Samen dichten, samen schrijven...
-
troontje - Lid geworden op: 14 dec 2004, 10:03
weerspreuken JANUARI
Als de kat in januari in de zon ligt, ligt ze in februari achter de kachel.
Als de dagen lengen, begint de winter te strengen.
Draagt januari een sneeuwwit kleed, wordt de zomer zeer heet.
Januari zonder regen, is voor de boerenstand een zegen.
Geef januari een sneeuwtapijt, dan zijn we gauw de winter kwijt.
Als in januari de muggen zwermen,dan kun je in maart de oren wermen.
Als in januari de vorst niet komen wil,dan is zij er zeker in april.
Als het in januari mistig is, dan wordt de lente fris.
Heeft januari koude en droge dagen, dan zal in februari de sneeuw u plagen.
Nevels in januari opgestaan, brengt een natte lente aan.
Op een milde januari, volgt vaak een gure lente, en een warme zomer.
Als de kat in januari in de zon ligt, ligt ze in februari achter de kachel.
Als de dagen lengen, begint de winter te strengen.
Draagt januari een sneeuwwit kleed, wordt de zomer zeer heet.
Januari zonder regen, is voor de boerenstand een zegen.
Geef januari een sneeuwtapijt, dan zijn we gauw de winter kwijt.
Als in januari de muggen zwermen,dan kun je in maart de oren wermen.
Als in januari de vorst niet komen wil,dan is zij er zeker in april.
Als het in januari mistig is, dan wordt de lente fris.
Heeft januari koude en droge dagen, dan zal in februari de sneeuw u plagen.
Nevels in januari opgestaan, brengt een natte lente aan.
Op een milde januari, volgt vaak een gure lente, en een warme zomer.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
enkele weken geleden,
wit berijmd,
een heerlijk plaatje,
poedersuiker?
en tegen een mooie blauwe hemel,
dat maakt alles goed
...eens was ik een roos nu zitten de zaadjes nog in mijn vruchtdoos!!!
en om te besluiten aan dit fotografisch gedicht,
nog een heerlijk plaatje
waar ik voor zwicht
Schneewitchen
gaf het niet op,
haar laatste roosjes
in vorst-kledij!
Het zijn maar kleine dingen
maar die maken mij
zo gelukkig en zo blij!
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Dit gedichtje over de winterjasmijn is ontstaan door een samenloop
van omstandigheden...
Ten eerste was winterjasmijn altijd aanwezig in al mijn tuinen : de
eerste zonneschijn in de winter !
Verleden week was ik in de boekjes van C.M.Barker, Bloemenkinderen,
enkele mooie plaatjes aan het zoeken toen ik de winterjasmijn herontdekte....
En dan las ik op Forum-Wensen dat Germano verjaarde. Hij is een
Vlaming die in China woont en getrouwd is met Ying chun (Winterjasmijn)
en die we kenden van de chatroom.
Als laatste, zag ik een mooie foto van Ria's tuin met...... de winterjasmijn
in bloei !
Zo kwam dus mijn inspiratie
Vanavond zal ik ook het gedicht van C.M.Barker hier plaatsen.
Warme wintergroetjes van Alterego en B
srankjeIk hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
WINTERSTILTE
Een witte spree
ligt overal
gespreid op ‘s werelds akker;
geen mensche en is,
men zeggen zou,
geen levend herte wakker.
Het vogelvolk,
verlegen en
verlaten, in de takken
des perebooms
te piepen hangt,
daar niets en is te pakken!
‘t Is even stille
en stom, alhier
aldaar; en, ondertusschen,
en hoore ik maar
het kreunen meer,
en ‘t kriepen, van de musschen.
Guido Gezelle
WINTERNACHT
Hoe zwart staan al de boomen in
de witheid, onverwacht,
van ‘t overdadig sneeuwen, dat ‘t
gedaan heeft, van den nacht!
Ze staan daar, als gekoolzwart en
met teekenen geprent,
al zwarte en zware staven, op
een eindloos pergament.
Ze ‘n roeren noch ze ‘n poeren en,
bij ‘t nachtelijk gestraal,
men zweren zou dat ‘t spoken zijn,
of reuzen altemaal.
De sterren staan en bliksemen,
als oogen, ongeteld,
van boven, uit de koppen van
die reuzen vol geweld.
Ze groeien immer grooter, en
de witheid van de snee
verzwaart de zwarte stammen. Zich!
van een' zoo wordt er twee.
‘k Versta nu hoe van drollen, gij,
en droezen hebt gedroomd,
wanneer ge, Noordsche heidenen,
verkeerdet in ‘t geboomt.
Bij ‘t razen van den winter en
bij ‘t nijpen van den nacht,
in de oude, grimme reuzenzegge
ontstaan in uw gedacht.
Guido Gezelle
ARM HUISGEZIN
Onder ‘t duister dak gedoken,
strooi en vodden altegaar,
heel onttodderd, half gebroken,
staat des werkmans woonsteê daar.
‘t Kaafgat, omme- en scheefgetrokken,
vallen gaat; en daar, deureen,
liggen afgerolde brokken
bruingebrand al, gruis en steen.
‘t Dak beneden, deur de wanden,
glazenloos, van latte en leem,
zie ‘k getelde turven branden,
doodsch, in ‘t deerlijk huisgeheem.
Open ligt het, aller oogen;
‘t waait erdeure en ‘t sneeuwt erin;
‘s zomers zal me' er hitte in doogen,
‘s winters koude. - Arm huisgezin!
Guido Gezelle
Een witte spree
ligt overal
gespreid op ‘s werelds akker;
geen mensche en is,
men zeggen zou,
geen levend herte wakker.
Het vogelvolk,
verlegen en
verlaten, in de takken
des perebooms
te piepen hangt,
daar niets en is te pakken!
‘t Is even stille
en stom, alhier
aldaar; en, ondertusschen,
en hoore ik maar
het kreunen meer,
en ‘t kriepen, van de musschen.
Guido Gezelle
WINTERNACHT
Hoe zwart staan al de boomen in
de witheid, onverwacht,
van ‘t overdadig sneeuwen, dat ‘t
gedaan heeft, van den nacht!
Ze staan daar, als gekoolzwart en
met teekenen geprent,
al zwarte en zware staven, op
een eindloos pergament.
Ze ‘n roeren noch ze ‘n poeren en,
bij ‘t nachtelijk gestraal,
men zweren zou dat ‘t spoken zijn,
of reuzen altemaal.
De sterren staan en bliksemen,
als oogen, ongeteld,
van boven, uit de koppen van
die reuzen vol geweld.
Ze groeien immer grooter, en
de witheid van de snee
verzwaart de zwarte stammen. Zich!
van een' zoo wordt er twee.
‘k Versta nu hoe van drollen, gij,
en droezen hebt gedroomd,
wanneer ge, Noordsche heidenen,
verkeerdet in ‘t geboomt.
Bij ‘t razen van den winter en
bij ‘t nijpen van den nacht,
in de oude, grimme reuzenzegge
ontstaan in uw gedacht.
Guido Gezelle
ARM HUISGEZIN
Onder ‘t duister dak gedoken,
strooi en vodden altegaar,
heel onttodderd, half gebroken,
staat des werkmans woonsteê daar.
‘t Kaafgat, omme- en scheefgetrokken,
vallen gaat; en daar, deureen,
liggen afgerolde brokken
bruingebrand al, gruis en steen.
‘t Dak beneden, deur de wanden,
glazenloos, van latte en leem,
zie ‘k getelde turven branden,
doodsch, in ‘t deerlijk huisgeheem.
Open ligt het, aller oogen;
‘t waait erdeure en ‘t sneeuwt erin;
‘s zomers zal me' er hitte in doogen,
‘s winters koude. - Arm huisgezin!
Guido Gezelle
De Tien Geboden, zijn geen verboden,
maar wegwijzers!
maar wegwijzers!
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
roodborstje tikt tegen 't raam, tin, tin, tin
laat mij erin, laat mij erin
't is hier te guur en te koud naar mijn zin
laat mij erin, laat mij erin, tin, tin, tin
't meisje deed open en strooide uit haar schoot
kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood
dat was het roodborstje wel naar de zin
vloog toen het bos weder in
mvg
Robbe
laat mij erin, laat mij erin
't is hier te guur en te koud naar mijn zin
laat mij erin, laat mij erin, tin, tin, tin
't meisje deed open en strooide uit haar schoot
kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood
dat was het roodborstje wel naar de zin
vloog toen het bos weder in
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
troontje - Lid geworden op: 14 dec 2004, 10:03
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Ik geniet met volle teugen van al wat hier wordt gebracht, de diversiteit van de winter, prachtig toch....muziekjes, verhalen gedichtjes...prachtige beelden. We wachten nog op de tondeldoos, een sprookje van Andersen, dat reeds dateert van 1835...van auteursrechten hoeven we dus zeker niet te vrezen...
Hier genieten we van de winter...buiten lijkt het momenteel meer een natte herfst...
Robbe
Het winterkoninkje
Hier genieten we van de winter...buiten lijkt het momenteel meer een natte herfst...
Robbe
Het winterkoninkje
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Hierboven de juiste foto's van Piepje
WIT
Wit
overal wit
helder
rustgevend wit
Prachtig witte bomen
tegen helderblauwe lucht
zwaar trots
zeldzaam mooi
Overal
vlokkerige vormen
gebogen
onder het gewicht van sneeuw
ieder takje een deel
Ademloos
draai ik om en om
de zon strooit glinsteringen
kleurt de bomen
in gespoten room
Ik ben te klein
om de grootsheid
de schoonheid te omschrijven
van dit sneeuwlandschap
Zo oneindig
zo intens
is dit
wit
Fernanda
WIT
Wit
overal wit
helder
rustgevend wit
Prachtig witte bomen
tegen helderblauwe lucht
zwaar trots
zeldzaam mooi
Overal
vlokkerige vormen
gebogen
onder het gewicht van sneeuw
ieder takje een deel
Ademloos
draai ik om en om
de zon strooit glinsteringen
kleurt de bomen
in gespoten room
Ik ben te klein
om de grootsheid
de schoonheid te omschrijven
van dit sneeuwlandschap
Zo oneindig
zo intens
is dit
wit
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Robbe en iedereen die hier komt schrijven of lezen......
Je neemt me de woorden uit de mond want het is precies wat ik voel
als ik op "samen dichten" even kom lezen en genieten van al het moois
dat er staat !
Met de winter als thema is er zoveel te vertellen.....
Ik wou ook Troontje bedanken voor wat ze geplaatst heeft !
Prachtige momenten beleefd !.... ik heb genoten als een
kind van het verhaaltje, de mooie muziek......
Lieve groetjes voor iedereen van Alter en rankje
Ps. Fernanda, een prachtig gedicht zo zuiver als......wit
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Bedankt zuske voor het mooie
"Winter World of love "van Englebert Humperdinck uit onze jeugd !
........and love is warmer in december .....
as the snow lay on the ground ......we found our winter world of love !!
Liefs Fernanda
"Winter World of love "van Englebert Humperdinck uit onze jeugd !
........and love is warmer in december .....
as the snow lay on the ground ......we found our winter world of love !!
Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Hoe het winterkoninkje aan zijn naam gekomen is
Het was een prachtige winterdag, het vroor licht en er lag geen sneeuw. De winterzon maakte er een aangename dag van. In het grote dierenbos, waar nu meer rust heerste dan op een mooie zomerdag, kwamen de bosbewoners regelmatig bij elkaar op de voor ieder bekende grote open plek. De roek had met zijn schorre stem aan alle bewoners van het bos laten weten dat er iets belangrijks te doen was vandaag. Daartoe had hij de opdracht gekregen van de bosuil. Na tien rondjes over het grote dierenbos te hebben gevlogen, vond hij het wel welletjes en rustte hij uit in de oude eik naast de grote open plek in het bos.
De bosuil, die als de knapste van het bos bekendheid had verworven, had de roek als koerier uitgekozen. De ogen van een uil zijn vele malen sterker dan die van de roek, maar de brutaliteit en oplettendheid van de roek waren altijd groter. Verder wist de roek altijd te vertellen waar een onechte vogelverschrikker stond of waar rattengif was uitgestrooid. Menig vogel had zijn leven te danken aan de roek. En als hij begon te 'zingen' accepteerde men dat, ook al ging het geluid dat hij dan voortbracht door merg en been.
De bosuil had al plaatsgenomen in de oude olm en de eerste vogels kwamen aangevlogen en namen plaats in de omstaande bomen. De ekster krijste: ¨Wat is er nou weer aan de hand?¨ Ook de spreeuw wilde er het 'fijne' van weten. De tjiftjaf danste van opwinding en de oversekste tortelduif vroeg direct of hij mee mocht doen, overigens zonder te weten waar het over ging. De haas nam een plaats in op de grond, samen met de patrijs en de egel die -zoals gewoonlijk- veel later kwam. Bijna alle bosbewoners waren nu aanwezig en de uil opende de vergadering.
¨Het is vandaag dé uitgelezen dag om uit te maken wie er het hoogst kan vliegen,¨ begon de uil. ¨Ik heb jullie allemaal bij elkaar geroepen om dat nu te bevestigen¨.
¨Daar doe ik niet aan mee,¨ zei de haas en koos zijn bekende hazenpad.
¨Ik kom niet hoger dan vijf meter,¨ zei de bosfazant, ¨dus ik ga iets beters doen.¨
Ook de egel en de patrijs verlieten de vergadering omdat ze zichzelf geen geschikte kandidaten vonden voor dit evenement.
¨Ik kan het hoogst,¨ piepte de leeuwerik. ¨Daar zou ik maar niet in geloven,¨ antwoordde de torenvalk vol trots. ¨Ik win altijd,¨ schreeuwde de Vlaamse gaai vanaf zijn boomtak in de berk.
¨Als je maar weet dat ik ook meedoe aan deze race,¨ zei de grote trotse arend met een schorre stem vanaf een stevige tak van een beuk.¨
¨Jullie zijn mij vergeten,¨ klonk het plotseling vanuit de lucht. De gierzwaluw toonde z'n vliegkunst boven de grote open plek in het bos en had geen tijd om te gaan zitten.¨ En ik zal dit spektakel winnen¨, zei klein jantje (*), het kleinste vogeltje van het bos, dat nog steeds geen naam had gekregen omdat hij een niemendalletje was onder de grote dieren. Je zag hem bijna niet, zo klein was hij, vandaar de bijnaam klein jantje. Hijzelf had een geweldige hekel aan die naam.
¨Kan ik nog meedoen?¨ vroeg de merel plotseling. ¨Ik hoorde het zojuist pas van de fazant¨. Ook de houtduif meldde zich aan, gevolgd door het waterhoen. Ook de kwartel kwam om de hoek van een graspol even kijken wat er gaande was. Aan de supersnelle eekhoorn werd direct verteld dat dit niets voor hem was. Nu was er een wedstrijd voor hoogst vliegende vogels en daar hoorde hij niet bij.
De uil was na al het gekibbel de vergadering zat en wilde beginnen met de wedstrijd. Hij deelde de kandidaten mee dat diegene die het hoogst kon vliegen zich koning mocht noemen. ¨En we beginnen na de bekende alarmklop van het konijn,¨ zo vertelde de uil ...
Alle deelnemers zaten startklaar en staarden naar de blauwe lucht boven hen. Het grootste konijn van het bos liet met z'n achterpoot een enorme dreun horen op de bosgrond en tegelijk vlogen alle vogels de lucht in. Allen verdwenen richting hemel. Ver boven de bomen was het de merel die als eerste besloot terug te keren naar de veilige aarde. De tortelduif durfde wel iets verder, maar op honderd meter hoogte besloot ook hij hijgend af te dalen. De Vlaamse gaai volgde hem - al schreeuwend- op weg naar de begane grond. Het overige aantal vogels steeg hoger en hoger, maar steeds viel er een enkeling af. Nadat de strijdende vogels het aardoppervlak een paar honderd achter zich hadden gelaten, werd het ook de torenvalk te gek en daalde hij naar beneden. Toen zelfs de gierzwaluw het voor gezien hield, dacht de grote adelaar: ¨Ik ben de kampioen, want ik kan nog hoger!¨ Eenzaam zwevend boven de aarde wist hij dat de prijs voor hem was.
Plotseling bewoog er iets tussen zijn rugveren. Een medereiziger had gebruikgemaakt van zijn krachten en maakte zich los van de enorme vogel. De grote vogel had al zijn krachten gegeven en het kleine vogeltje op z'n rug had daarvan geprofiteerd. De enorme adelaar had helemaal niets gemerkt van zijn passagier, die nota bene al op de grond tussen zijn veren was gekropen. Het kleine jantje had de adelaar gewoon als 'space shuttle' gebruikt... Nu kwam het erop aan. Dit was het moment. Kleine jantje kon zijn leven nú totaal veranderen. Met alle energie die híj over had, vloog hij richting zon. Het hoogst van allemaal!!
Dit alles werd gadegeslagen vanuit de open plek in het bos. De super ogen van de bosuil, die zelfs in het pikdonker een veldmuisje op een afstand van honderd meter feilloos kunnen waarnemen, had alles eerlijk gezien. Duidelijk voor hem was dat klein jantje het hoogst had gevlogen.
Terug op aarde moest de uil toegeven dat, ondanks de list, klein jantje had gewonnen. Voortaan mocht hij zich koning noemen en zou hij als zodanig worden aangesproken door de andere bosbewoners. Zijn bijna niets zeggende bijnaam 'klein jantje' werd geschrapt uit het grote dierenboek van de uil en vanaf dat moment kreeg hij de naam 'Winterkoninkje'.
Het voorheen onopvallende vogeltje was hierdoor zo trots geworden dat hij z'n kleine staartje uit pure extase recht omhoog zette. Trots als een pauw doet hij dit nog steeds. Als u deze kleine rakker in uw tuin ziet, geef hem dan wat extra voeding. Hij heeft het met zijn listige streek wel verdiend.
In de natuur is er een dierentaal. het maakt niet uit hoe groot of klein je bent.
Iedereen is belangrijk.
Naar een oud sprookje
mvg
Robbe
Het was een prachtige winterdag, het vroor licht en er lag geen sneeuw. De winterzon maakte er een aangename dag van. In het grote dierenbos, waar nu meer rust heerste dan op een mooie zomerdag, kwamen de bosbewoners regelmatig bij elkaar op de voor ieder bekende grote open plek. De roek had met zijn schorre stem aan alle bewoners van het bos laten weten dat er iets belangrijks te doen was vandaag. Daartoe had hij de opdracht gekregen van de bosuil. Na tien rondjes over het grote dierenbos te hebben gevlogen, vond hij het wel welletjes en rustte hij uit in de oude eik naast de grote open plek in het bos.
De bosuil, die als de knapste van het bos bekendheid had verworven, had de roek als koerier uitgekozen. De ogen van een uil zijn vele malen sterker dan die van de roek, maar de brutaliteit en oplettendheid van de roek waren altijd groter. Verder wist de roek altijd te vertellen waar een onechte vogelverschrikker stond of waar rattengif was uitgestrooid. Menig vogel had zijn leven te danken aan de roek. En als hij begon te 'zingen' accepteerde men dat, ook al ging het geluid dat hij dan voortbracht door merg en been.
De bosuil had al plaatsgenomen in de oude olm en de eerste vogels kwamen aangevlogen en namen plaats in de omstaande bomen. De ekster krijste: ¨Wat is er nou weer aan de hand?¨ Ook de spreeuw wilde er het 'fijne' van weten. De tjiftjaf danste van opwinding en de oversekste tortelduif vroeg direct of hij mee mocht doen, overigens zonder te weten waar het over ging. De haas nam een plaats in op de grond, samen met de patrijs en de egel die -zoals gewoonlijk- veel later kwam. Bijna alle bosbewoners waren nu aanwezig en de uil opende de vergadering.
¨Het is vandaag dé uitgelezen dag om uit te maken wie er het hoogst kan vliegen,¨ begon de uil. ¨Ik heb jullie allemaal bij elkaar geroepen om dat nu te bevestigen¨.
¨Daar doe ik niet aan mee,¨ zei de haas en koos zijn bekende hazenpad.
¨Ik kom niet hoger dan vijf meter,¨ zei de bosfazant, ¨dus ik ga iets beters doen.¨
Ook de egel en de patrijs verlieten de vergadering omdat ze zichzelf geen geschikte kandidaten vonden voor dit evenement.
¨Ik kan het hoogst,¨ piepte de leeuwerik. ¨Daar zou ik maar niet in geloven,¨ antwoordde de torenvalk vol trots. ¨Ik win altijd,¨ schreeuwde de Vlaamse gaai vanaf zijn boomtak in de berk.
¨Als je maar weet dat ik ook meedoe aan deze race,¨ zei de grote trotse arend met een schorre stem vanaf een stevige tak van een beuk.¨
¨Jullie zijn mij vergeten,¨ klonk het plotseling vanuit de lucht. De gierzwaluw toonde z'n vliegkunst boven de grote open plek in het bos en had geen tijd om te gaan zitten.¨ En ik zal dit spektakel winnen¨, zei klein jantje (*), het kleinste vogeltje van het bos, dat nog steeds geen naam had gekregen omdat hij een niemendalletje was onder de grote dieren. Je zag hem bijna niet, zo klein was hij, vandaar de bijnaam klein jantje. Hijzelf had een geweldige hekel aan die naam.
¨Kan ik nog meedoen?¨ vroeg de merel plotseling. ¨Ik hoorde het zojuist pas van de fazant¨. Ook de houtduif meldde zich aan, gevolgd door het waterhoen. Ook de kwartel kwam om de hoek van een graspol even kijken wat er gaande was. Aan de supersnelle eekhoorn werd direct verteld dat dit niets voor hem was. Nu was er een wedstrijd voor hoogst vliegende vogels en daar hoorde hij niet bij.
De uil was na al het gekibbel de vergadering zat en wilde beginnen met de wedstrijd. Hij deelde de kandidaten mee dat diegene die het hoogst kon vliegen zich koning mocht noemen. ¨En we beginnen na de bekende alarmklop van het konijn,¨ zo vertelde de uil ...
Alle deelnemers zaten startklaar en staarden naar de blauwe lucht boven hen. Het grootste konijn van het bos liet met z'n achterpoot een enorme dreun horen op de bosgrond en tegelijk vlogen alle vogels de lucht in. Allen verdwenen richting hemel. Ver boven de bomen was het de merel die als eerste besloot terug te keren naar de veilige aarde. De tortelduif durfde wel iets verder, maar op honderd meter hoogte besloot ook hij hijgend af te dalen. De Vlaamse gaai volgde hem - al schreeuwend- op weg naar de begane grond. Het overige aantal vogels steeg hoger en hoger, maar steeds viel er een enkeling af. Nadat de strijdende vogels het aardoppervlak een paar honderd achter zich hadden gelaten, werd het ook de torenvalk te gek en daalde hij naar beneden. Toen zelfs de gierzwaluw het voor gezien hield, dacht de grote adelaar: ¨Ik ben de kampioen, want ik kan nog hoger!¨ Eenzaam zwevend boven de aarde wist hij dat de prijs voor hem was.
Plotseling bewoog er iets tussen zijn rugveren. Een medereiziger had gebruikgemaakt van zijn krachten en maakte zich los van de enorme vogel. De grote vogel had al zijn krachten gegeven en het kleine vogeltje op z'n rug had daarvan geprofiteerd. De enorme adelaar had helemaal niets gemerkt van zijn passagier, die nota bene al op de grond tussen zijn veren was gekropen. Het kleine jantje had de adelaar gewoon als 'space shuttle' gebruikt... Nu kwam het erop aan. Dit was het moment. Kleine jantje kon zijn leven nú totaal veranderen. Met alle energie die híj over had, vloog hij richting zon. Het hoogst van allemaal!!
Dit alles werd gadegeslagen vanuit de open plek in het bos. De super ogen van de bosuil, die zelfs in het pikdonker een veldmuisje op een afstand van honderd meter feilloos kunnen waarnemen, had alles eerlijk gezien. Duidelijk voor hem was dat klein jantje het hoogst had gevlogen.
Terug op aarde moest de uil toegeven dat, ondanks de list, klein jantje had gewonnen. Voortaan mocht hij zich koning noemen en zou hij als zodanig worden aangesproken door de andere bosbewoners. Zijn bijna niets zeggende bijnaam 'klein jantje' werd geschrapt uit het grote dierenboek van de uil en vanaf dat moment kreeg hij de naam 'Winterkoninkje'.
Het voorheen onopvallende vogeltje was hierdoor zo trots geworden dat hij z'n kleine staartje uit pure extase recht omhoog zette. Trots als een pauw doet hij dit nog steeds. Als u deze kleine rakker in uw tuin ziet, geef hem dan wat extra voeding. Hij heeft het met zijn listige streek wel verdiend.
In de natuur is er een dierentaal. het maakt niet uit hoe groot of klein je bent.
Iedereen is belangrijk.
Naar een oud sprookje
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...