of 11 oud zal geweest zijn.
Ik kon als de beste opstellen schrijven, en in voorlezen was ik de primus inter pares. Dat kwam tot uiting door het feit dat aan het einde van het opsteluurtje, er telkens 3 jongens werden aangeduid die hun werk moesten voorlezen. En daar ontsnapte ik nooit aan, bebeke was er telkens bij.
Dat was dan het zogenaamde kladwerk, later diende dat netjes overgepend te worden.
Dikwijls heb ik daar voor de klas staande, staan zweten met een praktisch blanco papier in mijn handen, want eerst een kladwerk maken vond ik niet nodig, dat was tijd-en moeiteverspilling. Enkele vage notities waren naar mijn oordeel voldoende. Het is echter niet makkelijk om te doen alsof je iets aan het aflezen bent dat er niet staat...
(Jaren later, toen ik in gezelschap van mijn ouders die onderwijzer nog eens toevallig ontmoette, heeft hij hen verteld dat hij mij graag hoorde voorlezen, en heb ik hem gezegd dat in de meeste gevallen ik daar met een blanco papier stond!)
Eigenlijk wou ik het hebben over de grote voordrachtwedstrijd, die gehouden werd en waaraan alle Antwerpse stadsscholen meededen. En waarin ik een bittere ontgoocheling opliep!
Maar dat is voor volgende keer, anders is het geen anekdote meer maar een levensverhaal...
Een enorm voordeel natuurlijk als je liever buiten speelt.
Nu spreek ik over de tijd dat ik (dikwijls wreed tegen mijn goesting) op de schoolbanken zat, en zo'n jaar of 11 oud zal geweest zijn.
Ik kon als de beste opstellen schrijven, en in voorlezen was ik de primus inter pares. Dat kwam tot uiting door het feit dat aan het einde van het opsteluurtje, er telkens 3 jongens werden aangeduid die hun werk moesten voorlezen. En daar ontsnapte ik nooit aan, bebeke was er telkens bij.
Dat was dan het zogenaamde kladwerk, later diende dat netjes overgepend te worden.
Dikwijls heb ik daar voor de klas staande, staan zweten met een praktisch blanco papier in mijn handen, want eerst een kladwerk maken vond ik niet nodig, dat was tijd-en moeiteverspilling. Enkele vage notities waren naar mijn oordeel voldoende. Het is echter niet makkelijk om te doen alsof je iets aan het aflezen bent dat er niet staat...
(Jaren later, toen ik in gezelschap van mijn ouders die onderwijzer nog eens toevallig ontmoette, heeft hij hen verteld dat hij mij graag hoorde voorlezen, en heb ik hem gezegd dat in de meeste gevallen ik daar met een blanco papier stond!)
Eigenlijk wou ik het hebben over de grote voordrachtwedstrijd, die gehouden werd en waaraan alle Antwerpse stadsscholen meededen. En waarin ik een bittere ontgoocheling opliep!
Maar dat is voor volgende keer, anders is het geen anekdote meer maar een levensverhaal...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Voorlezen... ik had er altijd een broertje aan dood. Omwille van mijn, toen al gekend, stemgeluid mocht ik van de leraar dixie meermaals iets voordragen, zij het uit de literatuurgeschiedenis of andere teksten.
Ik vond, en vind nog steeds, het maar nix... tenzij voor hen die gezichtsstoornissen hebben; zoals mijn blinde vriend. Hij las mij voor uit braille en ik replikeerde daarmee uit teksten van een of ander tijdschrift. Dit laatste moest ik hém wel gunnen, ik kon nog... hij niét. Alleen die fotootjes verwoorden, da's een hele kunst. "Mag ik eens voelen ?" vroeg hij meermaals, alsof hij door dat opdruksel het picturale kon voor de geest roepen. Kennelijk doelde hij niet daarop. Hij had ook graag iets uit "vieze" boekjes, en kennelijk wou hij mij polsen omtrent dat wat ik zag. Het klamme zweet kan je uitbreken, de bibber op het lijf of een erotische erectie voorspiegelen; maar dat laatste liet ik hem liever niet toe. En je kan, voor een blinde, nog zoveel blote madammen zien terwijl je een niet ter zake doend gedichtje voordraagt, je kan hém moeilijk die intonatie onderdrukken om je gemoedstoestand van dat ogenblik te kamoufleren; hij had het in 't snuitje.
Voordragen ? De enigste die dat kunnen zijn corpulente dames, die dragen voor... en hoe... voor het overige van een voordracht heb ik geen respect. Waarom hebben we allemaal leren lezen en schrijven ? Toch niet om diezelfde teksten nogmaals voor te dragen zeker...
Een dichter of poeet die voordraagt uit eigen werk, zou alleen blinden en slechtzienden tot zijn publiek moeten kennen. Hij die het andere niet waardeert moet toch aan analfabetisme lijden, mijn gedacht...
TLL
Ik vond, en vind nog steeds, het maar nix... tenzij voor hen die gezichtsstoornissen hebben; zoals mijn blinde vriend. Hij las mij voor uit braille en ik replikeerde daarmee uit teksten van een of ander tijdschrift. Dit laatste moest ik hém wel gunnen, ik kon nog... hij niét. Alleen die fotootjes verwoorden, da's een hele kunst. "Mag ik eens voelen ?" vroeg hij meermaals, alsof hij door dat opdruksel het picturale kon voor de geest roepen. Kennelijk doelde hij niet daarop. Hij had ook graag iets uit "vieze" boekjes, en kennelijk wou hij mij polsen omtrent dat wat ik zag. Het klamme zweet kan je uitbreken, de bibber op het lijf of een erotische erectie voorspiegelen; maar dat laatste liet ik hem liever niet toe. En je kan, voor een blinde, nog zoveel blote madammen zien terwijl je een niet ter zake doend gedichtje voordraagt, je kan hém moeilijk die intonatie onderdrukken om je gemoedstoestand van dat ogenblik te kamoufleren; hij had het in 't snuitje.
Voordragen ? De enigste die dat kunnen zijn corpulente dames, die dragen voor... en hoe... voor het overige van een voordracht heb ik geen respect. Waarom hebben we allemaal leren lezen en schrijven ? Toch niet om diezelfde teksten nogmaals voor te dragen zeker...
Een dichter of poeet die voordraagt uit eigen werk, zou alleen blinden en slechtzienden tot zijn publiek moeten kennen. Hij die het andere niet waardeert moet toch aan analfabetisme lijden, mijn gedacht...
TLL
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
De voordrachtwedstrijd
Mijn ontgoocheling was onmetelijk, toen ik werd aangeduid om een vast hoofdstuk uit een boek voor te lezen.
Zelfs op die leeftijd besefte ik, dat de kans om zo'n wedstrijd te winnen veel groter was als je een willekeurig hoofdstuk moest brengen.
Maar voor dit laatste werd een jongen aangeduid, wiens moeder heel toevallig toentertijd een gekende operazangeres was, een gekende diva. Willy S., ik ken zelfs zijn naam nog, las ook heel goed maar niet zo goed als ik. Dit is niet pretentieus, gewoon de waarheid, want onze onderwijzer (zie hiervoor) zei het ook.
Weken van tevoren kregen we het boek waaruit diende voorgelezen voor onze neus geschoven, nadat ik het een vijftal maal had gelezen kon ik het hoofdstuk wel dromen. Effectief, zonder één woord te rateren kon ik het hele hoofdstuk voordragen zonder nog in het boek te zien!
Uit verveling begon ik het hele boek te lezen, zoals ook Willy S. moest doen. Na een weekje of zo kende ik het glad van buiten…
Tijdens de wedstrijd (waaraan enkele duizenden kinderen deelnamen, allen van dezelfde leeftijd, van al de stadsscholen in Antwerpen en omliggende) was er onder de juryleden wel enige consternatie, toen ik enkele pagina's voordroeg zonder in het boek te kijken, en zonder een pagina om te slaan wanneer dit eigenlijk diende te gebeuren…
Toen aan Willy S. een hoofdstuk werd toegewezen, was ik verontwaardigd dat hij op een bepaald ogenblik een hele zin oversloeg, en nu en dan iets las dat er helemaal niet stond, want ook dat hoofdstuk kende ik helemaal van buiten.
Maar Willy S. won de wedstrijd, en ik eindigde pas vijfde op de 3.000!
"Technisch volmaakt" was de beoordeling van de jury "maar met te weinig gevoel voorgedragen"
Wat een lange uitleg nietwaar, om maar te vertellen dat ik een prima geheugen had…
Mijn ontgoocheling was onmetelijk, toen ik werd aangeduid om een vast hoofdstuk uit een boek voor te lezen.
Zelfs op die leeftijd besefte ik, dat de kans om zo'n wedstrijd te winnen veel groter was als je een willekeurig hoofdstuk moest brengen.
Maar voor dit laatste werd een jongen aangeduid, wiens moeder heel toevallig toentertijd een gekende operazangeres was, een gekende diva. Willy S., ik ken zelfs zijn naam nog, las ook heel goed maar niet zo goed als ik. Dit is niet pretentieus, gewoon de waarheid, want onze onderwijzer (zie hiervoor) zei het ook.
Weken van tevoren kregen we het boek waaruit diende voorgelezen voor onze neus geschoven, nadat ik het een vijftal maal had gelezen kon ik het hoofdstuk wel dromen. Effectief, zonder één woord te rateren kon ik het hele hoofdstuk voordragen zonder nog in het boek te zien!
Uit verveling begon ik het hele boek te lezen, zoals ook Willy S. moest doen. Na een weekje of zo kende ik het glad van buiten…
Tijdens de wedstrijd (waaraan enkele duizenden kinderen deelnamen, allen van dezelfde leeftijd, van al de stadsscholen in Antwerpen en omliggende) was er onder de juryleden wel enige consternatie, toen ik enkele pagina's voordroeg zonder in het boek te kijken, en zonder een pagina om te slaan wanneer dit eigenlijk diende te gebeuren…
Toen aan Willy S. een hoofdstuk werd toegewezen, was ik verontwaardigd dat hij op een bepaald ogenblik een hele zin oversloeg, en nu en dan iets las dat er helemaal niet stond, want ook dat hoofdstuk kende ik helemaal van buiten.
Maar Willy S. won de wedstrijd, en ik eindigde pas vijfde op de 3.000!
"Technisch volmaakt" was de beoordeling van de jury "maar met te weinig gevoel voorgedragen"
Wat een lange uitleg nietwaar, om maar te vertellen dat ik een prima geheugen had…
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Om heelder boekjes van buiten te leren moet je wel extra gaven beschikken, denk ik. Niet dat dit zo'n kunst is, want menige gendarm kan dat ook... tenminste als het op proceskes aankomt neemt deze het tekstje niet door, hij vermeldt er nog de bladzijde en de paragraaf bij als het moet, net of zij hebben voor "mormoon" geleerd of protestant. Die kunnen eerder de hoofdstukjes opsommen dan de inhoud weergeven... 
Ik beschikte nooit over een goed werkende ram, ik kreeg daar altijd rompijn van... één strofe uit de catechismus was voor mij al een ramp. Waarom ze ons dat van-buiten-geleer van dat theologenboekje hebben ontnomen lijkt me nu minder raadselachtig dan toén. Ik ben nadien ook op het verkeerde been gestapt en heb dat klerikale achter mij gelaten. Meerder docenten waren zgn. godgeleerden, maar op de vele vragen die wij hen aanboden kwam nagenoeg geen gunstig antwoord, niet uit hun ram én ook niet uit hun boekskes. Het zal dus allemaal niet meer gehoeven hebben.
Als het aan de maat van de schedelomvang gelegen zou moeten hebben, had ik behoorlijk wat kronkels die dat wél moesten kunnen onthouden... maar afgezien van de behaalde eretitels, zit dat toch vol zagemeel...
TLL
Ik beschikte nooit over een goed werkende ram, ik kreeg daar altijd rompijn van... één strofe uit de catechismus was voor mij al een ramp. Waarom ze ons dat van-buiten-geleer van dat theologenboekje hebben ontnomen lijkt me nu minder raadselachtig dan toén. Ik ben nadien ook op het verkeerde been gestapt en heb dat klerikale achter mij gelaten. Meerder docenten waren zgn. godgeleerden, maar op de vele vragen die wij hen aanboden kwam nagenoeg geen gunstig antwoord, niet uit hun ram én ook niet uit hun boekskes. Het zal dus allemaal niet meer gehoeven hebben.
Als het aan de maat van de schedelomvang gelegen zou moeten hebben, had ik behoorlijk wat kronkels die dat wél moesten kunnen onthouden... maar afgezien van de behaalde eretitels, zit dat toch vol zagemeel...
TLL
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Wat die bankbediende me precies vroeg zal ik nooit weten, op die voorlaatste dag vooraleer we terug huiswaarts moesten keren.
Het was namelijk de eerste keer dat we in Italië kwamen, en buiten Si en No en Grazie kende ik geen bal Italiaans.
Wat ik wel wist, dat we een beetje Lires gingen tekortkomen om 's avonds nog een glaasje te drinken, want eega had weer eens allerlei onmisbare attributen gezien op de markt, en ze zonder dralen aangeschaft...
Dus stap ik die bankinstelling binnen, alles in het marmer, heel indrukwekkend, en zie daar op een loket CAMBIO staan. Dat betekent wisselen natuurlijk, en ik deponeer 2 briefjes van 100BFr. voor zijn neus.
Dat was indertijd wel voldoende om enkele consommaties te betalen, en zoals gezegd, we gingen toch bijna naar huis. En als je vreemd geld terug moest omwisselen deed je er verlies aan...
Op zijn vraag bleef ik dus het antwoord schuldig, ik knikte maar eens en haalde mijn schouders op.
De Lire stond in die tijd nog 8,30 Bfr., voor die prijs kreeg je dus 100L.
Mijn eega had tot dan toe de geldzaken beredderd, vluchtig had ik wel een idee dat ik 2 grote brieven moest krijgen, plus nog wat ...
En ik krijg inderdaad 2 grote brieven en nog een hoop kleinere briefjes plus nog wat wisselgeld, volmaakt in orde dus.
's Avonds op een terrasje aan (ik zou beter zeggen IN) het Lago Maggiore,vraagt mijn eega hoeveel Lires ik nu precies heb ontvangen, want de koers schommelde nogal, de ene dag tegen de andere.
Blijkt dat die bediende ergens een foutje heeft gemaakt, en mij voor 2.000Bfr. ipv. 200Bfr. heeft gegeven.
Het is best nog leuk geweest die avond, we hebben er zelfs nog uitgebreid gegeten, op dat mooie terrasje. En die kerel die in het pikdonker op het Lago voorbijroeide, middelerwijl " Isola Bella" ten gehore brengende, had een prachtige stem...
Het was namelijk de eerste keer dat we in Italië kwamen, en buiten Si en No en Grazie kende ik geen bal Italiaans.
Wat ik wel wist, dat we een beetje Lires gingen tekortkomen om 's avonds nog een glaasje te drinken, want eega had weer eens allerlei onmisbare attributen gezien op de markt, en ze zonder dralen aangeschaft...
Dus stap ik die bankinstelling binnen, alles in het marmer, heel indrukwekkend, en zie daar op een loket CAMBIO staan. Dat betekent wisselen natuurlijk, en ik deponeer 2 briefjes van 100BFr. voor zijn neus.
Dat was indertijd wel voldoende om enkele consommaties te betalen, en zoals gezegd, we gingen toch bijna naar huis. En als je vreemd geld terug moest omwisselen deed je er verlies aan...
Op zijn vraag bleef ik dus het antwoord schuldig, ik knikte maar eens en haalde mijn schouders op.
De Lire stond in die tijd nog 8,30 Bfr., voor die prijs kreeg je dus 100L.
Mijn eega had tot dan toe de geldzaken beredderd, vluchtig had ik wel een idee dat ik 2 grote brieven moest krijgen, plus nog wat ...
En ik krijg inderdaad 2 grote brieven en nog een hoop kleinere briefjes plus nog wat wisselgeld, volmaakt in orde dus.
's Avonds op een terrasje aan (ik zou beter zeggen IN) het Lago Maggiore,vraagt mijn eega hoeveel Lires ik nu precies heb ontvangen, want de koers schommelde nogal, de ene dag tegen de andere.
Blijkt dat die bediende ergens een foutje heeft gemaakt, en mij voor 2.000Bfr. ipv. 200Bfr. heeft gegeven.
Het is best nog leuk geweest die avond, we hebben er zelfs nog uitgebreid gegeten, op dat mooie terrasje. En die kerel die in het pikdonker op het Lago voorbijroeide, middelerwijl " Isola Bella" ten gehore brengende, had een prachtige stem...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Zo'n wisselaffaire ken ik ook nog... Maar ik was al thuis toen, t.t.z. de laatste trip na de reis verzeilen we telkens in een of ander restaurant. Je kan onderweg moeilijk een volle maaltijd nemen als je nog ettelijke kilometers voor de boeg hebt; dat doe je dus in je vertrouwde omgeving.
Wij naar de Chinees... en na een behoorlijke maaltijd pieren en allerlei Chinese sausjes nuttigden wij nog een Lichee-drankje.
Als ik naar de Chinees ga, moet ik steevast de idee opperen aan een kelner of ze daar ook Chinese muziek op de achtergrond willen draaien i.p.v. steeds dat oudbakken vijoolgejangel van een of ander Wiener orkest. Bij een Chinees hoort nu eenmaal Chinees... Mijn maaltijd zou anders niet Chinees genoeg zijn; ik moet dan geen Wiener Wursten und dabei auch nog schnitzel... De sfeer moet er ook zijn. Gelukkiglijk was het onze vertrouwde Chinees en daar kun je, als vaste klant, moeilijk iets anders verwachten dan dat men op je verzoek ingaat. Gelukkiglijk zat, op dat late uur, de gelagzaal niet barstensvol want anders zouden die klanten zich misschien ook vergissen... Nu is Chinese muziek niet alledaags en dat heeft misschien ook zijn rol gespeeld bij de eindafrekening. Omdat de balie een heel eind achteraan de gelagzaal was, en er konstant iemand achter de kassa stond, zwaaiden wij met zo'n "ouwbakken" Italiaans briefje van 10.000 Lire naar de ober van dienst. Hij kwam, op zijn sokken, aangedraven met de rekening én wisselgeld voor pakweg 10.000 Belgische baarden...
Het heeft even geduurd voor hij doorhad dat er wel een wisselwaarde zit tussen ons restant en de gebruikelijke plaatselijke munt. De muziek was hem misschien ook naar het hoofd gestegen...
Wij naar de Chinees... en na een behoorlijke maaltijd pieren en allerlei Chinese sausjes nuttigden wij nog een Lichee-drankje.
Als ik naar de Chinees ga, moet ik steevast de idee opperen aan een kelner of ze daar ook Chinese muziek op de achtergrond willen draaien i.p.v. steeds dat oudbakken vijoolgejangel van een of ander Wiener orkest. Bij een Chinees hoort nu eenmaal Chinees... Mijn maaltijd zou anders niet Chinees genoeg zijn; ik moet dan geen Wiener Wursten und dabei auch nog schnitzel... De sfeer moet er ook zijn. Gelukkiglijk was het onze vertrouwde Chinees en daar kun je, als vaste klant, moeilijk iets anders verwachten dan dat men op je verzoek ingaat. Gelukkiglijk zat, op dat late uur, de gelagzaal niet barstensvol want anders zouden die klanten zich misschien ook vergissen... Nu is Chinese muziek niet alledaags en dat heeft misschien ook zijn rol gespeeld bij de eindafrekening. Omdat de balie een heel eind achteraan de gelagzaal was, en er konstant iemand achter de kassa stond, zwaaiden wij met zo'n "ouwbakken" Italiaans briefje van 10.000 Lire naar de ober van dienst. Hij kwam, op zijn sokken, aangedraven met de rekening én wisselgeld voor pakweg 10.000 Belgische baarden...
Het heeft even geduurd voor hij doorhad dat er wel een wisselwaarde zit tussen ons restant en de gebruikelijke plaatselijke munt. De muziek was hem misschien ook naar het hoofd gestegen...
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Iets of wat beduusd keek ik hem aan, wijl mijn echtgenote bijna onder de tafel kroop.
Alle aanwezigen in het restaurant keken naar hem, maar klaarblijkelijk kon hem dat gene ene moer schelen.
Daarvoor had ikzelf reeds hetzelfde geprobeerd, op een beleefde manier dan, maar dat had geen resultaat opgeleverd.
We bevonden ons in het eivolle restaurant van een hotel in Pineda del Mar, Spanje.
We hadden geboekt voor vol pension, wijn inclusief.
Hetzelfde hadden de mensen gedaan, waarmee ze ons aan een tafel van 4 hadden gekoppeld. Arsène en Liliane, een koppel uit Charleroi.
Ons eerste avondmaal ter plekke, de soep was reeds opgelepeld, het hoofdgerecht voor ¾ achter de kiezen verdwenen maar nog steeds geen wijn op tafel.
Zoals reeds gezegd, mijn beleefd verzoek had niets opgeleverd, want alle personeel was jachtig bezig de mensen van eten te voorzien. Tot Arsène ontplofte, een betere omschrijving heb ik niet.
Arsène was reeds overal in de wereld geweest, was nog maar enkele jaartjes terug uit Saoedi-Arabië, waar hij vijf jaar had gewerkt, en een bescheiden fortuintje opgebouwd. Lag dit fortuintje aan de basis van zijn arrogante uitval, of had hij alleen maar hele grote dorst?
Hij riep en tierde zo hard, zoals reeds gezegd,(en in het Frans natuurlijk, zodat ik niet alles verstond) maar het resultaat was wel dat 30 seconden later er 2 flessen wijn op tafel stonden! (en het was nog goeie ook)
Sindsdien heb ik zo mijn twijfels over de beleefde aanpak …
Want we hebben geen enkele keer gedurende die 14 dagen nog op wijn hoeven te wachten, bij het binnentreden in het restaurant stonden steeds 2 flessen gereed op onze tafel!
Alle aanwezigen in het restaurant keken naar hem, maar klaarblijkelijk kon hem dat gene ene moer schelen.
Daarvoor had ikzelf reeds hetzelfde geprobeerd, op een beleefde manier dan, maar dat had geen resultaat opgeleverd.
We bevonden ons in het eivolle restaurant van een hotel in Pineda del Mar, Spanje.
We hadden geboekt voor vol pension, wijn inclusief.
Hetzelfde hadden de mensen gedaan, waarmee ze ons aan een tafel van 4 hadden gekoppeld. Arsène en Liliane, een koppel uit Charleroi.
Ons eerste avondmaal ter plekke, de soep was reeds opgelepeld, het hoofdgerecht voor ¾ achter de kiezen verdwenen maar nog steeds geen wijn op tafel.
Zoals reeds gezegd, mijn beleefd verzoek had niets opgeleverd, want alle personeel was jachtig bezig de mensen van eten te voorzien. Tot Arsène ontplofte, een betere omschrijving heb ik niet.
Arsène was reeds overal in de wereld geweest, was nog maar enkele jaartjes terug uit Saoedi-Arabië, waar hij vijf jaar had gewerkt, en een bescheiden fortuintje opgebouwd. Lag dit fortuintje aan de basis van zijn arrogante uitval, of had hij alleen maar hele grote dorst?
Hij riep en tierde zo hard, zoals reeds gezegd,(en in het Frans natuurlijk, zodat ik niet alles verstond) maar het resultaat was wel dat 30 seconden later er 2 flessen wijn op tafel stonden! (en het was nog goeie ook)
Sindsdien heb ik zo mijn twijfels over de beleefde aanpak …
Want we hebben geen enkele keer gedurende die 14 dagen nog op wijn hoeven te wachten, bij het binnentreden in het restaurant stonden steeds 2 flessen gereed op onze tafel!
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Spanje... Olé ! Jaja, hola zal je bedoelen. Of is "Olé" de groet voor de melk van de kat; waarschijnlijk... 't klinkt als "au lait"... 't Moeten daar kelners zijn die hier, bij ons in de Borinage, onder de grond gewroet hebben die ginder weten wat werken is...
Ik ben ook niet van die aard dat ik op mijn donder laat zitten, zéker niet als ik weet welk vlees ik in de kuip heb. Ik kan overweg met een portie talen die ons gemeenschappelijk worden onderwezen. Van 't latijn heb ik enkele Spaanse in- en uitdrukkingen overgehouden; hoewel ik het nièt spreek, verstaan doe ik het meestal wél.
Nu ga ik niet op een boulevard in een restaurantje zitten om gezien te worden, want die daar meestal iets te eten of te dringen besteld is meestal gezien; het wachten en de financiele kater moet ie er dan maar bij nemen. Ik verkies meer de omgeving van de haven, de werkmanspaleizen op, daar snuif je tenminste nog het echte leven en niet dat geparfumeerde toeristengeurtje dat menige restaurant- en hotelloge overdondert. Maar je hebt niet altijd te kiezen...
Zo namen wij ons de menukaart ter hand in een van de boulevardrestauraties van Rosas. Bestellen we een koel drankje én voor mij een dikbuikige Rioja... Ik vermoed dat die kelner z'n fooien er wél aan waren voor die dag; hij heeft ze waarschijnlijk zelf mogen nuttigen. Ik roep niet naar de balie, zéker niet als we op een bestelling van een drankje méér dan twintig (20) minuten moeten wachten, terwijl er pakweg maar een 10 gasten op het terras zaten. Nee, dan stap ik op -zonder pardon-... Dat ze het dan zélf maar uitzoeken, waarom het ontkurken en ontstoppen zolang moet duren...
TLL
Ik ben ook niet van die aard dat ik op mijn donder laat zitten, zéker niet als ik weet welk vlees ik in de kuip heb. Ik kan overweg met een portie talen die ons gemeenschappelijk worden onderwezen. Van 't latijn heb ik enkele Spaanse in- en uitdrukkingen overgehouden; hoewel ik het nièt spreek, verstaan doe ik het meestal wél.
Nu ga ik niet op een boulevard in een restaurantje zitten om gezien te worden, want die daar meestal iets te eten of te dringen besteld is meestal gezien; het wachten en de financiele kater moet ie er dan maar bij nemen. Ik verkies meer de omgeving van de haven, de werkmanspaleizen op, daar snuif je tenminste nog het echte leven en niet dat geparfumeerde toeristengeurtje dat menige restaurant- en hotelloge overdondert. Maar je hebt niet altijd te kiezen...
Zo namen wij ons de menukaart ter hand in een van de boulevardrestauraties van Rosas. Bestellen we een koel drankje én voor mij een dikbuikige Rioja... Ik vermoed dat die kelner z'n fooien er wél aan waren voor die dag; hij heeft ze waarschijnlijk zelf mogen nuttigen. Ik roep niet naar de balie, zéker niet als we op een bestelling van een drankje méér dan twintig (20) minuten moeten wachten, terwijl er pakweg maar een 10 gasten op het terras zaten. Nee, dan stap ik op -zonder pardon-... Dat ze het dan zélf maar uitzoeken, waarom het ontkurken en ontstoppen zolang moet duren...
TLL
-
hermano - Lid geworden op: 17 mei 2004, 21:11
- Locatie: Aangespoelde
Voor de zoveelste keer heb ik toch weer maar eens meegedaan met HET GROOT DICTEE (Canvas 20u30 tot heden) en ik stel vast dat ik toch dringend ga moeten studeren. Zolang het in de oude spelling was zat ik in de orde van grootte tussen 7-15 fouten, vorig jaar was het een ramp met meer dan 30 fouten en ook dit jaar zit ik weeral met 22 fouten opgescheept. Het is wel onder het gemiddelde van 25 fouten maar toch ...
Er zijn nog lichtpunten in de uitslag: bij de bekende personen maken de Vlamingen gemiddeld minder fouten dan de Nederlanders, de winnares is uiteraard een Vlaamse journaliste van TV1. Bij de deelnemers hebben de Vlamingen eveneens gemiddeld minder fouten dan de Nederlanders maar de winnaar is een Nederlander met 0 fout, dat brengt dan de stand op 7 NL - 8 Vlaanderen.
Er zijn nog lichtpunten in de uitslag: bij de bekende personen maken de Vlamingen gemiddeld minder fouten dan de Nederlanders, de winnares is uiteraard een Vlaamse journaliste van TV1. Bij de deelnemers hebben de Vlamingen eveneens gemiddeld minder fouten dan de Nederlanders maar de winnaar is een Nederlander met 0 fout, dat brengt dan de stand op 7 NL - 8 Vlaanderen.
Ik heb het wel, gedeeltelijk, kunnen volgen. Al bij al, toch straffe gasten, die Vlamingen! Zelfs, al hebben ze dit jaar niet gewonnen!