Samen dichten, samen schrijven...

[ferry]

Ik vroeg mij al af , waar de naam "winterkoninkje" vandaan kwam ?
Nu weet ik het !! Fernanda

[Robol]

Zwarte sneeuwman

In donker Afrika
maakt een Afrikaantje
een man van zwarte sneeuw
In z’n oog ’n traantje
om z’n mond
een hongergeeuw

Jij met je
dure baantje
hoor je die hongerschreeuw?
Je pikt je eigen graantjes
en ziet
nooit zwarte sneeuw

“’’t Is tijd” kraait
er een haantje
“’t Is tijd!” weerklinkt zijn schreeuw
straks komt uit
alle kraantjes
enkel nog zwarte sneeuw

Robbe

[Bosrankje]

Bedankt Zuske, voor een prachtig muzikaal moment vol
nostalgie met de warme stem van Engelbert Humperdinck

Lieve groetjes van ons beiden

[Bosrankje]

Beste Robbe,

Sinds altijd hou ik van sprookjes en legenden maar het verhaal
van de winterkoning kende ik niet. Men zou het ook een fabel
kunnen noemen want zowel Esope als Jean de La Fontaine tonen
ons dat wij niet zo veel verschillen van de dieren die ons nogal wat
kunnen leren over onszelf : "dieren zijn precies als mensen,
met dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken..."
leest men toch in de Fabeltjeskrant

Groetjes in vrede en vriendschap van ons beiden

[Robol]

Als kind zongen we als het sneeuwde....
"Jezuke schudt Zijn beddeke uit
en laat de pluimkes vliegen !"

Mag ik er een gedichtje van maken?

Jezuke schudt Zijn beddeke uit


Jezuke schudt Zijn beddeke uit
en laat de pluimkes vliegen
Ze dwarrelen uit de hemel neer
je ziet ze vrolijk wiegen

We dansen op de witte sprei
die 't hele land bedekt
De bomen dragen feestkledij
wij zingen opgewekt:

"Jezuke schudt Zijn beddeke uit
en laat de pluimkes vliegen!"

Robbe

[Bosrankje]

Zoals beloofd, het gedicht
van Cicely Mary Barker
over de winterjasmijn :

Als de zomer voorbij is,
als het koud wordt en guur,
dan zijn al mijn takken
zo kaal aan de muur.

Maar dat wordt wel anders,
dat blijft echt niet zo ;
jij krijgt in de winter
mijn bloemen cadeau.

Als de zon in december
de kou wat verzacht,
dan bloeit aan de muur
deze teergele pracht.

En het meesje, als altijd
heel druk in de weer,
geniet van zijn leventje
nu des te meer !

Om meer te laten weten
over iemand die ik bewonder,
zal ik morgen een korte
biografie en een foto van
C.M.Barker op mijn topic
plaatsen.

Lieve avondgroetjes van
ons beiden

[zuske]

De winter was lang klikje

Bedankt Ferry ,Rankje en Alter voor de lieve woorden !

Lieve groetjes zuske x

[_Nele_]

Een wit tapijt

sneeuwvlokjes dwarrelen
als veertjes op dons
omhullen zacht ragfijne takken
we lopen op een wit tapijt
de kinderen hebben jolijt

glijden met de slee
van de berg tot benee
blozende wangen,gulle lachjes
alles is wit,de daken
zuchten onder de witte vracht
mannetje maan lacht
lichtjes door de ramen
de wereld is wit en rein
zo prachtig als 't kan zijn!!

Nele

Nog een prettig week-end!!

[Bosrankje]

Misschien een beetje laat want ik wou dit plaatsen op
Oudejaarsavond, maar door de toen moeilijke omstandigheden, was ik het vergeten !
Het is toch nog winter dus.....

Voor mij, één van de mooiste en gevoelsvolle sprookje
van Hans Christian Andersen : het meisje met de zwavelstokjes.

Het was gruwelijk koud, en ’t was avond; het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar: oudejaarsavond. In die kou en in die duisternis liep een meisje op straat, een klein, arm meisje, zonder hoed en op blote voeten. Ja, ze had wel pantoffels aan gehad, toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel! Het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst aan gehad, zó groot waren ze. Ze had ze allebei verloren, toen ze gauw uit de weg wilde gaan voor die twee rijtuigen, die zo verschrikkelijk hard voorbijreden. De ene pantoffel was helemaal niet te vinden, en de andere had een straatjongen meegenomen; hij zei, dat hij ze voor wieg wou gebruiken, als hij naderhand kinderen had. Daar ging nu het meisje op de kleine, blote voetjes: ze waren rood en blauw van de kou. In een oude schort had ze een hele boel zwavelstokken, en één bosje hield zij in haar hand. Niemand had in die hele dag iets van haar gekocht. Niemand had haar wat gegeven ook; hongerig was ze en koud; ze zag er zo verkleumd uit, het arme stakkertje! De sneeuwvlokken vielen in haar lang blond haar: het krulde zo aardig om haar hoofdje heen, maar aan zo iets dacht ze helemaal niet. Door alle ramen in de straat scheen licht, en het rook overal zo heerlijk naar gebraden gans; het was ook oudejaarsavond; dáár dacht ze wèl aan.
Er was een hoek tussen twee huizen, waarvan het ene meer naar voren kwam dan het andere: daar ging ze zitten en kroop helemaal in elkaar met haar beentjes opgetrokken onder zich; maar daar had ze het toch ook koud, en ze durfde niet naar huis, want haar vader zou haar slaan, omdat ze niets verkocht had en geen geld mee thuis bracht, en thuis was het ook zo koud! Ze woonde vlak onder het dak, en daar floot de wind doorheen, hoewel ze de ergste scheuren had dichtgestopt met stro en lappen. Haar handjes waren haast dood van de kou. Hè! een enkel zwavelstokje aansteken! wat zou dát lekker zijn! als ze er maar een uit durfde trekken en tegen de muur afstrijken, dan kon ze haar vingers warmen. Ze trok er een uit “ritsch!” wat spatte en vonkte hij, wat brandde hij lekker! het was een warm, helder vlammetje; een klein gezellig lichtje, toen zij er haar handje om heen hield. Het was een wonderlijk lichtje; zij dacht inééns, dat zij bij een kachel zat, een mooie grote kachel: het vuur brandde en warmde haar lekker! O, wat was dat! — zij wou juist haar voetjes uitstrekken om die ook te warmen, — toen ging het vlammetje uit. De kachel was weg, en ze zat met een klein stompje van een uitgebrande zwavelstok in haar hand.
Ze streek er nog eentje af, het brandde, het lichtte! en waar het schijnsel op de muur viel, daar werd die doorzichtig als gaas. Zij kon er doorheen in de kamer zien. De tafel was gedekt met een schoon, helderwit tafelkleed en ’t fijnste porselein. De gebraden gans stond heerlijk te dampen, hij was gevuld met appels en pruimen. Maar het allerheerlijkste was, dat de gans van de tafel sprong en over de grond kroop met vork en mes in zijn rug; hij kwam recht op het arme meisje af. Toen ging het zwavelstokje uit, en ze zag niets dan de dikke koude muur. Ze stak er weer een aan. Daar zat ze onder een prachtige kerstboom. Hij was nóg groter en mooier versierd, dan degene, die zij verleden jaar gezien had, door het raam van de rijke koopman.
Duizenden lichtjes brandden tussen de groene takken, en mooie gekleurde prentjes, zoals ze voor de boekwinkels wel eens zag, keken op haar neer. Ze strekte haar beide handjes omhoog, — daar ging het zwavelstokje uit. De kerstlichtjes gingen hoger en hoger, nu waren het de sterren. Een ervan viel, en maakte een lange lichtstreep in de lucht.
“Nu gaat er iemand dood!” zei het meisje, want haar oude grootmoeder, die dood was, de enige, die ooit goed voor haar was geweest, had gezegd: “Als er een ster valt, gaat er een ziel naar God !” Ze streek nog eens een zwavelstokje tegen de muur, en daar stond haar oude grootmoeder, stralend in licht, en zo lief en vriendelijk.
“Grootmoeder!” riep het meisje. “O, neem mij mee! Ik weet, dat je weg bent als de zwavelstok uit is; weg, net zoals de warme kachel, en de heerlijke gans, en de prachtige kerstboom!” — En ze nam haastig het hele bosje zwavelstokken en stak het aan, want ze wou grootmoeder vasthouden; en de zwavelstokken lichtten met een glans, dat het wel dag scheen. Grootmoeder was nooit zo mooi en zo groot geweest. Zij nam het kleine meisje op haar arm en vloog met haar, hoog, altijd hoger naar licht en heerlijkheid; daar was geen honger en geen kou: — zij waren bij God.
Maar in de hoek bij dat huis, zat op de koude wintermorgen het meisje; haar wangen waren rood, en er was een glimlach op haar gezichtje — maar zij was dood: doodgevroren in de ijzige winternacht: de laatste nacht van het jaar, op oudejaarsavond. Nieuwjaar kwam over haar lijkje, zoals het daar zat met de zwavelstokken, een heel bosje bijna opgebrand! “Zij heeft zich willen warmen!” zeiden de mensen, maar niemand wist, wat al moois zij gezien had en tot welke heerlijkheid en nieuwjaarsvreugde zij met haar oude grootmoeder was opgegaan.

Op mijn topic, zal ik vanavond iets verduidelijken betreffend sprookjes
en legenden (want het heeft niets meer te maken met ons huidig thema)

Lieve groetjes van ons beiden

[ria]

Bosrankje, jaren geleden
zagen wij op Kerstavond op TV
de verfilming van dit sprookje.
Kippevel momenten.
Mijn ouders, die toen hier waren
en zelf geen TV hadden,
nooit gehad trouwens,
hebben er bijzonder van genoten.
Er vloeiden zelfs traantjes.

Ieder jaar op kerstavond
als er één of andere gekke film
wordt gedraaid,
denk ik met heimwee
terug aan dat mooie verhaal.

Als toemaatje voor het weekend zet ik hier nog een paar plaatsjes neer
van een onverwachte winterprik van 2 of 3 jaar geleden.



dit zou een vogel-voederplaats moeten zijn,
zie jij nog een sprietje eten voor de vogeltjes.


...is dit "het peperkoekenhuisje?" wel neen, het is ONS tuinhuisje,
het lijkt wel schots en scheef, en vooral pittoresk, allé, dat vind ik toch.


en om te besluiten,
de bloemen van de Hamamelis mollis onder een dik pak sneeuw.



Ook nu bloeien zij reeds,
de lente in het verschiet.
Ik hou veel van de winter in het wit,
maar droom al van de lente
en alles wat onder die sneeuw nog zit.
ria

[Johana-Maria]

WAT IS DEZE TOPIC MOOI!

MOOI...
om al het mooie dat er in komt en...

om de warme vriendschap die er uit straalt!

DANKUWEL en...
IK GENIET ER VAN!

Groetjes

[Robol]

In mijn boekenkamer zitten duizenden oude tijdschriften, Dietsche Warande&Belfort, Vlaamsche Arbeid, enz.... later meer hierover. Nu pluis ik ze uit om gedichten te vinden over ons thema.

Even de cover van zo'n tijdschrift, 100 jaar oud!

Robbe

[Robol]

Een gedichtje uit dit exemplaar:

[Alterego1]

Robbe,

Wil je ons alvast noteren voor een abonnement
voor een jaar aan de prijs hierboven vermeld?

Groetjes in vrede en vriendschap,

Bosrankje en Alterego

[Robol]

Ja, Alter en aangezien ze ook reclameinkomsten hadden, gezien de achterflap....